U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
jonge stiefmoeder en student
Ik start deze discussie omdat ik graag advies wil van ervaren stiefmoeders.
ik ben meid van 25 en ik studeer biologie. Ik heb sinds een jaar een relatie met me vriend (die ik al 14 jaar ken en altijd verliefd op ben geweest). Hij heefd een dochter van 3 met zijn ex. Tot een maand geleden woonde de dochter nog bij de ex maar de ex heeft besloten dat zij niks meer met mijn vriend te maken wil hebben en dus ook niet met zijn kind (wat dus ook haar eigen vlees en bloed is) daarom moest de dochter van de ex bij haar papa gaan wonen en is ze zonder pardon bij haar vader gedumpt.
Mijn vriend woont bij mijn moeder. Want Ik woon zelf in Rotterdam vanwegen studie En hij heeft nog geen huis Kunnen krijgen. Maar ik ben de afgelopen 3 weken gewoon bij mr moeder geweest en dus ook me vriend en zijn dochter. Nu heb ik gemerkt dat ik er bijna onder door ga. Ik had niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn...
Mijn vriend en ik maken veel ruzie (niet in haar bijzijn). Het gaat vaak over de manier hoe hij haar opvoed. Ik zal het zo zeggen : als ik kinderen zou hebben dan zou ik het anders doen. Hij kan NOOIT nee tegen haar zeggen. als ze vraagt om een eitje en dan opeens besluit dat ze geen ei wilt maar een boterham dan wordt het ei weg gegooid en wordt er een boterham gemaakt. En daarna wilt ze nog drop en chocolade (terijwl het bijna etenstijd is) en als hij dan nee zegt, gaat ze huilen en dan is papa weer om en krijgt ze haar zin. Ik kan ook niks met haar want ze wilt alleen maar papa... papa moet alles doen voor haar en hij doet het ook...
ik vind gewoon niet dat het zo hoort. Zijn eX en hij hebben haar ook altijd op de bank in slaap laten vallen en als zij dan naar bed gingen werd ze opgepakt en in het bed gelegd waar hij en zijn ex ook sliepen. zij sliep dus altijd tussen papa en mamma in. Het is dus niet raar dag zij dan ook echt niet alleen kan zijn en al helemaal niet alleen slapen..
nu ik dus weer thuis slaap.... Slaapt zij dus ook in ons bed. We hebben een extra Kamer waar niks mee gebeurt maar die moet alleen op geknapt worden. Maar hij wilt niet dat ze daar gaat slapen want "het lukt toch niet om haar alleen te laten slapen" dus blijft het gewoon zo.
En ik kan er niet meer tegen. Ik heb het gevoel alsof ik wel haar troep en eten mag klaar maken maar ik heb niks over de opvoeding of over haar te zeggen want iedereen voedt zijn kinderen anders op zoals hij zegt.
Ik moet veel studeren en heb het daar druk mee En ik wil ook nog student en jong zijn en dus ook lekker impulsief. Maar dat gaat niet en ik voel me gewoon benauwd. Ik wil weer "vrijheid". Ik weet dat ik wist dat hij kinderen had. maar ik had nooit verwacht dat een moeder haar eigen kind op straat zou zetten. Daar heb ik geen rekening mee gehouden. Ik probeer met hem hier over te praten maar hij snapt niet dat ik het zwaar heb. Hij snapt niet dat ik kinderen niet gewent bent en hij weet dat ik een wildebras ben. Nu opeens ben ik moeder..... En ik weet gewoon echt niet of ik dat wel wil zijn. Het is soms zo erg dat ik hoop dat hij iemand tegen komt die wel die rol op haar wil nemen... Dat is beter voor hem en zijn dochter... Het enige probleem is dat ik super veel van hem hou en dat de momenten dat we alleen zijn (en dat zijn er maar weinig. Alleen als we af en toe naar de winkel rijden) echt heerlijk zijn..... Maar dan komen we weer thuis...
Heeft iemand advies voor mij?
Leuke actie voor komend weekend
Dan vertel je kind dat je hebt opgezocht hoe je appelmoesijs maakt. De winkel verkoopt het niet. En dan vertel je Vader en Kind hoe dat moet. Dan kunnen ze het samen maken (wel voorbespreken met Vader).
Kind vindt jou geweldig omdat je het geregeld hebt en ze voelt zich gehoord. Kind vindt Vader geweldig omdat hij ijsjes maakt met haar.
mijn opvoedtip
Mijn gouden tip is dat alles draait om voeder- en rusttijden. Als ze op tijd eten en slapen heb je er geen kind aan.
En verder vind ik net als anderen dat je vriend allereerst verantwoordelijk is. Het is zijn kind en hij heeft het wel erg makkelijk zo. Hij heeft woonruimte, gaat naar zijn werk en vindt thuis een gedekte tafel en een verzorgd kind. Zou ik ook wel willen eigenlijk...Veel mannen denken dat je opvoeding en huishouden er wel bij doet omdat je toch thuis bent. Maar eigenlijk zijn een studie en een kind heel lastig te combineren. Hij zou voor opvang moeten zorgen, want jij hebt al een dagtaak. Niemand is erbij gebaat dat jouw studie eraan gaat. Dat zou de relatie niet gezelliger maken en uiteindelijk is dat ook niet in het belang van het kind, dat zich nu aan je hecht. Je vriend moet meer naar de toekomst kijken. Natuurlijk is het een lastige situatie voor hem, maar that's life. Voor jou is het nog lastiger.
Dat je moeder mee opvoedt en dat jij de kunst bij haar kan afkijken lijkt me overigens wel ideaal. Daar kun je voor eventuele eigen kinderen ook veel aan hebben.
Ik schaam me niet
Ik schaam me er niet voor dat ik niet weet hoe ik een kind moet opvoeden. Ik vind het super fijn dat mijn moeder mij daar bij helpt. maar zoals ik al eerder heb aangegeven, heeft mijn moeder haar kinderen opgevoed zoals zij dat wilde (even grof gezegd). Voor haar is het nu ook moeilijk omdat het dochtertje deze opvoeding niet gewent is. (nee is nee)(en zulke dingen) Maar zij heeft echt die moeder gevoelens nog en kan haar knuffelen en zo. Ik kan dat ook hoor haar knuffelen maar vaak als ze "boos" is wilt zij niet dat ik haar knuffel. en dan sta ik wel met mij handen in het haar van ja ik weet niet wat ik dan kan doen. Ik ben het niet gewent en bij mijn moeder komt het natuurlijk.
Het dochtertje is ook wel getraumatiseerd (denk ik). ze woont ergens anders (dat niet is ingericht voor een kind). Haar moeder wilt haar niet meer en is ze buiten gegooid. En ze wilt van mij op dit moment nog niet veel liefde hebben omdat ze bang is dat ik papa afpak en dat ze dan niemand meer heeft..
Het dochtertje heeft er niet om gevraagd om in deze situatie te zitten en ik had ook nooit gedacht dat het zo zou zijn maar het is nu eenmaal zo. Ik moet nu alleen nog een manier vinden hoe ik hier mee om moet gaan.
Is de opvoeding nu belangrijk of komt dat wel goed als zij aan deze situatie gewent is?
papa afpakken
Ik zou die angst dat jij papa afpakt gewoon benoemen, dan is het ook geen taboe meer. Zo van: ja, jij wil graag bij papa zitten, want jij houdt veel van papa. En hij houdt veel van jou hè.
Ik zou een beetje meebewegen. Zelf heb ik een kind dat al vanaf de geboorte door niemand geknuffeld wil worden en dat respecteer ik, al vind ik het soms wel jammer. Maar je kan je genegenheid ook op een andere manier tonen.
En verder: pick your battles. Waar kun jij/jullie echt niet mee leven, of wat is gevaarlijk voor haar? De rest zou ik voor nu maar een beetje laten zitten. Wel zeggen en voorleven wat de bedoeling is, maar niet dwingen. Ze is ook nog heel jong. Mijn kinderen gedroegen zich ook zonder trauma soms als draakjes op die leeftijd, en dat is later helemaal goed gekomen. Ze schamen zich nu zelfs als wij herinneringen ophalen aan hun streken. Een opvoeding duurt niet voor niets 18 jaar...