Wat te doen? (groepsleiding neemt mobiel in)

De vinger op de plek

Margriet, wellicht kun jij het dan eens beter uitleggen dat Tinus_p, want ik snap er niks van wat hij zegt. Welke grond voor een OTS zou relevant kunnen zijn om een kind te straffen voor het feit dat zij bij weglopen kontakt opneemt met de ouders?

Hoe is het beleid ten aanzien van ouders die zorgen dat de kinderen terugkomen, ook al zijn ze het niet eens met de plaatsing? Wordt dat gewaardeerd in instellingen? Worden die ouders daarvoor bedankt?

Maar ik ben vooral benieuwd naar je uitleg van wat Tinus_p bedoelt. Is een OTS reden om een kind te isoleren?

Ik kan wel alvast één tipje van de lsuier oplichten: mocht het zo zijn dat er eenr elatie is tussen bepaalde behandelingen en de diagnose, dan moet dat vastligen in een behandelingsplan en dan moeten de ouders dat behandelingsplan ondertekend hebben. Met andere woorden: als er een verband is tussen de reden van de OTS c.q. de stoornis van het kind en de maatregel rond het mobieltje, dan had dat in het behandelingsplan moeten staan en dan hadden de ouders dat moeten ondertekenen, met andere woorden dan waren zij daarvan op de hoogte.

Tsjor

Slachtofferige?

Wat bedoel je precies Margriet*?
Dat Bianca een vraag stelt: namelijk staat sanctie wel in verhouding tot overtreding en bovendien is het wel een overtreding zoals in de regels omschreven, en dat ze daar een mening over heeft? En dat ze los daarvan de sanctie niet goed vindt omdat die voor betreffende puber niet verstandig is vanwege de afstand en de route?
Verder geeft Bianca duidelijk aan dat ze goed contact heeft met de voogd, dat ze de voogd hierover met de instelling in contact laat treden, het is dus niet zo dat ze niets doet en slachtofferig klagend achterover leunt.
Bianca gaf ook al aan dat het een regel van het huis is, een huisregel die voor alle kinderen geldt. Verder info lijkt mij dan niet nodig, en als je iets wilt meegeven, zoals tinus lijkt te doen, dan kun je dat ook anders formuleren. Of het vragend stellen.
Om nou direct te gaan conclusies trekken (je hebt een krediet meer want al drie voogden versleten) lijkt mij niet erg bevorderlijk voor de goede verstandhouding in een draadje. Ik vind Bianca's reactie niets met slachtofferschap te maken hebben. Sterker, zoals zij haar positie vertelt vind ik haar juist uitstekend meewerken met een instelling. Hoezo dan slachtofferig?
Of wil je mij soms in de zeurende, slachtofferige hoek stoppen? Van die zeurende ouders die ooit iets hebben meegemaakt en daar nou toch eens van los moeten komen? Ook al niet helemaal waar, wij waren juist geen slachtoffer maar actieve, daadkrachtige, optredende , eigen mening hebbende, niet over ons heen laten lopende ouders.

Margriet

Ik heb ook nergens benoemd dat het een slechte plek is en al tig maal aangegeven dat het mij om de veiligheid gaat en de situatie uitgelegd. Dat uitgerekend jij dat naast je neerlegt bevestigd weer het eea voor mij. Tinus verwoord het niet duidelijk maar kwetsend maar dat is voor jou blijkbaar synoniem aan duidelijk. Je lijkt je haast te verkneukelen aan zijn tactloosheid ten bate van jouw visie.

We zijn er al over in gesprek, lijkt mij de normale gang van zaken. Helaas loop je dan nogal eens in jeugdzorgland tegen mensen die graag "duidelijk" willen zijn en dan vooral in hun dogmatisme. Het is geen verhaal van wij tegen zij,dat is totaal buiten de context. Het gaat over een standaardregel waarmee ik het, nog maar een keer, niet mee eens ben vanwege haar veiligheid.

Mirreke, ik onderschrijf jouw eerste posting volledig! Ik steek er dan ook geen energie meer in om mensen die zelf geen ervaring hebben met dit soort zaken te overtuigen dat het geen kwestie van 1+1+2 is. Ik heb al aangegeven dat ze er niet zit voor de vermeende problematiek die volgens Tinus standdaard is. Hij blijft er vanuit gaan dat het niet anders kan zijn zonder dat ik in details treed dus komen we in een patstelling en cirkelredeneren zonder dat het iets toevoegd.

Ik bemoei me in de regel niet met straffen en sancties. Maar daar waar het haar lichamelijke en geestelijke welzijn kan schaden wel. Beetje in contradictio met het beleid van van de rvk en jeugdzorg waar ze vaak van deze redenen drogredenen misbruik maken om er een ots/uhp door te duwen. Als vervolgens die door hun gebruikte drogredenen terechte redenen worden voor de ouders worden ze weggewuift.

Wij nemen het roer over, u bakt er niets van, en als we dan alsnog op de klippen varen waardoor kind navigatieloos word is het alsnog uw schuld door het kompas wat u meegaf. Tinus, ik kan het niet laten, ik voel me zo in de hoek gedreven en onheus behandeld door jou (en ook gekwets door je onterechte conclusies naar dochter) dat ik mijn principes even over boord zet (met de vraag aan het beheer om de navolgende tekst uiterlijk 2 dagen na heden weg te halen)
Uitleg situatie weer verwijderd door Forumbeheer De ots is met onze goedkeuring uitgesproken om wachtlijsten te omzeilen. We dachten hiermee goed te doen voor haar, ons ouders en voor zusje. Niks blijkt minder waar, we hadden beter kunnen verhuizen als we daar de financieen voor hadden gehad en een eerste lijns kinderpschycholoog te raadplegen.

Mvg, Bianca

Wachtlijsten omzeilen

De ots is met onze goedkeuring uitgesproken om wachtlijsten te omzeilen.....
Jammer dat veel ouders niet weten dat het beter is om via de huisarts een pedagogische voorziening te regelen en dat ouders veel beter in staat zijn om wachtlijsten te omzeilen en dat een OTS daar niet voor nodig is, om maar niet te zeggen dat dat een misplaatste maneuvre is van sommige jeugdzorginstellingen.
Ik zou zeggen, bij de eerstvolgende zitting die OTS eraf en verdiep jezelf eens in de mogelijkheden om je kind wel te helpen.

Dank je bianca

Voor je serieuze antwoord. Ik heb nu geen tijd voor een lange reactie; mijn korte reactie is: Ik vraag me af of je dochter in die instelling op haar plek zit.

Ik denk

dat ze begrepen heeft dat dat niet het geval is. Maar wat kan ze daar nu praktisch snel iets aan doen?

Echt, ik vind het intreurig wat je dochter allemaal overkomt. Ik hoop dat jullie snel een oplossing vinden! Sterkte voor beiden.

Mirreke/tsjor

"Van die zeurende ouders die ooit iets hebben meegemaakt en daar nou toch eens van los moeten komen?"

Ömdat je heel veel andere situaties daaronder generaliseerd. Speak for yourself zou ik zeggen. De ander kan dat prima zelf. En accepteer tegengeluiden. Het is niet zo zwart/wit als wordt neergezet.

En tsjor als ik vindt dat Tinus iets duidelijk verwoord zegt het niet dat ik met alles het eens ben. Ik vind dat hij duidelijke vragen stelt, scherp en prettig om te lezen. Niet meer en niet minder....

Meta bianca

"Dat uitgerekend jij dat naast je neerlegt bevestigd weer het eea voor mij. Tinus verwoord het niet duidelijk maar kwetsend maar dat is voor jou blijkbaar synoniem aan duidelijk. Je lijkt je haast te verkneukelen aan zijn tactloosheid ten bate van jouw visie."

Als je goed mijn posting leest (maar ik snap dat dat lastig is als er zoveel wordt gereageerd) zou je bovenstaande niet schrijven.... Je zet me in een hoek neer (bevooroordeeld heet dat toch?. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik het beleid niet ok vindt en dat deze handelingswijze strijd oplevert....

Margriet

Je vindt de bijdragen van Tinus prettig om te lezen? Terwijl hij daarmee iemand schoffeert die waarachtig reden genoeg heeft om haar privacy te beschermen, en ook meer dan voldoende reden om kwaad en wanhopig te zijn. En vervolgens kom jij weer met: heus, er gaan ook wel dingen goed in de jeugdzorg. Dat zal best, maar dat is hier dus niet aan de orde! Dit is gewoon aan alle kanten fout.

Waarom kan jeugdzorg niet net zo behandeld worden als ouders: we vermoeden dat er iets niet goed gaat, waarheidsvinding is niet nodig, dus kind gaat terug naar de ouders? Waarom moeten ouders steeds bewijzen dat ze het goed doen terwijl jeugdzorg helemaal niets hoeft te bewijzen, want ja, er gaat ook wel eens iets goed bij jeugdzorg?

Gezien de recente onderzoeken over de zeer twijfelachtige veiligheid van kinderen in instellingen heeft Bianca groot gelijk dat ze juist daar op let. Bovendien vraag ik me af hoeveel geld die OTS en alles wat erbij hoort nou heeft gekost, en hoeveel het had gekost om Bianca aan een ander huis te helpen?

Jij zou beter moeten weten

Margriet tegen tinus:"Je legt de vinger op een plek waar die ook hoort."
Jemig, Margriet. Hoe naief kun je zijn!
Nu is het toch net alsof jij ook denkt dat er allerlei soorten instellingen voor OTS zijn, keurig gerangschikt op doel en beschikbare middelen. Alsof ouders daar zorgvuldig uit kunnen kiezen. Alsof er inderdaad een verband is tussen regels over mobieltjes en de kwaal van het kind.
Dat tinus dat denkt is nog tot daar aan toe: weet hij veel en zijn grote mond kan hij ook niet helpen. Bovendien is wat hij laat zien een prachtig voorbeeld van cognitieve dissonantie: heftig hopen dat het zo werkt en dus maar doen alsof het waar is.
Maar jij werkt toch in die sector? Jij zou beter moeten weten!
Groet,
Miriam Lavell

Generaliseren

Margriet, ik kan de berichten van Tinus_p over het algemeen ook waarderen, maar in dit draadje gaat hij wel heel erg tekeer en is hij helemaal niet duidelijk.

Bijvoorbeeld zijn aanhoudende vraag: waarom zit het kind in die instelling, waarom heeft het een OTS. Er móet dan iets fouts zijn met het kind of met de ouders. Dat is pas echt generaliseren. Zelfs de ontkenningen van Bianca helpen daar niet tegen, die maken het beeld alleen maar erger. Er móet iets fout zijn en als er iets fout is met het kind, dan mag de leiding maatregelen nemen. Carte balnche, want als je daar tegenin zou gaan als ouder of zelfs maar vragen bij stelt, dan doe je mee met het door kind geregisseerde spelletje ouders-leiding tegen elkaar uitspelen.
Ik heb dat denkproces eerder al beschreven, jij noemt het dan generaliseren, maar je vindt de berichten van Tinus_p helder! Dit is generaliseren zonder ook maar één uitzondering toe te laten.

Dat een OTS heel vaak tot stand komt op basis van het argument: dan kunnen we de wachttijden omzeilen en komt er sneller hulp.... dat komt niet op bij mensen. Het staat ook niet in de papieren. in de papieren zal van alles staan aan problematiek van ouders en kinderen. Ouders laten dat vaak maar staan, omdat ze denken dat ze op die manier hulp kunnen krijgen voor hun kind. Een offer van de eigen goede naam omwille van het kind. Tot ze ontdekken dat ze in een fuik terecht gekomen zijn en dan zijn die woorden uit het rapport keihard, niet te bestrijden (omdat ze al nooit waar waren) en gelooft niemand meer dat die OTS er kwam om wachtlijsten te omzeilen. Terwijl het zo vaak op deze wijze gebeurt. En er ook zo vaak voor gewaarschuwd wordt: denk erom, het ís geen hulp die je dan krijgt, je bent daarna de regie kwijt.

Dat laatste beseft Tinus_p nog steeds niet. Hij doet alsof ouders een keuze hebben over de instelling, alsof ouders zich de gedachte kunnen veroorloven dat dit niet de goede instelling is. Die vrijheid van denken heb je niet, want je gaat daar niet meer over als ouder. Als je je wel op dat standpunt zou plaatsen ben je een niet-meewerkende ouder en dat leidt tot verlenging van de OTS en de UHP, kind blijft dan nog langer in die instelling. Je moet vooral meewerkend zijn en coöperatief, zelfs al wéét je dat het slecht is voor je kind wat er in de instelling gebeurt.

Dat laatste onderstreept Margriet nog een keer, door aan Bianca voor te houden dat ze deze problemen niet op het forum moet plaatsen, maar moet bespreken met voogd en groepsleiding (wat Bianca ook doet, al in haar eerste bericht geeft ze dat aan). Maar het advies: niet op een publiek forum zetten is eigenlijk zeer ernstig: het is de oproep om problemen onder tafel te houden, niet publiek te maken, om geen advies in te winnen van anderen, en het gesprek uitsluitend met de 'hulpverleners' te voeren. Binnenskamers. Zoals de dochter niet mag bellen als er iets is, de ouders niet mogen vragen als er iets is. Geslotenheid, tot in de vezels van het bedrijf. Ten bate van wie?

Tsjor

Tinus, bah

Wat een emotioneel gezuig heb je hier ten toon gespreid, met al je insinuaties. Je duwt iemand in een hoek, ontlokt haar informatie die ze eigenlijk niet had kwijt gewild. Dat is al verwerpelijk, maar dan bedank je voor de info en reageer je wel later een keer... Ik had het gevoel al toen je dramde en dramde, maar nu weet ik het zeker: je was gewoon ordinair nieuwsgierig, niets meer en niets minder
Aagje

Nog één probleem

met de postings van Tinus_p: hij benadrukt dat het meisje gewoon moet gehoorzamen aan de leiding. Dat heet dan 'eigen verantwoordelijkheid leren nemen' 'leren omgaan met conflicten' en 'leren omgaan met gezag'. zjn recept (gehoorzamen en anders straf) hoort bij een gezagshuishouding, waarvan ik ooit geleerd heb dat het de slechtste vorm van opvoeden is. Al vanaf het moment dat Spock zich afvroeg wat ouders in de opvoeding kunnen bijdragen om de gehoorzaamheidscultuur die in Duitsland leidde tot draagvlak voor één leider te voorkomen weet elke ouder/opvoeder dat blinde gehoorzaamheid eisen pedagogisch gezien schadelijk is voor de ontwikkeling van eigen verantwoordelijkheidsbesef van het kind. Dat eigen verantwoordelijkheidsbesef ontstaat door trail and error, door grenzen overschrijden en weer accepteren. Daar kunnen straffen bij horen, maar voordat je zover bent zijn er nog heel veel andere stappen te nemen. zoals praten bijvoorbeeld. Maar ook: zien wat er gebeurd is, kind heeft een grens overschreden, is zich vervolgens bewust geworden van de consequenties en heeft zelf hulp gevraagd bij het oplossen van de penibele situatie waarin ze terecht is gekomen. Zo'n stiuatie voor een meisje van 13 (!) moet je niet alleen maar bestraffen, maar vooral bespreken: laat haar zelf uitleggen wat ze heeft gedaan, waarom ze het heeft gedaan, wat de gevolgen zijn geweest, waar de grens ligt, laat de realiteit doordringen dat het niet klopt wat ze heeft gedaan en dat daar een straf bij hoort. Maar honoreer ook dat ze het gedurfd heeft om de stap terug te maken. Een moeder zou zeggen: het is fout dat je weggelopen bent, maar ik ben blij dat je terug bent.

En toch nog een tweede probleempje: Tinus_p doet alsof het om een gezagsprobleem gaat. Dat is zijn eigen projectie. In het verhaal van Bianca was het probleem dat het meisje in de instelling door andere meisjes gepest werd over haar zusje. Blijkbaar had ze onvoldoende vertrouwen in de groepsleiding die er op dat moment was (de stagiaire?) om het te bespreken met de groepsleiding. Dt zou een leerpunt kunnen zijn voor de groepsleiding: een zodanig klimaat scheppen dat kinderen zich veilig voelen om ervaren onderlinge pesterijen (heel veel op een dag, de groepssamenstelling is nogal gevarieerd) op een adequate manier aan de orde te stellen.

Tsjor

Good practice

Margriet, ik heb wel nog een vraag: hoe vaak denk je dat het gebeurt dat ouders ervoor zorgen dat een weggelopen kind weer terug gaat naar de instelling? En hoe wordt dat gewaardeerd?

Tsjor

Biana, neem contact op met het akj - misschien kunnen zij helpen

Wat een verdrietig verhaal. Ik word er helemaal naar van als ik lees hoe je dochter in een hoek wordt gezet - en dan niet 1x, maar op verschillende manieren en op verschillende momenten.
Neem svp contact op met het akj, zij kunnen je vast helpen op dit vlak.
Juist die houding van mensen: 'de instelling zal weten wat goed is en ook goed handelen' is heel gevaarlijk. Sterkte!

Pardon margriet* generaliseren?

Speak for myself? Dat doe ik dus ook: er zal ongetwijfeld wel eens wat goed gaan... Dat hoop ik althans, anders zou het wel een enorme verspilling van tijd, geld, en levens zijn. Maar mijn ervaringen, en ik heb het al vaker gezegd, niet alleen van onszelf maar ook van de kinderen die ik via mijn stiefdochter heb leren kennen, is bar slecht.
Interessant trouwens: dochterlief is nu 23 en heeft via de sociale media al veel lotgenoten van vroeger teruggevonden. Met niemand (behalve zijzelf) gaat het goed nu. Met NIEMAND!!!
Allemaal gebroken levens, zeer jonge moeders, werkeloos, geen opleiding, negatieve relaties met mishandelende partners, verslaafd. Haar beste vriendin van vroeger was op haar 18e moeder, en op haar 20e is haar kindje bij haar weggehaald. De enige vriendin die ze kent met wie het wel redelijk gaat is degene die ook op vrijwillige basis uit huis was geplaatst en die dus ook (goed) contact met de ouders had. En zij (ook 23) heeft een relatie met een man van bijna 50...
Daar zou eens onderzoek gedaan naar moeten worden, hoe het nu gaat met al die uithuisgeplaatste kinderen.
Het enige wat ik kan doen is medeouders waarschuwen, mijn ervaringen delen, zodat zij niet met open ogen in bepaalde valkuilen stappen.
Stel dat mijn kind kanker had (gehad) en ik als ervaringsouder tips geef, dan is het allemaal prima, en nu, omdat ik ervaringstips geef die niet stroken met jouw naieve (en ongetwijfeld goedbedoelende) blik op de jeugzorg, ben ik slachtofferig? Hou toch op! Jouw soort houdt deze hele minne vertoning in stand, goedbedoelend of niet!

Tinus

normaal kan ik jouw bijdragen ook zeer waarderen. Ik denk in dit geval echter dat je een erg rooskleurig idee hebt van het reilen en zeilen bij jeugdzorginstellingen.
Stel dat Bianca's dochter op de huidige plek niet goed zit? Wat dan? Denk je dan echt dat er serieus gekeken gaat worden naar een betere plek? Wat er vaak gebeurt, als ouders problemen hebben met een plek, is dat het kind dan wel verplaatst wordt, maar dan naar een plek aan de andere kant van het land bijvoorbeeld, wat bezoek of weekeindjes naar huis er niet gemakkelijker op maakt, of juist niet natuurlijk. Bovendien wil je ook niet overkomen als niet meewerkende ouder, je wilt ook niet je kind elke keer weer laten ontwortelen, als ze eenmaal op een (definitieve?) plek zit. Nu zit ze op het VO, in dit geval. Bij weer een andere plek moet ze ook weer naar een andere school. Maar goed, je hebt echt vrijwel niets meer in te brengen, je kunt je twijfels wel uiten, maar het is een enorme afweging elke keer weer.
Wat ik trouwens erg kwetsend vond overkomen in jouw berichten naar Biance was de het deel over dat ze al drie voogden versleten had, en daardoor wel geen krediet meer zou hebben. Ook daar heb je nauwelijks tot geen invloed op hoor, maar voogden worden overspannen, zwanger, gaan minder werken, laten zich overplaatsen, verzin maar. Wij hebben geen voogd gehad, hebben gelukkig altijd zelf de regie weten te houden, maar de contactpersonen die wij bij jeugdzorg hadden wisselden zo vaak dat het geeneens zin had de naam proberen te onthouden voor een volgende ontmoeting.
Verder neem ik zonder meer aan dat ook jij het goed bedoelt, zo ken ik je ook nog eens van hier, maar ik begrijp niets van je redeneringen in dit draadje.

Bianca, dit is erg

De discussie is behoorlijk gekanteld.

Bianca:
"[Uitleg situatie weer verwijderd door Forumbeheer] De ots is met onze goedkeuring uitgesproken om wachtlijsten te omzeilen. We dachten hiermee goed te doen voor haar, ons ouders en voor zusje. Niks blijkt minder waar, we hadden beter kunnen verhuizen als we daar de financieen voor hadden gehad en een eerste lijns kinderpschycholoog te raadplegen."
OK, de uitleg is (deels) verwijderd, was voor mij iig goed genoeg om plots te snappen waarom je zo graag wil dat ze een mobieltje wil op weg naar school (ook al denk ik rationeel dat dat niet nodig is).
Wat me triest maakt, is dit: Je dochter heeft iets traumatisch meegemaakt, en de enige manier om blijkbaar contact met hulpverleners te krijgen was via een vrijwillige OTS (waardoor je tegelijk zelf als ouder niet meer zelfstandig kunt beslissen). Dat vind ik fout, niet van jou, maar van degenen die deze oplossing hebben bedacht en gesanctioneerd. Nog afgezien van de idiote extra kosten die zo'n OTS+opname kosten.
Blijft voor mij de vraag, waarom deze instelling: Was die toevallig 'beschikbaar', was daar een plaats vrij? Of is die bedoeld voor kinderen met trauma's zoals jouw kind? Of iig met trauma;'s en problemen die er op lijken?
Was het nodig dat je kind uit huis ging, was het alternatief (want dat is eigenlijk wat je zegt) dat jullie als gezin waren verhuisd? Of had ze eigenlijk thuis geholpen kunnen worden? Dan dreigt er iets dat vele malen erger is dan wat gekloot met mobiele telefoons, namelijk dat je dochter zich gestraft voelt voor een gebeurtenis die haar overkomen is. Dit is sowieso principieel fout, maar zo'n onrechtvaardige behandeling stimuleert datgene waar ik me zorgen over maakte, namelijk het niet-nemen van verantwoordelijkheid omdat je leert dat dingen je overkomen en je daarvoor gestraft wordt.

Misbruik

Heeft te maken met macht en dwang. Zo'n instelling kan daar niet veel mee en heeft zelf ook last van macht en dwang om een groep kinderen in toom te houden.
Niet erg therapeutisch dus en je kind is weer in een situatie waar die geen invloed heeft op machtsvertoon van anderen.
In plaats van het AKJ kun je beter lid worden van stichting KOG. Zolang je te maken hebt met de OTS kun je maar beter goed weten hoe je daarmee om kunt gaan in het voordeel van je kind en wat daarbij de valkuilen zijn.

Tsjor (eigenlijk ot)

Deze reactie is eigenlijk off-topic (geworden), maar ik vind dit wel ff belangrijk.

Tsjor:
"met de postings van Tinus_p: hij benadrukt dat het meisje gewoon moet gehoorzamen aan de leiding. Dat heet dan 'eigen verantwoordelijkheid leren nemen' 'leren omgaan met conflicten' en 'leren omgaan met gezag'. zjn recept (gehoorzamen en anders straf) hoort bij een gezagshuishouding, waarvan ik ooit geleerd heb dat het de slechtste vorm van opvoeden is."
Nouja, het ligt eens tuk genuanceerder -hoewel ik sterk geloof dat als een kind/puber afglijdt, 'handhaving van normen' dringend noodzakelijk is, en meer algemeen dat duidelijke normen ook hun nut hebben -zie bv de herwaardering van een totaalverbod op drankgebruik onder 16-minners.
Ik vind 'eigen verantwoordelijk' en 'verantwoording nemen' lastige begrippen, omdat ze al gauw vanalles betekenen en daarom niets. Wat ik echter essentieel vind, voor elke vorm van volwassen gedrag, is het besef dat je gedrag consequenties heeft. Wat je doet, is niet vrijblijvend. Dat is geen vage norm, maar een uiterst concreet feit: Als je onvoorzichtig timmert, sla je met een hamer op je duim (au). Van voetballen in de modder word je vies (en kleren worden vervolgens niet vanzelf schoon). Als je kutkind zegt tegen een klasgenoot, kun je een klap terugverwachten. Als je niet leert voor een proefwerk, krijg je een onvoldoende. Bovendien (minstens zo wezenlijk) zijn dit allemaal keuzes: Timmeren, voetballen, kutkind zeggen en niet-leren is niet iets wat je overkomt.
'Verantwoordelijkheid nemen' bestaat er dan juist uit, dat je snapt dat je gedrag een keuze is, en dat je via die keuzes de gevolgen van je gedrag kunt beïnvloeden.

Ik heb de indruk, dat juist hier een oorzaak van een hoop opvoed- en puberproblemen liggen, en dat (jeugdzorg)instellingen goed gevuld zijn met kinderen die moeite hebben met dit soort zaken. In een cynische bui heb ik wel eens gedacht, dat ons (basis)onderwijs daar fors aan bijdraagt, daar is het verband tussen gedrag (spreekbeurten houden bijvoorbeeld) en consequenties (van slechte voorbereiding of 'vergeten') inmiddels volledig losgelaten, lijkt het.

Hoe dan ook, dit geldt ook voor conflicten, zeker bij weglopen van conflicten. Ook dat is een vorm van 'consequenties van je gedrag' niet willen accepteren, door hard weg te lopen als t plots lastig wordt.

Bianca

Voel je niet verplicht om of geprikkeld tot het prijsgeven van privegegevens! Dat is echt niet nodig.
Ik begrijp dat je vrijwillig een OTS hebt laten uitspreken omdat je dacht/hoopte je dochter zo sneller en beter te helpen. En inmiddels weet je wel beter...
Ook wij zijn vrijwillig naar jeugdzorg gestapt. Gelukkig hebben wij een OTS weten te voorkomen, ook al was dat waar jeugdzorg al vrij snel op af koerste, en met de dreiging als het niet goedschiks gebeurde dan maar kwaadschiks. Jeugdzorg heeft ons gemeld bij de Kinderbescherming die na onderzoek concludeerde dat er met ons als ouders helemaal niks mis was en daar op mijn verzoek ook nog een prachtige brief over heeft geschreven. Wij hadden dus gelukkig op papier dat we prima ouders waren, en daar kon Jeugdzorg toen niets meer me. We hebben heel erg veel meegemaakt in onze zoektocht naar hulp, mijn (stief)dochter was 12 toen we de molen inrolden. Uiteindelijk heeft ze op ik dacht 12 woonplekken gezeten (zo gaat dat Tinus, en echt niet allemaal die zo goed bij haar pasten, zij heeft oa in zonnehuizen gezeten waar ze op een afdeling werd geplaatst met kinderen met Down en nog zwaarder gehandicapt. En toen waren wij zeker niet akkoord...). Ik wil je waarschuwen, ze heeft wel op zoveel plekken gewoond, maar nergens heeft ze hulp gehad, nergens therapie, nergens is het probleem aangepakt waarom wij bij jeugdzorg terecht kwamen. Ik hoop voor jou dat dat toch echt wel het geval zal zijn...

Overigens bianca

komt het probleem van onze dochter erg dicht in de buurt bij dat van jouw dochter. Echter, dat dit (een van de) problemen was wisten we toen nog niet, kwam pas later uit.
Toen dat uitkwam is een en ander gaan rollen, uiteindelijk heeft betrokkene vier jaar gevangenisstraf gehad en dochter zelfs een schadevergoeding...! (maar dus geen hulp!)

Therapie

Hoe kun je je kind helpen na zo'n nare ervaring? Belangrijk is dat je zelf ermee in het reine komt om je kind meer steun te kunnen geven. En dan zou ik op zoek gaan naar meer doeltreffende hulp, rekening houdend met de mogelijkheden van je kind. Je hebt internet, slachtofferhulp, ouderorganisaties en andere ouders. Maak daar gebruik van. En liever geen hulp, dan hulp waar je nog verder de weg van kwijt kunt raken. Maar houdt vooral rekening met de behoefte van je kind om meer controle te krijgen over situaties die onveilig zijn. Dit kan ook een leermoment zijn. Ja, er zijn mensen die je grenzen overschrijden, en ja dat is angstig en niet te verteren. Hoe kun je je daar zo goed mogelijk tegen beschermen en zelf zo snel mogelijk een einde maken daaraan. En hoe meer je dochter daar zelf ook controle over heeft, des te beter.

Tinus over beschikbare instellingen

en uit eigen ervaring: de intentie is vziw altijd wel dat er een instelling bij het kind wordt gezocht. Maar dat heeft in de praktijk niet zoveel te maken met het soort problemen maar meer met leeftijd en geslacht. Of het heeft in naam ermee te maken, maar niet in de praktijk.
In eerste instantie heb je ook nog crisisopvang, en dan heb je nog minder keuze. Ooit zat mijn dochter op een prima plek, dachten we. Dochter zat er pas, was net uit huis, was behoorlijk prikkelbaar en angstig en boos (wat wil je) en gooide tijdens een pesterij door een ander meisje met een kop hete thee door de lucht. Ze moest per DIRECT weg, en toen begon natuurlijk het gepingpong.
Saillant detail, in de aanloop tot dat alles zaten wij bij jeugdzorg te praten (wij is de personen van jeugdzorg, dochter, papa, mama en ik stiefmoeder met mij/ons zoontje van 2). Mama gooide toen ook fijn met een kop hete thee naar mij (en dus mijn zoontje dat bij mij op schoot zat) en dochter maakte dat alles dus mee. Dan is er begrip (ook bij mij hoor), tuurlijk dat doe je niet, maar toch...
Doe jij dat dus als gefrustreerde puber, dan kun je moven.

Weer wat geleerd

Tinus_p, dan heb je weer wat geleerd: 'Ik heb de indruk, dat juist hier een oorzaak van een hoop opvoed- en puberproblemen liggen, en dat (jeugdzorg)instellingen goed gevuld zijn met kinderen die moeite hebben met dit soort zaken.' die indruk klopt dus niet. Veel kinderen en ouders bewandelen de weg die Bianca ook gegaan is: hulp vragen, aanbod jeugdzorg, maar voor het gemakt wel een OTS, dan gaat het sneller, beter, om vervolgens te ontdekken dat je de regie kwijt bent.
En verder vind ik de beschrijving van Vygotski over de ontwikkeling van kinderen nog steeds bijzonder plezierig, omdat hij rekening houdt met experimenteerfases. Daar bestaat leren uit. Verantwoordelijkheid kunnen nemen leer je in de loop van de tijd. Met straffen kun je het leerproces niet afdwingen.
De inleiding van Spock is overigens ook een aanrader.
Het blijft een van de moeilijkste aspecten van opvoeden: grenzen bepalen en loslaten, eigen verantwoordelijkheid en ingrijpen, zelf laten ervaren en ervoor behoeden. Volgens mij zijn er geen simpele recepten voor. Wat dat betreft heeft het sociaal competentiemodel dat gehanteerd wordt in de instellingen één groot manco: het is maar één recept. Goede professionals zouden die beperking moeten kennen en meer variaties in hun arsenaal moeten hebben. Zoals ouders dat ook hebben, zelfs per kind verschillend.

Tsjor