Ik wil rust (van de hulpverlening)

Graag vraag ik jelui om wat input en tips voor de volgende situatie:

Ik ben sinds ongeveer een jaar geleden eindelijk verlost van mijn gewelddadige ex. Hij was op alle mogelijke manieren gewelddadig: seksueel, lichamelijk, maar het psychische geweld was het heftigst. Denk dan aan dreigen de kinderen weg te halen, dreigen met zelfmoord, mij het slapen of het leven i.h.a. onmogelijk te maken. Dit was grotendeels onzichtbaar voor de buitenwereld. De politie had hem gelukkig wel door. Uiteindelijk is vorig jaar met een hamerklap besloten dat de kinderen en ik in onze woning mochten blijven en hij een huisverbod kreeg.

Het afgelopen jaar heb ik mijn schouders eronder gezet om alles zoveel mogelijk weer op orde te krijgen, en dan vooral de kinderen en mezelf. Therapie, sociale trainingen, maatschappelijk werk, noem maar op. We zijn heel langzaam opgekrabbeld (of nog steeds aan het opkrabbelen), we hebben steeds een beetje meer lucht zeg maar. We zien mijn familie weer, ik probeer hobby's op te pakken, de kinderen kunnen naar clubjes en weer vriendjes meenemen naar huis. Het gaat steeds beter, maar elke keer dat mijn ex erdoorheen fietst kletteren ik maar ook de kinderen behoorlijk in elkaar.

Mijn ex is, nu ik er niet meer was om alle zaakjes voor hem te regelen, volledig aangewezen geraakt op hulpverlening en de bijstand. Zijn financiële situatie is ruk, en elke keer dat ik hem geld gaf voor de kinderen, ging dat op aan andere dingen, zoals drank, vliegtickets etc. en tijdens onze relatie heeft hij me al bedragen met 4 nullen gekost. Hij is op dit vlak dus ook volstrekt onbetrouwbaar.

Wat we hebben proberen te bereiken samen met de hulpverlening is om duidelijke afspraken te maken wat betreft de omgang waarbij geen uitzonderingen mogelijk zijn. Dit was nodig omdat hij anders als er wél een afspraak stond niet op kwam dagen en de dagen dat er niets stond steeds aan de deur stond om een uitzondering te eisen. Hij komt gewoon niet opdagen, komt dronken aanrijden en wil de kinderen mee, wil aan me zitten, staat bij de poort te schelden, noem maar op. Om dit te voorkomen is het contact bij de overdracht tot een minimum beperkt en is er ook de harde afspraak dat we alleen dingen bespreken met een hulpverlener erbij. Voor de duidelijkheid: zodra er een scène dreigt te ontstaan loop ik weg. Ik scheld niet, ik schreeuw niet, ik zoek hem niet op, ik loop weg uit de situatie. Ik blijf dus altijd netjes. Ik hou me aan de afspraken en hou de kinderen niet bij hem weg (tenzij hij dronken wil gaan rijden natuurlijk).

De hulpverlening heeft alleen een boodschap aan wat het beste zou zijn voor de kinderen, en hoeft dus geen rekening te houden met hoe elk contact met hem negatief doorwerkt op mijn welzijn. Dit snap ik, maar dit betekent dus ook dat we maar geen stap verder komen omdat hij maar blijft traineren en steeds nieuwe afspraken wil, terwijl ik vanaf het begin heb aangegeven dat nieuwe afspraken geen oplossing zijn omdat hij zich nergens aan houdt. Dat hebben we nu dus proefondervindelijk gemerkt, want we hebben de afgelopen 10 (!) maanden gesteggeld en gesteggeld over het definitieve ouderschapsplan. Elke keer weer wou hij het anders of toch dat ene detail dat of zus en zo. We hebben nu eindelijk iets uitgedokterd waar we het allebei mee kunnen vinden, ik heb dit laten opstellen zodat het naar de rechtbank kan en...hij geeft alweer aan niet te gaan tekenen omdat het toch anders moet en vooral omdat ik hem meer geld moet geven.

(Ter indicatie: ik betaal alle kosten van de kinderen. School, sport, verzekeringen, hobby's, kleding, uitstapjes, gewoon alles. Ik heb er ook voor gekozen om hem geen alimentatie te vragen omdat a) ik het zelf net aan red en hij niet en b) ik zo weinig mogelijk met hem te maken wil hebben en hem geen stok wil geven om de hond te slaan want hij zoekt overal ruzie om. Eigenlijk heb ik dus recht op alimentatie, maar hij wil nu dus gaan procederen om geld van mij los te krijgen.)

Mijn probleem bij het volgende gesprek over het ouderschapsplan is tweeledig. Ten eerste is het bijna onmogelijk bij de hulpverlening om een normaal gesprek aan te gaan door zijn gedrag. Hij is continu aan het woord, eist, treitert, schreeuwt, huilt, en ik zit erbij. De hulpverleenster is de regie behoorlijk kwijt. Dat geeft ze zelf ook toe. Helaas is voor haar de consequentie dat ze dan dús de Raad van de Kinderbescherming in moet schakelen zoals ze liet vallen. Ik heb het idee dat ik terecht ben gekomen in een soort flowchart van hulpverlening en ikzelf geen enkele controle meer heb over de situatie, want om de afspraken te laten werken zijn twee partijen nodig en tja...hij werkt niet mee. In mijn eentje lukt het me niet, de hulpverlening zit vast in haar draaiboek en hij gaat maar door en gaat maar door.

Het tweede probleem is dat ik nu op het punt qua verwerking ben waar ik weer kan voelen en dus in de gesprekken steeds slechter mijn punt rustig kan maken omdat ik van pure frustratie begin te huilen. Elke keer denk ik dat we iets gaan bereiken, maar dan begint hij weer te etteren. Na een gesprek bij de hulpverlening krijg ik meestal eczeem van de stress en heb nog dagen buikloop.

Het enige wat lijkt te werken zijn de zwaarbevochten afspraken. Als dat een tijdje goed loopt, dan zie je de kinderen opbloeien en krijg ik weer wat lucht. En dan *pats* klettert alles weer in elkaar, want zoals de hulpverleenster zegt: “Tja, je kunt hem niet dwingen zich aan de afspraken te houden”. En vervolgens verwijt ze mij dat ik teveel aan de afspraken vasthoud. “Je graaft je in” zegt ze dan. Ik moet immers wel rekening houden met zijn cultuur.

Kortom: ik wil van de hulpverlening af. We komen er niet verder. Het wordt dus waarschijnlijk een rechtzaak om de omgangsregeling/ouderschapsplan erdoorheen te krijgen, en dat is hard nodig want ik vind dat we na een jaar gewoon duidelijkheid moeten hebben. Ik wil rust. Ik ben alleen bang dat ze straks inderdaad een hele kettingreactie aan hulpverlening teweegbrengt omdat ze het zelf niet meer overziet.

Heeft iemand ervaringen hoe ik dit moet aanpakken?