U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik worstel met mijn rol als stiefmoeder op afstand
Hoi allemaal,
Toch ook maar een post omdat ik zelf een beetje vastloop in wat ik vind en voel. In het kort: nadat ik een aantal jaar alleen was geweest met mijn twee dochters kwam ik zes jaar geleden een leuke man tegen. Vader van twee iets oudere dochters maar nog midden in zijn scheiding. Niet ideaal en wij hebben een lastige start gekend. Mijn vriend gaf aan niet zozeer zijn ex te missen maar wel zijn gezin. Ik begreep dat, was inmiddels stapelverliefd en heb jarenlang veel geduld gehad. Misschien wel iets teveel, want naar zijn ex hield mijn vriend ondertussen ook een deur open. Hij twijfelde veel. Zij heeft ook gedacht dat het tussen hen nog wel goed zou komen. Ze deden de eerste jaren ook nog veel als 'gezin', zoals vakanties, maar dat werd minder toen zijn ex tijdelijk een vriend kreeg en uiteindelijk liep dat gezamenlijk dingen ondernemen helemaal terug.
Ik accepteerde zijn/hun keuzes maar heb daar wel mee geworsteld, voelde me vaak erg onbelangrijk in het geheel. Ik bemoei me sowieso nooit met de opvoeding van zijn kinderen, dat kunnen vriend en zijn ex uitstekend samen af, maar ik voelde me als zijn partner vaak ook niet gezien, alsof ik alleen voor de leuk er mocht zijn op de dagen dat zijn kinderen er niet zijn, en verder niks. Uiteindelijk zijn wij vanwege zijn twijfels uit elkaar gegaan, tot hij na een maand of drie weer op mijn stoep stond. Vriend had nagedacht, wist nu echt wat hij wilde. Hij wilde mij niet kwijt en ging er voor. Dit is nu ruim twee jaar geleden.
Wij hebben altijd gelat, en gingen zonder elkaar en elkaars kinderen op vakantie. Dat vond mijn vriend vooral prettig en ook daar kon ik inkomen. Ik kan ook erg genieten van alleen met mijn dochters zijn. Wel is er gewoon contact met elkaars kinderen. Hij heeft het over 'onze kinderen' en noemt me gekscherend stiefmoeder. Bij mij komt vriend ook vaak doordeweeks slapen, is op de verjaardagen van mijn kinderen etc. Het ging de afgelopen jaren, sinds we weer bij elkaar zijn, prima. We dromen zelfs wel eens over een huis waar we met zijn allen kunnen wonen, al hebben we totaal geen haast daarmee, en waren een gezamenlijke vakantie aan het plannen.
Maar nu wordt zijn jongste dochter 18. Vorige verjaardagen en andere feestelijkheden was ik nooit bij omdat die altijd bij zijn ex gevierd worden. Vriend wil dat nooit bij hem en vind het wel best zo. Ik vond dat wel eens jammer maar heb dat geaccepteerd. Ik kwam dan een paar dagen later bij mijn vriend een taartje eten en een cadeautje geven. Nu blijkt dat de ex van mijn vriend heeft gezegd dat ik op zich ook wel welkom ben deze verjaardag, waarvoor ze mijn vriend en het vriendje van de jarige job heeft uitgenodigd voor het eten, maar dat het misschien wat druk is dan. En mijn vriend heeft gelijk gezegd 'inderdaad'. Toen ik later bij hem doorvroeg, zei hij het allemaal erg ongemakkelijk te vinden als ik ook zou komen en dat hij daar totaal geen zin in had. van hem hoeft het niet dat ik daar bij ben. En ik wil me zeker nergens opdringen, en al helemaal niet over de rug van een 18-jarige, maar haar is sowieso niet gevraagd of ze mij er wel of niet bij wil hebben.
En ik, ja, heel eerlijk, ik heb last van een gekwetst ego. Ik voel me als partner van mijn vriend opnieuw totaal niet serieus genomen. Zijn kinderen zijn het allerbelangrijkst in het leven van mijn vriend en op al hun belangrijke momenten wil hij mij er niet bij hebben. Als zijn ex en hij vanaf het begin consequent heel veel waarde hadden gehecht aan 'het kerngezin' waarover ik hier ook wel lees, had ik dat begrepen, maar dat is niet zo. En ik merk dat ik boos en verdrietig ben en behoefte heb aan feedback. Stel ik me aan of is het niet zo gek dat (vooral de stellige) reactie van mijn vriend me kwetst?
"Als je blijft steken bij 'gekwetst en niet serieus genomen voelen' dan kom je niet verder."
Je moet er ook niet in blijven steken. Zolang het niet opweegt tegen de positieve dingen in een relatie kun je het misschien soms van je afzetten. Maar een pijnpunt blijft het en dat mag ook. Net zoals hij mag weten hoe hij het feest wil vieren. Of het tot een breuk leidt hangt van beide partners af.
Grappig Max, ik dacht ook dat je een man was. Je staat er in elk geval net zo in als mijn vriend. Dat helpt voor mij. Jouw Posts relativeren. Maar ik ben zelf dus inderdaad iemand die daar meer moeite mee heeft.
Zoals ik daar over denk
Geen idee of de dochter op de hoogte is van het ongemak dat haar vader erbij zou ondervinden, maar in principe staat het haar natuurlijk vrij om uit te nodigen wie zij maar wil. Vervolgens is het aan Madeira en de vader om daar dan overleg over te hebben.
Rode krullenbol
Hij gaat dit niet bij zijn dochter neer leggen. En ik leg me hier bij neer, maar wel met gemengde gevoelens. Ik snap de Posts van Max, dat je er tegengesteld in kunt staan.
Een verschil is dat Max nog met de vader van haar kinderen is en dus vanuit die positie denkt.
Ja, je gezin is iets bijzonders en de band met de andere ouder is uniek. Daar ben ik me goed van bewust. Ik ben nu de partner van mijn vriend. In mijn optiek hoeft het een het ander niet uit te sluiten. Bij mijn vriend kan het (vooralsnog) niet samen. Wel de kinderen enzo maar dus niet zoiets als die verjaardag, met zijn ex samen.
het beste
Jij alleen kan alle meewegende factoren voelen in je besluit. En je hebt van het begin af aan gezegd dat er ook veel positieve zaken zijn.
Fijn dat je een beslissing hebt kunnen nemen. Ik hoop voor je dat dat rust brengt.
Geniet van elkaar en de verjaardag van zijn dochter met jullie drietjes.
Dank je wel Marka.
Fijn zo’n forum, ik heb veel aan jullie input gehad.
...
Het gezin zoals dat was bestaat niet meer. Als ze dat zo graag hadden willen behouden dan hadden ze niet moeten scheiden.
De enige 2 eerlijke opties zijn
Het wordt bij ex gevierd en vader neemt Madeira gewoon mee. Logisch want dat is zijn partner.
Of het wordt 2 x gevierd. Madeira plus vader houden zelf een leuk feestje voor de jarige
Andere opties slaan nergens op.
Mamaveertigplus
Je bent je er toch wel van bewust dat dat jouw mening is? En niet meer dan dat?
Het is fijn als je er hetzelfde in staat, dan is er ook geen issue. Maar goed, ze staan er nu eenmaal niet hetzelfde in, dat is voor nu een gegeven.
...
Ik denk dat ze dat wel staat dat blijkt ook uit de beginpost. Als een man naar de verjaardag van zn dochter gaat zonder je mee te nemen is het echt niet een goede vriend incl loyaliteit etc. Blijkt elke keer weer.
'als een egotrippende, niet empatische man.
Misschien is hij wel te empatisch.'
Of hij beschouwd zichzelf als God's gift to women en denkt dat hij zo belangrijk is voor zijn ex dat hij zijn vriendin niet mee durft te nemen. Wat waarschijnlijk onterecht is.
Hoe lang nog?
Hoe lang gaat hij dit nog zo volhouden? Dochter gaat misschien wel een keer afstuderen. En/of trouwen, promoveren, een kraam- of doopfeest geven...
Is vriend van plan zich dan nog steeds door zijn ongemak te laten leiden, en heeft Madeira zin om tot in lengte van dagen in de coulissen te blijven? Vragen die zomaar opkomen...
Groeten,
Temet
de hele wereld weet dat we bij elkaar horen?
En weet hij het ook?
Hoe lang was het ook al weer geleden dat hij een pauze in de relatie aankondigde en erbij vertelde dat hij een breuk overwoog?
...
To en vriend hebben ook geen kinderen samen dus blijven proberen voor de kinderen is hier niet aan de orde.
Mooi...
... hoe iedereen hier vanuit zijn eigen perspectief naar kijkt. Ik had een paar posts gemist, waaronder die van RK, en dat verwoordt wel een beetje hoe ik uiteindelijk het gesprek ben ingegaan. Dat ik zo graag belangrijk wil zijn bij hem, zegt -inderdaad-vooral iets over mij.
Ik vind vriend geen egotripper. Maar wat hij zelf heel moeilijk vindt, gaat hij liever uit de weg. Hij zei: ‘als de verjaardag hier was geweest, zou het weer geen seconde in me zijn opgekomen om ex uit te nodigen.’ Het hoeft van hem gewoon niet. Ook niet met mijn ex. En daarin gaat hij wel heel erg van zichzelf uit en wat voor hem fijn is. Maar in feite doe ik dat ook als ik aangeef dat ik er graag bij had willen zijn. Die bevestiging van ons als stel zou ik hier niet uit moeten hoeven halen.
Dat we er anders instaan, dat kan. Dat hij ‘pauzes’ en dergelijk wil zodra ik een tegengeluid laat horen, is niet ok. Dat ziet hij ook in.
Ik heb ook naar toekomstige scenario’s (afstuderen, eventuele kleinkinderen) gevraagd, hoe hij die dan ziet en geschetst hoe het volgens mij ook zou kunnen zijn. Dus met iedereen wel tegelijk op dezelfde plek, maar dat het dan juist relaxt is dat het zo kan ipv ongemakkelijk, zoals hij het nu ziet.
Het heeft hem aan het denken gezet. Er was ruimte voor hoe ik het zie. Voor nu vind ik dat genoeg.
...
Ik zie zoveel herkenning echt het is bijna bizar. En wat ben ik blij dat ik dit soort verdriet niet meer heb.
Positief madeira
'Het heeft hem aan het denken gezet. Er was ruimte voor hoe ik het zie'
Dat is positief!
...
Laten we hopen dat het positief is en niet een van de zoveel l*lverhalen om verder geen gesprekken te hoeven hebben. Iets waar vriend geen zin in heeft. Tot het volgende zich aandient. Een andere verjaardag. Een feestdag. Iets met vakantie. Etc...
Ik hoop het ook niet, Mamaveertigplus. Ik vind het fijn dat je met me mee hebt gedacht. Ik hoop dat mijn verhaal (en mijn vriend) uiteindelijk toch anders is dan het jouwe. De tijd zal het me leren.
Dat boek 'Houd me vast' is echt een goede tip
Maar lees het niet alleen. Lees samen, per hoofdstuk, en praat erover. Praat over je eigen relatie maar als dat niet gelijk lukt, vraag aan de ander wat die herkent in de ervaringen van anderen, de beschrijvingen, etc. En vertel, ook als hij er niet naar vraagt, wat jouw herkenning is. Of nog beter: vraag hem om jou te vragen wat jouw herkenning is.
Vraag aan hem of hij daarin mee wil gaan, zodat jullie ervaringen lezen van andere stellen en op welke punten het mis kan gaan, welke pijnpunten er zijn, en hoe jullie elkaar kunnen helpen. En hoe jullie elkaar kunnen laten merken dat de ander belangrijk is. Niet de hele wereld hoeft te weten, maar dat jij weet hoe belangrijk hij jou vindt, en andersom.