Hoe omgaan met boosheid en pijn?

Oh absoluut nieuwestart

https://www.wanttoknow.nl/hoofdartikelen/intuitie-is-de-hoogste-vorm-van-intelligentie/

Die innerlijke kompas klopt altijd, vanaf nu wijk ik er nooit meer vanaf.
Hierboven een mooi beschreven artikel wat ik tegenkwam afgelopen week. Misschien interessant te lezen voor je als je weer fut hebt, en herkenning. Vanaf nu leer je door dit enorme verdrietige proces dat je daar niet meer vanaf hoeft te wijken en voortaan op jezelf kunt vertrouw en.

Bijbenen...

Doordat ik de eerste 2 maanden in regelmodus ben geschoten, kom ik nu pas toe aan verwerken van alles wat er gebeurt is. Ik herken het uitchecken heel erg, achteraf zie ik dat ook meer. Dat maakt me ook zo boos, ik wilde dat hij met me gepraat ipv vreemd te gaan en het op te geven. Maar achteraf is te laat. En uiteraard heb ik ook steken laten vallen. Maar hé, doen we dat niet allemaal, we zijn mens. Respect krijg ik niet meer, en verwacht ik ook niet. Hij is zo een ander leven ingestapt. Inmiddels geblokt op FB. Maar zag vanavond een foto van hun op Insta...

Fijn dat je je iets rustiger voelt. Je hebt een hoop gedaan, dat helpt soms om de gedachten te verzetten. Intuïtie is zo belangrijk, en toch luisteren we er vaak niet naar. Hopelijk een goede nachtrust, dat helpt ook.

Begrijpen

Mijn ervaring is ook dat veel mensen om mij heen mijn verdriet niet echt begrepen: ze reageerden alsof er een ‘ tienerverkening’ uit was gegaan; het komt wel weer goed. Zat leuke mannen, je komt wel weer een andere leuke vent tegen. Goed bedoelt, maar ik kon hier op dat moment niets mee. Ze begrepen niet dat dit mijn gezin was, mijn fundering die onder me weg getrokken werd. Geen enkele andere leuke man kon mij mijn complete, intacte gezin terug geven. Ik had op dat moment niets aan dat soort steun.
Ook worstelde ik ermee dat het zo makkelijk geaccepteerd werd:’ niet netjes, maar ja als je niet meer gelukkig bent,... ‘ Komt dan niet eerst praten met je partner? Aan de relatie werken? Relatietherapie? Maar blijkbaar is het ook een goede en geaccepteerde optie om een ander te zoeken en je oude relatie in te ruilen.
En dan het verplicht moeten ‘delen’ en dus missen van je kinderen. De kinderen zijn niet van mij en hebben hun vader hard nodig. Maar wij waren toch een verbond aangegaan om de kinderen samen een veilig thuis te bieden, één waar we ze allebei altijd konden zien. De achterblijvers moeten het allemaal maar slikken en verwerken, omdat het verbond plotseling eenzijdig is opgezegd.

Soms vraag ik me ook wel af of het mijn bekrompen traditioneel idee van een gezin is. Het helpt me wel wanneer ik dat meer los laat. Lukt de ene keer beter dan de andere..merken jullie

Nieuwestart

Hoe gaat het nu met je Nieuwestart, heb je een beetje een goede nacht gehad?

Ik lees dat je worstelt met hoe je ex-man je heeft laten vallen en hoe kil hij nu doet. Bij mij is dit in vlagen ook zo, maar hij komt er wel steeds op terug. Ik moet zeggen dat de kille afstandelijke kant het makkelijker maakte om los te laten. Ik kon dan beter uit mijn verdriet komen en in de boosheid komen. Die heb je ook echt nodig. Dat hielp mij ook bij het regelen van dingen. Nu wij zo nu en dan redelijk goede gesprekken hebben doet het mij juist meer pijn om los te laten omdat je dan de verbinding voelt. Ik vind het erg moeilijk om daar een balans in te vinden. Ik denk toch dat de afstand voorlopig beter is. En met afstand bedoel ik dan geen verwachtingen hebben op emotioneel vlak en je eigen emoties ook niet meer delen met hem. Dat gebeurt nu bij mij wel (beide) maar wat heb je er aan? Er is geen weg meer terug. Als ik dan de verwachting er van los koppel is het wel een stukje wat bijdraagt aan het afsluiten, dat wel... Het is gewoon allemaal niks, bah.

Loopt het contact tussen hem en de kinderen wel goed? Hier gaat dat inmiddels goed, na de eerste boze fase van ons kind.

Zet jou ex wel stappen om de mediation te laten vlotten?

Wat betreft de rouw, die is er en die mag er zijn. Die is ook niet zomaar weg. En als ik voor mijzelf spreek gaat de rouw om het nooit meer een compleet gezin zijn nooit helemaal meer over. Ik denk wel dat ik een manier ga vinden om langzaam mijn eigen weg te vinden. Ik ben goed op weg met werken aan mijn eigen systeem in relaties en werk aan mijn toekomst met baan, opleiding en nieuwe contacten. Ben voorlopig niet toe aan een nieuwe relatie en ga er ook niet naar op zoek. Soms denk ik ook, waar moet ik zo'n man ontmoeten. Als ik er ooit wel klaar voor ben en ik loop er geen tegen het lijf moet ik toch maar eens een datingapp installeren. Maar eerst wil ik mijn scheiding achter de rug hebben en mij weer fijn voelen alleen.

Hoe zit het nu met je inkomen? Betaalt jouw ex je iets? Ik neem aan dat jullie samen hadden besloten dat jij ging stoppen met werken? Hij zal je toch alimentatie moeten betalen. Als dat nu nog niet gebeurd dmv een door jullie afgesproken bedrag, mag je dat toch wel gaan verwachten van hem. Als er tijd is om te bedenken wat je graag wil doen qua werk op lange termijn, is dat nu een goed moment.

Nieuwestart

Je schreef ergens hierboven dat je zo'n moeite hebt met de manier waarop je ex over jou en jullie relatie praat. Dat herken ik zeer, dat deed mijn ex-echtgenoot ook. Ineens was hij al jaren erg ongelukkig en dat ik daar niets van gemerkt had, lag uiteraard aan mij. Dat hij mij een week (!!!) voordat zijn bedrog uitkwam en we uit elkaar gingen nog een kaart gaf (voor onze trouwdag) waarin hij schreef dat ik alles was wat hij wilde en dat hij hoopte dat er nog minimaal 50 trouwdagen zouden volgen, kon hij niet verklaren. Nee hoor, doodongelukkig was-ie, en dat al jarenlang.

Afgeven op je relatie en volhouden dat je al jarenlang ongelukkig was, is denk ik een manier om om te gaan met het schuldgevoel, zeker als er een ander in het spel is. Probeer dat ook zo te zien en wapen je tegen zijn woorden en afgeven op jullie relatie.

Ik heb met je te doen - heel veel sterkte.

Dat is precies zoals het werkt

Hoorde ik ook van mijn man. Die het presteerde om na 27 jaar te beweren dat hij eigenlijk nooit echt van mij gehouden had. Daar ben ik niet ingetrapt, ik heb niet geaccepteerd dat hij mij niet alleen mijn toekomst, maar ook nog eens mijn verleden afpakte. Dat hen ik hem ook direct gezegd, ik was daar eigenlijk nog het meest boos over.
Nu het allemaal weer goed is tussen ons, en we de nodige sessies therapie hebben gehad, kunnen we het er over hebben, wat er nu eigenlijk gebeurd is. Ook de therapeut legde het zo uit. Om los te komen, en om geen slecht gevoel over zichzelf te hoeven hebben, maakt de vertrekkende/vreemdgaande partner een nieuwe versie van het verleden voor zichzelf. Het brein is daar verdraaid handig in. Het heeft man echt veel moeite gekost om die gevoelens en herinneringen later weer boven te halen, ze waren echt goed weggestopt. Muziek heeft hem daarbij geholpen, en de foto's.
Daarnaast is iemand die in een relatie zit geneigd om die voor de buitenwereld, maar ook voor zichzelf, een beetje mooier en beter te maken dan hij daadwerkelijk is. Ook dat weer omdat je van jezelf graag een mooi beeld hebt. Dus de partner ziet het allemaal wellicht een beetje rooskleuriger dan het echt is (zie ook de reacties van mensen die plots voor een voldongen feit staan - die zien vaak later, als het stof wat is neergedaald, dat de relatie toch niet zo mooi meer was als ze zelf dachten).
En tot slot is de vreemdganger er natuurlijk alles aan gelegen om geen verdenking op zich te laden. Dus die kan zich te buiten gaan aan kaartjes zoals Persophone beschrijft, om de partner zand in de ogen te strooien.

Laat je inderdaad niks wijsmaken, die relatie was niet zo slecht als je ex beweert, en jij bent geen heks. Dat een relatie sleets wordt, dat je uit elkaar groeit, dat grote persoonlijke problemen jullie uit elkaar drijven, dat kan allemaal gebeuren. Maar op het moment dat je een ander tegenkomt, en je realiseert dat je relatie je niet meer biedt wat je wil, dan ga je EERST het gesprek aan met je partner. En je gaat in therapie, want het ligt zelden alleen aan de ander. En als dat allemaal niet werkt, dan kun je samen (!) besluiten dát het niet werkt. En dan ga je netjes uit elkaar. En dan pas is er ruimte voor een ander. Maar helaas, zo gaat het maar hoogst zelden...

Flexibel

De basis is bij ons al vanaf het begin om en om het weekend van vrijdagmiddag tot maandagochtend en 1 doordeweekse avond/nacht.
Dat was eerst de woensdag werd toen dochter naar school ging de dinsdag en is nu vanwege de files 's morgens de donderdag. Ze ziet haar vader daardoor elke week.

Nu ze 14 is is het wat flexibeler en wordt er wel wat geschoven ivm toernooien of competitie wedstrijden. Nog geen uit gaan of werken.

Vakanties zijn 50/50 verdeeld maar ook daar inmiddels wat flexibiliteit op verzoek van dochter.

Die vrije avond in de week was een tip van hier en bevalt mij prima. En het zorgt er ook voor dat haar vader aangesloten blijft bij het schoolritme en huiswerk etc.
Op verzoek van dochter viert ze kerst altijd bij haar vader en oud en nieuw bij mij.

Co ouderschap

Hebben wij. Geen ritme erin ivm ex zijn werk. 4/5/6 bij de 1 en dan 4/5/6 dagen bij de ander. Ze gaan zelfstandig na school op de wisseldag naar de ander. Er is 1 tas die ik/ex dan naar de ander rijdt. Vakanties etc in overleg. Moet ik echt nog niet aan denken, evenals feestdagen... Al die 1e momenten zonder. Vrijdag heb ik er 1,ben ik jarig.

Hopelijk slaap je vannacht beter.

Zeker gewend

Na 13 jaar (dochter was 11maanden toen we uit elkaar gingen) ben je er wel aan gewend.

Ik vind de zomervakantie eigenlijk best fijn zo. 3weken rustig werken, 1of 3x per week naar de film, de kroeg of gewoon lekker niks en dan 3 weken vakantie met dochter.

Geen gerace van en naar de training, even geen toernooien of trainingskamp, geen fysiotherapie omdat ze zich weer eens verstapt of overstrekt heeft.

In de weken dat ze bij haar vader is in de zomer wil ik ook nog wel eens een week vrij nemen en dan lekker een wandelvakantie doen.
Eerlijk gezegd probeer ik haar na 2,5 week nog wel eens te verleiden een nachtje naar haar vader te gaan of te logeren bij een vriendin. Maar dat lukt niet altijd.

Ik vind dochter echt heel lief en ze is tot nog toe een hele makkelijke puber maar ik ben ook op mijn rust gesteld.
En in de rommelige weken voor de zomervakantie belt haar vader ook wel eens of ze een extra avond of nacht kan komen om bv samen naar een film of voetbalwedstrijd te kijken.

Voor haar verjaardag gaan we met haar gezin uit eten vader, moeder, stiefmoeder en halfzusjes en dat is heel gezellig, net als Sinterklaas dat we met een iets groter groepje vieren. Is slikken in het begin maar zo fijn voor een opgroeiend kind dat niet beter weet.

Dat is bij jullie heel anders, luister naar je kinderen geef ze wat flexibiliteit maar als zij in een loyaliteitsconflict komen moet je als ouders kiezen en duidelijk zijn.

Waar ze naar blijven hunkeren is foto's van jullie gezin samen, dat blijft toch hun basis. Dat doen wij nu bij de verjaardag. Ik heb dat gezien bij mijn ex-vriend die 20 jaar na de scheiding van zijn ouders elke mogelijkheid pakt om een foto van hem met beide ouders te kunnen maken.

Nou ja heel verhaal misschien heb je er wat aan en anders vraag maar dat heeft mij ook heel erg geholpen.
Niet alleen meehuilers, ook fijn op zijn tijd, maar ervaring, een spiegel een lach en een traan. Ik heb er toen heel veel aan gehad.

Hetkenning

Als het niet zo'n verdrietig onderwerp zou zijn, zou ik bijna zeggen 'wat een feest' van herkenning, al die reacties.
Het uit elkaar vallen van het gezin, dat vind ik het aller ergste. Dat doet nog steeds pijn. Maar ik leer beetje bij beetje steeds meer om de pijn een onderdeel te laten zijn in plaats van "alles". En ik probeer steeds meer, net als ex, een ander verhaal van het verleden te maken, dat we inderdaad niet bij elkaar pasten bla bla. Maar daar ben ik nog niet zo goed in

Is lastig (#45)

Dat herkennen is lastig. Zeker nu je kinderen in hun puberteit zomaar in deze situatie zijn beland.
Mijn dochter weet niet beter en wij laten haar langzaam meer keuzes maken of vragen wat zij wil.
Bij ons is het conflict vooral zichtbaar als ze moet kiezen tussen 2 dingen die ze leuk vindt waar wij nooit een keuze hebben gemaakt. Denk uitje 1 tov uitje 2. Dan vind ze het moeilijk om te kiezen buiten het ritme dat er is.

Omdat ze al jaren kerst bij vader is en jaarwisseling bij mij heeft ze het daar niet. Nu begint ze te zien dat ik dan met kerst alleen ben maar dat heeft nog geen loyaliteitsconflict tot gevolg, dat komt mogelijk nog wel maar lossen we dan wel op.

Nog een tip: probeer nu nog niet te ver vooruit te kijken om problemen op te lossen, doe dat als ze er zijn.

Probeer nu eerst een ritme in de omgang te vinden. Met pubers starten met 50/50 vinden de meesten niet zo fijn. Maar wel contact met beide ouders gedurende de week. Vroeger (tot dochter 10 werd) hadden we een schrift waarin we beiden elke dag schreven wat ze gedaan had. Dan kun je makkelijk aansluiten met een gesprek. Nu belt haar vader vaak even als hij in de auto zit en dat vinden ze beiden fijn.

Een lastige: als je kind aangeeft een weekend regeling vanuit het huis van je ex te willen is dat ook een goede optie en net zo goed als bij jou vandaan. Het gemis van de kinderen van jou is gelijkwaardig aan dat van je ex. Als de band goed is komen ze toch wel naar je toe. Net als andere pubers regelen ze dingen zelf en zijn ze zich aan het losmaken dat proces blijft tot ze bij beide ouders uit huis zijn.

Nieuwestart

Ze zijn vanaf don-av bij mij. Dus ze zijn er wel. Maar het blijft 1 vd 1e keren in de nieuwe realiteit. En dat vind ik moeilijk. En zo komen er nog meer het 1e jaar. Mijn dochter is bv bij haar vader op haar verjaardag, al wel afgesproken dat ik langs ga in de ochtend. Maar hij viert het in de middag, en dan ben ik er niet bij. Ik vier het een ander moment met haar. Het overal over nadenken, dat kost mij ook veel energie, niks gaat meer vanzelf of zoals het was.

De kinderen gaven hier wel aan dat ze graag 50/50 wilde. Ze waren ook gewend dat hun vader veel thuis was voor ze. Als ouders luisteren we naar hun wensen. We hebben vorige week met elkaar evaluatie gehad, hoe ze vonden dat het ging. Dat vond ik wel waardevol.

Tijd, veel tijd

Jaren voor ik er echt overheen was en me open kon stellen voor een nieuwe relatie.
Vertrouwen op oude en nieuwe vrienden. En langzaam komt het terug maar dat volle absolute volkomen vertrouwen dat is er niet meer.

Snap je

Helemaal... En zit in zelfde gevoel, dus helaas nog geen tips. Voel alleen niet zo veel meer voor hem. Dat is echt omgeslagen, door alles hij doet en afspraken niet nakomen.

Ik denk dat het inkicken erg logisch is. Maar voelt niet fijn en is pijnlijk.

Lees dus mee, voor tips van anderen 😉.

Hoe gaat het verder met je?

Nieuwestart

Angst en onzekerheid over wat er komen gaat, zo logisch! Stress ook logisch.

Naïef, snap dat je dat zegt en denkt. Maar je was gewoon in vertrouwen in de relatie, ik denk zoals het goed is en je op dat moment kon en wilde. Achteraf wellicht naïef, maar achteraf is altijd alles makkelijker gezegd.

Ben idd vandaag jarig. Voel me niet feestelijk. Kids wel voor me gezongen en cadeautje van ze gehad.

Hier gisteren ook van alles gebeurt, waardoor ik verder van padje af ben 😢.