U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bang om te scheiden
Ik ben een moeder van 2 lieve meiden, 5 en 7 jaar. Mijn partner is vanaf het moment dat de kinderen geboren zijn veranderd, geeft vaak aan dat hij spijt heeft dat hij voor een gezin heeft gekozen, heeft ook eigenlijk niets in de opvoeding gedaan. Als hij thuis is, is hij thuis en heeft zijn rust nodig , ik moet hem altijd om hulp vragen, maar uit zichzelf komt vrij weinig, hij is altijd met zijn werk bezig.
De afgelopen jaren waren zwaar, mijn kinderen zijn veel ziek geweest, hebben operaties moeten ondergaan, ook is mijn oudste slecht geboren, waardoor ze nu leerproblemen ondervind, wrs door zuurstofgebrek, dit heeft de afgelopen jaren veel zorgen gegeven en heb ik veel gesprekken op school gehad, heeft onderzoeken gekregen en blijkt ADD te hebben, waarvoor sindskort medicijnen.
Maar alle keuzes heb ik in mijn eentje moeten maken, mijn man gaat alles uit de weg, is geen prater en ontzettend chagrijnig.
Ik voel in alles dat hij niet om mij en de kinderen geeft.
Ik ben eigenlijk alle ballen hoog aan het houden, probeer mijn meiden alle liefde te geven, want ik wil dat ze weten dat ze meer dan gewenst zijn en ik er alles aan doe om ze gelukkig te zien.
Maar mijn batterij is leeg, ik mis echt iemand om me heen, die me steunt, een arm om me heen geeft, en helpt als het een keertje zwaarder is.
Ik werk 2 dagen, doe het huishouden, boodschappen, alle zorg voor de kinderen, mijn man werkt alleen maar en zal nooit eens iets met de kinderen doen, tenzij ik het vraag, hij zal nooit eens vroeger opstaan en zeggen, blijf jij maar eens een keer liggen, ook niet als ik ziek bent, ipv daarvan, slaapt hij de weekenden uit, want hij werkt 5 dagen.
Hij zal nooit de nachten eruit gaan of dit halveren als de kinderen ziek zijn.
Als ik hem om hulp vraag wordt hij 9 van de 10 keer boos.
Omdat ik zijn boosheid wil minderen, laat ik het vaak om dingen te vragen.
Net als vannacht, mijn dochtertje is 5 dagen geleden geopereerd, ik zelf 2,5 week geleden, ik moest nog herstellen, maar dat lukt niet, want iemand moet voor de kinderen zorgen. Vannacht was ik ziek, oververmoeid, kinderen vroeg wakker, lukte niet om te lezen, ik vroeg mijn partner om voor deze keer met de meiden naar beneden te gaan.
Ik krijg een uitbrander, het is niet normaal zo vroeg uit bed, hij is gewoon niet geschikt als vader, dat soort dingen roept hij.
Vervolgens ben ik mijn meiden aan het troosten, kan ik niet meer slapen, zoveelste keer.
Mijn oudste dochter zei vanochtend, mama, papa en jij horen niet bij elkaar, jij bent altijd lief voor ons, maar papa is altijd boos tegen jou en ons, je kan beter een lievere papa zoeken.
Mijn hart brak, en ergens weet ik dat ze gelijk heeft.
Maar ik weet niet hoe, ik werk maar 2 dagen, we hebben net een nieuw huis gebouwd in een kindvriendelijke wijk, mijn kinderen vinden het hier fijn. Ze hebben een hekel aan de BSO, als ik ga scheiden, moet ik meer werken en zij dus vaker naar de BSO.
Voor mijn oudste dochter zou dat ook te vermoeiend zijn , de dagen zijn pittig voor haar en na school heeft ze echt haar rust nodig.
Ik heb vaker met mijn man een scheiding besproken, maar dan zegt ie dat hij alles van me afpakt, ik niet moet denken dat hij ons nog onderhoudt en hij de kinderen van me afpakt.
Ik weet zeker dat er wat mis is met mijn partner hij heeft een ontzettend lage draagkracht en staat makkelijk in het leven, is heel nonchalant en wordt snel boos, hij had vorig jaar beloofd hier hulp voor te zoeken, een verwijzing gevraagd, maar vervolgens niets mee gedaan, we zijn nu bijna een jaar verder nu ontkent hij alles.
Buiten boosheid, kan hij echt vernederen, dat vind ik nog het meest erge, hij is een paar keer van huis weggegaan omdat hij gek werd van ons als gezin, dan geeft hij vaak aan dat hij spijt heeft van ons en dat doet zo'n zeer, niet zozeer voor mezelf, maar ik vind het voor mijn meiden heel erg en geef mezelf vaak de schuld waarom ik nooit eerder wat opgemerkt heb aan hem...
Ik wil heel graag met mijn meiden een leven opbouwen, zonder hem, maar ik weet dat het financieel dan erg moeilijk wordt en ook weet ik dat ik meer moet werken, en dan denk ik, mijn batterij is nu al leeg , hoe moet dat dadelijk dan, hoe ga ik dat allemaal in mijn eentje doen.
Ik krijg er dan naast de financiele problemen ook een lastige ex bij, want als vader zal hij zijn kinderen moeten zien, maar het gevoel dat ik mijn kinderen moet achterlaten bij hem ...... hij heeft nooit voor ze gezorgd, is snel boos, neemt geen verantwoordelijkheid en zal er nooit de nachten uitgaan of ze troosten als er wat is. Hij knuffelt ze nu ook amper, dat zal straks niet anders zijn.
Ik ben bang, echt bang voor wat er komen gaat, aan de andere kant wil ik dat mijn kinderen gelukkig opgroeien....
Johanna
Hoi Johanna,
Mijn schoonouders wonen op anderhalf uureisafstand en zijn beiden laagbegaafd, ze hebben elkaar bij de IBN leren kennen, instantie waar mensen werken ,dat varieert van syndroom van down tot laagbegaafd.
Mijn partner heeft zichzelf min of meer opgevoed en was al vroeg uit huis. Hij heeft zijn scholing zelf moeten regelen , heeft pas op oudere leeftijd HBO opleidingen gedaan, omdat hij hiervoor eerst moest sparen.
Ziin zus is ook zo, heeft verkeerde vriendjes,totaal anders, het contact is verwaterd.
Ik heb een zus die al 15 jaar in de kliniek zit voor Borderline, mijn ouders kunnen dit niet meer aan, alles is ze teveel, waardoor ik ook niet veel op hun kan leunen.... en vrienden hebbben we zeker, maar die werken ook en hebben hun eigen gezin
Herkenbaar
Ik ben een man en herken het gedrag van jouw man voor een deel.
Het klinkt alsof je man niet voldoende kan ontspannen en zijn energie eens op een andere manier gebruikt buiten zijn werk.
Doet hij aan sport? Zo niet dan zou hij wellicht eens flink moeten gaan hardlopen of tekeer moeten gaan in de sportschool. Ook een simpele fietsrit zou kunnen schelen. Ook als hij daar geen energie voor heeft, toch doen.
Ik ben heel benieuwd hoe hij zich na zo'n "sessie" voelt. Even de kop leeg maken.
Volgens mij gaat hij namelijk te veel op in zijn werk en blijft daar dan in hangen. Dan zit zijn hoofd vol en kan hij het gezinsleven er niet bij hebben. Toen jullie samen waren was dat denk ik minder erg omdat hij het buiten zijn werk minder druk had.
Eigenlijk zou hij dagelijks na zijn werk, voordat hij thuis komt moeten sporten, maar dat is in praktijk vaak niet haalbaar.
Onzin
@Lanza Onzin wat je schrijft. Het hoort er echt niet gewoon bij en het is niet wat een man denkt of vindt, maar wat je als stel samen afspreekt en regelt.
Ik ben een man van 41 en heb in mijn directe omgeving meerdere stellen met kinderen waarbij de man fulltime werkt en de vrouw niet "werkt" maar voor de kinderen en het huishouden zorgt.
De vrouwen hebben genoeg tijd voor het gezin, de mannen hebben genoeg tijd om zich te focussen op werk en kunnen 's-avonds en in het weekend tijd doorbrengen met de kids en hoeven zich niet druk te maken om de boodschappen of de badkamer te soppen. Ideaal voor iedereen.
In mijn optiek zijn het vaak juist de vrouwen die zonodig nog een baantje moeten hebben omdat vriendinnen of zussen dit ook hebben en vinden dat dit "gewoon zo hoort". Een gedachtengang die allang weer achterhaald is.
Scottsdale
In mijn optiek zijn het vaak juist de vrouwen die zonodig nog een baantje moeten hebben omdat vriendinnen of zussen dit ook hebben en vinden dat dit "gewoon zo hoort". Een gedachtengang die allang weer achterhaald is..
Is dit serieus? De vrouw moet er zonodig een baantje bij? Voor de leuk of zo? Volgens mij hebben de meeste vrouwen tegenwoordig een volwaardige baan. Ik werk zelf ook 32 uur en ben met mijn inkomen volledig economisch zelfstandig mocht dat ooit nodig zijn. Ik heb geen baantje omdat mijn zus dat ook heeft. Ik heb een baan omdat in een hbo opleiding heb en na het afronden ben ik gaan werken en ik ben nooit meer gestopt. Heel normaal volgens mij.
En achterhaald? Wat is er dan precies achterhaald?
Prima
Prima, dat je een baan hebt, als je dan maar niet zoals Lanza gaat zeggen dat dit zo hoort. Er hoort helemaal niets. Die gedachtengang is achterhaald.
financieel afhankelijk?
Nou Scottsdale, door als vrouw niet te werken, maak je jezelf wel heel financieel afhankelijk van je partner, prima als je relatie goed blijft gaan maar rampzalig als je wil gaan scheiden, want wat moet je dan? Met geen arbeidsverleden of eentje met een enorm gat erin? Je kunt met een beetje pech alleen nog instromen (als het je al lukt) op laagbetaalde baantjes, om vervolgens te moeten sappelen en nog steeds afhankelijk zijn van de alimentatie die je van je man mag ontvangen (voor een aantal jaren) daarna is dat ook afgelopen (vanaf 2020- 5 jaar partneralimentatie en zodra de kinderen 18 zijn) dus eigenlijk vind ik jouw gedachtengang achterhaald.
?? (o.t. reactie op Scottsdale)
Wat achterhaald is, is dat het verstandig is om afhankelijk te zijn van 1 salaris. Of dat nou wordt verdiend door de man of de vrouw. Wat achterhaald is, is dat het verstandig of gewenst is om je leven alleen te vullen met zorgen voor de kinderen, of je nu man of vrouw bent. Want die kinderen gaan de deur weer uit, en als je na 20+ jaar weer aan de slag zou willen heb je echt dikke pech, dat lukt je echt niet. Wat achterhaald is, is dat het voor kinderen beter zou zijn als er 1 ouder altijd thuis is.
Joyce
Zou het kunnen dat jouw man alsnog terugschrikt van de verantwoordelijkheid die kinderen met zich meebrengen? En zeker kinderen die extra zorg nodig hebben? Lastig om dat bespreekbaar te maken, en ik zou ook zo gauw niet weten wat je daaraan zou moeten doen. Misschien is er iemand in jullie omgeving die het er met hem over zou kunnen hebben? Een broer of zus, een goede vriend? Om er iets aan te doen moet je eerst helder krijgen waar de verandering vandaan komt lijkt me.
Hij zal best snappen dat hij tekort schiet hier, maar als jij erover begint zal hij in de verdediging schieten. Kan ik me tenminste goed voorstellen. Vandaar iemand die wat verder van jullie af staat.
In een andere situatie had ik me voor kunnen stellen dat jij een week of 2 'vakantie' had genomen zodat hij wel zelf in actie moet komen, maar ik weet niet of dat bij jullie wel goed uit zou pakken. En zelf zit je dan waarschijnlijk ook niet rustig. Lastige situatie hoor...
Huh scottsdale
Het is achterhaald dat vrouwen moeten of liever gezegd dat vrouwen ook horen te werken? Serieus?
Heb je daar linkjes van naar artikelen?
Pennestreek
Ik heb nooit gezegd dat het verstandig is om afhankelijk te zijn van 1 salaris.
Aan de andere kant zou ik niet weten wat daar niet verstandig aan is.
Vlinder72
Nee, het is achterhaald dat mensen vinden dat bepaalde zaken "zo horen te zijn".
Merel
In jouw relaas sijpelt wel erg door dat je werkt "voor het geval je ooit gaat scheiden".
Dat vind ik op z'n zachtst gezegd zorgwekkend.
Scottsdale
Het woordje afhankelijk. Als degene die de kost verdient arbeidsongeschikt wordt, of overlijdt, heb je een groot probleem. Bij scheiding idem dito. Die afhankelijkheid wordt dan namelijk pijnlijk zichtbaar. Zolang het goed gaat in de relatie is het geen probleem (neem ik aan), maar ook na een scheiding blijf je nog jarenlang aan elkaar gebonden door financiële afhankelijkheid.
Verder, zoals ik al aangaf, als de kinderen de deur uit zijn en je toch weer invulling aan je dag wil geven kom je na 20 jaar niet meer aan het werk in een baan die een beetje leuk betaalt. Dan blijf je veroordeeld tot laaggeschoold werk of vrijwilligerswerk. Tja, kan, maar wie weet hoe je er dan tegenaan kijkt? Nu al besluiten dat je de rest van je leven geen fatsoenlijk salaris binnen kunt halen lijkt mij nogal stupide.
En natuurlijk zijn er situaties waarin het wél logisch/praktisch is, soms is het zelfs gewoon niet anders (mensen die om wat voor reden dan ook niet in staat zijn betaald werk te verrichten) maar dat zijn niet de situaties waar we het nu over hebben volgens mij.
De titel van uw reactie *
"Als degene die de kost verdient arbeidsongeschikt wordt, of overlijdt, heb je een groot probleem"
Niet per definitie. Het is maar net hoe je het geregeld hebt, financieel maar ook m.b.t. verzekeringen. Huur je of ben je eigenaar van een woning etc.
Een invulling aan het leven geven als je kinderen het huis uit zijn......jij kunt alleen maar denken aan (vrijwilligers)werk. Heel goed. Nu snap ik je opmerkingen veel beter, check, LMAO!
(Overigens hebben de stellen die ik benoemde allemaal bewust de keuze gemaakt om de vrouw niet te laten werken. Er is rust, overzicht en heel veel tijd voor het gezin beschikbaar. De relaties gaan bovendoein super omdat er veel minder stress is en veel meer tijd voor elkaar)
Nee scottsdale
Vroeger toen mijn moeder zwanger werd van mij moest ze stoppen met werken. Dat hoorde toen zo. Haar contract werd gewoon beëindigd . Idem bij mijn schoonmoeder. Dat was eind jaren zestig/begin jaren zeventig.
Mijn moeder heeft dat nooit leuk gevonden. Ze is later wel weer wat gaan werken in een winkel maar dat was een baantje (niet meer op het niveau wat ze ooit had). Mijn schoonmoeder werkte ooit in de thuiszorg. Ook zei vond het stoppen achteraf niet leuk.
Mijn schoonmoeder en mmoeder hebben werken altijd gestimuleerd. Blijf vooral werken dames vinden ze. Zo fantastisch was dat verplicht huisvrouw zijn niet.
Werken hoort bij het leven. Zowel bij mannen als vrouwen. Hoe je dat samen regelt zoekt iedereen zelf maar uit maar tegen vrouwen zeggen dat blijven werken achterhaald is is onzin.
scotsdale
wel opvallend dat het altijd de vrouwen zijn in jouw omgeving die de zorgtaak volledig op zich nemen en niet dat het 50/50 verdeeld is over mannen en vrouwen.
Nogmaals
Interessant. Mijn moeder was fulltime huisvrouw en vond het fantastisch. Zo ook ik en mijn broer en zus.
Ze ging echter ook weleens mee met schoolreisjes, was hulpmoeder bij zwemmen en sporten, bracht bij slecht weer mij en mn broer/zus naar school en zorgde dat ze er altijd letterlijk en figuurlijk was voor haar kinderen.
Ik vond het als kind erg fijn. Er was altijd rust in huis. Mijn vader was altijd vrolijk. Kon lekker zijn gang gaan en dus ook mijn moeder en uiteindelijk ook ik en mijn broer en zus.
Er kon veel, we hadden 2 katten en 2 honden, vissen, hamsters en ooit zelfs een papegaai. Mijn vader had geen mega goeie baan, maar ze waren verstandig met geld en daardoor kon er veel.
Toen ik het huis uit ging, ging mijn vader met pensioen. Ze kochten een patio-woning en zijn fulltime levensgenieters. Rijden in de zomer met hun cabriotje naar de Côte, maken veel cruises en hebben meer hobbies dan ik en mijn broer en zus bij elkaar.
Ze zijn over 2 jaar 50 jaar getrouwd. Ik hoop dat ze het halen.
Flavia
Waarom is dat opvallend? En waarom zou het 50/50 verdeeld moeten worden?
Dat is toch een keuze die je samen maakt?
Dat doe en deed ik ook
Hier ook voorleesmoeder, luizenpluizen, mee op schoolreis, etc. etc. En hier ook een hond. Vogels, konijnen en katten komen er hier niet in wegens allergieën. Dus ik zie niet in wat ik had kunnen winnen met fulltime thuis zitten. Net als de moeder en schoonmoeder van Vlinder vond mijn moeder het een regelrechte straf dat ze moest stoppen als verpleegkundige toen ze zwanger was van mij. Toen mijn jongste broertje 6 was en het 'enigszins' geaccepteerd was in de omgeving is ze snel weer voor halve dagen aan het werk gegaan. Mijn schoonmoeder heeft altijd fulltime moeten werken als alleenstaande moeder. Dat had wat haar betreft wat minder mogen zijn, maar ze moest wel om het hoofd boven water te houden. Maar ze hield van haar werk en deed het tot de laatste dag met plezier.
Voor mij, mijn zus en schoonzussen, en alle vriendinnen (en uiteraard collega's) geldt dat we diep ongelukkig zouden worden van het alleen maar thuis zitten. Ik ken echt helemaal niemand die uit eigen weloverwogen keuze fulltime thuis is. De enige die daar tijdelijk voor heeft gekozen was de vriendin die ongepland een tweeling kreeg. Toen had ze 4 kinderen onder de 4, dat was voor haar niet te combineren met werk. Maar toen de tweeling eenmaal op school zat is ze gewoon weer 3 dagen gaan werken.
En helemaal eens met Flavia, waarom zou het NIET 50/50 verdeeld zijn? Zouden mannen liever buitenshuis werken dan vrouwen? Geloof er niks van.
Dat is fijn scottsdale
En jij zelf? Getrouwd? Al jaren? Fulltime werken en je partner blijft altijd thuis?
Ik ben nu 20 jaar getrouwd. Wij werken allebei. Kunnen alles doen wat wij willen. Onze kinderen mogen altijd vriendjes mee naar huis nemen. Wij hebben 2 katten, een hamster, vissen en een baardagaam.
Thuisblijven als moeder of werken als moeder bepaald niet of je kinderen gelukkig worden en een goed leven hebben.
Als jullie als stel dat samen zo willen dan is dat jullie keuze. Ik vind het persoonlijk niet verstandig maar die keuze is vrij. Als je af e toe maar weer eens stil staat en het er samen over hebt. Wij hebben de afgelopen 20 jaar zoveel veranderingen gehad. Ouderschapsverlof voor man en voor mij. Van 40 uur naar 24 uur naar 32 uur etc.
And again
Oftewel, het is maar net hoe je het regelt en wat je zelf een fijne situatie vindt.
Niets moet of "zou moeten gaan zoals het hoort" je maakt samen de keuze.
Ik heb 3 koters en ben 23 jaar samen waarvan 16 jaar getrouwd.
Wij vinden het allemaal een perfecte situatie. Ik en mijn vrouw hebben veel vrije tijd en tijd voor onszelf. En natuurlijk verdelen we zaken. Maar dat is dan meer 80/20.
overigens
Overigens snap ik niet dat er maar vanuit gegaan wordt dat je "alleen maar thuis zit" als je niet werkt. Daar begrijp ik echt helemaal niets van.
Dat ligt echt puur en alleen aan je eigen creativiteit en sociaal netwerk.
Je moest eens weten hoeveel vrouwen er rondom het Gooi niet werken en het drukker hebben dan jij en ik bij elkaar.
scotsdale
die 50/50 bedoel ik niet dat beide partners 50% werken 50% zorgen maar dat er even veel mannen als vrouwen full-time thuis zijn.
In jouw omgeving zijn dat alleen vrouwen en dat vind ik opvallend ouderwets.
Flavia
In mijn omgeving wordt er opvallend weinig gescheiden. Dat is ook ouderwets.
Begrijp me goed
Het mag van mij trouwens ook andersom zijn. Vrouw fulltime werken en ik fulltime thuis.
Lijkt me heer-lijk.