Geen geld om te scheiden

Stapelgek?

Kan het zijn dat je een mythe najaagt? Kijk eens op de datingsites wat het 'aanbod' is. De meesten van ons hebben maar 'gewone' relaties, die soms leuk, soms hinderlijk, soms gewoon prettige routine zijn.
Ik zou vooral kijken wat je nog wil 'doen' in het leven aan interesses, werk, studie, hobbies. Zo'n andere man is als je ouder bent wat schaarser en niet per definitie leuker dan de man die je al hebt.
Die man hoort bij je fantasie. Als die daar ook maar blijft.
Je kunt ook op zoek naar alle dingetjes die je leuk en goed vind aan je eigen man. Die heeft die vast ook en daar plezier uit halen en misschien alleen maar respect.

financien

Je hoeft ook niet meteen op stel en sprong te scheiden? Denk er rustig over na en breng ondertussen de financiën op orde want als jullie spaargeld hebben en het huis staat onder water dan zou ik dus eerst extra aflossen met het spaargeld.
Iedereen heeft trouwens wel een periode dat het gras aan de overkant groener is/lijkt. Focus je op een gezonde financiele situatie, neem een baan en zorg dat je jezelf kunt bedruipen. Als je alles voor elkaar hebt dan is het gevoel daardoor waarschijnlijk ook minder dat je je gevangen voelt in deze situatie.

stapelgek

Kijk rond naar een rijke man waar je stapelgek op wordt en het probleem is voorbij. Tot die tijd leef je lekker verder, ga je meer werken en sparen en zorg je dat je huis boven water komt en je schrijft je in voor een huurhuis.

Zou ik ook doen

Zoek eerst maar eens die leuke man.

Ondertussen kun je natuurlijk bovendien zorgen dat dat huis niet meer onder water staat door af te betalen.

Is that all there is...

Ken je dat liedje?

Ik lees eigenlijk vooral teleurstelling. Spijt dat je niet "verder hebt gekeken" na de eerste keer samen in bed.

Maar nergens lees ik dat je man een naar iemand is. Niet gewelddadig (ook niet verbaal), geen verslavingen of ander destructief gedrag. Je bent alleen niet smoorverliefd.

Er is alleen geen passie, zo te lezen.

Smoorverliefdheid schijnt maar gemiddeld een half jaar te duren. En dan komen de ware aarden boven. En de ergernissen. Dus passie en verliefdheid is ook niet alles zeggend. Sterker nog: mocht ik ooit een man tegen komen, dan hoop ik dat er géén passie mee zal spelen waardoor ik een roze bril op krijg die er voor zorgt dat ik blind ben voor de minder goede kanten van die man.

Oké. Jij zit in een relatie met een man waar zo te lezen niets mis mee is, maar waar jij niet oud mee wil worden. Je hebt geen geld om te scheiden, maar dan nog: wat wil je bereiken? Een gezin uit elkaar trekken? Een man die je waarschijnlijk wel lief heeft, verdrietig maken?

Of is er misschien toch een manier om wél verder te gaan? Je denkt nu alleen in termen van "ik wil zo niet oud worden". Probeer het eens om te draaien: "op deze manier wil ik wél oud met hem worden!" en leg de verantwoordelijkheid bij jezelf.

Want een nu nog onbekende mogelijk perfecte man vinden is een flink risico. Hoe ouder je wordt (en je bent al geen 18 meer), hoe bezetter ze zijn. Het zijn witte raven geworden. Wil je daarvoor een heel gezin openbreken?

Romantiseer die perfecte partner niet. Men zegt niet voor niets "je weet pas wat je hebt als je het kwijt bent". En als ik het zo lees denk ik: "Meid, wees voorzichtig met wat je wenst!"

En ga mogelijkheden zoeken binnen de bestaande situatie, mét je man. In plaats van wensen naar het onbereikbare dat ook nog eens vol risico's zit.

Vooral doen wat Marijke en M. Lavell zeggen

En dan kom je die man tegen, en dan ontdek je over een jaar of wat dat zijn sokken net zo goed stinken.
En dan?

In de markt

Heb je al iemand op het oog dan, qua droomman?

Staar je niet blind op dat je toen je 18 was goed in de markt lag, en nu minder onzeker bent. Een moeder van 45 kan wel eens heel wat minder goed in de markt liggen, en de kans dat je die droomman alsnog tegenkomt en dat hij jou zijn droomvrouw vindt is misschien niet zo heel groot.

De meeste mensen hebben geen droomman of toprelatie, maar een gewone partner en een gewone huis- tuin- en keukenrelatie. Is het je waard om voor je mogelijk onhaalbare ideaal alles wat je hebt opzij te schuiven en op een flatje driehoogachter te gaan wonen?

Mezelf bedruipen

Kan ik prima. Ik ben geen afhankelijk vrouwtje maar heb zelf een 32 urige baan met een prima salaris. Als ik alleen zou komen te staan zou ik de maandlasten prima kunnen betalen (salaris aangevuld met alimentatie). Versneld aflossen zit er echter niet in, om te zorgen dat het huis niet meer onder water staat. We hebben 6 jaar geleden een flinke verbouwing ondergaan, dus al staat het huis niet meer onder water, een flinke overwaarde zit er ook niet op. Zoals gezegd, we hebben wat spaargeld (een duizend of 15) maar daarmee kan ik geen nieuw huis in richten (met de helft natuurlijk, de andere helft is voor hem). Dus ja....dan wordt het moeilijk.

Ik wi even aangeven dat ik idd absoluut geen nare man heb!
Het is meer....we passen gewoon niet echt bij elkaar. Totaal andere interesses, hij begint flink uit te zakken en voelt er weinig voor daar iets aan te gaan doen. We staan in alles eigenlijk haaks op elkaar. Ik heb daar geen zin meer in. Wil op deze leeftijd een partner die hetzelfde in het leven staat als ik.
Ik zou op dit moment echt op een totaal ander type vallen, en daarom denk ik dat ik, destijds door mijn onzekerheid, niet verder heb gekeken dan mijn neus lang is en daardoor de verkeerde keuze heb gemaakt....

Tja, en dan nu?......

Die droomman hoeft er helemaal niet te zijn of te komen. Wie zegt dat dat je lukt of dat het je gegeven is?
De kans op. Ja, die is aanwezig. Dat je als je gaat scheiden alsnog een man tegenkomt.

Hier nu bijna 3 jaar gescheiden. Er is nog niks voorbij gekomen. De eenzaamheid binnen het huwelijk is veranderd naar eenzaamheid buiten het huwelijk. Het enige verschil is dat ik nu een kans op geluk heb. Maar geloof me nou als ik zeg dat die ridder op het witte paard een utopie is. Perfectie bestaat niet, je kunt het alleen nastreven. Nadeel is dat je daar meestal heel ongelukkig van wordt, want het is nooit goed genoeg. Ook niet bij die nieuwe "prins" die ook eigenlijk gewoon een kikker blijkt.

Wopper; je hebt een paar duizend of 15??
Geen geld om te scheiden man daar kan je wel 10 x van scheiden!!
Mensen dromen van dat spaargeld.
Wij hadden toen die tijd nog geen 2000 euro toen we gingen scheiden maar ik ben gescheiden en goed terecht gekomen.
Zelf har regeert en tis gewoon gelukt hoor ook zonder spaargeld.

moederdochter

Het probleem is dat als het huis verkocht moet worden en minder oplevert dan de hypotheek je dus wellicht een schuld hebt die groter is dan die 7500 per persoon.

Wopper

" Wil op deze leeftijd een partner die hetzelfde in het leven staat als ik."

Een belangrijke vraag is denk ik of je, als je die niet krijgt, liever geen partner hebt dan de partner die je nu hebt. Heb je meer last dan gemak van hem? En zo ja, hoeveel meer last? Is die last zo groot dat die opweegt tegen de financiële aderlating en alle toestanden van een scheiding?

Zo ja, dan is de scheiding het overwegen waard. Zo nee, dan lijkt mij doormodderen zo gek nog niet. Tot die prins alsnog langs komt (dan zou ik overigens niet direct bij die prins intrekken, want inderdaad, menig prins blijkt achteraf toch een kikker). En in de tussentijd aflossen.

Anders gezegd: nu scheiden levert geen leukere man op. Nu scheiden levert een hoop gelazer op en een bestaan als alleenstaande. En ik lees niet dat dat is wat je wilt. Of nog weer anders gezegd: wat jij wilt ga je niet krijgen met de middelen die je nu wilt inzetten om je doel te bereiken.

Groeten,

Temet

Scheiden, voor en nadelen

Ik kan hier over mee praten omdat ik dit allemaal recent heb mee gemaakt. Ik twijfelde ook al jaren. Had meerdere malen advies gevraagd en ook advies gekregen niet te gaan scheiden in belang van de kinderen etc etc. Maar wat mijn ex. Ik had geen werk. Wel hadden wij flinke overwaarde. Ik heb de scheiding aangevraagd. Ja het heeft een paar honderd euro gekost maar dat hadden wij en jullie ook zo te lezen. Gratis scheiden kan helaas niet maar reken op een bedrag van minimaal 800. Er wordt naar het inkomen gekeken misschien krijg je wel een toevoeging. (eigen bijdrage is nu 340) Dat geld kom je wel overheen. 4 maanden later was ik gescheiden en met urgentie had ik een maand later een eengezinswoning in de buurt van mijn kind zijn school.
Mijn ex had binnen notime een andere vriendin. Ik moet zeggen dat dat wel pijn doet en ik soms best jaloers kan zijn daarom. Hij woont inmiddels ook samen met haar. (we zijn nu 16 maanden uit elkaar)
Het nieuwe huis inrichten: je kan de spullen wat je nu hebt verdelen. Ik heb een matras meegenomen, het matras van 1 vd kinderen, een dekbed, dressoir, handdoeken, bestek, borden, glazen, kopjes, pannen etc, een lamp, strijkplank, tuinmeubilair, stofzuiger (we hadden er meerdere, maar ik nam de nieuwste) de rest heb ik nieuw gekocht van het spaargeld (delen door 2) en een hoop gekregen. Echt als je gaat scheiden moet je eens kijken wat mensen nog voor je hebben liggen, je huis is zo ingericht! Dat hoeft niet heel veel geld te kosten.

Maar dan: je zit in je nieuwe huis. Alleen, kids zijn bij hun vader. De ene keer leuk. Rust en dingen kunnen doen die jij leuk vindt. (lekker met vrienden op stap!) andere keer: pfff, wat eenzaam! maar als je vrienden hebt: bel ze, nodig ze uit, ga bij hun langs, ga sporten.. zoek afleiding. Voordeel: je doet wat je leuk vindt, wanneer je dat wilt, en je hoeft nooit meer verantwoording af te leggen of je af te vragen wat je man ervan vindt. Er komt een hoop op je af. Waar je eerst samen misschien de administratie deed moet je die nu alleen doen. Er moet echt de eerste tijd een hoop geregeld worden, hou hier rekening mee. Ik heb het als heel stressvol ervaren. Gelukkig heb jij een baan en dus een inkomen. Als je niet zo veel verdiend krijg je ook nog eens meer kindgebonden budget!
Hou er rekening mee dat alleen zijn en weer gaan daten voordelen heeft. Ik had veel stress door hem en dat viel weg, mijn zenuwtik die ik had was in ene weg!! Maar er komt andere stress voor in de plaats. En dat je ex snel een ander heeft en jij niet dat steekt. Ik heb overigens nu een relatie sinds begin januari.

Ik denk weleens: als ik dit allemaal had geweten was ik dan weer gaan scheiden? ene dag is het een volovertuigend ja. Want ik ben heerlijk van die eikel af (hij gedraagt zich als een eikel sinds we uitelkaar zijn) ander dag denk ik: mhm misschien had ik toch moeten blijven. Maar soms als ik wegga met een goede vriend en het leuk heb en goede gesprekken denk ik weer: dit had niet gekunt als ik nog getrouwd was. en met hem weggaan was altijd onbevredigend omdat hij zich zo vaak raar gedroeg en we vaak ruzie hadden.

Ik heb dus nu een nieuwe relatie die mij vaak verteld hoe mooi ik ben, hoe lief etc, dat deed mijn ex bijna nooit en ik begon echt een minderwaardigheidscomplex te krijgen. Nu twijfel ik niet meer aan mezelf, ik voel me ook mooi en het waard om liefde te krijgen. Ik krijg heel veel liefde en aandacht van mijn vriend en we lachen samen wat af. Dat miste ik allemaal enorm in mijn huwelijk.

Ga niet scheiden om het geld. Kies voor jezelf als je nu niet gelukkig bent, Een scheiding gaat niet zonder slag of stoot. Je moet behoorlijk stressbestendig zijn. Maar ook die periode gaat over en na de verhuizing komt hopelijk dan snel de rust. En wie weet een leuke nieuwe man in je leven die je helemaal op doet bloeien. Dat doe ik nu soms. bij mijn ex voelde ik me een verlept plantje.

Wat is nou 45? dat is nog jong! ga leven en laat je niet leiden door angsten. Ja sommige angsten komen uit (tijdelijk misschien even krapper zitten) maar sommige angsten zijn niet reeel en daar komen weer leuke nieuwe ervaringen voor in de plaats!

Succes met het nemen van een beslissing!

Krijgt hij een eerlijke kans zo?

Heb jij hem al eens verteld hoe jij er tegenaan kijkt? Wat je van de relatie vindt? Misschien wil hij namelijk ook wel graag dat er iets verandert?

Ik lees namelijk nergens in je post iets over wat (dat) je al iets ondernomen hebt om dingen te veranderen. En ik vind het wel heel makkelijk om alleen maar te kijken naar je man en waarin hij tekort schiet. Want je zit een relatie altijd met zijn twee. En hoe je bent, wat je doet, hoe je je gedraagt is het resultaat van de ontwikkeling die jullie samen hebben doorgemaakt, de beslissingen die je samen hebt genomen. Je kunt de verantwoordelijkheid voor jouw ongeluk (is het dat? Of hoop je alleen maar dat je misschien gelukkiger zou kunnen zijn dan je nu bent?) niet bij je man neerleggen. Je bent zelf verantwoordelijk voor je geluk, maar je bent zeker ook verantwoordelijk voor je kinderen! Dus voor je roept dat je wil scheiden, zou ik eerst eens kijken naar wat jij kunt doen om de situatie te veranderen. En praten met je man over wat je anders zou willen.

En bedenk ook dat je als je gaat scheiden niet van je man af bent. Jullie hebben samen kinderen, dus jullie hebben nog heel lang met elkaar te maken. En die kinderen, worden die heel blij van een scheiding? En realiseer je ook dat je er bij een scheiding dus voor kiest om je kinderen minder (de helft van de tijd is tegenwoordig heel normaal) te zien. En vind je dat jij het recht hebt om je man en je kinderen elkaars gezelschap te onthouden? Wil je hen en jezelf zoiets aandoen, is het dat waard?

Bezint eer ge begint geldt voor een heleboel dingen. Scheiden kan altijd nog.

kinderen

Hoe oud zijn de kinderen eigenlijk?

Groeten,

Temet

Dank

voor al jullie reacties.

De kinderen zijn 14 en 12.

Of hij een eerlijke kans krijgt? Ik denk het wel. Ik geef vaak aan dat ik over bepaalde dingen niet tevreden ben. Mijn man is een type die liever barst dan buigt. Kan erg koppig zijn. En roept dan liever "als je niet tevreden bent dan moet je gaan" dan dat hij de koe bij de horens pakt. In het laatste geval heb ik het dan vooral over zijn figuur en zijn wil om daar iets in te veranderen om het op die manier aantrekkelijk te houden.

Mijn man bezorgt mij absoluut geen minderwaardigheidscomplex. Daar hoef ik het dus niet voor te doen. Misschien is het idd een soort van drang naar vrijheid. Doen en laten waar ik zin in heb (om het weekend). Misschien toch te jong aan de man gegaan en deze fase vroeger gemist?

"Wat is nou 45? dat is nog jong! ga leven en laat je niet leiden door angsten. Ja sommige angsten komen uit (tijdelijk misschien even krapper zitten) maar sommige angsten zijn niet reeel en daar komen weer leuke nieuwe ervaringen voor in de plaats!"

Dat gevoel is het denk ik.....
Ik laat me altijd leiden door angsten, beredeneer altijd alles, ben altijd bang voor (in de geval de financiele) gevolgen. Ik vind andere mensen die deze stap dan wel durven zetten zo stoer, en ik? Ik durf nou nooit eens te leven vanuit gevoel, maar meestal vanuit verstand.....

doen en laten waar je zin in hebt

Ik ben bepaald niet jong aan de man gegaan, in tegendeel, en denk ook wel eens stiekem dat als wij uit elkaar zouden gaan ik een weekend in de veertien dagen lekker helemaal alleen zou zijn . Ik heb dan ook nooit de gescheiden moeders begrepen die zich enorm verzetten tegen een omgangsregeling, of tegen overnachtingen bij vader, terwijl daar niet echt een duidelijke reden voor was. Maar dat terzijde.

Maar je hebt geen garantie dat scheiden je dat biedt, natuurlijk. Er zijn exen die het erbij laten zitten, dan zit je nog full-time met de kinderen, alleen zonder man.

Man valt je tegen op dit moment. Maar wat mij nog altijd niet duidelijk is, is of een bestaan als alleenstaande gescheiden moeder met aanzienlijk minder geld dan nu - want dat is waar je op moet rekenen - iets is wat je liever hebt dan je leven nu. Hoe erg zit die man je in de weg?

Wat me wel vrij duidelijk lijkt, is dat je het leven van je kinderen op een vreselijke manier overhoop haalt als je gaat scheiden.

Verder denk ik dat 'durven leven vanuit je gevoel' ernstig wordt overschat. Waarmee ik niet wil zeggen - voordat iemand dat weer denkt - dat je nooit op je gevoel zou mogen afgaan, maar het algemene romantische idee dat het gevoel superieur zou zijn boven het verstand - mweh. Ik vrees dat zowel de schuldhulpverlening als de gevangenissen vol zitten met mensen die vooral leefden vanuit hun gevoel en zelden vanuit hun verstand. Groots en meeslepend leven is prachtig in films, in het echte leven valt het resultaat voor de gewone sterveling vaak bitter tegen.

En angst voor de financiële gevolgen is gewoon terecht. Vrouwen die scheiden en de hoofdzorg voor de kinderen houden gaan er financieel op achteruit, en dat kan ook nauwelijks anders, want er moeten nu van hetzelfde inkomen twee huishoudens worden gerund in plaats van éen. Nu kun je romantisch doen en roepen dat geld niet belangrijk is, zelf denk ik daar anders over omdat ik iets te veel mensen met geldzorgen heb gezien. Als je heel zeker weet dat je genoeg geld overhoudt om - met je kinderen - het leven te leiden dat jij leuk vindt (vaste lasten betaald, genoeg kleren, af en toe een uitje etc), dan hoef je je geen zorgen over de centen te maken. Als je denkt dat je het als het moet wel zult redden, dan zijn je zorgen denk ik gewoon terecht.

Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat je niet zo mogen scheiden. Maar ik vraag me wel af of het een goed idee is.

Groeten,

Temet

Onvoorstelbaar

'In het laatste geval heb ik het dan vooral over zijn figuur en zijn wil om daar iets in te veranderen om het op die manier aantrekkelijk te houden.' Het ziet er dus niet meer uit als een jonge strakke god. Ik heb eerlijk gezegd niet zoveel op met mensen die een partner laten vallen als die partner, net als zijzelf, ouder wordt, of ziek, of werkloos, of, nou ja, alles wat het leven aan narigheid met zich mee kan brengen. Voor een scheiding zijn er volgens mij wel relevantere redenen te nomen.
Je maakt ruzie met hem. En die ruzies gaan over wat hij moet veranderen. Maar ondertussen is het vooral je eigen onvrede.
Misschien moet je even ophouden met alles van die ene man verwachten. Ga eens voor jezelf na wat je graag zou willen doen, welke sport, vakantie, activiteit, gesprekken etc. en kijk eens hoe je kunt organiseren dat je dat met iemand doet. Wie weet komt je man wel van de bank af als hij een levenslustige slanke 45-jarige rond ziet dansen in zijn huis (in plaats van iemand die steeds zeurt over zijn figuur).
Kijk eens vooruit. Over een klein aantal jaren is de jongste 18, het uitgebouwde huis te groot en de koopmarkt aangetrokken. Wat zou je dan willen doen? Waar wil je dan mee bezig zijn? Begin daar nu mee. Als het belangrijkste is dat je van de financiële zorgen af wil komen, dan zou ik dar ook zeker naar kijken. zoals iemand al zei: vijftienduizend is best een grote spaarpot. Hoe lang heb je die bij elkaar gespaard? Wat gebeurt er als je daarmee extra aflost, hoeveel geld houd je dan per maand over, wat je extra kunt sparen, zodat je nog sneller het gat gedicht hebt? Zijn er nog meer mogelijkheden om geld te verdienen? Genoeg om je hoofd mee bezig te houden en het voordeel is dat het dingen zijn die je zelf kunt aanpakken.

Tsjor

typisch gevalletje

midlife crisis. Tja, deal ermee en zoek voor jezelf interessante activiteiten.
Maar ja, jij als vrouw van 45, bent waarschijnlijk over een paar jaar ook niet zo meer 'in de markt'. En ja, de EVENTUELE nieuwe leuke en goed uitziende vent van rond jouw leeftijd ligt over een paar jaar hoogst waarschijnlijk nog wél in de markt... en kan dan vast nog wel een pracht exemplaar van rond de 40 veroveren.

Doen en laten wat je zelf wilt

Kan dat nu dan niet? Als je af en toe op jezelf wil zijn dan ga je toch lekker af en toe een weekend weg? In je eentje of met een vriendin. Wie of wat houd je tegen? Om nou vanwege een beetje meer vrijheid en een bierbuik nou je huwelijk op het spel te zetten en je kinderen op deze leeftijd met de scheiding van hun ouders op te zadelen...

Ja, duidelijk geval van midlifecrisis in mijn optiek. En een gevalletje egocentrisme van heb-ik-jou-daar. Ik snap wel dat je man niet van plan is om wat aan zichzelf te veranderen overigens, er zijn maar weinig mensen die dat doen omdat hun partner daarom vraagt/zeurt. Maar je kunt sowieso een ander niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen. Of de manier waarop je naar dingen kijkt en met dingen omgaat. Dus begin daar eens mee. Ga doen waar jij blij van wordt. En kijk wat er dan gebeurt.

Hee Wopper

Wat zou je ervan vinden als je man de tekst schreef waarmee je deze draad opent?
Wat zou je dan tegen hem zeggen ?

Zijn figuur.

Je vindt hem gewoon niet meer aantrekkelijk. Dat kan wel een lastig dingetje zijn. Het is fijn als een partner er een beetje fit en vitaal uit ziet. Dat iemand genoeg eigenwaarde heeft om zich zelf te verzorgen. En een klein buikje is weer anders dan tijdens het huwelijk 40 kilo aankomen en nog amper in staat een wandeling te maken.

Maar opmerkingen daarover zijn vaak kwetsend en je partner voelt direct dat je hem niet aantrekkelijk meer vindt.

Ik krijg het idee dat dat eigenlijk je grootste irritatie is. In het begin was het leuk, je was verliefd en hij zag er goed uit. Nu is het allemaal wat saai en gewoontjes en is hij letterlijk en figuurlijk wat uitgeblust en uitgezakt.
Praten om die reden over scheiden met je man is chantage. Maar een normaal gesprek over zijn desinteresse voor zijn uiterlijk, dat je dat jammer vindt, dat moet kunnen wat mij betreft. Samen sporten, samen lijnen, hem supporten, is motiverend misschien? Praten jullie nog wel? Wat houdt hem bezig, hoe ziet hij de toekomst, plannen die hij heeft als de kinderen de deur uit zijn enz.

Scheiden kan altijd nog.

Droomman

Straks ben je 80 en dan stel je vast niet met je Droomman getrouwd geweest te zijn - zoiets schrijf je. En dat komt volgens jou omdat je, toen je jonger was, niet wat langer hebt rondgekeken.

Hm, het leven is geen warenhuis en bol.com verzendt geen droommannen. Lang rondkijken garandeert niet per definitie dat je een droompartner vindt. Het zou zelfs kunnen dat je gedesillusioneerd was geraakt - zoals nu, maar dan anders, om het wat rommelig te verwoorden.

Word wakker. Dromen zijn bedrog. Prinsen op het witte paard bestaan niet. Als je er nu alsnog een denkt te zien, is het een leeftijdgenoot met bagage.
Ga aan de slag met wat er is en houd jezelf niet voor de gek.
Mooi zoals een van de anderen illustreert dat ' je gevoel volgen' bepaald geen garantie voor geluk en welzijn betekent. Je bent 45, gebruik het zelfvertrouwen dat je hebt opgebouwd door wat goeds te maken van je gezin en je relatie. Zomaar de boel,overhoop gooien voor vage romantische fantasie - daar schiet niemand wat mee op.

Niet afhankelijk?

Sorry maar ik begrijp je niet. Eerst zeg je dat geen afhankelijk vrouwtje ben maar daarachteraan schrijf je dat je zou kunnen rondkomen van je salaris én alimentatie. Dan ben je toch wél afhankelijk? Mijns inziens ben je niet afhankelijk als je kunt rondkomen van je salaris punt. De kinderen zullen fiftyfifty bij jou en vader wonen dus kinder-alimentatie hoeft niet. Alleen een kindrekening waar jullie allebei de helft van de niet-gezinsgebonden kosten op storten. Klaar.

Misschien zit je op social media, er ging daar poosje geleden een aantal columns rond van een kerel die was gaan scheiden vanuit eenzelfde soort droombeeld als jij beschrijft. In zijn verhalen zie je hem gaan van twijfel naar besluit naar euforie naar valt-wat-tegen naar help-wat-heb-ik-weggegooid. Ik kan het niet goed verwoorden maar het deed me een beetje denken aan iemand die op zijn favoriete vakantiebestemming gaat wonen om erachter te komen dat alle dagen ouzo ook niet zaligmakend is.

En als laatste maar zeker niet het minste punt: weet je zeker of je de consequenties voor kinderen van jouw wens voor een spannender leven wel aanvaardbaar vindt?

Als je wat meer pit zoekt zou ik lekker een vakantieweek boeken met een vriendin en gaan parachute springen. Voor je kinderen lijkt me dat prettiger.

Ik heb er geen bezwaar tegen als mensen wel afhankelijk van elkaar zijn trouwens, op elkaar kunnen leunen maakt de wereld een stuk mooier. Maar ik ben ook een groot voorstander van dingen benoemen voor wat ze zijn, rookgordijnen ga je alleen maar van hoesten.