Hij wil niet weg

Wat ik wil

Ik wil graag allebei een apart huis. Co. Ouderschap of een bezoekregeling zo uitgebreid als de ander maar wil maar wel zelf voor de kinderen zorgen op de dagen dat ze bij je wonen en zelf je financiën regelen. Ik wil met alle liefde alles betalen voor de kinderen, vraag geen alimentatie.

Hij heeft een fulltime baan in de ICT. Ik weet niet wat hij verdient maar wel dat hij geen recht heeft op zorgtoeslag dus heel weinig zal het niet zijn.

Volgens mij zijn mijn plannen niet onredelijk maar dat vindt hij ook niet van zijn plan. Tenslotte wil hij er niet de dupe van zijn dat ik niet met hem verder wil.

Zijn wensen

Jazeker, heel redelijk, die wensen van hem, haha. Blijf zelf kalm en redelijk. Je kunt simpelweg zeggen dat je helemaal niks meer met hem te maken wilt hebben en dat je alleen al daarom niet meer in zijn huis wilt komen. Ook niet voor de kinderen. Zijn huis, zijn verantwoordelijkheid.
Bij ons (allebei een baan met voldoende inkomen en co-ouderschap, 50-50) wordt ook geen alimentatie betaald. Dat is wel zo prettig, een grote bron van conflicten minder. Wel hebben we een kinderrekening waar we naar draagkracht op storten. Mijn ex deed aanvankelijk net als die van jou, maar uiteindelijk is hij omgeslagen en naar buiten toe de redelijkheid zelve gaan spelen (naar mij toe was het anders, maar ach, ik heb inmiddels een dikke huid). Daardoor is het allemaal toch nog redelijk soepel gegaan. Ik hoop van harte dat jouw ex een goede advocaat gevonden heeft die tot hem kan doordringen. Hij weet zelf natuurlijk donders goed dat zijn wensen niet ingewilligd gaan worden. Maar dwarsliggen is leuk natuurlijk.
Als je zelf redelijk blijft, werk je zelf zoveel je kunt aan een redelijke oplossing. Zijn gedrag kun je niet sturen, het jouwe wel.

Proest

Ach Pia, sorry dat ik even lach hoor. Niet om jou, maar om de wensenlijst van je man.
Hij wil in ruil voor jou dus een au-pair en kokkin. Weet hij zeker dat hij niet ook nog een huishoudster/was-/strijkvrouw wil? Want als hij om 18 uur geen puf heeft om te koken dan zal hij vast ook geen puf hebben om te poetsen en zo.
Zonder dollen, het is moeilijk dit als een serieus voorstel te zien. Maar misschien is dat ingegeven uit de eerste boosheid van hem, en zal hij over een tijdje wat realistischer denken. Het moet nog een beetje indalen bij hem.
Ondertussen kun je het beste doen wat opgelucht ook schrijft: blijf kalm en redelijk (en nee, jouw wensen zijn niet onredelijk, integendeel. Zeg niet nu al dat je alle kosten voor de kinderen op je wilt nemen en afziet van alimentatie.). Leg hem geduldig uit dat de bedoeling van 'scheiden' is dat je in het vervolg ieder een eigen huishouding voert, en dat je bereid bent om over de invulling daarvan te praten, met name waar het de kinderen betreft, maar dat de grondgedachte moet zijn: wij gaan ieder onze eigen weg. Als hij dat geaccepteerd heeft, ben je al een grote stap verder.

Mwah pia

Misschien moet je het toch maar overwegen, dat voorstel van je man.
Wel betaling conform de CAO Thuiszorg, lijkt me. Minstens

Maar inderdaad, hij moet nog aan het idee wennen dat het nu echt menens is. Hij had natuurlijk die eerste 20 keer dat je het zei al moeten luisteren, maar ja ...

Doorbijten, meer zit er niet op. Ik hoop inderdaad voor jou dat hij een advocaat treft die hem op sympathieke maar gedecideerde wijze duidelijk kan maken dat hij het nou eenmaal niet helemaal voor het uitkiezen heeft.

Het lijkt me dat hij nu moet kiezen. Als hij in het huis wil blijven zal hij in het kort geding verweer moeten voeren, en dat heeft alleen maar een kans van slagen als hij een reëel plan op tafel legt om de woonlasten te voldoen. Doet hij dat, dan hoeft het misschien niet eens tot een kort geding te komen. In de huidige weigerachtigheid volharden komt hem op een huisuitzetting te staan, lijkt me zo. Maar dat gaat zijn advocaat m nog uitleggen.

Veel sterkte

Temet

Roflol

Ach Pia, ik geloof dat je ex even wat moet lezen over wat ongeveer gemiddeld normaal is na een scheiding.

Ik denk

..ik denk dat zijn voorstel neerkomt op het in stand houden van de situatie nu. Nu is er feitelijk toch ook geen liefdesrelatie meer, betaal je ook, kook je ook en doe je ook de kinderen naar bed. Het lijkt erop dat hij zegt: mijn eisen zijn dat alles hetzelfde blijft.
Sterkte,
Egel

Doorbijten

Nu komt dus even het lastige stuk. Maar je bent in ieder geval in beweging! Wat er nu ook komt, het gaat veranderen. Alhoewel het eindeloos lijkt als je er middenin zit, gaat deze fase meestal betrekkelijk snel. (achteraf gezien) Vanaf hier alleen voorwaarts. Goed zeg. Succes!

Angst

De reactie van je man komt voor een groot deel voort uit angst en onzekerheid. Ik ken wat stellen waar een van de partners 'plotseling' de relatie wilde verbreken en de andere partner reageerde precies zo, met onredelijke eisen en de hakken in het zand. Als jij voor jezelf al wat zaken op een rijtje hebt en hij er ook niet al te slecht vanaf komt, zullen de gemoederen wel weer bedaren. Zijn vooruitzicht is nu dat hij op straat staat, of met een tasje met kleren bij familie moet gaan leuren, en daar zou ik ook opstandig van worden ;-)
Overigens kan het ook een langdurige kwestie worden. Een kennis van mij heeft 1,5 jaar moeten wachten tot het gedoe met de woning was 'opgelost'. Hij was inmiddels al getrouwd en had een kind met een ander, en zijn ex zat nog in hun gezamenlijke woning waar ze niet aan betaalde en ook niet uit wilde vertrekken. Na de rechtzaak en het hoger beroep moest ze mee gaan werken aan de verkoop, en toen kreeg ze ineens heel snel de hypotheek rond om hem uit te kopen.

Jij gaf aan dat je graag wil samenwerken, maar het kan zijn dat je moet samenwerken met iemand die andere ideeën heeft als jij hebt. Overigens deel ik de opmerking van Vic, het lijkt me niet dat het echt zijn wens is, maar dat het van hem uit aangeeft, dat hij eigenlijk het samen/apart wonen wel prima vindt, met name ook voor de kinderen.

Ik heb al eerder gezegd: wat iemand in een periode van scheiding zegt moet je niet allemaal letterlijk nemen, veel is ingegeven door de pijn van de scheiding.

Bovendien speelt mee, dat de een al vergaande plannen heeft gemaakt en de ander niet aan het idee heeft (willen, kunnen) wennen. Die ongelijktijdigheid vraagt aandacht. Dat betekent dus rustig blijven, later nog eens op terugkomen (Ik ga natuurlijk niet je huishouden draaien en je hypotheek betalen), ik wil ook het beste voor de kinderen, maar we gaan wel uit elkaar.

Voorlopig is dit de belangrijkste boodschap: we gaan wel uit elkaar.

Afgezien van je eigen optie zijn er nog andere opties:
- hij blijft met kinderen in het huis, alleen betaal jij natuurlijk niet meer de kosten en je doet ook het huishouden niet; jij zoekt een ander onderkomen en start een bezoekregeling;
- jij zoekt een ander huis waar je met de kinderen gaat wonen, vanaf de dag dat je vertrokken bent is hij verantwoordelijk voor het huis en alle kosten, bezoekregeling voor de kinderen; ook dat moet je wel met de bank bespreken;
- de kinderen blijven in huis, maar jullie wisselen zelf allebei (birdnesting)
- en alles wat je in je specifieke situatie kunt bedenken.

Als je uiteindelijk echt tot een samenwerkingsrelatie wil komen, dan zul je toch verschillende opties voor mogelijk moeten houden.

Tsjor

Waarom zelf niet vertrekken..

Waarom moet persee jouw man het huis verlaten? Waarom niet andersom en zoek je zelf iets?

En, pia?

Zit er beweging in?
O