Twee culturen in één gezin

praktisch

Hoe hebben jullie het geregeld? Zijn jullie getrouwd, heb je de kinderen erkent, hebben jullie gedeeld gezag etc. Omdat je aangeeft je zorgen te maken dat als je meer voor jezelf opkomt, je vrouw vertrekt met de kinderen, vraag ik me dit af.
Misschien moet je beginnen met deze dingen -als dat al nog niet zo is- goed te regelen. Die kinderen zijn net zoveel van jou als van haar tenslotte.

Mediator

Is het mogelijk dat je een gesprek hierover hebt met een derde persoon erbij zodat ze verbaal niet over je heen kan lopen?
Het liefst iemand uit een Centraal-Amerikaans land die hier geintegreerd is en jou kan steunen in jouw ideeen? Dat jullie hier wonen en de kinderen hier moeten opgroeien zoals andere kinderen. Ook begrijp ik niet zo goed waarom ze de kinderen dom wil houden. En dat terwijl ze thuisonderwijs wil. Dat zijn meestal ouders die juist heel erg nadenken over wat ze hun kinderen willen leren.

slag

Moeilijk hoor. Wat ik me afvraag: wat ik begreep is dat je partner een progressieve ziekte heeft waardoor ze op een gegeven moment niet meer zal kunnen werken. Maar als jij nu thuis zit komt er zo'n groot gat in je cv dat het moeilijk zal zijn voor jou om ooit weer aan de slag te komen. Realiseer je je dat? (of denk ik nu verkeerd?) Alleen daarom zal het goed zijn als de kinderen straks wel naar school gaan, zij kan ze geen thuisonderwijs geven en jij hebt er straks geen tijd (meer) voor.

Het lijkt me idd goed wat Thomas voorstelt, een mediator en misschien ook wel een psycholoog voor jezelf, om te leren durven voor jezelf op te komen en bepaalde patronen te doorbreken.

Ik vind het trouwens ook heel goed hoe je het forum gebruikt om je problemen van alle kanten te bekijken en alles te overwegen (ook omdat je in vroegere draadjes heel vasthoudend leek). Top!

Reactie

@Jippox, wij zijn getrouwd en ik heb gezag over beide kinderen. Dus mocht zij besluiten weg te gaan dan heb ik net zo veel rechten als een vader zou hebben, dus omgangsregeling of co-ouderschap bijvoorbeeld. Maar daarmee blijft het iets vreselijks want ik ben gewend ze 24/7 om me heen te hebben en geniet van iedere seconde met ze. Het idee dat ik misschien wel hele dagen alleen in een huis kom te zitten zonder hun aanwezigheid om me heen... Ik weet niet, daar zijn gewoon geen woorden voor hoe dat voelt.

@Mej. Griffel, tot kort geleden heb ik zelf gewerkt als gastouder en ik ben wel van plan dat binnenkort weer op te pakken. Zeker nu we verhuisd zijn en ik de opvang nu in ons eigen huis kan doen. Hiervoor woonden we op een koud tochtig en zelfs gevaarlijk flatje, nu in een ruime modernere en goed onderhouden benedenwoning. Dus is het een kwestie van alles naar wensen van het bureau maken in huis en dan kan ik zo weer beginnen. De papieren heb ik. En mijn vrouw heeft dan zoiets: dat is mooi, want dan ben je thuis en kun je thuisonderwijs geven. Want als dat thuisonderwijs word volgens haar idealen hoef ik niets te doen en leren de kinderen zelf

Ik las ook ergens dat mijn vrouw ze dom zou willen houden. Dat is het juist niet. Maar zij denkt dat kinderen het meest en het best leren door ze gewoon hun gang te laten gaan en je er niet mee te bemoeien. Ze ziet scholen als een vreselijke plek waar kinderen iedere minuut van de dag precies moeten doen wat de leraar zegt en de hele klas altijd op hetzelfde niveau en hetzelfde tempo en kinderen niet worden beoordeeld op hoe ze te werk gaan maar op de resultaten die ze halen bij toetsen en dat er geen ruimte is voor eigen initiatieven van de kinderen. Nu kan ik me wat dat betreft enigszins vinden in haar wensen: een school waar inderdaad resultaten belangrijker zijn dan de leerweg ernaartoe en geen ruimte is voor initiatief wil ik de kinderen ook niet op hebben. Maar er zijn zat scholen waar het heel anders gaat. Hier heel dichtbij bijvoorbeeld zit de Montessori. Dat is heel ander soort onderwijs dan het doembeeld dat zij in haar hoofd heeft, juist heel vrij en passend bij elk kind als individu, klassen van gemengde leeftijden, overal ruimte voor initiatieven van de leerlingen en na groep 8 stroomt zo'n 80% door naar havo en vwo. Dus voor mij zou het duidelijk zijn, dat word hem. Het is ook het enige waarvan ik af en toe haar een beetje over de drempel kan krijgen dat ze zegt: "oké, ik wil wel gaan kijken." Maar als ik dan probeer te plannen wanneer we werkelijk gaan kijken haakt ze weer af. Maar goed, het is een twijfelpuntje ook bij haar merk ik want hoewel ze koppig blijft zegt ze soms wel dat ze die school een kans wil geven. Dus wellicht als ik ergens doorheen weet te komen dat die school dan ook wel gaat lukken.

Een mediator erbij klinkt inderdaad als een goed plan. Wellicht is dat voor mij ook meteen een soort stok achter de deur van: nu moet het. Want tot nu toe krijg ik het niet voor elkaar om er over te beginnen.

Klaproos

Er is inderdaad wel een vader in beeld (die van S., de vader van H. wil ze nog niet echt toelaten), maar die heeft natuurlijk al helemaal niets te zeggen volgens haar want voed haar niet op. Dus daar komen we weinig mee verder.

vragen

Ik vraag me af wat ze eigenlijk voor werk doet als ze maar tot haar 15e naar school is geweest? En hoe ze überhaupt kan weten wat een kind allemaal kan leren als ze zelf nauwelijks iets geleerd heeft? (In ieder geval niet ver genoeg om het nut van bepaalde zaken in te zien.)

Maar die vader

Heeft die geen rechten dan? Of misschien beter geformuleerd: zeggenschap.

En oh echt, ik zou zeggen: dan hebben we een afspraak op de Montessorischool. Ga je mee? En zo niet dan zou ik echt alleen gaan. Maar ik begrijp al dat jij heel anders in elkaar zit.

En ik kan je geruststellen: de meeste scholen zijn niet van die leerfabrieken. Dat komt pas op de middelbare school...

Werk

Ze geeft lessen Spaans, overal waar maar vraag is dus van Spaanse verenigingen tot privélessen aan huis. Ironisch eigenlijk, dat ze niet wil dat haar kinderen les krijgen maar zelf wel les geeft . Maar dat zijn dan volwassenen aan wie ze les geeft, dat zal het verschil wel maken.
Overigens is ze dus echt niet dom. Van bepaalde vakgebieden die ze interessant vind weet ze alles. Vraag haar iets over de geschiedenis van bijvoorbeeld China en ze zou een heel boek schrijven uit haar hoofd. Omdat ze dat soort kennis in één keer als een soort fotografisch geheugen in zich opslaat. En waar ze ook ontzettend veel van weet zijn planten (vooral als het gaat om eetbare en geneeskrachtige planten) en vulkanen en aardbevingen. Daar is ze natuurlijk tussen opgegroeid.
Ik lag gisterenavond nog te denken over een argument hierop gebaseerd. Daar leren kinderen wellicht inderdaad vanzelf alles wat ze moeten weten voor de toekomst. Omdat het daar belangrijk is om te weten welke bessen je kunt eten, wat je moet doen als je hoge koorts hebt maar het ziekenhuis is te ver weg en wat je moet doen tijdens en na een aardbeving. Hier zijn andere dingen belangrijk voor de toekomst. Zoals goed Nederlands kunnen lezen en schrijven (wie van ons gaat ze dat eigenlijk leren, zij spreekt nog maar net Nederlands en ik ben licht dyslectisch), kunnen rekenen (leer je toch ook niet zonder iemand die je de trucjes aanleert?), de maatschappij en economie kennen (heb je toch echt boeken voor nodig waar dat in uitgelegd staat). Dat kan ik nog aandragen in een gesprek over school...

Vader heeft inderdaad geen enkele rechten, hij is in feite niet meer dan zaaddonor en heeft niet erkend en geen gezag. Dus wettelijk kan hij helemaal niets maken als het op S haar ontwikkeling aankomt.

Over die school denk ik op dit moment: ik maak gewoon een afspraak, neem haar mee zonder te zeggen waarheen en dan hup, bij die school naar binnen. Maar denk niet dat ze me daar dankbaar voor zal zijn ;)

Angsten wegnemen

Misschien is je vrouw ergens ook angstig dat haar kinderen van haar zullen vervreemden als ze opgroeien en dat ze haar achtergrond niet goed zullen begrijpen. Dat ze te veel opgroeien als mensen van hier met de ideeen van hier en dat ze maar heel weinig van zichzelf en haar achtergrond zal terugvinden in haar kinderen. Zij is immers maar alleen in een maatschappij die heel anders is en ze heeft een vrouw die deze maatschappij wel kent en begrijpt en zich daar ook thuis voelt. Het lijkt alsof ze in jullie huis het dorpsleven zoals zij het kent wat wil nabootsen. Haar thuis in een wereld waar ze zich niet thuis voelt.

En ergens is het ook wel te begrijpen. Je kinderen zullen inderdaad hier opgroeien en dus meer van hier dan van daar zijn. Ze zullen inderdaad meer van deze maatschappij in zich hebben dan van haar maatschappij en haar leven. Niet dat ze geen waardering kunnen hebben voor hun andere achtergrond maar ze groeien nu eenmaal hier op.

Ik kan me dus best voorstellen dat ze een poging doet om ze zo krampachtig mogelijk vast te houden en haar eigen veilige wereldje te creeeren.

Jouw rol kan deels zijn om die angsten deels weg te nemen, om haar ook grip te laten houden op de situatie, minder grip dan ze nu heeft maar ook genoeg ruimte voor haar kijk op de dingen.

Verder denk ik dat het goed is als ze met iemand zou gaan praten. Ze heeft veel heftige dingen te verwerken gehad. In feite zit ze in een rouwproces omdat ze afscheid moet nemen van haar gezondheid, haar thuis, haar toekomst. Ik weet niet of ze er voor openstaat en het zou natuurlijk het beste zijn om iemand uit haar eigen cultuur te vinden. Maar ik denk dat het voor haar heel goed zal zijn om eens echt vrij te kunenn praten over haar angsten en haar emoties met een neutraal iemand.

Het onderhandelen over welk deel van jouw cultuur en welk deel van mijn cultuur gaat beter en makkelijker als die onderliggende emoties erkend worden en verwerkt zijn. Dan kan je daar neutraler en objectiever in staan. In haar huidige gemoedstoestand zal ze alles misschien als een aanval zien en hier niet echt goed mee om kunnen gaan en dan heeft onderhandelen weinig zin (zie haar reactie op een educatief speelgoedje die volkomen buiten proportie is)

Maak een afspraak met die school want je zult toch een keer moeten kijken, of het die school nu gaat worden of niet. Dan kun je haar zelf de keus geven: ga je mee of niet?

Die wilde ik een uur geleden posten maar er kwam wat tussen. Ik had eerst de nieuwe reacties moeten checken.

Jaina

Wat zeg jij dat goed en duidelijk, je zou best wel eens heel erg gelijk kunnen hebben... En dan is het een goed idee als zij eens met iemand gaat praten inderdaad.

Dom: dat was ik

En nu ik het teruglees staat het er niet zoals ik bedoelde. Ik krijg zo'n dubbel beeld van je vrouw. Aan de ene kant slim, heeft duidelijke ideeen over wat ze wel en niet wil, wil thuisonderwijs. En dat rijmt niet met zo fel tegen educatieve spelletjes zijn. Wat ik totaal niet begrijp. Spelletjes zijn een leuk tijdverdrijf en spelenderwijs leer je tellen bijv.
Zij kan de kinderen Spaans leren, jij Nederlands en zij kan ze vertellen over daar.
Het is zo'n rijkdom twee talen en culturen.

Ik spreek Italiaans met onze kinderen, mijn vrouw Nederlands en in de afgelopen 17 jaar heeft zij aardig Italiaans geleerd. Voor de kinderen gaf t voordeel met Latijn en Frans.

Twee talen, dat is een geschenk

Ik heb het even gemist MamavanSenH, maar spreken jullie ook beiden je moedertaal met de kinderen?

Ik snap je vrouw aan de ene kant heel goed, maar aan de andere kant ben ik het niet met haar eens. Zeker dat leren. Waarom is iets spelen, als het met potten en pannen is, en is het leren als het met cijfers is?

Ook leren van kennis, woorden, rekenen, enz. gaat spelenderwijs, net als schoonmaken en dergelijke.

Je zou je vrouw kunnen uitleggen dat er in Nederland ook heel veel mensen zijn die dit zo zien en die op zoek zijn naar onderwijs waar dat spelenderwijs opnemen van kennis tot uiting kan komen. En leg je vrouw ook uit dat thuisonderwijs in Nederland niet mag! Dan heb je zo jeugdzorg achter je broek!

En je vrouw mag jullie kinderen niet meer zomaar mee nemen het land uit, daar is jouw toestemming voor nodig.

Ik hoop dat je er uit komt met haar, dat ze open staat voor gesprekken bijvoorbeeld. Want ze heeft idd een en ander meegemaakt, en het is ook niet misselijk om naar een ander land te verhuizen...

Talen

Zij spraakt Spaans tegen de kinderen, ik Nederlands. Ik ben zelf drietalig opgevoed (Nederlands/Arabisch/Frans) maar behalve de afkomst is mijn familie gewoon een ingeburgerde Hollandse familie die onder elkaar allemaal Nederlands spreekt dus alleen Nederlands doorgeven aan de kinderen vond ik genoeg.

Het "probleem" met de thuisonderwijskwestie is dat het in Nederland dus wel mag onder bepaalde voorwaarden. Ze heeft het uitgezocht, volgt blogs van mensen die thuisonderwijs geven in Nederland en websites over thuisonderwijs en weet precies op welke manier ze de vrijstelling moet aanvragen. Dus enkel "het mag niet" gaat haar niet van een school overtuigen.

De afgelopen dagen heb ik een hoop op een rijtje gezet voor mezelf. Alle argumenten, alles proberen te begrijpen wat er in haar omgaat en wat ik zelf wil en wat ik moet doen. En ik denk dat ik moet beginnen met proberen haar duidelijk te maken dat het in Nederland weliswaar niet koek en ei is allemaal (zij leeft ook niet in een grot natuurlijk, ze hoort Nederlanders over van alles en nog wat klagen) maar dat heel veel dingen hier in Nederland heel goed geregeld zijn en dat we blij mogen zijn dat onze kinderen hier mogen opgroeien in een land waar ze altijd naar school kunnen onafhankelijk van hoe goed of slecht het met onze financien gaat, waar ze naar de dokter kunnen als dat nodig is en die dokters jarenlange studies achter de rug hebben, waar ze later een baan kunnen vinden en zo niet, er allerlei voorzieningen zijn om te zorgen dat ze zonder baan toch niet in armoede hoeven te leven. Zo slecht is het hier niet en stap 1 is om haar dat te laten inzien denk ik.

Thuisonderwijs

Wij hebben ook voor de keuze gestaan om thuisonderwijs te geven, de blogs en websites zijn heel informatief maar zodra je de mensen zelf kent weet je dat het ook heel zwaar is en dat het niet over rozen gaat.
Mijn man was er tegen en je moet er allebei achter staan, anders werkt het niet en wordt het een wig in je relatie en daar is niemand bij gebaat.
Ik denk dat het voor je vrouw belangrijk gaat zijn om in te zien dat een relatie geven en nemen is, en dat een toegeven niet hetzelfde is als de ander heeft gewonnen. Het blijft een leefbaar compromis zoeken, zeker met alle lastige dingen die jullie toch al voor de kiezen krijgen de komende jaren.
Nederland is niet ideaal, het is voor sommige dingen in andere landen toch echt beter geregeld. Maar het is een prettig land met een goede gezondheidszorg. Juist die zorg hebben jullie hard nodig de komende jaren en daarom ben je met z'n allen aan Nederland gebonden. En omdat je aan Nederland gebonden bent, zul je je soms moeten conformeren...

Vrijstelling wordt lastiger met nieuwe wet

Hieronder een link met hoe het kan werken. Maar ik vraag me af of het in jullie geval zo simpel is.
Daarbij komt dat langzamerhand leerplichtambtenaren dit niet meer klakkeloos accepteren...

Verder moeten beide ouders daar achter staan. Het houdt ook in dat je zelf dat onderwijs moet gaan bieden of regelen, en daar wordt ook op gecontroleerd...

Verder kun je eigenlijk alleen bezwaar indienen tegen de richting van het onderwijs, en niet op grond van de bezwaren die jouw vrouw telkens noemt.

Zie hier: "Onder "richting" wordt in de praktijk vooralsnog verstaan: een godsdienst of levensovertuiging waarmee in principe een school zou kunnen worden gedreven binnen de Nederlandse onderwijswetgeving. [noot 1] Essentieel is dat de ouder kan stellen dat geen enkele redelijk bereikbare school de eigen levensovertuiging van de ouder actief in het onderwijs uitdraagt.

Bedenkingen om andere redenen worden NIET erkend als grond voor vrijstelling. Bedenkingen die alleen bestaan uit de wens om het kind thuisonderwijs te geven of om het kind de vrijheid te geven om zelf te bepalen wat, waar en wanneer het leert, worden NIET gezien als gericht tegen de richting van het onderwijs."

Hier de link, maar die zul je dan zelf ook wel kennen. Vergeet niet dat in de huidige tijd mensen/gemeentes/wijkteams/jeugdzorg/consultatiebureau met argusogen zitten te speuren naar kindermishandeling cq. kinderen die niet gemiddeld worden opgevoed (ik zeg het wat gechargeerd, maar toch...) en dat dus je kind simpelweg thuishouden zeer nadelig kan uitpakken.

Enfin, ik hoop en verwacht ook wel dat jullie er samen uitkomen. Daarvoor heb je toch een relatie. En ook al zijn het biologisch haar kinderen, wettelijk zijn ze net zoveel van jou als waren het jouw biologische kinderen. Dus bij een eventuele breuk ben jij echt je kinderen niet kwijt hoor. Kans is juist het grootst dat jij ze nog het meest krijgt ook, omdat jij nu ook de thuisblijfmoeder bent.

Maar zo moet je natuurlijk helemaal niet (willen) denken. Ga uit van een oplossing, van een compromis, alhoewel ik wel weer meteen toegeef dat het vinden van compromissen uiterst Nederlands is...

En nu dan toch de link )

http://www.thuisonderwijs.nl/juridisch/vrijstelling-op-basis-van-richtingbedenkingen/

Ken ik

Die site is ons bekend inderdaad. En ja, zij leest daarin: oooh, makkelijk, daar komen we wel uit." Dus nee, ik krijg haar hiermee nog niet van het idee af.

Wel heb ik net even het gesprek aangekaart over peuterspeelzaal/school/thuisonderwijs. Ze is dus nog altijd 100% voor thuisonderwijs maar het blijkt wel dat ik haar iets verkeerd heb begrepen wat betreft educatieve spellen. Ze is niet tegen die spellen op zich maar tegen de manier van aanbieden. Ze wil materialen en spellen best in huis en vind ze zelfs onmisbaar voor thuisonderwijs maar opgeborgen in een kast tot S het helemaal uit zichzelf gaat pakken en ontdekken wat het is. Ze wil dus niet dat ik actief die spellen ga aanbieden aan haar met als argument dat enkel S zelf weet waar ze aan toe is en wij alleen maar kunnen gissen. Na wat praten tot een soort compromis gekomen dat ik de spellen eenmalig tevoorschijn mag halen om aan S te laten zien dat ze er zijn en wat ze ermee kan. Daarna bepaalt ze zelf of ze er vaker mee aan de slag wil.
Dus ja, dat is een eerste stapje. Nu de rest nog. Over peuterspeelzaal en school ben ik nog maar even niet begonnen. Eén ding tegelijk maar.

Ik mis

de gelijkwaardigheid in jullie relatie. Misschien dat eerst eens te sprake brengen. Is er misschien iemand in jullie directie omgeving die jullie hierbij kan helpen? Ik heb eerlijk gezegd niet het idee dat je het alleen 'redt' tegenover haar.

maar

Maar jij, MamavanSenH bent degene die dan thuis moet blijven om thuisonderwijs te gaan geven. Zoals ik het nu begrijp accepteert je partner het niet dat jij dit niet wilt. Of ben je daar nog niet duidelijk genoeg in geweest? Ik begreep ook dat je het moeilijk vindt nee te zeggen.
Je partner kan het niet, thuisonderwijs geven. Jij moet op een gegeven moment ook weer aan het werk, als zij ziek wordt, dus de kinderen moeten toch op een gegeven moment wel naar school.

Jouw mening

Het is al een paar keer gezegd, maar waarom doet jouw mening er niet toe? Zij blijft maar herhalen dat ze thuisonderwijs wil, dat is volgens mij niet mogelijk in jullie situatie. Dat is meer iets voor godsdienstigen.
Je zou dus gewoon iets fermer moeten zijn en zeggen dat het niet kan. Als jouw dochter 14 is en een Porsche wil kopen en daarmee gaan rijden, dan zeg je toch ook dat dat niet kan?
Ook zeg je steeds dat ze vanwege haar slechte gezondheid niet terug kan naar Amerika. Maar tegelijkertijd heb ik het idee dat ze wel geniet van de voordelen hier, de gezondheidszorg ? Of is het zo iemand die over alles in discussie gaat, ook met haar behandelaars? Een beetje meer inleven in de Nederlandse samenleing en de Nederlandse gewoontes zou haar sieren. En kinderen gaan hier gewoon naar school als ze vier zijn. Daarover zou je niet eens hoeven discussieren.
Ik krijg het idee dat ze controle houdt over jou met al haar eisen, omdat ze zich niet helemaal thuis voelt hier. En thuis heeft ze wel de grip op de situatie, omdat jij haar die geeft. Kom op voor jezelf!

Nou MamavanSenH

Als jij thuis bent zou ik echt niet een leuk spelletje in de kast laten liggen totdat je kind het uit zichzelf pakt.

Komop zeg, om het helemaal tot op dat niveau door te spreken, ook nog. Jij bent thuis, het is jouw verantwoordelijkheid. Je moet ook niet bang zijn om gewoon maar te doen hoor. Als jij eten moet koken, ga je toch ook niet aan haar vragen hoe dat moet? Althans, dat hoop ik niet...

Als ik zou hebben gewacht met knutselen aanbieden totdat kindlief het zelf pakt, zou mijn dochter nu waarschijnlijk niet naar de kunstacademie zijn gegaan. Kinderen doen na, willen kopiëren. Als jij zelf een puzzeltje gaat maken, willen ze dat zelf ook graag. Als jij gaat koken, willen kinderen ook koken, als jij de ramen gaat wassen willen zij ook een doekje en nat worden, en als je in de tuin gaat schoffelen trekken zij ook alle plantjes eruit. Zo leert een kind. Niet omdat het ineens een soort ingeving krijgt en denkt, oh, hee, nu wil ik leren lezen. Nee, ze zien jou een boek lezen, muziek maken, dansen, enz. en dan willen ze mee doen.

Ga anders gewoon leuk met je dochter plus baby naar de bibliotheek, en laat ze daar zelf grasduinen. Dan kom je ongetwijfeld met een paar boeken thuis die ze zelf heeft uitgekozen )

Maar laat je niet teveel ondersneeuwen hoor, dat is echt nergens voor nodig.

Ik denk

Dat ik er maar een goede bemiddelaar bij ga zoeken. Want zelf lukt me dit gewoon niet. Ik ben heel snel geneigd te denken: zo erg is het allemaal niet. Dan lees ik vervolgens hier jullie reacties en realiseer ik me: zo erg is het wel. Maar op het moment dat ik dan naast haar zit dan is dat weer verdwenen en is het weer: zo erg is het allemaal niet.
Het blijft een tweestrijd. Ik wil alles op alles zetten om een ruzie te voorkomen. Er zijn heel veel momenten dat het ontzettend gezellig is in huis en dat wil ik niet riskeren. En dus blijf ik voorzichtig en geef ik toe.

Ik weet soms gewoon echt niet wat ik moet en waar ik goed aan doe. Ik denk dus dat de beste optie is iemand zoeken om mee te praten die dat wel weet.

ruzie maken mag best

Ruzie maken mag best, daar is helemaal niets mis mee. Ik denk dat in vrijwel alle relaties wel eens geruzied wordt. Volgens mij is dat juist heel gezond. In ieder geval veel gezonder dan je continu te schikken naar haar behoorlijk uitgesproken wensen op opvattingen.
Een ruzie betekent echt niet gelijk het einde van je relatie!