Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin

Goed voorbeeld

Wij hebben dus ook goede ervaringen met jeugd GGZ. Bij een instantie die wel onder jeugdzorg valt, maar ook volwassenen behandeld. Misschien kan Bureau Jeugdzorg leren van de manier waarop GGZ georganiseerd wordt. Ik hoop ieg niet dat het omgekeerde gebeurd.

Indicatiestelling?

Ik neem aan dat je het dan over PGB's hebt?

Ja fay

Ik heb de ervaring dat GGZ ongeveer functioneert zoals ander voorbeeld als verbetertraject aangeeft voor JZ.

Ik denk dat ander voorbeeld een mooie wereld omschrijft. Zou het ooit zover komen?

Nee Ginny, dan gaat het om de vergoeding voor de behandeling (uit welke subsidiepot moet er betaald gaan worden).
Groet,
Miriam Lavell

Hulpverleners op academisch niveau? laat me niet lachen

Ik weet niet of je wel eens in een studentenhuis bent geweest. Maar die alleenstaande vrouw van Tango kan echt geen academicus gebruiken om haar huis op orde te laten brengen. Daar heb je wel weer van die praktische mbo-ers voor nodig.

Waar het hier om draait is dat de eindbeslissing ten aller tijde bij de ouders hoort te liggen. Dit geeft het kind de meeste bescherming. Want ouders kennen hun kind immers als geen ander. Hulpverleners behoren de ouders slechts te ondersteunen.

Nee hoor, als wij naar alle academici geluisterd hadden dan was ons kind inmiddels een wrak. De meeste medici zijn kwakzalvers en hebben het veel te hoog in hun bol.

In het huidige stelsel genieten ouders nog een behoorlijke bescherming. Er ontstaat steeds meer jurisprudentie waarin ouders in hun gelijk worden gesteld. Bij Jeugdzorg beginnen ze hun grip te verliezen.

Met de nieuwe wetgeving wordt alles wat Jeugdzorg fout doet gelegaliseerd. Jeugdzorg krijgt het recht om eerder in te grijpen en er komt een gezinsmanager die het gezag van de ouders inperkt. De verplichting om ouders serieus te nemen was er altijd al. Alleen in de nieuwe wet wordt het recht op deze verplichting afgenomen zodat ouders daar geen beroep meer op kunnen doen.

Overigens, de namen van de gedragsdeskundigen heb ik gewoon kunnen opvragen. Dus als ik de fut er voor had dan kon ik ze voor het tuchtcollege slepen. Maar ja, wat heb je aan een langslopend tuchtprocedure als ondertussen je kinderen door Jeugdzorg worden gemolesteerd.

Als kinderen thuis mishandeld worden dan is dat rot. Het maakt voor hun niet uit of ze thuis zijn, in een instelling zitten of bij mislukte pleegouders. Slechts enkele komen er goed van af.

De meeste kinderen voelen zich thuis gewoon veilig. Die begrijpen niet waarom ze uit huis moeten. Kijk maar naar het verhaal van Marieke. Deze kinderen worden om allerlei vage redenen gedwongen uit huis gehaald. En als daar academici over gaan beslissen dan wordt het voor ouders helemaal onmogelijk gemaakt om daar tegenin te kunnen gaan.

Ik vind dat het hele gedwongen kader moet worden afgeschaft. Je kunt hulp aanbieden, maar niet afdwingen. Als je geen hulp nodig hebt, of liever elders hulp wilt aanvaarden moet je de hulp van Jeugdzorg zonder consequenties kunnen afwijzen. Als dat zo gaat dan denk ik dat ouders niet meer zo bang hoeven te zijn en eerder uit zichzelf een beroep doen op hulp.

De succesverhalen liggen alleen bij gezinnen die een bepaalde vorm van hulp nodig hadden en waarbij Jeugdzorg deze hulp ook heeft kunnen bieden. Ik ken een gezin dat helemaal idolaat is van Jeugdzorg. Laat Jeugdzorg zich alleen daar mee bemoeien. De gezinnen die geen Jeugdzorg willen moeten ze gewoon met rust laten.

Bedoelingenstrijd

Richard:"Ik vind dat het hele gedwongen kader moet worden afgeschaft. "
Ik niet. De legitimatie van het gedwongen kader zit in het simpele feit dat er wel degelijk kinderen zijn die het thuis slecht hebben, die daar dolgraag vertrekken, die liever in een instelling zitten.
Die kinderen kunnen dat niet uit zichzelf regelen. De wet zegt nu eenmaal dat je naar je ouders moet luisteren. Iemand van buiten zal in dat soort gevallen de bevoegdheid van de ouders moeten ontnemen.
Het gedwongen kader is daarvoor bedoeld/toepasbaar.
Maar nu komt het probleem. De realiteit laat zien dat dit soort beschermingsprocessen verzanden in een bedoelingenstrijd tussen ouders en kinderredders over het hoofd van kinderen.
Redders die het goed bedoelen en vanuit dat gezichtspunt ouders ongeschikt verklaren. Die bovendien net zo goed dat kind dwingen zich neer te leggen bij hun autoriteit. Die dat kind niet of onvoldoende horen.
In dat proces heeft de totaliteit van jeugdzorg aan kinderen niet veel meer te bieden dan ouders in het algemeen. Onbeholpen en niet zo consistent rommelen in een grijze marge van meningen. Waarbij het kind gewoon te doen heeft wat het gezegd wordt: dan weer door de een, dan weer door de ander.
Maar Sietske heeft gelijk. Van kindermishandeling bestaat ook de zwarte variant. In die gevallen is zelfs dat onbeholpen geklungel van instanties een zegening en is het maar goed dat de mening van ouders uitgeschakeld wordt.
Groet,
Miriam Lavell

Voor de rechter

Ik begrijp dat dat een dilemma is. Helaas kan die onenigheid, wie bepaalt de geboden hulp, de nekslag zijn voor je gezin. Je hebt al hulp nodig en dan krijg je geen hulp maar een juridische procedure die meer lijkt op een heksenproces door de meningen die over jou en je kind verzameld worden. Die procedure, bedankt voor je rijtje Richard, is namelijk verwoestend voor je gezin. Het minste is dat ouders in elk geval moeten weten dat ze dat risico lopen in de hulpverlening. Ik wist het niet. Hoe naief kun je zijn. Bovendien heb je soms geen keus. Met 2 kinderen in het speciaal onderwijs blijf je dat risico lopen. Als je afhankelijk blijft van de persoonlijke inschatting van een hulpverlener is er dus geen hoop. Het is zoals het is.

Dat is ook zo

Dat vind ik ook hoor, annej. Er is in het proces geen greintje zelfrelativering bij de kinderredders. Men gedraagt zich als bedilzieke ouders die koste wat kost de zin willen, zelfs ten koste van het kind. Het is gelijkhalerij over de rug van het kind.
En dat alles voornamelijk in een grijs gebied van opvoedmeningen waarvan bovendien helemaal niet vast te stellen is wie er gelijk heeft.
Toch ben ik van mening dat ook jij en zelfs Richard de gitszwarte mishandeling ook direct als zodanig zouden herkennen. Over dat soort van narigheid is er volgens mij geen onenigheid. Waarom beperkt men zich daar niet toe? Dat zou zoveel ruimte bieden om het ook voor die kinderen nog beter te doen en ook om er nog meer te vinden.
Maar goed, dat is het dus: er spelen ook andere belangen. Het gaat over miljarden.
Groet,
Miriam Lavell

Academici

Ik zie het voordeel van academici ook niet. Academici kunnen met nog meer tekst, die rechters kan imponeren, ouders voor het blok zetten. Wij zijn gemeld door academici. 3e lijns. Dat heeft de creativiteit in het aanmeldingsrapport beslist geupgrade.
Er is niet 1 simpele oplossing. Het is mensenwerk en je bent dus afhankelijk van de mentaliteit van mensen. Een aantal zaken zou je kunnen verbeteren. Ik vind het dossiertje bouwen over flauwiteiten volstrekt immoreel. Ik vind het ook immoreel om bij binnenkomst gescreend te worden op kindermishandeling. Ik vind het ook immoreel om er zo'n circus op los te laten. De poging om ouders te betrekken bij je zorgen en daar samen een oplossing voor te zoeken wordt overgeslagen. Het goede gesprek mist in het contact. Je bent van aanvang aan tegenstanders ook al realiseer je je dat niet.

Ik wel

Zie http://tegenlicht.vpro.nl/ en klik op Expeditie beter Nederland.
Er worden een aantal onderwerpen besproken. Het gaat mij om het onderwerp onderwijs en hoe dat gaat in Finland.
In Finland zijn alle leerkrachten, ook peuterleidsters, academisch geschoold. De verslaggever vraagt op enig moment wat dan het verschil maakt. Hij ziet gewoon een klas met iemand ervoor, een schoolbord en uitleg.
Het antwoord is precies wat nodig is: Uiterlijk ziet het er wel hetzelfde uit, maar als je wat dieper kijkt zit het verschil in de houding ten opzichte van de kinderen.
Een groter vermogen om andere zienswijze (van het kind) te zien en te begrijpen. Een groter vermogen om alternatieven te verzinnen. Een groter vermogen om de eigen opvatting te relativeren. Een groter vermogen om kinderen/ouders met een vaste overtuiging, te laten zien hoe het anders kan.
Dat is precies wat nodig is bij jeugdzorg.
Ja, academici graag.
Moet de academie wel ingericht zijn zoals dat in Finland ook is: Vergelijkbaar met de faculteit geneeskunde, waar een ziekenhuis aan verbonden is voor de opleiding en onderzoek.
Zo kan een opleiding voor jeugdzorg een academische opvang/consultatie hebben.
Groet,
Miriam Lavell

Mirjam

Je beschrijft precies het soort hulpverlening waar wij door gezorgmeld zijn. Ik denk dat onderwijs en zorg daarin niet te vergelijken zijn.
Daar zaten al die academici bij elkaar in een zwarte tunnelvisie over mijn gezin. Blijkbaar zijn andere zaken doorslaggevend.
En wij zijn niet het enige gezin dat door deze mensen gemeld zijn. Er heerste een arrogante en inderdaad bedilzieke mentaliteit. Niets met academische achtergrond te maken. Allemaal in de ban van het eigen gelijk, inderdaad, en de noodzaak kinderen te redden van hun ouders. Academici met enige compassie voor de ouders danwel kritiek op deze gang van zaken waren daar veruit in de minderheid en moesten duiken voor hun collega's. Je beschrijft precies hoe dat toegaat Mirjam. Grote instelling, grote financiele belangen.

Instellingen

En ze dekken elkaar allemaal. Ik heb met 3 grote academische instellingen te maken gehad. Ze dekken elkaar allemaal, autisme kan komen door verwaarlozing. En de verwevenheid is ook eng. Dochter gaat nu weer naar hulpverlening van zo'n enge instelling door haar school. Ben benieuwd. Zullen we maar zeggen.

Land der blinden

Dat zie je verkeerd AnneJ. Van zo'n zorgketen is er vaak maar één academisch geschoold, als dat al zo is. Hij/zij is en gedraagt zich als koning in het rijk van blinden. De blinden volgen hem zonder commentaar, de koning laat zijn ambtenaren ook wel eens wat.
Dat soort van houdingen komt in de geneeskunde ook voor en zorgt ook daar voor ongelukken, zie http://m.nrc.nl/nieuws/2012/11/17/ziekenhuis-uit-spijkenisse-wil-praten-met-nabestaanden/
In de cocon van het beperkte werkeiland, ontstaan rare dingen.
In die zin moet je ook extra vrezen voor de verdere decentralisatie van jeugdzorg (alles naar de gemeente).
In een academische setting kan dat niet. Daarvoor komt er te vaak nieuw bloed en nieuwe meningen langs.
Groet,
Miriam Lavell

Juist

Miriam dat is wat ik bedoel. Overigens zaten op de plek waar onze zoon uiteindelijk wel geholpen kon worden een mix van academisch geschoolde en streng geselecteerde hulpverleners en ervaringsdeskundigen. Geen tussenlaag en wel luisteren naar zowel ouders als jongeren. Een van de weinige teams die we tegenkwamen dat kon bogen op voldoende deskundigheid om op grond daarvan gezaghebbend te zijn. Inderdaad werkt het uitstekend. Kennis van zaken kan ook zijn: lotgenoot. En wie dat niet is moet in staat zijn om kritisch te kijken naar bestaande praktijken zonder in de verdediging of in de machtsstrijd te schieten. Dat heeft het huidige gilde beslist niet onder de knie. Veel verongelijkte beroepsbeoefenaren kunnen echt beter wat anders gaan doen. Dat er kritiek komt is namelijk niet de waan van de dag zoals ze plegen te stellen. Het aanbod is echt beneden de maat.

Wel even kijken

AnneJ, je zou die uitzending wel even moeten bekijken. Dan valt je nog iets op. Namelijk dat het beroep 'juf' of 'schoolmeester' in Finland zoveel status heeft, dat alleen de beste leerlingen van het VWO ervoor in aanmerking komen.
Dat betekent omgekeerd dat de meeste in Nederland geschoolde psychologen, pedagogen, noem het maar, in Finland niet eens geschikt zouden zijn om peuterjuf te worden.
Groet,
Miriam Lavell

Mirjam

Ik heb die uitzending gezien Mirjam. Misschien vergis ik me wel. Ik heb zelf gestudeerd. Universiteiten zijn vindplaatsen van mensen met autisme. Niet erg, behalve als ze zich dat niet bewust zijn en hun realitycheck niet leren op te doen. In de hulpverlening zijn macht en onmacht issues die in veel karakters zitten van hulpverleners, want waarom ga je voor kwetsbare mensen werken? Ook zijn er hulpverleners met zelf een achtergrond in misbruik en mishandeling die gemotiveerd zijn om hun 'lotgenoten' te helpen. Dat kan fantastisch werken, mits je je bewust bent van je valkuil.
Er zijn tegenwoordig ook veel vrouwen in de academische hulpverlening, jong, nog zonder kinderen. Dat kan een probleem zijn in de matching met ouders en kinderen. Onderwijzers hebben maar beperkt met ouders te maken, academische zorgverleners des te meer.

Autisme en angst

De rigiditeit en de zorgelijkheid in onze dossiers was voor mij een herkenbare manier van denken. Ik mag zelf niet met diagnoses gooien maar ik denk dat ik er niet ver naast zat. Contextblindheid, het letterlijk nemen van zaken, angst door onbekendheid, ondeskundigheid en de noodzaak daar greep op te hebben. Angst uit ingeboren gewoonte. Angstige episodes met beelden die niets te maken hadden met de situatie van mijn gezin. Academisch opgeleiden is net zo goed een kans en een risico.

Pikzwart

Sietske: 'Pikzwarte kindermishandeling bestaat, niet alleen in het hoofd van incompetente gezinsvoogden. De verhalen die ik hoor hebben niet zo veel met eigen invulling te maken.'

Ik begin even met het laatste, de eigen invulling. Elk verhaal is een eigen invulling, per definitie. Waar ik op doelde is dat een jeugdzorgwerker in zijn/haar verhalen met name de vermeende oorzaken van de noodzaak tot ingrijpen zal vermelden, maar niet zal vertellen dat het kind vervolgens met de politie is weggehaald, in een poitiecel zich uit moest kleden om gevisiteerd te worden, vervolgens in een politiebusje Nederland rondgereden wordt om misdadigers te verzamelen, daarna in een gevangenis komt, waar ze zich opnieuw moest uitkleden om gevisiteerd te worden, alles moet afgeven, zelfs een dierbare knuffel (niet uit het verhaal van de dochter van Bachata), en dat diezelfde gezinsvoogd het kind onder de duim houdt door te zeggen dat de moeder het kind niet meer wil hebben. Dat verhaal zul je niet horen, terwijl het wel de realiteit was (ik hoop niet meer is). En geen incidentele realiteit, indertijd overkwam het 1200 kinderen per jaar. Dat zijn 22 kinderen per week, 3 kinderen per dag! Elke dag weer.
Die kinderen en de ouders zelf begrijpen niet waarom. Nu laat die ouders onnozele dommeriken zijn. Maar als een kind niet weet dat het pikzwarte mishandeling ondergaat, hoe ziet die mishandeling er dan uit? Als een kind niet voelt dat het een verschil als dat tussen hel en hemel is nu ze in een instelling woont in plaats van in een pikzwarte thuissituatie, hoe kan het dan dat je iets goeds voor het kind hebt gedaan? Als een kind de nieuwe situatie ervaart als een hel, hoe kun je het dan blijven aanprijzen als ware het de hemel van de gereddenen? Waar haal je dan je tevredenheid vandaan? (Overigens is 'je' niet persoonlijk bedoeld). Ik denk dat dat alleen maar kan als je je blijft focussen op de vermeende slechte thuissituatie en het verhaal van daarna weglaat.

Die pikzwarte mishandeling bestaat, zeker. Maar bestond die ook in het verhaal van de dochter van Bachata, en vele anderen? Volgens inmiddels hele oude cijfers zou het gaan om ongeveer 1/3 van de UHP's waarin sprake is van een vooruitgang na de UHP. Dat zijn de erge situaties. Bovendien mag pikzwarte mishandeling aangegeven worden bij de politie, maar dat gebeurt zelden, het blijft een geheel eigen werkelijkheid van jeugdzorgwerkers, waar niemand anders bij kan komen. Onderzoeken die grote aantallen mishandelde kinderen rapporteren verschijnen vooral in tijden van regeringsformaties, als de budgetten moeten worden verdeeld. Ondertussen verschijnen neutralere onderzoeken die een grote mate van tevredenheid en geluk aangeven onder kinderen.

En dan is er nog het punt, dat pikzwarte mishandeling ook bestaat binnen de jeugdzorg. Ik kan je foto's laten zien waar menig jeugzorgwerker jaloers op zou zijn als het gaat om 'bewijs' (alhoewel bewijs voor hen niet relevant is). Maar het verhaal van de dochter van bachata lees ik ook als een verhaal van pikzwarte mishandeling, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik sluit mijn ogen absoluut niet voor zeer ernstige situaties van ouders en kinderen. De verhalen van 'ander voorbeeld' en Richard gaan over situaties waarin een kind een probleem heeft. Er zijn echter ook situaties waarin er niets mis is met het kind, maar alles mis is met de thuisituatie. En ik deel de mening van Mirjam, dan moet er van buitenaf ingegrepen worden.

Ik pleit al jaren voor een duidelijker onderscheid voor wat betreft de functie van gezinsvoogden: een juridische voogd als er geen ouder is met de ouderlijke macht, een toegevoegde voogd die naast en ouder gaat staan als het kind ernstige problemen heeft die niet met vrije wil opgelost kunnen worden, en een gezinsvoogd als de thuissituatie het probleem is. De taken en verantwoordelijkheden van een toegevoegde voogd zouden vooral consulteren, adviserend en ondersteunend moeten zijn. De taken van een gezinsvoogd zijn veel alomvattender, omdat de taken in een gezin veelomvattend zijn, dan gaat het ook over schoonmaken, financieel beheer, kontakten met alle mogelijke instanties, zorgen dat het water weer aangesloten wordt etc. etc.
Zo'n onderscheid zou uiteraard ook verschil moeten uitmaken in hoeveel kinderen er onder je hoede vallen, en daardoor zou het zowel kostenbesparend kunnen zijn als effectiever voor de hulpverlening.

Tsjor

Andere dynamiek

Hoe krijg je nu toch een andere dynamiek erin, waardoor er onderscheid komt tussen de pikzwarte mishandelingen en de hulpvragen?
Wellicht brengt dit een andere dynamiek: stel je voor dat een ouder die zelf om hulp vraagt nooit gedwongen hulpverlening kan krijgen, omdat aan de voorwaarde voldaan is dat iemand open staat voor hulpverlening (dit staat al in de wet, dus in die zin hoeft er niets veranderd te worden). Bij de rechter zou een ouder die kan aantonen dat hij/zij zelf om hulp heeft gevraagd onmiddellijk weer buiten staan: een OTS kan dan niet. Een briefje met datum, wanneer gebeld zou al voldoende moeten zijn. En de andere kant moet dan maar bewijzen met telefoonregisters dat er niet gebeld is.

Wat zou het effect zijn?
Allereerst zou de angst om vrijwillige hulp te vragen dan wegvallen, sterker nog, het zou zelfs stimuleren om zelf tijdig (preventief) hulp te vragen, omdat je dan zeker weet dat er niets ergers gebeurt.
Notoire zorgmijders vragen niet zelf om hulp, dat zijn vaak mensen met verslavingsproblematiek, ongezonde seksuele opvattingen en rigide opvoedingspatronen. Dat zijn dan ook de ernstige situaties, als er dan een signaal komt dat het niet goed gaat met de kinderen moet je echt gaan kijken en ingrijpen als het niet anders kan. Maar ook dan kun je nog goed kijken of het nodig en gewenst is en geen ergere schade toebrengt als je wel ingrijpt. Mensen met schizofrenie (bijvoorbeeld) hebben geen ziekte-inzicht, vragen niet zelf om hulp, maar kunnen wel geholpen worden, waarna ze weer redelijk goed kunnen functioneren.
De OTS of UHP kan dan aan duidelijke doelstellingen worden verbonden: een jaar lang alcoholvrij zijn betekent dat de kinderen weer terug kunnen (ik noem maar een voorbeeld). De situatie van het zeilmeisje heeft laten zien dat duidelijke doelstellingen mogelijk zijn, maar heeft ook laten zien hoe fanatiek 'het systeem' probeert om daar onderuit te komen door doelstellingen steeds weer te veranderen ten einde de OTS voort te laten duren. Stoppen daarmee, dat scheelt heel veel geld.

Bovendien haalt het dan het mechanisme weg, dat ouders en kinderen die het niet eens zijn met de voorgestelde hulp nu een OTS kunnen krijgen om die hulp alsnog af te dwingen. Je zult dan toch met die ouder en kinderen in gesprek moeten blijven om te kijken wat voor hulp ze dan wel willen, de hulpvraag ligt er immers al. Het zou betere hulp kunnen genereren.

En er hoeft verder niets te veranderen, de wet is al duidelijk op dit punt. Alleen zou iedereen zich aan die wet moeten houden en zou de positie van ouders en kinderen op dat punt veel sterker moeten zijn.

Tsjor

Personeelsadvertenties

tsjor:"Hoe krijg je nu toch een andere dynamiek erin, waardoor er onderscheid komt tussen de pikzwarte mishandelingen en de hulpvragen?"
Een klein signaal: lees de personeelsadvertenties van jeugdzorg. Dan zie je dat er gevraagd wordt om mensen met kwaliteiten zus en zo, die dan hun werk gaan doen voor de hulp aan ouders en kinderen bla, bla, en die ook nog capaciteit moeten hebben om door te groeien naar het gedwongen kader.
Ergo: Je in het vrijwillige kader gedragen als geschikt voor het gedwongen kader, is goed voor je carriere. Daar klim je hogerop mee.
De dynamiek van goed, beter, best is daarmee uitgetekend: Hoe dwingender, hoe beter.
Groet,
Miriam Lavell

Eigen keus

ik vind iedereen hier geweldig creatief in het bedenken van oplossingen. Ik denk dat de sector vooral zelf graag ouders en kinderen deskundig moet willen helpen. En daar dan de ruimtge voor krijgen zonder angst en paniek en meer focus op hulp dan op justitie, meer compassie en geduld, dan paniek en interventie.

Advocaat

Het kind kan in ieder geval een advocaat toegewezen krijgen op kosten van de staat. De onze had namelijk hulp nodig, maar kreeg jeugdzorg en heeft dus heel verstandig zo'n advocaat genomen.
Men kan bij de orde informeren naar goede advocaten met ervaring in deze niet eenvoudige zaken.

Advocaat

Kan een oplossing zijn. Dit soort situatie heeft veel kanten. Ik had er niet graag nog iemand bij betrokken, dat is ook weer een afhankelijkheid waar je rekening mee moet houden. En advocaten zijn niet per se gespecialiseerd in hulpverlening en missen de tekst om dat te benoemen of daar de ernst van in te schatten. Met mijn kinderen met een communicatieprobleem zou dat niet mijn eerste gedachte zijn. Voor je het weet gaat zo iemand nog mee in de spraakverwarring en heeft daar geen tekst bij.

Hulpverlening

Het is ook wat fransien zegt. Hoe meer strategien en procedures er ingebracht worden des te knellender en des te moeizamer om je doel te bereiken. Het zijn valkuilen voor de hulpverlening waarvan je hoopt dat men dat in zijn opleiding meekrijgt en er nota van neemt waardoor de keuze voor adekwate hulpverlening beter handen en voeten kan krijgen. Foucault, Erwin Goffmann, Ivan Wolffers, Ivan Illich. Het is ook de mentaliteit die telt. Ik zie die kindermishandelingsprocedures als een contraproductieve managementstrategie die dominant geworden is en juist zorgt voor slachtoffers. Bij de voordeur heet je al kindermishandelaar als je voor hulp komt. Je komt niet voor deskundigheid, je komt je falen belijden, je tekortkomingen ten opzichte van je kinderen.
Terwijl er zoveel al aan kennis is. Dat is bizar. En verstoort de hulpverlening.