U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hoe omgaan met boosheid en pijn?
Ik heb al eerder gepost omdat ik op zoek ben naar een mediator.
Ik ben op zoek gegaan en heb wat contacten gelegd, dus we zullen binnenkort intakegesprekken hebben. Dus dat stuk loopt.
Ik heb mijn man, of laat ik hem vanaf nu ex noemen, vrijdag gesproken en ik kwam erachter dat de vrouw, die geen vriendin was, weg is gegaan bij haar man. Vlak voor de zomervakantie ben ik via iemand anders erachter gekomen dat er een ander in het spel was, maar hij deed daar steeds wat laatdunkend over. Hij was niet verliefd. Het was gewoon een bijzondere vriendschap.
Ik dacht dat ik accepteerde dat we zouden scheiden, ondanks dat ik niet begrijp hoe hij me zo na 22 jaar aan de kant zet. Hij belt, mailt, appt niet meer. Als het aan hem ligt, hebben we geen contact. Ik ervaar dat als extreem pijnlijk. Alsof ik niet besta voor hem.
Nu ik hem vrijdag weer heb gezien en ik van hem gehoord heb, dat zij ook weg is bij haar man, stort mijn wereld opnieuw in elkaar. Voor de vakantie begreep ik al dat hij haar al meer dan 2 jaar als vriendin heeft.
Nu zij weg is bij haar man, kickt het bedrog van de afgelopen jaren nog harder in.
Hij zegt dat hij geen samenwoonplannen heeft, maar ze zullen elkaar wel vaker zien.
Dat alles doet zo pijn.
Ik wil mediation, maar ik ben zo boos. Ik wil praktische afspraken, want ik wil weten waar ik aan toe ben.
Maar tegelijkertijd wil ik hem niet meer zien.
Ik kan het niet aan om hem te zien terwijl hij zo gevoelloos tegenover mij zit. Ik heb hem nog niet losgelaten en hij is tien stappen verder.
Hoe hebben jullie dit gedaan?
Hoe zijn jullie losgekomen van jullie partner?
Hoe zijn jullie omgegaan met de boosheid en de pijn van bedrog en het gevoel van afwijzing/vuilnis zijn?
Hij heeft me laten vallen en ik doe er niet toe. Hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Ik was vandaag zo in paniek. Hij is bijna vier maanden geleden zomaar weg gegaan.
Ergens wil ik niet steeds zo overstuur zijn voor mijn kinderen. Ik wil niet dat ze me zo somber zien. Ik leg het uit, leg uit dat het niets met hen te maken heeft.
Dank voor het lezen. Een beetje warrig verhaal en ik sta misschien in de klaag/slachtoffermodus, maar ik wil oprecht in een andere modus terecht komen.
Kun je ooit nog iemand vertrouwen?
Ik zal nooit meer zo blijmoedig en naïef in een relatie kunnen stappen als toen ik mijn ex leerde kennen. Mijn gezin zal ook nooit meer dat basis-kerngezin zijn wat het was.
Maar ik ben na 3 jaar een lieve man tegengekomen die natuurlijk ook zijn bagage en plus- en minpunten heeft, maar we zijn nu alweer 5 jaar samen en ik vertrouw hem wel volledig. Of dat terecht is, moet natuurlijk nog blijken, maar hij heeft een heel open karakter en kan zijn mond niet houden over dingen die hem bezighouden, dat is soms ook een minpuntje 
. Als hij iets voor me zou willen verzwijgen, zou dat dus heel moeilijk voor hem zijn.
Als ik zie hoe mijn pubers met hem omgaan, met knuffels en goedmoedige pesterijtjes en af en toe wat ergernisjes, dan vind ik dat dit best lijkt op een normaal en leuk parttimegezin en dat ik het goed getroffen heb.
Gefeliciteerd met je verjaardag, MixedUp! Je moet het nog leren, maar je mag zelf een feestje van je verjaardag maken. Haal wat lekkers te eten en drinken in huis en nodig iemand uit. Een vriendin of buurvrouw is goed genoeg. Niets groots en meeslepends, maar wel een klein, warm momentje. Desnoods gewoon met je kinderen.
Anca
Wat heerlijk Anca je reactie! Het klinkt heel warm en gezellig.
En echt heerlijk zo'n man die niets voor zich kan houden, hij lijkt een beetje op mij:).
Blij voor jou!
Toch een fijne dag gehad
Met mijn moeder geluncht en even geshopt. Mijn ex schoonvader kwam onverwachts, zo lief. Deed me echt goed. Mijn vader kwam mijn moeder ophalen, en had heel boodschappen pakket, ook al zo lief. Kortom voelde me ondanks alles toch even speciaal. En zometeen nog een vriendin.
Wat een fijn bericht anca dat geeft moed!
Heb je een "goede" dag gehad nieuwestart?
pijn van inruiling
Midden in de nacht word ik wakker van een nachtmerrie. Ik ben met hem en een vriendin in een restaurant. Op het moment dat zij even naar het toilet gaat, vraag ik hem: ben je liever met haar dan met mij hier? En hij zegt: ja, met haar. Waarna ik helemaal door het lint ga.
Met die hevige gevoelens in mijn lijf en hart word ik wakker.
Ik heb hem weer gezien en elke keer ben ik helemaal van slag. Het moet, want we zijn bezig met mediation en er moet nu eenmaal gecommuniceerd worden over omgang en dingen die de kinderen aangaan.
Ik weet nu dat zij gaat scheiden van haar man en dat ze een relatie hebben. Een relatie.
Het gevoel van afwijzing, van niet goed genoeg zijn, dat de ander leuker, mooier, interessanter, liever is, is groot. Het gevoel van verlating.
Ik moet hier doorheen, ik moet hier doorheen ademen.
Maar wat is het zwaar, het raakt me tot in mijn ziel, de pijn van afwijzing, de pijn van nooit meer, de pijn van het nog steeds niet begrijpen, de pijn van het dus niet samen oud worden (terwijl we al best wel oud zijn, maar echt bejaard zeg maar), de pijn van dat prachtige gezin dat uitelkaar gerukt is, terwijl het zo mooi samen was. De pijn van mijn kinderen dat we niet meer samen kunnen zijn met kerst of elke dag dan ook. Niet meer samen in een auto ergens naar toe, samen op vakantie.
Omdat het andere, de ander leuker is.
En morgen of straks als de dag weer aanbreekt, gaat het vast weer beter hoor.
Sorry mensen, ik schrijf het even van me af.
Misschien is het pathetisch, maar zo voelt het midden in de nacht.
Het is mijn liefde, mijn hart die zo graag een kans had gekregen. Zo graag had willen weten dat hij uitcheckte. Zodat ik nog had kunnen vechten voor mijn gezin.
En elke dag zijn er ook goede momenten. Momenten dat ik even "stoer" ben.
Maar ik vraag me wel af hoe dat gevoel van afwijzing, niet goed genoeg, of ik dat nog kwijt raak. Mijn gevoel van eigenwaarde.
En dan heb ik ook nog de angst dat mijn kinderen straks met haar zullen zijn. Ze heeft ook een zoon. Straks zijn ze met elkaar, daar, gelukkiger dan met mij hier.
Dat soort onzekere gedachten gaan ook door mijn hoofd.
Het is een rollercoaster en ik ga er doorheen.
Oh nieuwestart
Wat raakt me jou post! Wat ontzettend verdrietig.
Maar weet dat het gevoel van verlating minder gaat worden. Het kost heel erg veel tijd maar als je je straks helemaal op jezelf en je eigen leven gaat richten dan word ook dat gevoel steeds beter.
Dan weet die asshole pas wat hij weg gegooit heeft !
Helaas moet je nu eerst door dit proces maar daarna komt er beterschap.heb je lieve mensen om je heen die je steunen?
Heel veel kracht en sterkte toegewenst! Je komt op mij over als een krachtig iemand!
Het is
ook echt verschrikkelijk. Wat een onmacht, de eenzaamheid, het verdriet. En dan s nachts voelt het zo echt, zo dichtbij. Ik hoop dat het naarmate de dag vordert weer ietsje beter gaat.
Dikke knuffel
Amaryllis en Miss
Dank jullie wel, lief dat jullie dit laten weten.
@nieuwestart
Lieve nieuwe start, ik herken het zo. Ik heb met periodes ook die dromen. Altijd als er weer contact is geweest. Ze worden wel minder heftig bij mij. En de angst dat je kinderen daar zullen zijn en het leuk hebben...bij mij speelt dit nu. Ik heb besloten mijn kind dit te gunnen, hoe moeilijk het voor mij ook is. Je hebt er geen grip op en proberen er grip op te hebben maakt het moeilijker voor jezelf. Je raakt je kinderen niet kwijt aan hen. Die angst heb ik ook gehad. Hierdoor ging ik mijzelf (heel kort) anders gedragen als moeder. Durfde bijna nergens meer nee op te zeggen bijvoorbeeld, in de angst hem kwijt te raken aan hen.Tot het besef kwam dat mijn kind mij nodig heeft zoals hij mij kent. Ik raak hem niet kwijt, ik ben zijn moeder, hij weet wat hij aan mij heeft en ik geef hem stabiliteit. Hij vindt het fijn bij mij. Bij zijn vader mag hij het ook fijn hebben, ook al ben ik zwaar teleurgesteld door hem en keur ik zijn keuzes af. Ik laat het los en dat voelt een soort van bevrijdend. Ik ga op zulke momenten iets leuks voor mijzelf doen en probeer er niet aan te denken. Dat lukt nog niet altijd even goed maar wel steeds beter. Sterkte meis, ik weet hoe zwaar het is. Dikke knuffel!
ik kan me nog zó goed dat gevoel herinneren! Ik kan er ook nog steeds af en toe in kopje onder gaan. Terwijl het hier al een paar jaar geleden is en we nog bij elkaar zijn. Maar het is zo'n vreselijk diepgaand ontwrichtend gevoel... Nu we hier van dichtbij ook twee soortgelijke scheidingen meemaken ligt al die emotie bij mijzelf ook weer wat meer aan de oppervlakte. Ik merk dat het me nog steeds ontzettend raakt en kwetsbaar maakt.
Het wordt na verloop van tijd echt minder, maar dat weet jij zelf ook wel, dat hoeven we hier niet tegen je te zeggen. Maar dat maakt het nu niet minder heftig. Het zou al helpen als je zou weten wanneer het weer beter gaat, maar dat is gewoon niet te voorspellen.
En zo wakker worden uit een nachtmerrie, hét moment dat je tegen hem aan wilt kruipen en de geruststelling dat het maar een nachtmerrie is, vreselijk... Wakker worden en beseffen dat het echt waar is, is nog erger dan de nachtmerrie zelf. Je zou kunnen proberen of slaapmedicatie je kan helpen. Want goede nachtrust is zo ontzettend belangrijk! Mensen om je heen die je steunen zijn dat ook. Ik hoop dat je die ook hebt.
En wat Liefdier ook zegt, jij bent hun moeder, ze houden van jou. Dat gaat niet veranderen, die nieuwe vlam van je ex gaat niet jouw plaats innemen. Wat ik je aan kan raden is om nu al nieuwe tradities met je kinderen te gaan bouwen. Die bieden houvast, en ze zijn uniek voor jullie. Dan kun je denken aan hoe je verjaardagen en feestdagen viert, maar ook gewoon het zondagochtendontbijt, of het begin of einde van de vakantie. Of een vaste dag in de week filmavond en eten met bord op schoot. Dat soort dingen schept een bijzondere band. Vonden mijn kinderen erg prettig.
Heel veel sterkte weer meis.
Duiveltje op mijn schouder
Het duiveltje op mijn schouder zegt dat de eerste relatie na een echtscheiding meestal heel snel weer strandt. Daarna beseft hij pas wat hij weggegooid heeft (en zij ook). Want de realiteit is heel anders dan spannend een beetje vreemdgaan, dat is aan de bak met zijn zweetvoeten en vuile onderbroeken, haar ochtendhumeur, zijn gesnauw als hij moe is en kinderen die moeten worden opgevangen en gaan dwarsliggen. Toneelspelen lukt een paar weken of misschien maanden, maar dan is de energie al snel op. Beetje vals, maar misschien helpt die gedachte je een heel klein beetje.
Veel sterkte.
Nieuwe tradities
Hier is het vrijdagavond pizza/bezorgchinees en een film (doen veel mensen, hoor ik). Gezellig en makkelijk. En zondagochtend croissantjes.
Anca
Ik hoop juist in dit soort situaties dat het allemaal de moeite, pijn en verdriet dubbel en dwars waard was. Maar helaas loopt het meestal meer zoals jij beschrijft (al zullen degenen die voor een ander kiezen dat natuurlijk nooit toegeven, ook niet aan zichzelf). Hoe zonde is het dan, alle ellende voor niets...
Nieuwestart
Ach dat is zo naar. Ik heb het ook gehad die dromen. En nog ga ik naar bed en sta op met gedachten aan hun. Maar het wordt wel minder, dus dat komt bij jou ook nog.
Die gedachtes zijn vreselijk. Ik hoorde net voor het weekend ook dat zij met haar kinderen in "ons" huis komt om oa te eten. Ik woon al elders, huis nog te koop. Ik heb tranen met tuiten gehuild. En niet omdat ik hem terug wil. Maar wel om het gezin. De oudste heeft het ook moeilijk met haar in ons huis, maar durft dat niet te zeggen tegen hem.
Totaal logisch dat je je zo voelt. Zeker na zo'n rotdroom. Het is ook gewoon kut. Gelukkig heb je ook goede momenten, probeer daar aan vast te houden.
Sterkte!
Anca
Ik wil geen spelbreker zijn maar ik ken zeker vier stellen die al meer dan 10 jaar bij elkaar zijn nadat er sprake was van een partner die uit het huwelijk stapte en direct een ander had. Overigens gaat het in twee gevallen waarin de vrouw een ander had (dit lijkt op OO ondenkbaar maar komt in het echte leven ook voor).
Ik geef toe dat het als wraakgedachte fijner is om te denken dat de nieuwe relatie ook zeker fout zal lopen.
Dank!
Dank weer jullie reacties.
Liefdier: het is een een mooie, helpende gedachte en besluit om je kind dit geluk te gunnen. Dat is echte liefde.
Zo zou ik het ook willen doen. Ik zit in mijn gedachten vaker in angst dan in liefde merk ik. Maar feitelijk voel en wil ik het ook zo.
Ja, nieuwe tradities bouwen. Ik ben dol op tradities:).
Vanavond hebben we samen gegeven op de bank en een film afgekeken en het was gewoon gezellig. Normaal gesproken eten we altijd aan tafel, dus dit is leuk om af en toe te doen. Eigenlijk zijn wij al een mooi team aan het worden merk ik.
Ik ben trots op mijzelf want eigenlijk wilde ik vanuit de emotie van de nacht hem weer spreken, maar heb het niet gedaan.
Het gaat me niet helpen. Ik moet me focussen op mijzelf en accepteren dat het echt over is. En dat is inderdaad kut zoals iemand hierboven schrijft. Een werkelijkheid die niet in korte tijd te nemen is.
Dank allemaal!
Ja hier ook hoor
Ik herken helemaal wat je schrijft, de afwijzing, het ingestorte zelfbeeld en zelfvertrouwen, de angst om de kinderen kwijt te raken. Ben nu kleine drie jaar verder en het gaat nu gelukkig steeds beter, maar een hel was het. Ex is overigens nog steeds bij de nwe vlam al die tijd. Het is de meest vreselijke soort pijn. Fantoompijn, er is een stuk van je geamputeerd. Zoek hulp! Ik heb uiteindelijk 1,5 jaar antidressiva gebruikt. Heel veel liefs en heel veel sterkte.
Wraakgedachtes
Toen mijn ex-echtgenoot mij na 23 jaar inruilde voor een andere vrouw en niet meer omkeek naar onze 4 kinderen, had ik ook dat soort wraakgedachtes: die nieuwe relatie gaat nooit goed komen, straks komt-ie tot het besef dat hij alles heeft weggegooid voor niets, iets nieuws opbouwen op de puinhopen die je achterlaat is gedoemd te mislukken etc.
We zijn 8 jaar verder en ze zijn nog steeds samen. En het mooie is: dat interesseert me al jaren niet meer. Ik vind het prima als hij enorm gelukkig is met haar, en als-ie doodongelukkig is dan vind ik dat ook best. Het boeit me gewoon niets meer.
Een andere man weer leren vertrouwen heeft me veel moeite gekost. Ingeruild worden doet geen wonderen voor je zelfvertrouwen, en aan mijn zelfvertrouwen mankeerde voorheen niet veel. Maar nadat mijn ex me bedroog, heb ik me lang een onbeminbaar monster gevoeld. Als HIJ, degene die me het beste kende en die mij altijd zo op handen droeg, hiertoe in staat was, dan moest dat wel betekenen dat ik echt een vreselijke heks ben die geen recht op liefde heeft ofzoiets.
Die gevoelens worden minder. Echt, heus waar. Er komt echt een dag waarop je niet meer iedere seconde van iedere minuut van iedere dag denkt aan wat er nou misgegaan is, en welke signalen je allemaal gemist hebt, en waarom hij geen moeite meer deed etc. Dat kost tijd, maar het komt wel.
Hoe kan het dat
je volledige zelfbeeld afhangt van 1 persoon? Van 1 man? Hoeveel macht heb je die ander gegeven over de jaren? Hoe afhankelijk ben je geworden?
Je bent toch veel meer dan alleen wie je bent voor die ander? Je hebt toch een eigen persoonlijkheid opgebouwd met eigen interesses en behoeftes, werkzaamheden, eigen vrienden en familie, passies, overtuigingen en lievelingsdingen? Of heb je jezelf zo verwaarloosd dat daar niks van over is?
Daar gaan we weer
Lanza, als degene die je op de wereld het meest vertrouwd, waar je al 20+ jaar mee samenleeft, waar je samen kinderen mee hebt, je verlaat voor een ander, is dat de meest heftige vorm van verraad die er is. Dat zet je hele wereld op zijn kop. Je twijfelt aan alles, en vooral aan jezelf.
Ik wil eigenlijk helemaal niet meer op je nare posts reageren, maar het lijkt wel of je erop kickt om mensen die al op een dieptepunt zitten nog eens lekker na te trappen. En daar kan ik erg slecht tegen.
Lanza
Nou, Lanza, nu je het zegt: jaaa, DAT moet het zijn! Ik ben een afhankelijk vrouwtje dat haar hele zelfbeeld heeft opgehangen aan De Man. Goh. Dat ik dat nou zelf niet inzag! Fijn dat jij die analyse zo eens even op een dreulerige dinsdagochtend aanreikt. Je hebt volledig gelijk.
Zo goed? Dan gaan nu de grote mensen weer even met elkaar babbelen, ok?
Persephone
Mooi hoe je dat beschrijft en blijkbaar heb je ondertussen wel weer een nieuwe man in je leven? Dat geeft hoop 
Kerstavond
We wonen ver van familie en mijn ouders zijn inmiddels overleden. We hebben al sinds de scheiding de gewoonte om Kerstavond te dineren met anderen. Vroeger vriendinnen met kinderen. Nu met vrienden van de kinderen en (alleenstaande) ouders van de (ex-)aanhang. Dus dochter meldde mij gisteren: mam, ik heb de moeder van X ook uitgenodigd. Als het met Kerst nog aan is dan komt ze ook.:-)
Ik bedoelde
eigenlijk dat het totaal niet nodig is je zo te voelen. Je bent wel wat meer waard, dan de waarde die een ander aan je toekent. Focus op jezelf en je eigen kracht, dan komt het echt goed.
Waardevol
Jullie reacties zijn waardevol. Ten eerste omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Ten tweede omdat ze hoop geven (het is mooi om te lezen hoe het nu gaat) en ten derde omdat ik het leuk vind om over jullie te lezen. Hoe verschillend de bijdrages ook kunnen zijn.
In de psychologie van afgelopen maand stond een bijdrage van Stine Jenssen die aangaf hoe ontwrichtend een scheiding kan zijn. Hoe je dan eigenlijk je identiteit weer opnieuw moet uitvinden. Zo ervaar ik het ook.
Hoewel ik mijn eigen passies, interesses, vrienden en bezigheden heb, wankelt alles gewoon even. Vind ik het nog wel leuk? Wat klopt nog, wat niet?
Het wij maakte echt deel uit van mijn identiteit.
Ik was degene waarvan hij hield. Ik ging naar huis en wist hem daar.
Nu moet ik weer zelf grond voelen.
Ik heb gemerkt dat ik erg in het gedeelte kan schieten van ingeruild voelen, afgedankt. En dan gaat het slecht. Terwijl er is ook een ander deel. Het deel dat al best wel stoere stappen zet. De kunst is om beide delen te zien.
Maar soms val ik met het eerste deel samen. En dan voel ik wanhoop.
En het gaat elke keer voorbij maar als ik ermee samenval, als ik er even helemaal inzit, dan zie ik dat even niet zo goed.
Ik heb niet zulke wraakgevoelens, hoewel mijn gevoelens niet zo positief (sterker nog, ik ben woest!) t.o.v haar en hem zijn.
Dank wederom!
Wij vs ik
Dat herken ik wel dat gevoel van ontrafelen en jezelf weer ontdekken en uitvinden. Wat was wij, wat blijft wij, was was ik, wat wil ik daar nog van, wat wil ik nu.
Dat heeft mij best lang gekost.