jonge stiefmoeder en student

plussen en minnen

Zo te horen wegen de plussen van deze relatie absoluut niet op tegen de minnen. Dus mijn advies zou zijn: kappen met de relatie. Beter nu dan over een paar jaar als je nog veel ongelukkiger geworden bent.

En ik denk dat je vriend ook zelf moet wennen aan het fulltime vaderschap. Het zou voor hem beter zijn om alleen te wonen met zijn kind en zijn eigen weg te zoeken.

Ik kan me goed voorstellen dat een kind (nog) helemaal niet in jouw leven past. Dat is geen schande hoor. En als je nu voor jezelf kiest dan is dat trouwens ook in het belang van dit meisje.

Samen uitkomen

Wil je er wel samen uitkomen? Dat lijkt mij de eerste vraag. Het is nogal wat allemaal. Je vriend woont bij jouw moeder. Zijn ex heeft hun kind naar vader gestuurd. Jij woont eigenlijk ergens anders, maar nu ook weer veel bij je moeder. En jullie maken ruzie over de opvoeding van het kind. Zoals je het nu beschrijft doet vriend alles voor zijn kind, maar daarmee schuif jij naar de tweede plek. Het kan zijn dat vriend zich schuldig voelt, of dat vriend en ex een bepaald opvoedingspatroon ingezet hebben, dat problemen geeft, maar waarvan ze niet weten hoe het anders kan.
Misschien is het een idee om samen advies te gaan vragen of een cursus opvoeding te volgen, of een boek over opvoeding te lezen. Dus ergens informatie of advies te zoeken aan de hand waarvan jullie allebei je eigen ideeën over opvoeding kunnen bijslijpen. Maar dan moet er vooraf wel de bereidheid zijn om er samen uit te komen.
Bedenk wel: je vriend kan wel ervoor kiezen om de relatie met jou te verbreken, maar niet met zijn kind, zeker niet nu moeder het kind in de steek heeft gelaten. Er kan niet eindeloos gesold worden met het kind.
Hoe lang duurt je studie nog? Heeft je vriend werk of studeert hij nog? Is er kans op eigen woonruimte binnen afzienbare tijd?
Het is allemaal nog maar kort, een maand, en het is voor iedereen wennen. Drijf de ruzies daarom niet op de spits, maar probeer zelf rustig na te denken waarom je zo boos wordt over het weggegooide ei (wat ik me kan voorstellen) en het kind in bed (wat ik me kan voorstellen) en bespreek je eigen visie en problemen rustig met je vriend. Hij is ook overvallen door de situatie denk ik en hij doet maar wat, zonder er goed bij na te denken.
Kind is nu 3 jaar, over een jaar gaat het kind naar school. Ik denk dat je dat als richtpunt kunt nemen: hoe zorgen we ervoor dat het kind klaar is om naar school te gaan.
Probeer ondertussen ieder de eigen activiteiten zo goed mogelijk vol te houden en af en toe iets leuks te doen met het kind, zodat je het kind ook leert kennen op een leukere manier.

Tsjor

Meisje toch....

Ik zou echt tegen jou willen zeggen 'meisje toch.....' Uit je posting druipt zo verschrikkelijk dat je hier nog niet aan toe bent. Maar ja, het kindje is er. En dat kindje was er waarschijnlijk ook nog niet aan toe om door de moeder in de steek gelaten te worden.

Ik denk dat je je heel goed moet realiseren dat je puntje bij paaltje helemaal niets over dat kindje te vertellen hebt. Je vriend is de vader, die nu ook met dit alles overvallen wordt en je vriend wil maar een ding: een kindje dat weer bij is. En dat snap ik. Jouw ergernis snap ik ook hoor, maar ik denk dat je het opvoedding echt (nu) niet op je moet nemen. Het leidt slechts tot ruzie. Daarnaast is het echt zo dat je niet weet wat 'kinderen' inhoudt tot je er zelf hebt. Ikzelf persoonlijk heb echt een schurfthekel aan mensen die precies (denken) te weten hoe je kinderen op moet voeden, maar die er zelf niet eens hebben, dus die niet eens weten hoe al die boekjesadviezen in praktijk werken. En zo kom je een beetje over. De student van 25, die nog niet aan kinderen toe is, wild wil zijn, maar die wel even wil vertellen hoe het (waarschijnlijk door het verlies van haar moeder getraumatiseerde) kind van haar vriend opgevoed moet worden. Ik wil jou geen duw geven met mijn opmerking, begrijp me niet verkeerd, maar snap je hoe dit mee op willen voeden overkomt? Realiseer je dat je zelf echt van toeten noch blazen weet als het op kinderen aankomt. Normaal gesproken groei je mee met je kind in de opvoeding. Nu ineens word je geconfronteerd en wil je het oppakken. Zonder enige kennis en ervaring. Dat gaat niet.

Hoewel ik me je ergernis kan voorstellen kan ik me je vriend ook goed voorstellen. Je bewijst je vriend noch zijn kind een dienst door tegen heug en meug deze relatie voort te zetten als zijn kind het struikelblok is. Ik denk dat je ofwel heel snel volwassen moet worden, geduld moet opbrengen en in kleine stapjes je invloed kunt gaan laten gelden (als jullie latersamenwonen), ofwel de relatie meer op afstand moet zetten (terug naar je studentenkamer) met de intentie het over een tijdje wel op te pakken, ofwel de relatie moet beeindigen.

afstand nemen

Ben dan wel geen stiefmoeder maar zou je willen adviseren afstand te nemen. Uit elkaar lijkt ook zo zonde nu, maar zo samen lukt nu niet.
Je vriend heeft tijd nodig met zijn dochter. Hij zal ook in een vaderrol moeten groeien. Laat hem dat zelf ondervinden. Dat lukt heel lastig als jij in zijn nek staat te hijgen.
Jij hoeft geen moeder te zijn nu. Zou fijn zijn als je je vriend wat kunt steunen in zijn nieuwe rol, maar als je dat nu niet kunt opbrengen dan is dat zo. Neem je vrijheid zelf, en geef hem de ruimte vader te zijn. Wie weet hoe alles er over een poosje uitziet.

Te zwaar

Ik vind de conclusie dat het beter is om de relatie te beëindigen, dat Lexie er nog niet aan toe is etc. iets te snel. De situatie speelt pas één maand. Er is voor iedereen nog onvoldoende tijd geweest om hieraan te wennen. Dat het een vreemde opvoedingssituatie is om een kind ter plekke altijd gelijk te geven, die intuïtie klopt wel. Maar achter zo'n waarheid als een koe staat de praktijk en die praktijk is vaak veel complexer. Bijvoorbeeld het slapen bij ouders. Iedereen weet dat dat niet kan duren, maar als die praktijk er eenmaal is en het kind op die manier goed slaapt, dan wegen ouders dat af tegenover een kind dat een eigen bedje heeft en de hele avond loopt te spoken. De balans tussen weten wat goed is en weten wat praktisch gezien het beste is laat zich niet bepalen door lijntjes te trekken, maar door erover te praten, dingen uit te proberen en enige clementie te hebben met het kind zelf, zonder jezelf daarbij helemaal te verliezen. Al betekent een jong kind wel dat je zelf naar de achtergrond verdwijnt voor een tijdje.

Met andere woorden: een maand is te kort om er al drastische conclusies aan te verbinden. Anderzijds: 25 zijn en altijd al verliefd zijn geweest op deze persoon, het kan ook zijn dat dit een jeugdliefde is, een kinderdroom, die je als volwassene los moet laten. Het is nu een volwassen man met een kind, en dat is een andere realiteit. En jij geeft aan dat je eigenlijk nog niet volwassen wilt zijn.

Het vraagt veel heroverwegingen, praten, dingen uitzoeken met elkaar. En ondertussen zal er toch goed gezorgd moeten worden voor het kind.

Even reëel: wat is het perspectief voor vader en kind als het om wonen gaat. Hij woont nu bij je moeder. Er is een kamer over, die als kinderkamer opgeknapt zou kunnen worden. Wil je moeder dat? Is er perspectief op andere huisvesting voor hem? Hoe is het voor jou als hij daar woont? Kun je of wil je naar je eigen kamer terug?

tsjor

onduidelijk

Mijn posting was wat onduidelijk maar ik adviseer juist niet uit elkaar te gaan nu. Veel te veel hectiek nu om iets moois te verbreken.
Ik adviseer alleen afstand binnen de relatie.

Een kindje van 3, dat bovendien net haar moeder kwijt is, is niet geholpen met een snuivende allesweter over opvoeding. Ik denk dat ze zich beter aan de studie kan overgeven en wachten tot ze zelf kinderen heeft.

Nee dat was ik

....ik was degene die zei dat een van de keuzes was om de relatie te beeindigen als het kind het struikelblok is. Dat meen ik ook, ook na de posting van Tsjor.

De omschrijving van Tsjor over weten wat goed is en hoe het in praktijk werkt verdient een dikke pluim. En vraagt van Lexie heel veel geduld, begrip en schouderophalen.....want idd wat gebeurt er als vader het kindje wel alleen weg legt. Of dwingt het ei op te eten. Ik zeg neit dat het allemaal goed is, maar ik begrijp wel dat vader zijn kind gelukkig wil zien. Dat dat niet zit in het altijd de zin geven, daar komt hij echt wel achter.

AnneJ

Snuivende allesweter, vanwaar zo'n zware term? Wees eerlijk: als jij als 25-jarige het bed mag delen met je langgekoesterde geliefde en daar komt plots een 3-jarig kind tussenin te liggen, dan zou je toch ook op zijn minst vragen gaan stellen bij deze gang van zaken? Zo niet sterker (kind eruit of ik eruit). Die vragen vertalen zich in vragen over: wat is de beste opvoeding? Dat wil zeggen dat de vragenstelster in elk geval nadenkt over hoe het moet met het kind en niet alleen maar naar zichzelf kijkt (ik wil mijn eigen bed in). Dat het allemaal nog wat prematuur en onderontwikkeld is klopt, het kan ook niet anders dan na 1 maand. Om daar nu meteen zo'n sterke term op te plakken .....

Tsjor

Een relatie

Nou ben ik natuurlijk niet de expert op het gebied van een geslaagde relatie maar ik denk dat een relatie iets moet toevoegen aan het geheel. 1 en 1 is drie zoiets. Hier zie je een vader met een kindje dat hem nodig heeft en een adolescent die het voor hem nog even een graadje zwaarder maakt door daar mokkend over te zeuren en omdat ze niet jaloers mag lijken, wat ze natuurlijk gewoon is, doet alsof het maar goed zou gaan als vader 'beter' volgens haar zou opvoeden.
Hopelijk heeft deze vader genoeg geduld om daarbij ook nog liefdevol om te kunnen gaan met een snuivende adolescent. Het zou mij vierkant tegen staan zo'n houding.
Daar zou ik nou snel klaar mee zijn.

Neemt niet weg

Dat ik heus wel begrijp dat het rauw op je dak valt. De verantwoordelijkheid voor een kind is heel groot en dan is je onbezorgde jonge tijd daaraan ondergeschikt.
Ik adviseer mijn kinderen dan ook om daar niet te vroeg aan te beginnen. Je wilt een leven voor jezelf en genieten en je vleugels uitslaan. Soms kan dat ook nog met kinderen, maar als ze er eenmaal zijn gaan kinderen wat mij betreft wel voor, je kunt ze niet even uitzetten, je moet er altijd rekening mee houden dat het nogal wat inzet vraagt.
Ik denk dat als studente de relatie met vader goed wil houden dat ze liever zich eens wat gaat verdiepen in het kind en wat er leuk aan is, en wie het kind is en hoe ze op jou reageert, en wat je samen kunt doen met het kind dat leuk is voor beiden. Investeren in het kind zodat je een leuke relatie krijgt.
Zonder gezeur over wel of niet eten en hoe er geslapen wordt.
Maar als het niet je eigen kind is lijkt het me echt wel moeilijk om daar die investering voor te doen als je nog zo jong bent en er eigenlijk nog geen zin in hebt.

vader bij moeder

Wat vind je moeder er eigenlijk van dat je vriend met kind bij haar inwoont en hoe kijkt zij aan tegen de manier van opvoeden van je vriend?

Nou

Annej heeft wel een punt. Ik vind het nu niet het moment om moeilijk te doen over "hoe het hoort". Dat kind hoort bij haar vader en moeder te zijn en gekoesterd te worden, niet door haar moeder in de steek gelaten ook nog eens uit het bed van vader gezet te worden. Ik snap de frustratie bij TS, maar vind deze totaal ondergeschikt aan wat nu het beste is voor het kind. En het zou nu best weleens in het belang van het kind kunnen zijn om bij de overgebleven ouder te slapen. Onze kinderen zijn in moeilijke tijden altijd bij ons in bed gekropen, het leek wel of ze dan echt goed konden opladen voor de volgende dag. Ja, je sexleven wordt er door beïnvloed, maar dat is dan maar even niet anders. Het hoort nu eenmaal bij het ouderschap om offers te brengen. De vader heeft geen keuze, ts wel. Dus: wegwezen of blijven en accepteren dat je niet de prioriteit bent in het leven van vriend. Volgens mij komt het daar gewoon op neer.

Annej

Je zit er wel VIJF jaar naast met je adolescent...

Te letterlijk Barvaux

Een adolescent is iemand die nog de leeftijd heeft, pas weg bij eigen ouders, en zelf nog niet toe aan het ouderschap, op eigen benen vleugels aan het uitslaan.
Niet precies iemand van 18-20 denk ik.

keuzes

Ik denk dat je hier nuchtere keuzes moet maken. Misschien is het wel goed om het voorlopig wat in de lucht te laten hangen. Maar natuurlijk geen ruzie te maken over de 'opvoeding'.
Misschien kun je je voornemen om dit kind dat net haar moeder kwijt is voorlopig tot op het bot te verwennen en te laten voelen dat ze meer dan gewenst is in je leven. Kun je dit niet, en kinderen voelen die dingen haarscherp aan, dan is het beter om afstand te houden.
Die extra kamer kun je ook voor jezelf inrichten als studeerkamer en slaapkamer.

Maar....25....

...is toch ook zo jong weer niet. Ik vind dat je nog heel meisjesachtig reageert. Er zijn zoveel mensen die met 25 al lang een kind of meer hebben. Hoeveel jaar heb je nog nodig om al die dingen die je nu wilt (en die later echt onbelangrijk worden) te kunnen doen denk je?

Hmmm

Inderdaad op 25 had ik mijn eerste kind ook al, maar goed die was zeer gewenst.

Als je kiest voor een vent met kind krijg je het hele pakket. Opvoeden zit er niet in, wel advies geven. Je vriend zal er in moeten groeien idd en er vanzelf achter komen wat wel en niet werkt. Eerst maar eens een eigen huis voor vriend en kind, kan jij er later altijd nog bij.

ik heb hier veel aan.

Aan sommige reacties heb ik veel aan. Sorry als ik mensen heb laten denken dat ik maar gewoon een student ben die helemaal geen zin heeft in een kind want dat is niet zo. Ik heb alleen geen idee hoe ik hier mee om moet gaan.

Ik vraag hier advies omdat ik wil weten wat het beste is voor het dochtertje eigenlijk...
Juist omdat ik er zo over denk. Ik wil het goed doen voor haar maar ik heb het gevoel alsof mijn vriend van mij verwacht dat ik een natuurtalent ben en dat ik een super moeder moet worden... En dat gaat nu niet dus ik stel hem ook teleur... Ik zie aan haar dat zij bang is dag ik haar papa va afpakken en dat breekt me hart daarom neem ik veel meer afstand van hun maar dan wordt me vriend weer boos. Dus ik weet niet wat ik er mee aan moet. Mijn moeder heeft er totaal geen moeite mee dat hij met zijn kind bij ons woont. me moeder is wel een natuurtalent als het om kinderen gaat. Ze heeft er zelf 5 dus zij weet hoe het moet (vind ik).
Ik heb aan mijn vriend gevraagd of hij het zag zitten om de extra Kamer te verbouwen omdat het nog minimaal een half jaar gaat duren voor dat hij kans maakt op een huis.. En hij werkt trouwens..
Ik vindt dat het dochtertje meer verdient dan dit... Maar dat kan ik haar niet geven heb ik het gevoel. Ik studeer nog en vaak moet ik een keuze maken tussen aan mijn artiekel werken (waar heel veel tijd in gestoken moet worden) of met haar spelen of douchen en eten maken en zulke dingen... Dan kies ik voor haar en dan moet ik om 8 savonds verder aan me artiekel en zelf nog eten en dan ben ik om 2 u klaar en de volgende dag sta ik samen met haar op.. En dan is het weer hetzelfde... Ik doe me best voor haar maar ik weet niet of het goed en genoeg is.. En ik weet dat mijn vriend ook moet wennen aan dit en dat ik hem niet genoeg steun want ik ben eigenlijk alleen met me zelf bezig.. maar ik wil er graag met hem over praten. Maar omdat hij moe is van werk heeft hij geen zin in "gezeik"..

En Annej .... Het mag wel wat minder of genuanceerder

auto correct

Artikel*

Plannen

Je doet je best maar je weet niet of het goed genoeg is....
....het is in ieder geval niet goed wanneer je je vriend op zijn nek zit dat dit anders moet, en dat en dat en dat......
Het belangrijkste is die kleine meid lekker in haar vel krijgen/houden.
Dan zul je zien dat het voor jouzelf ook beter gaat.
En ja, een kind en studeren (maar ook een baan hoor, vergis je niet) is een heftige combinatie. Wat dat betreft hebben 'we' wel vanalles op ons nek gehaald met alles te willen (vrouwen moesten mogen werken) en later te moeten (maatschappij is nu ingesteld op tweeverdieners). Jaren 80, moeders bleven thuis voor de kinderen. Wat een rust meot dat geweest zijn. Dus ja, ik erken volledig dat het zwaar is.
Toch is je vriend de primair verantwoordelijke voor het kind. Ik vind het niet normaal dat jij eerst nog een heleboel dingen moet doen terwijl haar vader er ook is en jij dan tot diep in de nacht....dus die taakverdeling, die kan (moet) beter. Misschien kun je eens beginnen met alles te plannen. Koop een grote agenda en plan daar al je colleges in. Inclusief te tijd dat je vertrekt. Plan daar ook al zijn diensten in. Plan vervolgens je huiswerk in. Zet er echt uren voor neer en dan op het moment dat je vriend terug is van zijn werk, maar onafhankelijk van oppastaken. De uren die jij studeert moeten door jou en je vriend gezien worden als 'niet beschikbaar.' Net alsof je er niet zou zijn. Als je buiten de deur aan het werk was, zou je tenslotte ook niet terug moeten komen om te koken. Ik zou proberen zo in te plannen alsof het een werkdag is. Dus dat je bv om zes uur klaar bent. Dan kan het eten op tafel staan en kun je mee-eten, waarna de family-time begint. Dan kun je douchen en badderen, zonder dat er nog iets boven je hoofd hangt. Dan kun je spelen zonder dat je denkt: ik wil je in bed hebben, want ik moet nog.....En dan is het je misschien ook neit allemaal te veel als je in bed wilt kruipen en dat kind ligt erin.

Waar is het kind trouwens als jullie beiden werken/studeren?
Een vriend die geen zin heeft in 'gezeik', vind ik trouwens neit oke, als je op deze manier iemand ff tot moeder maakt.

AnneJ

AnneJ wie noem je hier nu een snuivende allesweter? Jij denkt dat na 1 bericht je gelijk alles weer over mij?

Ik weet dat zij gek is op hello kitty.
Ik weet dat ze ook gek is op cars.
Ze houdt er van als ze op me schoot mag zitten als ik achter me computer zit en dat ze dan in een worddocu van alles mag Typen.
ze houdt er van als ik liedjes met zing.
ze houdt er van als ze mij en mijn moeder mag helpen met koken
ze houdt er van om samen de honden uit te laten.
ze is super goed in memory spelletjes
En als haar vader haar een zetpil moet geven vraagt ze aan mij of ik haar hand vast hou.

Ik heb geen moeite met het dochtertje specifiek maar met mijn vriend en hoe hij die rol bijna op mij dwingt...
en omdat ik geen kinderen heb beteken dat dan ook dat ik er dan helemaal niks van af weet?
Ik hou veel van mijn vriend maar sommige dingen die hij doet gaan gewoon te ver om haar iedere X haar zin te geven.
De ex had nooit zin om er moeite in te steken en daarom heeft zij nog nooit 1 dag alleen geslapen. als sinds dat ze geboren is werd ze op de bank (in de rook) gelegd om te slapen. Want volgens haar was dat makkelijker. En mijn vriend heeft toen ook nooit actie ondernomen om daar verandering in te brengen. En dit is niet alleen van deze maand dat ze hier is. Ze is altijd in het ouderlijk bed gelegd omdat zij (en dus ook me vriend) geen zin hadden om haar te leren alleen te slapen. Later als ze oud is moet ze dat ook toch?

En dan nog 1 ding AnneJ. Het dochtertje wilde nooit haar tandenpoetsen en de ex en ook mijn vriend dus... Wilde geen strijd dus dan maar geen tandenpoetsen. Het gevolg is dat ik mijn vriend heb moeten DWINGEN om naar de tandarts te gaan met haar... Want haar tandjes waren rot... En wat blijkt... Al haar tandjes moeten er uit gehaald worden (operatie) Rn geloof me het heeft me veel moeite gekost om hem nu wel haar tanden te laten poetsen.. omdat ze eerst nooit wilde en begon te huilen. ...

Niet denken dat ze mishandeld is want dat is zeker niet zo. Ze is een gezonde meid (laatst nog hele check up gehad) maar het is de luiheid van ouders wat mij boos maakt. Want ALS ik kinderen zou hebben zou ik het anders doen......

dankbaar

Ik ben iig dankbaar voor de mensen die serieus antwoord geven En ik ga ook zeker proberen jullie advies op te volgen.. Maar...
wat moet ik doen met het dochtertje omdat zij iid jaloers is op mij omdat ik met papa ben. Even als voorbeeld:

Vanavond gingen we eten en zij zat al aan tafel en me vriend ging naast haar zitten... Ik pakte een stoel naast me vriend..
hij liep weg van tafel en ik moest ook even naar de keuken... Terwijl ik weg lie. Draaide ik me om en zag ik dat zij de stoel waar haar vader opzat helemaal naar haar toe schoof en ze keek mij "boos" aan. Maar ze doet wel gewoon normaal tegen me..

Moet ik dan meer afstand nemen zodat ze in de gaten krijgt dat ik haar papa niet wil afpakken?

prioriteiten

Ik denk dat het belangrijk is om de prioriteiten helder te hebben. Ofwel: "pick your battles".
En: het is niet altijd zo duidelijk wat goed is.

Een voorbeeld:

Tandenpoetsen moet. Evenals regelmatig naar de tandarts gaan. Daar heb je helemaal gelijk in. Hoe vaak en hoe er gepoetst moet worden, daarover verschillen trouwens de meningen. Ook is het eet-en-drink-patroon daarbij belangrijk (niet meer dan 7 eet- of drinkmomenten per dag, uitgezonderd water). Slijtage van tanden door zuren en te veel poetsen, is tegenwoordig minstens zo'n groot probleem als gaatjes. Ook speelt aanleg een heel grote rol.
Heeft de tandarts inzicht gegeven in waarom de tanden zo slecht zijn geworden? Komt het door het niet poetsen? Of het vaak drinken van frisdrank? Of speelt aanleg ook een rol? (Sommige kinderen hebben geen beschermend glazuur op de tanden.) Het kan best een combinatie van factoren zijn. Belangrijk om te weten. Goede begeleiding hiervoor lijkt me belangrijk voor de toekomst.

Een ander voorbeeld:

Alleen slapen moet niet. Het is hooguit handig voor de ouders. Maar er zijn zat ouders die het prima vinden dat de kinderen lange tijd bij hen slapen. Het is een pedagoschische stroming, maar soms komt het ook gewoon zo uit.
Mijn kind was een heel moeilijke alleen-slaper. Van alles geprobeerd maar het hielp niet. Kind wilde gewoon graag bij ons in bed. Uiteindelijk was het het meest praktische en het gezondst voor ons allemaal om hem bij ons in bed te nemen. Zo sliepen we allemaal voldoende. Met "proberen hem alleen te laten slapen" hadden we alledrie gebroken nachten en enorm slaaptekort. We hadden geen fut en tijd om langer tevergeefs door te gaan met "alleen leren slapen" en hebben kind in bed genomen. Werden we alledrie gelukkiger en gezonder.
En uiteindelijk weet je: kind blijft echt niet tot zijn 18e bij zijn ouders in bed slapen. Hoe dan ook zal kind wel een keer alleen gaan slapen.Het probleem zal zich dus ooit vanzelf oplossen.
Op een gegeven moment, toen mijn kind 3,5 jaar oud was, hadden we het gevoel dat het kon veranderen. In een middag tijd hebben we zijn kamer gezellig gemaakt en een bed gemaakt van een logeermatras (in het peuterbed wilde hij immers nooit slapen). Kind was meteen enthousiast, trots op zijn "nieuwe" kamer, dolblij met het grote bed, en heeft sindsdien als een roos de nachten alleen doorgeslapen.
Achteraf heb ik spijt van alle "pedagogisch" geïnformeerde pogingen met kloksystemen, lampjes, laten huilen, etc. We hadden beter op ons eigen inzicht kunnen vertrouwen, dat we zelf wisten wanneer kind er aan toe was.
Maar nog steeds is het zo, dat als kind ziek is of als er nare dingen aan de hand zijn (bijv. nu mijn vader, dus opa, ernstig ziek is), dat hij dan graag bij ons slaapt. Dat staan we dan gewoon toe. Als de ziekte voorbij is, dan is slapen in eigen bed weer geen probleem.
Lichamelijke nabijheid is gewoon ontzettend belangrijk voor kinderen, zeker voor kleine kinderen, en zeker in moeilijke tijden. Ik merk echt dat het helend werkt. Dat kind er beter door wordt.
Ik denk dat je op dit moment je vriend niet moet verwijten dat zijn dochter bij hem slaapt. Ik kan me zo voorstellen dat het meisje dat op dit moment ontzettend nodig heeft.
Maar dat hoeft niet te betekenen dat jij daar blij mee moet zijn of dat jij er naast moet liggen. Als je het niet fijn vindt, dan kun je beter in je eigen huis slapen of in een ander bed, denk ik.
Later, als het meisje ouder is en zich wat beter voelt, kan haar echt wel verteld worden dat het niet de bedoeling is om altijd bij papa te slapen. Zeker als ze dan ook een mooie eigen kamer heeft en naar school gaat. Ik kan me voorstellen dat dat moment komt als je vriend gesettled is in een eigen huis. Dat kan dus nog wel even duren.

Ik denk dat je je vriend veel meer alleen voor zijn dochter moet laten zorgen. En dat jij meer afstand moeten nemen van je vriend. Dat is wel moeilijk nu je vriend bij je moeder woont. Maar misschien maakt dat het ook makkelijker: de band tussen je vriend en je familie is er nu sowieso, waardoor jij misschien makkelijker een stapje opzij kan zetten.
Je hebt dan meer tijd voor jezelf, om te studeren en om leuke dingen te doen.

Laat het voor je vriend heel duidelijk zijn dat zijn dochter zijn verantwoordelijkheid is. Dat je best wil helpen en samen leuke dingen wil doen, maar dat je niet zijn zorg over kan nemen.

logisch is meisje bang

Ze is net haar moeder verloren. Haar wereld staat volledig op z'n kop. Ze heeft alleen haar vader nog. Heel slim dat vader meisje bij zich laat slapen. Nu is echt geen goede tijd om dat om te gooien.
Eerst moet ze minder bang. Hoe kan dat? Door haar veel tijd en ruimte met vader te geven. Door heel luchtig op angstig gedrag te reageren. Door haar het vertrouwen te geven dat er meer mensen zijn waar ze op terug kan vallen behalve haar vader. Jij kunt daar een van zijn. Maar bewaak wel je eigen grenzen hierin. Jij hebt hierin geen echte verantwoordelijkheden, doe het alleen als je wilt.