Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin

Margriet*

Wat zou jij nou aanraden als mensen aan het begin van een proces staan wat Absoluut Anoniem, Richard, Bachata/Marieke, AnneJ. Emine hebben meegemaakt? Als een vriendin of een kennis aan jou vraagt: "Goh ik heb hulp en begeleiding gevraagd bij JZ maar het lijkt net of ik in de beklaagdenbank kom. Ik heb het gevoel dat er naar mij geluisterd wordt om dingen tegen mij te gebruiken in plaats van om mij te helpen". Wat zou jij, met jouw ervaring nou die ander antwoorden, aanraden?

Dat vraag ik me ook af ginny

je schrijft "Wat er dan in het hoofd omgaat van zo'n BJZ-medewerker. Ik neem tenminste aan dat ze dit niet doet omdat ze om werk verlegen zit, mensje pesten leuk vindt of haar maandelijkse target aan uithuisplaatsingen nog niet gehaald heeft."
Dat denk ik dus ook. Ik denk zelfs dat er mensen zitten die het goed bedoelen op hun manier. Die een radertje in een niet werkend systeem zijn maar die eigenlijk op niets anders te betrappen zijn dan naïviteit en het kwijtzijn van een helicopterview. Ze worden een schakeltje in het kafkaeske schimmenspel dat ze zelf niet kunnen zien. Ik denk dat hier later veel rapporten over geschreven worden: "waar kon het zo mis gaan, wie is verantwoordelijk? Een vlek op het blazoen van de jeugdhulpverlening, roep om parlementaire enquetes etc." Maar dat is later eerst moet het voortschrijdend inzicht nog wat verder rijpen blijkbaar.

Inderdaad

Krijg kippenvel van het verhaal van Marieke. En ik vraag mij dan ook af wat het nut is van een kind opsluiten, geen opleiding en geen hulp aanbieden. Doodeng.

De manier waarop je oplossingen ziet

Ginny:"Omdat dit blijkbaar een veelvoorkomen fenomeen is, ga ik ervan uit dat het te maken heeft met de wijze waarop iemand de wereld, of beter gezegd ouders, ziet. Daar zit dan toch fundamenteel iets fout."
Nee. Het heeft te maken met de wijze waarop iemand oplossingen ziet. Dat heeft hij of zij niet zelf verzonnen. Er is ook niet maar één persoon die daarover beslist. Er wordt over vergaderd.
De oplossing die gekozen wordt, vloeit voort uit de bedrijfscultuur die leidend is op zo'n vergadering.
In eerste instantie is dat de beslissing dat het kind uit huis moet. Dit dan weer op basis van een collectief (binnen de dienst) heersende opvatting over moeders en dochters (ouder/kinderen) en de gevaren.
De partij die die beslissing neemt, draagt geen verantwoordelijkheid voor de bijbehorende oplossing.
In het traject wordt de beslissing gedwongen uhp voorgelegd aan de rechter. In veel teksten van BJZ's kun je zelfs lezen dat men doet alsof het de rechter is die beslist. Maar dat is natuurlijk niet zo. De rechter kan hooguit de genomen beslissing afwijzen.
Als de rechter toewijst (en rechters hebben maar weinig mogelijkheden om af te wijzen), dan gaat het spel op de wagen.
De voogd gaat met de politie op pad en haalt dat kind op. Vaak wordt onderweg pas duidelijk waar dat kind de komende nacht terecht komt. Voor flink wat kinderen volgt er vervolgens een omzwerving van hot naar her. Van behandeling is in de eerste maanden geen sprake. Als het er al ooit van komt.
Een deel van de kinderen belandt zonder behandeling in de gevangenis en wordt daar 18. Dan mogen ze er weer uit.
Er moet wel een nuance worden aangebracht. Een aantal jaar geleden was er politiek gedoe over dit verschijnsel. De minister zou dat oplossen. Dat heeft hij gedaan door het verschijnsel te houden, maar de instellingen van naam te veranderen. Het zijn geen gevangenissen meer, maar behandelcentra. Waar overigens nog steeds niet of onvoldoende behandeld wordt, want er zijn te weinig behandelaars.
Er zit bovendien nog steeds een slot op de deur en het is gebruikelijk dat alle contact met de ouders verbroken wordt.
Fay:"En ik vraag mij dan ook af wat het nut is van een kind opsluiten, geen opleiding en geen hulp aanbieden."
Precies. Moet je als ouder eens proberen, je lastige puber 4 jaar lang op de kamer opsluiten zonder onderwijs. En dan geef ik je op een briefje dat dat toch nog een stuk veiliger is dan in zo'n 'behandelcentrum'.
Er gaapt een riant gat tussen het probleem en de oplossing.
Hoe je kind precies in het putje van de foute analyse valt is (los van obligate kenmerken als afkomst, sociale positie, opleidingsniveau ouders) een mysterie. Hier is Jeugdzorg mensenwerk op een niveau dat de kwaliteit van de koffietafel nauwelijks overstijgt.
Ondertussen: Ja, jeugd GGZ is ook jeugdzorg. Dat daar ook nog mensen gewoon geholpen worden zonder dat er iemand in paniek raakt, is geen deugd. Het is het enige waar je nog terecht kan. Je kunt niet meer zomaar zelf naar een psycholoog of psychiater, tenzij je de portemonnee kunt trekken.
Sinds jeugd GGZ ook onder jeugdzorg valt, bestaat het risico dat je met een gewone en vrijwillige hulpvraag in het gedwongen circuit belandt.
Dat heeft te maken met de manier waarop er binnen BJZ naar oplossingen gekeken wordt.
Daar gaan de klachten over.
Groet,
Miriam Lavell

Zonder emotie

Sietske:"thuis worden verhalen verteld die zorgen dat ik me emotioneel bij dit onderwerp betrokken voel (merk ik pas echt goed door dit draadje)."
Ik begrijp dat volkomen. Maar ik begrijp dan weer niet zo goed hoe je zoveel moeite lijkt te hebben met de emotie van mensen die _wel_ door het proces zijn geraakt.
Die zijn ook emotioneel.
Je hebt gelijk dat uit die woede weinig overtuigingskracht komt. Dat het warrige en soms ongeloofwaardige verhalen worden.
Ondertussen is er wel wat aan de hand. Daar zou over gesproken moeten kunnen worden. Zonder emotie.
Ik probeer me altijd te verplaatsen in die ouder die, met de handen in het haar over de opvoedproblemen die er zijn, bij BJZ aanklopt. Om hulp. Die de tranen moet drogen en een samenhangend verhaal moet opdissen.
Ik denk wel eens dat aan die mensen juist op dat moment hogere eisen gesteld worden in communicatieve vaardigheden, dan aan BJZ medewerkers.
Ze mogen geen fout maken, geen onderwerp scheef benoemen, niets verwarren en vooral niet boos of emotioneel worden.
Ik zou zeggen: droog je tranen en zet 'm op.
Ja, dat is best lastig. Het wordt wel tijd voor een bredere discussie dan alleen de litanie van woedende teleurgestelden.
Groet,
Miriam Lavell

Om terug te komen op die boodschappentas

Marieke, ik vind je verhaal aangrijpend. Ik krijg er de tranen van in mijn ogen.

En dan te bedenken dat mijn kind dit ook bijna was overkomen. Ieder kind wat zich thuis veilig voelt kan in zo'n situatie belanden. Zelfs de kinderen van Fred.

Moet je eens voorstellen dat tienduizenden kinderen niet meer bij hun ouders mogen zijn en vol zitten met zulke twijfels. Alle verbanden worden opzettelijk verbroken.

Eerder in dit draadje werd er gesproken over een boodschappentas. Ik vind deze vergelijking heel treffend. Voor hulpverleners is een kind niets meer dan een boodschappentas wat je even ergens anders naar toe verplaatst.

Alle emoties die een kind ondergaat worden genegeerd. Ik las laatst zelfs een artikel van een directielid waarin de gezinsvoogden opgeroepen werden om hun schuldgevoelens te negeren. Zodat ze wat vrede konden hebben met hun genomen beslissingen.

Iemand zei eens tegen mij: jouw kind is nu een dossier.

Met dat idee ben ik ook steeds de gesprekken met de gezinsvoogden aangegaan. Van mijn kind heb ik in die periode afstand moeten nemen. Ik moest mijn kind zien als een object om te kunnen communiceren met de hulpverlening. Mijn kind heeft haar vader in de periode ook erg moeten missen.

Het is echt zo dat ze niet met kinderen kunnen omgaan. Ze legden niet eens uit waarom ze kwamen. En toen mijn kind daar naar vroeg riedelde de gezinsvoogd slechts een standaardverhaaltje af.

Ik denk dat gezinsvoogden met opzet afstand nemen van de kinderen. Hun geweten knaagt. Dat zag ik telkens in hun ogen.

Veel sterkte Marieke met je verdere leven. Fijn dat je weer bij je moeder kan zijn. Het is goed dat je je verhaal vertelde. Ik hoop dat veel 'grote' mensen hierdoor wat meer naar kinderen zullen gaan luisteren.

Laatste reactie

De schaduwkant van jz is me inmiddels wel duidelijk geworden. Het lijkt me verschrikkelijk voor betrokken gezinnen om hiermee geconfronteerd te worden. Ik vond het leerzaam om mee te discussiëren, en heb heus het idee dat ik wat wijzer geworden ben.

Sietske

Belang van het kind

Over klachten vanuit een meer neutrale positie: Stel dat het kind klachten heeft omdat de voogd het onvoldoende tegen de ouders beschermt, of juist het kind teveel van de ouders vervreemdt, of het handelingsplan of de veiligheid op een andere manier de plank misslaat.
Dat kind moet ook de klachtenprocedure volgen.
Zie de informatie bij de kindertelefoon.
Groet,
Miriam Lavell

Mysterie?

Dat betwijfel ik dus. Volgens mij is iets in een relaas van iemans als absoluut anoniem dat een BJZ medewerker "aan zet". Dat ze met een gekleurde bril kijken geloof ik absoluut. En dat dat een bedrijfsdingetje is ook. Dat bepaalde indicatoren niet helpen geloof ook wel, maar dan nog. Het is volgens mij echt niet zo dat iedere allochtone, laag opgeleide ouder in de schuldhulpverlening ook meteen zijn kinderen kwijt raakt. Volgens speelt daar nog iets meer.

Maar het blijft natuurlijk mensenwerk. Het kan best zijn dat iedere BJZ medewerker weer aanslaat op iets anders. De een vind iemand die goedgebekt is sterk en sociaalvaardig en de ander vindt zo iemand asociaal. Ieder vanuit zijn eigen referentiekader.

Het zou toch wat zijn als er een standaardprotocol komen hoe om te gaan met BJZmedewerkers, een soort sollicitatietraining, maar dan anders

Ik heb trouwens andere ervaringen met de GGZ. Deze dateren uit 2007.

Dochter van bachata

Wat een aangrijpend verhaal. Je moeder en jij zijn vechters, gelukkig. En gelukkig dat jullie de weg naar elkaar weer gevonden hebben, dwars door alles heen. Ik hoop dat het je goed gaat.
Bij stichting Misplaatst kwamen indertijd talloze verhalen binnen die hetzelfde vertelden als wat jij vertelde. Verhalen van ouders, vooral. Ouders die vochten wat ze konden en zo machteloos waren. Helaas is de website van Misplaatst niet meer online. Er is indertijd een zwartboek gemaakt. Eén van de punten van kritiek was, dat ouders het een gevangenis noemden. Dat mocht niet. Maar het was het wel. De verhalen zijn echt schrijnend, en dan ging het niet eens over de 'incidenten' waar zelfs de inspectie zich druk over maakte.
Ja, er is wel wat aan gedaan. Er is een wet gesloten jeugdzorg gekomen. Het 'politieke gedoe' waar Mirjam het over heeft. Dat 'politieke gedoe' komt helemaal voor rekening van ouders van kinderen zoals jij. Dat heeft me o.a. nog verbaasd, hoewel jeugdzorgwerkers jouw verhalen zouden moeten kennen hebben ze nooit geprotesteerd.
Er zijn twee mensen die echt alles gedaan hebben om jouw verhaal op de politieke agenda te krijgen, Rob en Hennie. En zij hebben het voor elkaar gekregen dat er een wet gesloten jeugdzorg is gekomen (jeugdzorg plus). Het is niet zo dat gevangenissen een ander naambordje kregen. STerker nog, tot grote irritatie werden nieuwe gevangenissen niet in gebruik genomen, terwijl er nieuwbouw kwam voor die gesloten jeugzorg. Dat irriteerde mensen gigantisch, maar Rouvoet heeft het doorgezet.
Nee, het is niet helemaal goed gekomen. Met name de kwaliteit van de hulpverlening is nog ondermaat, maar ik vermoed dat het gewoon niet kan, dat men kinderen opneemt om t behandelen, terwijl er eigenlijk gewoon geen zicht is op een goede behandeling. De keizer heeft geen kleren aan.
Er zijn ondertussen wel degelijk dingen veranderd. In elk geval is het discours veranderd: het gaat nu over de vraag wat goede zorg is. De inspectie zit er bovenop. Incidenten zoals een wegloper worden nu gemeld. Het zijn dan de media die er bovenop springen, alsof het gaat om een ontsnapte misdadiger. Maar ook dat lijkt geluwd.
In elk geval is het aantal ouders dat zich meldden met problemen en vragen aanzienlijk gedaald sinds de wet op de gelsoten jeugdzorg. Stichting Misplaatst bestaat dan ook niet meer.

Ondertussen zijn er 5 gevangenissen gesloten. Dat is nogal wat. Er zijn maar weinig mensen in Nederland die dat voor elkaar hebben gekregen.

Het plaatsen van jongeren in gevangenissen was schrijnend, een uit de hand gelopen tijdelijke oplossing, waarbij niemand meer zicht had op de relatie tussen doel en middelen. En het kostte heel veel geld, heel erg veel geld.

Maar wat mij echt raakt is dat een gezinsvoogd jou vertelde, dat je moeder je niet meer wilde. Dat is zo afschuwelijk, zo onnodig kwetsen en ondermijnend. En helaas is deze vorm van geestelijk mishandelen niet aan te pakken, wat het woord van de een staat tegenover het woord van de ander. Maar ik geloof je verhaal op dit punt onvoorwaardelijk, want je bent helaas niet de enige die zoiets vertelt. Het zou ook zomaar kunnen zijn dat je moeder bedreigd is met de uithuisplaatsing van de andere kinderen als ze teveel protesteerde.

Ik ben blij dat je je verhaal hebt verteld en ik ben nog blijer dat je eruit bent, een opleiding doet, praat met je moeder en dat jullie elkaar weer gevonden hebben. Het ga je goed.

Tsjor

Klopt annej

"Fay, in de nieuwe wet staat dat de Jeugd ggz net als jeugdzorg onder de gemeente gaat vallen. Daar verzet de sector zich terecht tegen. Nu is dat gewoon nog niet zo. Bureau Jeugdzorg kan het advies geven je te melden bij de Jeugd ggz maar volgens mij is daar nog steeds een verwijsbriefje van een arts voor nodig."

En dit lezende ben ik er absoluut van overtuigd dat GGZ en JZ twee verschillende organisaties zijn. Op dit moment dan. Ik denk wel dat je kunt stellen dat JZ zich af en toe op het terrein van GGZ begeeft.

Sietske1

Stel je nu eens voor, dat een van je familieleden gezinsvoogd van de dochter van Bachata was. Wat zou hij/zij dan 's avonds aan tafel vertellen? Hoe zou het verhaal er dan uit zien? Ik denk dat daar voor een deel het grote verschil van inzicht in zit. Ik weet niet of jeugdzorgwerkers niet geweten hebben wat er speelde en gebeurde als je kinderen zo gesloten liet plaatsen. Bij sommige dingen waren ze bij, de inval van de politie bijvoorbeeld. Dan moet je toch de paniek in de ogen van de mensen hebben gezien? En zou je toch met een beetje doordenken kunnen vermoeden wat voor impact dat heeft op de kinderen, ook de kinderen die niet uit huis geplaatst worden.
Nee, gezinsvoogden gaan niet mee de politiecel in, ze zijn niet bij de visitaties en ze zaten niet urenlang in een rondrijdend politiebusje. En sommigen bezochten hun kinderen ook nooit in de gevangenis. Dus dat del van het verhaal, daarvan zullen ze kunnen zeggen: wir haben es nicht gewusst. Zoiets moet het wel zijn, want ze zijn nooit in opstand gekomen tegen deze gebeurtenissen.
Maar ze konden het wel weten. Op internet, in de krant, op televisie, overal doken de verhalen op. Er moet een soort mechanisme zijn, wat ervoor zorgt dat je dan onmiddelijk denkt: ik weet welke andere kant er is en dat dit heel erg goed is voor het kind. Zoiets moet het wel zijn, want anders houd je het werk niet vol.
En dus zullen onder elkaar de verhalen verteld worden, over hoe onthecht die kinderen wel niet zijn, hoe ontspoord, met hoeveel gedragsstoornissen je te maken krijgt, hoe erg het is dat ouders niet beter opvoeden et. Je moet wel, anders ga je vragen stellen en dan houd je het werk niet meer vol.
Heel veel mensen houden het werk niet vol.
Maar elke medewerker die dit soort verhalen durft te lezen en te horen, durft te beseffen dat het over dezelfde realiteit gaat als waarin hij/zij elke dag trouw haar werk doet, elke werker die beseft dat dit het verhaal van de kinderen is, de ervaringen en de belevenissen van de kinderen zelf, en dat de boze ouders juist voor die kinderen willen opkomen en ervoor waken dat hun kind overkomt wat de dochter van Bachata is overkomen, elke werker die het lef heeft om vragen te stellen bij wat men aan het doen is, dat is winst. grote winst, want uiteindelijk zullen zij degenen zijn die het systeem van binnenuit kunnen veranderen.

Tsjor

Tsjor

Mysterie

Aangejaagd door signaleringslijsten en workshops kindermishandeling zijn er hulpverleners die hun persoonlijke ellende of hun schrijnende ervaringen in de eigen praktijk op jou en je kinderen kunnen projecteren. Het kan van alles zijn. Net zoals pesten van onzekerheid komt komt melden van ondeskundigheid en onzekerheid.

Dat dacht ik dus ook (ot)

"En dit lezende ben ik er absoluut van overtuigd dat GGZ en JZ twee verschillende organisaties zijn."
Dat dacht ik dus ook. Of bestaat 'dé GGZ' niet? Ik bedoel: wij zitten ook met een kind 'in het circuit' (psycholoog, psychiater), maar met Jeugdzorg heeft dat allemaal niets van doen. Doorverwijzing via arts nodig, regie ligt voor 100% bij ons als ouders. Wij zitten bij twee kleine praktijken (en dus niet bij zo'n grote instelling), maakt dat misschien het verschil?

Vrijwillig verplicht

Ginny:"Volgens mij is iets in een relaas van iemans als absoluut anoniem dat een BJZ medewerker "aan zet". "
Er is in zijn algemeenheid een heel concreet moment aan te wijzen. Het werkt als volgt: als je je vrijwillig meldt voor (een indicatie voor) hulp, dan zit je in het vrijwillige traject.... zolang je mee wilt werken.
Zodra BJZ met een plan komt waaraan je twijfelt, je wilt bijvoorbeeld wel hulp maar ziet plaatsing in een instelling niet zitten, breekt bij BJZ de bevoegdheid aan om je te dwingen.
Het mysterie zit in de vraag of je daarmee te maken krijgt of niet. BJZ is niet verplicht te gaan dwingen. Ze kunnen ook gewoon in overleg blijven en een alternatief bedenken. Soms gebeurt dat ook.
Absoluut anoniem noemt een andere trigger:"ongefudeerde conclusies trekken door oude rapportages half te lezen en uit hun verband te trekken en het verhaal zelf aan te vullen met volkomen uit de lucht gegrepen conclusies."
Dossiers waar dingen in staan waar je niks van weet, of die op een manier begrepen kunnen worden die je zelf nog niet bedacht had.
Wat GGZ en BJZ betreft: het moet als een loket functioneren. In welke mate dat zo is, is afhankelijk van de regio. Elk BJZ is een beetje anders georganiseerd. Meestal moet je via BJZ om bij GGZ terecht te kunnen (indicatie). In dat indicatietraject ontstaan vaak de problemen al.
Ijsvogeltje:" Of bestaat 'dé GGZ' niet? "
Soms niet. Of althans: dan gedraagt het zich volledig als afdeling van BJZ.
Groet,
Miriam Lavell

Via huisarts

Wij zijn via de huisarts bij GGZ gekomen. Maar een gedwongen opname had wel gekund, gebeurde wel bij groepsgenootje van dochter. Maar niet in een gevangenis, en het was ook tijdelijk echt ter bescherming van kind. Er waren wel dingen waar ik huiverig voor was, zoals "bed op recept", gelukkig niet zover gekomen. Vooral omdat dat zonder onze toestemming mogelijk was, dat stond mij echt tegen. En ik heb ook een discussie met man gehad over pgb, dat wilde ik niet zolang wij zaken zelf konden betalen. Maar dat was puur gevoelsmatig, ik wilde niet in een papiermolen terecht komen.

Het probleem is

Dat er nog altijd jongeren worden opgesloten zonder dat ze behandeling krijgen. Het vervoerprobleem is ook bekend. Tien Rotterdamse advocaten hebben hier jaren geleden al een brandbrief over gepubliceerd met veel schrijnende voorbeelden. Het enige antwoord van Jeugdzorg Rotterdam was ' dat ze zich er niet in herkenden'. Iedere keer als er geprotesteerd wordt tegen mishandeling door de instanties zoals Marieke die beschrijft, staat er wel weer iemand op om te zeggen dat dit incidenten zijn, of dat er al veel is verbeterd zoal Margriet doet. Ik kan Margriet melden dat mijn eigen voorbeeld vorig jaar nog op een gesloten afdeling werd mishandeld inplaats van behandeld. Hoezo lang geleden? Anderen blijven er maar op wijzen dat er toch ook verschrikkelijke ouders zijn en dat BJZ voor die gevallen uit huis moet kunnen plaatsen. Geeft dat ze het recht om kinderen zonder behandeling op te sluiten? Om kinderen behandeling die wel werkt te onthouden? Om voogden en overige medewerkers aan te stellen die volstrekt ondeskundig zijn?

M lavell, dat klopt helemaal.

Je schrijft: "Zodra BJZ met een plan komt waaraan je twijfelt, je wilt bijvoorbeeld wel hulp maar ziet plaatsing in een instelling niet zitten, breekt bij BJZ de bevoegdheid aan om je te dwingen. Het mysterie zit in de vraag of je daarmee te maken krijgt of niet. BJZ is niet verplicht te gaan dwingen. Ze kunnen ook gewoon in overleg blijven en een alternatief bedenken. Soms gebeurt dat ook. Absoluut anoniem noemt een andere trigger: "ongefudeerde conclusies trekken door oude rapportages half te lezen en uit hun verband te trekken en het verhaal zelf aan te vullen met volkomen uit de lucht gegrepen conclusies." Dossiers waar dingen in staan waar je niks van weet, of die op een manier begrepen kunnen worden die je zelf nog niet bedacht had."

Je zit zo goed dat ik me af vraag of je me persoonlijk kent. Na een lang traject waarin ik me zorgen maakte over de ontwikkeling van mijn kind, maar met allerlei kluitjes in het riet ben gestuurd, ben ik via een opvoedwinkel, ik weet niet of die nu nog bestaan, doorgestuurd naar BJZ want die zouden het wel weten. Intake gehad, nooit meer wat gehoord. Na twee jaar kregen we een nieuwe huisarts die het met me eens was: ja, dit kind had duidelijk autistische trekjes, maar hij mocht geen diagnose stellen. Dus verwees hij me door naar de jeugd-GGZ. Pas na veel jaren waarin ik niet gehoord werd, ging het molentje eindelijk draaien, er kwamen onderzoeken en mijn kind bleek autistisch te zijn.
Na een periode dagbehandeling werd me door de GGZ aangeraden contact op te nemen met BJZ omdat die PGB's indiceerden. Ik was heel blij dat ik eindelijk serieus werd genomen, maar tegelijkertijd wat emotioneel omdat ik zo lang heb moeten modderen met een kind dat ik steeds moeilijker begreep. Iets dat later gelukkig goed kwam, dankzij psycho-educatie.
Maar voor het zover was, moest ik dus weer naar BJZ toe, waar dat oude intake-dossier werd afgestoft. Ik had de rapportages van de psychiater van de GGZ meegenomen, waarin enkele aanbevelingen stonden, waaronder begeleiding via het PGB en tijdelijk intern verblijf via de AWBZ, maar dat had niet de voorkeur.
Ik nam dus contact op met BJZ, opgelucht omdat ik nu concreet een diagnose had, inclusief een rapportage met net zulke concrete aanwijzingen voor verdere begeleiding van mijn kind.
En toen begon de nachtmerrie. Ik ben daar heel erg van geschrokken. En dankzij ingrijpen van een goede bekende, die thuis was in dit soort zaken, is erger voorkomen. Maar niet iedereen heeft zo'n goede bekende met kennis van zaken. En dan heeft BJZ helaas bijna altijd gelijk, want waarheidsbevinding is een groot probleem als je eenmaal een stempel op je voorhoofd hebt gekregen van "incompetente ouder".
En dan ben je toch echt aan ze overgeleverd, want elke vorm van "een dialoog aangaan" wordt gezien als muiterij, elke vorm van emotie, toch niet heel bijzonder als je als moeder zo lang hebt moeten vechten voor er iemand serieus naar je luisterde, uitgelegd als "labiel". Als je daarbij ook nog alleenstaand bent en geen negen tot vijf-baan hebt (ik was ZZP-er in de creatieve sector), heb je kans dat dat ook al niet in je voordeel bent. Gelukkig was ik niet allochtoon of bijstandsmoeder.......

Ik wil heel duidelijk zeggen dat de herindicaties van de PGB's daarna goed verliepen. Het is niet altijd ellende. Maar ik heb via de harde weg geleerd dat er maar ééntje tussen al die goede medewerkers hoeft te zitten die zich mee laat slepen door subjectieve onderbuikgevoelens en weigert toe te geven dat hij of zij het misschien niet helemaal goed heeft, en je bent machteloos.

Want dat is misschien nog het ergste probleem: niet durven zeggen "sorry, maar ik zat niet goed", maar hardnekkig vasthouden aan die foute aannames.

En zoiets vergeet je nooit meer. Elk jaar komt het weer terug, als die indicatie verlengd moet worden. En dat kan je overdag met cognitief denken nog wel onderdrukken, maar je lijf blijft reageren op die nachtmerrie, elk jaar opnieuw, al trek je al je therapielessen weer uit de kast.

En dan is het bij ons nog met een sisser afgelopen.

Ik wil BJZ niet zwart maken, want er zitten ook heel goede, betrokken mensen bij. Maar sommige medewerkers zijn in staat heel veel kapot te maken.

Mijn tip is heel eenvoudig: leer luisteren. Zet een ouder niet meteen weg als incompetent. Als feiten worden weerlegd, check ze dan. Als een ouder beweert dat ze nooit in de psychiatrie heeft gezeten en jou als medewerker carte blanche geeft om dat te onderzoeken, doe dat dan en schuif het niet van tafel. Als een ouder in zijn of haar emotie schiet omdat die al het één en ander heeft meegemaakt vanwege het autisme van een kind, betekent dat niet dat die ouder labiel en incompetent is, maar dat die ouder een mens is, een gewoon mens.

Luister naar ouders, heroverweeg je conclusies en check bepaalde feiten opnieuw als daar twijfels over worden geuit. Luister vooral en raas niet meteen als een bulldozer over ze heen. En durf je ongelijk toe te geven en sorry te zeggen. Dat maakt je niet zwakker, maar juist sterk.

Bachata en Marieke, hebben jullie achteraf wel een vorm van excuses gehad? Ik niet.

Tsjor, kan het toch niet laten

Te reageren. De zwarte kant van jz zelf die kinderen en hun ouders beschadigt is door mij duidelijk erkend, dit wordt trouwens door iedereen hier gedaan. Wat ik duidelijk probeer te maken is dat door het bestaan van kindermishandeling jz in mijn ogen noodzakelijk is, om vervolgens de vraag te stellen waar oplossingen voor het eerste probleem liggen. Pikzwarte kindermishandeling bestaat, niet alleen in het hoofd van incompetente gezinsvoogden. De verhalen die ik hoor hebben niet zo veel met eigen invulling te maken. Soms is de werkelijkheid niet grijs,

Oeps te snel verstuurd

Maar heel zwart-wit. Hulpverleners hebben met deze kant te maken. Ik denk dat juist de emoties die deze duidelijke zaken losmaken, kunnen leiden tot inschattingsfouten bij andere gezinnen. Vandaar dat ik in deze discussie dit punt nog een keer maak: het een bestaat niet zonder het andere.
Dit forum werkt overigens verslavend...

Sietske

Sietske

Er is een vorm van jeugdzorg nodig die de huidige ellende vervangt. Waar moet die aan voldoen? Ouders moeten weten met wie ze te maken hebben. Dat weten ze nu niet. De voogd werkt samen met een team. Daar zit een gedragswetenschapper in. Die heeft een grote stem terwijl je zelfs niet weet of die BIGgeregistreerd is. Je wordt als ouder in feite gedwongen om je kind in behandeling te doen bij enkele onbekenden. Normaal zou je dat niet in je hoofd halen, bij Jeugdzorg is dat heel gewoon en het is een symptoom van hoe er tegen ouders wordt aangekeken. Dus in een nieuwe organisatie weten ouders welke gedragswetenschapper verantwoordelijk is en die is vervolgens ook ter verantwoording te roepen, desnoods bij de rechtbank compleet met aansprakelijkheid.
Bij een nieuwe organisatie hebben ouders ook een stem en keuze in behandelingsvormen en hulpverlening nadat ze eerlijk en duidelijk zijn voorgelicht. Instellingen die nauwelijks behandeling bieden en vooral draaien op MBOpersoneel op de werkvloer, worden opgedoekt. Diagnostiek bij het kind wordt in een vroeg stadium gedaan door een ter zake kundige academicus en/of kinderpsychiater en/of verlavingsbehandelaar en berust dus niet op de inschatting van een voogd.
Pleegzorg zal nodig blijven in voorkomende gevallen maar ik ken pleeggezinnen die eveneens wel wat te stellen hebben met tekortschietende voogden. De voogdij wordt dus uitgevoerd door ervaren hulpverleners op academisch niveau die hebben bewezen daar ze de taak aan kunnen. Dat kost geld, maar als je alle miljardenverslindende opsluiters, die nog voortkomen uit middeleeuwse charitasinstellingen (echt waar) opdoekt komt er geld vrij.
De inspectie neemt haar rol serieus of kan anders gaan en vervangen worden door een andere toezichthouder die wel serieus steekproeven neemt. Het valt me op dat de huidige inspectie waarschuwingen uitdeelt als bureaucratische arrangementen niet zijn afgetimmerd. Maar er wordt nimmer een afdeling gesloten, men hoeft nooit voor een tuchtcollege of rechter te verschijnen en er wordt zelden of nooit geschorst. Dat kan niet kloppen, geen enkele sector is brandschoon en jeugdzorg al helemaal niet, de machtsongelijkheid en onoverzichtelijkheid is daar groter dan gemiddeld.
Ouders krijgen een serieus te nemen positie met een serieus te nemen klachtrecht. Dus niet de huidige wassen neus. Het AJK wordt geacht klagende ouders bij te staan, dat is een hilarisch stelletje achter een telefoon, die vaak zelf voogd zijn geweest of iets dergelijks en weer niet de bagage hebben. Het AJK kan weg en in hun plaats komt een team met een of twee ter zake kundige juristen en iemand met ervaring op b.v. het kantoor van de nationale ombudsman. Of anders huren ze Miriam maar in .
In alle gevallen moeten veel van de huidige instanties en veel van het huidige personeel echt weg. Een serieuze cultuuromslag is anders niet mogelijk.
Dus ja, iemand of iets moet kinderen en ouders in nood kunnen bijstaan. Maar dan wel professioneel en met gewaarborgde trajecten. Niet het huidige zootje ongeregeld dat echt over alles denkt te gaan en van alles verstand denkt te hebben. Laatste voorbeeld: Dus in een toekomstig arrangement gaan medische en psychiatrische problemen het medische circuit in met weer een herkenbare behandelaar en worden ze niet toevertrouwd aan de huidige generalisten.

Hier dus ook niet

"Wat GGZ en BJZ betreft: het moet als een loket functioneren. In welke mate dat zo is, is afhankelijk van de regio. Elk BJZ is een beetje anders georganiseerd. Meestal moet je via BJZ om bij GGZ terecht te kunnen (indicatie). In dat indicatietraject ontstaan vaak de problemen al.

Ijsvogeltje:" Of bestaat \'dé GGZ\' niet? "

Soms niet. Of althans: dan gedraagt het zich volledig als afdeling van BJZ."

Hier staat GGZ helemaal los van JZ. Verwijzing gaat via de huisarts en begeleiding focust totaal op kind en wat kind nodig heeft. En wat wij als ouders nodig hebben om kind hierbij te kunnen begeleiden. En dit alles met het grootste respect en met de grootste veren in ons achterwerk.

Niks geen bemoeizorg, wij weten het beter of gedwongen dit of dat. De insteek is echt totaal anders.

Een beetje schijn

Ginny:"Hier staat GGZ helemaal los van JZ."
Dat is niet waar. Het kan wel zo lijken.
Zie http://www.nji.nl/nji/dossierDownloads/Jeugdzorg_Protocol_indicatie_ggz_2006.pdf
Tekst uit de inleiding:"Met het in werking treden van de Wet op de Jeugdzorg per 1 januari 2005 zijn de Bureaus Jeugdzorg (BJZ’s) verantwoordelijk geworden voor de indicatiestelling voor de provinciaal gefinancierde jeugdzorg, de jeugd-GGZ en de Justitiële Jeugdinrichtingen (civielrechtelijk)."
Bij jullie ligt de indicatiestelling ook in handen van BJZ. Het kan zijn dat de organisatie ervan zo vormgegeven is, dat je er weinig van merkt.
Maar, en daar ligt de negatieve verrassing, het kan ook zijn dat je ineens met een hele andere procedure te maken krijgt waarbij niet getwijfeld wordt aan de geestelijke gesteldheid van het kind, maar aan jouw opvoedcapaciteiten.
Overigens vind ik dat niet eens het grootste probleem. Ik kan me best wat voorstellen bij enige wisselwerking tussen de twee disciplines. Het grootste probleem is dat BJZ medewerkers (en hun directeuren) niet zelden nogal fanatiek zijn. Dat komt vooral voor als papieren signalen samen onder een bureaucratische definitie vallen: Als de verwijsindex rood oplicht.
Groet,
Miriam Lavell