Eenzaam, hoe doorbreek ik dat ?

burnoutgevaar

Wat ik bij collega-single moeders vaak zag, vooral in de eerste jaren na de scheiding, is een fatale flinkheidsfactor waarbij teveel hooi op de vork wordt genomen. Want je wil zo graag laten zien dat je het ook zonder hem wel redt! Kiezen op elkaar en dóór, ik kan het ook zonder hem, ik kan best wel fulltime werken, kinderopvang is tegenwoordig makkelijk te regelen toch en anders is oma er wel, je kán, als je maar wíl, gewoon doorzetten. En na een jaar (want je moet niet meteen in een relatie willen) gaan we ook daten natuurlijk.

Het is voor mij alweer een tijdje geleden, maar ik merkte dat vooral gescheiden vrouwen elkaar hierin ongelooflijk kunnen opjutten.

Natuurlijk is "erin blijven hangen" ook niet gezond, maar deze (te) flinke houding heb ik door de jaren heen geregeld zien eindigen in een boel ellende als een burnout. Vooral als de werkelijkheid blijkt te bestaan uit dwarse exen, toch niet zo beschikbare oma's, een kind dat iets blijkt te hebben dat extra aandacht nodig heeft dat tijd en/of geld slurpt, problemen op het werk...

Ergens moet er een gulden middenweg zijn en die is al pittig genoeg.

Wat ik heb geleerd: stel je eisen bij. Je hoeft jezelf niet te bewijzen door tóch fulltime te blijven werken terwijl je zo moe bent, tóch een koophuis te nemen omdat je wil bewijzen hoe onafhankelijk en zelfstandig je bent en ook nog eens de supermama wil uithangen. Je loopt jezelf zo snel voorbij...

Wees lief voor jezelf. Je bent niet bij voorbaat een mislukte single moeder als je niet binnen enkele jaren weer aan de man bent, liever parttime gaat werken om in ieder geval een minimum inkomen te vergaren en eens een keertje nee zegt als school weer eens smeekt om hulpmoeders.

En het inschakelen van professionele hulp om e.e.a. te verwerken is ook geen gek idee, al geloof ik dat dat tegenwoordig niet meer zo makkelijk wordt vergoed. Helaas. Want een scheiding is niet effe hup klaar, uit, over en weer dóór.

Het komt goed. Echt! Maar wees vooral lief voor jezelf!

Blij ; ))

Wat ben ik enorm blij om te lezen dat het soms gewoon rete zwaar is. Ik ben 3,5 jaar onderweg. Meer gaan werken, verhuist, en moet een puberende zoon alleen opvoeden/opvangen. Natuurlijk lukt het en gaat het beter maar merk dat ik nog steeds geen reserve/veerkracht heb. Er hoeft maar iets te gebeuren en.....(burn out gevoel) Toch krabbel ik iedere keer weer op. Voel me er soms wel alleen en onbegrepen in staan. Met de scheiding ben ik wel klaar en de meeste boosheid om handelen van ex is weg maar alles heeft een flinke impact gehad. Sterkte allemaal!

precies engel

Er hoeft maar even iets anders te gaan en je krijgt dat overheersende donkere dekengevoel. Moe, uitgeput, geen reserves en het voelt niet ontspannen, maar een wanhopig gevoel.
Ik weet hoe zware depressies voelen, daarvan heb ik mijn deel gehad een aantal keren en dat is niet hetzelfde.
Maar wel overweldigend, ontmoedigend en zo ongelofelijk moe af en toe. Dat je even het liefst het bijltje er bij neer zou gooien en tegelijk weet dat dat onmogelijk is en dát uitzicht is zwaar. Gelukkig is dat niet 24 uur per dag.

Hier ook

Al paar jaar "onderweg" met 2 jonge kinderen. Mijn ex ging vreemd bleef dat ontkennen en gaf mij de schuld en juist die leugens vond ik zo erg. Op een weekend per 2 weken na doe ik alles alleen en ben zo moe. Juist nu na al die tijd ontstaan er enorme conflicten met ex op meerdere gebieden en dat kost zoveel energie. Ik heb het huis, een tijdelijke baan en iedere dag komen we 's morgens die deur weer uit. Maar er is voortdurend wat en tussendoor alsmaar solliciteren want als ik niet op tijd nieuw werk ga vinden komen er snel nieuwe problemen met kans op gedwongen verkoop woning. Komt er ook nog een overgang doorheen en maken hormonen dat de boel soms op hol slaat. Ik merk dat ik leef als een soort zombie en ik kan slecht dingen onthouden en heb concentratieverlies en dat geeft problemen op mijn werk. Door de jaren heen haken mensen af en dat begrijp ik; ik kan niet meer zoals voorheen overal aan meedoen en heb geen vrolijke uitstraling meer. Opgeven kan niet, wil ik ook niet, ik hoop van harte dat er op den duur meer rust komt. En al zou ik best weer een nieuwe partner willen, ik ben nu niet toe aan daten moet er niet aan denken. Ik ervaar hoe moeilijk de kinderen het vinden om om te gaan met het feit dat hun vader een nieuwe partner heeft en bij een ander gezin leeft, als ik ook een nieuwe partner zou hebben zou het voor hen misschien nog moeilijker worden.

Wat herkenbaar hier!

Hallo,

Ik vond dit draadje ineens en wat een "feest" van herkenning! Ik ben nu 2,5 jaar onderweg en zit nu dus in een burn out ws... Want ja, ik ben weggegaan bij ex dus ja, nu moet ik gelukkig zijn van mijn omgeving. Dit is toch wat je wilde? Nou, euhm, nee. Ik was veel liever getrouwd gebleven met een man die niet verbaal agressief was en mij emotioneel totaal afgebroken heeft.

En o, wat is het moeilijk en pijnlijk om het leven weer op te pakken! Ben aan het (online) daten gegaan want hij heeft ook een nieuwe relatie dus dat moet ik dan ook maar voor elkaar zien te krijgen. En daardoor ben ik een soort pispaal geworden want door meerdere mannen vreselijk belazerd..

Afgelopen week in een paniekaanval geschoten en me nu gerealiseerd dat ik nu eerst terug naar de basis moet en dat ben ik. Ik ga ruimte voor mezelf maken en het eerst goed met mezelf hebben voor ik verder kan gaan denken aan een man in mijn leven. Heb dus professionele hulp ingeschakeld, ga volgende week naar een psycholoog.

Het is echt niet zo dat het alleen maar treurnis is, ik heb echt dagen dat ik me goed voel en ik kan voelen dat ik trots op mezelf ben hoe ver ik toch al gekomen ben. Heb een goed huis dat nog niet helemaal als thuis aanvoelt maar dat gaat elke dag beter. Ik heb een goede baan en een goede band met mijn kinderen. En van daar ga ik dus verder uitbouwen nu en vooral veel geduld en liefde voor mezelf hebben

En hoe fijn is het om het hier te kunnen schrijven en te kunnen lezen dat anderen ook hierdoor heen gaan. Dus blijf vooral hier schrijven want dat werkt voor ons allemaal helend.

Veel sterkte voor iedereen en elke dag is weer een stapje verder in je proces!

overleven

Ik wilde het ook zelf. Ik heb nooit een seconde spijt gehad dat ik die knoop heb doorgehakt. Dat geeft denk ik toch wel een voordeel ten opzichte van mensen die niet wilden scheiden maar een partner hadden die de stekker eruit trokken. Jullie moeten het nog veel zwaarder hebben gehad!

Maar ook mensen die zelf de stekker eruit hebben getrokken hebben het zwaar.

Denk aan allerlei bijkomende ellende. Schulden omdat je huis onder water stond. Een kapot vertrouwen. De ontdekking dat je idee over je relatie een illusie bleek. De schade van psychische of fysieke mishandeling. Kinderen die van slag zijn door de scheiding. In mijn eigen geval: ook na de scheiding aangesproken worden door school of clubje omdat je ex zich weer eens niet wist te gedragen of zich niet aan de regels hield, plus het moeten leven in een te kleine flat met kinderen met een autistisch spectrum stoornis. En zo hebben we bijna allemaal te maken met bijkomende ellende die we in ons eentje moeten zien op te lossen.

En dan de alleenzorg. Ook met co-ouderschap sta je er vaak alleen voor op de dagen dat je de kinderen hebt, en kun je niet even delegeren tijdens het alledaagse leven (“als jij de aardappels op zet, overhoor ik oudste, en als jij deze keer naar de orthodontist kan, regel ik de volgende keer verlof”). Die (deels of gehele) alleenzorg is gewoon topzwaar. Al helemaal als er geen vangnet is.

Ik heb het vooral als "overleven" ervaren. Telkens weer brandjes blussen, vliegende keep zijn, à la minute opvang regelen als er weer onverwacht een schooldag uitviel (in mijn geval: schuiven met werk want er was geen opvang), een mudvolle agenda beheren, en vooral iedereen tevreden houden. Je baas, juf op school, je oude moeder die niet snapt dat je tijdens een werkopdracht in haar buurt niet even langs kan komen omdat je kind om 4 uur naar een afspraak moet.

De “Papaweekends” waren voor mij geen eenzaamheid, maar een “eindelijk aan mezelf toekomen” (hoewel er ook veel tijd ging zitten in achterstallig werk en huishouden en ik gewoon continu het gevoel had dat er niks uit mijn handen kwam, al werkte ik nog zo hard). Toen die weekends wegvielen werd het nog zwaarder.

Scheiden staat hoog in de top 10 van stressoorzaken, net als verhuizen, en die twee gaan hand in hand. Ook al wilde je het zelf. Daar is wel begrip voor. Maar ook de jaren daarna, als je een heel nieuw leven moet gaan opbouwen met kinderen die ook een klap hebben gekregen (ook al was blijven schadelijker geweest dan weggaan, ze krijgen er een klap van). Brood op de plank, kin omhoog, keep calm and carry on. Dat is bijna niet te doen.

Ik vind dat daar toch wat meer rekening mee gehouden mag worden. Van een werkgever kan ik me nog voorstellen dat die verwacht dat mijn werk klaar is, maar een onderwijzer die wéét dat de kinderen op maandagochtend rechtstreeks van papa op school komen, en toch MIJ elke keer opnieuw verweet dat de kinderen maandag weer te koud gekleed waren of veel te kleine of vieze kleding aan hadden, had ik toch wijzer ingeschat. En ooit ben ik voor de balie van een ziekenhuis in janken uitgebarsten toen hun agenda en de mijne maar niet synchroon kwamen en de tuthola achter die balie me verweet dat ik “wel prioriteiten moest stellen”. Ik stond daar te zweten met twee zwaar overprikkelde, muitende kinderen na een voor hen heftig spreekuur en kon dat er net niet meer bij hebben.

Maar tegelijkertijd mogen we supertrots op onszelf zijn! We doen het toch maar mooi, al die ballen in de lucht houden, ook al lopen we regelmatig op ons tandvlees en cijferen we ons zelf te vaak te veel weg! Dat wordt gezien als vanzelfsprekend (“je laat je kinderen toch niet vallen en er moet toch brood op de plank”), maar eigenlijk doen we een marathon op topniveau!

Herkenning.....

Echt een feest van herkenning dit, zo goed !

In een van de topics werd vragen van hulp genoemd. Vergeten te melden, maar ik loop dus sinds een aantal maanden bij het GGZ. Heb hier werkelijk een fantastische therapeute getroffen waar ik bij kan praten, huilen en schreeuwen (bij wijze van...)

Onze scheiding was uiteindelijk een gezamenlijke beslissing, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Dit is niet wat ik had gewild toen ik 20 jaar geleden trouwde met de liefde van mijn leven. Samen 3 kinderen gekregen en de hoop dat ik met deze man oud en grijs zou worden in ons heerlijke huis..
Vooral voor de kinderen vind ik het heel erg zuur dat papa en mama niet meer samen zijn.

Hoe dan ook: je moet door... ik zit nu 4 hoog op een flatje en vind het tot mijn eigen verbazing leuk wonen. Dit is MIJN plekje en ik voel me thuis. Ook de kinderen vinden het wonderwel een gezellige plek.

Ook ik lig onder een deken van zware vermoeidheid, alles is me te veel en nergens de energie voor. Op streng advies van mijn therapeute ook afgesproken dat ik zou gaan sporten. Iets wat ik zelf al heel lang wilde, maar wat er eigenlijk nooit zo van kwam.

Daten ? Gruwel... moet er niet aan denken. Ik ben nog maar kort alleen en nog helemaal niet met een relatie bezig. Maar ik kan me soms het gevoel van een soort van paniek wel voorstellen bij het idee altijd alleen te blijven. Maar ik ben daar nu duidelijk nog niet aan toe. Dat zou beslist met mijn kwetsbaarheid van dit moment een hoop foute mannen aantrekken.

Alles met elkaar: aan jezelf blijven werken, zoek hulp, adem in en adem uit en ga vooral door ! We komen weer boven water, echt !!!

Hortensia

Zo waar wat je beschrijft...

Wat me wel een lachje gaf (maar eigenlijk heel genant)..

Ik heb dus vorig jaar flink staan huilen bij de balie van een garage omdat de auto het niet meer deed.
Vre-se-lijk.... Kwam niet verder uit m'n woorden dan dat de auto stuk was en hup, daar ging ik... De waterlanders bleven stromen...

Ze hebben me heel lief met koffie bij de leestafel gepoot en een half uurtje later was de auto weer klaar .. ik kon de beste man wel zoenen, zo opgelucht !

Dat vond ik ook zo fijn!

"Hoe dan ook: je moet door... ik zit nu 4 hoog op een flatje en vind het tot mijn eigen verbazing leuk wonen. Dit is MIJN plekje en ik voel me thuis."

Ja, dat herken ik ook! En dat vond ik heerlijk! Het klinkt egoïstisch en het feit dat ik uit een slecht huwelijk kwam zal daar ook wel in meespelen, maar het was MIJN plekje waar IK besliste of ik de muren wel of niet pimpelpaars verfde! In MIJN huis werd niet geschreeuwd, in MIJN huis behandelde men elkaar met respect.

Ook al zaten we elkaar erg op de lip, het was MIJN veilige plek waar IK verantwoordelijk voor was zonder telkens opnieuw in discussie te moeten.

Het zou bijna de tekst op zo'n beschilderd plankje kunnen zijn ;)

auto

Anke, dat van die auto...

Ook ik weet wat een burnout is, helaas. De druppel waardoor het kaartenhuis instortte was...

...een lege accu...

en daten...

Anke: "Maar ik kan me soms het gevoel van een soort van paniek wel voorstellen bij het idee altijd alleen te blijven. Maar ik ben daar nu duidelijk nog niet aan toe. Dat zou beslist met mijn kwetsbaarheid van dit moment een hoop foute mannen aantrekken."

Absoluut waar. En herkenbaar.

Ik ben inmiddels zo ver dat ik het daten (op dit moment in ieder geval) heb afgezworen. In de jaren dat ik nu alleen ben, ben ik het zo gaan waarderen om mezelf als gezelschap te hebben dat er, zo denk ik, geen ruimte meer is voor een partner. Er is geen leegte in mijn leven die opgevuld moet worden (in mijn geval: de behoefte om mee te mogen maken wat een liefdevolle relatie met wederzijds respect is).

En inderdaad, als je kwetsbaar bent is het alsof je een lokgeur afscheidt die foute mannen aantrekt.

Ik merk de laatste paar jaar echter dat ik "niet meer zo nodig hoef". Heb ook geen zin meer in de moeite om kaf en koren te scheiden op de datingmarkt. En ook, heel egoïstisch, om dingen te delen. Terwijl ik daar vroeger juist een heel sterke behoefte aan had. Lief en leed delen. Ik denk dat ik het afgeleerd heb, of ontwend ben. En gek genoeg is dat helemaal niet sneu of zielig, maar voel ik me er wel prettig bij. Verantwoordelijk voor mijzelf zijn zonder daar een ander bij nodig te hebben. Ik weet niet of dat gezond is maar op dit moment voelt het goed.

Pimpelpaarse muren

Wat ontzettend fijn om jullie hier zo te treffen want wat een heerlijkheid om vergelijkbare gedachten te lezen! Zoals het feit dat het mijn huis en in mijn geval ik de muren groen zou kunnen verven. En dan vooral kan want in het echt dus nog niet gedaan Maar wel schilderijen met spreuken opgehangen die ex nooit aan de muur zou willen hebben!

En ja, het voelt als een marathon waar op dit moment sommige mensen niet echt meer begrip voor kunnen opbrengen... Vriendinnen die zeggen: nou, je hebt toch mooi voor elkaar, ik zou het heerlijk vinden om een keer alleen op de bank te kunnen zitten. Nou, ruilen? Want ja, het gemis van een maatje is groot, waar je even kunt schuilen, die wat van de enorme hoeveelheid stress en werk van je schouders kan nemen... Maar ik besef me tegelijk dat het niet eerlijk is om deze verwachtingen bij een nieuwe prins neer te leggen En inderdaad, het lijkt op mijn voorhoofd geschreven: maak misbruik van me want ik trap overal wel in.

Hortensia, goed om te lezen dat je het zo goed met jezelf hebt dat je er ook werkelijk geeen behoefte meer aan hebt! Ik hoop ook op dat punt te komen.... Ben er druk mee doende om alle shit uit mijn verleden te verwerken en te accepteren en een manier te vinden om mijn leven goed in te vullen. Omdat goed voor jezelf zorgen daar een heel belangrijk punt in is, ga ik nu heerlijk een warm bad maken met gisteren gekochte luxe badolie. Want dat is dan weer een voordeel van de week dat ik de kinderen niet heb, heerlijk lang in bed liggen met koffie en op dit tijdstip nog uitgebreid gaan badderen zonder haast )

put moed uit jullie verhalen

Wat fijn om dit allemaal te lezen. Ik ben nu anderhalf jaar "onderweg". Ik merk echt dat het met ups en downs gaat nu. De eerste maanden ging alles op een soort automatische piloot en heb ik in een soort roes doorgebracht. Er gebeurden naast die vreselijke scheiding ook nog allerlei andere dingen in mijn leven. Alles kwam tegelijk. Ik heb het allemaal doorstaan en nu lijkt het soms wel of ik in een gat val. Dan kan ik echt even intens heel verdrietig zijn. Ik snap soms echt niet dat het is zoals het is. Snap ik gewoon niet hoe dit allemaal gebeurd is. Ik wilde deze scheiding niet. Mijn ex bracht de boodschap op zo'n bizarre koele manier. In de weken daarna herkende ik de man waarmee ik dacht oud te worden steeds minder. Heel moeilijk. Ik heb ook wel last van mijn boosheid. Het liefst zou ik willen dat hij helemaal uit mijn leven verdween Dat ik niet meer met hem geconfronteerd wordt. Dat kan niet, we hebben kinderen. Ik heb er moeite mee om hem te zien. Ik merk dat ik dan enorm boos word. Het liefst zou ik m een enorme klap verkopen. (erg he )

Ik ben een moederkloek, vind het heerlijk om mijn pubers om me heen te hebben. De weekenden alleen vind ik echt niet fijn, ik mis ze. Dan kan ook dat gevoel me ineens overvallen dat ik zomaar voor altijd alleen zal blijven. pffff. Moet helemaal niet denken aan een andere man. Mijn beste vriendinnen hebben een gezin. Ik ken eigenlijk weinig gescheiden of alleenstaande vrouwen. In het begin was iedereen bezorgt en was ik elk weekend zonder kinderen ergens. Ik ben een beetje zoekende naar mijn nieuwe evenwicht. Verhaal van Hortensia geeft moed. Al jullie verhalen geven herkenning en moed. Thnx !

Juul

Het is helemaal niet erg dat je hem wilt slaan! Is toch heel natuurlijk als je zo boos bent? Het is ook niet niks om zo ineens het nieuws te krijgen en er maar mee moet dealen. Ik wens hem soms wel ergere dingen toe als ik heel boos ben...en weet natuurlijk dat ik dat nooit echt zou doen

Kortom, de boosheid mag er zijn hoor!

Garages en slaan

Ja, ook ik heb moeten huilen bij de garage. Je weet nooit wat je kan verwachten, het komt altijd ongelegen en valt altijd tegen. En als je dan inderdaad moe en labiel bent... Ik ben zo vaak met de kinderen op en neer gelopen aan het einde van de dag auto brengen of halen. En een keer weer naar huis gelopen omdat ik het niet kon betalen. Ik heb het gevoel dat die mannen daar het al benauwd krijgen als ik bel.
Ja, slaan wil ik ook en hard. Mijn ex heeft het inmiddels prima voor elkaar en etaleert dat aan alle kanten, dat is zijn zaak maar hier laat hij steken vallen en werkt tegen. De verwerking gaat bij mij langzaam, eerst 100 jaar intens verdrietig en nog houden van en nu al weer lange tijd zó boos. Eigenlijk zou die boosheid omgezet moeten worden in energie en vechtlust.

meeleven

Ik ben getrouwd (niet geheel gelukkig, maar enfin) dus heb geen 'recht' om mee te praten. Maar ik leef wel mee en wens jullie allemaal kracht en moed. Ooit schreef ik het volgende gedicht, wat ik bij dezen heel graag opdraag aan alle stoere sterke dames hier:

Zonder man
klinkt met
aantrekkelijk
maar met
zonder
ook

;-)

Jippox ;-)

Die is inderdaad goed. Ik wou dat ik dat ook eens zo kon gaan voelen, maar helaas gaat dat maar heel lengzaam bij mij. Komt ook door de mixed signals die ik van man krijg als we samen zijn. Dat helpt me niet om los te komen. Ik mis hem gewoon vreselijk. Nog steeds.

En dank voor jullie reacties

Ja, natuurlijk durf en kan ik het, met de kinderen op vakentie, maar ik zie er ook wel tegenop. Maar je hebt natuurlijk gelijk Hortensia, ik ben niet het animatieteam. Ik ga nog wel bij wat vrienden naar hun vakantieplannen vragen, om te kijken of we aan kunnen sluiten, maar anders ga ik kijken bij ouder alleen. Wat Imogen zegt spreekt mij er ook in aan, dat ik niet alles zelf hoef te regelen en dat er mensen zijn die kunnen helpen in het geval er iets is.

aansluiting

ik heb het ook 2 jaar gedaan met Cirkel op vakantie met een dreumes/peuter.

Het eerste jaar was geweldig leuk, leuke groep ouders ook. (Dochter van Vesper was ook mee toen)

2e jaar heel andere groep ouders: dames die vooral zaten te klagen over hun ex, dat stadium was ik voorbij en hoewel mijn kind zich prima vermaakt heeft vond ik het minder.

Ook met vrienden op vakantie geweest, was ook leuk

verder pak ik vaak een groepsreis, idd omdat er aanspraak is, maar ook omdat ik een geweldig leuk kind heb, maar na 3 weken ben ik daar ook wel even klaar mee.

En daarom gaan we dit jaar gezellig met zijn 2 op interrail.

Misschien over een jaar of zo weer een groepsreis.

Ups en downs....

Het blijft een spiraal van goede en helaas ook slechte dagen...

Ik voelde me vandaag zo (kinderachtig) jaloers toen een mannelijke collega vol enthousiasme vertelde dat hij en zijn vrouw eind mei een weekend naar een schattig hotelletje gaan waar ze lekker in de watten worden gelegd.
Is een hele lieve man die ik van harte zo'n leuk weekend gun, maar het stak me ergens dat hij wel met partner zo'n romantisch verwen-weekendje in het vooruitzicht heeft en ik nu alleen ben...
Gatver, hoe kinderachtig om daar jaloers op te zijn... ik baal van mezelf.. kon het gelukkig wel opbrengen om leuk te reageren, maar inwendig.....grrrrrrrr..

En verder (ff slikken) viert ex-schoonma haar verjaardag groots en uitgebreid MET ex en MET kids, maar ZONDER mij. Heel begrijpelijk en heel terecht, maar het doet best zeer dat ik er dit jaar voor het eerst niet bij ben. Het raakt me erg omdat dit nou echt zo'n gebeurtenis is waarbij je heel sterk voelt dat je niet meer bij je (ex)schoonfamilie
"hoort".... Al roepen ze nog zo hard dat ze contact met me willen houden.... Ik had ook niet echt een uitnodiging verwacht, het is meer dat ik van deze beide berichten van streek ben.

Ik heb net een hele grote bak ijs gehaald, kruip lekker in m'n huispak en ik nestel me op de bank voor de tv. En dit keer niet bij een romantische film, doe maar een horror ofzo...

Oh, het komt weer goed met me hoor, maar vanavond even niet meer...

knuf Anke

Anke

Ja, dat zijn hele pijnlijke momenten.... En het enige dat je kunt doen is er "gewoon" doorheen gaan.. En wat super goed dat je dat doet!! Heerlijk, uitgebreid film kijken met ijs. Super dat je dat jezelf kunt gunnen. Dus, respect! En elk stapje is er 1 en je hebt dus maar mooi een stapje gemaakt, die is binnen. En morgen weer een dag...

Sterkte!

{{{{Anke}}}}}}

Oh meis, ik voel zo met je mee! Ik zie tegenwoordig ook belachelijk veel gelukkige gezellige stellen hand in hand lopen... Niet alleen jong, maar ook van mijn leeftijd of ouder. Waarom zij wel en ik niet??? En het helpt natuurlijk niet mee dat ik tot een half jaar geleden nog heel zeker wist dat ik met deze man oud zou worden.
Ik zie ook enorm op tegen dat soort dagen. Over een paar weken ben ik zelf jarig, vind ik ook zoiets. En de vakantie, en Sint en Kerst...

Binnenkort wil man een week de thuisouder zijn. Zie ik ook tegenop. Voel ik me toch een beetje verjaagd uit mijn eigen huis. En redden de kinderen het wel, als hij zulke lange dagen maakt. Natuurlijk, maar toch, het is niet,wat ik voor ze wilde. En wat dat betreft is man ook erg veranderd. Vroeger vond hij dat er zoveel mogelijk 1 ouder thuis moest zijn, nu vindt hij dat ze helemaal voor zichzelf (plus hond en huis) moeten kunnen zorgen. Ze moeten daardoor echt grote stappen maken...

Ik vind het trouwens heel dapper van je dat je alleen op de bank zit nu. Ik vlucht juist in gezelschap merk ik. Kan ook bellen of appen zijn. En ik heb de kinderen natuurlijk gewoon thuis. Echt alleen ben ik al een tijdje niet meer geweest.

Kleine stapjes vooruit, en soms eentje achteruit. Maar we gaan uiteindelijk zo ook vooruit! We kunnen dit!

Anke

Als je dit nu positief wilt oppakken, dan stuur je je ex-schoonmoeder een verjaardagskaartje. Daar hoeft geen lang verhaal op, maar gewoon een felicitatie. Zo hou jij het tenminste positief. Sterkte.

Niki 73

Heb ik ook gedaan hoor, ze heeft een mooie kaart van me gehad.

Ik gun haar van harte een supermooie dag, zal ook heus wel lukken met haar kids en aanhang om haar heen.

Maar het is gewoon ff moeilijk, al gaat het vandaag al weer een stuk beter dan gisteren. Kan ook door het ijs komen :)

Even laten weten dat ik aan je denk

Hoe is de vakantie verlopen Anke? Had je ook zelf nog vrij? Zijn de kinderen nog bij hun vader geweest? Ik ben heel benieuwd naar je ervaringen! En ik hoop natuurlijk dat je steeds meer je draai begint te vinden.