Volume uit kinderkeeltjes

Temet

Ik zal proberen of ik het weer kan vinden, ik kwam er al doorklikkend bij terecht:-). Er staat me bij dat een aantal jaar geleden iets in het nieuws is geweest van een buurman van een schoolplein, maar of dat met dat jaartal te maken heeft weet ik dus niet.

Bij mij de hondenuitlaters

Ik woon bij een grasveldje met speeltuin. Ondanks dat hier veel te spelen valt, zijn er maar weinig kinderen die er spelen. En als ze spelen, valt het stemgeluid meestal reuze mee.
Maar dan de hondenuitlaters. Ze komen in groepjes en communiceren op heel luide toon met elkaar. Recht onder het slaapkamerraam van mijn dochter die daar erg boos om kan worden, als ze zit te leren of juist uit wil slapen. Verder schreeuwen ze hun blaffende hond toe dat-ie zich koest moet houden. Ze komen daarbij boven het volume van hun hond uit.
Gelukkig hoeven de honden niet zo vaak uitgelaten te worden, maar wat een volume gebruiken ze erbij!
Het zijn overigens hondenbezitters in de leeftijdscategorie 55+. Ik weet niet hoe ze zijn opgevoed destijds... ;)

Grappig

Als kinderen niet gillen is het omdat 'ik er echt het niet van gediend ben' of: 'er snel een einde aan maak'.

Ik ben er ook niet van gediend maar vooral mijn jongste heeft heel veel gegild, gehuild en geschreeuwd. Dat is beter geworden vanaf zijn 3,5e. Misschien deels doordat ik er beter mee omging maar ik denk vooral door het ouder worden.

Maar ik heb het altijd minstens zo erg, zo niet erger, gevonden als sommige schrijfsters in deze draad. Echt ik kan er niet tegen! Maar daarmee is het nog niet voorbij!

Mijn kinderen maken nu wel erg veel lawaai als ze stoeien. Dan wordt er veel gelachen en hard ook, en ook wel gegild, maar dan van plezier.
Vind ik ook erg storend.

Liora

Dalarna

In dat opzicht wonen wij ideaal. Er is hier veel ruimte en groen, zeker voor stadse begrippen. Ik denk dat de kinderen hier meer ruimte hebben dan wij als kind hadden op het plein in een dorp. En 8ste groepers mogen hier ook van het plein af en naar het speelveld.

Supermarkt (temet)

Ik had het niet zo zeer over twee jarige die gewoon krijsen omdat ze nu eenmaal twee zijn. Maar de wat oudere kinderen die gewoon gillen om het gillen. Natuurlijk die hele kleintjes, vind ik ook erg maar daar heb ik wel begrip voor, maar gillen om het gillen, bah.

Gillen

Ik heb vrij weinig tolerantie voor snerpende geluiden. Zeker met veel kinderen moet je daar streng op zijn want anders is het gewoon niet keefbaar. Dus bij onnodig gegil buiten rechtstreeks naar binnen en bij gegil of lawaai in de woonkamer naar de gang en Zo verder. Gelijk ingrijpen en ze uit de situatie halen had hier het meeste effect. Wat ze op school deden en doen weet ik dan weer niet. Het kan best zijn dat ze zich daar minder goed gedragen. Of kinderen nu meer gillen weet ik niet eigenlijk maar ik heb ook nooit naast een school if speeltuin een huis gehad.

Eerlijk gezegd heb ik het idee dat mijn ergernissen vooral toenemen door mijn leeftijd. Volgens mij zijn kinderen niet zoveel anders dan "vroeger". Ik zou hierover eigenlijk wel eens de mening van een ervaren leerkracht over willen horen, die het kan vergelijken met 30 jaar geleden of zo.
Ter relativering: ik trok mij laatst om sanitaire redenen even terug uit het groepje dames waar ik gezellig mee zat te lunchen. Pas op de wc hoorde ik hoe luidruchtig wij als groep waren. Ons gekwaak en gekwetter was echt boven alles uit te horen, waarschijnlijk tot grote ergernis van de andere gasten. Vroeger waren de dames van middelbare leeftijd volgens mij toch echt veel beschaafder ;)
n@nny

N@nny

ik heb me dat dus ook afgevraagd, of het aan mijn leeftijd ligt. En dat kan natuurlijk meespelen. Mijn oren staan niet meer in de -12 modus zeg maar. En toch... Ik woon hier nu dus 23 jaar, maar ik heb echt de indruk dat het algemene volume is gestegen en de uitschieters zijn toegenomen. Nu ook, heel toevallig, loopt een klein meisje zich enorm uit te sloven om maar gehoord te worden. Het doet zeer aan mijn oren. Ik heb het letterlijk in google gezet en zo eens gezocht en tot mijn verrassing lijken meer mensen dus met die vraag te zitten.
Oudere mensen, zoals wij:-), kunnen inderdaad ook lawaai maken. Vooral dames die het zo gezellig hebben met elkaar, brrr....

Groene speelpleinen

Ergens vaag herinner ik me ook dat een Amsterdamse klagende buurman in het ongelijk was gesteld over geluidsoverlast van een schoolplein. Maar had dat niet vooral met de hoeveelheid decibel te maken, die wettelijk binnen de perken bleef?
En wat ik me ook herinner is dat er pas een onderzoek van Jantje Beton is gepubliceerd waarin blijkt dat kinderen rustiger spelen op een groen speelplein, dus met bomen en natuur. Eem stenig plein heeft inderdaad ook nog eens een beroerde akoestiek.
Nee, ik ben niet gefrustreerd. Het is wel apart om te lezen dat mijn generatiegenoten hier het wel met mij delen, dat het 'vroeger' een kwestie van beschaving was als je zachtjes en voorzichtig met het servies omging, niet met de deuren sloeg, op een stoel plofte, hard praatte of lachte of anderszins van je liet horen. Lawaai maken was onbeheerst, not done, onbeschaafd. Dat is veranderd.
Jonge ouders van nu die ik beroepshalve tegenkom leggen de link tussen beschaving en geluid beduidend minder vaak en het maakt niet uit van welke sociale of nationale achtergrond zij afkomstig zijn.
Ik geloof ook niet dat kinderen zelf anders zijn dan 'vroeger'. Aan de andere kant zie ik dat jonge ouders wel bewust bezig zijn met het overdragen van wellevendheid en rekening houden met elkaar. Alleen hoort het beperken van geluidsoverlast daar niet meer bij.

Jaaa nanny

Dat is zo hoor, ik ga dus echt nooit naar een damesdag in de sauna, het is net een voliere.:)

Beschaafd of kleinburgerlijk

Eerlijk gezegd komt die opvoeding van vroeger waar jullie het over hebben op mij vooral kleinburgerlijk over. Mijn grootouders en ouders zijn hele beschaafde en nette mensen hoor.

Geluid van kinderen geen overlast

Hier is de link, ik meende me te herinneren dat de zaak ging om een crèche in de Vondelparkbuurt, even gegoogled en voilà!

http://vorige.nrc.nl/binnenland/article2368419.ece/Geluid_van_kinderen_geen_overlast

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Dan had Kaaskopje dus gelijk. Vraag me wel af waar het staat, trouwens. In welke regeling, bedoel ik.

Groeten,

Temet

Niet alleen de kinderen.

Ik heb ook het idee dat kinderen nu veel meer herrie maken. Mijn zoon hoorde ik ook van heinde en verre in de speeltuin met zijn vriendjes. De buurvrouw zei liefdevol dat ik hem zo duidelijk hoorde omdat het mijn kind was, ik lette er te veel op, maar dat de rest van de kinderen misschien nog wel meer herrie maakte. Ik stapte nog wel eens geïrriteerd richting speeltuin om de heren er op aan te spreken.
Maar ook hoor ik volwassenen luid praten in een restaurant of bus, fijn zo'n mobieltje. Ook de buurvrouw gaat met haar telefoon luid schetterend haar leven bespreken achter in de tuin. En we roepen allemaal keihard "tot ziens" als we 's avonds laat van een feestje vertrekken. Moeders nemen op school afscheid van hun kind en roepen: "Dag lieverd, mama komt je vanmiddag weer halen!!!" alles met veel volume. Volgens mij maken we allemaal meer herrie als vroeger, of ik word oud, dat zal ook meespelen.

Corrigeren temet?

Met het risico dat gaat uitdraaien op een opvoeddraadje stel ik de vraag toch maar: je zegt dat je waarschuwt, maar verbind je daar ook consequenties aan? En voer je die dan ook uit?

Hier mogen gillers naar binnen. En dat helpt.

Overigens is de lijn tussen leuk spelen en irritant gillen vaak flinterdun. En ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het van mijn eigen kinderen veel beter in hebben dan van het buurmeisje en haar super irritante vriendinnetje. Vooral omdat het er alleen om lijkt te gaan dat ze mijn dochter willen laten voelen dat ze het samen o zo gezellig hebben. Grrrr... Bloedirritant dus, en allebei nog slecht opgevoed ook....

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Wil40

Het is wel apart om te lezen dat mijn generatiegenoten hier het wel met mij delen, dat het 'vroeger' een kwestie van beschaving was als je zachtjes en voorzichtig met het servies omging, niet met de deuren sloeg, op een stoel plofte, hard praatte of lachte of anderszins van je liet horen. Lawaai maken was onbeheerst, not done, onbeschaafd. Dat is veranderd. ===
En ik vind het haast truttig om toe te geven dat ik er zo over denk. En dat vind ik dan ook weer een bevestiging van dat de mening hierover veranderd is. Maar sommige dingen waren vroeger ook in mijn ogen wel een beetje overdreven hoor. Wat maakt het uit als je eens een schallende lach laat horen? En als de bank het kan hebben mag ploffen ook, zolang het maar niet bij een ander is.
Mijn ouders waren zo rustig, dat buren dachten dat mijn moeder weduwe was. Ze zagen en hoorden mijn vader namelijk nooit...
Mijn oudste dochter had vroeger moeite met fluisteren. Ze sprak wel eens te luid (gewone gesprekstoon) voor het moment of voor de omgeving en dan zei ik "je mag wel fluisteren". En dan zei ze 'dat kan ik niet'. En nog steeds doet ze het liever niet dan wel en moet ik haar wel eens temperen als ze enthousiast aan het ratelen is, maar meer dan dat is het nooit geweest bij ons. Mijn jongste dochter vindt zelfs dat ík teveel lawaai maak:-) "Als je net uit bed bent hoor je niet zo vrolijk te doen ma!" Of: "Wat vraag je veel!"

Vroeger en nu...

Ik had het laatst met iemand in de trein over het kindertolerantielevel dat verandert naarmate men ouder wordt...!

Het was een flinke treinreis. Tegenover mij zat een vrouw van mijn leeftijd (rond de vijftig). In de trein zaten enkele jonge vrouwen (vriendinnen of familie) met kinderen in de leeftijd van 0 tot ongeveer 5. Die kinderen waren aanwezig. Niet dat ze de boel platkrijsten, maar ik merkte dat het me irriteerde, dat gekwek en gehuil. Natuurlijk liet ik het niet merken, vond ik niet nodig, maar blijkbaar had ik toch even een bepaalde gezichtsuitdrukking, want de vrouw tegenover me zei lachend: "Naar mate we ouder worden kunnen we er steeds minder goed tegen, ik herken dat wel."
We hebben er een tijdje over doorgepraat. Dat het normaal was dat kinderen, zeker zulke jonge kinderen, geluid produceren. Dat het geluid van deze kinderen helemaal niet buitenproportioneel was, zeker niet op zo'n lange, drukke (alle plaatsen bezet) treinreis. Maar dat we daar slechter tegen kunnen naar mate we ouder worden.
We dachten dat dat komt omdat ze zelf inmiddels hoog en breed uit de kleine kinderen zijn. Een kleinkind is dan wel weer aanvaardbaar, want eigen vlees en bloed, maar na jarenlang zelf moederen zitten we blijkbaar niet echt meer te wachten op het geluid van andermans kinderen en zijn we er helemaal uit gegroeid.
Ik denk niet dat dat voor iedereen geldt, maar ik geloof wel dat ze een punt had! Een soort reactie van "he néé, géén kleine kinderen meer in mijn aura, alsjeblieft, ga weg!" En zelfs de gewone huiltjes en geluidjes en vreugdekreetjes zijn dan niet leuk meer.

Wat schoolpleinen betreft, dit was vroeger al zo en nu nog steeds. Elke grote groep kinderen kent wel één of twee exemplaren met brulboei- of misthoornaanleg. Ik heb een tijdje gewerkt naast een school en daar zat er eentje die werkelijk onafgebroken "MEESTER RICK... MEESTER RICK..." zat te bulken. Als een koe in barensnood! Ik bewonderde het geduld van meester Rick!
Of van die kinderen (volgens mij vaak meisjes) met cirkelzaag-genen. Bij het minste of geringste trekt het kind alle registers open: een hoog, schel gekrijs dat aan een cirkelzaag doet denken.
Dat is altijd al zo geweest. Mijn moeder was in de jaren vijftig kleuterjuffrouw en zei zelf jaren geleden tegen me: "Elke klas heeft wel een paar van die cirkelzagen." Daar heb ik de uitdrukking dan ook van.
Vandaag moest ik langs een schoolplein en ik heb er nog eens op gelet. Om te beginnen merkte ik bij mezelf toch een snellere irritatie, terwijl het geluid niet eens zoveel erger was dan vroeger. Een misthoorntje, een kind met brulkikker-aanleg en het cirkelzaagje. What's new? Ons kindergeluidentolerantielevel, zou dat dan toch minder worden naarmate onze eigen kinderen ouder worden? Omdat we door de jaren heen genoeg kindergeluid aan ons hoofd hebben gehad en er nu wel klaar mee zijn?
Op onze eigen kleinkinderen na natuurlijk, aldus de mevrouw in de trein. Maar daar kan ik nog niet over oordelen

Ik ben er wel van overtuigd dat het vroeger net zo erg was, want vroeger klaagden de "oude mensen" net zo hard over ons en onze ouders, als wij nu over de jeugd van tegenwoordig en hun ouders klagen ;-)

Ik ben vijftig

En ik ben totaal niet zo opgevoed. Ik kan mij niet herinneren dat ik door mijn ouders ooit ben aangesproken op het volume van mijn stem of op mijn gegil.

Wel op het volume van mijn muziek :-)

Praten of gillen was totaal geen issue. Ook niet het gepraat van anderen.

Ik vind dat je zeker rekening moet houden met elkaar, maar stemgeluid van mens of dier vind ik veel minder storend, lees niet-storend, dan luide muziek of tv- geluiden of het geluid van kettingzagen of grasmaaiers.

Verder denk ik ook dat kinderen tegenwoordig in alles worden gecontroleerd en gevolgd door ouders of begeleiders. Misschien valt lawaai daarom meer op, of lijkt het erger. Of is het toch een generatiedingetje. En er zijn procentueel ook minder kinderen dan vroeger, dus valt kindergeluid meer op. Of springen kinderen meer uit de band, omdat ze veel gecontroleerder bezig zijn dan vroeger.

Ik herinner me dat ik gewoon dagen van huis was, en er alleen maar op hoefde te letten dat ik thuis was voor het donker, of als we gingen eten, wat het eerste was. Misschien zitten onze kinderen wel veel te veel in een keurslijf, moeten ze zich in een kwartier zien te ontladen.

En misschien zijn er, door de koptelefoon, ook wel steeds meer kinderen met een minder goed gehoor, en moeten ze steeds harder praten?

Maar ik stoor me er dus niet aan, en woon vlakbij een school aan de ene kant, en een kinderspeeltuin aan de andere.

En die opvoeding over beschaafd en zachtjes praten...? Dat komt me hooguit bekend voor uit angstaanjagende kinderboeken, ik ken t zelf helemaal niet.

mirjam

En daarnaast heeft hortensia zeker n punt

Alleen heb ik daar zelf gelukkig nog helemaal geen last van.

mirjam

Mirreke, over muziek...

Ik kreeg ook altjd commentaar op het volume van mijn muziek.

Eerst van mijn ouders.
Nu van mijn kinderen.

Het is niet eerlijk!!!

Ik denk wel dat je gelijk hebt wat het keurslijf betreft.

Ouwe oren

Hoewel ik de optie open hou dat het ook aan mijn leeftijd kan liggen, heb ik toch het idee dat het daar niet helemaal aan ligt dat ik het geluid niet meer kan negeren. Vroeger, toen we nog jong waren dus:-)), kon ik makkelijk tot ver in de ochtend uitslapen zonder wakker te worden van de kleutertjes. Met raam open. Toen mijn dochter daar op school zat, kwam er een jongetje in haar klas (later haar eerste ahum verkering(6 jarigen dus, haha) met een hoog schel stemmetje en die hoorde je werkelijk altijd boven al die kinderen uit. Oh, Flip is weer buiten... (zo heette hij niet echt). Het viel dus op, dat hoge schelle tetterstemmetje. Nu zijn er meer tetterstemmetjes die erbovenuit willen komen. Het is (volgens mij) echt zo.

Temet

Ik moet het bijstellen van 2009. Zoals ik het hier lees zou je dus wel iets mogen zeggen over lasaai tijdens de schooluren. Dus tijdens de lunchpauze en vanaf half 8 tot half 9 en vanaf 3 tot 4 (grof gezegd) moet je het accapteren.
"Tijdens de lessen moeten de kinderen het rustig aan doen: de uitzondering op de regels voor geluidsoverlast geldt alleen een uur voor en een uur na de schooltijden. Voor kinderdagverblijven geldt deze uitzondering alleen als deze open zijn."

Een artikel uit de Volkskrant van september 2009: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2664/Nieuws/article/detail/358807/2009/09/24/Kinderen-mogen-lawaai-maken-op-schoolplein.dhtml

Ouwe oren en nieuwe oren

Ik merk ook dat ik met ouder worden steeds geluidsovergevoeliger wordt. Kon al nooit erg tegen lawaai en veel geluid, maar het wordt zeker erger. En herken dat van mijn vader toen hij ouder werd (terwijl hij onderwijzer was!!).
Aan de andere kant is het natuurlijk zo dat kinderen hun eigen gegil en herrie niet horen want hun oren doen het nog niet. Dat is bewezen, want horen ze jou / ons soms als je ze wat vraagt of verbiedt? Oren gaan het pas rond een jaar of 17 doen, daarvoor zijn ze meer versiering.
Diezelfde vader van mij, vertelde af en toe wel eens over klagende omwonenden, verspreid over de 40 jaar dat hij les gaf op verschillende basisscholen. Ik weet alleen niet of het de laatste 10 jaar is toegenomen, toen was hij met pensioen.

Hortensia en vergrijzing

Hortensia heeft ook gelijk, althans de mevrouw bij haar in de trein. Erger is dat door de toenemende vergrijzing kinderen steeds minder gewoon gaan worden en ouwelijke intolerantie voor kinderen/kindergeluid steeds gewoner.

Nou...

dat vind ik ook wat makkelijk hoor, om het op de vergrijzing te gooien. Al die grijzaards hebben toch ook (gemiddeld genomen) kleinkinderen? En ik weet ook van ouderen die het best gezellig vinden tussen jong grut. Daar blijven ze lekker jong door, vinden ze. Maar natuurlijk kunnen er buurten ontstaan waar weinig jonge kinderen voorkomen en dan raak je buurtherrie van kinderen mogelijk ontwend, dat kan.
Als ik op mezelf afga ben ik vrij gelijkmatig in wat ik irritant vond en vind. Ik ging vroeger wel eens met een vriendin en onze kinderen met de trein en soms schaamde ik me er bijna voor dat ik bij het geheel hoorde. Ik instrueerde mijn dochters van te voren dat ze niet met die andere kinderen mee mochten doen als die lawaai en rommel maakten. Die waarschuwing werkte de ene keer beter dan de andere keer, maar over het algemeen hadden mijn kinderen toch wel in hun systeem dat ze zich een beetje moesten gedragen. Als ik nu in de trein zit en er zitten ook kinderen in de trein, dan vind ik gezellig gebabbel alleen maar leuk. Maar als kinderen de hele coupé gaan overstemmen, dan geniet ik toch een stukje minder van hun gezelschap:-)
En dat kinderen hun eigen geluid pas horen als ze 17 jaar zijn, is qua grapje misschien wel leuk, maar als ouder zijnde ben ik wel van mening dat ze voor die leeftijd af en toe de oren toch maar open moeten zetten voor wat ik te zeggen heb.