Geen geld om te scheiden

' rookgordijnen ga je alleen maar van hoesten '

Goeie !

Jeetje

Er is al heel veel geschreven door de andere reageerders.

Je kunt het je moeilijk voorstellen als je geen ervaring hebt met scheiden. Of je er nu zelf voor kiest of dat de ander voor je kiest, het doet pijn, heel veel pijn. Je zult alle zeilen moeten bijzetten om te zorgen dat je een werkbare relatie houdt met je man, zodat jullie een redelijk na-huwelijk hebben.

Persoonlijk denk ik dat je rustig eerst alles op een rijtje moet zetten. Heb je een vriendin die gescheiden is en geen blad voor haar mond neemt? Wellicht kan zij je ook helpen om eens te kijken naar de problemen die je tegenkomt.

Mensen als jij hebben namelijk vaak de neiging om de weg die zij eigenlijk willen nemen te idealiseren en daardoor niet de valkuilen zien. Voor het geld hoef je het niet te laten. Ik ben gescheiden met een minimum inkomen en heel veel schulden. Waar een wil is, is een weg. Bij mij was het dat ik moest overleven, daar mijn ex-partner met ons inkomen vertrok en mij met de ellende heeft laten zitten.

Natuurlijk kan het zo zijn dat je gaat scheiden een leuke woning vindt en niet lang daarna je droomman. Dat je uiteindelijk heel gelukkig wordt met hem en dat je blij bent dat je die stap hebt gezet.
Meestal loopt het anders, een aantal dingen die zouden kunnen gebeuren:
- woning is lastig te vinden, duurt lang of wordt een plek waar je eigenlijk niet wilt wonen
- man werkt niet mee en werkt de scheiding tegen, hierdoor kan het jaren duren voordat de scheiding een feit is
- je kinderen zijn boos op jou en willen je niet zien
- je kinderen willen bij hun vader blijven wonen, daar hij wel in buurt van hun vrienden en vriendinnen woont.
- je denkt een droomman tegen gekomen te zijn die na een jaar een enorme eikel blijkt te zijn
- je raakt je vrienden kwijt, omdat die niet snappen waarom je wil scheiden
- je red het financieel maar net, want je krijgt geen alimentatie en je hebt een hoge huur. Hierdoor moet je elk dubbeltje omdraaien.
- er moeten bepaalde klusjes in huis gedaan worden die je partner altijd deed, jij het geen idee hoe het moet en hebt niemand om je te helpen
- je hebt zin om gezellig met iemand een film te kijken, maar al je vriendinnen hebben het te druk

Zo zijn er nog veel meer situaties de je waarschijnlijk tegenkomt.

De dingen die je voor lief neemt, zou een ander alles voor over hebben

Bridget Jones

Dit verhaal doet me op de een of andere manier heel erg denken aan de film van Bridget Jones. Maar dan niet Bridget zelf, maar haar moeder. Je heb de film vast gezien..

Zelf gescheiden kan ik me alleen maar aansluiten bij wat hierboven al is gezegd. Als je echt, echt weg wilt, sukkel dan in vredesnaam die paar jaar dat de kinderen nog in huis zijn door. Dan kun je ondertussen je (financieel) plan maken. Doe dit die kinderen niet aan.

waargebeurd verhaal

Het is alweer een aantal jaar geleden. Ik was al een paar jaar gescheiden en kwam via gezamenlijke vrienden in contact met een vrouw die getrouwd was. Ze had twee kinderen in de puberleeftijd, haar man had een goede baan, zij werkte een paar uur per week en ze was ontevreden en verveeld. Haar man was niet slecht voor haar, maar hij was saai, vond ze. En inderdaad ook niet meer zo strak als 20 jaar daarvoor (ben jij zelf nog wel zo strak als toen?)

In haar ogen had ik, als gescheiden vrouw, een wereldleven! Geen man die de dop niet op de tandpasta deed, ik kon helemaal zelf bepalen of ik de muren paars, groen of oranje verfde, en nooit discussies over waarheen op vakantie want ik ging gewoon waar ik heen wilde. Had ik zin in een vent, dan hoefde ik maar op een datingsite te kijken.

Dacht ze.

Ik kon honderd keer zeggen dat het gras bij mij echt niet zo groen was als zij dacht. Dat ik het daten had opgegeven wegens teveel kaf onder het koren. Dat het soms retezwaar is om te moeten balanceren tussen werk en kinderen met als extra ballast een ex die zijn zaken niet bepaald op orde had, wat weer weerslag had op de kinderen. Dat het heel fijn is dat ik op elk moment mijn muren knaloranje kan verven als ik daar zin in heb, maar dat het me ook best wel leuk lijkt om sámen met iemand te beslissen en te verven.

Ik was een stoere alleenstaande vrouw die niets uit de weg ging, maar tegelijkertijd miste ik een partner, een (goede) vader voor mijn kinderen, een maatje, een bedgenoot en iemand die tegen me zei "als jij de hond even uitlaat zal ik koffie zetten". Iemand zoals haar saaie man. Inclusief beginnend buikje en wijkende haargrens. Gewoon stabiliteit in plaats van altijd op mijn tenen moeten lopen zoals ik jaren had moeten doen in mijn huwelijk. Maar zij zag het niet. Zij zag alleen het groene gras aan de overkant: een zogenaamd vrije vrouw die zogenaamd alles kon doen en laten wat ze wilde.

Ik kon praten als Brugman, haar de andere kant van mijn zogenaamd vrije leventje laten zien, de stress, de overbelasting, gedoe met ex, het altijd goochelen met geld, maar het kwam niet aan.

En ze begon op een dag een affaire met een eveneens getrouwde, heel erg aantrekkelijke meneer. Met een heel mooie baan, goed in bed, wildwoest aantrekkelijk, nog steeds het lijf van een jonge god, en helaas getrouwd met (volgens zijn zeggen) een heel nare vrouw. Ze voelde zich gevleid door zijn aandacht, zijn beloftes en alles.

En op een dag werden ze betrapt. Haar man wilde direct een scheiding. Haar minnaar besloot dat zijn heel nare vrouw toch meer zekerheid bood. En daar stond ze. Alleen.

En nu klaagt ze regelmatig hoe zwaar het is. Haar ex is inmiddels gelukkig met een ander, haar leuke baantje "voor erbij" is inmiddels fulltime werk geworden, haar huishouden moet ze 's avonds en in het weekend doen, de tijd van leuke uitjes is voorbij want geen tijd en geen energie en ze heeft spijt.

Het groene gras aan de overkant is vaak zo groen vanwege alle shit die het over zich heen heeft gehad.

Ga eens na waar jouw onvrede van komt. Zijn uitzakkende lijf? Of is er meer? De onzekerheid wegens het onder water staan van je huis? Het besef ouder te worden en niet alles meegemaakt te hebben? Midlifecrisis?

Gooi alsjeblieft je huwelijk niet weg als er niet echt een reden voor is. Je gaat er enorm spijt van hebben, net als die kennis van me.

Whooo

Wat worden er rake dingen gezegd. Dank hier voor overigens.
Het doet me altijd goed als men mij een spiegel voor houdt.

Wat ik heel erg herken is dat ik snel de neiging heb om te denken dat het gras op een ander groener is. De boel idealiseren en daardoor de valkuilen niet zien past daar denk ik heel erg goed bij.
Ik zie alleen maar het mooie en vergeet misschien idd de negatieve kanten. Social media helpt ook niet echt. Goh, wat heeft iedereen daar toch het perfecte leven.....

Mijn kinderen en ook mijn man verdriet doen is natuurlijk het laatste wat ik zou willen. Ik weet ook niet waar deze onvrede steeds vandaan komt. Ik word er natuurlijk ook niet blij van.

Ik zou ook heel graag wat aan mezelf willen veranderen. Waarom verlang ik altijd zo naar perfectie? Waarom vind ik het zo belangrijk wat de buitenwereld er van vindt? Waarom wil ik heel de dag dat mijn huis perfect opgeruimd is?

Geen idee bij wie ik met dit soort problemen terecht kan??

Jeetje, echt iedereen enorm bedankt voor de verhelderende opmerkingen en spiegels.

Hij kan je niet gelukkig maken

Dat moet je zelf doen.
Dus wat heb je nodig? Is dat echt een jonge strakke vent?
Ik geloof er niks van. Het verhaal van Sally is treffend waar. En Facebook heet eigenlijk Feestboek, wist je dat. Dus blokkeer jullie agenda voor aanstaande vrijdagavond en neem die uitgbluste vent van je mee uiteten en naar de film. Leuk voor Facebook en goed voor jullie relatie!

En ga iets doen. Een nieuwe hobby, een studie, iets samen.

Perfectie bestaat niet. Ook in het groene gras van de buren komen bruine vlekken....

Sally

Ook dat misschien, het besef ouder te worden en veel niet meegemaakt hebben.....
Een dit is het en veel meer zal het niet worden gevoel.
En ja, ook zijn lijf dat dikker wordt en hij die er niets aan wil doen. Ik vind dat jammer, omdat ik er aan alle kanten aantrekkelijk probeer uit te blijven zien. Vraagt hij daar om? Nee, maar hij walgt er ook niet van!

dingen die je je af kunt vragen

Je bent al op de goede weg omdat je je afvraagt waarom je zo naar perfectie verlangt (ja, vanwege de buitenwereld - maar waarom ben je zo afhankelijk van die buitenwereld?).

Je kunt een afspraak maken met de huisarts en hem vertellen dat je wat dit betreft een probleem hebt. Hij zal je waarschijnlijk doorsturen naar de GGZ-praktijkondersteuner met wie je kunt praten. Ik raad je dat zeker aan! Het betekent niet dat je gek bent (en de buitenwereld hoeft er niks van te weten ).

Het is cru, maar je kunt je ook afvragen: wat wil ik écht, als er geen buitenwereld zou zijn? Als ik nog maar een maand te leven had? Als ik onafhankelijk was van geld en buitenwereld? Waar ligt mijn interesse? Waarom is het uiterlijk van mijn man zo belangrijk? (tenzij hij echt de hele dag hamburgers en bier consumeert en richting de 125 kilo gaat, dan is het een gezondheidsprobleem dat serieus aandacht verdient).

Je bent op de goede weg, maar een paar gesprekken met een professional (huisarts, praktijkondersteuner) zouden je nog verder op weg kunnen helpen.

We schreven tegelijk ;)

"Ook dat misschien, het besef ouder te worden en veel niet meegemaakt hebben.....
Een dit is het en veel meer zal het niet worden gevoel.
En ja, ook zijn lijf dat dikker wordt en hij die er niets aan wil doen. Ik vind dat jammer, omdat ik er aan alle kanten aantrekkelijk probeer uit te blijven zien. Vraagt hij daar om? Nee, maar hij walgt er ook niet van!"

Heb je echt niet veel meegemaakt? Nooit vakantie gehad? Nooit een feestje gehad? Geen kinderen gekregen? Wat versta je onder "veel meemaken"?
Je klinkt (en dat bedoel ik niet beledigend) precies als die kennis die meende dat ik een Groots en Meeslepend Leven leidde. Tegelijkertijd vergat ze dat zij elk jaar een paar keer in het buitenland zat (dat zou ik ook graag willen), kon kopen wat ze wilde (ik moet altijd elk dubbeltje omdraaien - daar valt overigens prima mee te leven, hoor ), dat ze goed gezond was (ik niet), een rijk sociaal leven had (ik leefde om te werken en voor mijn kinderen en kwam weinig aan mezelf toe - gelukkig nog wel een beetje, maar ik had niet elke zaterdagavond een borrel, barbecue, etentje etcetera). Ze keek alleen naar wat ze niet had.

Verder klink je alsof je er alleen om hem te plezieren aantrekkelijk uit ziet. I.p.v. dat je dankbaar bent dat je als veertiger (je bent toch een veertiger?) nog aantrekkelijk uit KAN zien, dat is niet voor iedereen weggelegd, al leven ze nog zo gezond!
Ik vind gezond zijn en gezond leven belangrijker dan aantrekkelijk zijn. Er verzorgd uitzien kan iedereen, ook mensen die niet al te strak meer in hun vel zitten.

Ik zou het ook vreselijk vinden als ik een partner had die telkens naar mijn menopauzezwemband en kipfiletjes wijst en bij elk koekje dat ik in mijn mond steek een opmerking zou maken. Dan zou ik ook aardig uitgeblust raken. Ik weet zo ook wel dat het mooie er bij mij af is. Ik moet het niet van mijn uiterlijk hebben maar heb weer andere sterke kanten.

Jouw man ook. Die heeft ook sterke kanten. Je moet ze alleen wel willen zien. Je hoeft niet de man met het perfecte uiterlijk te hebben, net zo min als een perfect huis (speelt de buitenwereld ook hierbij een rol?). Als hij maar goed voor je is.

Ik zou echt een afspraak met de huisarts maken voor gesprekken, want je maakt jezelf én je huwelijk kapot op deze manier.

Perfectie

Is dat omdat je het moeilijk zou kunnen hebben als iemand commentaar op je heeft?

Persoonlijk vind ik een huis waarin alles keurig opgeruimd is verstikkend. Voor mij zou dat dus verre van perfect zijn. Een huis dat in jouw ogen er dus perfect uitziet, zal in mijn ogen verre van perfect zijn. Als jij het voor de buitenwereld doet, dan heb je aan mij een verkeerde. Ik meld dit, om je te laten beseffen dat gelukkig iedereen zijn/haar eigen mening mag hebben en dat je het nooit iedereen naar zijn/haar zin kan maken. Laat het leven voor de buitenwereld los en leer te leven voor jezelf.

oppervlakkig

Wopper,
ik vind dat het allemaal zo oppervlakkig klinkt wat je nastreeft. Is er niet meer belangrijks in het leven dan een strak lijf?
gr Angela

mooi!

Goed om te lezen dat je iets hebt aan de Spiegel! Nu aan de slag

Het is hier op OO geen Feestboek, gewoon allemaal mensen met ups en downs die daarover eerlijk kunnen zijn. Geen fotootjes, dat scheelt vast ook. FB is een etalage, daar zet je geen tegenvallende zaken in. Nou ja, er bestaan ook mensen die juist graag leed etaleren, dat is het andere uiterste.

terugkerend draadje?

Wopper, volgens mij was er een poosje terug precies zo'n draadje, was die ook van jou? Ook omdat je schrijft over 'terugkerende onvrede'. Lastig hoor. Je wil eigenlijk meer uit je leven halen, meer met passie, en hebt het gevoel dat de aanwezigheid van je man je afremt, heb ik het idee. Misschien toch nog eens eerst in jezelf kijken en zoeken waar je zelf gelukkiger van zou worden, enthousiaster, met meer het gevoel dat je 'leeft'. Scheiden kan inderdaad altijd nog.

Ik schaam me

Ook wel omdat ik altijd zo loop te klagen. Ik heb het eigenlijk als een vis in het water, maar heb toch een "is dit alles" gevoel. Misschien juist omdat ik weinig tegenslag (god bespaar me) heb gekend?

Laat ik idd maar eens een afspraak met de HA gaan maken. Wellicht dat er over praten al helpt. Ik wil ook liever een glas half vol type zijn dan een glas half leeg type....

@Knor, ik ben redelijk nieuw hier, dus namens mij geen terugkerend draadje. Wel goed om dus te lezen dat ik niet de enige ben ;-)

Tel je zegeningen

Het is een open deur van jewelste, maar voor de zekerheid trap ik 'm toch nog een keertje in .

Facebook is een ding van uiterlijkheden. De feestjes, barbecues en reisjes van anderen zijn dat ook. Als je écht met andere mensen praat merk je vaak dat er achter de vakanties en hoogtepunten ook veel sleur, verveling en ontevredenheid zit.
Als je echt met andere mensen praat hoor je ook veel dingen waarover je kunt denken 'wat een ellende, dan mag ik nog blij zijn dat ik dat niet heb'. Een kind met anorexia, hoge schulden, gokverslaving, een man die al jaren een buitenechtelijke relatie blijkt te hebben.

Tel dan je zegeningen. Kijk naar wat je hebt, en naar de ellende die een deurtje verder heeft aangeklopt.

Wat niet wegneemt dat ik me heel goed kan voorstellen dat je baalt als je partner zijn uiterlijk en gezondheid laat versloffen. Ouder worden we allemaal, maar een beetje moeite doen om aantrekkelijk en fit te blijven is wel prettig. Je kunt het alleen moeilijk afdwingen, en vraag je af of dat echt een scheiding waard is.

ook zo'n zondagskind

Wopper, ik ben ook zo'n zondagskind, dat weinig tegenslagen in het leven had. En ja, ook ik heb wel eens die gedachten gehad van is dit het nou.
Vanaf oktober zijn er wat problemen gekomen: man raakte zijn baan kwijt (inmiddels weer nieuw werk), mijn vader overleed en ons kind werd ziek. En het was zo heerlijk dat wij gewoon een 'saaie' relatie hadden! Misschien zonder al te veel pieken: ik word niet ontvoerd voor romantische weekendjes naar Parijs, ik ga niet paardrijden in de branding in de ondergaande zon, geen spetterende bedgeheimen en een wekelijks bosje bloemen zit er ook niet in. Maar wel iedere avond een kopje thee, een arm om me heen en gewoon een kanjer van een vent (al dan niet uitgezakt) naast me op de bank.

uiterlijk

Uiterlijk is vergankelijk, ook voor degenen die daar hun best voor doen, zich strak laten trekken (met een kalkoenennekje er onder dus extra opvallend), instortende borsten, uitgezakte bovenbenen, wapperende armen, overhangende oogleden, een slappe buik, gerimpelde slappe droge huid. Het komt er allemaal aan, hoe goed je je best ook doet: op een gegeven moment, soms eerder dan je wenst slaat de ouderdom toe.

En pas dan leren sommige mensen de waarde van iemands inhoud kennen. Hoe mooi iemands innerlijk door een paar ogen kan stralen. Hoe fijn die oude arm is om door omarmd te worden uit liefde. Net als die reclame van het demente stel die ondanks dat ze beiden dement zijn, nog steeds de liefde hebben en waar hij zegt: knappe stuk :-)
Dat is waar het om gaat in het leven. Niet om stuk te lopen op je uiterlijk, want dat ga je niet winnen. Maar om te bouwen aan die liefde die je nog harder nodig hebt als het uiterlijk niet meer is van toen je elkaar ontmoette. Ik vind het mooi, een kop met stralende ogen, waar een lach uitkomt. Of dat nu een rimpel meer of minder bijzit, of een buik...het zal me een worst wezen. Zolang die ogen maar naar me blijven lachen.
Als jij dat hebt, dan ben je rijk.

schamen is niet nodig

Je voelt dit, dat mag best benoemd worden. Ik zal je er dan ook niet voor veroordelen, dat helpt je niet, schaamte helpt je ook niet.

Ik vind het juist dapper dat je het benoemt en bereid bent hiermee aan de slag te gaan!

Het is me overigens niet duidelijk of je man aan het "uitzakken" is omdat de jaren beginnen te tellen, of omdat hij zichzelf verwaarloost.

Sally

Mijn man begint uit te zakken omdat de jaren gaan tellen (51).
Hij wil op zich best iets aan die buik doen zegt ie, maar heeft er aan de andere kant weinig voor over. Laat er geen pilsje voor staan, en zal geen vette hap weigeren. De gewone maaltijden wordt echt wel op gelet (zo gezond mogelijk, zo min mogelijk pakjes en zakjes) maar daar buiten wordt er weinig geweigerd zeg maar. Daarnaast is het ook nog eens een ploegenwerker, dus dat helpt ook niet echt mee. Ik mis de drive om er echt iets aan te doen, en vind het jammer dat hij dat niet op kan brengen. Dat komt misschien omdat ik zelf heel erg van het uiterlijk ben, en gelukkig redelijk wat kan eten zonder echt heel erg dik te worden.....

Nick

Touché!

Mijn man heeft echt wel een hart van goud.
Tis alleen......grrrr.....waarom voel ik me dan toch zoals ik me voel.....

mama

Je zal maar 12 of 14 zijn en horen: mama vindt papa niet meer aantrekkelijk. Ze wil nu echt verder gaan kijken en aan haar leven beginnen.
Alleen de centjes hielden haar tegen.

..

Dat is toch typisch iets teveel met jezelf bezig zijn en verschuiving van het probleem. Het probleem zit in jezelf.
Je hebt ook een verantwoordelijkheid naar je kinderen toe vind ik.
Gewoon, zoek een goede psycholoog.

Wopper

Wat goed van je dat je wat doet met al onze reacties. Want veel waren er best hard, waaronder die van mij. Goed dat je je realiseert dat de onvrede meer in jou zit dan in je man. Tel inderdaad je zegeningen maar, als een bierbuik nou het ergste is om je druk over te maken... Ik hoop dat een gesprek met de HA je verder kan helpen, en misschien is het voor je man ook een duwtje om nu wel actie te ondernemen, als hij merkt dat het je echt hoog zit.

Nog even over mijn harde reactie: in mijn huwelijk ben ik je man zeg maar. Ik kreeg vorig jaar als donderslag bij heldere hemel van mijn man te horen dat hij me niet zo leuk meer vindt. En dat hij geen gevoelens meer voor me heeft en dat hij niet denkt dat dat nog terugkomt. Ondanks een vorm van relatietherapie meldde hij na een paar maanden dat hij wilde scheiden. Ik kan je zeggen dat ik door een hel ben gegaan. Mede dankzij dit forum ben ik overeind gebleven, en ben inmiddels een stuk sterker, zelfstandiger en onafhankelijker geworden. En inmiddels weet man niet meer zeker of scheiden nou wel de juiste beslissing was. Blijkbaar weet je inderdaad pas echt wat je mist als het er niet meeer is. Maar of het ooit nog goed kan komen? Ik vraag het me af. Want mijn verrtrouwen in hem is weg. En in mijn eigen beoordelingsvermogen. Ik ben zo vreselijk gekwetst dat ik niet weet of ik ooit nog mijn hart aan hem toe durf te vertrouwen, of aan iemand anders. En het feit dat hij, nota bene zelf kind van gescheiden ouders, waar hij echt last van heeft gehad, zijn kinderen een scheiding aan wilde doen omdat hij 'voor zijn eigen geluk koos', dat neem ik hem vreselijk kwalijk.
Anyway, dat verklaart mijn harde reactie. Ik hoop van harte dat je weer kunt leren zien wat je zag toen je verliefd werd op je man, en misschien nog wel meer.

Ik wens je geduld, wijsheid en liefde.

Tijd voor wat anders

Dat kan natuurlijk ook. Grote kans dat er iemand rondloopt die het wel helemaal is voor jou, op dit moment. Als je je al jaren afvraagt wat je nog doet bij die zoutzak op de bank is het misschien tijd om hem elders geluk te laten vinden. Ik zou ook geen fastfood etende hobbezak bij me in bed willen hebben, als het daar nog geen tijd voor is.
Waarom moet je bij iemand blijven die je compleet onaantrekkelijk vindt? Alleen vanwege dat ideaal van een langdurig huwelijk, een ideaal uit vervlogen tijden toen mensen nog uit economische redenen bij elkaar moesten blijven? Je hebt maar één leven.
Voor de kinderen zou je het kunnen uitzitten, als je dat kunt opbrengen.

Nee Vesper

Dat is het niet het punt. Het gaat niet om uitzitten. Het gaat om investeren in je relatie. Ik neem aan dat de man van Wopper wel meer is dan 15 kilo zwaarder dan vroeger. Ik heb na 3 kinderen ook niet meer het figuur van vroeger en mijn man is ook niet meer de adonis van vroeger. Is dat een reden om hem in te ruilen? Na een relatie van 27 jaar? Ik vind van niet.
Niet als ik ook niet meer investeer in de relatie.

Nieuwe relaties worden, als ze niet onderhouden worden, ook sleets. En om iemand aan de kant te zetten omdat ie een bierbuik heeft vind ik ietwat oppervlakkig. Mijn man en ik delen na al die jaren zo veel meer dan een paar kilo extra. Dat is niet te vergelijken met een jonge, verse relatie. Maar dat komt ons niet vanzelf toewaaien. Dat doen we samen. En we hebben beiden niet de vewachting dat de een verantwoordelijk is voor het levensgeluk van de ander. Daar ben je namelijk zelf verantwoordelijk voor.

En ja, ik vind dat als je samen kinderen hebt, dat je het aan ze verplicht bent om alles eruit te halen wat erin zit.
Ik vind het relaas van Pennestreek wat dat betreft heel treffend.

Niet alleen wat dat betreft hoor

Pennestreek.

Je man is een grote sufferd!