Hoe omgaan met boosheid en pijn?

Nieuw evenwicht

Zo omschreef mijn psycholoog het. Op zoek naar nieuw evenwicht, en zo voelt het voor mij ook. De basis is weg, waardoor ik meer wankel. En als het dan even stabieler voelt, dan gebeurt er weer iets mbt ex (of andere dingen) waardoor ik weer wankel.

Het is idd de kunst om beide te zien. Maar dat ik in deze fase nog niet altijd makkelijk. Althans zo ervaar ik dat. Ik kijk echt wel vooruit, maak stappen en relativeer maar soms wordt ik zo terug geworpen op mijn boosheid en gekwetst zijn.

Heb je hulp van een coach, psycholoog oid? Dat helpt mij iig wel.

Fijne dag vandaag.

Elledoris

"Mooi hoe je dat beschrijft en blijkbaar heb je ondertussen wel weer een nieuwe man in je leven? Dat geeft hoop ;)".

Ja, er is een nieuwe man. En ondertussen kan ik zeggen dat ik een grote fan ben van tweede relaties . Met hem hoef ik immers geen hypotheek te delen / kinderen op te voeden / watdoenwemetmoedermetkerst-vraagstukken op te lossen etc. Dus nu gaat het echt om hem en mij en wat wij samen belangrijk vinden in een relatie, zonder ruis van buitenaf.

Wij LATten, en dat bevalt me verschrikkelijk goed. Ik ben er door/na mijn scheiding namelijk achter gekomen dat ik alleen wonen heel erg fijn vind. Dat is 1 van de voordelen van een scheiding: je gaat nadenken over wat nou "wij" was en wat "ik", en wat je zelf eigenlijk wil en belangrijk vind. Ik heb een hoop over mezelf geleerd in de jaren na mijn scheiding.

Ik heb geen enkele moeite mijn partner te vertrouwen. Ik voel me niet (meer) beschadigd door mijn scheiding. Dat wens ik jullie ook toe, en met tijd komt dat vast ook.

Als het goed is

weet je al wat je zelf belangrijk vindt en wie je zelf bent voordat je een relatie aangaat. Was jij erg jong toen je je eerste man ontmoette? Het klinkt alsof je jezelf pas leerde kennen na de scheiding?

Hebben jullie nu geen contact met elkaars familie en vrienden?

Wij vs ik

Als je zo lang samen bent (we hebben het bij de meesten in dit draadje over meer dan 20 jaar) dan is er niet echt meer een 'ik' los van 'wij'. Voor een heel groot deel van je leven ben je dagelijks samen, zorg je samen voor het gezin. Dat je ieder ook een eigen leven leidt doet daar niets aan af naar mijn idee.

En even voor mezelf sprekend, ik was 17 toen ik mijn man leerde kennen, we zijn nu ruim 30 jaar samen. Dus nee, ik wist zelf absoluut nog niet wat ik belangrijk vond of wie ik zelf was. Dat maakt het lastiger, absoluut. Maar dan nog, al ben je 50 als je elkaar tegenkomt, na 20 jaar samen ben je gewoon tot diep in je vezels met elkaar vergroeid. Als je na zoveel tijd uit elkaar gaat valt letterlijk de grond onder je bestaan uit. Ik snap niet dat jij dat niet snapt. Als het zou gaan om het overlijden van een partner, zou je dan anders reageren, of vind je dat anders? En zo ja, waarom?

Mensen veranderen

In aanvulling op Pennestreek: mensen veranderen gedurende de jaren. Ik ben niet meer exact dezelfde persoon die ik 30 jaar geleden was en ik vind nu andere dingen belangrijk dan 30 jaar geleden. Dat geldt voor vrijwel iedereen, mag ik hopen.

Te snel

hm, ik drukte te snel op "verzenden".

Naast de normale veranderingen die je als mens doormaakt, vindt er dus ook die vergroeiing waarover Pennestreek al schreef plaats. En dat alles maakt dat het na een scheiding interessant is om te zien wat "wij" was en wat alleen "ik" is.

Ja, je vergroeit toch met je partner

Helemaal mee eens. Je ontwikkelt je tijdens je leven voortdurend, niemand bijft dezelfde, en tijdens een lang huwelijk ontkom je niet aan een zekere vergroeiing. Die is ook prettig. Je maakt samen dingen mee, leuke en minder leuke, soms tragische dingen, en daar groei je samen van. Waarschijnlijk ben jij te kort getrouwd om dat bij jezelf te zien Lanza, maar ik beloof je dat het al een beetje gaande is. Dat bekent echt niet dat je "niemand" meer bent, jezelf niet meer bent of dat je niet ook je eigen leven leidt, maar een deel raakt onontkomelijk vergroeid met je partner. Als die banden met je partner plots ongewild en met geweld worden losgescheurd, kan dat tot een groot trauma leiden. Vergelijk het met het overlijden van een partner. Plotseling is hij weg, bestaat niet meer. Maar dan gebeurt dit ook nog eens moedwillig, door je eigen partner die je vertrouwde en vaak lijkt die partner ineens ook in een alien te zijn veranderd omdat hij zich totaal anders gedraagt als voorheen. Het is een onvoorstelbaar groot leed waar de meeste mensen echt een paar jaar van moeten herstellen.

Ik ben een zeer zelfstandige vrouw, altijd al geweest, maar na ruim 20 jaar met mijn ex was ik ook echt wel een beetje (niet totaal) met hem vergroeid. Zoals anderen al schreven kan naast die grote pijn die hernieuwde zoektocht naar jezelf (wie ben ik, wat wil ik en wat vind ik leuk als ik met niemand rekening hoef te houden) ook leuk en interessant zijn. Want je bent voor een stukje wel, en voor een groot deel niet meer dezelfde als toen je in die relatie stapte.

vergroeien

Ik ben het wel deels met Lanza eens - en nee, ik vind manier van communiceren ook niet zo prettig/handig-.
Ik ben meer dan 20 jaar samen geweest met mijn ex en herken niet het beeld dat Pennestreek schetst dat we tot in de vezels met elkaar vergroeid waren. Ik heb altijd duidelijk onze verschillen gezien. Ik heb ook altijd een zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde gehad dat ook los van hem bestond. Na de scheiding was er behoorlijke omschakeling en zeker voor de kinderen. Maar het was niet zo dat ik zelf in duizend stukjes uiteen viel.

Alkes

Ik denk dat het wel verschil maakt of je gezamenlijk tot dat besluit komt (of hem zelf neemt) of dat je plotseling verlaten wordt.

Alkes

Eens met Phryne: dat zal misschien ook te maken hebben met de manier waarop het huwelijk ten einde komt. Een gezamenlijke beslissing is verdrietig maar zie je aankomen. Als plotsklaps blijkt dat de man van wie je houdt al jaren een dubbelleven leidt, slaat dat toch echt even de bodem onder je voeten vandaan.

Ik heb mijn ex-man en mezelf nooit gezien als een twee-eenheid. Maar samen waren we wel hoofd van een groot gezin, en dat maakt dat je keuzes maakt in het belang van het gezin. En ik hield van hem, dus veel van mijn keuzes waren ook gericht op zijn belang (zo wilde hij stoppen met werken om zich aan zijn passie te wijden, en ik was altijd al de kostwinner dus stelde mijn wens om parttime te gaan werken uit ten behoeve van hem). Dat is wat ik met die vergroeiing bedoelde: je maakt keuzes die niet alleen gericht zijn op wat jijzelf wil maar gebaseerd op een gezamenlijk belang.

Als je al

vanaf je zeventiende samen bent, dan heb je denk ik nooit de kans gekregen om een eigen identiteit los van de ander op te bouwen. Ik kan me dan wel voorstellen dat je volledig uit elkaar valt als de ander het uitmaakt.

Dat is wel een groot verschil met als je elkaar pas wat later tegenkomt. Natuurlijk is het dan alsnog een schok als je uit elkaar gaat, maar je weet wel wat je aan jezelf hebt, weet dat je op jezelf aan kunt en dat je zelfstandig genoeg bent om jezelf te redden.

Ieder ontwikkelt zich over de jaren, maar als je die basis in jezelf nooit hebt gelegd, heb je niks om op terug te vallen. Ik kan me voorstellen dat je die persoonlijke ontwikkeling dan pas later doormaakt, na een scheiding.

Kan Lanza

Dat wil niet zeggen dat dat bij iedereen zo gebeurt. Ook samen heb je tegenwoordig een eigen plan, eigen werk, eigen studie, vaak ook eigen vrienden en een eigen agenda.
Er zijn vaak niet meteen kinderen, dus je groeit samen maar ook naast elkaar nog een stukje verder op.

Ik woonde ook heel vroeg samen. Begin dertig was het over en uit. Ik moest wel even wennen aan het alleen wonen. Dat was prettig maar ook wat ongezellig soms. Dan kun je gezelschap opzoeken of mensen bij je thuis vragen. Maar verder heeft het me nooit belet om zelfverzekerd mijn eigen plan te trekken.

Lanza

Het gaat niet alleen om weten dat je voor jezelf kunt zorgen. Dat wist ik allang; ik was kostwinner voor een gezin en had een aardige carriere opgebouwd. Ik had een leuke vriendenkring en deed genoeg dingen los van mijn ex-man.

Maar langdurig besodemieterd worden door degene die je het meest vertrouwt op de hele wereld en dan moeten toekijken hoe iemand ineens een totaal ander persoon wordt - dat hakt erin. Dat heeft weinig te maken met een eigen persoonlijkheid ontwikkelen, maar alles met hoe lelijk relaties soms kunnen zijn. Want voordat dit gebeurde, had ik mijn linker- én rechterhand in het vuur gestoken voor mijn ex-man. En dat is een rare gewaarwording, en het kost tijd daar overheen te komen.

Loslaten

Je hebt geinvesteerd in een relatie. Je hebt soms meer jezelf gegeven om het voor iedereen goed te krijgen, soms zelfs financieel geinvesteerd. Je ziet een toekomst voor je waarin het iedereen goed gaat, jij en je partner, en jullie kinderen.
En dat moet je dan gaan loslaten. Dat kan een hoop emotionele energie kosten. En verdriet over een gedroomde maar verloren toekomst. Daarnaast heb je onmiddellijk ook de praktische zaken die een oplossing vragen en je bent daar ook een nieuweling in en moet het wiel nog gaan uitvinden, soms door schade en schande.
Hoe goed je je ook voorbereid en je best doet je hoofd erbij te houden, er kan altijd iets niet helemaal goed gaan of mislukken wat weer nadeel oplevert.
Allemaal niet zo rooskleurig en een groot en soms langdurig beslag op je dagelijks leven.

te simpel

Lanza, je redenering is iets te eenvoudig. Ik woonde meer dan 10 jaar op mezelf voor mijn huwelijk en was op alle vlakken zelfstandig - in jouw betekenis dan. Vervolgens ging ik een relatie aan met een duidelijk gezamenlijk toekomstbeeld en heel erg veel wederzijdse liefde. Daarin vond ik veiligheid en geborgenheid, en dat is iets heel anders dan afhankelijkheid. Ons gezin groeide aan met 4 kinderen en was ons domein, onze veilige haven waar wij als 2 liefdevolle volwassenen aan het roer stonden.
Als je belazerd en verlaten wordt zonder signalen, slaat dat de bodem onder je vandaan. Als je de liefste en meest vertrouwde op deze wereld opeens niet blijkt te kunnen vertrouwen, kun je nog zo'n zelfstandige vrouw zijn maar emotioneel slaat dat een flinke krater in je ziel. Het gaat niet om onafhankelijkheid (wie is er überhaupt 'onafhankelijk' in een volwassen liefdesrelatie?), maar om vertrouwen, (ont)hechting en verraad. De emoties die daarmee gepaard gaan zijn overweldigend.
Als je na de breuk gaat ontrafelen blijken er zo veel meer krachten te hebben gespeeld in dat 'gewone' gezinsgeluk en fijne huwelijk. Je bent verbonden met iemand en het eenzijdig met geweld opzeggen van dat verbond is wel even een punt om te verwerken. Traumatisch voor velen.

Ik kom zo vaak mensen tegen die je glazig aankijken als je zo'n verlatingsverhaal vertelt. Want ach, zo'n man die zijn vrouw verlaat, daar zat het vast al niet goed. Maar geloof me, het gebeurt. Mensen kunnen liegen, bedriegen, keihard en afschuwelijk zijn. Ook dat ene mooie mens waar je zo zielsveel van hield en die je het meest vertrouwde van allemaal.
Als iemand mij 10 jaar geleden had verteld wat mijn ex-man zou gaan uitspoken, had ik echt op mijn voorhoofd gewezen. De werkelijkheid is helaas dat ik soms zelf nauwelijks kan geloven wat hij allemaal heeft geflikt. Maar inmiddels kan ik het meeste met een gerust hart achter me laten in de wetenschap dat truus er nog jaren mee moet dealen, het arme schaap.

Dan het goede nieuws voor Nieuwestart: het komt allemaal goed met je. Echt. Geef jezelf tijd en focus op jezelf in plaats van op je ex-partner. Die nachtmerries stoppen ook weer.

Moederziel

Mooi gezegd!

Bij ons ging het niet zo lekker meer. Maar ook dan moet je dealen met onthechting, verraad, ontrouw, gebroken vertrouwen en boosheid.

Maar we komen er wel, met tijd!

Moederziel

En zo is het... precies

Persephone /LATten

Dat Latten zo zijn voordelen heeft vind tegelijkertijd ook zo pijnlijk. Mijn ex lat nu ook, als ik eraan denk hoeveel stress ik van hem over mij heen heb gehad in onze relatie ben ik eigenlijk heel jaloers. De leuke man die hij nu kan zijn heb ik al die jaren met opgroeiende kinderen en carrière bouwen zo gemist. Dat zijn van die momenten dat ik weer even uit balans raak. Ook omdat ik nog tijdens ons huwelijk een aantal keer heb geopperd of we niet beter een flatje erbij konden nemen. Het heeft ons zo dwars gezeten denk ik, dat we continu in hetzelfde huis waren.

Nieuwestart

Hoe is het nu met je? Loopt de meditation een beetje?

Sterk

Klink je! En wat onwijs knap dat je een nieuwe baan hebt, dat zal zeker wat afleiding geven.

Herkenbaar dat je schrijft, dat ex al vertrokken is en dat delen geen zin heeft. Ik ervaar dat net zo, en om mezelf niet nog meer te kwetsen of teleurgesteld te raken, deel ik praktisch niks. Wat idd een proces is, dat loskomen.

Hier gaat het met de kinderen wat minder. Vooral de oudste 2. Ze hebben moeite met het tempo van hun vader en zijn nwe vriendin. Willen daar niet telkens bij zijn. Maar durven dat niet zo goed te zeggen. Dat is wel iets waar ik me zorgen over maak. Maar kan er weinig mee, behalve luisterend oor zijn voor ze. En dat frustreert enorm.

Blijf goed voor jezelf zorgen. En niet jezelf voorbij lopen.

Het is heel logisch dat je moe bent, mentaal wordt er zoveel gevraagd. Ik ben ook bekaf (en lichamelijk was ik aan het herstellen, diagnose cvs/me gehad net voor scheiding), het is gewoon veel.

Zorg jij nu continu voor de kinderen of is er al soort van omgangsregeling? Want als die er nog niet is, probeer dan wel wat mij momenten van rust te creëren voor jezelf. En een nieuwe baan vreet ook energie. Dus hopelijk vind je goede weg.

De oudste heeft wel wat gezegd eergisteren. Ik hoop ook dat ex er wat mee doet. In het begin heb ik dingen erover gezegd, en werd ik niet geloofd of niks van aangetrokken. Dus ik probeer me niet met zijn invulling van zijn leven te bemoeien. Alleen voor de kinderen zal ik wellicht wel soms moeten.

Nieuwe start

Hoe gaat het nu met je?