Eenzaam, hoe doorbreek ik dat ?

ups en downs

Lieve Anke, ik denk dat het bij ons allen net zo gaat al bij jou. Ups en downs. Er is geen ontkomen aan. Daten moet ik ook niet aan denken hoor. Totaal geen zin/behoefte in een andere vent. Ik ben er voorlopig wel even klaar mee. Alleen op vakantie gaan of uitstapjes maken lijkt mij helemaal niet leuk. Ga ik ook niet uitproberen. En net als pennenstreek denk ik dat je het nu echt gewoon heel goed doet. Je begint je draai te vinden in je eigen huis en je gaat op vakantie.

Ik zeil zo een dip in als ik denk aan de toekomst en mezelf ineens eenzaam en alleen oud zie worden. Gewoon omdat ik altijd gedacht heb samen oud te worden. Omdat ik net als jij terugkijk op wat in mijn ogen een geweldig leven was. We hadden alles. Maar voor mijn ex was het niet genoeg. Ik kan daar nog steeds heel verdrietig over zijn.

Oh ja, kroller Muller museum vind ik persoonlijk een aanrader.

goh, ik val in herhaling

maar idd Hortensia heeft gelijk.

Het is gewoon soms klote.
En in het begin veel vaker dan nu, wat helpt zijn juist die 'stoere' dingen. Ik vond het niet meer dan normaal om naar midden Frankrijk te rijden. Voor mijn werk ging ik toen regelmatig een dag je heen en weer naar Lille, dan is iets onder Parijs echt niet veel verder.

Ook na 10 jaar nog doet het pijn als je je kind na een badmintonwedstrijd huppelend weg ziet gaan met haar vader voor de rest van het weekend. Zelfs als de halve badmintonclub zich niet eens realiseert dat je gescheiden bent en dat die leuke man domweg je ex is en niet je partner.

Dat je bij een ziek kind en zelf ook niet fit je niet even iemand hebt die het overneemt zonder dat je het hoeft te vragen.

Elke keer dat gesprek met je vijfjarige waarom papa hier niet woont.

Maar er staan zo veel mooie momenten tegenover: dit weekend is ze bij papa, ik heb gister te veel wijn op bij een vriendin op de bank bij het songfestival, vanavond dus maar rustig aan doen bij de Toppers. Kun je zulke dingen doen als je samen zou zijn, nou waarschijnlijk niet elk jaar en zonder overleg al helemaal niet.

precies

Die rotmomenten. Ik heb het heel moeilijk gehad om het idee dat ik misschien wel nooit zal weten wat het is om wederkerige liefde te mogen ervaren. Seks om de intimiteit en niet om de seks. Om mezelf te mogen zijn ipv leven in een mijnenveld. Maar ik ben niet bepaald een ster op date-gebied en nu wil ik het ook niet meer.

Dat ik die liefde binnen een relatie zoals het er nu uit ziet niet zal ervaren (ik ben verder heel voorzichtig met termen als "nooit meer) is niet meer zo'n heftige emotie voor me, maar het schrijnt nog wel op de achtergrond.

Ik ben al meer dan 10 jaar single, en ik vind het verder wel prima heb ook gemerkt dat ik eigenlijk flink wat kluizenaarsbloed heb, maar een dierbare vriendin heeft afgelopen week een ernstig ongeluk gekregen en binnen een kringetje van gezamenlijke vrienden (die allemaal op afstand van elkaar wonen) kan ik mijn ei wel kwijt via een toetsenbordje, maar op zo'n moment mis ik echt een real life schouder om letterlijk op uit te kunnen huilen en mijn bezorgdheid uit te kunnen spreken. Iemand die dan voor mij een pot thee zet, zoiets.

En ik ben dan wel een zogenaamde stoere stapper (niet in het uitgaansleven maar meer met uitstapjes), maar als je dan thuis komt met een hoofd vol net beleefde avonturen en je verhaal alleen maar op Facebook kwijt kunt omdat er op dat moment niemand bij je is, is het wel even van auw.

Altijd alles alleen moeten doen, nooit iets kunnen delegeren ("als jij koffie zet laat ik de hond uit, oké?"), een liefhebbend gebaar. Iemand die er ook voor jou is. Zelf eens een keertje afhankelijk mogen zijn, vertroeteld worden, in plaats van dat jij die rol van verzorger, vertroetelaar en sterk mens moet spelen naar anderen (kinderen met autisme, kwakkelende ouders).

Zo. Dat was mijn jankversie.

Aan de andere kant: gelukkig dat er tegenwoordig via social media wel veel kan, dat was 15 jaar geleden ook niet mogelijk (ik zie liever halfvolle glazen )
En mijn kluizenaarsbloed maakt het ook wat makkelijker ;-)

En hoe is het nu?

Ik had vorige week een dip(je), vooral vanwege egocentrisch gedrag van man. Maar daar ben ik weer overheen . En nu ben ik benieuwd of jij jouw dip weer te boven bent gekomen?

En hoe is het in het algemeen met je? Heb je al stappen kunnen zetten om de eenzaamheid te doorbreken? Ik merk zelf heel sterk dat ik zelf initiatief moet nemen voor uitstapjes/afspraken met anderen. Ik probeer daar niet in te 'lezen' dat mensen mij niet leuk of interessant genoeg vinden, maar dat ze het gewoon druk hebben. Dat vind ik wel lastig hoor, met mijn - inmiddels gelukkig niet meer zo - lage zelfbeeld trek ik het me al snel persoonlijk aan als mensen niet uit zichzelf contact met me opnemen of als mails of whatsapps onbeantwoord blijven... Ik blijf stug volhouden. Ik vermoed namelijk dat als ik over een paar maanden echt op mezelf word teruggeworpen, namelijk in de weken dat de kinderen bij man verblijven, ik al die contacten hard nodig ga hebben. Dus probeer ik nu veel tijd en energie te stoppen in het (weer) opbouwen van die contacten.

Reactie..

Hoi Pennestreek,

Ik ben ook weer aan het opkrabbelen uit mijn dipje, vooral vanwege mijn liefdesverdriet... bleehhh....

Ik herken enorm veel in wat je zegt.. In het begin vond ik het alleen-zijn ergens ook nog rustgevend. Bijkomen van alle spanningen van het afgelopen jaar, een deken van vermoeidheid die over me heen viel. Als de kinderen dan bij ex-man waren kon ik rustig op een zaterdagavond om 9 uur al op bed liggen om vrijwel direct in slaap te vallen, zo moe..

Iedereen heeft het druk en juist als je alleen bent moet je vnl. ZELF de stappen zetten om contacten te onderhouden. De gezinnen en de stellen zullen dat minder zo voelen omdat zij toch elkaar hebben op de (ik noem maar iets) de vrije zaterdagavond.

Mijn oude vrienden zijn gelukkig nog steeds mijn vrienden, maar ik merk dat ik me toch vooral focus op mijn alleenstaande vrienden/kennissen. Juist omdat zij het zo herkennen.. Zo heb ik met een alleenstaande vriendin al 2x samen gegeten en ga ik dus met een andere alleenstaande vriendin sporten (ben dus net lid geworden van de sportschool waar zij ook al sportte).

Afleiding doet goed en er op uit gaan en dingen ondernemen zijn ook prettig. Ik heb dat de afgelopen tijd veel gedaan en ik merk dat ik er echt van opfleur. Thuis op de bank blijven hangen maakt me sip (heb dan simpelweg te veel tijd om te gaan malen en piekeren). Juist na een gezellig uitje kun je er even weer beter tegen.

Dus heel goed van jou Pennestreek dat je de moeite neemt om je contacten te onderhouden, je zult je straks echt hard nodig hebben en vooral als je alleen bent kun je soms snakken naar een luisterend oor van bijv. een goeie vriendin !!

Houd je taai, je gaat kopje onder, maar je komt weer boven !!!!

liefs Anke

Nog even...

Als ik bovenstaande reactie terug lees klinkt het allemaal heel optimistisch, maar het is en blijft natuurlijk gewoon moeilijk..

Ik mis mijn kinderen zo erg dat het soms gewoon fysiek pijn doet, er vloeit hier regelmatig een traan hoor...

Ook zo dubbel; ben nog helemaal niet aan een relatie toe, maar tegelijkertijd is de gedachte altijd alleen te blijven zo beklemmend...
Ik leid dit leven nu zo en het is zoals het is, maar ik hoop niet altijd zo te leven. Klinkt raar, maar voor nu neem ik er genoegen mee en maak er het beste van. Het is niet mijn droombestaan om een alleenstaande moeder te zijn met alle stress die dat met zich meebrengt.
Zo hoorde ik gisteren van mijn dochter (15) dat ze waarschijnlijk blijft zitten. Is niet het einde van de wereld, maar ik werd er even heel verdrietig van. Zo van "heeft de scheiding dit veroorzaakt ?"

Je moet door, roeien met de riemen die je hebt... Het zal ooit makkelijker gaan, denk ik dan maar.. Aangezien ik het de rest van m'n leven met mezelf zal moeten doen moet ik er voor zorgen dat ik het leuk heb met mezelf. Dus inderdaad, investeer in contacten en doe vooral dingen die je leuk vindt en je blij maken.

Alle sterkte !

liefs Anke

Anke

Mijn puber bleef vorig jaar zitten. Combinatie van factoren maar het hele gedoe thuis speelde natuurlijk een grote rol. Ik vond het ook heel naar. Mijn ex bemoeide zich nergens mee.Dat deed hij op schoolgebied al nooit maar ik voelde nu ineens een enorme druk bij mij. Ik moest de goede dingen doen en de beste beslissingen nemen voor puber. Ik heb daar echt nachten van wakker gelegen. Uiteindelijk samen met puber een weg uitgestippeld. Nu ik erop terugkijk kan ik concluderen dat het de goede beslissingen zijn geweest en dat dit extra jaar wsl alleen maar heel goed is geweest. Hij is zo gegroeid. Ik ben enorm trots op hem.

Die fysieke pijn bij het missen herken ik zo. Ik blijf dat heel moeilijk vinden. Ik merk dat ik heel erg in het hier en nu leef. Soms bespringt die gedachte me van eenzaam oud worden. Vreselijk. Dat was nooit de bedoeling. Ik vermoed dat ik de gedachte nu heel ver verban door niet vooruit te kijken. Mijn leven is momenteel ook zo vol. Veel werk, studie, kinderen en dat veel te grote huis waar ik nog in woon. In de weekenden zonder kinderen doe ik altijd van alles. Geen tijd om ergens over na te denken.

Leuk forum

Hoi Anke,
Lees net je bericht,weet niet meer of ik het je al eens gemeld heb maar op onderstaand forum kan je ook een hele hoop vinden van wat jij zoekt. Er wordt heel veel georganiseerd en iedereen heeft i het zelfde schuitje gezeten. Het forum heeft 2 nadelen, de beheerder is een grote eikel maar dagvlinders niet iedereen en het kost €12 per jaar. Het is heel laagdrempelig en een hele makkelijke manier om nieuwe mensen te leren kennen.
Dit is hem: http://www.ouderalleen.nl

Eddeped?

Was dat niet het forum waarvan jij nog vrij recentelijk riep dat jij daar door de moderator was afgegooid?

Hortensia

Klopt, maar meer dan 3000 mensen vindendaar wel hun heil in die zin dat er zoveel georganiseerd wordt onderling en met elkaar, dat gaat buiten die beheerder om, die heeft daar niks mee te maken.
En k ben in conflict met die man gekomen betreffende verschil van mening over bepaald woordgebruik. Vind het nog steeds een eikel maar zijn vrouw daarentegen kan ik het weer wel mee vinden, kortom dat staat er allemaal los van. T's wil graag uit de eenzaamheid komen en ik denk dat daar een goede kans gemaakt wordt.

Eddeped

Oké, bedankt voor je uitleg!

Tip..

Goeie tip hoor, het eerste wat ik zo'n beetje heb gedaan is dus lid worden van Ouder Alleen.

Een ex-collega (zelf al jaren daarvoor gescheiden) had me getipt.

Prima organisatie/site, maar ik heb in wezen de pech dat in mijn regio (= noord-Nederland) de uitjes min of meer zijn doodgebloed. Heb zelf wel eens pogingen gedaan om iets te organiseren, maar daar kwam amper respons op.
Heel jammer, want ik lees inderdaad over allerlei leuke uitjes, maar die zijn voor mij dus aan de andere kant van Nederland.

Zelfs Friesland is nog best actief, maar ook daarvoor moet ik zeker meer dan een uur in de auto zitten.

Ik laat me niet kisten hoor, al is deze week voor mij slecht begonnen.

Aanvaring met de leidinggevende over een klein onnozel iets en de middag leek gevuld met verhalen van vakantieplannen wie wat ging doen en waar allemaal heen... Uiteraard allemaal met partner en kinderen, bleeehhhhh.. Ik had de nacht daarvoor al slecht geslapen, dus moe en extra labiel.
Ik vertrok als laatste van m'n werk en toen ik af ging ronden en in m'n uppie in de wc stond kwamen de waterlanders. Hele rit naar huis gehuild..
Ex belde meteen na het eten of ie langs kon komen. Vervelend incident met een van de kinderen, ging om stelen van geld en hoe het beste te straffen.
Ook een vervelend gesprek en nooit leuk om te horen dat je kind iets doet wat niet door de beugel kan. Was ik ook naar van.
Als klap op de vuurpijl nog even iets naar een vriendin gebracht en bij het terugfietsen overvallen door een enorme onweersbui en zeiknat geregend..
Kortom; een dag om niet meer over te doen...

Ik focus me maar op vandaag en hoop op leukere dingen....

groet Anke

'feest van herkenning'

Met een zucht van herkenning heb ik alle stukjes gelezen.
Wat goed dat jullie zo eerlijk zijn in jullie gevoelens en hoe jullie alles ervaren. Ik haal hier veel steun uit, temeer omdat ik helemaal aan het begin sta van dit alles.
Ik vind het spannend omdat ik niet weet hoe alles zal gaan lopen, angst voor het onbekende. Maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen.
Bedankt voor jullie mooie, eerlijke stukjes. Wat een sterke vrouwen!

Anke, hoe is het met je?

Je ziet, ik denk nog steeds aan je . Je laatste stukje was niet zo positief, ik hoop zo dat je inmiddels een beetje de goede kant op gaat. Vakantie staat nu voor de deur, ga je nog weg? Kortom, ik ben benieuwd!

Reactie op Pennestreek

Hoi

Ik ben weer een beetje aan het opkrabbelen...

De verliefdheid op die collega heeft er toch ook flink ingehakt. Ik ben toch veel kwetsbaarder dan ik zelf had gedacht..
Ik ben er nog steeds niet helemaal overheen, maar ik dwing mezelf uiteraard om gewoon door te gaan.

We (de kids en ik) gaan een midweekje naar Zeeland toe. Enorm veel zin in. Uiteraard had ik liever een dikke vakantie in een zonnig oord geboekt, maar dat zat/zit er financieel even niet in. Had ook nog eens een tegenvaller met de auto, die was stuk en de herstelkosten waren een stuk hoger dan ik had gehoopt.. Tegenvaller dus..

Nog een volle week werken en dan lekker drie weken vakantie samen met de kids. Ik wil/ga er iets moois van maken..
Merk wel dat ik het heel prettig heb samen met de kids. Het is gezellig met z'n viertjes, er is toch een stuk spanning weggevallen. Dus van die momenten samen kan ik gelukkig heel erg genieten.

Het alleen zijn (dus zonder de kids, maar ook zonder partner) vind ik nog steeds wat lastig, zeker met de vakantieperiode voor de deur.
Doodeng om alleen naar Zeeland te rijden (maar Zuid-Frankrijk is verder..). Het gaat echt met vallen en opstaan hoor, vorige week was bijvoorbeeld mijn "trouwdag".... Ja, dat was de hele week toch heel veel huilen en op de gekste momenten overvallen worden door een golf van verdriet. Maar ik ga echt dapper door..

Ik focus me nu vooral op vakantie en ga er iets gezelligs van maken.. Daarna zien we wel weer verder... Kleine stapjes maken en niet te veel verwachtingen hebben..
Een relatie van een dikke 30 jaar samen heb je niet in een paar maanden "verwerkt".... Dat besef ik nu ook echt wel.

Hoe is het met jou Pennestreek ????

Kleine stapjes

Dat is heel herkenbaar. Ik vorder ook langzaam maar wel heel gestaag. Heb daarbij veel aan mijn NLP-coach! Zij maakt me er iedere keer weer van bewust dat ik al heel ver gekomen ben, veel dingen anders aanpak, maar ook dat heel veel dingen inmiddels al echt anders aanvoelen, dat ik dus echt van binnen veranderd ben en dat het niet alleen maar gedrag is dat ik laat zien. Dat is heel fijn.

Ik zie ook erg vooruit naar de vakantie. Net als jij niet lang en niet ver weg, maar wel helemaal zelf en alleen met de kinderen. Heerlijk! Ik ben er erg aan toe merk ik, na het afgelopen jaar met veel emoties en flink meer werken op een hectische plek. Echt wel anders dan mijn vorige baan! En hoewel ik heel erg op mijn plek ben, vooral wat betreft collega's, merk ik dat ik echt heel erg moe ben nu. Tijd om bij te tanken dus.

Met onze relatie gaat het op dit moment langzaam de andere (goede?) kant op. De letterlijke afstand (doordat man doordeweeks verblijft in de stad waar hij werkt) doet ons beiden goed, en man heeft vorige week aangegeven dat wat hem betreft de scheiding (althans voorlopig) van de baan is en dat hij graag wil kijken of we van hieruit weer langzaam kunnen opbouwen. Dat was natuurlijk heel fijn om te horen, maar ik ben wat afwachtend. Het valt voor mij nog te bezien of dat kan, weer opbouwen. Vooral omdat hij nog niet lijkt te snappen dat er als we samen verder willen, er voor mij nog wel een berg twijfels, vertrouwenskwesties, pijn en verdriet weg te werken valt. Ik kreeg de indruk dat hij denkt dat we gewoon een streep onder het verleden kunnen zetten en opnieuw beginnen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Maar goed, we zullen zien.
Ben blij dat ik eerst nog met de kinderen weg ga, en hoop dat hij ook nog met ze weg gaat zodat ik ook even echt tijd alleen heb. Daar heb ik enorme behoefte aan, merk ik nu.

Fijne vakantie!

Vakantie......

Hoi allen,

Goed te lezen Pennestreek dat jij er ook weer een beetje bovenop krabbelt..
En wat een hoop verrassende ontwikkelingen (reactie van je man), ben benieuwd hoe zich dat verder ontwikkelt..

Met mij gaat het momenteel niet zo lekker, ik heb samen met de kinderen nu 3 weken vakantie. Daarna gaan ze 3 weken naar mijn ex.
Blijkbaar is het "bezig blijven" (werk) toch ook een soort van houvast voor me geweest, die is nu weggevallen en ik heb het er moeilijk mee.

De kids zijn tieners en ze gaan lekker hun eigen gang, precies zoals het hoort... Zwemmen met vrienden etc... Gun ik ze van harte.. Ook voor ons viertjes staan nog wel wat leuke dingetjes in de planning, we gaan dus zeker nog wat gezelligs doen.

Maarre....wat vind ik het confronterend. De eerste vakantie als alleenstaande moeder, geen back-up van een partner en ik voel me ineens zo vreselijk alleen. Het merendeel van m'n vrienden is nu zelf ook op vakantie. Wat ook niet hielp was het feit dat op vakantiedag 1 mijn fiets werd gestolen. Notabene overdag voor de flat waar ik woon.
Je zou denken, 'Ach, het is maar een fiets' maar ook dat was weer confronterend. Zelf de schrik verwerken, er werk van maken, aangifte doen etc.. Ik moet nog achter een andere fiets aan, maar ik kan het simpelweg even niet opbrengen. Tegenvaller ook, omdat het dus weer geld gaat kosten. Geld wat ik voor iets leuks in de vakantie wilde besteden.

Al met al heb ik geen jubelend juichend gevoel van "hoera, heeerlijk vakantie"... Ik vind het zwaar, ik huil wat af en voel me (ondanks mijn lieve kinderen) toch heel erg eenzaam.

Het is nou eenmaal de eerste vakantie op deze manier, ook dat moet ik verwerken.... Ik zou hem niet meer terug willen, maar dit zijn wel de momenten dat ik mijn ex-man vreselijk mis. Juist in de vakanties deden we veel samen en waren we ook elkaars vangnet als de een even iets leuks wilde doen, ontfermde de ander zich over de kinderen.
Heavy......

Ik ga door en probeer er iets van te maken, maar makkelijk.....nee, dat is het allesbehalve....

liefs Anke

Ach Anke

Dit is zo herkenbaar! Als werk er even niet meer is val je een beetje in een gat. Het houdt je in een rythme. Tieners zijn inderdaad bezig een eigen leven op te bouwen en houden meestal geen rekening met jouw gevoelens. Het is gezond dat ze een beetje egoistisch zijn.
Tja. Het is nu mooi weer. ER zijn leuke dingen te bedenken die weinig of geen geld kosten en die ervoor zorgen dat je toch een goed gevoel heb. Picknicken met je kinderen, ook al is het op 2 kilometer afstand van je huis, of even alleen zitten in het park met een boek. Je haar anders stijlen. Koekjes bakken met je kinderen.
Uiteindelijk zal de pijn slijten en zal ht steeds beter gaan.
Kun je niet van iemand een paar tentjes lenen en even ergens kamperen voor een weekje? Ik schat dat je voor minder dan 100 euro's met geleend materiaal ergens goedkoop kan kamperen (paalkamperen is gratis en leuk). Als je in de buurt van Haarlem woont kun je mijn spullen lenen (2 tenten, 3 slaapzakken, etc) tot en met 1 augustus. Daarna heb ik ze zelf nodig.
IK weet hoe je je voel, ik heb na mijn scheiding ook van die momenten gehad dat ik werkelijk me in een balletje op wou rollen en verdwijnen onder de grond. Het gaat voorbij maar het heeft tijd nodig.
Sterkte
Sini

Back up

Hallo Anke,
Zo herkenbaar wat je schrijft. Vooral de woorden "de back up "is weg. Ik ben inmiddels al een stuk verder in het proces (ruim 3,5 jaar) Toch blijf ik hier zned ook nog tegenaan lopen. Ik heb ook een puberzoon die helaas al die tijd niet naar zijn vader gaat. Ik draag de zorg dus al 3,5 alleen 24/7. Op zich gaat dat prima maar soms zoals nu in de vakantie word ik daar soms kriegel van. Het gaat met mij inmiddels een stuk beter maar heb af en toe ook nog mijn klaag en emo dagen hoor. Een soort burn out gevoel wat dan op je valt maar ook boosheid. Ik laat dat gewoon even toe en raap mezelf dan (al sneller) weer bij elkaar. Ik wens je een fijne vakantie toe en veel kracht. Je komt er wel hoor Anke!

Zelfs na 10 jaar

heb je nog van die momenten. Je bent uit je normale ritme.
Ik kan er echt van genieten dat dochter met haar vader op vakantie is 3 weken. Maar dat eerste weekend dat ze weg is.
Laat mij maar even gewoon met rust. Laat mij maar even in mijn bed liggen met 2 zakken chips, een fles cola en foute tv. Dan hijs ik me op maandag naar mijn werk waar ik dus idd extra werk want dan houd je ritme.

En zo halverwege de eerste week ga ik leuke dingen doen. Naar de film, lange wandelingen maken, uit eten en terrasje hangen met vrienden (kan ook in hun achtertuin zijn). En ben ik daarna opgeladen voor mijn 3 weken vakantie. (mijn ex gaat graag aan het begin van de vakantie en ik aan het eind, dus dat regelen is nooit zo moeilijk)

En ik heb maar 11 maanden back-up gehad, denk dat ik dat daarom minder mis. Maar wel een ex die veel doet voor zijn dochter(s)en mij daarbij zeker wel steunt.

Je gevoel is niet raar, het is er gewoon. Wat ik dus doe, ik omarm het voor 2 dagen, wentel me er helemaal in, voel me heel erg zielig en aan het eind van dag 2 kan ik om mezelf lachen en pak ik mezelf weer bijelkaar. Ik doe dat ook heel bewust (thank you mindfulness training) en voor mij werkt dat. Jij zult zelf een modus moeten ontwikkelen, maar dat doe je niet in 1x.

Dank Sinilid, engel en Taruh,

Dank voor jullie lieve begrijpende reacties ! Doet me goed..

Ik heb mezelf even weer bij elkaar "geraapt"....

Dank voor de tentjes aanbod Sini, lief..... Ik mag een paar dagen naar een vriendin in Zeeland, runt daar een B & B en heeft een appartementje over.
Ik woon zelf in het hoge noorden, dus zo'n autorit vind ik meer dan spannend, ronduit eng.... Maar ik ga het gewoon doen, toch er even tussenuit met de kids !!!

Ik vind het nog steeds heel lastig en confronterend, maar ik gun de kinderen toch echt een fijne vakantie en niet het overheersende idee van "mama was alleen maar verdrietig deze vakantie"...
Dus get yourself together and come on !!

Het blijft heavy, zoals jullie ook zeiden, maar ik heb even weer de power om door te gaan en er iets van te maken....

Dusse, wordt vervolgd hoor....

groetjes Anke

En, ben je al geweest?

Mijn vakantie was top! De kinderen (en ik) willen volgend jaar weer zoiets. Ik hoop dat jij ook kunt genieten/hebt kunnen genieten.

Anke, ik ben benieuwd hoe het met je gaat

Het is alweer een tijdje geleden dat je hier hebt gereageerd, dus ik was benieuwd hoe je leven er nu uitziet, of je al weer wat meer gewend bent aan je nieuwe situatie...

Pennestreek..

Hey hallo,

Leuk dat je even naar me informeert..

Tja, wat zal ik zeggen.....het gaat beter, echt wel een stuk beter.. Nog wel met vallen en met opstaan.. Heb ronduit goeie dagen en toch ook wel slechte. Soms kan ik nog steeds intens verdriet hebben om onze scheiding en soms geniet ik heerlijk van het alleen-zijn.

Ik krabbel heel aardig op en ben mezelf echt weer aan het terugvinden/herontdekken. Druk bezig met "wat wil ik nou zelf?", "wat vind ik leuk".. etc....

Als de kinderen bij mijn ex-man zijn (waar ik trouwens een prima band mee heb !) zit ik beslist niet zielig op de bank. Heb dan leuke uitjes. Ga morgen met een vriendin lekker shoppen en komende week weer met een andere vriendin naar de sauna. Van deze uitjes geniet ik ook heel erg..

De kinderen en ik samen gaan ook goed, ik heb natuurlijk 3 pubers, dus dat geeft wel eens het nodige vuurwerk. Maar dat ligt dan gewoon meer aan hun leeftijd/stemming..

Ooit hoop ik toch wel weer eens een leuke man tegen te komen, want ik heb het eerder gezegd.... voor nu is het goed, maar om altijd alleen te blijven.....nee, van die gedachte word ik niet echt vrolijk. Ik mis toch wel zo nu en dan een lieve vriend/kameraad/praatpaal/brede schouder etc..
Iemand die eens een keertje voor mij zorgt..

Want ja, ik ben diegene die de kar moet trekken en dat is soms ronduit pittig. Maar je leest het.... met kleine stapjes gaat het telkens beter ..

En, hoe gaat het met jou ????

groetjes Anke

Fijn!

Wat klinkt dat goed! Ik ben heel blij voor je dat je je draai gevonden hebt. En natuurlijk ben je niet alle dagen even sterk. Vroeger vast ook niet, maar idd, nu heb je niet iemand die er even voor jou is. Op een dag is die iemand er vast weer voor je.
Ik vind het fantastisch dat je nu ook kunt genieten van de dagen zonder je kinderen, en heel fijn dat je een goede band hebt met je ex. Dat scheelt een hoop energie en negatieve emoties, zie de nodige draadijes hier...

Met mij gaat het eigenlijk ook heel goed. Afgezien van dat ik na bijna een jaar echt wel door mijn energievoorraad heen ben. Man is een paar weken geleden teruggekomen op zijn besluit, dus we zijn nu weer aan het opbouwen. Benieuwd hoe het verder gaat en of het ons gaat lukken om elkaar weer te vinden.