ex gooit de kinderen uit de verzekering

@Ali Baba

Wellicht kwam het niet goed over. Mijn opmerking dat ik altijd zelf voor onze dochter heb gezorgd, was alleen maar om aan te geven dat ik geen vrouw ben die leeft op de centen van mijn ex-partner. Ik ga hier niet uitbreiden over het hoe en en het wat. Daarbij komt dat ik, ondanks alles wat mijn ex-partner mij heeft aangedaan, ik er altijd voor heb gezorgd dat onze dochter haar beide ouders ziet. Een kind heeft namelijk onvoorwaardelijke liefde voor beide ouders. Zelfs kinderen die misbruikt zijn door een ouder, houden nog van die ouder.
Ik vertrouw mijn ex-partner zover dat ik er van overtuigd ben dat hij onze dochter nooit willens en wetens iets zal aandoen. Daarnaast vertrouw ik erop dat hij mij wel wat aan zou doen als hij de kans zou krijgen (helaas uit ervaring). Ik ben het niet eens met de keuzes die hij maakt ten opzichte van onze dochter. Zelf zou ik bepaalde dingen nooit doen, maar daarentegen ben ik wel zo reëel dat ik weet dat hij waarschijnlijk het niet eens is met sommige keuzes die ik maak. Kortom de zaken die tussen mij en de vader van mijn kind spelen, hoeft mijn kind geen last van te hebben.

Als je zo hard over je ex kunt praten als TS, vooral het feit dat TS blij is dat de kinderen hun vader niet meer willen zien, dan vind ik het verwerpelijk dat je nog wel steeds geld wilt vangen. Kies er dan helemaal voor om de vader van je kinderen uit hun leven te verbannen en ga dan niet meer zeuren over centen. Regel dan alles zelf.

Ik voel een sterke aversie tegen mensen als TS, dus mensen die echt blij zijn als zij hun kinderen zover hebben gemanipuleerd dat die onvoorwaardelijke liefde voor de andere ouder volledig stukgemaakt is. Het feit blijft namelijk dat de andere ouder ooit door jou goed genoeg bevonden was om een kind of zelfs in dit geval kinderen mee te verwekken.

Partner alimentatie

Ik denk wel dat het nuttig is om zaken daarin aan te passen. De duur van Partner alimentatie, indien de ontvangende partij gezond van lijf en leden is en wellicht daarbij ook een afbouw regeling. Daarnaast, misschien nog wel het belangrijkste, een stuk educatie. Dus heel duidelijke voorlichting dat de partneralimentatie alleen bedoeld is als overbrugging totdat te op je eigen benen kunt staan.

Paddington

Ik heb van dichtbij gezien dat een moeder kinderen kan beïnvloeden in wat hun houding naar vader betreft. Ik was het daar niet mee eens, maar ik kon wel héél erg ver met haar meegaan wat betreft haar beweegredenen. Wat vooraf ging: haar man was in mijn ogen best een aardige vent, lief tegen de kinderen, maar niet zijn zorg. Een beetje conservatieve situatie. Moeder doet alles, vader werkt. Het krijgen van kinderen zag hij niet echt als een bezigheid waar híj hard over na hoefde te denken. Al zou mijn vriendin er tien gewild hebben, hij had daar wel aan meegewerkt, als zij alles maar in orde maakte. Dus toen ze kind vier wilde was hij het daar mee eens. Als jij dat wilt.... Voor haar was er op dat moment totaal geen signaal dat ze ooit alleen voor de opvoeding zou komen te staan en vier kinderen is geen extreme wens. Maar toen: Haar man is vreemdgegaan, heeft haar in de steek gelaten vlak nadat ze hun laatste kind hadden gekregen. Hij is met de relatie van het vreemdgaan doorgegaan en heeft daar een nieuw gezin mee opgestart. Als je net een baby gekregen hebt, dan verwacht je niet dat man de bloemetjes buiten zet, nee erger nog die water geeft. Deze baby heeft ze altijd van hem afgeschermd en hij heeft daar totaal niet voor gevochten. Hij vroeg niet of hij haar mocht zien. Hij vond het allemaal wel best. Bezoekjes van de andere drie kinderen aan vader werden niet leuk gevonden door de kinderen. Als kinderen McDonalds saai gaan vinden, zegt dat iets over de frequentie waarin ze daarheen gingen. Wat kon hij anders met ze doen? Dus doorgaans zaten ze binnen, in de rook, zich stierlijk te vervelen. Dus op een gegeven moment begreep ik wel dat mijn vriendin niet bepaald enthousiast was dat de kinderen daarheen gingen en de jongste thuis hield. Het was niet haar schuld dat ze gescheiden waren, ze was er trots op dat ze haar eigen broek op kon houden (daar werkte ze zich echt voor uit de naad). De kinderen gingen dus nog wel, maar met frisse tegenzin. Op een gegeven moment is onze vriendschap verwaterd en heb ik niet meer meegekregen hoe de kinderen in de puberteit tegenover hun vader stonden. Ik heb een vermoeden. Je kunt wel zeggen dat als je niets meer met vader te maken wilt hebben, hij dan ook niets meer zou hoeven betalen, maar vader uit mijn voorbeeld heeft wel, ondanks zijn laconieke houding, bewust meegewerkt aan vier kinderen. Dan moet je je verantwoordelijkheid ook dragen.

Partneralimentatie

Daar zouden we volgens mij wel uitkomen, Paddington :-)

Paddington, onterechte verwijten

Emma heeft al gereageerd, maar ik wil dat toch ook doen.

Paddington je schrijft:
"Als je zo hard over je ex kunt praten als TS, vooral het feit dat TS blij is dat de kinderen hun vader niet meer willen zien, dan vind ik het verwerpelijk dat je nog wel steeds geld wilt vangen. "

en
"Ik voel een sterke aversie tegen mensen als TS, dus mensen die echt blij zijn als zij hun kinderen zover hebben gemanipuleerd dat die onvoorwaardelijke liefde voor de andere ouder volledig stukgemaakt is."

Het is wel handig als je alle posts van TS goed leest en haar dus niet deze onterechte en zware verwijten maakt.

Emma heeft nl in posting #22 al geschreven:

“De kinderen willen geen contact met hem om meerdere redenen waarover ik verder maar niet in details treed.”

“Bezoekregeling is er niet, al vind en vond ik alles goed, ben ook bewust in de buurt blijven wonen. Maar de kinderen willen hem nooit meer zien.”

“Dat zijn kinderen hem niet willen zien is wel his loss, en ik heb dit ook verder niet gewild maar waarom doet ie zo?”

Dus kijk uit dat je haar zo maar van manipulatie beticht en stelt dat ze blij is dat hun kinderen geen contact meer met hun vader hebben en willen, want ik lees dat echt niet uit haar postings.

Het zal zeker voorkomen. Maar het komt natuurlijk niet altijd door de ene ouder (vaak de moeder) dat kinderen de andere ouder (vaak de vader) niet meer willen zien. Soms maakt de betreffende ouder (vaak de vader) het er zelf naar, zelfs al wil de ene ouder (vaak de moeder) dat er WEL contact is.

Dan begrijp ik niet

dat TS zegt dat ze blij is dat haar kinderen hun vader niet meer zien. Als moeder zou je dat verschrikkelijk moeten vinden voor je kinderen.

Het hoeft namelijk niet een volledige bezoekregeling te zijn. Af en toe een uurtje, of een telefoontje. Een keertje samen naar de bios. Soms hebben vaders gewoon een beetje hulp nodig met wat je met je kinderen kunt doen.

Ondanks dat er er rottige situaties zijn geweest tussen een kind en een ouder, blijft die liefde bestaan. Dat is een gegeven.

Ik heb ook genoeg ouders gezien die zeggen nooit hun kinderen opgezet te hebben tegen de andere ouder. Woorden zijn vaak niet nodig.

Een voorbeeld: vader en moeder gescheiden. Moeder vindt alles bij vader eng (laat ik in het midden of dat terecht is). De rechter spreekt uit dat de kinderen een vakantie bij vader doorbrengen. Moeder verteld dat aan de kinderen. Moeder geeft aan dat ze nooit slecht praat over vader, maar de kinderen zijn doodongelukkig bij vader in de vakantie. Vader doet echt enorm zijn best. Maar de kinderen zijn loyaal aan moeder en moeder heeft onbewust heel duidelijk aangegeven dat ze niet wil dat de kinderen het leuk hebben bij hun vader. Wat gebeurt er bij die kinderen. De ouder waar ze het meeste mee te maken hebben verteld met lichaamshouding en in energie wat zijn/haar mening is. De kinderen pakken dat op en uit loyaliteit doen ze enorm hun best om het bij vader niet leuk te vinden. Dat is een loyaliteitsconflict.

Als ik dan van TS lees dat zij blij is dat de kinderen hun bloedeigen vader, de man die zij heeft gekozen als vader van haar kinderen, niet meer zien, dan vind ik dat verwerpelijk. Ik zie behoorlijk wat kinderen die een van de ouders niet meer zien, vanwege dit conflict.

Neem een voorbeeld aan AnneJ. Als ik lees wat die allemaal heeft gedaan om er toch voor te zorgen dat het contact tussen vader en kinderen is gebleven, dat vind ik knap. Als iedereen meer zou willen doen om de andere ouder te helpen met het contact i.p.v. te oordelen, zouden er veel minder kinderen zijn die zonder een van beide ouders opgroeien.

En TS, mijn ex is geen goede vader. Daar kwam ik al snel na de geboorte achter, helaas pas na de geboorte. Dat is de reden dat het maar bij 1 kind is gebleven. Er zijn ook dingen gebeurt die je makkelijk zou kunnen aanwijzen als kindermishandeling. Ik heb alleen wel altijd ingezien dat dit niet acties waren waarbij hij er bewust op uit was om ons kind wat aan te doen. Het zijn ook allemaal eenmalige dingen geweest. Hij is prima in staat om van zijn fouten te leren.

In mijn ogen zou TS dus niet om geld moeten gaan zeuren bij haar ex-partner, maar zich moeten gaan inzetten om weer voorzichtig contact op te bouwen tussen de kinderen en hun vader. Wellicht komt dat geld dan ook wel weer.

Natuurlijk begrijp ik dat mijn standpunt erg hard kan overkomen. Dat is het probleem met geschreven worden. Het is moeilijk om daar nuances in aan te brengen, zonder dat de boodschap wordt vertroebeld.

Gun je kind(eren) de andere ouder. Kijk maar op Villa Pinedo, dat is waar de kinderen behoefte aan hebben. Dring je eigen gevoel niet op aan je kinderen. Voor mij hielp het om voor mijn gevoel de vader van mijn kind dood te laten zijn. Dat gaf mij de ruimte om de liefde die ooit voor hem heb gevoeld weer op te roepen en dat te gebruiken als ik een keer sporadisch over mijn ex met onze dochter sprak. Het gevolg is dat onze dochter zich bij mij vrij voelt om te praten over leuke dingen, maar ook over de minder leuke dingen aan haar vader (het is een puber, het voetstuk van haar ouders is aan het verbrokkelen). Nu heb ik er geen problemen meer mee. Ik zie de vader van mijn kind als een collega (ouder) die zijn gebruiksaanwijzing heeft en waarmee ik rekening moet houden.

Nogmaals TS, ik probeer je niet onderuit te schoffelen (al voel je dat misschien wel zo). Ik probeer tot je door te dringen dat deze situatie voor jullie kinderen echt heel erg naar is. En als ik dan lees dat jij het alleen maar fijn vind... tja... zucht...

loyaliteitsconflict / in welk geval wel...

Paddington, ik vind dat je veel goede dingen zegt. Wel nog even dit:
"Ondanks dat er er rottige situaties zijn geweest tussen een kind en een ouder, blijft die liefde bestaan. Dat is een gegeven."
Het lijkt er toch op dat het in sommige gevallen 'lukt' dat de kinderen nog maar weinig loyaliteitsconflict ervaren, dat ze echt de ander (vaak de vader) niet meer als vader serieus nemen en weinig van hem houden.
Dat is in ieder geval zo bij de kinderen van mijn man (die met zijn vorige vrouw natuurlijk, niet de kinderen die wij hebben). Het is heel jammer, hij hield veel van ze en was zeker geen slechte vader. Behalve dan natuurlijk dat hij -onvergeeflijk- wegging. Dat is heel erg geweest en gaat dus ook nooit meer over.
Mensen schrijven vaker dat een kind altijd van beide ouders blijft houden en dat het eventueel in een loyaliteitsconflict komt en ik geloof ook dat dat vaak zo is. Het lijkt mij dat jij het heel erg goed aangepakt hebt (en inderdaad, ook AnneJ). Toch lijkt het in het geval van mijn stiefkinderen niet zo gegaan te zijn en ik hoor het nog een enkele keer (misschien iets als 'ouderverstoting'? - hoewel dat ook binnen het loyaliteitsconflict kan vallen).

En nog een vraag: je schreef al dat wat mijn man heeft gedaan (weggaan bij zijn gezin met nog vrij jonge kinderen) heel erg afkeurde. Natuurlijk, zou ik ook vinden/vind ik ook, maar ik mag dat niet zeggen want hij ging naar mij en dat heb ik niet voorkomen en ik was er in feite ook heel gelukkig mee dus ik ben ook afkeurenswaardig.
Hoe dan ook, vind je dat in dat geval de moeder tóch haar best had moeten doen voor 'samen ouders blijven', of vind je in dit geval wel dat de moeder (en kinderen) zo gekwetst waren dat hij wel als tweederangs achteroom mocht worden behandeld zonder rechten? (hij had die rechten wel maar heeft er zelden gebruik van gemaakt, behalve toen ze ook hun achternaam wilden wijzigen, toen had hij geen zin meer om daar dan ook aan mee te werken. Is natuurlijk wel gelukt maar hij wilde er gewoon niet voor tekenen).

Jazeker

Wat er ook tussen de ex-partners staat, daar moeten de kinderen niet de dupe van worden. Wat heeft een kind eraan dat omdat mama gekwetst is, dat zij daardoor hun vader verliezen? Laat dat verliezen van een ouder door kinderen alsjeblieft alleen komen als het echt niet anders kan. Niet omdat de volwassen kampen met emoties.

Mijn man is er ook vandoor gegaan met ander, ook zonder het eerst op een goede manier met mij te hebben afgehandeld. Dat heeft mij enorm veel pijn gedaan. Wel drong het al snel tot mij door, dat onze dochter niets kan met onze pijn. Het is al erg genoeg voor een kind om het gezin nooit meer compleet te hebben, als ik daar als ouder zijnde vanwege mijn eigen pijn, ook nog een mijn pijn bij geef, wordt het voor een kind nog moeilijker.

mooi

Mooi antwoord Paddington, bedankt voor je antwoord. Het lijkt me heel pijnlijk ja.
Het is natuurlijk heel dubbel dat ik je dit schrijf en als ik me inleefde in de ex van mijn man (toch regelmatig), vond ik het ook enorm pijnlijk voor haar. Als je me nu een hypocriet wil noemen mag dat.
Ook wel erg, maar ik hoop dat onze kinderen het nooit mee hoeven maken. Ze zijn al pubers en alles lijkt goed te gaan.

@Emma2000

Toch blijft het bij mij knagen. Heb jij ooit eens werkelijk gekeken naar jouw rol in het geheel? Het kan er bij namelijk heel moeilijk in dat kinderen echt niet meer naar de andere ouder willen als zij altijd de ruimte hebben genoten om de onvoorwaardelijke liefde te voelen.

Als hun vader echt zo'n vervelende rotzak is, waarom heb jij dan ooit kinderen met hem gekregen? Wat heb jij in die man gezien dat hem voor jou een goede kandidaat maakte om niet 1, maar zelfs 2 kinderen mee te krijgen?
Daarbij als jij hier zo vol haat en onbegrip reageert over het feit dat de vader van je kinderen geen zin meer heeft in die rompslomp (wat ik mij heel goed kan voorstellen), hoe zorg jij dan dat jij neutraal en op sommige momenten zelfs positief kunt zijn over hun vader naar de kinderen toe?

Uit het beginbericht

'Dus hij dreigt nu met de kinderen per 1 januari ervan af te gooien.' Dat 'dreigen' zal op een bepaalde manier in een bepaalde situatie gebeurd zijn. Wij weten niet hoe dat was. Was het een dreigement (als je dit doet dan doe ik dat?). Of was het inderdaad zoals Emma2000 zegt: 'Ik heb er geen zin meer in dus...'.
Het feit dat hij nu al aankondigt betekent dat hij je in elk geval de kans geeft om het zelf te regelen.
Dat je geen duurdere zorgverzekering wil nemen omdat je zelf gezond bent is een beetje kort door de bocht: je kind is niet gezond en de kinderen zijn meeverzekerd, met andere woorden: de verzekering is niet alleen voor jezelf. Of andersom: als je je kind duur verzekert ben je zelf gratis duur meeverzekerd en je andere kind ook.
Ik hoop natuurlijk voor je dat je het niet nodig hebt voor jezelf.

Tsjor

klinkt als

een vader die wanhopig nog iets van contact zou willen met zijn kinderen, en niets anders in handen heeft dan dat ene kleine financiële stukje om mee 'te dreigen'. Is er echt geen manier te vinden om vader en kinderen weer een vorm van contact te laten hebben?

emma

Ik zeg ook niet dat je ze van vandaag op morgen maar gewoon mee moet geven, blijkbaar is er van alles gebeurd waardoor de kinderen angstig zijn geworden. Is daar geen hulp bij te zoeken? iemand die e.e.a. zo kan begeleiden dat er toch weer een vorm van contact kan ontstaan?

Eigenlijk vind ik

dat we Emma met rust moeten laten over haar beslissingen wat vader betreft. Het ging over de verzekering, hij houdt zich niet aan de afspraken, dat zou hij wel moeten doen, maar waarschijnlijk is het wijsheid om de afhankelijkheid van zijn verzekering te beëindigen. De consequentie is dat Emma meer kosten heeft, tegen de afspraken in, maar zo heeft ze wel rust. Waarom ze die rust nodig heeft gaat ons eigenlijk niets aan, we zijn er niet bij geweest. Geen enkele situatie is hetzelfde, dus vergelijken met je eigen scheiding, het gedrag van je eigen ex of het voorbeeldige gedrag van lotgenoten, kan heel pijnlijk of misplaatst overkomen. Emma hoeft zich niet te verdedigen hier op OO vind ik. En in die hoek wordt ze nu wel gedrukt.

Eens met Jippox

Misschien samen een online spel doe. Iets van contact.
Dat je kinderen zo bang zijn is heel erg naar, maar het blijft wel een vader. Contact is ook mogelijk tussen kinderen en ouders in de gevangenis, of zelfs bij een misbruikende ouder. Natuurlijk betekend niet dat je de kinderen moet dwingen om met hun vader mee te gaan.

Telefoon, skype, online spellen, het zijn allemaal veilig vormen van contact. Als dat goed gaat, kan het misschien worden uitgebreid. Dat vader bijvoorbeeld een keer bij een sportwedstrijd kan komen kijken.

Kinderen kunnen bepaalde dingen nu eenmaal niet bevatten. Stimuleren is goed, pushen niet. Jij weet waarom jullie kinderen geen contact willen met hun vader, jij kunt dus inschatten wat wellicht wel mogelijk is. Helemaal geen contact is voor beide partijen niet goed. Mocht het voor vader maar 5 minuten per keer mogelijk zijn om gezellig en luchtig contact te hebben, dan maar 5 minuten.

Zelfstandigheid

@ Emma
Ik ben gescheiden van mijn partner toen mijn kinderen 10 en 12 waren. Door de klap van de scheiding kwamen zijn, al jaren aanwezige psychische klachten, aan het licht. Heeft meerdere opnames gehad in psychiatrische instellingen. Tijdens de eerste opname van enkele maanden in zijn thuisland heb ik zijn net gehuurde woning geverfd, gestoffeerd en ingericht. Op dat moment had ik zelf een suïcidale depressie en een burn-out en (tegen het advies van de GGD arts) begonnen aan een parttime baan. Na 23 jaar hersenspoeling (andere cultuur/islam) moest ik mij zelf weer herontdekken. In zevenmijlslaarzen zat ik in een sneltrein die geen remmen had. Ik kan wel honderd redenen aanvoeren waarom ik mijn kinderen van hun vader weg zou kunnen houden. Maar het is en blijft de vader van zijn/mijn kinderen. Voornamelijk mijn dochter heeft jarenlang last gehad van zijn onvoorspelbare en godsdienstwaanzinnige karakter. Maar toch heb ik mijn kinderen altijd gestimuleerd om naar hun vader te gaan. Bij hem binnen zijn kadertjes leven, waardoor ik vaak de pispaal was waar de frustraties tegen geuit konden worden. Ik ben van mening dat je pas op een volwassen leeftijd een volwassen beslissing kunt nemen. Want breken met een ouder is niet zo maar iets. Intussen zijn mijn kinderen 21 en 23. Zij hebben geleerd om met zijn gebreken om te gaan. Het heeft de band tussen broer en zus heel hecht gemaakt. Mijn zoon is al jarenlang zijn mantelzorger en mijn dochter ziet/spreekt haar vader zeer regelmatig.

Tegen het advies van mijn advocaat in heb ik geen partner alimentatie geëist. Kinderalimentatie was voor de vorm, € 50,- per kind. Ons (door mij gefinancierde) woning in zijn thuisland heb ik niet ter sprake gebracht. Mijn trots om zelfstandig te zijn en los van hem woog honderd malen zwaarder dan geld. En had hij zich niet aan de betaling gehouden dan had ik € 100,- inkomensverlies kunnen opvangen.

OT
@ Taruh
Schreef jij niet bij een ander item hier op OO dat je als je kind 18 jaar wordt € 700 er op achter uit gaat i.v.m. toeslagen en kinderalimentatie die je zal gaan missen. En je hebt ook nog partneralimentatie aangevraagd! En er dan ook nog over klagen dat dit voor maximaal 12 jaar is en dit in 1x wordt stopgezet. Ik begrijp nu waarom je zo tegen mij uit de hoogte kunt doen over je reserves die je hebt zodat JIJ wel je eigen bijdrage van je verzekering kunt verhogen.

@ Paddington
Ondanks dat mijn ex mij had leeg geplukt en mij vervolgens werken buiten de deur onmogelijk maakte was dat geen reden om partneralimentatie te vragen. Zelfs tomaten plukken of vakantiehuisjes schoon maken was nog een betere optie dan mijn hand op houden.

Partneralimentatie is niet van deze tijd. Voor iedere vrouw van 50 jaar en jonger geldt: Elke meid is op haar toekomst voorbereid.

Wat betreft partneralimentatie verschillen wij van mening, maar dat had je waarschijnlijk al gelezen.

Voor wat je kinderen betreft, mijn complimenten. Je kinderen hebben nu een manier gevonden om met hun vader om te gaan.

Nou Jo

Van een vader die in de war is en niet bij kan dragen of uit onvermogen niet bij wil dragen kun je niet afhankelijk zijn. Maar het is natuurlijk geen heilige opoffering van moeders om dan geen bijdrage te vragen.
Het is een praktische zaak en prima om je flink te houden. Mag je best heel trots zijn dat het je lukt.
Maar met partneralimentatie heeft het weinig te maken.