Veilig Thuis, hulp

En ja,

De melder betrof school, dus deskundige. Maar wel één die lastige ouders de mond wilde snoeren. Kind begreep goed dat het dan alle handen van instanties of besturen op één buik situatie betrof..
Jouw situatie lijkt minder scheef want melder is geen professional. Hoe dan ook, je wint er niets mee. Dat is namelijk de beschermde positie van een melder; ze zeggen gewoon dat ze bezorgd waren en in belang van de kindren meenden te moeten handelen.
Er bestaan gevallen dat een melder aangaf geen melding te hebben gedaan maar alleen zijn zorg te hebben geuit. Zo waste dan de melder de handen in onschuld.

Misschien kan een ander forummer je een heel ander beeld geven en je overtuigen wel een civiele procedure op te starten. Maar ik raad het je af, baserend op de woorden van mijn kind.
Ik ben wel blij voor je dat je in ieder geval contact hebt met je kinderen en hun moeder kan zijn.

Als laatste

Een kwaadwillende melder weet hoe ze te werk moet gaan om haar doel te bereiken. Maar jouw energie in je kinderen zal bewijzen wie de waarheid sprak. Het duurt soms een tijd voor anderen inzien dat die melder vals handelde. Jouw inzet is het enige wat het tegendeel kan bewijzen. Nogmaals, het is voor een melder heel eenvoudig de boel af te zwakken zonder daarvoor te bloeden.

Flanagan

Jullie kunnen samen met zoon nog n denkbeeldig front vormen tegen de kwaadsprekende professionals. Mijn kinderen hebben zo vaak met mijn melder te maken en zij heeft blijkbaar een enorne invloed. Ze heeft vele mensen tegen me opgezet. Mijn kinderen doen wat zij zegt en de school ook. Ze kan haar verhaal moeilijk afzwakken. Het staat zwart op wit. Ik heb het verslag van VT in handen en haar naam en de naam van de vertrouwenspersoon van school staat erbij. Je hebt gelijk dat ik de kinderen nog zie, maar dat is slechts 6 dagen per maand. En zij heeft gezorgd dat dat ook bij 6 dagen per maand moet blijven. Ik ben van mening dat de afspraken in t ouderschapsplan leidend zijn en niet hoe zij erover denkt.

Ouderschapsplan

Wat is er in het ouderschapsplan afgesproken?

Tsjor

Straks

Op een gegeven moment gaan je kinderen naar de middelbare school en verliest die vrouw de grip op je kinderen.
Laat hen voelen dat jouw huis een warm huis is door je vrij te houden van kritiek op haar, omdat dit hen onrustig maakt. Kinderen hebben moeite met trekkende pertijen.

In de familie waren ook twee trekkende partijen. Toen één van hun kinderen 14 werd, had het kind gebruik gemaakt van het recht zelf te beslissen. De rechter vroeg wat kind wilde. Het kind wenste meer fifty fifty. Doordat het mobieler werd, kon de andere partij dat niet tegen houden.

Terugkomen op vraag

Ik heb met de raad voor de kinderbescherming te maken gehad voor mijn pleegdochter en voor mij was het afgesloten toen alle partijen het erover eens waren dat er geen OTS zou komen.
Ik heb ook geprobeerd een advocaat in te huren, maar die besteedde meer tijd aan het uitschrijven van een cheque dan aan het hele verhaal. Hij zou zelfs boos zijn als mijn zaak eerder behandeld werd dan de zaak van flink betalende cliënten. Maar ik heb voorkomen dat er een rechtszaak kwam.
Hoe, tsja, ook met goed advies van iemand die nu bij KOG betrokken is. Ik heb ervoor gezorgd dat ik alle toengeldende regels kende rond de procedure, ik heb de raadsonderzoekers vriendelijk maar beslist gehouden aan die regels en op basis daarvan informatie gegeven die volgens mij relevant was, ondertussen heb ik mijn verhaal van pleegdochter de hulpverlening (waar ze al in zat) binnengesmokkeld, door een fotoboek tussen de kleren te stoppen die ik moest brengen en achterin het fotoboek mijn verhaal te plakken dat ik eerder al geschreven had voor de huisarts; vaak overleg met de huisarts; niet strijden tegen maar aangeven dat er gepraat moest worden met ons, geen oppositionele ouder spelen, maar iemand die de zorgen serieus nam, maar ook zelfbewust bleef over wat ik kon doen; en me niet gek laten maken door alles wat er ondertussen gebeurde (wat nogal heftig was). Rustig, kalm, goed op de hoogte zijn, niet bagetelliseren of bestrijden, maar overtuigd blijven van wat je zelf kunt en waar je zelf mee bezig bent. En toen werd ze zwanger en trok iedereen zijn handen van haar af.
Ik ben het dan ook eens met Flanagan: een juridisch proces kan meer kwaad dan goed doen. Je laat je kennen als een boze, rancuneuze ouder die strijd aangaat. Richt je energie liever op je kinderen. Zorg dat je bepaalde regels kent. Bijvoorbeeld: hoe kan een derde in de schooladministratie jou verwijderen als ouder? Begin met het rustig navragen van de regels daaromtrent; wijs vervolgens op wat er gebeurd is; laat anderen de conclusie trekken over degene die dat heeft gedaan, ga daar zelf niet over door, zorg wel dat het hersteld wordt; etc.
Als ik het goed begrijp is het iemand die in de omgeving van vader verkeert, misschien een moederkloek die haar vleugels uitstrekt naar jouw kinderen en denkt dat ze daar goed aan doet? En de kinderen zijn meestal bij vader en slechts beperkt bij jou. Heeft ze ook een directe taak in de opvoeding of is het meer het type aardige, maar te bemoeizuchtige buurvrouw?
Wat je zelf in elk geval kunt doen is zorgen dat je een map maakt waar je alles in verzamelt en waar nodig en mogelijk ook je eigen verhaal ertussenin schrijft, zodat je kinderen ooit als ze willen kunnen lezen wat jouw kant van het verhaal is. Val je kinderen er verder zo min mogelijk mee lastig, maar als je iets hoort wat kwetsend is, zet dat dan recht op een vriendelijke maar duidelijke manier, zonder dat je de betreffende meldster in een kwaad daglicht zet. Mensen moeten op een gegeven moment zelf hun conclusies trekken. Het kan lang duren en het kan veel geduld vragen, maar mensen die liegen en kwaadwillend zijn vallen op een gegeven moment altijd door de mand en daarna kantelt alles heel snel. Dat is althans mijn ervaring.
Liggen er nu nog kwesties voor in juridische zin of in de zin van meldingen bij professionals of semi-professionals of is het allemaal al gepasseerd? (Ik ben slecht in nicks)

Tsjor

Ouderschapsplan

Tsjor; afgesproken is de gangsregeling en dat de kinderen buiten die afspraken vrij omgang hebben met de andere ouder en diens familie. Deze vrouw heeft gezegd dat dit niet meer mag. Dus als vader werkt en ik tijd heb, dan mag ik niet met ze naar de bieb of n ijsje eten. Dat deden we voorheen wel.
Ik spreek niet meer over deze zaken met de kinderen. Maar daardoor weten de kinderen nog steeds niet wat er gebeurt is. En zien ze mij als de kwaaie pier. Mijn kinderen mochten al 'zelf kiezen' . Zij kozen niet voor mij. En zes dagen per maand bij mij en 24 bij vader vinden ze een hele goede eerlijke verdeling. Voorheen was het 50/50. Ik bied heel vaak aan dat ik naar ze toe kan komen. Daar wordt altijd negatief op gereageerd. En van die zes dagen per maand vallen er altijd 1 of 2 af doordat er iets tussenkomt. Dat kan dan niet gecompenseerd worden. Andersom moet er gecompenseerd worden vinden de kinderen. Anders is papa zielig.

Tsjor

Jeetje wat een verhaal. Je hebt met heel veel instanties te maken gehad. Bij mij heeft VT t dossier al snel gesloten. Maar daarmee was wel de toon gezet dat ik de kinderen geen minuut extra mocht zien. Ik ben ook terug bekend op school als moeder. Er is n gesprek over geweest hoe dat kan. Ze wilden toen niet toegeven dat zij dat gedaan had. Maar heb ze wel in t nauw gedreven. Dat ik uit de ouderlijke macht zou zijn gezet hebben ze direct geloofd van de valse melder. Zonder bewijs te vragen of mij erover te benaderen hebben ze ernaar gehandeld. Toen ik ze op de vingers tikte hierover gooiden ze het op een systeemfout. Hierna was ik weer moeder. De school heeft geen gesprek met mij, de melder en de school willen hebben. Ik heb wel zwart op wit dat de melder handelde in samenspraak met mijn ex. Hij zegt weer dat hij van niks weet.
Bespreken met de kinderen doe ik allang niet meer. De laatste aanvaring dat ik maar eens geld aan de vader moest gaan betalen (vlgs de kinderen!) is met n sisser afgelopen omdat ik simpelweg mijn bankrekening liet zien. Er ligt nu nog een juridische procedure waarbij het OM mij iets moet laten zien. Dat weigeren ze, maar daar heb ik recht op. Duurt al maanden. Is n simpel papiertje.

Moeilijk

Gelukkig heb je de zwaarste aanslag al overwonnen. 'Bij mij heeft VT t dossier al snel gesloten. Maar daarmee was wel de toon gezet dat ik de kinderen geen minuut extra mocht zien.' Wat betekent 'de toon gezet'?
Een gesprek met school en meldster, of willen dat school weet dat meldster degene is die dit gedaan heeft, dat heeft allemaal geen zin, geen energie in stoppen.
Heb je zelf wel kontakten met de school, zodat je weet hoe het met de kinderen op school gaat?
Het is echt lastig dat de kinderen inmiddels zo geïndoctrineerd zijn dat ze niet meer naar jou willen komen. Hoe staat vader hierin? Of wil die alleen maar geld? Het lijkt de omgekeerde wereld wel.
Ik kan me voorstellen dat het voor de kinderen superlastig is als ze bij jou zijn, want stel je nu eens voor dat ze een andere mening krijgen, dan moeten ze opboksen tegen vader en de meldster.
Heb je er zicht op hoe de kontakten tussen de kinderen en meldster tot stand komen? Is ze opppas? Neemt ze taken van vader over als die er niet is (waardoor vader afhankelijk is van haar)?
Ik zou erover nadenken dat de kinderen bij jou iets hebben wat ze leuk vinden, een sport, spel op de computer (helaas, moet maar), etc.
Op een rustig moment zou je zelf kontakt kunnen opnemen met VT en vragen hoe nu verder, waardoor kun je ervoor zorgen dat de kontakten met de kinderen intensiever worden, zoals in het ouderschapsplan vastgelegd is. Daarbij kan dan zijdelings besproken worden hoe de rol van meldster minder wordt. Het kan zijn dat je weinig kunt doen, omdat rust voor de kinderen belangrijker is dan de behoeftes van een ouder.
Ik snap nu ook je vraag naar een civiele procedure beter: je zou willen dat je meldster kunt aanklagen voor het verspreiden van smaad. Maar aangezien alle schade nu hersteld is zou het vooral een wraakactie zijn, dus dat is zinloos. Je kunt wel zorgen dat je haar 'interventies' opschrijft en waar mogelijk vast legt.
Als de kinderen straks naar de middelbare school gaan kun je op voorhand al een gesprek aanvragen met de zorgcoördinator, aangeven dat er wat jou betreft geen probleem is met de wensen van de kinderen, maar dat je op de vorige school last hebt gehad van de acties van meldster en dat je hoopt dat de nieuwe school daar niet mee te maken zal krijgen of, mocht dat wel zo zijn, dat ze dan het gesprek met jou aangaan en er niet intrappen. Dat kan in een 'neutraal' gesprek over je vraag hoe de communicatie gaat tussen school en niet-verzorgende ouder.
De meldster lijkt manipulatief en leugenachtig (ook over je ex). Dat is heel erg schadelijk, maar je bent vanaf nu voorbereid op wat ze kan doen. Procedures kennen, open vizier, kontakten houden met instanties eromheen, waarheid, oprechtheid, niet in de val van valse emoties als boosheid en wraakgevoelens trappen (dat is de val die zij uitgezet heeft), en geduld, dat heb je allemaal nodig om dit door te komen. Totdat ze zelf in haar eigen valkuil valt.
Als alles rustig is zou je ook aan het einde van het schooljaar inzage kunnen vragen in het schooldossier van je kinderen om te kijken wat er genoteerd is over de voorvallen. Dat is in eerste instantie om inzicht te krijgen in de schade die er is aangericht: wat staat er over jou geschreven. Ga niet direct een conflict aan, probeer de school als medestander te zien en te krijgen. Als er echt nare dingen in staan, maak daar dan een aantekening van en laat die achter, dan kan de school zelf zien of ze dat gaan verwerken. je hebt recht op meer, maar het conflict aangaan brengt je verder achteruit. houd er rekening mee dat vader ook het schooldossier kan inzien.
Scholen zetten problemen graag weg onder 'problematische scheiding van de ouders'. Het is wel belangrijk om te weten of je kinderen problemen hebben. Maak daar je eigen analyse van en probeer zelf te bekijken wat je kunt doen om dat op te lossen. Als je kinderen last hebben van een loyaliteitsconflict, dan kan het zijn dat het aan jou is om de kinderen daar niet in te trekken, hoe pijnlijk dat ook voor je is en hoe weinig dat ook begrepen en gewaardeerd zal worden. Maar je kunt het dan wel, zowel voor jezelf als voor anderen, zo benoemen: mijn kinderen hebben last van een loyaliteitsconflict en daar ga ik voorlopig zo mee om, dat ik zo min mogelijk aan ze wil trekken. Ook al doet mij dat pijn.

Het is nauwelijks te voorspellen hoe dit gaat aflopen. Het kan zijn dat kinderen van je vervreemden. Het kan ook zijn dat kinderen plotseling gaan zien wat er werkelijk gebeurt. Ook dan kan het nog zijn dat kinderen kiezen voor eigen lijfsbehoud en zich niet in het wespennest gaan storten, maar zich terugtrekken van hun ouders en hun eigen leven opbouwen. Alles is mogelijk. Ik hoop dat je je daarop kunt voorbereiden.

Tsjor

tja...

Elk man is ook anders. Het lijkt dat bij vrouwen meer het instinct om zorgen voor je kind automatisch af speelt. Maar mannen laten zelf ook sterker beinvloeden van omgeving of eigene gewoontes, eigene ego en wensjes. "Ik ben gewend zo en zo, ga je met je kind, weet je waar je wil..." Hij is wat hij is. En achteraf is hij altijd gelijk. Vrouw wordt moeder dan draagt de taak. Het lijkt oneerlijk maar zo is het. En man dan dus helpt mee als hij zin heeft. Het lijkt me oneerlijk maar als de samenleving heeft dat so geprogrammeerd. Het was waarschijnlijk ook nooit anders geweest. (Het is geen teleurstelling, had gewoon nog 2 jaar geleden had wel nog idealen dat ook anders kan.)

Niet 'de samenleving'

Wij hebben vanaf het begin goed voor ogen gehad, dat een vrouw moeder wordt en een man vader; en dat beiden belangrijk zijn voor een kind; en dat we zorg voor kind en huishouden en zorg voor inkomen gelijk moesten verdelen. Als het kan 50/50, maar dat kan niet altijd. We hebben daarover steeds samen overlegd. We hebben ook de situatie gehad dat ik tijdelijk 100% werkte en hij niet.
Ik heb daar ook over gesproken met mijn zoon en schoondochter, toen zij een kind kregen. Het is zo verleidelijk om als moeder jezelf in een coconnetje te hullen, met je kind, de boze wereld buiten te laten en alleen nog maar met je kind bezig te zijn. Het geeft status, zingeving, dagvulling en prestige. Maar de zorg voor een goede woning, eten en drinken, verzekeringen etc. en daarmee ook de zorg voor inkomen is eveneens belangrijke zorg voor je kind.
Belangrijk is dat een vader de kans krijgt om zelf de zorg voor het kind op zich te nemen. Dat heeft vaak gevolgen voor je positie op de arbeidsmarkt. Die gevolgen moet je samen dragen. Een moeder zal dan ook moeten gaan nadenken over hoe ze een substantieel deel van het inkomen kan bijdragen.
'De samenleving' maakt veel mogelijk: er is kinderopvang, er zijn mogelijkheden om parttime te werken, er zijn mogelijkheden om als ZZP-er aan de slag te gaan etc. Niet allemaal ideaal, er kan zeker nog vel verbeteren. Maar de tijd dat een vrouw moeder werd en vader buiten beeld raakte (behalve als geldvoorziener) ligt gelukkig al lang achter ons.

Tsjor

hmmm

Ergens terug in de draad vertelt Liza dat zij illustratrice is. Ik krijg niet de indruk dat zij niets doet of geen geld verdient. Wel gaf ze aan dat ze in Letland meer rust heeft om te kunnen werken.

Ik word een beetje giechel van het advies om een melding als afgedaan te beschouwen en naast je neer te leggen als er een afsluitend rapport komt. Liza (zo lijkt het) is tot in haar kern geschokt geraakt, omdat in haar ogen het onvervreemdbare recht van ouders en kinderen op elkaar werd geschonden. En volgens mij kwam daarbij dat voor haar gevoel haar man haar in de steek liet omdat hij min of meer (meer volgzaam dan zij, of meer gewend aan het Nederlandse systeem) niet achter haar stond, maar lijdzaam het ingrijpen van Jeugdzorg leek te accepteren.

Wij hebben ooit een melding gehad, alweer jaren geleden (betreffende dochter is nu 28) en het heeft mij tot in mijn ziel geschokt. En toen ik dacht dat ik er min of meer overheen was, kreeg ik in het kader van passend onderwijs (voor enkele jongere kinderen) ondersteuning van enkele partijen, die mij allemaal waarschuwden op school (bv.) niet het achterste van mijn tong te laten zien, omdat scholen je dan niet meer serieus nemen als moeder, een conflict laten ontstaan en vervolgens melden of je kind naar speciaal onderwijs afschuiven. Adviezen gebaseerd op de realiteit. En ja, dat schokt mij, de gedachte dat een ouder-kindrelatie voor instanties niet vanzelfsprekend is, dat men het inmiddels gewoon vindt in te grijpen, en dat dat allemaal op volkomen willekeurige basis is. Blijkbaar lukt het mensen om met deze angst te leven, en die van je te laten afglijden, rationeel en rustig te blijven ook als een dergelijke situatie misschien wel maanden duurt.

Ik begrijp heel goed dat Liza de angst om het hart sloeg. Als je dan kunt wegvluchten omdat je uit een ander thuisland komt, kan ik ook goed begrijpen dat je dat doet. Als ik de vader was, zou ik eens een poos daar gaan zitten, kijken hoe dat gaat. Een relatie proberen te redden is niet alleen Liza's verantwoordelijkheid.

Verder lijkt iedereen erover heen te lezen dat Liza ook weer terug is geweest, met haar dochter naar het CB is geweest en bij de huisarts. Ik krijg niet de indruk dat de breuk tussen haar en de vader volkomen is, er is ook aan hem gedacht in haar nieuwe woning. Ook snap ik trouwens, dat je bij je vader blijft als die ineens hulpbehoevend wordt.

Ook vind ik een verhuizing naar een ander land niet perse de verplichting inhouden om het daar te redden. Ik kan me voorstellen dat een dergelijke schrik een behoorlijke hobbel betekent in het aarden in een nieuw land.

Flanagan

Heftig. Ja een kind wil vergeten denk ik, die stopt vaak nare emoties en moeilijk conflicten diep weg. Maar vaak komen dit soort dingen toch weer boven in de volwassenheid. Ik zou wel alles bewaren, voor het geval dat.

Doenja

Zoals tsjor zegt: er zijn meerdere mogelijkheden: kinderen komen tot inzicht, kinderen blijven vergiftigd (dan is het ouderverstotingssyndroom compleet) of het wordt ze te veel en ze laten iedereen los.

Ik snap je frustratie. Nogmaals, ik zou contact opnemen met het Kog. Ik denk dat het enorm helpt als je kunt praten met mensen die weten waar je het over hebt, ervaringsdeskundigen. Die tref je daar... Ook kunnen die je adviseren wat je zou kunnen doen.

Nogmaals: ik zou geen brieven sturen enz. Ik zou haar verder negeren, hoe moeilijk ook. En ik snap hoe moeilijk het is.

Het beste werkt inderdaad telkens op vriendelijke wijze (vooral niet boos of gefrustreerd, want dan word je weer weggezet als rancuneuze ouder, en zie je wel, waar rook is is vuur...) fouten rechtzetten. Je hoofd hoog houden, naar schoolbijeenkomsten gaan, enz.

Maar ik kan me je pijn zo goed voorstellen...

ik snap het ook

Beetje flauw om AnneJ neer te zetten als eenling hier, dat is ze beslist niet.
Haar invloed op het proces van Liza wordt ook wel heel groot gemaakt....
Heb ik wel wat moeite mee.
Verder kan ik helemaal niet zo goed oordelen over de relatie van Liza met man. Daar is veel te weinig over bekend. Helemaal eens met AnneJ: niet aan ons om te oordelen, ook. Wij gaan daar niet over.
Tips en advies hierover bij vragen? Prima. Maar de enorme, ongevraagde, stroom van ongenuanceerde harde veroordeling verbaast me echt. Dat deed het al eerder in dit draadje, en doet het nog. Het roept bij mij wel vragen op, waar komt toch dat venijn vandaan? De toon naar Liza is beslist anders dan gewoonlijk op dit forum.

Mirreke

Verder lijkt iedereen erover heen te lezen dat Liza ook weer terug is geweest, met haar dochter naar het CB is geweest en bij de huisarts. Ik krijg niet de indruk dat de breuk tussen haar en de vader volkomen is, er is ook aan hem gedacht in haar nieuwe woning. Ook snap ik trouwens, dat je bij je vader blijft als die ineens hulpbehoevend wordt."

Waarom denk je dat je beter leest dan anderen?
Posting 711 overgeslagen?:-)

??? nare sfeer hier

Ik vind dat een normale posting. Een van de velen. In een andere posting zegt ze dat ze gewoon skype contact hebben, dat ze weer in NL is geweest. dat er een ruimte voor man is in haar huis in Letland.

En ze schrijft: hij is wat hij is...
En zo is het, iedereen is wie hij is.

Wonen

'Ergens terug in de draad vertelt Liza dat zij illustratrice is. Ik krijg niet de indruk dat zij niets doet of geen geld verdient. Wel gaf ze aan dat ze in Letland meer rust heeft om te kunnen werken.'
Meer ruimte vooral, groter huis, tuin etc. Waar mijn probleem in zat was, dat Liza wonen in de randstad (waarschijnlijk Amsterdam) negatief wegzet, (wat ik kan begrijpen: weinig ruimte, geen tuin, altijd gedoe), terwijl er in Nederland heel veel plekken zijn waar je 'buiten' kunt wonen, met tuin, voor een bedrag dat lager is dan wat je aan huur kwijt bent in de randstad. Zoon betaalt 700 aan huur voor 18 vierkante meter (werkt in Amsterdam), andere zoon betaalt 500 hypotheek voor een woning van 120 vierkante meter met een tuin van 75 vierkante meter. Met andere woorden: er zijn andere oplossingen mogelijk als je de woning in de randstad te klein vindt en graag een tuin hebt. Bovendien vergelijkt ze nu het wonen in een stad in Nederland met het platteland in Letland. Ik denk niet dat ze in Riga woont. Om een huis te kunnen kopen heb je inkomen nodig, of geld. Vandaar mijn opmerkingen daarover.

Tsjor

Mirreke

Over dat onvervreemdbare recht van kinderen en hun ouders op omgang met elkaar: dit kind heeft recht op een normale omgang met haar vader. Uit het hele verhaal van Liza blijkt op geen enkele manier een rechtvaardiging om haar kind haar vader te ontzeggen. En dat is wat hier gebeurt, hoe hard een aantal van jullie ook probeert recht te praten wat krom is. Als Liza skypecontact en een driemaandelijks bezoekje als ouder van een opgroeiend kind wel voldoende vindt, dan vult ze haar ouderschap zo in. Maar die keuze kan en mag ze voor een andere ouder niet maken. Het verbaast me dat de zogenaamde voorvechters voor het recht van kinderen op hun ouders bereid zijn dat recht in de prullenbak te gooien als het om vaders gaat.

Het gezin was in Nederland gevestigd. Als moeder er met haar kind vandoor wil gaan, zal ze daarvoor toestemming van de vader nodig hebben, zo simpel is het. Liza is geen heldhaftige moeder die voor haar kind strijdt, maar een moeder die haar kind iets fundamenteels in haar leven ontnomen heeft. Omdat ze haar eigen belang boven dat van haar kind en de vader gesteld heeft.

Giechel

'Ik word een beetje giechel van het advies om een melding als afgedaan te beschouwen en naast je neer te leggen als er een afsluitend rapport komt. Liza (zo lijkt het) is tot in haar kern geschokt geraakt, omdat in haar ogen het onvervreemdbare recht van ouders en kinderen op elkaar werd geschonden.'
Mij werd gevraagd hoe ik verder kon met mijn leven en ik heb dar antwoord op gegeven. Wat voor advies zou jij, Mirreke, Doenja en Liza dan willen geven? Je bent voor je hele leven geschokt, dit gaat nooit meer over, de rest van je leven moet je strijd voeren tegen je ergste vijand, maak daar je levenstaak van?
Wel een opmerking over het onvervreemdbare recht van ouders en kinderen op elkaar. Ik sta daar iets anders in. Kinderen zijn kwetsbaar en hebben, zeker als ze jong zijn, niemand die voor hen op kan komen, behalve de ouders. Ouders zijn niet altijd het beste wat een kind kan overkomen. Ook moeders niet. Dat er een systeem is vanuit de overheid die daarop let kan ik begrijpen. Dat het systeem mij ook kan raken kan ik ook begrijpen, ik ga ervan uit dat ik niet beter ben dan anderen. Het kan best zijn dat ik dingen niet goed doe of verkeerd zie. Maar ik was ervan overtuigd dat dat in mijn situatie niet het geval was. dan heb je te maken met mensen die hun werk doen en die niet direct wegvallen als ik met mijn blauwe ogen knipper. Je komt in een proces terecht. Dat proces is heel naar. Je moet je ook verdiepen in wat er aan de andere kant zich afspeelt, waar het struikelblok lag, hoe het proces in elkaar zit (iets waar je helemaal niet bekend mee bent totdat je ermee te maken krijgt). Maar door rustig te blijven, me goed in te werken in de wereld waar ik in verzeild was geraakt (met hulp van iemand anders, die nu bij KOG zit), ben ik daar doorheen gekomen. En heb me voorgenomen om het daarna achter me te laten.
Micha de Winter heeft in zijn afscheidsrede een mooi pleidooi gehouden over opvoeding: ouders moeten hun kinderen opvoeden met hoop en optimisme en ze het gevoel geven dat ze ertoe doen in de maatschappij, dat ze de toekomst zullen en kunnen maken (mijn parafrase). Daar ben ik liever mee bezig dan het koesteren van angst, boosheid en haat.
Als je midden in het proces zit moet je de storm doorstaan en je kinderen ertegen beschermen. Maar als de storm voorbij is laat je niet de angst regeren, maar pak je de stukken op en ga je verder met je leven. Ik heb me daarna wel ingezet om dingen te verbeteren, want er gaat veel mis in dat hele proces. Die inzet voor verbeteringen was voor mij ook een deel van de verwerking. Maar, zoals de man van wie de vrouw is neergeschoten bij een terroristische aanslag in Brussel: mijn haat krijg je niet.
Let wel: er is geen sprake van geweest dat het kind van Liza uithuisgeplaatst zou worden of iets dergelijks. Er zijn vraagtekens geweest, er is een gesprek geweest, er zijn punten aangegeven waardoor die vraagtekens zijn ontstaan, met het advies (of de eis) om dat te verbeteren, zonder dat er sancties aan verbonden zijn; en dat was het.

Tsjor

Met sancties Tsjor

Het blijft lastig maar er zijn wel sancties. Er is een afsluitbrief, maar toch zijn er vervolgbezoeken. Er moet een voorschool gezocht worden, er wordt op de vaccinaties gelet.
Gelukkig kun je jezelf het optimisme inpraten, en je bent inmiddels uit de gevarenzone, maar dat is Liza gewoon niet. Al doe je oogkleppen voor.
Ik snap het kom ga met ons en doe als wij idee wel, maar ik blijf toch van mening dat Liza erover gaat en kan de logica zien in wat ze hierin besluit.
Knap Tjsor dat je je bezig hebt gehouden met verbetering. Het gevoel dat je iets moet doen een plek geven.
Ik denk dat er niets anders is dan andere ouders tijdig waarschuwen. Er is geen verbetering mogelijk in dit systeem.
We zullen er nog lang mee zitten, tot er besloten wordt om die meldcultuur af te schaffen en de nadruk weer op hulp komt. Blijkbaar is daar geen draagvlak voor. En we kunnen elkaar niet respecteren, we vinden allemaal wat en menen vandaar recht te hebben op inmenging.
Je geeft het zelf al aan, het is goed dat anderen meekijken in jou gezin. Ik vind dat niet goed, het is een uiterste. Er moet een scheidslijn (hard en bij de rechter) blijven tussen inmenging en respect voor de eigen regie van een gezin.
Je ziet wat er van komt nu dat niet zo is. De overheid gaat ook een partij ouders en kinderen zitten kwellen enzovoort. En de cijfers nemen nog steeds toe. En het voorkomt echte deskundige hulp. Afijn.
Het optimisme dat het jeugdzorg gaat lukken om met deskundigheid en respect te gaan werken, deel ik niet. Het is gebouwd voor tunnelvisie en machtsmisbruik.

De advocatuur in, dat zou nog kunnen, maar ook daarmee houd je een systeem in stand dat niet deugt.

Keuze van beide ouders

Persoonlijk heb ik nie zo moeite met het gescheiden leven omdat het kind en haar vader nog wel contact hebben. Er zijn gemoeg gescheiden ouders die hun kinderen weghouden van de ander zodat de kinderen zelfs gaan denken dat die ander niets met hen te maken wilt hebben of niet van hen houdt. Dus deze werkwijze is niet ideaal maar ook niet ronduit verkeerd.

Waar ik mij wel over ben gaan verbazen is de negatieve weerklank naar vader omtrend de schoonmaakinspiraties terwijl hij zijn vrouw de ruimte gaf voor de route die zij verkoos. Hij is welkom maar toch komt ze ook wel verbitterd over.

Lees post 711 Flanagan

"Vrouw wordt moeder dan draagt de taak. Het lijkt oneerlijk maar zo is het. En man dan dus helpt mee als hij zin heeft. Het lijkt me oneerlijk maar als de samenleving heeft dat so geprogrammeerd. Het was waarschijnlijk ook nooit anders geweest. (Het is geen teleurstelling, had gewoon nog 2 jaar geleden had wel nog idealen dat ook anders kan."

Lijkt me nogal duidelijk. Voor je kinderen krijgt kun je er toch een wat meer ideaal beeld bij hebben dan als je er eenmaal inzit. De taakverdeling in huis en de zorg voor de kinderen is in een generatie wel enorm naar elkaar toegegroeid bij veel mensen maar je hoeft de verschillen nou ook weer niet uit te vlakken. En ja, dat kan teleurstellend zijn. Je had idealen.

En vaak blijken vaders het ook prima te doen als het maar aan ze over wordt gelaten, maar daar ontbreekt soms ook de wil of het zelfvertrouwen zodat het aandeel alleenstaande vaders toch echt een stuk lager ligt dan het aandeel alleenstaande moeders. En het hele circus daar omheen.
Ideaal wordt het nooit en daar heb je het mee te doen.

En om dan Liza te verwijten dat ze voor zichzelf en haar kind kiest nadat VT een wig tussen haar en partner drijft, en dan ook nog denken dat je dat wel kunt negeren. Bovendien kan het maar zo zijn dat haar partner, hoewel hij zijn kind mist, heel goed kan begrijpen dat Liza het nu zo doet als zij doet. Bij hem zal de angst ook toegeslagen zijn en hij kent Liza en weet dat het niet de laatste keer zal zijn dat ze, eigenzinnig als ze is, die angstige bemoeienis op kan roepen. Gewoon door te zijn wie ze is. En dat instanties daarop aanslaan en dan veel te veel macht blijken te hebben. Dat is tussen Liza en haar partner.

tsjor, ik koeser geen angst, boosheid, haat

Integendeel zelfs. Eerlijk gezegd liep het bij ons zoals jij het beschrijft. Je komt in een nare, schokkende situatie, en dan ga je dat draadje voor draadje lospulken en oplossen, op een nette, rationele en duidelijke manier, respectvol enzovoorts. In die jaren hebben wij goed geanticipeerd en ingespeeld op wat er gebeurde, mijn eigen (want dochter is stiefdochter) kinderen hebben nooit gemerkt dat er bv. paniek was of dat we in de stress zaten. ik heb het er de laatste tijd wel over met hen, maar ze hebben het gewoon helemaal niet meegekregen. Helemaal prima. Stiefdochter ook niet van ons uit. Maar zij heeft zelf veel behoefte aan gesprekken hierover en gaandeweg kwam ik er achter dat ik mijn gevoelens van toen eerder heb weggestopt dan er iets mee gedaan. Gewoon door de drukte en zo..., zelf nog 4 kids gekregen, enz. enz. Je kent dat wel. En echt tsjor, ik laat mijn leven er niet door verpesten, totaal niet, maar bij dit soort adviezen put ik wel uit mijn eigen ervaring en kan ik me goed voorstellen hoe iemand verbijsterd erbij staat te kijken.

Dochter stelde me laatst voor om samen een boek te schrijven, zij over haar kant, ik over de mijne. Lijkt me een boeiend project!

Daarnaast:

Ik ben echt van mening dat een overheid niets te maken heeft met iemands levensinvulling. Want nu gaat het over tweetalige opvoeding (bijv.) maar laatst had ik met iemand een gesprek over roken waar kinderen bij zijn, en zij bleek te overwegen een melding te doen n.a.v. een feestje waar werd gerookt terwijl er ook kinderen waren.
Tja...

Dan wil ik wel melden als ik weet dat mensen ultrarechts stemmen, omdat ik dat geen goede omgeving vind voor kinderen. Snap je? Dat soort levensvoorkeuren horen geen rol te spelen.
En ja, ik ben er wel voor dat kinderen en ouders samenblijven. ik ben voor goede hulp voor het hele gezin.

Iedereen wil dat natuurlijk, maar ik waag dus te betwijfelen of het doen van een melding en de daaruit voortvloeiende drang en/of dwang daarvoor zorgt.