Wat zou jij doen als je een vreemde vader kind ziet slaan

Spijt (lang)

Vorig jaar , bij een recreatieplas, we zijn onze spullen aan het inpakken om weg te gaan, Opeens een enorm geschreeuw. We zien dat een jongen (jaar of 10/11) wordt geslagen door een man (zijn vader??). We hadden eerst de neiging om snel in te stappen en weg te rijden, maar toen ik zag dat de jongen op de grond lag terwijl de man hem aan het trappen was, ben ik met knikkende knieen uit de auto gestapt en heb de man aangesproken. Hij werd niet eens boos op me , maar vertelde dat de jongen niet luisterde. Ik heb hem gezegd dat het lastig is om kinderen op te voeden maar dat dit niet de manier was. Dat er instanties waren waar hij terecht kon voor hulp(HA). Ik heb spijt van het feit dat ik zijn kenteken niet heb genoteerd zodat ik het AMK kon bellen. Temeer omdat al die tijd er nog een vrouw (de moeder?) stond toe te kijken zonder ook maar iets te zeggen of in te grijpen.

Goed gedaan

Ik vindt het erg goed dat je het zwembadpersoneel hebt ingelicht.

De opmerkingen dat er jeugdzorg o.i.d. om de hoek komt kijken, doet er niet toe. Als je als kind al klappen krijgt waar anderen bij zijn, dan krijg je die thuis ook. Een wijkagent/recherche inlichten? Denk je dat die de melding aan jeugdzorg o.i.d. ook niet doorgeven?

Je hbt juist gehandeld en als jij er nog steeds mee zit, dan kun je alsnog een melding doen bij het AMK.

Ik heb de kinderbescherming bij mij over de vloer gehad, omdat ik dit zelf wilde. Ik werd beschuldigd van allerlei dingen, oke ook ik heb fouten gemaakt, maar de beschuldigingen die werden geuit gingen mij véél te ver. Ze zijn 3 maanden bezig geweest met allerlei gesprekken en onderzoeken, ze zijn altijd erg duidelijk en open geweest in wat ze gingen doen etc. Uiteindelijk kwam er uit dat ik idd vals beschuldigd werd. Ik heb nog gevraagd of ze 200% zeker waren, dat ik straks niet weer de hele tijd me zorgen hoefde te maken. Ja ze waren 200% zeker en hebben diegene die mij beschuldigd hebben een brief gestuurd met daarin duidelijkheid over het hele onderzoek.

Ik was blij met de kinderbescherming,maar ik ken ook mensen die er minder blij mee zijn geweest. Als ik hetzelfde zou hebben meegemaakt als jij bij de zwemles, dan zou ik ook aan de bel hebben getrokken. Kinderen zijn weerloos tegen een volwassene, leven met angst en wie weet met een levenslang trauma. Want jij weet niet wat er thuis nog gebeurd...

Denk ik ook

Ik denk dat áls je al eens je kind een mep geeft, je dan normaliter niet zo gauw in het openbaar doet. Als je dat wel doet, dan weet ik zeker, dat die persoon regelmatig z'n handen laat wapperen.
Gr. Bibi

Hmmm

"Kinderen zijn weerloos tegen een volwassene, leven met angst en wie weet met een levenslang trauma."

Vervang volwassene door Jeugdzorg en je krijgt exact de situatie zoals Richard, AnneJ en ik hebben meegemaakt. Allen uiteindelijk gerehabiliteerd, echter met aanzienlijke schade voor onze gezinnen.

"Want jij weet niet wat er thuis nog gebeurd..."
Exact. Precies om die reden dien je er uiterst voorzichtig mee te zijn om vanalles over deze mensen heen te trekken.

Ik ben ervan overtuigd dat niet-functionerende-instanties die miljarden krijgen voor hun knoeiwerk zoveel spanning en ellende teweeg brengen, dat alleen dat al een vorm van kindermishandeling is. En dan heb ik het nog niet eens over het gezin zelf. Stressfactoren brengen een groot risico op (verergerende) kindermishandeling met zihc mee. Opmerkelijk vind ik dat die instanties in hun checklijstjes voor risicofatoren kindermishandeling wel iets simpels als een verhuizing als stressfactor noemen, maar niet zichzelf......

Rare vergelijking

Natuurlijk wordt een onderzoek door jeugdzorg altijd als bedreigend ervaren, ook als de beschuldigingen wel terecht zijn overigens. Het gaat me echter veel te ver deze periode van onderzoek en de nasleep hiervan te vergelijken met een jeugd die gekenmerkt wordt door verwaarlozing en fysieke, mentale en sexuele mishandeling (of een combinatie hiervan).

Mishandeld

Een vriendinnetje uit mijn kinderjaren is, samen met haar broers en zusjes door haar vader dagelijks geslagen, verbaal vernederd en getreiterd. Hij was een ontzettend nare en dominante man. Veel mensen uit de omgeving wisten van de situatie, het gebeurde dan ook niet echt heel erg stiekum, maar niemand greep echt in. Veel mensen waren bang voor haar vader, je moest geen ruzie met hem krijgen.
Mijn vriendin heeft nog dagelijks last van de gevolgen, en is vooral heel erg kwaad op al die volwassenen uit haar jeugd (de leerkrachten, de vriendinnen van haar moeder, moeders van vriendinnetjes) die niet, of niet genoeg (in haar ogen) hebben ondernomen. Ze heeft zich met terugwerkende kracht heel erg in de steek gelaten gevoeld, niet de moeite waard om je druk over te maken.

De cijfers

http://www.mobiel-pleegzorg.nl/2012/12/seksueel-misbruik-in-pleegzorg-komt-te-vaak-voor/
"In de algemene Nederlandse bevolking vindt bij 0,8 per 1000 kinderen seksueel misbruik plaats. In 2010 vond er bij kinderen in pleeggezinnen bij 1,7 per 1000 kinderen seksueel misbruik plaats, terwijl het in de residentiële jeugdzorg 4,3 per 1000 kinderen betrof. Voor licht verstandelijk beperkten (IQ tussen 70 en 85) waren die getallen respectievelijk 10,1 in pleeggezinnen en 9,5 in residentiële instellingen. Misbruik komt dus veel vaker voor in de jeugdzorg dan in de algemene bevolking, met name in residentiële instellingen en bij licht verstandelijk beperkte kinderen."
Overigens zijn de cijfers niet eenduidig.
http://levennaseksueelmisbruik.nl/seksueel-misbruik-in-jeugdzorg/
"Uit het onderzoek blijkt dat 1 op de 5 kinderen seksueel misbruikt is."
Residentiele instellingen 4x zo hoog en kinderen met beperkingen wel 10x zo hoog.
Je moet je steeds afvragen of het middel niet erger is dan de kwaal, met name omdat er 2 kanten uit foute uitslagen zijn. Kinderen die echt mishandeld worden, ja echt geslagen en sexueel misbruikt, worden niet gevonden of wel gevonden maar niet geholpen en kinderen die echt niet mishandeld worden of misbruikt worden onterecht uit huis gehaald. Er is geen duidelijk criterium en de inschattingen zijn gebaseerd op gebakken lucht. Het zal je kind maar wezen.
Dan is er het trauma van het kwijtraken van je ouders. Het gebrek aan deskundigheid in instellingen en bij pleeggezinnen op het gebied van het omgaan met kinderen die psychisch iets mankeren, echt waar zijn er kinderen die autistisch zijn, of depressief, of andere problemen hebben waar ze hulp bij nodig hebben en niet ontdaan moeten worden van hun ouders, omdat ze zonder die ouders nog steeds hetzelfde probleem hebben.
Het is vreselijk als een kind mishandeld wordt en het wordt niet opgemerkt en geholpen. Ook vreselijk is dat er geen deskundige hulp is voor ouders en kinderen die niet bezig zijn met mishandelen maar met een hulpvraag komen en van de wal in de sloot geholpen worden. Door de kokervisie van de kindermishandeling en de ouders zijn de schuld. Allemaal achterlijkheid. En daar wil je een kind mee 'redden'.

Ef: "Mijn vriendin heeft nog dagelijks last van de gevolgen, en is vooral heel erg kwaad op al die volwassenen uit haar jeugd (de leerkrachten, de vriendinnen van haar moeder, moeders van vriendinnetjes) die niet, of niet genoeg (in haar ogen) hebben ondernomen."

Ef, met alle respect, het is echt maar de vraag of een AMK zoals dat thans functioneert je vriendin had kunnen helpen. Het AMK en Jeugdzorg wordt gezien als een kolonie aan reddende engelen, maar precies zoals Anne zegt: de mishandelde kinderen worden over het hoofd gezien of niet geholpen. Als de man echt iemand was om beter geen ruzie mee te krijgen, dan vraag ik me oprecht af of een gezinsvoogd van tegenwoordig zich hierin zou mengen. Ik ervaar in ieder geval dat een gezin waar vanalles speelt en welk door de buurt gevreesd wordt schromelijk met rust gelaten wordt, terwijl de alleenstaande moeder die in een poging overwciht te hebben op puberzoon tegen hem schreeuwt, keihard wordt aangepakt. En daarmee de zoon, die van moeder houdt en niet meer ongehoorzaam is dan een andere puber, ook.

Siobo

"Natuurlijk wordt een onderzoek door jeugdzorg altijd als bedreigend ervaren, ook als de beschuldigingen wel terecht zijn overigens. Het gaat me echter veel te ver deze periode van onderzoek en de nasleep hiervan te vergelijken met een jeugd die gekenmerkt wordt door verwaarlozing en fysieke, mentale en sexuele mishandeling (of een combinatie hiervan)."

Je weet echt niet waar je over praat. Ik vind het zeer respectloos naar mensen als Richard, AnneJ en mijzelf wat jij hier schrifjt. Wij hebben allen een strijd geleverd die met geen pen te beschrijven is. Onze gezinnen hebben daar zeer onder geleden. Moeten we dat dan maar accepteren als colleteral damage? Ik neem even de vrijheid om ook voor Richard en Anne te spreken: Ook wij zijn tegen kindermishandeling. Het werk wordt alleen op een foute manier uitgevoerd.

Over respect

Ik zou liever terugkijken op een geweldloze jeugd met liefhebbende ouders, maar met een angstige periode van onderzoek door jeugdzorg dan moeten verwerken dat ik elke dag in elkaar getimmerd was. Dat heeft niets met een gebrek aan respect voor jouw ervaring te maken. Tegenover jouw ervaring staan bovendien vele andere ervaringen die net zo goed mijn visie bepalen. Ik zie niet in waarom die ervaringen minder zwaar zouden moeten wegen, ze zijn echt niet minder schrijnend. Ik vind het goed dat kinderen ook rechten to van hun ouders hebben en dat de overheid die bewaakt. Ik ben helemaal geen voorstander van uit huis plaatsingen. Sterker nog ik heb als vrijwilliger vervuilde huizen / flatjes schoongeboend van, met name, alleenstaande moeders die door de bomen het bos niet meer zagen. Ik ben echt geen ongevoelig onmens, maar vind wel dat tegen geweld opgetreden moet worden.

Siobo

Roerend met jou eens.

Tegen

Iedereen is tegen kindermishandeling. Lekker makkelijk. Kost niets. Dat er om kindermishandeling tegen te gaan een systeem op poten gehouden wordt dat alle ouders en kinderen bedreigd met rechteloze procedures en het elkaar kwijtraken in pleeggezinnen, tehuizen en instellingen, dat moet dan maar?
Dat systeem is schadelijk. Door de kokervisie op kindermishandeling, als je hulp vraagt als ouder heb je al gefaald en ben je een kindermishandelaar, daardoor dus wordt er meer geld uitgegeven aan justitie dan aan deskundige hulp voor ouders en kinderen.
Omdat de definitie van kindermishandeling zo opgerekt is met niet bewijsbare zaken is het gebruikelijk dat bij een beschuldiging er een dossiertje opgebouwd wordt tegen ouders waarin alles wat beweegt negatief onderbouwd wordt. Door het gebrek aan goede criteria, ook al doen we of die signaleringslijsten valide zijn, worden er linksom en rechtsom kinderen onterecht niet dan wel van hun ouders afgeholpen. Dat kan niet waar zijn en als je er in zit ervaar je met een schok dat je gewoon vogelvrij bent, het is een heksenproces. Daar komt die woede van ouders vandaan.
Ouders die zo'n valse beschuldiging meemaken, vaak verraden door hulpverleners waar ze juist om hulp kwamen, raken vaak in een vrije val, kinderen kwijt, baan kwijt, huwelijk stuk, schulden, door die heksenprocessen en de schock en de angst om elkaar kwijt te raken.
Ik kan me voorstellen dat het je niets zegt als je het zelf niet (van nabij) hebt meegemaakt. Maar het is ook dwaas om te ontkennen dat het iets betekent. Ook mishandelde kinderen zijn hier niet mee geholpen. Eerst wordt je gezin vernietigd en dan mag je door de instituties naar een leven waarin je je net niet of net wel staande kunt houden. Daar is over geschreven, daar wordt steeds meer over bekend.
Maar je hoeft maar te roepen: tegen kindermishandeling! of men begint blind potten met geld uit te geven aan een systeem dat gezinnen linksom en rechtsom vernietigd. En dat ten kostte gaat aan het helpen van kinderen en gezinnen. Door de kokervisie op kindermishandeling, en een kortzichtige publieke opinie, worden kinderen waar wat mee is, niet goed gediagnosticeerd, laat staan dat daar passende voorzieningen voor zijn. Afijn, de voorbeelden daarvan liggen voor het oprapen voor wie daar op let. Er wordt ook regelmatig over bericht in de media, maar dat beschouwen voor het gemak maar allemaal als incidenten.
Ik zit in de hoek van ouders met kinderen met autisme. Je wilt niet weten hoeveel van die ouders ook voor de kinderrechter hebben gestaan. Gewoon omdat zo'n manier van functioneren door veel hulpverleners en omstanders niet begrepen wordt en we hebben nou eenmaal het kindermishandelingsparadigma en dat is leidend. Altijd wel een pannekoek gebakken lucht van te maken van zo'n gezin met een kind dat iets mankeert. Voor van die ouders. Slecht! Kindermishandelaars! Wat een farce.

Criminaliseren

Je ziet het al aan het taalgebruik bijvoorbeeld in de meldplicht voor ouders die verslaaf zijn, in de war of zich zelf van het leven hebben trachten te beroven. Dat zijn ONTSPOORDE ouders. Hak die kop er maar af.
We leven blijkbaar in een tijd dat je perfect moet presteren en anders ben je een loser, een ontspoorde ouder, en mag je gecriminaliseerd worden, niet geholpen. Helpen is soft. Aanpakken die ouders.
Alsof dat helpt.
Kindermishandelaar is langzamerhand een geuzennaam. Het staat voor een ouder die met een beetje hulp geweldig geholpen zou zijn maar die door de kindermishandelingshysterie in de goot geholpen wordt tenzij je keihard terug kunt vechten.

dat een beschaafd land als Nederland niet in staat is goede laag drempelige hulp te bieden aan kinderen en ouders die er niet uitkomen, die hulp nodig hebben en daar misschien zelf om vragen en dan in een totaal niet op hen afgestemde slecht lopende machine terecht komen van eenheidsworst met verkeerde kaders en doelstellingen.

Ik denk dat het goed is dat de mensen die hier uit ervaring spreken eens hun bevindingen op papier zetten en aan desbetreffende minister sturen.

Criteria

16.000 kinderen zitten thuis. De leerplicht heeft in de kleine lettertjes een soort van relatief verzuim. Verder staat het vol met spijbelen en dergelijke. Alsof die kinderen zonder reden thuis zitten. Voor het gemak noemen we het maar spijbelen en we doen ze rechtszaken aan, zoals bij de jongens met dyslexie.
Dat is een voortdurende vervorming van de werkelijkheid.
Die signaleringslijsten hebben onderaan in de kleine lettertjes staan dat signalen ook gewoon verklaarbaar kunnen zijn. Geen mens leest dat. Als mijn zoon als door een speld gestoken reageert op aanraking dan is hij gestresst maar ook gewoon moet je hem altijd voorspelbaar benaderen. In het kindermishandelingsparadigma is hij dan mishandeld.
Onvoorstelbaar hoe je dan nog hulp moet zien te krijgen voor zo'n kind en voor jezelf, want je snapt er ook niet vanzelf wat van als ouder.
Voortdurend worden hier publieke opinie en zelfs hulpverleners op het verkeerde been gezet. Er worden zoveel kinderen mishandeld dus kijk daar naar.
Hysterie.
Tot het je zelf treft blijkbaar, dan zie je hoe gewelddadig dat is. Maar ook dat je niet alleen bent. Het is alleen wel heel moeilijk om daarin als ouders samen op te trekken. Vandaag is er een poging. Er gaan een aantal ouders naar Brussel om Ilja te steunen in zijn klacht over het Nederlandse familierecht bij een commissie van het Europese Parlement. Tja, Nederland kan weer veroordeeld worden dat ze mensenrechten en kinderrechten aan haar laars lapt, en dan gaat men gewoon over tot de orde van de dag. En elke gek in het parlement die weer 'Kindermishandeling!' roept krijgt weer een pot met geld. Gewoon stompzinnig.

Petities

Je kunt zelf mailen maar veiliger voor veel ouders is het tekenen van de petities die af en toe rond gaan, dan weer van Balans of van oudergroepen of websites.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/02/ondetreken-de-petitie-voor.html
Een petitie om die geruchtenmachine te stoppen, de rapporten waar meningen als feiten gepresenteerd worden en door de kinderrechter geaccepteerd omdat waarheidsvinding niet zou kunnen in deze zaken rondom kinderen. Geen waarheid? Nee, suggesties, en dat vinden we dan maar normaal?

Mening

Hulpverleners wordt geleerd op hun intuitie af te gaan, hun onderbuikgevoelens. Op grond daarvan worden gezinnen gecriminaliseerd. Dat kan toch niet? Ik weet zelf heel goed hoe je altijd moet controleren of het ook klopt wat je veronderstelt, met name omdat je in een samenleving zit waar mensen diverse achtergronden hebben. Wat jou een vervelend gevoel geeft kan te maken hebben met je eigen interpretatiekader en referentiekader. Projectie en beinvloeding door overheidscampagnes of publieke opinie. Niet in deze zaken. Het onderbuikgevoel van een hulpverlener waar het niet mee klikt, die meer hecht aan de belangen van school, de instelling of de eigen belangen, is leidend voor het wegzetten van ouders en kinderen.
Dat kan toch niet?

Al lang geprobeerd.....

Manda Rijn,

Bedankt voor je reactie. Je pakt het punt in een notendop. Op wat jij zegt over het schrijven naar de betreffende minister wil ik wel graag reageren. Dat heb ik al lang gedaan. De ondersteunend medewerkers namen contact op, kwamen tot de conclusie dat het zo erg was, dat ze hierover de betreffende instantie wel aan de tand wilden voelen. Ik kreeg hoop.

Weet je wat ik terug kreeg nadat de betrokken hulpverlener aan de tand was gevoeld? Dat ze bij het ministerie begrepen dat het met mijn ziektebeeld (?????) moeilijk was mijn tekortkomingen en gebrek aan hulp te accepteren. Ik kreeg het dringende advies dit in het belang van mijn kinderen te doen, opdat de situatie zou verlichten, zowel voor mijzelf als de kinderen. En daarmee was het boek voor de minister dicht.

Ik ben *********** NOOIT ook maar ergens mee gediagnosticeerd. Sterker nog, ik heb gewoon de papieren liggen dat ik aan geen enkele psychiatrische stoornis lijdt en ik mij op bijzondere wijze staande wist te houden en voor mijn kinderen wist te blijven zorgen in ongewone situaties, waaronder dus het gedoe met jeugdzorg. Maar het systeem had hier geen boodschap aan. Alleen maar aan wat een troela van twintig zonder kinderen en zonder enige werkervaring riep. Zij kon van het verhaal maken wat zij wilde, ik als ouder was verworden tot stront.

Jee emine

Wat een afschuwelijke ervaring! Ik zit me hier plaatsvervangend boos te maken. Wat zul je je machteloos voelen. Ik snap je standpunt. Ik krijg nu het idee dat er gehandeld wordt vanuit het oogpunt 'waar gehakt wordt, vallen spaanders'. En jij ben t zo'n spaander geweest. Het zal je maar gebeuren.
Maar toch vind ik het moeilijk. Want ik snap Siobo ook. Ik ken ook een geval uit m'n omgeving waar hulp echt echt echt niet de problemen opgelost zou hebben. Voor de betreffende kinderen is het levensreddend geweest dat ze uit huis geplaatst zijn. Wat moet er dan met zulke gevallen gebeuren? Sommige kinderen moeten echt beschermd worden.

In het kader van hysterie

Gelukkig zijn er ook heel veel gezinnen en kinderen die wel goed worden geholpen...die goed worden gediagnosticeerd en waar passende hulp voor is. Dat zou je bijna vergeten....

Probeer kindermishandeling maar zelf te definieren (je ziet het al weer hier hoe lastig dat is). Laat staan dat een ander dat moet beoordelen. Is het uberhaupt mogelijk om dat ooit goed te doen? En is dat niet deel van het systeem dat te accepteren. Net als er ouders zijn die hun kinderen blijven mishandelen/verwaarlozen. Kun je het ooit voorkomen? Dus maar niets doen.....? En hoe dan wel? Ik vraag me af of de ouders die het hier goed lijken te weten het zelf beter zouden doen. Dat is geen verwijt maar het wijst je erop hoe ingewikkeld het in elkaar zit. Zeg ik trouwens niet mee dat je misstanden niet zou moeten melden maar wel graag constructief.

Beperkingen

In zijn oratie pleit hoogleraar kinderbescherming Ido Weijers voor een meer terughoudende kinderbescherming. En ik denk dat dat een eerste voorzichtige stap is. Niet doorslaan maar het nuchter en realistisch houden en je realiseren dat je de plank kunt misslaan en dat dat ernstig is maar het gebeurt. Je doet er alles aan om dat te voorkomen. Ook moet die meldingsdrift teruggedrongen worden. Hulpverleners zijn er allereerst voor hulp, scholen voor school en opvang voor opvang. Dat is hun core business.
Er moeten minder 'meldkamers' komen maar wel met verstandiger en praktische mensen en minder protocollen. Om mee te beginnen

Hulpverleners

Ik heb een hulpverlener in actie gezien bij een vrijwillige uithuisplaatsing en was daar zeer van onder de indruk. Respectvol, geduldig en niet dwingend wist deze de puzzel te leggen, voor alle betrokkenenen. Daar heb ik bewondering voor en dat zou ik wensen voor iedereen die te maken heeft met lastige gezinssituaties.

Hysterie.....

We zouden in het kader van hysterie bijna vergeten dat het ook goed kan gaan, zoiets schrijft Margriet....

De enome hysterie is juist het probleem. Er is een klopjacht ontstaan op kindermishandeling en ieder die zich daarmee bezig houdt, doet het per definitie al goed. Maar als je doorslaat onder de noemer weldaad, dan bega je eenvoudigweg misdaad....ik heb wel eens zo'n jeugdzorggoeroe op tv horen vertellen dat hij liever tien onterechte uithuisplaatsingen had dan een onterechte niet-uithuisplaatsing, want de gevolgen daarvan.....Daar moet je eens goed over nadenken. Jouw kind zal maar een van die tien zijn, jij zult maar een van die tien kinderen zijn die om niks niet meer bij papa en mama mag wonen, dat is het ergste wat een ouder en kind kan overkomen! Ik denk dat we met zijn allen te zeker willen zijn dat we alle mishandelde kinderen meepakken, dat we er geen boodschap meer aan hebben dat er ook zoveel kinderen meegepakt worden die het wel goed hadden thuis. En voor de rest, laten we wel wezen, de jeugdzorg is eenvoudigweg Big Bisuness...... zolang er een commercieel belang aan zit, zal het nooit zuiver zijn.

Emine

Bigg business..... Ouders doen daar zelf ook een duit in het zakje. Zie eens de enorm schadelijke vechtscheidingen. Ouders zijn vaak te beroerd om voor mediation te betalen (ook al komen ze er zelf niet uit). Dus vluchten ze naar de hulpverlening omdat die gratis met wat opvoedondersteuning erbij hun helpt. Terwijl ze het best zouden kunnen betalen. Ouders creeeren dus zelf ook het (commerciele) aanbod....
Commercieel is niet per definitie vies. Worden ook heel veel nieuwe goede iniatieven opgericht (opvoedpoli ed).

Margriet

Dat vind ik wel een kromme redenatie. Er zijn ouders die zich onder het mom van opvoedingsondersteuning bij een vechtscheiding gratis voorzien van mediation die ze makkelijk zelf kunnen betalen. Zal voorkomen. Ik zou zelf echt niet op het idee komen om me bij de hulpverlening te melden voor mediation bij mijn scheiding maar oke.
Waar Emine het over heeft is de grote belangen die er met name op dit moment spelen. OTS en UHP zorgen dat BJZ doorlopend gefinancierd worden. En het kost nogal wat. Een ambulante GGZ-poli is stukken goedkoper.
Dat geeft perverse prikkels aan de organisatie om te scoren op OTS en UHP.
Dat kon ik vroeger ook niet geloven hoor, dat het om geld ging. Maar nu zie ik het toch om me heen. Voor niets gaat de zon op, dus wat betaald wordt dat wordt gedaan en anders niet.