Balans in opvoeden na scheiding.

En waarom mag hij niet bij jou in bed?

Zijn wereld staat op zijn kop. Hij heeft behoefte aan steun, fysiek en mentaal, en houvast. Als hij, ik noem maar wat, een ongeluk had gehad, of gepest werd op school, zou je dan ook niet willen dat hij bij jou in bed ligt? Ik snap niet zo goed waarom je hem in zijn eigen bed wilt hebben. Wat je daarmee voor doel voor ogen hebt. Dat komt echt wel weer als hij (en jij) wat meer gewend zijn.
Laat het los, doe waar jullie je goed bij voelen, en zorg vooral voor gezelligheid, warmte en stabiliteit. Jullie samen in je eigen coconnetje. En vooral: laat zijn behoeften leidend zijn. Hij is het kind, jij de volwassene waarop hij leunt.

Geen probleem van maken

Ik zou er ook geen probleem van maken. Wil hij bij jou slapen, prima. Ik heb tijden een nog veel ouder kind bij mij in bed gehad, het is echt geen probleem, gaat vanzelf over.

om te beginnen...

"Iedereen roept wel wat ik zou moeten doen."

Herkenbaar. En dan ga je des te harder aan jezelf twijfelen...

Om te beginnen zou ik als ik jou was alle goedbedoelde adviezen glimlachend aanhoren, de adviseur bedanken en het vervolgens zonder schuldgevoel naast me neerleggen. Probeer je eigen gevoel te volgen en bedenk dat je niet andermans toestemming nodig hebt daarvoor.

Maar ik weet ook dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, zeker als je leven op zijn kop staat (wat vaak zo is kort na een scheiding).

Mijn zoon ook

Mijn zoon heeft tot zijn 12e bij vlagen naast mij in bed geslapen. Ik heb er nooit een probleem van gemaakt. Hij had soms last van nare gevoelens, soms nachtmerries, dan was ik er als steunpunt. Op een gegeven moment, toen was hij dus 12, vond ik het zelf niet zo leuk meer. Toen heb ik gezegd dat hij per week nog maximaal 2 nachten bij mij mocht slapen, daarna nog maar een nacht per week. Daarna was het zonder problemen achter de rug. Hij is inmiddels 16 en heeft laatst nog eens een nacht naast mij geslapen, hij voelde zich niet lekker. Dat mag, vind ik.

Jouw zoon in 9. Je kunt best zeggen dat je eigenlijk vindt dat hij in zijn eigen bed moet slapen, maar dat je de komende tijd, bijvoorbeeld tot nieuwjaar, een uitzondering maakt. Het is een zware periode en jouw nabijheid en geruststelling is waarschijnlijk erg belangrijk voor hem. Er is niks mis met een beetje extra steun, daar ben je ouder voor.

net als bij Niki

Hier zelfde verhaal met dochter. Zij heeft ook tot 12e met vlagen bij mij geslapen. Ook omdat zij dat toen nodig had. Op enig moment is ze er mee gestopt. O

What else

Ik ben inderdaad gescheiden, ja.

Ik ben niet gescheiden. Ik heb gewoon ervaring met een kind dat bij mij wil slapen.

What else

Er zijn hier aardig wat 'gescheiden vrouwtjes', mogelijk zijn er ook tussen die een kind in bed zelf wel prettig vinden.

Naar mijn mening hebben ouders de verantwoordelijkheid om hun kinderen op te voeden tot zelfstandige wezens die behoorlijk in deze maatschappij kunnen functioneren. Structureel bij je ouders in bed slapen hoort daar wat mij betreft niet bij.

Weer zo'n verwerpelijke verworvenheid uit de jaren zestig van de vorige eeuw.

Hm...

"Vrouwtjes"?

Het zelfstandige wezen is nog niet zo ver als hij negen is. Om later zelfstandig te worden heb je het als kind soms juist nodig om je veilig en geborgen te voelen. Structureel is zeldzaam denk ik, de meeste kinderen groeien gewoon verder en daar hoort bij dat behoefte krijgen aan 'zelfstandig slapen'.

Structureel...

.... bij mama in bed slapen bedoelde ik. Dat is zeldzaam en houdt vanzelf op.

Vanzelf

We hebben sowieso nog lang op 1 (grote) slaapkamer geslapen met vader erbij.
Na de scheiding had zoon meer behoefte aan zijn eigen kamer en dat was ook snel voor elkaar. Dochter heeft het nog lang volgehouden. Ze had ook een angststoornis.

Inmiddels slaapt ze al heel erg lang in haar eigen kamer. Ik mag er niet eens meer bij.:-)

Zelf heb ik niet het idee dat het een opvoedkundig doel dient om je kind kost wat kost op zichzelf te laten slapen.
Zolang ze je warmte en nabijheid nodig hebben vond ik het prima.

Natuurlijk

Ze stoppen er vanzelf mee.
Mijn ene kind komt uit een Ad-regime, de ander heeft tot haar 13e af en toen periodes bij ons in bed geslapen, zij komt uit het Laat-los-het-komt-wel-goed-tijdperk. Had ik een kind eerder moeten doen.

Allebei wonen ze op zichzelf, eentje sinds kort samen. Ik snap niet wat dat met zelfstandigheid te maken geeft.

Sally

Nee, 'vrouwtjes', enkele quotes.

Blijft een vreemde constructie

Afgezien van de (on) afhankelijkheid, die ouders gaan dus blijkbaar allemaal tegelijk met hun 9 (?) jarige kind naar bed?

En die ouders doen dan aan seks (al is het met zichzelf) met het kind aanwezig in het bed? Of helemaal niet?

Nee, gezond kan ik het niet vinden.

Denk na Ad

Sex is niet voorbehouden aan het bed in de (kinder)slaapkamer.:-)

En ja hoor, ik ging gelijk met die kinderen naar bed. En als ze sliepen sloop ik er nog een uurtje uit.

Ondertussen las ik rustig een boek of zat op de laptop tot ze sliepen. Heb zelfs nog zitten werken terwijl de kinderen in slaap vielen.

Niet vreemd Ad

Tja je kunt het vreemd vinden maar ik vind het vreemder als je je kind verbiedt om bij jou te slapen als dat kind daar duidelijk behoefte aan heeft. Waarom verbieden? Omdat hij al zo nodig zelfstandig moet zijn? Omdat je het zelf niet handig vindt?

Wat de boer niet kent....

Kinderen die bij je slapen was ook de gewoonte in de familie van ex. Dus voor mijn exman was het ook al geen dingetje.

Uiteraard weer wel voor de kinderbescherming, risico op sexueel geweld, en een vriendin had weer geleerd in haar psychiatrische opleiding dat je zo problemen kunt krijgen met individuatie.

Het is voorbij maar gelukkig heb ik me van beiden niets aangetrokken. Was allemaal al gedoe genoeg, dit gaf tenminste nog wat broodnodige rust en gezelligheid.
En genoeg kwalitatieve tijd door de week. Als er eens iets was zat je er direct bij.
Altijd fulltime gewerkt in die tijd en dan zie je ze s avonds toch al veel te kort.

Gelukkig

hoef jij het niet te snappen Ad, boeit me niks.
Hier niet gescheiden maar echt wel 'plakkers' in bed. Misschien zit er een kern van waarheid in Ad's betoog want dochter is veel langer bij ons gekropen dan zoon... (hoewel zoon er wellicht meer behoefte aan had)
Dochter is trouwens een zeer zelfstandige jonge vrouw, stabiel en zelfverzekerd.
Maar zelf heb ik nooit twijfels gehad over effect op de kinderen, gelukkig man hier ook niet. Natuurlijk trekt het een wissel op je (liefdes) leven, maar daar zijn kinderen toch al goed in.

Dit vrouwtje

laat haar 9-jarige lekker in het grote bed slapen. Iedere nacht. Heeeerlijk. Kind vindt het fijn en veilig en slaapt als een roosje, wat in het eigen bedje niet wil lukken. Voor vertrek van het 'mannetje' (enkele aanhalingstekens) lukte dat moeiteloos, maar erna niet meer.

En wat de seks betreft: het voordeel van een scheiding is dat het vrouwtje geen mannetje meer in het huis- tuin- en keukenbed hoeft te herbergen. Seks bewaren we voor echt spannende plaatsen. Plek zat dus voor de in alle commotie wat angstig geworden kuikentjes. Een uitkomst.
Als dit kind op het 20e levensjaar nog steeds het liefst met mams in mijn bed wil liggen, ga ik me zorgen maken.

Dus TS, lekker doen hoor.

Lekker doen!

Hier ook gescheiden, nu bijna een jaar. Mijn jongens van 11 en 14 slapen regelmatig bij mij. Om en om, soms ook een paar nachten niet, soms omdat ze dat zelf niet willen, soms op mijn verzoek. En de hele knuffelbende komt mee. Ik ben blij dat ik ze die plek kan bieden, want bij papa is dat niet meer aan de orde met een vreemde vrouw er naast.

Lekker doen wat je hart je ingeeft!