U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik worstel met mijn rol als stiefmoeder op afstand
Hoi allemaal,
Toch ook maar een post omdat ik zelf een beetje vastloop in wat ik vind en voel. In het kort: nadat ik een aantal jaar alleen was geweest met mijn twee dochters kwam ik zes jaar geleden een leuke man tegen. Vader van twee iets oudere dochters maar nog midden in zijn scheiding. Niet ideaal en wij hebben een lastige start gekend. Mijn vriend gaf aan niet zozeer zijn ex te missen maar wel zijn gezin. Ik begreep dat, was inmiddels stapelverliefd en heb jarenlang veel geduld gehad. Misschien wel iets teveel, want naar zijn ex hield mijn vriend ondertussen ook een deur open. Hij twijfelde veel. Zij heeft ook gedacht dat het tussen hen nog wel goed zou komen. Ze deden de eerste jaren ook nog veel als 'gezin', zoals vakanties, maar dat werd minder toen zijn ex tijdelijk een vriend kreeg en uiteindelijk liep dat gezamenlijk dingen ondernemen helemaal terug.
Ik accepteerde zijn/hun keuzes maar heb daar wel mee geworsteld, voelde me vaak erg onbelangrijk in het geheel. Ik bemoei me sowieso nooit met de opvoeding van zijn kinderen, dat kunnen vriend en zijn ex uitstekend samen af, maar ik voelde me als zijn partner vaak ook niet gezien, alsof ik alleen voor de leuk er mocht zijn op de dagen dat zijn kinderen er niet zijn, en verder niks. Uiteindelijk zijn wij vanwege zijn twijfels uit elkaar gegaan, tot hij na een maand of drie weer op mijn stoep stond. Vriend had nagedacht, wist nu echt wat hij wilde. Hij wilde mij niet kwijt en ging er voor. Dit is nu ruim twee jaar geleden.
Wij hebben altijd gelat, en gingen zonder elkaar en elkaars kinderen op vakantie. Dat vond mijn vriend vooral prettig en ook daar kon ik inkomen. Ik kan ook erg genieten van alleen met mijn dochters zijn. Wel is er gewoon contact met elkaars kinderen. Hij heeft het over 'onze kinderen' en noemt me gekscherend stiefmoeder. Bij mij komt vriend ook vaak doordeweeks slapen, is op de verjaardagen van mijn kinderen etc. Het ging de afgelopen jaren, sinds we weer bij elkaar zijn, prima. We dromen zelfs wel eens over een huis waar we met zijn allen kunnen wonen, al hebben we totaal geen haast daarmee, en waren een gezamenlijke vakantie aan het plannen.
Maar nu wordt zijn jongste dochter 18. Vorige verjaardagen en andere feestelijkheden was ik nooit bij omdat die altijd bij zijn ex gevierd worden. Vriend wil dat nooit bij hem en vind het wel best zo. Ik vond dat wel eens jammer maar heb dat geaccepteerd. Ik kwam dan een paar dagen later bij mijn vriend een taartje eten en een cadeautje geven. Nu blijkt dat de ex van mijn vriend heeft gezegd dat ik op zich ook wel welkom ben deze verjaardag, waarvoor ze mijn vriend en het vriendje van de jarige job heeft uitgenodigd voor het eten, maar dat het misschien wat druk is dan. En mijn vriend heeft gelijk gezegd 'inderdaad'. Toen ik later bij hem doorvroeg, zei hij het allemaal erg ongemakkelijk te vinden als ik ook zou komen en dat hij daar totaal geen zin in had. van hem hoeft het niet dat ik daar bij ben. En ik wil me zeker nergens opdringen, en al helemaal niet over de rug van een 18-jarige, maar haar is sowieso niet gevraagd of ze mij er wel of niet bij wil hebben.
En ik, ja, heel eerlijk, ik heb last van een gekwetst ego. Ik voel me als partner van mijn vriend opnieuw totaal niet serieus genomen. Zijn kinderen zijn het allerbelangrijkst in het leven van mijn vriend en op al hun belangrijke momenten wil hij mij er niet bij hebben. Als zijn ex en hij vanaf het begin consequent heel veel waarde hadden gehecht aan 'het kerngezin' waarover ik hier ook wel lees, had ik dat begrepen, maar dat is niet zo. En ik merk dat ik boos en verdrietig ben en behoefte heb aan feedback. Stel ik me aan of is het niet zo gek dat (vooral de stellige) reactie van mijn vriend me kwetst?
Hij heeft geen zin in gedoe
en dat kan ik best invoelen.
Jij schiet in de stand 'daar gaan we weer' (situatie van jaren terug) en hij ongetwijfeld ook.
En misschien heeft hij het wel gehad met alle gedoe en wil hij gewoon de verjaardag van dochter vieren.
En hoezo Elena is de relatie niet zo heel? Ts schrijft dat er genoeg leuks en goeds is.
Dat ze het recht heeft de relatie op te blazen... Tsja dat is zo vanzelfsprekend dat het een beetje vreemd is te benoemen.
'En hoezo Elena is de relatie niet zo heel? '
Omdat haar vriend liever een pauze inlast dan dit op te lossen. Een relatie die zo makkelijk als even-niet-aanwezig wordt beschouwd, is geen relatie volgens mijn definitie.
'geen gedoe willen'
over iets wat voor je partner essentieel en pijnlijk is en bovendien de wens van de personen in kwestie negeren dan wel er naar niet naar vragen, is imho toch een wat oppervlakkige manier van je af willen maken van dat wat een relatie tot een relatie maakt: je op gepaste wijze bekommeren om het welzijn van je partner. Natuurlijk met medename van je eigen gevoelens, grenzen en behoeftes, maar wel in samenspraak.
Zijn jullie eruit gekomen?
Tijdens het gesprek van vanmiddag? Ik hoop.dat het positief was.
Sini
Niet uit elkaar.
Ja Sini, het verliep wel goed. In die zin, dat vriend me heeft uitgelegd dat het een beetje is zoals Max zei; hij kan het gewoon niet en wil daarom niet dat ik meega. Hij wil deze mijlpaal niet laten overschaduwen door ongemakkelijkheid. Hij zegt dat dat voor hem niks zegt over zijn gevoel voor mij en dat hij met mij de toekomst in wil. Door de zure appel heenbijten was voor nu (dus) geen optie.
Voor hem was dat duidelijk op het moment dat hij het mij vertelde en het werd voor hem ‘gedoe’ toen ik dat dus niet in een keer kon accepteren. Daarvan heb ik gezegd dat het feit dat hij dingen anders ziet of wil dan ik, niet wil zeggen dat dat niets met mij doet en dat er ook ruimte moet zijn om dat te kunnen bespreken. Dat het mij onzeker maakt bijvoorbeeld, als hij me zo stellig ergens niet bij wil hebben. Dat ik dat wij-gevoel mis. Volgens hem weet ‘de hele wereld’ dat wij bij elkaar horen, en heeft dit daar niets mee te maken. Als de verjaardagen van mijn kinderen bij mijn ex thuis waren, zou hij ook niet mee willen, zegt hij.
We geven wel samen een cadeau, op een ander moment dus.
Ik probeer te accepteren dat dit is hoe hij erin staat. Heb dus niet de relatie beëindigd. Wil niet zeggen dat ik het niet nog steeds lastig vind hoor. Ik zal het op de verjaardag zelf best nog even moeilijk met mezelf hebben, denk ik.
Madeira
Hij lijkt nog steeds niet open te staan voor jouw gevoel hierin. Dat ‘de hele wereld iets weet’ zegt helemaal niks over jou.
Nu kun je blijven proberen hem te ‘overtuigen’, maar dan loop je het risico dat het hele geval een splijtzwam wordt. Ik zou proberen het onderliggende probleem vanuit mezelf aan te pakken. Een boek dat daarbij kan helpen is Houd me vast, van Sue Johnson. Een boek dat je kan helpen het waarom van jouw pijnpunt te ontdekken, en wat je daarin nodig hebt van je vriend. Het biedt je ook handvaten om daarover in gesprek te gaan met je vriend. Ik hoop dat je er wat aan hebt. En wellicht komt je vriend er in die gesprekken achter waarom hij zoveel moeite heeft met het samenkomen van zijn twee leefwerelden.
...
Typisch een reactie voor een dergelijke man. Ik herken het zo. In plaats van te zeggen schat ik ga t anders doen je gaat lekker mee een of ander praatje waar je niks mee kan. Hij zit lekker zonder jou bij zijn ex en kinderen en jij voelt je nog steeds niet gerespecteerd. Zulke mannen veranderen nooit.
Jammer
Hij probeert het probleem bij jou te leggen, hij draait eigenlijk de situatie om. Hij wil jou niet volledig in zijn leven betrekken, en vervolgens legt hij de bal bij jou door te zeggen dat jij er gedoe van maakt. En dat het geen probleem is omdat de hele wereld weet dat jullie bij elkaar horen. Dat doet helemaal niet ter zake. Jij zeurt dus volgens hem.
Dit is niet ok, zeker omdat hij niet open staat voor een gesprek. Hij legt zijn tekortkoming bij jou neer. Is dit een patroon in jullie relatie?
Patroon
Het terugkerende patroon is die twee werelden van hem die in mijn beleving minder uit elkaar zouden kunnen liggen. Hij worstelt hier vanaf het begin van onze relatie mee, wat bij mij ook wel een zekere jaloezie triggert indertijd. Die ook niet helemaal onterecht was. Hij heeft me nooit bedrogen ofzo maar gevoelsmatig zat het niet altijd goed. Hij heeft uiteindelijk echt voor mij gekozen, en dat verschil heb ik ook echt gemerkt, maar het blijft een (over)gevoelig punt binnen onze relatie.
Boek
Ik zal eens op zoek gaan naar dat boek, bedankt voor de tip. Ik herken ook wel wat mamaveertigplus omschrijft, maar ik haal (blijkbaar) genoeg uit deze relatie om hem niet kwijt te willen.
Deze mannen gaan niet veranderen
Dat moet je toch ook niet willen?
Dat is natuurlijk grootste recept voor een mislukte relatie, de ander willen veranderen.
Saai maar waar, je kunt alleen met jezelf werken.
Voor jezelf onderzoeken waarom dit zo'n issue voor je is, en of je de relatie de moeite waard vind zonder dit stukje, want of dit stukje gaat veranderen weet je niet en is aan hem.
Deze man kwam al zeer moeilijk los van zijn ex. (en misschien niet van zijn ex als persoon maar van zijn ex-leven)
Dit _is_ gewoon geen man die dit soort dingen even fluitend gaat doen.
Het kan dat hij het ongemakkelijk vindt, het kan ook dat hij niet van gedoe houdt en wel van jou.
Wat ik oprecht lastig zou vinden in een partner is dat er zelfs niet een poging tot introspectie is. Of een moeite willen doen voor jou om het anders te zien. De bereidwilligheid aan de dag leggen flexibel te zijn ook al levert dat ongemakkelijke momenten op.
Nee, hij vindt het ongemakkelijk en daarom gebeurt het niet. Punt uit. Oh doorzeuren? dan dreig ik de hele relatie op te zeggen.
Ja en dan komt alles dus bij jou te liggen. Daar sta je dan, terwijl zijn ex je nota bene welkom wilde heten.
En dan kan je daar allerhande boeken over gaan lezen, maar wat doet hij?
En zelf
heb ik geen ervaring, ik heb wel ex-en maar niet met kinderen, ben samen met de vader van mijn kinderen.
Maar voor mij zou dat ook lastig zijn denk ik, dat combineren van die 2 verschillende werelden.
Zou voor mij ook volkomen los staan van gevoelens voor nieuwe partner.
Ppfft Marka
Ik ben dan wel een vrouw, maar soms voel ik me een man;)
Als ik me voorstel dat ik zelf in die situatie zou zitten, met een nieuwe partner... en dat lastig zou vinden en dan hoor ik jou en ik wordt al moe als ik lees wat je schrijft...introspectie blabla
Mijn zin zou snel verdwijnen!
Ja je postings komen ook wel vaak over als 'mannelijk'' Ik vroeg me zelfs af of je geen man was:-)
Maar goed, kijk, er zijn mensen die de opstelling van madeiraman goed zouden kunnen hebben en overgaan tot de orde van de dag. Jij behoort blijkbaar tot die categorie. Prima als dat voor jou en je partner werkt
Er zijn ook mensen die meer last hebben van zo'n opstelling. Zoals Madeira
Dan kan je gaan zeggen "jullie moeten niet zeuren, je moet er overheen stappen, kijk hoe ik het doe" Maar zo werkt het niet.
Het is inderdaad heel mannelijk om alles wat maar enigszins naar enige gevoelsdynamiek riekt, weg te schuiven onder het mom 'ik word daar moe van'. en het is bla bla
Dat is inderdaad de opstelling van madeiraman ook: ik doe mijn ding en je slikt het maar.
Veel vriendinnen gezien die dachten dat ze stoer waren en niet zeurden omwille van deze opstelling van partner. Maar ze lieten zich gewoon doen. (als in: ze leken de toffe vlotte meid die niet zeurt maar intussen bepaalde hij alles)
Nou Max
"Voor jezelf onderzoeken waarom dit nou zo'n issue voor je is" vind ik pas echt blabla coachingtaal. Voor mij is dit een basis voor een relatie, ik heb het zelf tot in den treuren onderzocht en er komt toch echt niks anders tevoorschijn dan dat ik me in zo'n situatie gekwetst en niet serieus genomen voel. Dat gaat niet weg met naar jezelf kijken. Sterker nog, het wordt alleen maar erger en het kost je je relatie.
Oh ik houd
van zeuren en ben daar zelf meester in.
Maar je moet de ander echt niet willen veranderen, doe dat echt liever bij jezelf.
Ipv te 'zeuren' dat manlief alles bepaalt kun je ook gaan zorgen dat je zelf bepaalt.
Emma
Ik had jouw reactie nog niet gelezen.
Als je blijft steken bij 'gekwetst en niet serieus genomen voelen' dan kom je niet verder.
Dan moet je een stap verder en kijken naar waarom je deze gevoelens hierbij krijgt en of dit wel te maken heeft met de situatie of meer bij jezelf ligt. De vraag dus of je jezelf wel serieus genoeg neemt etc.
Kan best dat je tot conclusie komt dat je echt geschoffeerd wordt, dan kun je alsnog je grenzen trekken.
'Dit _is_ gewoon geen man die dit soort dingen even fluitend gaat doen.'
Even? De relatie duurt al zes jaar!
niet veranderen Max
Je kunt de ander niet veranderen, dat ben ik met je eens.
Dan kan je gaan navelstaren wat jouw issue is, zodat je om kunt gaan met zijn niet-empathische houding. En ja heel veel life coaches en therapeuten varen daar wel bij. Als mede de schrijvers van zelfhelpboeken
Maar het enige wat je dan aan het doen bent, is in het reine komen met zijn egocentrische gedrag. 'we werken zo soepel om uw ego heen'
Je kan de ander niet veranderen, maar er is ook een grens aan je zelf om de opstelling van de ander heen plooien. En als je dat te lang doet, zal de wal het schip keren en loopt dat op een breuk uit.
Ik zou er dan voor pleiten zelf op tijd een grens te stellen.
Dit klinkt niet
als een egotrippende, niet empatische man.
Misschien is hij wel te empatisch.
Ik zou nooit pleiten voor het plooien rond iemand, dan begrijp je me echt verkeerd.
mwaoh
egotrippend heb ik niet gebruikt egocentrisch wel en ik zou willen weten waar hij zich in deze kwestie dan empathisch opstelt? Ik bedoel, ex zowel als huidige vriendin vinden elkaars gezelschap prima, dochter waar het om gaat ,wordt niets gevraagd. En Madeira mag er geen moeite mee hebben anders gooit hij de handdoek in de ring.
Kijk als je er voor pleit je schouders op te halen voor iets wat je al zes jaar dwars zit en nu zo in your face is, pleit je voor plooien en je eigen gevoel opzij zetten. Je gebruikt alleen het woord niet.
Hoewel ik wel (lees mijn eerste postings in dit draadje maar) warm te maken ben voor de opstelling ook naar de positieve kanten van de relatie te kijken. Als die opwegen tegen deze kwestie, kan ik me voorstellen dat je eerder genegen bent het voor lief te nemen. Kortom er moet een balans zijn
mwaoh max
egotrippend heb ik niet gebruikt egocentrisch wel en ik zou willen weten waar hij zich in deze kwestie dan empathisch opstelt? Ik bedoel, ex zowel als huidige vriendin vinden elkaars gezelschap prima, dochter waar het om gaat ,wordt niets gevraagd. En Madeira mag er geen moeite mee hebben anders gooit hij de handdoek in de ring.
Kijk als je er voor pleit je schouders op te halen voor iets wat je al zes jaar dwars zit en nu zo in your face is, pleit je voor plooien en je eigen gevoel opzij zetten. Je gebruikt alleen het woord niet.
Hoewel ik wel (lees mijn eerste postings in dit draadje maar) warm te maken ben voor de opstelling ook naar de positieve kanten van de relatie te kijken. Als die opwegen tegen deze kwestie, kan ik me voorstellen dat je eerder genegen bent het voor lief te nemen. Kortom er moet een balans zijn
Hmm ...
Ik zou het nu juist erg scheef vinden om de grenzen van een ander niet te respecteren, terwijl je wel zou willen dat diegene jouw grenzen in acht neemt. Waar blijft anders het wederzijdse respect dat zo belangrijk is voor een gezonde relatie?
Ligt het niet het meest voor de hand dat de betreffende man in deze kwestie het laatste woord heeft? Het gaat toch om een mijlpaal in het leven van *zijn* dochter, om *zijn* voormalige gezin en *zijn* sociale heden en toekomst? Had het jouw dochter betroffen, dan was het aan jou geweest.
Aduh! Per se bij het feest willen zijn om voldoende mee te tellen als partner van? Wie zich zo afhankelijk opstelt van zijn medemens, zal het misschien zelfs over zichzelf afroepen dat er een soort van misbruik van wordt gemaakt. Een autonome(re) opstelling doet je veel sterker staan, lijkt mij.
Met zijn uitspraak 'de hele wereld' geeft de man in kwestie ervan blijk precies aan te voelen waar de schoen wringt: Madeira heeft (het oordeel van) anderen nodig om zich een volwaardig partner van hem te voelen, terwijl zij dit al lang en breed is. Zo bezien getuigt het van een empathische grondhouding.
Nu bestaat de kans dat hij bij zichzelf denkt: is het ik dan niet genoeg dat ik voor jou heb gekozen? Ben ik dan niet genoeg? Wie ben ik eigenlijk voor jou?
Rode krullenbol
De beslissing zou toch bij de dochter van achttien moeten liggen? En dat de drie volwassenen zich daar beleefd en welwillend naar voegen?