U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Kinderen brengen naar ander adres...
Goedemorgen,
Ik heb een vraag voor een vriend van me. Ik heb al op google gezocht maar kom er niet uit, misschien weten jullie raad.
Hij is al even gescheiden, zijn kinderen wonen bij zijn ex. Hij heeft een omgangsregeling dat de kinderen 1 weekend in de 2 weken bij hem zijn. Nu heeft zij een nieuwe vriend die 60 km verder weg woont. Ze eist
nu dat hij de kinderen daar naartoe brengt in plaats van naar hun eigen huis (is 2km verder dan waar hij woont).
Moet hij daarin meegaan? Is hij dat verplicht? Het is niet het woonadres van de kinderen, maar ja, als zij niet thuis is.....
Ik hoor het graag.
Groeten
Het hangt er vanaf
Prettig als het bij jezelf wel goed gegaan is maar iemand die niet wil communiceren, daar ga je niet over, dat zou ik niet forceren.
En dat weet je snel genoeg. Juist allerlei pogingen om het contact op gang te brengen kunnen juist voor een hoop onrust en wrijving zorgen.
In zo'n situatie probeer je je zo goed mogelijk aan de afspraken te houden zonder daar verder teveel van te verwachten.
Erg negatieve insteek
vind ik dat.
Zeker als er tijd overheen gaat, is het zaak om het nog eens te proberen.
Ik vind namelijk dat je niet het recht hebt om te beslissen dat het niet gaat. In mijn omgeving is er ook iemand die zal vertellen dat het niet gaat. Dat zij de oorzaak is van het feit dat het niet gaat, ziet zij niet.
Als mensen samen kinderen hebben, dan moet er worden overlegd, zo simpel is het. Het is zelfs wettelijk vastgelegd dat je als verzorgende ouder een informatieplicht hebt naar de andere ouder toe. Als het niet gaat volgens een van de partijen, dan moet er hulp komen, zodat het wel weer gaat.
Wat geeft de moeder in dit verhaal het recht om te beslissen dat het niet gaat? Is het omdat de kinderen nu eenmaal bij haar wonen? Vaak is dat een situatie die is overgenomen uit de relatie, dat betekent niet dat het altijd het beste is voor het kind. Een kind heeft het recht om door beide ouders begeleid te worden naar een volwassen persoon. Omdat de ouders toevallig zijn gescheiden betekent het niet dat dit recht dan maar niet meer geldt en dat degene waar het kind bij woont het recht heeft om alle zaken alleen te beslissen omdat je geen zin hebt om moeilijke gesprekken aan te gaan omwille van je kind.
Mijn mening is dus: blijven communiceren en als je dan gezeik krijgt van de andere kant, dat negeren.
Teveel ellende
Ik heb er teveel ellende van gezien. Ouders die dat toch wel kunnen hoef je dat niet te vragen en ouders die niet communiceren grijpen elk dingetje aan om dwars te liggen of hun ongenoegen kenbaar te maken.
En ik zie
te veel de ellende van het voor de ander invullen dat het toch niet gaat.
Mensen trekken veel te snel conclusies die worden gebaseerd op hun eigen gedachten, op niets dus. Dat geeft de problemen, niet een neutrale manier van verslag leggen. In mijn ogen zit het probleem erin, dat mensen die problemen houden niet in staat zijn om neutraal verslag te geven van een situatie.
In gesprek gaan helpt elkaar beter begrijpen en te accepteren.
Als de andere ouder zijn/haar ongenoegen naar je uit is de beste oplossing: niet reageren en de volgende keer gewoon weer de informatie door te geven. Als je op dat moment ervoor kiest om dan maar niets meer door te geven, dan draag je juist alleen maar bij aan het probleem, in plaats dat je werkt naar een oplossing.
Op het moment dat je samen kinderen hebt, zul je moeten beseffen dat je de rest van je leven met elkaar te maken hebt.
schrift
ik deel mijn ex ook niet mee dat dochter ziek is, dat leest (las, we zijn er nu na 10 jaar meegestopt) hij wel in het schrift. Net zoals ik daar wel in lees dat ze daar ziek is geweest, of een kadootje heeft gehad of vul maar in.
Bij heel bijzondere dingen bellen we wel.
Zo'n schrift is natuurlijk ook neutraal, en je bent wel geinformeerd.
Dat een kind een dagje koorts heeft gehad is fijn om te weten maar hoeft natuurlijk niet direct. Dat ze op de EHBO is beland, is ook fijn om te weten, maar afhankelijk van het resultaat is het schrift wel genoeg, is het ernstig dan ga je bellen.
Maar dit zijn afspraken die nodig zijn op praktisch vlak, wie zorgt ervoor dat de kinderen daar zijn waar ze zouden moeten zijn.
En dan ben ik het helemaal eens met Paddington dat lukt alleen met basale communicatie en steeds de kinderen ingedachte houdend. Zeker bij zulke jonge kinderen, die kunnen hun wensen nog niet goed aangeven. Dan ben je als ouders verplicht met elkaar te communiceren.
Nou.....
....ik vind het link om van een brave borst van een vader uit te gaan en een bitch van een moeder. We horen dit verhaal via een vriendin van de vader....hoe weet deze vriendin dat moeder het niet nodig vindt vader te informeren?
Nogmaals we kunnen hier net zo goed te maken hebben met een vader die zijn rechten tot het puntje uitbuit om de moeder dwars te zitten. Maak moeder er nog een beetje zwart bij ook, en iedereen zal geloven wat een bitch zij is.
Ho ho
Emine, ik ben een vriendin van de vader én moeder. Ik heb alleen de feiten neergelegd.
Ik zeg niet dat alleen moeder de bitch is. Alleen zij wil absoluut geen contact.
En dat weet ik van haarzelf.
geen contact
Kelly, weet je ook waarom de moeder geen contact met de vader wil?
Nou....
...sorry, maar ik denk echt dat je dan je eigen postings nog eens mag overlezen en je af mag vragen of dit nou postings zijn van iemand die waarachtig vriendin is van beiden of toch van iemand die ergens onderweg partijdig is geraakt. Om wat voor reden dan ook.
Lees alles nog eens over en denk bij ieder 'feit' dat je noemt eens: hoe kom ik aan deze wijsheid en hoe waar is dit? Hoe weet je dat hij keurig zijn alimentatie betaalt, wat er precies in het convenant staat en dat zij dingen niet doorgeeft? En hoe betrouwbaar is deze informatie? Dat je aan de kant van een staat is op zich niet erg, maar ga je dan asjeblieft niet mengen zeg. Dat maakt het alleen maar erger.
Je uitspraak dat zij geen contact zou willen lijkt mij niet te kloppen. Ze eist immers toch dat de kinderen naar die ene plaats gebracht worden? Hoe doet ze dat zonder contact te hebben dan?
bezoekregeling niet op grote afstand van huis.
Bij een bezoekregeling in een ouderschapsplan wordt volgens mij nooit specifiek gesproken over de locatie van ophalen/brengen, tenzij het buitengewoon anders is.
Dit lijkt mij buitengewoon anders en kan niet de bedoeling zijn.
Als een verzorgende ouder verhuist, MOET diegene toestemming hebben van de andere ouder. De afstand is 1 van die redenen.
Ik zou natuurlijk proberen het netjes onderling te regelen. Stel dan dat niet verwacht mag worden dat er zo'n grote afstand afgelegd wordt, dat dit niet de situatie was ten tijde van het ouderschapsplan. En wat voor jouw vriend redelijk is ter compensatie indien een compensatie mogelijk is (ik kan niet in jullie portemonee of tijdschema kijken)
Werkt moeder niet mee, kan hij stellen dat hij de kinderen thuis brengt en als zij er niet is, de kinderen DUS weer mee naar huis neemt, want hij kan ze niet alleen achter laten.
Gaat ze dan echt moeilijk doen, zou ik vragen om gezamenlijk om de tafel te zitten met een mediator, vervolgens eventueel rechter als dit niks oplevert.
Dit is de procedure die gevolgd moet worden als je als ouders er niet uit komt.
Het laatste wat je wilt is dat er een jeugdbescherming of raad v kinderbescherming bij betrokken wordt. Geloof me maar, de kans is groot dat 1 van de ouders het kind dan (bijna) helemaal niet meer te zien krijgt.
Mijn ex is ook 60 km verderop gaan wonen, en ik vind mij zelf niet verantwoordelijk voor deze keuze en vind dat zijn verantwoording. Als ik de tijd, middelen en geld had gehad, dan had ik het niet zo'n probleem gevonden voor mijn kind. Echter heb ik deze niet.