U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bang om te scheiden
Ik ben een moeder van 2 lieve meiden, 5 en 7 jaar. Mijn partner is vanaf het moment dat de kinderen geboren zijn veranderd, geeft vaak aan dat hij spijt heeft dat hij voor een gezin heeft gekozen, heeft ook eigenlijk niets in de opvoeding gedaan. Als hij thuis is, is hij thuis en heeft zijn rust nodig , ik moet hem altijd om hulp vragen, maar uit zichzelf komt vrij weinig, hij is altijd met zijn werk bezig.
De afgelopen jaren waren zwaar, mijn kinderen zijn veel ziek geweest, hebben operaties moeten ondergaan, ook is mijn oudste slecht geboren, waardoor ze nu leerproblemen ondervind, wrs door zuurstofgebrek, dit heeft de afgelopen jaren veel zorgen gegeven en heb ik veel gesprekken op school gehad, heeft onderzoeken gekregen en blijkt ADD te hebben, waarvoor sindskort medicijnen.
Maar alle keuzes heb ik in mijn eentje moeten maken, mijn man gaat alles uit de weg, is geen prater en ontzettend chagrijnig.
Ik voel in alles dat hij niet om mij en de kinderen geeft.
Ik ben eigenlijk alle ballen hoog aan het houden, probeer mijn meiden alle liefde te geven, want ik wil dat ze weten dat ze meer dan gewenst zijn en ik er alles aan doe om ze gelukkig te zien.
Maar mijn batterij is leeg, ik mis echt iemand om me heen, die me steunt, een arm om me heen geeft, en helpt als het een keertje zwaarder is.
Ik werk 2 dagen, doe het huishouden, boodschappen, alle zorg voor de kinderen, mijn man werkt alleen maar en zal nooit eens iets met de kinderen doen, tenzij ik het vraag, hij zal nooit eens vroeger opstaan en zeggen, blijf jij maar eens een keer liggen, ook niet als ik ziek bent, ipv daarvan, slaapt hij de weekenden uit, want hij werkt 5 dagen.
Hij zal nooit de nachten eruit gaan of dit halveren als de kinderen ziek zijn.
Als ik hem om hulp vraag wordt hij 9 van de 10 keer boos.
Omdat ik zijn boosheid wil minderen, laat ik het vaak om dingen te vragen.
Net als vannacht, mijn dochtertje is 5 dagen geleden geopereerd, ik zelf 2,5 week geleden, ik moest nog herstellen, maar dat lukt niet, want iemand moet voor de kinderen zorgen. Vannacht was ik ziek, oververmoeid, kinderen vroeg wakker, lukte niet om te lezen, ik vroeg mijn partner om voor deze keer met de meiden naar beneden te gaan.
Ik krijg een uitbrander, het is niet normaal zo vroeg uit bed, hij is gewoon niet geschikt als vader, dat soort dingen roept hij.
Vervolgens ben ik mijn meiden aan het troosten, kan ik niet meer slapen, zoveelste keer.
Mijn oudste dochter zei vanochtend, mama, papa en jij horen niet bij elkaar, jij bent altijd lief voor ons, maar papa is altijd boos tegen jou en ons, je kan beter een lievere papa zoeken.
Mijn hart brak, en ergens weet ik dat ze gelijk heeft.
Maar ik weet niet hoe, ik werk maar 2 dagen, we hebben net een nieuw huis gebouwd in een kindvriendelijke wijk, mijn kinderen vinden het hier fijn. Ze hebben een hekel aan de BSO, als ik ga scheiden, moet ik meer werken en zij dus vaker naar de BSO.
Voor mijn oudste dochter zou dat ook te vermoeiend zijn , de dagen zijn pittig voor haar en na school heeft ze echt haar rust nodig.
Ik heb vaker met mijn man een scheiding besproken, maar dan zegt ie dat hij alles van me afpakt, ik niet moet denken dat hij ons nog onderhoudt en hij de kinderen van me afpakt.
Ik weet zeker dat er wat mis is met mijn partner hij heeft een ontzettend lage draagkracht en staat makkelijk in het leven, is heel nonchalant en wordt snel boos, hij had vorig jaar beloofd hier hulp voor te zoeken, een verwijzing gevraagd, maar vervolgens niets mee gedaan, we zijn nu bijna een jaar verder nu ontkent hij alles.
Buiten boosheid, kan hij echt vernederen, dat vind ik nog het meest erge, hij is een paar keer van huis weggegaan omdat hij gek werd van ons als gezin, dan geeft hij vaak aan dat hij spijt heeft van ons en dat doet zo'n zeer, niet zozeer voor mezelf, maar ik vind het voor mijn meiden heel erg en geef mezelf vaak de schuld waarom ik nooit eerder wat opgemerkt heb aan hem...
Ik wil heel graag met mijn meiden een leven opbouwen, zonder hem, maar ik weet dat het financieel dan erg moeilijk wordt en ook weet ik dat ik meer moet werken, en dan denk ik, mijn batterij is nu al leeg , hoe moet dat dadelijk dan, hoe ga ik dat allemaal in mijn eentje doen.
Ik krijg er dan naast de financiele problemen ook een lastige ex bij, want als vader zal hij zijn kinderen moeten zien, maar het gevoel dat ik mijn kinderen moet achterlaten bij hem ...... hij heeft nooit voor ze gezorgd, is snel boos, neemt geen verantwoordelijkheid en zal er nooit de nachten uitgaan of ze troosten als er wat is. Hij knuffelt ze nu ook amper, dat zal straks niet anders zijn.
Ik ben bang, echt bang voor wat er komen gaat, aan de andere kant wil ik dat mijn kinderen gelukkig opgroeien....
Gewoon doen!
Wissel eens een paar jaar Scottsdale, is erg goed voor de wederzijdse waardering tussen man en vrouw.
Dat wil ik wel
Maar mijn vrouw niet 
dat vind ik dan weer niet zo ouderwets.
1 op de 3 huwelijken eindigen in scheiding, dat betekend nog steeds dat 2/3 het gewoon redden.
Alleen er zijn meer risico's voor inkomensdaling buiten scheiding: overlijden van 1 van de partners, ziekte, verlies van baan.
Ik vind het een gezonde vorm van risico spreiding als beide partners werken en zonde van het in het in iemands opleiding geinvesteerde bedrag als je niets met je opleiding doet. Een bepaalde mate van return on investment vind ik niet te veel gevraagd. Dat kan via betaald werk maar ook via vrijwilligerswerk.
Scottsdale, wat doet je vrouw dan zo de hele dag?
Oprecht nieuwsgierig. Ik zou er echt niet aan moeten denken. Ik zou me binnen de kortste keren te pletter vervelen. Ik heb geen familie of vriendinnen die niet werken, dus een bloeiend sociaal leven in die uren zit er niet in. Hobby's waarvan ik me kan voorstellen dat ik me er 7 dagen per week mee kan amuseren heb ik niet. De kinderen zijn 17 en 19, die vinden het een inbreuk op hun privacy als ik er iedere dag zou zijn. Dus, hoe ziet een dag van jouw vrouw eruit?
En waarom bepaalt zij dat er niet geruild kan worden? Vind jij het geen probleem om haar al die jaren al te onderhouden? Vindt zij het geen probleem om onderhouden te worden? Ik zou dat een ongemakkelijk gevoel vinden. En inderdaad, ik heb best wat in mijn mars, daar mogen ook anderen dan mijn familie van profiteren. Dat ik daar ook nog leuk voor betaald word vind ik ook wel heel prettig. Daarnaast doe ik ook nog vrijwilligerswerk.
scheiding
Ja, Scottsdale. Ik werk niet in het geval ik ooit ga scheiden maar het is me wel overkomen. Ben ik even blij dat ik geen thuisblijf moeder was.
Scheiding kwam voor mij volkomen onverwachts, dus ik zie echt de andere kant van de medaille, het kan je gewoon overkomen en dan ben je blij dat je werk hebt.
Nu was onze verdeling trouwens verder wel heel traditioneel. Ik ben zzp-er en werk vanuit huis. Inkomsten waren zodanig (fijn voor mij) dat ik niet zo heel veel uren hoef te draaien om voldoende te verdienen. Dus ik hield me voor 80% met het huishouden bezig en mijn toenmalige partner niet. Op zich vind ik die constructie wel heel duidelijk want wij hadden zelden ruzie over de taakverdeling. Ik deed het huis en veel met de kinderen overdag. Hij de tuin en taxi spelen voor de kinderen. (brengen/halen, training en clubjes)
En zij beslist dat?
Vind je dat eerlijk, Scottsdale? Ik niet. Je mag best eens wat harder met je vuist op tafel slaan. Het is jouw beurt om je volop met het kroost en de was bezig te houden.
Tsja
Ik heb niet gezegd dat mijn vrouw nooit gewerkt heeft en ook nooit meer zal gaan werken.
Het heeft wat mij betreft meer te maken met verwachtingen en prioriteiten.
Wij hebben onlosmakelijk gekozen voor het, wat ons betreft, meest relaxte scenario om een gezin te runnen. Zo min mogelijk druk, stress en vermoeidheid, zo veel mogelijk tijd voor elkaar maar ook voor jezelf.
Ik zeg zeker niet dat het niet te doen is op een andere manier.
Overigens is mijn vrouw behoorlijk afgeknapt op werken, presteren, collega's etc.
Ze geeft eerlijk toe dat ze, toen ze nog werkte, het ook wel deed voor aanzien, iets willen "voorstellen", belangrijk zijn etc.
Ze heeft nu veel meer rust en kan optimaal genieten van haar gezin.
Iedereen blij en wie weet wat de toekomst biedt.
(Uiteraard nemen we een risico bij overlijden, we zijn echter goed verzekerd, maar ze zal in geval van nood wellicht wat uurtjes moeten bijklussen, maar dat is goed in te regelen)
Onlosmakelijk gekozen?
Tuurlijk is dat niet onlosmakelijk! Alle beslissingen kunnen (en moeten soms) herzien worden, zelfs die om te trouwen.
Relaxed
Die baan waar jij je zo relaxed in voelt, die had je vrouw gewoon nog niet gevonden. Waarom zou ze dat niet alsnog doen? Een relaxte baan en een relaxte man thuis. Ideaal.
Leuke vraag
Wat doet mijn vrouw de hele dag, dat is een leuke vraag.
Moest even de agenda er bij pakken, maar het ziet er zo uit ong.
Zorgdragen voor 3 kids (7,11 en 13)
Zorgdragen voor 2 honden, 1 kat, 3 vissen, 2 konijnen en 2 tamme ratjes.
Bijhouden van onze kruiden/moestuin en het spul in de kweekkas van 100m2.
Ze zwemt 4 keer in de week. Tennist 1x per week, loopt 3x per week hard en doet 1x per week Pilatus.
Speelt gitaar en oefent dagelijks. Schildert en tekent portretten en is druk met fotografie (doet een online Photoshop cursus)
Sindskort heeft ze de "kringloop" ontdekt en staan er ineens wat oude meubelstukken in de garage die ze wil gaan opknappen en koopt ze allemaal boeken die ze wil gaan lezen maar wat waarschijnlijk nooit gaat gebeuren.
Ze bezoekt 1x per week haar moeder en 1x per week haar oma en is regelmatig te vinden bij concerten (ben ik niet zo van)
Verder doet ze boodschappen en het overige huishouden en zit ze soms uren in bad met een Sonos box naast haar.
Oké, veel tijd voor zichzelf dus
En jij vindt het normaal om dat gehobby te sponsoren? Ik niet. En zeker niet als zij, omdat ze zo'n lekker luizenleventje heeft, dat niet wil omdraaien.
Ik heb ook een heerlijk relaxte baan, waar ik gewaardeerd wordt en waar ik lol heb. Ik heb geen 16 hobby's, daar heb ik geen tijd voor, maar ik heb heus wel tijd voor mezelf. Man ook. Ik sport zeker wel, man ook, ik heb 1x per week een hulp voor 2 uurtjes, de rest doen we zelf. De kinderen zorgen ook grotendeels voor zichzelf, dat deden ze al vanaf 11 uur (middelbare school). En dragen (meestal wel na wat gesputter, dat dan weer wel) een steentje bij in het huishouden. De hond gaat als wij beiden werken en er geen kind thuis is naar een gezellige oppas bij ons in de buurt. Zo ook in de vakanties.
Kortom, ik zie geen enkele reden waarom zij juffertje luxeleventje zou blijven spelen terwijl jij fulltime werkt en eigenlijk ook wel graag thuis zou zijn! Waarom niet zoeken naar een ander evenwicht? Allebei parttime werken? Zo doen wij het. Man werkt 32 uur en ik 28, maar dat zou natuurlijk ook minder kunnen bij jullie. Als daarmee maar voldoende wordt verdiend. En daar zit 'm nou net het pijnpunt: jouw vrouw gaat nooit meer genoeg verdienen, vanwege een enorm gat in haar cv en achterstand op kennisgebied.
Natuurlijk moeten jullie helemaal zelf weten hoe je het allemaal regelt, als jullie er allebei gelukkig mee zijn moet je het vooral zo laten. Maar ik proef uit jouw reactie dat jij het er (toch, stiekem) eigenlijk helemaal niet zo mee eens bent. En zij wil niet tornen aan de situatie zoals die is. Maar heb dan alsjeblieft ook geen oordeel over het feit dat wij wel allebei werken.
Ik vind het trouwens verbazingwekkend dat jij in je eentje blijkbaar voldoende verdient voor deze levenswijze. Wij zouden het niet redden op mijn mans salaris alleen. Of nou ja, dat zou wel lukken, maar dan zonder de leuke extraatjes als vakantie en allemaal een iPhone. We zouden natuurlijk wat besparen op de hulp en oppas, maar dat is tientjeswerk dus zet niet echt zoden aan de dijk. We wonen niet riant, alleen zouden we naar 1 auto kunnen, dat scheelt wel. Maar dan nog. Bovendien is mijn man zelfstandig ondernemer, dat is dan toch een risico, als hij geen nieuwe opdracht binnenhaalt geen salaris...
Nou prima toch
Het is toch juist fijn dat je zelf kunt kiezen, samen, hoe je het werk verdeelt? Ideaal bestaat niet en als je partner een goed inkomen kan verdienen kan er ook iemand thuis zijn voor de kinderen en het huishouden. Het kan zeker een hoop stress schelen. En kinderen, jezelf en je partner, ook een hoop rust bieden in een jachtige tijd.
Als je het inderdaad bij scheiding, ziekte, calamiteiten, maar zo goed mogelijk regelt.
En waarom moet iedereen altijd maar alles alleen kunnen? Is dat ook niet een vaak onhaalbaar ideaal? Je draagt bij wat je beiden goed kunt en wenst. Dat wil toch niet zeggen dat iedereen het zo moet doen als jij en je partner.
Nou had ik wel wat extra's op mijn bordje maar ik had echt wel graag een periode thuis voor man en kinderen gebleven. Dat is ook een goede tijd die niemand je meer afneemt. Je doet wat jullie samen het beste uitkomt. Mijn ideaal was beiden parttime werken en parttime zorgen. Jammer maar het werd anders.
Ik zie om me heen ook vrouwen, een enkele man, die tijdelijk of langer er voor het thuisfront zijn, dat kan ook heel goed werken.
Allebei een werkkring of zelfs carrière kan ook nogal botsen. Er zijn altijd opties als je er samen maar uitkomt.
Pennestreek
Dat luizenleventje is aan de ene kant waar, maar aan de andere kant is het keihard werken, dat weet jij ook. Tevens profiteer ik er ook behoorlijk van. In principe is alles in kannen en kruiken als ik thuiskom. Avondeten wordt geregeld etc.
En dat gehobby zijn veel zaken die we beide leuk vinden en allemaal langzaam zijn gegroeid.
Omdat we erg jong samen een koophuis hebben gekocht (zij werkte toen nog) en dit ook nog eens in het Gulden-tijdperk was, hebben we met een paar keer overstappen en verhuizen van de randstad naar een goedkoper deel van het land een behoorlijke stap kunnen maken en hierdoor ook nog eens belachelijke lage maandlasten hebben.
Pennenstreek ik begrijp je niet
"Verder, zoals ik al aangaf, als de kinderen de deur uit zijn en je toch weer invulling aan je dag wil geven kom je na 20 jaar niet meer aan het werk in een baan die een beetje leuk betaalt. Dan blijf je veroordeeld tot laaggeschoold werk of vrijwilligerswerk"
Hoe kom je daarbij? Ik kon van thuisblijfmoeder zo aan de slag daar waar ik voor opgeleid was. 46 Jaar was ik toen.
Verder: luizenleventje, juffertje luxe...gaat het wel goed met je zo te praten over een vrouw die je niet kent? Kijk je daar op neer?
Dan nog: mijn ex had voor geen goud willen ruilen met mij. Letterlijk zijn woorden dat mijn leven hem vreselijk leek.
En tot slot kan niet iedereen 10 ballen in de lucht houden. Fijn voor je wat je allemaal kunt, maar dat kan of wil gewoon niet iedereen en dat is ook prima.
Een vriendin
Een vriendin van mij had vrij bewerkelijke kinderen, later bleek er autisme in het spel. Zij is toen thuis gebleven om een zo goed mogelijke basis te leggen. Toen de jongste naar groep acht ging kon zij weer als basisschool juf aan de slag. Eerst als invaller maar al vrij snel met een eigen klas. Het scheelde wel dat ze al gewerkt had voor ze kinderen kregen.
Haar man heeft het in de jaren dat zij thuis was makkelijker gehad, hij heeft toen carrière kunnen maken, maar ze zijn beide blij dat ze nu allebei inkomsten hebben, dat maakt het leven wel makkelijker.
Maar de jaren dat ze thuis gebleven is, heeft ze bepaald geen luizenleventje gehad, het was hard werken en flink regelen en organiseren om iedereen de rust te bieden die nodig was en taxibedrijf mama te zijn voor alle buitenschoolse activiteiten, doktersbezoek, etc
Werken
Wat ik nou echt niet begrijp is dat er zo moeilijk en krampachtig wordt gedaan over niet werken.
Om eerlijk te zijn, als mijn inkomen niet nodig zou zijn, dan zou ik toch echt direct stoppen.
Iedere dag weer naar dat kantoor, het kost zoveel tijd, liever niet hoor.
Zoveel leuke dingen te doen in het leven. Tenzij je niet graag thuis bent natuurlijk, dan begrijp ik dat je met piepende bandjes richting werk scheurt.
Wij vinden het heerlijk thuis, rust, ruimte, privacy. Echt de plek om jezelf te zijn.
En voor de kenners, binnenkort krijgen we een nieuw "kind" een Falabella
Met andere woorden, we hebben helemaal geen tijd om te werken!
Mijn man
hoeft niet te werken, aangezien mijn inkomen voldoende is, maar ik heb hem er nooit over gehoord, dat hij denkt aan stoppen. Geen enkele man trouwens.
Zou het voor jullie mannen een optie zijn, denk je?
Quote:
Ik ben een man van 41 en heb in mijn directe omgeving meerdere stellen met kinderen waarbij de man fulltime werkt en de vrouw niet "werkt" maar voor de kinderen en het huishouden zorgt.
De vrouwen hebben genoeg tijd voor het gezin, de mannen hebben genoeg tijd om zich te focussen op werk en kunnen 's-avonds en in het weekend tijd doorbrengen met de kids en hoeven zich niet druk te maken om de boodschappen of de badkamer te soppen. Ideaal voor iedereen.
In mijn optiek zijn het vaak juist de vrouwen die zonodig nog een baantje moeten hebben omdat vriendinnen of zussen dit ook hebben en vinden dat dit "gewoon zo hoort". Een gedachtengang die allang weer achterhaald is.
Wauw... deze had ik even gemist. Wat dieptriest dit. Die gedachtengang is achterhaald? Wie bepaalt dat? Wie denk je dan dat er voor mij zorgt na een scheiding en voor al die andere vrouwen (40% van de stellen gaat vroeg of laat uit elkaar!)
Ik zou wel gek zijn om mijn baan op te geven. En nee, ik heb geen baanTJE. Ik verdien met mijn baan meer dan wat 90% van de mannen verdient. Het zou nogal zonde zijn om niks te doen met mijn universitaire diploma en mijn carrière aan de wilgen te hangen.
Voor wie? Voor jou, omdat jij vindt dat vrouwen zonodig een baantje moeten hebben en ze beter kunnen stoppen? Alleen maar omdat ze een vagina hebben? Wat een bizar idee.
Het is bijna 2020 word alsjeblieft wakker.
wel ...
Ik had vroeger een ambtenarenstatuut waar ik wat beneden mijn niveau werkte maar niet echt een stressvolle job had. Mijn echtgenote (nu ex) wilde graag groot bouwen - want "haar zus had ook een groot huis" - en vroeg me of ik niet in de privé wilde gaan werken om meer te verdienen. Zij werkte part-time in het onderwijs en had een zee van tijd om zich met de kinderen bezig te houden.
Dat heb ik dan gedaan; ik werkte hard voor ons gezin en betaalde de beide leningen af, voor de bouwgrond en het huis.
Na 20 jaar was alles netjes afbetaald; op dat ogenblik wilde mijn ex scheiden, kocht mij uit uit het huis met een deel van haar geërfde geld en eiste de kinderen op onder het mom dat ik me te weinig met de opvoeding van de kinderen had bezig gehouden...
Twintig jaar gewerkt voor niets en mijn kinderen die hun moeder gelijk gaven omdat ze van niet beter wisten; in mijn vrije tijd hield ik me nochtans met de kinderen bezig, maar dat was uiteraard veel minder dan de tijd die hun moeder in hen stak.
Nochtans hebben we geen vechtscheiding gehad omdat ik dat onze kinderen niet wilde aandoen, betaal voor hen veel alimentatie en zie mijn kinderen regelmatig, maar op het ogenblik dat alle kinderen het huis uit zijn, mag ze wat mij betreft ter plekke doodvallen.
Liefde is blind, wat ben ik naïef geweest!
Dat het mag
niet dat het moet Lanza. Jij interpreteerd het ineens zo dat gezegd is dat dat moet.
Ik herinner mij dat ik een jaar of 10 geleden een omslag meende te zien. Misschien was het ook al wel eerder. Vrouwen voelden zich weer vrij om te zeggen dat ze kozen voor niet werken. En wat nieuw was, was dat er gezegd werd, als je er zelf maar achter staat, achter het wel of niet werken, dan is het helemaal prima. Ik vond dat wel mooi.
Een baantje
"In mijn optiek zijn het vaak juist de vrouwen die zonodig nog een baantje moeten hebben omdat vriendinnen of zussen dit ook hebben en vinden dat dit "gewoon zo hoort". "
In mijn optiek zijn mannen die het werk van vrouwen afdoen als "baantjes", ofwel ruim boven de 60, ofwel relatief laag opgeleid.
Gruwel
"Vrouwen voelden zich weer vrij om te zeggen dat ze kozen voor niet werken. En wat nieuw was, was dat er gezegd werd, als je er zelf maar achter staat, achter het wel of niet werken, dan is het helemaal prima. Ik vond dat wel mooi."
Dat vind ik altijd zo'n gruwel, vrouwen die zeggen dat het feminisme of de emancipatie geslaagd is want nu kunnen vrouwen immers KIEZEN.
Dat is alleen maar semantiek. De uitkomst is immers hetzelfde: nog steeds zijn het hoofdzakelijk vrouwen die minder gaan werken als er kinderen geboren worden, bijvoorbeeld. Als 1 van beiden thuis blijft "voor de kinderen" is dat vrijwel altijd de vrouw; niet de man. Dat partijen er nu voor kunnen KIEZEN, is dezelfde uitkomst gewoon op een andere manier verwoorden of framen.
Echte gelijkwaardigheid zit er niet in dat vrouwen kunnen KIEZEN thuis te blijven voor de kinderen, maar in het feit dat zowel man als vrouw gelijkelijk verantwoordelijk zijn voor de zaken die bij het runnen van een gezin horen.
Maar nee, tegenwoordig gaat het om de "keuzevrijheid". En met die keuzevrijheid is het aantal vrouwen dat na een scheiding aan elkaar hangt van toeslagen en partneralimentatie, nog steeds hoog.
Quote:
niet dat het moet Lanza. Jij interpreteerd het ineens zo dat gezegd is dat dat moet.
Ik herinner mij dat ik een jaar of 10 geleden een omslag meende te zien. Misschien was het ook al wel eerder. Vrouwen voelden zich weer vrij om te zeggen dat ze kozen voor niet werken. En wat nieuw was, was dat er gezegd werd, als je er zelf maar achter staat, achter het wel of niet werken, dan is het helemaal prima. Ik vond dat wel mooi.
Maar geldt die keuzevrijheid dan ook voor mannen/vaders? En wat als ze allebei van deze vrijheid gebruik maken en allebei besluiten liever te stoppen met werken? Wie betaalt dan het huis, het eten, de kleding, de verzekering, zorgkosten?
Lanza
Ik geef puur en alleen mijn eigen mening, lees ook het stukje waar ik naar refereer.
Woorden als "in mijn optiek" en "vaak" zijn hier van wezenlijk belang.
Ik zeg niet "het is altijd zo", óf "het is absoluut een feit dat"
Maar waarom hebben 'veel' mannen dan een baan?
Je kunt dezelfde redenering toepassen. Veel mannen werken, omdat ze zijn opgegroeid met het idee dat dit zo hoort. En ze willen niet onder doen voor hun vrienden die ook allemaal een baan hebben.
Is dat idee dan ook niet allang achterhaald? Waarom werkt er eigenlijk nog iemand?