ex gooit de kinderen uit de verzekering

Paddington

Ik heb de indruk dat het van twee kanten haat en nijd is. Dus van beide kanten kun je met wat we weten van alles zeggen. Maar wij waren er niet bij. Je legt het nu wel erg bij TS.

Ben ik niet met je eens

Ik probeer TS een tegengewicht te geven, daar zij het heel erg neerlegt bij ex. Ik weet het hele verhaal niet, misschien heeft TS wel de goede keuze gemaakt.

Wat ik wel weet is dat er twee kinderen zijn die hun vader niet meer zien en waarvan wel verwacht wordt dat hij financieel nog bespringt. Dat vind ik raar. Als moeder zou ik dan zeggen, dan doe ik alles alleen en zorg ik dat ik helemaal los kom.

Nogmaals, ik vind het erg schrijnend als ik lees dat er twee kinderen zijn die hun vader niet meer zien omdat hun ouders ruzie hebben. Dat gegeven is al erg naar. Als je moeder dan ook nog zo vol haat en nijd zit over je vader, wordt dat alleen maar erger. Ik hoop dan maar dat ze zo wijs is om in ieder geval naar de kinderen toe een neutrale houding aan te nemen.

Ik kies bewust de kant van de kinderen, niet van een van de ouders.

Paddington

Het is inderdaad naar dat de kinderen hier tussenin zitten. En ik weet van dichtbij (vriendin), hoe een ouder invloed kan uitoefenen op de kinderen. Maar omdat we niet weten hoe de vork precies in de steel zit, vind ik het 'riskant' om een van de ouders meer de schuld te geven dan de ander. Vader lijkt ook niet echt lekker bezig. Maar als we het hebben over wat verstandig is, dus zonder last te hebben van al die negatieve gevoelens die TS en ex wel hebben, lijkt het mij wijs om de verzekering over te nemen en dat deel af te sluiten. Hoe het er voor de kinderen verder uit moet zien... lastig, dat is niet aan mij. Hoe TS en ex ook met elkaar omgaan, hoort ex hoe dan ook wel alimentatie te betalen. Of dat nou pijnlijk is of niet.

Dat laatste

vind ik in Nederland dus heel erg krom. Waarom wordt er niet gekeken naar de reden? Als iemand zijn/haar partner in de steek laat, dan is het blijven betalen logisch. Wordt een van de ouders het leven van de kinderen uit gewerkt, dan zou de geldstroom ook moeten stoppen.

In mijn ogen daarom heel simpel: ts is blij dat vader uit het leven van de kinderen is, zonder dat daar (in mijn ogen) gegronde redenen voor zijn, dan moet ts ook accepteren dat de geldstroom stopt. Misschien komt het voor sommige mensen hard over, het zij zo.

Hm, Paddington

Hierover twijfel ik:
"vind ik in Nederland dus heel erg krom. Waarom wordt er niet gekeken naar de reden? Als iemand zijn/haar partner in de steek laat, dan is het blijven betalen logisch. Wordt een van de ouders het leven van de kinderen uit gewerkt, dan zou de geldstroom ook moeten stoppen."

Dan krijg je telkens meerdere verhalen en zeer moeilijke bewijslast. Bovendien: je krijgt je kinderen en dan vind ik dat de 2 ouders financieel verantwoordelijk zijn. Hoe dan ook (of nou ja, misschien heel extreme uitzonderingen nagelaten).

Bovendien: stel je laat je partner in de steek. Ten eerste is er vaak wel wat aan vooraf gegaan. Ten tweede kan het ook zijn dat de in-de-steek-later inderdaad vooral alleen maar verliefd op een ander is zonder dat het nou heel slecht ging ofzo. Dat had mijn man toen hij ging scheiden (verliefd op mij) en het is heel erg voor zijn vrouw en kinderen (en ja, nick aangepast). Vervolgens is ongelooflijk lang door zijn ex geprobeerd de kinderen te blijven voeden met boosheid. Ze van elkaar te laten vervreemden, tot ze zelfs hun achternaam hebben laten wijzigen en niet meer wilden komen. Er is nu (ze zijn begin 20) contact, maar minimaal. Het is dus helemaal gelukt.

Maar uiteraard bleef mijn man alimentatie betalen. Hij is de vader en of ze het nu willen of niet: hij is deel van hen. We letten ook op de jaarlijkse wettelijke indexeringen en zo.
Wel vond hij dat er een grens zat aan de jarenlange afwijzingen, dus ondanks hun studies stopte hij wel met betalen toen ze 21 waren en heeft hij ze dus niet langer gesupport. Maar dat kwam/komt wel goed met hun studies (misschien anders als hij wist dat ze dan in grote problemen zouden komen).

Kortom, ik ben het niet met je eens, hoewel in veel bijdragen over scheidingen wel vaak!

Ali Baba

Mocht het verhaal dat jij hier neerzet kloppen, dan is dat verschrikkelijk voor de kinderen. Het feit blijft wel dat jouw man zijn vrouw en kinderen in de steek heeft gelaten voor jou.

Naast het feit dat ik dus de keuze van jouw man afkeur, keur ik ook de reactie van zijn ex-vrouw af. Misschien was het voor de kinderen beter geweest als jouw man rustig de tijd had genomen om alles af te ronden, waardoor zijn ex-vrouw meer tijd had om haar emoties de baas te kunnen. Dat is nu koffiedik kijken.

Paddington

Ik ben ook tegen partneralimentatie, maar voor de kinderen maakt het totaal niet uit waarom vader en moeder en hoe vader en moeder uit elkaar gegaan zijn. Je blijft hun ouder en hebt tot ze volwassen de verantwoordelijkheid voor ze.

nou en of

Nou en of, dat is ook verschrikkelijk, Paddington! En ik wil dat absoluut niet relativeren door net te doen of al hun afwijzingen van zijn vaderschap alleen maar door zijn ex zouden komen.
En ik weet dat ik al helemaal niet in de positie ben er iets van te zeggen (maar ja, dit is een forum, ik denk dat het hier wel kan), zeker ook niet met hoe zijn ex ermee omgegaan is. Ik weet niet hoe ik er zelf mee omgegaan zou zijn. Ik denk heel anders maar ik kan en mag dat niet beoordelen.

Reken er verder maar op dat je niet de enige was die zijn keuze afkeurde. De meeste vrienden en collega's en familieleden hoor, hij is heus niet gespaard. Ook ik mocht het ontgelden uiteraard, ik ben dus zo'n 'Truus' zoals in die andere draadjes. Er zijn in die draadjes ook telkens allemaal vooronderstellingen over Truus (dat ze natuurlijk aan hem trekt, dat ze geld kost etcetera).
Als mensen het niet afwezen, dan belde ex het trouwens na, want er moest wel gekozen worden, alle banden moesten verbroken worden en hij moest natuurlijk ongelukkig worden. Dat afwijzen lukte verder niet bij iedereen en gelukkig zijn er nu weer vrienden en is het met de hele familie (aan beide kanten) goedgekomen. We hebben het trouwens over 15+ jaar geleden. Ongelukkig worden is niet gelukt, de kinderen van hem vervreemden en haar (en haar nieuwe partner) als enige ouder(s) zien is dus wel geslaagd. Hij is een soort kennis. Eentje waar je niet naar willen heten, die niet op uitreikingen mag komen, waar je soms best even wat mee wil gaan drinken en die (tot hun 21e) uiteraard wel moest blijven betalen, al gingen ze naar de rechter voor hun achternaam.

Ik denk wel dat het fijner voor de kinderen was geweest als ze had geaccepteerd dat hij de vader van de kinderen bleef. Ik weet dit uiteraard niet zeker.

Al met al, om het weer over de financien te hebben ben ik het dus ook met Kaaskopje eens: hoe dan ook kinderalimentatie blijven geven. De reden van scheiding maakt niet uit.

Daarin verschillen we van mening

Ik ben er van overtuigd dat er ook redenen kunnen zijn om geen kinderalimentatie meer te betalen.
Partneralimentatie idem. Betalen voor je ex-vrouw is niet meer dan logisch. In sommige gevallen niet, meestal wel.

niet alleen

ex-vrouw. In sommige gevallen is het ook logisch dat je betaald voor je ex-man.

klopt

maar de vader ziet zijn kinderen niet meer. Probeer je eens in te leven in zijn emotie. Ik begrijp het heel goed. Of het terecht is, laat ik in het midden.

Daarom mijn advies, laat het helemaal los en vraag ook niet meer om geld.

Partneralimentatie

Ik ben zelf nooit gescheiden, maar ik vraag mij werkelijk af, al zolang ik over het onderwerp nadenk, waarom een man voor vrouwen die ongeveer geboren zijn vanaf dat ik geboren ben, nog zorgplicht zou moeten hebben ná het huwelijk. Was die vrouw dan niet in staat om zelf te bedenken dat dat wel eens in haar nadeel zou kunnen uitpakken? Ik ben zelf in mijn denken meegegroeid met de omslag van 'natuurlijk blijft moeder thuis bij de kinderen', naar 'het zou toch wel eens beter kunnen zijn als ze blijft of gaat werken'. Uiteraard als dat kan. Als je zelf niet in staat bent om te werken, of je hebt een kind wat meer dan normaal zorg nodig heeft, kan de situatie anders zijn.

Ik heb met vrouwen gesproken, die mij bijna in mijn gezicht uitlachten bij het idee dat ze een baan zouden kunnen zoeken als het inkomen van de man lager wordt. Nee hoor, ik heb nooit gewerkt en ga dat nu ook niet meer doen. Vrouwen die jonger zijn dan ik, zonder zwaarwegende redenen waarom ze niet zouden kunnen werken. En dan na een scheiding wel om geld vragen? Of vanuit de overheid nog wel eisen dat ex bij gaat leggen? Hmm... Ik vind dat niet meer van deze tijd.

Je hebt ook

mannen die niet willen dat een vrouw werkt, omdat zij het mogelijk moet maken voor de man om een carrière te maken.
Ik vind het prima bij deze tijd passen. Vooral als je erover nadenkt dat het op dit moment sowieso weinig voor komt. Als je als beide partners werkt en uit elkaar gaat wordt er in het algemeen geen PA betaald, gewoon weg omdat het niet mogelijk of nodig is. Het is fijn als het nog mogelijk is voor die gevallen waarbij het anders wel erg scheef wordt na een scheiding. Als een van de partners ziek is bijvoorbeeld. Waarom moet zo'n persoon zijn/haar verdere leven in armoede doorbrengen door een scheiding. Sorry, maar daar kan ik de rechtvaardigheid niet in zien. Net zo min dat ik het rechtvaardig vind als de maatschappij moet opdraaien voor de scheve keuzes die in een huwelijk zijn gemaakt. Dat laatst gebeurt doordat een van de partijen in de bijstand komt en geen werk kan vinden: te oud en zonder werkervaring bijvoorbeeld.

Is dat van deze tijd? In mijn ogen is partneralimentatie dus volledig van deze tijd. Het afschaffen daarvan is niet van deze tijd. Het zou toch vreemd zijn als je na een scheiding je partner achterlaat in ellende en armoede? Dat was vroeger zo, tegenwoordig verwacht ik dat mensen hun verantwoording nemen en zorgen dat beide partner op een normale manier verder kunnen leven.
Ben je nog jong, maar heb je geen opleiding. Dan kun je de paar jaar PA gebruiken om een opleiding te doen en een baan te vinden.

Natuurlijk zijn er vrouwen die misbruik maken van de situatie. Net als dat er mannen zijn die dat doen. Gebruik de zaken waarvoor het bedoelt is: de mogelijkheid om een leven op te bouwen zonder elkaar. Waarbij de kinderen beide ouders zien, die hun financiële steentje bijdragen aan hun opvoeding. Als iedereen op die manier de zaken zou inrichten en elkaar een leven zou gunnen, dan is er veel minder ellende. Dan zien kinderen gewoon hun beide ouders. Zijn hun ouders gelukkiger zonder elkaar en hebben kinderen geen last van een armoedeval.

krom aan PA

Net als Paddington vind ik PA nog van deze tijd.
Maar wat ik er wel krom aan vind is dat het gedurende de max 12 jaar opbouwt. En dan houdt het in 1x op.
Als het de bedoeling is dat je je gedurende die tijd je levensstandaard aanpast door of (meer) te werken of je levensstandaard aanpast dan is het verstandig een afbouwregeling te maken. Zodat het je niet na 12 jaar in 1x honderden euro's per maand achteruit gaat.

Aanvulling

Daarbij is het bij de vrouwen die Kaaskopje als voorbeeld neemt ook de keuze van de man om niet van zijn vrouw te verwachten dat ze gaat werken.

@Kaaskopje, vraag jij je dan ook af waarom zo'n man het accepteert dat zijn vrouw niet werkt? Het is toch raar dat zo'n man jarenlang het gemak heeft gehad van een vrouw die alle zaken in huis regelt, maar er niet meer voor wil betalen als ze gescheiden zijn.

Mocht je het afvragen. Ik heb altijd gewerkt in mijn huwelijk, tot het laatste half jaar. Mijn echtgenoot en ik hadden toen namelijk samen de beslissing genomen dat ik mijn zou toeleggen op mijn studie. Op het moment dat hij aangaf te willen scheiden had ik dus geen baan. Ik krijg geen PA (nooit gehad) en ik krijg geen KA. Ik heb gezorgd dat ik weer een baan kreeg naast mijn studie en altijd zelf voor onze dochter gezorgd.

Eens met Taruh

Een afbouwregeling zou in sommige gevallen goed zijn.

Paddington

Jij gaat er lijkt wel vanuit dat degene die alimentatie krijgt de scheiding 'overkomt', terwijl die net zo goed de ander de deur gewezen kan hebben. Die ander heeft niet om een scheiding gevraagd en moet toch betalen. Maar dan verder. De alimentatiebetalende ex krijgt een nieuwe relatie. Binnen die nieuwe relatie zijn bepaalde dingen niet mogelijk, omdat er een paar honderd euro naar ex moet. Dat vind ik ook scheef.

Een jaar alimentatie kan ik mij nog voorstellen. Op gang komen en dan op eigen benen. Het is nu nog zo dat mensen die 7 jaar getrouwd zijn geweest, recht hebben op 12 jaar alimentatie. Ik vind dat raar.

Stel dat mannen een bepaald beroep hebben, waarvoor ze steeds moeten verhuizen, andere landen en dergelijke, dan kan ik mij voorstellen dat je de afspraak maakt dat zo'n man bij een scheiding zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Dat zelfde geldt bij ziekte. Als iemand tijdens het huwelijk al ziek en afhankelijk was, laat je die niet barsten. Maar als er geen zwaarwegende redenen zijn, waarom een vrouw nooit een eigen inkomen heeft gehad of willen hebben, dan vind ik niet dat degene die moet betalen daar verantwoordelijk voor gesteld hoeft te worden in de vorm van jarenlange betaalplicht. In normale situaties is het een bewuste keus als je niet gaat werken tijdens een huwelijk. Daarmee zet je jezelf op een achterstand en ja, dan zijn de consequenties dat het moeilijker wordt na een scheiding.

Er zijn ook stellen die samen net een leuk inkomen hebben en apart niet, die zullen ook een teruggang in welvaart moeten accepteren als daar geen alimentatie betaald kan worden. Wij zitten nu bijvoorbeeld niet in de bijstand, na een scheiding zou ik sowieso in de bijstand belanden voor een aanvulling. Waarom zou ik wel met die situatie moeten kunnen omgaan en iemand die gewend was aan meer niet?

goh Paddington

Goh, ik wilde eerst schrijven: zoveel verschillen we nou ook weer niet van mening, want ook ik vind dat er wel (exceptionele) redenen kunnen zijn dat één van de ouders niet meer hoeft te betalen. Maar wel echt vrijwel nooit.
Maar zoals je het nu schrijft ook aan de topicstarter: 'ik zou niet meer om geld vragen' - en hoe je het zelf geregeld hebt '(...) ..en ik krijg geen KA. Ik heb gezorgd dat ik weer een baan kreeg naast mijn studie en altijd zelf voor onze dochter gezorgd.'
Zelf voor onze dochter gezorgd. Alsof jij het in principe hoort te doen. Ik kan er gewoon niet bij. Ik kan me goed voorstellen dat er diverse meningen zijn over partneralimentatie (ik heb er ook wat voor en tegen) en dat je te trots bent om dat te willen krijgen, ook al zou je er recht op hebben.
Maar kinderalimentatie is niet voor jou. Ik ben echt heel sterk van mening dat beide ouders financieel bij moeten dragen aan hun kinderen. De berekening kan ingewikkeld zijn, dat wel.

In ieder geval schrijf je gelukkig 'voor ONZE dochter'. Fijn dat je dat wel zo ziet.
Bij de ex van mijn man ging het andersom: alimentatie prima natuurlijk, maar niet meer 'onze' kinderen. Die waren vanaf dag 1 niet meer mede van hem.

omdat

het huwelijk wettelijk stelt dat je een zorgplicht aangaat met de ander tot de dood. Letterlijk.

Dus als ik mijn begrafenis niet kan betalen kan de gemeente dit op mijn ex-verhalen, als ik niet een zorgplicht ben aangegaan met een ander.

Bij het zetten van je handtekening wordt je de voorliggende voorziening voor de overheid.

Niet werken is een bewuste keuze, maar wel 1 die je in gezamelijkheid neemt. Je ben mijns inziens dan ook beide verantwoordelijk voor de financiele consequenties van die keuze. Op dat moment en in de toekomst. En ja dat betekend dus ook betalen na een scheiding. Maar met een afbouwregeling.

Jullie stuurden het weg terwijl ik zat na te denken:-)

Zodat het je niet na 12 jaar in 1x honderden euro's per maand achteruit gaat.===

Waarom heeft diegene in die 12 jaar er niet voor gezorgd dat de klap minder hard aankomt? Ik heb het nu over situaties waarin iemand niet ziek is of voor een kind met een beperking moet zorgen. In die twaalf jaar kun je naar een goedkoper huis verhuizen, kun je een dure auto wegdoen, de kinderen aan goedkopere vakanties wennen, noem maar op. Als het wegvallen van alimentatie dan nog steeds een groot probleem vormt, is er iets niet goed gegaan. Helemaal als een huwelijk bijvoorbeeld 'maar' 8 jaar geduurd heeft. Dan moet de betalende partner dus nog langer betalen dan het hele huwelijk geduurd heeft. En dan nog ben je er niet op voorbereid? Wat mij betreft begint de afbouw dus bij een jaar of 5 (en dan ben ik dus soepel vanuit mijn gedachtengang), zodat de 0-stand met 12 jaar een feit is waar men al mee heeft leren leven.

Paddington: Daarbij is het bij de vrouwen die Kaaskopje als voorbeeld neemt ook de keuze van de man om niet van zijn vrouw te verwachten dat ze gaat werken.

Wat wil jij dan? Dat zo'n man zijn vrouw naar een uitzendbureau sleept? Tja, het kan er wel voor zorgen dat het huwelijk minder dan 5 jaar duurt. Scheelt weer alimentatiejaren. Misschien verwachtte hij het ooit wel, maar had er geen ruzie voor over.

Ik vroeg me niets af hoor Paddington:-). Goed dat jij direct zelfstandig door kon gaan.

Kaaskopje

Even voor de goede orde, als reactie op wat je hier schrijft: "Waarom een man voor vrouwen die ongeveer geboren zijn vanaf dat ik geboren ben, nog zorgplicht zou moeten hebben ná het huwelijk."

Het is niet 'een man voor een vrouw', het is de meestverdienende partner voor de minst-/niet verdienende partner. Of je vrouw of man bent op welke van die twee posities maakt voor partneralimentatie niet uit. Dat het heel vaak vrouwen betreft die binnen het huwelijk minder/niet gaan werken en dan na een scheiding recht hebben op alimentatie zou goed kunnen. Maar de wet geldt dus voor beide, mannen én vrouwen.

Kaaskopje

ja, dat zou wel moeten dat je als ontvangende rekening houdt met de eindigheid ervan.

Maar mensen kijken nauwelijks verder dan 2-3 jaar qua financien.
Houden geen rekening met een mogelijk verlies van inkomsten. Ook over pensioenverevening en na-bestaanden pensioen wordt niet nagedacht.

RoosjeRaas

Het is niet 'een man voor een vrouw', het is de meestverdienende partner voor de minst-/niet verdienende partner.

Daar heb jij gelijk in. Ik probeer het beide te noemen, maar heb dat hier niet gedaan.