Eerste ontmoeting kind en mijn nieuwe vriendin

irritant

Misschien kan ze veldwerk doen en leren van een echte ouder hoe echte opvoeding er in het wild uitziet.:-)

Tussen de ergernissen door deze lezen van Anne J....ik moest er heerlijk om lachen!

En ook nog een precies hoe ik vanaf de 1e posting dacht. En ook zo vreselijk herkenbaar. Een kind krijg je niet "geleverd" volgens de boeken en er zit ook geen handleiding bij. Dat merk je pas als je zelf kinderen hebt en voor iemand zonder kinderen klinkt dat zo vreselijk irritant!

Niet zo goed

@Pandora en de rest

Het gaat niet zo goed, zal later wat meer opschrijven. We komen er op dit moment niet uit, ik heb besloten om een break in te lassen en dan vanuit daar met iemand te gaan praten. Ik kan mij niet vinden in de argumenten van mijn vriendin, zij geeft aan geen rol te krijgen en dat niemand rekening met haar houd. Ik denk daar anders over, door de dominante houding, controle, de enorme behoefte aan een planning van de dag, wat overigens niet haalbaar is. Wat mij ook steekt is jet feit dat ze de dingen die ze aankaart zelf ook niet doet. En dat is ontzettend ingewikkeld, ook zeker door mijn karakter wat de situatie nog ingewikkelder maakt. Dus combinatie van het gevoel te hebben dat iemand de baas speelt in combinatie met het al snel het gevoel te hebben dat iemand constant overal op let. Ik weet van binnen dat het gewoon zo is, maar dan leg ik het bij mezelf neer. Dus ik zit constant te switchen tussen het ik begrijp het wel en tussen de zeer merkwaardige verwijten die zij zelf ook biet waarmaakt.

En overal is een excuus/verklaring voor, dat is zo frustrerend. Het is laag op laag op laag, en dat ben ik behoorlijk beu om eerlijk te zijn.

Goed idee die break!

Ga vooral door met stappen die goed voelen!

Jammer, maar goed

Fijn dat je nog even antwoordt, Dennis. Ik denk dat het een goed idee is een pauze in te lassen en aan jezelf te werken.
Als ik je verhaal lees (en ik kan het mis hebben, ik ken jullie niet), dan lees ik het verhaal van een vrouw die onzeker is en daarom extreem veel behoefte aan controle heeft. Zodra jij een beetje aan die controle begint te peuteren, heeft ze het gevoel dat alles uit haar handen valt en "niemand rekening met haar houdt". Dat klinkt mij heel onvolwassen in de oren.
Dit ligt niet aan jou, dit ligt bij haar. Maar ga inderdaad met iemand praten waardoor jij beter zicht krijgt op wie je bent, wat jij wilt en waar jij behoefte aan hebt. Ook kunt je leren hoe je op een goede manier kunt aangeven waar jij behoefte aan hebt en waar je grenzen liggen. Let wel, dat lukt niet in een paar weken.
Maar één ding is duidelijk: je hebt geen behoefte aan iemand die tussen jou en je zoon in gaat staan of die jouw leven wil controleren, en die begint te jammeren als jij daar iets over zegt.

Goede keuze

Goed dat je voor jezelf en je zoontje kiest Dennis!! Ik denk inderdaad ook, zoals Pandora al aangeeft, dat je (ex-) vriendin heel onzeker is. En misschien dat zij door deze break ontdekt dat ze daar wat mee moet. Al zou ze het maar bij je aangeven, dan zou je daar misschien nog wat mee kunnen. Richt je op je lieve zoontje en je eigen 'issues'.... dan sta je in een volgende relatie (of als jullie de break weer opheffen) een stuk sterker en zekerder. Succes!!

Update

Ik ben inmiddels om het weekend bij mijn vriendin, heb inmiddels gesprekken en hulp dus. Even afwachten hoe het nu verder gaat. Mijn vriendin heeft inmiddels aangegeven dat zij mij en mijn zoon niet meer samen kan zien omdat ze dit moeilijk vind. We hebben hier behoorlijk wat discussies over. Zij geeft op dit moment aan dat de reden is dat het raar voor mijn zoon zou zijn en voor ons i.v.m. de tijdelijk break, tenminste we zien elkaar nu gewoon om het weekend. Wat ik dan niet begrijp is dat voor de break er ook al dingen speelden, en dat vind ik zo moeilijk omdat mijn begrip voor haar daarmee in het geding komt. Ik denk dan van ja, leuk dat je dat zegt dat het voor hem raar is en voor ons maar daarvoor speelde er ook al het e.e.a. Ze geeft eerst aan ik kan jullie niet meer samen zien, en dan is mijn zoon er en houd ik me daaraan en dan zegt ze waarom kunnen we elkaar niet zien of samen met zijn 3-en wat leuks gaan doen en dan zeg ik jij wilde ons niet meer samen zien. Dan zegt ze ‘’ ja maar dat heb ik niet gezegd’’ en dan begrijp ik er helemaal niets meer van. Ze wilt dat ik regel dat wij elkaar niet meer zien voorlopig als mijn zoon er is en later is het weer anders. Plus dat daarvoor er ook andere dingen speelde, ze vraagt dan kan je zoon bij je ouders slapen, ik zie soms dat zijn spullen uit haar zicht worden weggelegd. Dus de sporen van mijn zoontje worden gewist als hij geweest is, denk ik… Een tijd geleden heeft ze aangegeven overprikkeld te zijn en rust te willen. En allemaal vast en zeker wel te begrijpen maar ik kan moeilijk met dingen aan de slag omdat de hoofdreden steeds lijkt te veranderen. Als ik eerlijk tegen jullie mag zijn zegt mijn intuïtie dat zij er geen zin in heeft. Vaak ga ik met zo'n reden die zij geeft nadenken, en nadenken, en nog eens nadenken. En dan praten we er later over als ik het niet begrijp of moeilijk vind en dan is het ja maar dat is niet de reden en dan moet ik weer van voor af aan beginnen. En dan een soort van puzzle oplossen met de verschillende redenen.

Hierdoor weet ik dus niet hoe ik hier uit moet komen, steeds weer die wisselingen en nieuwe redenen en excuses etc. Als zij het dekentje van mijn zoontje op de bank in de hoek gooit en zegt bah dan vind ik dat een momentje van ''huh''. Als ik er dan over praat dan zegt ze ''helemaal niet''. Ik veel gelezen over jaloezie en hoe moeilijk dingen kunnen zijn als stiefmoeder, en ik wil daar graag wat aan doen. Maar ik weet niet hoe????. Ik kan er gewoon geen pijl op trekken.

Het is niet zo moeilijk als het lijkt, het is slechts een puzzel met 3 stukjes.
Waarom stop je er niet mee, ga je volledig voor je zoontje en zet je je eigen romantische plannen gewoon even in de koelkast? Gewoon fulltime vader zijn, je kind zien ontwikkelen en de rest komt vanzelf wel. Maar ik denk niet met haar. Alleen blijf jij denk ik te lang hangen en dat gaat ten koste van 2 puzzelstukjes: je zoontje en jouzelf. Wat zij doet werkt vernietigend.

Ik zou idd kiezen voor jezelf en je zoon...
Als zij jou dan zo ontzettend mis, kan je zeggen tis mij en mijn zoon niet alleen ik.
Als zij daar niet voor kiezen is er geen toekomst en is er voor de toekomst echt wel een vrouw die jou en je zoon wel accepteren!!

Oplossing

Er is een probleem, kennelijk, maar wat het is blijft vaag. Eigenlijk is dat niet zo belangrijk aangezien zij in elk geval geen deel van de oplossing zal zijn. Zij is de probleemstelling. Je kan je inleven, inlezen ronddraaien, ik ben bang dat het niet zal helpen omdat zij er geen deel van uit wil maken. Ik zou er wel klaar mee zijn, persoonlijk. Actions speak louder then words.

verder gaan

Ik hou van haar en weet dat bepaalde problemen ook uit haar jeugd komen, denk dat dat mijn houvast is. Probeer er alles aan te doen om het helder te krijgen maar het frustreert mij gewoon dat het zo moeilijk is. Zelf heb ik natuurlijk ook mijn beperkingen en karakter trekken die niet leuk zijn, maar ik kan daar voor mijn gevoel zo niet aan werken door het geen wat ik gister heb gepost. Daardoor heb ik misschien het gevoel dat ik er zelf te weinig aan doe, en alleen maar laat blijken aan haar dat alles niet goed is. We hebben dan discussies over dat ik alleen maar kritiek lever, ik geef dan aan dat ik reageer op haar kritiek of dingen die ik niet begrijp. En dat ik vind dat problemen eerst erkent moeten worden voordat je er iets aan kunt veranderen, en daar zit het hem in het erkennen en niet het ontkennen van dingen die er gebeuren. Er met een professional over praten vind ik ook lastig want vaak is de insteek om er zelf anders mee om te gaan ipv het te gaan begrijpen waar haar gedrag vandaan komt.

Er is ook nog een ander probleem, als ik over mijn gevoelens praat en daar op door ga dat ik nu eens over mijn gevoelens wil praten ipv te luisteren dan slaat ze dicht en geeft dan aan een slecht mens te zijn en haar zelfhaat komt dan erg naar voren. Ik kan daardoor ook moeilijk over mijn gevoelens praten.

Laatste optie is stoppen, maar ik heb nu deze stap gezet en wil dingen niet overhaasten.

Wanhopig

Als ik dit lees dan denk ik toch: waarom hou je hier zo wanhopig aan vast?
Onthoud dat investeren in iets wat niet werkt, voorkomt dat je investeert in iets wat wel werkt. Erg dat deze mevrouw in de jeugdzorg werkt. Wat zij doet is bijzonder slecht voor je kind en voor jou als vader.