Ex blijft mij uitsluiten

Eddeped,

Kan je iets met de tips die hier jou zijn aangereikt?
Werk aan de toekomst, sta klaar om je kinderen op te vangen.
Laat het bij jou thuis sprake zijn van een fijne sfeer zonder geklaag of kritiek op wie dan ook.
Het is bij hun moeder waarschijnlijk ook niet altijd gezellig, zo te lezen. Laat het bij jou wel gezellig zijn.

Dus,

Steek geen tijd in onmacht en frustratie. Je moet met een plan komen. Kom met een plan waarin je warme hart voor de kinderen voorop staat. Als je het spel keihard gaat spelen, verlies je alleen maar.

Chantage

Van kinderen gebeurt op alle leeftijden en onder alle omstandigheden. Het ene kind doet het vaker dan het andere kind.

Maak het gewoon gezellig met je kinderen. Verleid je jongste dochter om andere dingen te doen dan de hele dag achter een schermpje hangen. Trek je daarbij niets aan van die chantage. Elk kind wil graag duidelijke regels en afspraken. Als alles mag geeft dat een onveilig gevoel. Zie het als een hekwerk bij een afgrond. Een stevig hek geeft een mens het gevoel van veiligheid. Je kunt mopperen over het hek (mens eigen), maar eigenlijk is iedereen blij met het hek. Als het een heel wankel verrot hekje is, dan voel je je onveilig. Veel mensen durven dan de grens niet eens op te zoeken.

Zo werkt het dus ook met kinderen met regels. Geef haar duidelijkheid, dan kan ze daarover mopperen. Het hek schuif je op naarmate ze ouder worden en laten zien dat ze het aankunnen. Wij hadden het in de vakantie in het begin helemaal vrij gelaten. Gevolg: ze waren of in het zwembad, of ze zaten in de tent te spelen op DS-en, Ipad of telefoons. Na een paar dagen hebben we aangegeven dat wij vonden dat ze teveel met de schermpjes bezig waren. Ze kregen een waarschuwing, als het zo zou blijven, dan zouden wij regels instellen over het schermpjes gebruik. Vanaf dat moment ging het een stuk beter.

ik zag het ook

De nieuwe vriend van Annabel Nanninga heeft kinderen en zijn ex doet moeilijk. Denk ik.

Wat wil je met dat artikel?

Ongetwijfeld zullen er vaders zijn die onterecht en willens en wetens bij hun kinderen worden weggehouden, of andersom, kinderen bij hun vader. Maar ik denk dat dat eerder uitzondering dan regel is. Ik zie om mij heen dat de scheidingen redelijk vlekkeloos verlopen. Natuurlijk moeten er af en toe wat ego's op zij gezet worden, zowel van de moeder als de vader. Maar dat er stelselmatig door 'moekes' vaders op een zijspoor gezet worden? Ik geloof er geen bal van. Het artikel is ook een column, met een duidelijke mening. Niet een wetenschappelijk onderbouwd onderzoek. Waar twee vechten hebben twee schuld. Lekkere gemeenplaats, maar vaak waar.
Ook bij mij, met mijn modelscheiding en goed nahuwelijk, zou ik zo een aantal dingen kunnen noemen die niet zijn gelopen zoals ik zou willen, maar onwille van het geluk van mijn vier kinderen heb ik dat geaccepteerd. En dat heeft me heel veel moeite gekost.

Ik zie jouw verhaal als een uitzondering, Eddeped. Je strijdt waarlijk als een leeuw om een normale omgang met je dochters te bewerkstelligen. Waarvoor hulde. Je ziet je ene dochter een pad opgaan die niet jouw voorkeur heeft. Zou het ook kunnen zijn dat dat ook zo was gelopen als jullie een 'normaal' gezin zouden zijn gebleven? Een vechtscheiding helpt niet, dat begrijp ik ook, maar het is niet zo dat alleen kinderen uit probleemhuwelijken ontsporen. Integendeel, zou ik bijna zeggen.

Dat de strijd om je dochters af en toe wat lachwekkend overkomt, alsof je een soort Don Quichotte bent, dat kan hier op dit forum. Het lijkt me goed voor jou dat je in ieder geval deze uitlaatklep hebt. En neem kritiek dan ook met een korreltje zout, begrijp dat iedereen hier alleen maar de platte tekst te zien krijgt en veel zelf moet invullen. Zoals jij ook doet (zie ander draadje van wanhopige mama).

Mijn advies: steek al je enrgie in het opbouwen cq in stand hoouden van de band met je dochters. Accepteer hun pubergedrag, maar maak wel duidelijke regels en leg ook uit waarom je bepaalde regels hanteert. Het is moeilijk een dwarse puberdochter in het gareel te houden. Dat zeg ik als moeder van 4 pubers (waarvan 2 meiden) die zeker 75% van de tijd bij mij zijn, maar ook uit eigen ervaring als zo'n dwarse puberdochter.