U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bang om te scheiden
Ik ben een moeder van 2 lieve meiden, 5 en 7 jaar. Mijn partner is vanaf het moment dat de kinderen geboren zijn veranderd, geeft vaak aan dat hij spijt heeft dat hij voor een gezin heeft gekozen, heeft ook eigenlijk niets in de opvoeding gedaan. Als hij thuis is, is hij thuis en heeft zijn rust nodig , ik moet hem altijd om hulp vragen, maar uit zichzelf komt vrij weinig, hij is altijd met zijn werk bezig.
De afgelopen jaren waren zwaar, mijn kinderen zijn veel ziek geweest, hebben operaties moeten ondergaan, ook is mijn oudste slecht geboren, waardoor ze nu leerproblemen ondervind, wrs door zuurstofgebrek, dit heeft de afgelopen jaren veel zorgen gegeven en heb ik veel gesprekken op school gehad, heeft onderzoeken gekregen en blijkt ADD te hebben, waarvoor sindskort medicijnen.
Maar alle keuzes heb ik in mijn eentje moeten maken, mijn man gaat alles uit de weg, is geen prater en ontzettend chagrijnig.
Ik voel in alles dat hij niet om mij en de kinderen geeft.
Ik ben eigenlijk alle ballen hoog aan het houden, probeer mijn meiden alle liefde te geven, want ik wil dat ze weten dat ze meer dan gewenst zijn en ik er alles aan doe om ze gelukkig te zien.
Maar mijn batterij is leeg, ik mis echt iemand om me heen, die me steunt, een arm om me heen geeft, en helpt als het een keertje zwaarder is.
Ik werk 2 dagen, doe het huishouden, boodschappen, alle zorg voor de kinderen, mijn man werkt alleen maar en zal nooit eens iets met de kinderen doen, tenzij ik het vraag, hij zal nooit eens vroeger opstaan en zeggen, blijf jij maar eens een keer liggen, ook niet als ik ziek bent, ipv daarvan, slaapt hij de weekenden uit, want hij werkt 5 dagen.
Hij zal nooit de nachten eruit gaan of dit halveren als de kinderen ziek zijn.
Als ik hem om hulp vraag wordt hij 9 van de 10 keer boos.
Omdat ik zijn boosheid wil minderen, laat ik het vaak om dingen te vragen.
Net als vannacht, mijn dochtertje is 5 dagen geleden geopereerd, ik zelf 2,5 week geleden, ik moest nog herstellen, maar dat lukt niet, want iemand moet voor de kinderen zorgen. Vannacht was ik ziek, oververmoeid, kinderen vroeg wakker, lukte niet om te lezen, ik vroeg mijn partner om voor deze keer met de meiden naar beneden te gaan.
Ik krijg een uitbrander, het is niet normaal zo vroeg uit bed, hij is gewoon niet geschikt als vader, dat soort dingen roept hij.
Vervolgens ben ik mijn meiden aan het troosten, kan ik niet meer slapen, zoveelste keer.
Mijn oudste dochter zei vanochtend, mama, papa en jij horen niet bij elkaar, jij bent altijd lief voor ons, maar papa is altijd boos tegen jou en ons, je kan beter een lievere papa zoeken.
Mijn hart brak, en ergens weet ik dat ze gelijk heeft.
Maar ik weet niet hoe, ik werk maar 2 dagen, we hebben net een nieuw huis gebouwd in een kindvriendelijke wijk, mijn kinderen vinden het hier fijn. Ze hebben een hekel aan de BSO, als ik ga scheiden, moet ik meer werken en zij dus vaker naar de BSO.
Voor mijn oudste dochter zou dat ook te vermoeiend zijn , de dagen zijn pittig voor haar en na school heeft ze echt haar rust nodig.
Ik heb vaker met mijn man een scheiding besproken, maar dan zegt ie dat hij alles van me afpakt, ik niet moet denken dat hij ons nog onderhoudt en hij de kinderen van me afpakt.
Ik weet zeker dat er wat mis is met mijn partner hij heeft een ontzettend lage draagkracht en staat makkelijk in het leven, is heel nonchalant en wordt snel boos, hij had vorig jaar beloofd hier hulp voor te zoeken, een verwijzing gevraagd, maar vervolgens niets mee gedaan, we zijn nu bijna een jaar verder nu ontkent hij alles.
Buiten boosheid, kan hij echt vernederen, dat vind ik nog het meest erge, hij is een paar keer van huis weggegaan omdat hij gek werd van ons als gezin, dan geeft hij vaak aan dat hij spijt heeft van ons en dat doet zo'n zeer, niet zozeer voor mezelf, maar ik vind het voor mijn meiden heel erg en geef mezelf vaak de schuld waarom ik nooit eerder wat opgemerkt heb aan hem...
Ik wil heel graag met mijn meiden een leven opbouwen, zonder hem, maar ik weet dat het financieel dan erg moeilijk wordt en ook weet ik dat ik meer moet werken, en dan denk ik, mijn batterij is nu al leeg , hoe moet dat dadelijk dan, hoe ga ik dat allemaal in mijn eentje doen.
Ik krijg er dan naast de financiele problemen ook een lastige ex bij, want als vader zal hij zijn kinderen moeten zien, maar het gevoel dat ik mijn kinderen moet achterlaten bij hem ...... hij heeft nooit voor ze gezorgd, is snel boos, neemt geen verantwoordelijkheid en zal er nooit de nachten uitgaan of ze troosten als er wat is. Hij knuffelt ze nu ook amper, dat zal straks niet anders zijn.
Ik ben bang, echt bang voor wat er komen gaat, aan de andere kant wil ik dat mijn kinderen gelukkig opgroeien....
Bijzonder
De rode draad in veel reacties lijkt trouwens te zijn dat vrouwen bang zijn dat de relatie op de klippen loopt. Er wordt bijna al vanuit gegaan dat het gebeurt.
Dieptriest! Waar is het vertrouwen in elkaar gebleven? Zijn er überhaupt dan aanleidingen voor om dat te denken?
Zijn we allemaal losgeslagen en batsen we er massaal op los ofzo?
Een baan hebben omdat je denkt dat je weleens uit elkaar kan gaan. Goede basis. :S
Lanza
Exact dat dus. Helemaal mee eens.
Toevallig
Nee, het is nog helemaal niet gelijkwaardig, maar ik ken toevallig wel een aantal mannen die een aantal jaren, 1 zelfs permanent, met kleine kinderen thuis zijn gebleven. Of ze hadden zelf geld, of hun vrouw zorgde voor het inkomen.
Ja, ook een vrouw die met kleine kinderen thuis is gebleven en daarna weer snel een baan vond in het onderwijs. Eerst parttime, later fulltime.
Toevallig heb ik een paar close vriendinnen die het alleen gefinancierd hebben, zelf werken of een inkomen hebben en zelf voor de kinderen zorgen waar de expartner een onvoorspelbare bijdrage levert.
Je doet wat je opties zijn en gelukkig heb je dan een keuze. Er zijn ook mensen die geen keuze hebben. Je moet werken, of je kampt met ziekte in je gezin en je kunt niet werken. Van alles is mogelijk.
scotsdale
nee een baan hebben omdat je verantwoordelijk bent voor jezelf en je partner. Ook mannen zouden best minder willen en kunnen werken en alle taken kunnen evenwichtiger verdeeld worden als ook mannen niet meer gevraagd wordt of ze een papadag hebben maar gewoon thuis zijn met de kinderen.
Risico spreiding, wat doen met de opleiding die je gegund is niet alleen vanwege een mogelijke scheiding maar vanwege al het mogelijke dat het leven kan brengen waarbij snelle flexibiliteit in meer of minder werken van beide partners nodig is.
Ik zal er niet verbaasd van zijn dat AOW volledig persoonlijk gaat worden en ook alleen volledig gaat worden voor mensen die gewerkt hebben, je ziet het aan de belastingvoordelen, die zijn nu ook alleen voor werkenden, de 'aanrecht'korting wordt afgebouwd. Scheelt je toch al snel zo'n €2500 per jaar. Hoef je maar een paar dagen per jaar voor te werken om recht te hebben op het volledige bedrag.
Quote:
De rode draad in veel reacties lijkt trouwens te zijn dat vrouwen bang zijn dat de relatie op de klippen loopt. Er wordt bijna al vanuit gegaan dat het gebeurt.
Dieptriest! Waar is het vertrouwen in elkaar gebleven? Zijn er überhaupt dan aanleidingen voor om dat te denken?
Zijn we allemaal losgeslagen en batsen we er massaal op los ofzo?
Een baan hebben omdat je denkt dat je weleens uit elkaar kan gaan. Goede basis. :S
Dat is natuurlijk niet de reden dat ik een baan heb. Waarom zou ik überhaupt moeten uitleggen waarom ik een baan heb, moet jij dat ook weleens uitleggen? Nee toch?
Als je gaat kijken waarom mensen werken, is dat vaak wel omdat het prettig is dat je zelfstandig bent. Het leven kost nu eenmaal geld en het is wel zo fijn als je de kosten die erbij horen kunt dragen. Als je kinderen hebt is dat nog eens dubbel zo belangrijk, want je wil je kinderen wel een veilige en fijne thuisbasis kunnen bieden. Daarbij kan werk veel vervulling bieden, plus dat de meeste banen nuttig zijn en je draagt iets bij aan de maatschappij. Ook niet onbelangrijk voor veel mensen.
Waarom werk jij eigenlijk? Dat zal daar ook mee te maken hebben, neem ik aan?
Flavia
Het gaat erom dat eenieder zijn of haar zaakjes regelt op geheel eigenwijze.
Ik ben gestruikeld over een persoon die hier noemde dat je iets doet "omdat het zo hoort" daar ben ik het dus niet mee eens en dat lijkt mij inmiddels wel helder.
Jij begon er zelf
over dat vrouwen werken, omdat ze denken dat dit zo hoort. Maar waar haal je deze informatie vandaan?
Waarom zou een vrouw moeten uitleggen waarom ze werkt? Waarom staat het werk van de man nooit ter discussie? Heb je jezelf wel eens afgevraagd waarom je werkt? Heb je ooit gedacht aan stoppen? Waarom heb je dat nooit gedaan?
Ik probeer
het onderwerp af te sluiten en er moet er altijd weer één het laatste woord hebben.
Zeker een vrouw! 
Scottsdale
Absoluut niet het laatste woord, dat gunnen we jou. Lanza's vragen staan namelijk gewoon nog open, en ik ben enorm benieuwd naar jouw antwoorden!
Je begint zelf
een enorme tirade tegen vrouwen die werken en als daarop wordt gereageerd dan is het ineens afgelopen. Zo werkt een discussie niet. Dit is een openbaar forum , dan kun je reacties verwachten. Wil je dat niet, dan is het beter je overwegingen in een dagboek te schrijven.
Scottsdale..
Een bezige bij je vrouw. Heel ondernemend; helemaal leuk! ook je laatste antwoord.
Ik werk wel, doe ook heerlijk mijn dingen. Stap woensdag met mijn partner in het vliegtuig voor een lang weekend weg me vrienden. Daar werken we dan ook weer voor 
Doe wat voor jezelf het beste voelt... leven en laten leven.
Ik werk iedere dag, maar stop meestal rond half drie, waardoor ik genoeg tijd over houd voor andere dingen. Ik vind het fijn om te werken maar vind het net zo fijn, wanneer er weer vrije dagen voor de deur staan.
Ik vind het prettig ook mjin bijdrage te hebben in het (samengesteld) gezinsleven.
Vind je omschrijving kids overigens leuker overkomen dan koters... hihi
suf...
ik reageer op iets van de tweede 'bladzijde'.
Here goes
"Je begint zelf
over dat vrouwen werken, omdat ze denken dat dit zo hoort. Maar waar haal je deze informatie vandaan?"
Letterlijk uit jouw stukje:
"Als ik kijk naar mijn man en mij dan is het altijd de normaalste zaak geweest dat je naast ft werkuren ook nog de zorg voor de kinderen hebt, een huishouden, administratie, mantelzorg en sociale dingen.
Dat is veel, zeker, maar het hoort er gewoon bij"
"Waarom zou een vrouw moeten uitleggen waarom ze werkt?"
Geen idee, stel ik die vraag aan je?
"Waarom staat het werk van de man nooit ter discussie?"
Geen idee, waar haal je dit vandaan?
"Heb je jezelf wel eens afgevraagd waarom je werkt?"
Jazeker.
"Heb je ooit gedacht aan stoppen? Waarom heb je dat nooit gedaan?"
Jazeker. Wat niet? Stoppen of denken aan stoppen?
Just-me
Wat een lieve reactie. Dankjewel!
(en eens, koters had kids moeten zijn)
Ik had het over mijn man en mij
Wij vinden het allebei normaal dat wanneer je volwassen bent en gezond dat je voor je eigen onderhoud zorgt, zelfstandig bent en je verantwoordelijkheid neemt. We hebben nooit gedacht dat het geslacht in die broek verschil maakt of we gaan werken, of niet. Dat maak jij ervan, dat het anders is voor vrouwen.
Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag: Waarom werk jij? Dat hoeft toch helemaal niet? Doe je het om erbij te horen, of omdat het zo hoort? Waarom stop je niet? Je hebt ook hobby's, neem ik aan?
Read
Lees jij echt zo slecht of doe je alsof? Ik citeer:
di, 05/11/2019 - 09:11
Scottsdale
Werken
Wat ik nou echt niet begrijp is dat er zo moeilijk en krampachtig wordt gedaan over niet werken.
Om eerlijk te zijn, als mijn inkomen niet nodig zou zijn, dan zou ik toch echt direct stoppen.
Als zijn vrouw was blijven werken
dan was zijn inkomen misschien inmiddels niet meer nodig geweest, maar nu ze gestopt is moet hij wel door. De gehele verantwoordelijkheid rust nu op zijn schouders en hij heeft geen enkele vrijheid om een carrière switch te maken, minder te werken om zijn kinderen meer te zien, of te stoppen. Dat privilege is kennelijk alleen bestemd voor zijn vrouw.
Wij hebben dat privilege allebei en dat voelt wel zo prettig.
Zeker waar...
...tenminste, in jouw belevingswereld.
Maar andersom geldt
dat toch ook? Dus ik neem aan dat het voor jouw vrouw ook had gegolden als zij zich vol op haar carrière had kunnen storten. Of was het dan ineens allemaal 'anders' geweest? En waarom dan precies?
Mijn man zou nu kunnen stoppen, maar hij peinst er niet over. Ik snap dat heel goed. Werk is voor ons meer dan geld verdienen.
Grappig
Ik moest lachen om de zin "als zij zich vol op haar carrière had kunnen storten"
Mijn vrouw en ik zijn TOTAAL geen carrière types. Wij gruwelen alleen al bij het woord ansich.
Anyway, ik werk omdat er toch iemand zich moet opofferen en ik het minste woon-werk tijd heb en veel thuis kan werken en bijv. echt helemaal niets heb met o.a. koken en boodschappen doen. Zij weer wel. Dus zo profiteren we beide van de constructie.
Voor de duidelijkheidheid, ik werk 36-uur, dat is fulltime bij mijn werkgever.
Hierdoor ben ik iedere vrijdag vrij. Bovendien werk ik veel thuis, dus hallelujah.
Maar kun je je voorstellen
dat anderen wel meer uit hun werk halen dan alleen het geld dat het oplevert? Wij doen het beide met veel plezier en zouden niet stoppen, ook niet als we de loterij wonnen.
Jij dus wel?
Je bent trouwens
wel ongelooflijk aan het terugkrabbelen. Eerst had je nog praatjes over vrouwen die dit en vrouwen die dat....en nu ineens ligt jullie traditionele rolverdeling alleen aan de afstand huis/werk en het feit dat zij 'iets heeft met boodschappen doen en koken'.
Heb je zelf door hoe inconsistent je bent?
En nog even over dit:
Interessant. Mijn moeder was fulltime huisvrouw en vond het fantastisch. Zo ook ik en mijn broer en zus.
Ze ging echter ook weleens mee met schoolreisjes, was hulpmoeder bij zwemmen en sporten, bracht bij slecht weer mij en mn broer/zus naar school en zorgde dat ze er altijd letterlijk en figuurlijk was voor haar kinderen.
Mee met schoolreisje? Check!
Zwemmen? Zeker, iedere week mee naar zwemles.
Sporten? Ja hoor, op termijn kunnen mijn kinderen op sport.
Bij slecht weer naar school brengen? Ja en ook als het mooi weer is, we brengen en halen onze oudste iedere dag.
Er altijd zijn voor je kinderen? Vanzelfsprekend.
Het mooiste is dat wij allebei betrokken en aanwezig zijn in het leven van onze kinderen en dus niet alleen ik als moeder, maar mijn man net zo goed.
Ze noemen haar ook wel
"De Pittbull van kantoor, ze laat pas los als je zegt wat ze wil horen!"
Het zijn meer details van hetzelfde verhaal, echter vanuit een ander oogpunt belicht. Het verhaal blijft hetzelfde, de details groeien.
Niets inconsistents aan, alleen een ander hoofdstuk. Lees eens een boek, daar gebeurt dit ook.
Je begint toch echt zelf
over vrouwen in het algemeen. Wat jij en je vrouw doen moeten jullie zelf weten, maar waarom dan de totale populatie vrouwen afserveren richting aanrecht?
Je klinkt overwerkt. Misschien wordt het tijd voor je om terug te gaan in uren?