Voetballertje (10) geschorst

Ozziezozzie

Dat kan,maar als je vrijwel elke zaterdag moet werken kun je jezelf moeilijk in tweeen hakken..:)

Ozzieozzie

Ouders die niet mee willen helpen zijn evengoed betrokken bij de kinderen, alleen op een andere manier.
Het probleem van 'ouderbetrokkenheid' is juist, dat anderen, derden (voetbalclub, school etc.) gaan invullen wat die ouder moet doen om de betrokkenheid te tonen/bewijzen. Het komt heel nauw. Wat je doet, hoe je het doet wordt op een goudschaaltje gewogen. Soms is het prettig als je de codes weet. ind e discussie over ouders en school is de code: voorlezen. Oké, fijn om te weten want dan weet je wat je moet doen om je ouderbetrokkenheid te tonen. bij deze voetbalclub is het 'bardienst draaien' En bepaalde vormen zijn fout. Spotje gezien over de ouder die aan de kant van het sportveld staat te schreeuwen?
Het tweede probleem is dat derden (sportclub, school) ouders min of meer gaan dwingen tot het verrichten van bepaalde handelingen onder bedreiging van het kind: als jij geen bardienst draait mag je kind niet voetballen.
Blijkbaar mag dat.

Tsjor

Wie dan?

ozzieozzie:"is dat het ook heel erg leuk is om betrokken te zijn bij waar je kind mee bezig is!"
Dat is zo verschrikkelijk leuk dat op de momenten dat ouders dat doen ze helemaal niet als vrijwilligers werk zien. Het is vanzelfsprekend. Het hoort erbij.
Maar het wordt een beetje anders als jij achter de bar moet op een moment dat je kind al in bed ligt, of op een achteraf veldje (of uit bij een andere club) aan het spelen is.
Dan ben je juist niet betrokken bij je kind. Dan steek je je kostbare tijd die je liever voor je kinderen gebruikt in het plezier van anderen. 'Nog een biertje, natuurlijk, wie dan?'.
Groet,
Miriam Lavell

Blij dat het hier niet hoefde

Ik heb daar nooit zin in gehad hoor, bardienst. Ik weet ook niet of ik mijn kind op voetbal had gelaten, hadden ze dit verplicht gesteld. En op zich ben ik best betrokken bij mijn kind, altijd brengen en halen, iedere wedstrijd kijken, het was ook altijd erg gezellig met alle andere ouders (waarvan er ook geeneen bardienst draaide). Ze hadden gelukkig een groep fanatieke ouders die dit al jaren deed.
Ik vind dat het niet verplicht gesteld moet worden (ik hoor het inderdaad ook van andere voetbal en hockeyclubs) alhoewel het misschien best leuk kan zijn voor je sociale contacten.
(en inderdaad ik zou best iets meer contributie willen betalen om niet te hoeven meehelpen in de kantine, desnoods laten ze iedereen iets meer betalen, ook degenen die al meehelpen, maar betaal je de personen die meewerken, er zijn vast volwassenen/tieners die wat willen bijverdienen)

'Sport is geen verplichte bezigheid, er is geen sportplicht zoals schoolplicht.

P, het kind sport of wil sporten.

Tsjor

Dat vind ik ook

tsjor:" het kind sport of wil sporten. "
Je kunt dit heel algemeen bedoelen: we moeten zorgen dat alle kinderen kunnen sporten als ze dat willen. Dan wordt het als onderwijs. De overheid organiseert en betaalt en de kinderen moeten.
Als je het specifiek bedoelt, dan gaat op wat P zegt. Kind kan wel zoveel willen, maar waar niet is verliest de keizer zijn recht.
Ik ben blij dat er geen sportplicht bestaat.
Groet,
Miriam Lavell

Omgekeerd

Mogen ouders dan eisen dat de sportclub de velden verplaatst, zodat het niet zo ver van hun huis is?

Wat je noemt zijn allemaal overwegingen die ouders zelf maken, in hun eigen leefsituatie. Daar komt nog veel meer bij kijken. Dat is het leven in zijn geheel. Daarbinnen kijken ouders wat ze optimaal kunnen doen.

Mij n probleem is dat de definitie van 'betrokken ouder' nu plots aan jan-en-alleman wordt toebedeeld.

Ja, ik heb ook gereden voor een kind, terwijl thuis een baby was (wel opgelost hoor). Maar ik laat het bestuur van die club toch niet bepalen dat ik een betrokken ouder ben omdat ik een baby thuis achterlaat om te rijden! Ik weiger ook inzage te geven in waar ik mijn tijd aan besteed, om vervolgens in een discussie te belanden of de opgegeven werkuren ook daadwerkelijk noodzakelijk zijn. Kom nou.

'Ja, dat kan een club doen want JIJ bent niet verplicht je kind op die club te doen.' Dus toch chantage met kinderen.
Het kan zijn dat een club geen trainers meer heeft, dan kan het geen club meer zijn. Het kan zijn dat er problemen zijn met rijden, als de club geen creatievere oplossing weet dan ouders te gaan verplichten met het kind als chantagemiddel, dan is dat jammer voor de uitwedstrijden.
Het zou ook kunnen zijn dat mensen die het leuk vinden om een sportclub te draaien, met kinderen om te gaan etc, dat die mensen voor het kind kiezen en hun best doen om er iets van te maken. Gegeven de omstandigheden.

Tsjor

Sorry, maar...

tsjor, je bouwt me nu teveel een slachtofferrol. Je doet moraliserend alsof er over ouders moraliserend gedaan wordt, maar dat is de kwestie in beginsel helemaal niet. De kwestie is dat het werk gedaan moet worden en dat dat (om de kosten laag te houden) onder de leden verdeeld wordt die met elkaar tenslotte de club vormen.
Over de ouder die wel dat kind lid wil laten zijn, maar niet bereid is mee te delen in het werk, wordt in rationalisatie moraliserend gedaan.
Op een volkomen foute manier wat mij betreft. Maar echt erg is dat niet. De situatie is in essentie zo zoals P 'm beschrijft. Geen waarde oordeel, gewoon het verdelen van werk.
Kun je er geen werk bij hebben (of dat nu bardienst is of ballen pompen) dan kun je je het niet permitteren om je kinderen op die sport te doen.
Ik weet niet wat de rationalisatie is van deze ouders om werk te weigeren. Hadden ze het goed kunnen maken door iets anders aan te bieden?
Als ze jouw rationalisatie kiezen, ik hoef me toch niet aan het sportbestuur te verantwoorden over mijn bezigheden, dan slaan ze de plank mis.
Dat lidmaatschap hoort vanaf de eerste dag óók tot hun bezigheden.
Groet,
Miriam Lavell

Eén kind

'Kind kan wel zoveel willen, maar waar niet is verliest de keizer zijn recht.'"Niet is' wil dan zeggen: waar ouders geen kantinedienst willen draaien.
Sluit die kantine dan, zet er een koffie-apparaat neer, of vraag de lokale uitbater om de kantine te beheren.
Ook hier weer: het is allemaal te doen als er twee ouders zijn, of als die ene ouder maar een kind heeft. Pleit voor goedkoop OV voor sportclubs, vraag de schoolbusjes te leen, leg een plicht op aan de fitte aow-ers, verplicht vrijwilligerswerk voor ambtenaren, er is zoveel meer mogelijk. als je je maar zou realiseren dat kinderen niet de particuliere hobby van ouders zijn, maar de toekomst van de samenleving (waar ouders al een zeer grote bijdrage aan leveren).
Ondertussen nog een spotje over dat kinderen zo druk zijn (door de ouders). En ouders maar racen, het is nooit goed genoeg.

Tsjor

Daar ga je niet over

Tsjor:"Sluit die kantine dan, zet er een koffie-apparaat neer, of vraag de lokale uitbater om de kantine te beheren. "
Hoe kun je nu gekwetst doen over het bestuur van een sportclub, alsof het jou persoonlijk of alle ouders aanspreekt, en je vervolgens op deze manier bemoeien met de besluitvorming in die sportclub?
Dat is net zo ongepast als dat gemekker over wat ouders zouden moeten of beter kunnen.
Je hebt er niks mee te maken. Het is zo geregeld, punt. Als je lid bent kun je er in de vergadering wat van zeggen. En als je bereid bent mee te werken, maar om wat voor een reden ook geen bardienst kunt draaien, dan kun je een alternatief aanbieden.
Dat lijkt me genoeg.
Groet,
Miriam Lavell

Kind

'Dat lidmaatschap hoort vanaf de eerste dag óók tot hun bezigheden.' Zo duidelijk is dat niet. Je meldt je kind aan als lid, niet jezelf.
Tsjor

Dat is dom

tsjor, ik heb het al eens diplomatiek gezegd in dit draadje. Nu wat directer.
"Zo duidelijk is dat niet. Je meldt je kind aan als lid, niet jezelf. "
Lees eerst de voorwaarden voordat je iets tekent.
Groet,
Miriam Lavell

Verwachtingen

Als het zo duidelijk in de voorwaarden staat kun je het lezen. Bij de aanmeldingen voor zover ik die gedaan heb stond alleen op papier hoeveel contributie je moet betalen. De rest waren 'verwachtingen' die boterzacht zijn en pas gaandeweg op indirekte wijze duidelijk werden.

Tsjor

In dit geval

In dit geval is het volkomen duidelijk. Ik heb de link al gegeven en de tekst al geciteerd.
Daar waar het niet duidelijk is kan een verschil in verwachtingen inderdaad tot botsingen leiden. Ondertussen: als je lid bent van een vereniging dien je te begrijpen dat er in de vergadering over de leden besloten kan worden. Dus ook als het er niet is op het moment dat je inschrijft, kun je op enig moment toch verplicht worden bepaalde taken uit te voeren.
Ik gaf al het voorbeeld van de ANWB, ook een vereniging, die in theorie de leden tot het verlenen van hand en spandiensten op de weg zou kunnen dwingen.
Als je dat niet zint, zeg je je lidmaatschap op.
Groet,
Miriam Lavell

Kind

Het kind wordt lid.

Tsjor

Niet waar

Nee tsjor, en gelukkig niet. Stel je voor dat het kind lid zou worden (de ouders hebben er niks mee te maken) en dat er door de leden besloten wordt dat die kinderen van alles moeten. Werk, prostitutie, barglazen poetsen, voetbalschoenen van de grote jongens schoonmaken, noem het maar.
Werkelijk waar: gelukkig zitten die ouders er tussen. Zij zijn lid. Het kind speelt.
Groet,
Miriam Lavell

Ouderlijk gezag

Ik vind het trouwens een rare argumentatie, zeker in het licht van beweringen over ouders en hun bevoegdheden bij uitstek over hun kinderen.
Je bent als ouders per definitie het aanspreekpunt en de verantwoordelijke en de bevoegde. Dat kind zelf is in zijn eentje niks, juist omdat het recht op opvoeden bij de ouders ligt, juist omdat zij niet gepasseerd mogen worden. Juist daarom zit je er per definitie aan vast.
Wat je kind doet, ben je zelf.
Groet,
Miriam Lavell

Simpeler

Weg van filosofie en terug naar de eenvoud die P formuleert: als de rekening voor het lidmaatschap komt, dan betaal je die. Dan kom je ook niet aan met 'waarom ik, mijn kind is toch lid?'
Het werk is onderdeel van de betaling.
Groet,
Miriam Lavell

Als dat vast ligt

'Het werk is onderdeel van de betaling.'Als dat vast ligt. en dan zou de discussie niet moeten gaan over ouderbetrokkenheid, maar over betrouwbaar lidmaatschap.

Ik ben overigens benieuwd of je redenering over lidmaatschap stand houdt: de ouders hoeven niet te verschijnen bij de training en zij worden ook niet opgesteld in het elftal.

Tsjor

Theorie en praktijk, en boekhouden

De voorwaarden heb ik destijds wel geleden toen we zoon inschreven. Daarin stond alleen iets over contributie en fluiten van wedstrijden. Alle andere zaken zijn er zachtjesaan bijgekomen, eerst gewoon als hulpvraag op basis van vrijwilligheid, daarna werden steeds meer dingen verplicht genoemd. Maar die staan nog steeds niet in de statuten oid. Dus in theorie is de duidelijke keuze die Miriam voorstelt prima, maar in praktijk gaat het niet vaak zo. Je tekent ook geen contract ofzo hoor, niet bij de clubs die ik ken in elk geval. Inschrijven kan per email of telefonisch.

Wat iemand zei over chantage, dat vind ik een goede. Dat is het inderdaad. Emotionele chantage (betrokkenheid bij je kind, ongeinteresseerde ouder) en feitelijke chantage (kind wordt geschorst), en dat beide dan op je meest kwetsbare punt: je kind die er de dupe van wordt. Slim hoor.

Ik blijf nog steeds geloven in de vrijwilligheid en dat je dit als ouders onderling kunt regelen. Maar dan wel onder voorwaarde dat niet al te veel geluisterd wordt naar de paar nijdige urentellende opoffertypjes (die je altijd en overal hebt) die zeuren over “altijd dezelfden” en “iedereen moet toch evenveel...” Waarom stoor je je aan anderen die niet leuk vinden wat jij zelf graag voor je kind doet? Of wil je ze chanteren met die betrokkenheid bij hun kind? Het gaat er toch om dat jij dat wel belangrijk vindt voor jouw kind, waarom maak je je druk over anderen die dat niet hebben (of anders invullen)?

Ik rijd bijvoorbeeld graag uitwedstrijden, omdat ik het een leuke sport vind om naar te kijken en graag zie hoe kind het doet. Daarom rijd ik heel vaak en vang dus daarmee vaak de uitval op van ouders die het rooster “vergeten”, niet op komen dagen, het niets kan schelen. Nou en? Moet ik daar over zeuren? Het maakt mij niet uit, ik doe het graag en anderen niet. Soit. Ik zou daarentegen niet graag in de bar staan, maar misschien vind een ander dat weer super gezellig. Ik houd niet van dat boekhouden op wie hoeveel doet.

ps wie zei dat over dat kinderen geen particuliere hobby van ouders zijn, maar de toekomst van de samenleving (of was dat in het schooldraadje)? Erg goed, die ga ik blijven gebruiken IRL

Vereniging

De meeste clubs zijn verenigingen, toch? Tijd om dan eens flink te rammelen en de werkzaamheden uit te kleden tot het absolute minimum. Clubs kunnen in de regel bar slecht boekhouden (zelfs Ajax kan het niet). Investeren rustig drie avonden en 7 auto's en oneindig veel uren in het verkopen van plantjes oid - terwijl je natuurlijk met allemaal 2 euro meebrengen stukken sneller klaar bent. Al die vieringen (sint, kerst, pasen) en kampen afschaffen, hoppetee, scheelt een hoop gedoe. Wat is de basis van een voetbalclub? Voetballen. Wat heb je daar voor nodig? Een veld, kindertjes en een bal. En een scheidsrechter. En dan opbouwen. Blijk je een stuk meer te kunnen missen dan je denkt.

Tirza

Tsjor, fiorucci

tja. voor mij is het duidelijk; wat ik kan helpen en ondersteunen doe ik ook, soms meer, soms minder; betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Als niet alle ouders (of waarschijnlijk beter, want soms kan het niet anders) de meeste ouders niet een handje uitsteken, dan zouden al die leuke sport en andere activiteiten (scouting) niet kunnen gebeuren. Dat er die vreselijk fanatieke ouders zijn die altijd overal zijn en andere ouders voorhouden dat het zo en niet anders moet.... dat houd je overal wel.
ik denk uiteindelijk dat mijn standpunt is dat het niet zo kan zijn dat je je kind naar een activiteit stuurt zonder daar enige verantwoordelijkheid voor te nemen (en nee, alleen contributie, hoe veel ook, betalen is niet voldoende), maar het moet niet zo zijn dat er lijstjes bijgehouden worden hoeveel een ieder gedaan heeft (bij wijze van spreken)
en om terug te komen op de beginpost: natuurlijk is het triest dat een jochie van 9 (10?) er de dupe van wordt...

Echt heeelemaal

met Tirza eens! Terug naar de basis. En boekhouden maar dan wel echt (geld en niet wie wat doet).

Ozzie

De sport die mijn kind kiest vind ik niet perse een leuke sport. Ik heb weinig zin om mijn schaarse vrije tijd in te zetten voor een sport die ik niet leuk vindt. Wel snap ik heel goed dat een vereniging draait op vrijwilligers en zolang de verwachtingen van te voren goed gecommuniceerd worden kan ik mijn beslissing daarop baseren. Ik zou dus niet voor een club kiezen waar je als ouder veelvuldig aanwezig moet zijn.
Ik wil mijn bijdrage tot de sport van mijn kinderen beperkt houden tot contributie betalen, halen en brengen bij jongere kinderen en het af en toe bijwonen van een belangrijke wedstrijd.
Mijn ervaring is dat indviduele sporten vaak makkelijker zijn om voor ouders in een druk schema in te passen. Op de tennis club, zwem club, manege, schermles en kung fu hoefde ik als ouder inderdaad niks anders te doen dan betalen, zorgen voor het juiste materieel en zorgen dat het kind op tijd was. Sterker nog daar wilden ze helemaal geen bemoeizuchtige ouders.

Bij voetbal, basketbal en honkbal werd er meer gevraagd in de vorm van bijvoorbeeld een carpool deelname voor uitwedstrijden. Daar deed ik gewoon aan mee. Dat wist ik ook van te voren. Waren daar andere verplichte taken bijgekomen had ik een alternatieve sport voor kind gezocht; hoe sneu ook. Ik kan nou eenmaal niet op meerdere plaatsen tegelijk zijn en niet alle sporten passen in ons leven.
Bij voetbal werd mij regelmatig verweten niet betrokken te zijn. Niet zozeer vanwege het gebrek aan vrijwilligerswerk maar omdat ik of man niet elke wedstrijd bijwoonden. Ik heb dat zelf nooit zo gezien. Kind wil toch voetballen? Ik stel kind in de gelegenheid om dat te doen. Dat is al betrokkenheid genoeg. Natuurlijk als er een finale of een belangrijke wedstrijd was kwam ik kijken maar verder alleen als het mijn carpool beurt was. Ik schrijf overigens steeds ik maar ik bedoel net zo goed man overigens.
En als ik maar een of twee kinderen had gehad zou dat misschien anders zijn geweest maar in onze huidige omstandigheden was dat het hoogst haalbare.
Overigens heb ik niet het idee dat de voetballertjes er onder geleden hebben.

Kritiekloos naar de pijpen dansen

tsjor:"'Als dat vast ligt."
In dit geval wel.
tsojor: "en dan zou de discussie niet moeten gaan over ouderbetrokkenheid, maar over betrouwbaar lidmaatschap."
Precies. Zeg dat dan en begin niet over je vrijheid van tijdsindeling.
Tsjor:"de ouders hoeven niet te verschijnen bij de training en zij worden ook niet opgesteld in het elftal."
Ik begrijp je worsteling niet. De ouders moeten betalen. Het kind niet.
Stenna:"Alle andere zaken zijn er zachtjesaan bijgekomen, eerst gewoon als hulpvraag op basis van vrijwilligheid, daarna werden steeds meer dingen verplicht genoemd. Maar die staan nog steeds niet in de statuten oid."
Dan hoef je het niet te doen.
Stenna:"Wat iemand zei over chantage, dat vind ik een goede. Dat is het inderdaad. Emotionele chantage "
Ja. Net als op school met de ouderbijdrage en de ouderraad. Het is niet handig om je op te laten naaien. Hou het zakelijk. In deze kwestie zijn de verhoudingen zakelijk gezien tamelijk helder: er is lidmaatschap, geld, en bardienst.
De enige keus die je hebt is niet lid worden.
Tirza:"Tijd om dan eens flink te rammelen en de werkzaamheden uit te kleden tot het absolute minimum. "
Dat zou ik ook zeggen. Maar als niet lid, aspirant lid, of nieuw lid, heb je het aanvankelijk te doen met de afspraken die al gemaakt zijn.
Je kunt op de ledenvergadering je grieven inbrengen en lobbyen voor een meerderheid. Meer kun je niet doen. En ik vrees dat je geen meerderheid krijgt voor jouw concept. De meerderheid heeft aan de club een goedkope bar en vindt dat belangrijker dan wat ook. Zelfs al zou de club ook zonder bar nog tot voetballen kunnen komen.
Hier zit de kern van het probleem met verenigingen, maar ook met medenzeggenschap op school en zelfs op je werk. Er over jou besloten, zelfs al voordat je lid bent. Binnen het inspraakorgaan geldt de meerderheid, zonder rekening te houden met de minderheid. Nieuwe leden hebben het er maar mee te doen, zonder rechtsbescherming tegen rarigheden.
Zakelijk gezien is het goed te verdedigen dat het lidmaatschap voor een deel uit geld en een deel uit werk bestaat. Maar bij het in stand houden van een bar twijfel ik direct of dat nu tot doel heeft die kroegtijgers te plezier, of dat dat in het belang van voetbal is.
Het fenomeen van de 10 jarige met ouders met bardienst vind ik een rarigheid omdat die bardienst geen enkele link heeft met die 10 jarige. Het is zeker niet in zijn belang.
Maar nogmaals: daar kun je maar een ding aan doen en dat is niet lid worden.
ozzieozzie:"ik denk uiteindelijk dat mijn standpunt is dat het niet zo kan zijn dat je je kind naar een activiteit stuurt zonder daar enige verantwoordelijkheid voor te nemen "
Dit is ook rarigheid. Je laat zo ontzettend in het midden wat het dan wel moet zijn, dat jij met de kudde die het met je eens is onder dat mom de gekste dingen kunt vragen. Steeds meer, steeds anders, morele chantage en zonder dat het in de statuten staat, zie Stenna.
Of zoals op school, waar je door de leukigheid ook het bos niet meer ziet, laat staan dat je het leuk kan vinden. En de dames maar mopperen dat er 'nooit iemand meehelpt'.
Het roept allemaal de vraag op die Tirza stelt: wat is er nou helemaal nodig, vanwaar al dat gedoe?
Kennelijk is betrokkenheid vooral een wapen in handen van clubtijgers die willen dat een ieder ze kritiekloos, doelloos en zinloos naar de pijpen danst.
Het zijn mensen die van clubleden hun hobby maken.
Daar doe je kinderen niet voor op voetbal.
Groet,
Miriam Lavell