Kinderalimentatie en verzoeken om extra bijdrage

Eddeped

Het is de toon die de muziek maakt.

Sally

Gaandeweg die kant weer op?
Word saai!

Precies, Eddeped

Dat dacht ik ook toen ik die verongelijkte jammertoon las.

Ik wil best geloven dat je ex niet bepaald leuk is. Maar de manier waarop jij het beschrijft en de verschrikkelijke calimerostand waarin jij telkens schiet, roept zoveel afkeer op, dat ik het niet kan laten "néé he" te zuchten als ik weer een nieuwe jammerklacht lees, inclusief het couplet van "wij arme mannen".

Geloof me, als hier een vrouw komt die net zo jammert over haar man is mijn afkeer minstens zo groot.

Opnieuw: het is de toon die de muziek maakt. En de achterlijke vooroordelen die erbij worden gehaald.

Ik heb zelf meegemaakt hoe mijn ex zich overal uit heeft gedraaid, zijn kinderen heeft beroofd en overal mee weg kwam. Dat is kut. Dat zuigt. Maar ik ben opgestaan, jurkje afgeklopt, kroontje rechtgezet en gezegd: ik ga verder, dan maar zonder ex als ouder van mijn kinderen en zonder de spaarrekeningen waarmee onze kinderen konden gaan studeren.

Ik kan lopen janken dat ex dankzij het Leger des Heils uit de goot wordt getrokken en een nieuwe woning en spullen heeft gekregen, terwijl hij de kinderen duizenden euro's schuldig is en ik keihard moet ploeteren, maar wat schieten de kinderen en ik er mee op?

Geen reet.

Dus diep ademhalen, en doorgaan met je leven. Er zijn voor je kinderen, ook al leef je rond bijstandsniveau en moet jij wel overal zelf voor zorgen.

Niemand kiest het lot uit waardoor je getroffen wordt. Ik had het ook graag anders gezien, met een keurig nahuwelijk en samen onze kinderen naar de volwassenheid leiden. Helaas, ex besloot anders.

Dan kan ik hem alle lelijks toewensen, dagelijks mijn lot vervloeken, schelden op het Leger des Heils omdat die hém wel steunt en mij niet. Maar dat is zo zonde van de energie...

Ik wens hem het allerbeste toe en hoop dat hij nog een leven kan opbouwen. Het is mij ook gelukt, ook al is mijn inkomen op bijstandsniveau uitgekomen en sta ik er volkomen alleen voor.

Echt, Ed. Je verandert haar niet. Je verandert de situatie niet. Maar je kunt zoveel veranderen door te accepteren wat je niet kunt veranderen, je verlies te nemen, voet bij stuk te houden daar waar je rechten liggen en jezelf recht aan te blijven kijken als jou niets te verwijten valt.

Jouw dochters ontdekken vanzelf hoe hun ouders in elkaar zitten.

Maar goed, je zult na zin drie of vier al afgehaakt zijn want ik ben zo saai ;-)

Sally (ot)

Het is ook de bedoeling dat je saai bent, het staat er immers in de gebiedende wijs:
"word saai!"
;-)

Jippox

Zo af en toe kan een saai leven héél prettig zijn ;-)

Grappig

Het is echt grappig, de vraag waar het om ging daar gaat het allang niet meer om. Ik heb m'n reactie gegeven op deze vraag hoe het bij mij geregeld is maar de dames hebben het daar allang net meer over, weten ze eigenlijk nog wel wat de vraag was?
Ze zien Eddeped en het begint gelijk te jeuken bij ze en ze verliezen alles uit het oog.
Je mag geen mening over rouwen hebben want Ojee Ojee, dan zijn ze in het kruis gevat hoor! En dan word er van alles bij gesleept, en oh ja ze pakken heus wel eens een klagend vrouwtje aan, da's natuurlijk om in balans te blijven toch?

niet grappig

En breek me de bek niet open als het over rouwen gaat. In dat (jarenlange) proces heb ik ook flink wat corrigerende tikken gekregen.

Jij en je dochters zullen met littekens uit dit proces komen.
Net zoals ik met mijn kinderen.

Hoe ga je daarmee om? Kostbare energie morsen met het schoppen naar de andere sexe? Waarbij je je kinderen nog meer van je af jaagt en je ex nog meer munitie geeft?

Of je laatste kruim energie gebruiken om je leven op te bouwen (ja,zelfs met weinig geld), zodat je kinderen niet nu, maar misschien wel na die kloterige puberjaren kunnen zeggen "papa, nu weten we wie er écht voor ons was"?

Eddeped (OT)

Ik volg vanaf een zijlijn het verhaal.
Ik denk dat de meeste mensen hun eerste reacties op de TO hebben gericht.
Ik zie op dit moment vooral actie-reactie op berichten van jou.
Het is prima dat ieder zijn eigen mening erover heeft, maar probeer zelf ook niet terug te vallen in het verleden. Ik merk aan jou dat het heden nog erg veel los maakt uit het verleden. Dat is voor niemand prettig. Voor jou niet, maar ook voor jouw dochters. Hoe hun moeder ook naar jou is, probeer dat los te laten zijn van jouw dochters. Vele reacties geven hele goede suggesties.

Als ik jou een advies mag geven: laat het verleden voor zover mogelijk los, bouw hoe gering dan ook, contact op met jouw dochters (voor zover ze willen en kunnen/mogen) en laat jouw gevoelens over de moeder helemaal los staan van het contact met hun.

Hoe vrouwen of mannen (die zijn er ook) ook klagen doet nu niet ter zake. Doe juist jouw voordeel met de vele informatie die hier is.

Informatiebron

https://m.facebook.com/groups/507826229380204
Hier haal ik m'n info.

@Eddeped

Ik begrijp je pijn, omdat ik het dagelijks zie in mijn vriend. Hij is net zo geamputeerd als jij. Zijn ex doet er alles aan om er maar voor te zorgen dat de kinderen zo min mogelijk hun vader zien. Haar hele omgeving helpt haar daarbij er is niemand die tegen haar zegt dat zij een verantwoordelijkheid heeft naar haar kinderen toe om een onbelaste omgang te mogen hebben met hun vader.
De rechterlijke macht helpt haar er ook nog eens bij, daar de kinderen nu eenmaal bij haar wonen.

Wat kun je er aan doen? Helaas is er niets dat je kunt doen om ervoor te zorgen dat de situatie veranderd. Het enige dat je kunt doen is de tijd die je hebt met je kinderen zo goed mogelijk gebruiken.
Nog steeds weten rechters en hulpverleners niet wat ze met dit soort situaties aanmoeten. Wat kun je als rechter het beste doen voor een kind die in zo'n situatie terecht komt? Schrijnende verhalen, zoals het van jou, maar ook van verhuiswagen zijn geen uitzonderingen meer. Het komt meer voor en vaak juist doordat er nu een ouderschapsplan opgesteld moet worden.

Ondanks alles helpt het niets om in je boosheid te blijven hangen. Daar verzuur je van. Het ergste is dat je alleen jezelf er mee hebt. Vergeven van een ander doe je niet voor de ander, dat doe je voor jezelf.

Paddington

Ik ben daarom klaar met hulpverlening en rechters e.d. Ik doe het niet meer. Ik heb dat onlangs ook aan m'n dochters gezegd maar een vorm in die omgang vinden is moeilijk dan wel onmogelijk. Ik heb hulp gezocht en krijgt die eens in de twee weken, maar het zijn m'n emoties.
Vergeven? Nee uitgesloten! Ik wil ook gewoon niet meer in de directe nabijheid van die vrouw zijn, enkel maar omdat ik werkelijk in staat ben om haar strot door te snijden, ik wil dat risico niet lopen.

Voor vergeven

hoef je geen contact met haar te hebben. Daar kun je zelf voor kiezen. Het geeft werkelijk rust. Ik heb mijn ex ook vergeven voor alles wat hij mij heeft aangedaan. Er viel een last van mijn schouders. We hebben nog steeds nauwelijks contact. Zodra hij weer begint met het stellen van eisen (vaak per e-mail) en dreigen, krijgt hij een berichtje terug waarin ik zeg:
"De toon van jouw e-mail bevalt mij niet, als je iets wil vragen, dan verneem ik dat graag op een normale manier." Dit werkt voor mij prima. Vaak duurt het dan weer een paar weken voordat er weer een e-mail komt. Heerlijk rustig. Ik laat mijn leven niet meer bepalen door hem. Ik kies voor mezelf, voor mijn kind en voor geluk. Ik ben klaar met haat en wrok. Het is verlammend en vermoeiend.

met Paddington eens

Hier is ook geen contact meer (ex is spoorloos verdwenen). Vergeven is een groot woord, maar het geeft inderdaad wel rust. Wat hij mij en met name de kinderen heeft aangedaan kán niet. Maar het is gebeurd en het is niet meer terug te draaien.

Ik onderstreep wat Paddington zegt: ik kies voor mijzelf en de kinderen. Haat helpt niet, verlamt alleen maar en zal als een dikke rode streep door ons leven lopen als ik er aan vast blijf hangen.

Ik hoef hem niet meer om me heen te hebben, wat dat betreft is het wel handig dat hij verdwenen is (klinkt hard, maar de kinderen denken er net zo over. Het scheelt een boel drama). Maar toen hij nog in beeld was, hield ik me er wel aan vast, dat haat en moordneigingen niemand zouden helpen en niets zou oplossen.

Achteraf ben ik er blij om. Ik had ook zonder haat mijn handen al vol genoeg aan de hele situatie, net als Eddeped. Haat en woede zouden me alleen maar meer kapot hebben gemaakt.

Waarmee ik niet wil zeggen dat de situatie makkelijk werd. Ik ben geen heilige, heb ook wel eens een verwensing gedacht als hij de boel weer verklootte (pardon my French). Soms was ik de wanhoop nabij als ik machteloos toe moest zien hoe de kinderen te lijden hadden en dat ik niks kon doen. Maar mijn relatieve kalmte was, weet ik nu achteraf, eigenlijk de beste manier geweest om er mee om te gaan. Het gaf de kinderen een veilige basis.

Vergeven

Vergeven is voor mij dat ik de daden van die vrouw achter mij kan laten en gewoon weer omgang met die vrouw zou kunnen hebben. Ik heb dat ooit eerder met haar gedaan. Ieder maakt wel eens een fout. Maar dit mens heeft haar kansen gehad en ze bleef maar doorgaan en doorgaan. Nog steeds. Ik reageer ook niet meer op mails met gescheld, krijgt ze bericht terug dat dat niet mijn manier van communiceren is en verder ga ik nergens op in als er gescheld word of minachting. Standaard is bijna geworden dat ze mij egoïstisch noemt, bij alles. Ik denk enkel aan mijzelf en niet aan de kinderen, ik ga er niet eens meer verder op in als dat er in staat. Ik stuur ze door naar haar vriendinnen met de vraag of die er wat mee kunnen. Maar vergeven? Nee ik ben geen heilige en ik wens haar ook niet alle goeds toe, integendeel. Als ze morgen dood zou neervalllen zou er een last minder op m'n schouders rusten dus vsn mij mag ze.

en op deze manier

wordt je nooit meer jezelf, de oude, rustig, een vol mens.
Wel verbitterd, boos, agressief, defensief, altijd op je hoede, niemand vertrouwend.
Want je wilt niets meer met haar te maken hebben, maar dat is 1. onmogelijk ivm de kinderen en 2. ook niet omdat je eigenlijk zint op wraak. En daarmee omklem je haar extra en heeft ze nog veel meer invloed dan je lief is. Ongewild houd je haar vast.

De sleutel ligt bij jou, niet bij haar.

Nee hoor

Het is haar keus om totaalbeeld contact te hebben en dat heb ik geaccepteerd in die zin ik wil nog wel geïnformeerd worden betreffende de kinderen, doet ze dat niet zoek ik naar ander wegen. Maar wat dat mens betreft geen interesse meer. Verbitterd? Ach ja zo kan en mag je het noemen, ik noem het op m'n hoede zijn, voor mijzelf denken, ik eerst. Niet alleen bij deze vrouw maar bij alle andere mensen, zeker bij vrouwen maar ook bij mannen. En ja dan vinden ze mij niet aardig en/of vriendelijk, so what? Mensen kunnen leuk zijn maar tot nu toe vind ik de meesten egoïstisch, schijnheilig, hypocriet.

Ginny

Klopt, en ik heb die in de rivier gegooid. Mijn deur heeft 4 jaar opengestaan en die bitch heeft daar gebruik van gemaakt om m'n huis leeg te halen, letterlijk en figuurlijk.

Eddeped

Je bent echt het levende bewijs van de stelling dat je de ander vooral vergeeft voor jezelf. Jouw voortgaande bitterheid en haat treffen niet jouw ex, maar vooral jezelf. Jij bent degene die op deze manier geen rust vindt, maar die intens negatieve gevoelens blijft voelen. Zij heeft daar geen last van, jij des te meer.

Aagje