U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat te doen? (groepsleiding neemt mobiel in)
Hallo lezers,
Mijn oudste dochter van bijna 14 verblijft in een internaat ver weg van onze woonplaats. Gisterenavond belde ze rond 8 uur overstuur op. Ze had conflicten gehad op de groep en was rond half 6 weggelopen. Ze was in een naburig dorp op flinke afstand van het internaat. Ze was bang om terug te gaan, mede omdat ze wist dat het innemen van haar mobiel een sanctie zou zijn (de regel is daar dat als je je mobiel gebruikt om bij conflicten familie of naasten te bellen hij in beslag genomen word, je mag pas naar "buiten"bellen als het daar opgelost is.
Na even met haar gepraat te hebben werd ze wat rustiger en ik legde haar uit waarom ik contact op moest nemen met de groep. Ik kreeg een stagaire aan de telefoon en vroeg naar iemand van de leiding, die wilde mij pas spreken nadat mijn dochter terug zou zijn. Uiteindelijk is mijn dochter terug gegaan en belde idd de leiding die tevens haar mentor is.
Ik heb geprobeerd uit te leggen waarom het geen goed plan zou zijn om haar de telefoon (voor minimaal een maand) af te pakken. Ze heeft na lang sparen een black berry en zodoende eindelijk meer contact met zusje en andere familie leden. Dus de eerste stap naar een volgende escalatie is daarmee gelegd, ze pakken haar iets heel dierbaars af op die manier.
Dat erbij, in mijn ogen belde ze niet in een conflictsituatie maar in een noodsituatie. Moet er niet aan denken wat haar allemaal had kunnen overkomen als ze me niet gebeld had en daardoor niet terug was gegaan. Ik vind het op de eerste plaats een onveilig idee als ze niemand kan bereiken in noodsituaties (ze moet ook 7 km naar school fietsen waarbij voor een deel door een bospad en soms alleen).
Toch houdt de leiding voet bij stuk; regels zijn regels.
Wat vinden jullie hiervan? (als ze op hun strepen blijven staan ben ik van plan om haar een mobieltje toe te sturen voor noodgevallen zonder dat de leiding daar weet van heeft)
Mvg, Bianca
Tsjor en straf
Tsjor:
"En verder vind ik de beschrijving van Vygotski over de ontwikkeling van kinderen nog steeds bijzonder plezierig, omdat hij rekening houdt met experimenteerfases. Daar bestaat leren uit. Verantwoordelijkheid kunnen nemen leer je in de loop van de tijd. Met straffen kun je het leerproces niet afdwingen."
maar ik heb t niet over straffen -jij begint daarover :-)
Experimenteerfases veronderstellen precies wat ik bedoel, namelijk dat die experimenten er op uitlopen, dat je merkt dat bepaalde dingen die je doet niet werken of zelfs contraproductief zijn. Ze veronderstellen juist een link tussen gedrag en consequenties, met de aantekening dat de consequenties dus overzienbaar (moeten) zijn -geen blijvende schade. Conflicten zijn vanuit dat standpunt ook experimenten, waarbij die conflicten netjes horen te worden afgerond -dus zonder blijvende schade. Dat zie ik niet als 'straf', tenzij je de definitie van straf dusdanig oprekt dat alles wat ook maar enigszins niet leuk is (inclusief tegensprekers op OO) een vorm van straf is.
Ik roep verder al 16 jaar op OO dat straffen niet de hoeksteen, maar t sluitstuk van opvoeden is.
Tja,
het is een woordspelletje om een straf "een consequentie" of "iets dat niet leuk is" te noemen. Als je geen jas aan hebt in de regen, word je nat. Dat is een consequentie. Als een kind in een noodgeval een adequate reactie vertoont en de leiding van de instelling legt haar verscheidene straffen op, waarvan er slechts één van tevoren in het vooruitzicht was gesteld, is dat geen consequentie. Dat is een (onterechte) straf. Zeker in een geval waarin een kind juist extra emotionele steun nodig heeft.
Vreselijk....
Vreselijk... dik kippenvel over mijn hele lijf. Mijn dochter heeft ook vrijwillig in de opvang gezeten. Juist omdat wij dachten 'we plaatsen haar daar vrijwillig', hadden wij het idee dat wij zelf de regie zouden houden. Hoe dom en naief kan een mens zijn.
Wanneer ik jouw verhaal lees, en de straf die je dochter krijgt wanneer zij zich tot haar ouders wendt op het moment dat zij hen nodig heeft... het is te triest voor woorden. Mijn verhaal wijkt verder af van jouw verhaal, maar de sancties en het gevoel van veiligheid, dat herken ik wel. Wij hebben onze dochter een 2e mobiel gegeven, stiekem. Ik weet dat het niet goed is, maar ze was zo dankbaar voor het gevoel van veiligheid dat haar dat gaf... ze wist; wanneer er iets gebeurd, dan kan ik altijd papa en mama bellen. Stiekem, dat wel, maar het voelde veilig en vertrouwd. Overigens hadden 9 van de 10 kinderen een 2e mobiel. Stiekem, dat wel...
Christientje
Veiligheid
En die veiligheid, daar was het officieel juist om begonnen! Dat vind ik zo erg aan deze verhalen: dat een kind ergens heen gaat om op een veiligere en voor hem/haar voorlopig betere plek te zijn, terwijl het tegendeel soms waar is. Repressie i.p.v. hulp is dan wat je krijgt.
Op school zie ik dat zwakkere leerkrachten veel straffen, maar daarbij de informele leiders van de klas ontzien, om zelf een rustig leven te hebben. Het zou me niets verbazen als dat in instellingen ook voorkomt bij zwakkere begeleiders. En dan zit je er als pest-slachtoffer dag en nacht tussen, wat een nachtmerrie. Als je dan ook nog geen vrij contact met je ouders mag hebben, grenst het aan geestelijke mishandeling. Gebrek aan openheid tegenover degenen die van een kind houden is altijd een slecht teken.
Als kers op de taart tinus
*Dat zie ik niet als 'straf', tenzij je de definitie van straf dusdanig oprekt dat alles wat ook maar enigszins niet leuk is (inclusief tegensprekers op OO) een vorm van straf is.*
Een excuus voor jouw insinuaties en aanvallen was meer op zijn plaats geweest, zeker nadat ik je door de manier waarop je mij in de hoek dreef uitleg heb gegeven. Je zou als puber zijnde maar een vader of leiding hebben met jouw opvattingen. Jouw starre opvattingen komen miz voort uit jouw eigen ervaringen waar je wellicht de rekening al voor gekregen hebt. Stug volhouden Tinus.
I rest my case.
Voor de anderen die de moeite hebben genomen om inhoudelijk en op de feiten te reageren, bedankt. Dat heeft er mede voor gezorgd dat mijn dochter dichter bij huis overgeplaatst word en dat mijn zorg over haar veiligheid serieus genomen word!
Mvg, Bianca
Mooi! en ik ben blij om te lezen
dat je als ouder toch invloed hebt, omdat je dochter dus dichter bij huis geplaatst gaat worden. Fijn! Want in tegenstelling tot wat sommigen denken ben ik echt blij als dingen goed gaan in de jeugdzorg.
Fijn Bianca! En uiteindelijk ben jij de enige die echt voor je dochter gaat, voor die anderen is het gewoon werk...
Goed zo!
Dat zal het makkelijker voor jou maken de vinger aan de pols te houden. En hopelijk zitten daar ook betere mensen.