Twee culturen in één gezin

Wat we in feite moeten doen:

- Accepteren dat we het allebei anders doen en ervan uitgaan dat de kinderen wel zullen snappen dat het bij de een anders gaat dan bij de ander. De vraag de dan resteert: we zijn natuurlijk ook regelmatig allebei thuis . Hoe gaat het dan?
- Zoals wil40 zegt, een soort van verdeling. Aan de hand lopen langs de weg bijvoorbeeld, zelf lopen in het park en nu nog niet naar de peuterspeelzaal maar straks wel naar school. Wellicht dan pas vanaf 5 jaar, toen ik dat ooit voorstelde vond ze het al iets minder erg al heb ik dan weer bezwaren eigenlijk tegen pas met 5 jaar starten, maar goed, als dat de enige optie is valt het wel mee.
- Ik wat minder gestructureerd willen doen. Ik heb het zelf het liefst zoals het bij mij thuis vroeger ging (en daarin zijn we eigenlijk allebei precies hetzelfde, we willen ze opvoeden zoals we zelf zijn opgevoed). Dus misschien alle tijden wat losser maken, zij vind bijvoorbeeld een vaste bedtijd onzin terwijl ik ze het liefst gewoon om 20:00 elke avond naar bed wil brengen. En accepteren dat S niet alleen met leerzaam speelgoed hoeft te spelen maar dat speelgoed wat in mijn ogen niet meer doel heeft dan herrie maken ook mag. Dat soort dingen dus loslaten. Daarentegen moet zij accepteren dat wanneer de kinderen wel met leerzaam speelgoed willen spelen dat ook geen probleem is.
- Haar uitleggen dat haar kinderen nu eenmaal hier moeten opgroeien en dus belang hebben bij een opvoeding die op enige wijze aansluit bij de maatschappij waarin we leven en veilig is om uit te voeren hier in onze omgeving.
- Cultuur niet gebruiken als reden om dingen op een bepaalde manier te doen.
- Maar ook wel haar emoties respecteren en niet te vragen dat ze álles overboord gooit want dan word ze echt ongelukkig en daar hebben de kinderen ook absoluut geen baat bij.

Zoiets...

Complimenten!

Ik vind dit een mooie samenvatting.
Het gaat natuurlijk nooit precies zoals je het nu vertelt, maar het zijn mooie uitgangspunten.

Over de behoefte aan leren bij jullie peuter: google verder over natuurlijk leren (of hoe dat ook heet). Ik zou het niet zoeken in de schoolse spullen maar in materialen die je peuter stimuleren om te leren op een natuurlijke manier. En daar ga jij haar natuurlijk mee begeleiden. Dat past dan weer beter bij jou. Niet alleen toekijken.
Er zijn hier vast mensen met goede tips.

Zoiets ja

Mooi als het lukt om dit communicatief zo af te handelen.

educatief speelgoed is ook gewoon wat je buiten ziet: noten, bloemen, blaadjes, dieren, kinderen, speeltuinen, het bos in, mee op de fiets en vertellen wat je allemaal ziet, of binnen: potten, lepels, pannen, blikjes, doppen, kleurkrijt, bellen blazen, plantjes water geven, stoepkrijt, verf. Alles is voor een kind educatief. Want dan zul je net zien, koop je een duur spel, dure lego en bekijken ze het niet.

Het hoeft niet zo afgebakend, maar het hoeft ook niet zo los.
Leren spelen is aanzetten tot spel en je dan af en toe terugtrekken als ouder. Van allebei een beetje en dat is nu die gulden middenweg, waarbij je allebei water bij de wijn doet en je kind jullie allebei kent en snapt en weet hoe je bent.

oei!

heb niet alles gelezen, maar het lijkt me dat je vrouw het allemaal erg moeilijk maakt voor zichzelf. Ze keert zich af van de gewoontes hier, maar kan niet meer terug naar haar geboortedorp. Dat is gewoon niet helemaal (of helemaal niet) handig. De kinderen groeien hier op en zullen toch moeten meekomen in de maatschappij hier. Een kind pas met 7 jaar naar school sturen, dat is bijna zielig, dat kan hier niet. Als S 3,5 jaar is, zul je gaan merken dat ze echt toe is aan andere kinderen en dan komt ze erachter dat alle kinderen tot 3 uur 's middags 'op school' zijn.

En het consultatiebureau niet bezoeken is ook niet verstandig.... tuurlijk is het ook wel eens het consternatiebureau, maar het is echt wel zinnig! Bepaalde opmerkingen moet je van je af laten glijden (dat het echt tijd is dat je kind van 1,5 niet meer 4x per dag de borst krijgt, hoef je niet te accepteren bijvoorbeeld Maar soms zie je zelf niet aan je kind dat er iets mis is en dat kan wel ontdekt worden op het consultatiebureau. Om de ogentest die je zelf noemde maar eens aan te halen: mijn oudste kwam in het geheel niet door die ogentest heen. Nooit wat van gemerkt dat hij slecht zag. Tja, het was wel een kind dat laat liep, en altijd voorzichtig was in motorisch opzicht, maar dat is de aard van het beestje, denk je dan (kind was cognitief juist erg voor, en ze zeggen altijd dingen als dat kinderen die vroeg lopen, laat praten en andersom, je weet wel). Het kwam dus allemaal doordat zoon gewoon voorbij de 5 meter niet scherp kon stellen, en ook geen diepte zag. Hij kon zelf natuurlijk niet aangeven dat hij niet goed zag, want hij wist niet beter

Ik weet niet of je geholpen bent met mijn bijdrage, maar goed. Ik zou toch proberen je vrouw te overtuigen dat sommige dingen van hier niet slecht zijn. Overigens lijken me de dingen die je noemt, als de draagdoek, langvoeden en kind bij je in bed, niet onoverkomelijk. Er zijn wel meer mensen die dat doen/hebben gedaan;-)

Mooie samenvatting mamavanSenH

En, vergeet vooral niet samen te genieten. Voor je het weet zijn die kleintjes groot. Je vrouw heeft daarin gelijk.
Wat je liefhebt groeit, als jullie elkaar respecteren leren ze daar nog het meeste van.

Herkenbaar

Wij hebben zoiets meegemaakt met een van onze au pairs uit Zuid Afrika. Dit meisje begon al heel snel alles in Nederland met betrekking tot kinderen af te kraken. Alles in Zuid Afrika was beter. De scholen waren beter want strenger en meer huiswerk. De kinderen waren niet zo verwend. Haar broertje speelde veel meer buiten. Etc. Etc.

Heel vervelend want wat zei vertelde rijmde niet met de werkelijkheid. Ze was niet onze eerste Au Pair. De andere meisjes uit Zuid Afrika waren juist lyrisch over Nederland. Zij bejubelden juist de vrijheid van de Nederlandse kinderen. De kleine scholen, De veiligheid, het niveau van het onderwijs van de kinderen was juist veel hoger, Nederlandse kinderen konden allemaal doorgaan na de Middelbare school en meisjes werden niet massaal op 19 jarige leeftijd zwanger etc.

Ook rijmde het niet met haar gedrag. Zij vond Nederlandse kinderen verwend terwijl ze juist zelf alleen maar voor A merken ging. Ze kocht de duurste schoenen om naar Zuid Afrika te sturen. Kocht direct een nieuwe mobiele telefoon. At alleen maar onze A merken op. Alles van AH Basic was niet goed genoeg voor madam. Ze had ook speciaal een tandarts afspraak in Zuid Afrika overgeslagen omdat ze had gehoord dat het in nederland gratis en beter was (dat was even een teleurstelling toen ze erachter kwam dat Nederlandse tandartsen wel goed zijn maar ook heel erg duur). En ze wou blijven. Ze was continu bezig om uit te zoeken hoe ze nou legaal in Nederland of Belgie kon blijven.

Zelf dachten wij dat het voor het grootste deel een een cultuurshock was.

Ik denk dat het bij de vrouw van de moedervanSenH ook een groot deel cultuurshock is. En inmiddels een niet meer helemaal realistisch beeld van hoe het was in haar dorp. Zag ze de negatieve aspecten wel? Die waren er ongetwijfeld ook. In zo'n dorp is het moeilijk voor mensen om zich te ontwikkelen. Mijn mening is dat je de peuterspeelzaal best kan overslaan. Spelen met je kind lijkt mij niet meer dan normaal maar je hoeft niet perse hetzelfde te doen. Ik zat toen de kinderen nog klein waren op mijn knieen met ze mee te spelen. Mijn man deed dat echt niet maar nam ze wel mee met de tuin bijhouden, voetballen etc.

Een kind opvoeden is geen project. Het is wel jullie taak om jullie kinderen zo goed mogelijk op te voeden en het zoveel mogelijk kansen te geven. En een van die kansen is onderwijs. Stel dat S. straks arts wil worden. Dat kan, dat weet je nu nog niet. Geef haar dan in ieder geval zoveel mogelijk mee zodat dat mogelijk is.

Bedankt allemaal

Ik denk dat we echt moeten proberen, allebei, om de kinderen hun interesses en ontwikkeling te volgen en niet onze eigen idealen daar doorheen te drukken. Daar blijft het grootste punt van discussie zitten. Het is niet iets wat met één keer een lijstje punten neerzetten en dat bespreken meteen is opgelost. Maar ik heb weer wat handvaten waarmee we denk ik vooruit kunnen.

Het lastige is natuurlijk ook

dat iedereen fantastische plannen over opvoeden heeft voordat die kinderen er zijn. Maar veel idealen vallen te pletter op de realiteit van kinderen. Ik kan me voorstellen dat als die kinderen dan ergens anders geboren worden het loslaten van het ideale plaatje lastiger is omdat je onwillekeurig denkt dat dat aan de plek ligt. Als ik dit kind thuis had kunnen groot brengen had ik het wel zus of zo gedaan.
Ik denk wel dat jij weet dat niet want jij kent mijn cultuur niet ook omgekeerd mag gelden. Vertrouw mij ik ben hier opgegroeid en ik weet wat hier ook nodig is...

Mijk

P.S. Wat ben jij constructief hier mee bezig zeg! Knap...

Nog wat anders

Voorzover ik heb begrepen is jouw vrouw hier in eerste instantie ivm de medische hulp/kunde die er niet was in haar dorpje. Realiseert ze zich ook dat die kunde er niet vanzelfsprekend is? Realiseert ze zich ook dat om een dergelijke maatschappij te hebben, dat dat ook betekent dat mensen opgeleid moeten worden? Niet alleen als arts, maar ook bijv. iemand die medische apparaten ontwikkelt, iemand die medicijnen ontwikkelt, iemand die een adequaat ziekenhuis kan managen, enz enz. Ze profiteert (en dat bedoel ik niet denigrerend) van de medische zorg hier, die er niet was in haar dorpje. Maar dat is er niet vanzelf.
Net zo goed dat het niet vanzelf gaat dat ze hier in een huis woont (ook als is het driehoog achter), waar het behaaglijk is, waar stroom uit de stopcontacten komt, drinkwater uit de kraan, warm water en een kachel/cv. En ook de riolering waar we putjesscheppers voor nodig hebben, het huis waar we bouwvakkers voor nodig hebben.
Kortom, ze leeft hier in een welvarend land, dat heeft heel veel voordelen (zoals o.a. medisch voor haar), maar betekent ook dat we niet met z'n allen kunnen freewheelen, bijv.: we zien wel wanneer een kind zin heeft in leren, we zien wel hoe lang een kind/jongere over e.o.a. studie doet. Dat gaat niet, dat kost geld.
Ik snap haar cultuurshock, maar ik vind het ook een vorm van van 2 walletjes eten.

Cultuur

https://nl.wikipedia.org/wiki/Oudste_bewoners_van_Amerika

Je hebt kans dat ze Indiaanse voorouders heeft. Als dat zo is dan kun je haar uitleggen dat Indianen voortgekomen zijn uit de eerste lange trek van Aziaten over de pool naar het amerikaanse vasteland. Lang voor er Vikingen of Columbus oid aankwamen.
Dat konden ze omdat ze zich heel goed aan de klimatologische en andere omstandigheden wisten aan te passen. En dat ze zich niet beperkten tot de ervaringen van de allereerste mens op de Savanne van Afrika.
Kortom een flexibele cultuur waarin traditie en aanpassing een goede mix hadden. Je vertrouwt erop dat dat haar hier in Nederland ook gaat lukken als ze zichzelf de kans geeft.

Speelgoed

Het leerzaamste speelgoed bij ons is nog altijd de blokkenton geweest, en de bak met duplo. Onze kinderen hebben daar heel veel van geleerd, kleuren, tellen, stapelen, je bouwsel op een goede manier beschermen tegen het kleine broertje of zusje, enz.
Puzzelen vonden ze vanaf een jaar of 2,5 ook heel leuk om te doen, maar dat zul je er minder makkelijk door krijgen bij je vrouw.
Leerzaam speelgoed hebben wij altijd links laten liggen, dat leren was eigenlijk nooit gericht op de leeftijd die zij toen hadden, het was of veel te makkelijk of veel te moeilijk (klokkijken voor een tweejarige bijvoorbeeld). Iets leren zoals kleuren ging spelenderwijs, woorden als boven/onder/achter gebruikten wij met name om aan te geven waar de bal gebleven was als ze hem weer eens kwijt raakten.
We hebben ook altijd veel voorgelezen. Zodra ze eraan toe waren om hun hoofd langer bij een verhaal te houden begonnen we met jip en janneke, en pluk. De boeken van kleine beer waren hier altijd een groot succes en de boeken van Saskia en Jeroen zijn ook heel leuk voor wat oudere peuters en kleuters.

Het consultatiebureau hebben wij met name gebruikt voor de inentingen en de oren- en ogentest. Inentingen vinden wij belangrijk, al is het niet leuk om je kind zo'n prik te zien geven. Orentest heeft ertoe geleid dat de oudste op tijd buisjes kreeg, het bleek dat ze een kei was in liplezen maar daar werd ze wel heel erg moe van en we hadden een driejarige die weer twee keer per dag een slaapje nodig had. Na die buisjes was ze veel energieker en vrolijker en ging haar taal ineens een heel stuk vooruit.

Qua leerzaam speelgoed

Veel dingen interesseren haar gewoon niet. We hebben blokken, geen echte duplo maar vergelijkbaar. Maar daar kijkt ze niet naar om. Die worden enkel door H gebruikt om ze lekker onder de bank en de kasten te schuiven. Of door de kat om achteraan te rennen. Maar niet door S om mee te spelen.

Puzzels gaan nog net, zolang die puzzels niet bedoeld zijn om iets te leren maar gewoon voor het plezier . Vind ze wel leuk. Tekenen en knutselen blijft leuk en ze kan zo een uur zoet zijn met een potlood, een tube knutsellijm en stukken knutselpapier. Niet dat ze wat maakt, ze plakt gewoon alle stukken papier op elkaar . Maar ze is daar dan echt aandachtig mee bezig (vandaar ook dat ik denk dat een peuterspeelzaal echt leuk gaat zijn voor haar, met zulke activiteiten onder andere). En boekjes maar ook spelletjes vind ze leuk. Maar ik heb soms het gevoel dat ik echt op mijn tenen moet lopen. Ik ben degene die het meest thuis is en dus vaak degene die met ze naar de winkels gaat en even een speelgoedwinkel of kringloopwinkel in loop en wat te spelen koop voor ze. En dan kom ik thuis met iets wat S echt leuk vind en word het meteen opgeborgen want "te schools". Dat moet er gewoon uit. Als S het leuk vind, wat is dan het probleem dat het schools is? Maar ze wil het gewoon niet horen. Vanmiddag dus naar de winkels geweest, spelletje gekocht met tellen, vervolgens mijn vrouw aan de telefoon en mijn woorden moeten inslikken na "we hebben een spelletje gekocht" want anders is het weer niet goed. "Wat voor spelletje?" "Niks bijzonders, gewoon iets leuks". En staat nu ergens opgeborgen in een kast en ik laat S er wel mee spelen als zij er niet is.
Dat is gewoon irritant maar verminderd nog steeds niet.

Je kunt overal mee tellen, al is een spelletje ook gewoon leuk.
Maar waarom moet je dat per se vertellen dan, moet alles overlegt worden? Het lijkt of jij meer verantwoording af moet leggen omdat je steeds tegen een "nee" aanloopt. Het is een beetje geven en een beetje nemen, maar ik krijg de indruk dat jij op je tenen aan het lopen bent en dat is niet de bedoeling in een gelijkwaardige relatie. Je moet elkaar ook kunnen vertrouwen en zij heeft niet als enige de waarheid in pacht.

Hoeft niet

Maar dan belt ze, vraagt hoe het gaat met de kinderen, ik begin te vertellen dat we net lekker even hebben gewandeld, daarna boodschappen gedaan en naar de speelgoedwinkel zijn geweest en een spelletje hebben gekocht. Gewoon om te vertellen hoe onze dag gaat. Dat is leuk om dat een beetje te delen toch? Alleen jammer dat ik dan niet gewoon kan zeggen wat we precies hebben gekocht.
Ik koop dat niet omdat ik vind dat ze nu moet leren tellen. Ik koop dat omdat ik aan haar zie dat ze heel erg met spelletjes en ook met tellen en cijfers bezig is dus denk haar hier een plezier mee te doen. En dan zou het fijn zijn als ik het opperhoofd (het is gewoon sneu eigenlijk, maar dat is haar bijnaam in de familie en de vriendenkring ) gewoon daarbij kan betrekken ipv dat ik het moet verbergen.

Die rol..

van opperhoofd die geef jij haar.
Besef je dat wel?

Echt op de dag dat ik dingen stiekem moet gaan doen denk ik dat ik de stekker uit mijn relatie trek. Altijd ruzie maken is niet goed, maar nooit ruzie maken ook niet. Blijkt hier maar weer....

Dat zegt iedereen

Maar ik vind het zo moeilijk om dat zelf te zien en vooral hoe ik dat moet stoppen. Ik heb een soort zwak voor haar, erger me soms enorm aan haar gedrag maar denk altijd: dat is nu eenmaal hoe ze is en ik ben gevallen voor hoe ze is, dat eigenwijze is waarom ik van haar hou. En dan lach ik erom. In de familie worden er grapjes over gemaakt. Zo vulde mijn moeder ooit haar naam in bij een kruiswoordpuzzel bij de omschrijving "vrouwelijk opperwezen" omdat ik altijd vertel dat zij beslist hoe alles gaat in huis. Maar wanneer ik dan met mensen erover praat, of zo'n topic open als dit, dan voelt het alsof ik weer gewoon even terug op aarde word getrokken. Terug in de realiteit. Dit is niet normaal en ik cijfer mezelf weg om de vrede te bewaren in huis. Maar het valt echt niet mee om dan te bedenken wat de perfecte oplossing zou zijn... Op schrift klinkt het allemaal zo simpel. Maar als ik begin te praten heeft zij na twee zinnen al een tegenargument waar ik niets op te zeggen weet. En dan houd het weer op.

S. is jullie dochter. Ze woont in Nederland. Komt in supermarkten. Ziet dingen. Hoort dingen. Ze is geen peuter in een bergdorpje in Centraal Amerika. Ze kan niet op die manier opgevoed worden.

Dus doe haar een plezier en doe dingen met haar die ze leuk vindt. Kleien vindt ze vast ook leuk. En voorlezen in de bibliotheek. Of poppenkast. Mijn kinderen vonden van die theater voorstellingen in de bibliotheek geweldig.

Niet spelen is niet heel raar. Deed en doet mijn dochter ook niet. Zij speelde eigenlijk nooit maar is wel dol op knutselen, tekenen, bakken en lezen.

Je dochter zal met zo'n moeder een shock meemaken als ze straks naar school gaat. Al die klasgenootjes die heel vertrouwd met schoolse materialen spelen, terwijl zij alles nog moet leren. Je vrouw kan het niet tegen houden, in belang van de ontwikkeling van je dochter.

Zoals ik al zei, onbekend maakt onbemint. Kun je bij een speel-o - theek meerdere spellen, speels en schools, lenen zodat je vrouw ziet hoe je dochter ermee speelt. Voordeel van de speel-o-theek is, dat het gratis is. Misschien speelt dit bij je vrouw ook wel een rol.

Voor de ontwikkeling van je kind is ook belangrijk dat ze met leeftijdsgenootjes speelt.

Ommezwaai....

Die laatste berichten van jou klinken iets anders dan de eerdere. Een ommezwaai, een besef.....? Dit gaat niet goed zo m.i. Cultuurverschillen mogen en kunnen er zijn. Altijd lastig. Maar niet zoals het nu gaat bij jullie. Dit gaat niet alleen over een zogenaamd cultuurverschil (en daardoor andere ideeen of inzichten), maar over een overheersende en manipulatieve vrouw. ZIJ zal zich nu moeten aanpassen (binnen grenzen), en zo niet, dan houdt het op.

Nou weetje

Als je het niet voor jezelf geregeld krijgt, dan misschien wel in het belang van je dochter? Het kan toch niet dat speelgoed waar zij graag meespeelt weggemoffeld moet worden. In wat voor positie breng je dat kind dan?

Verder denk ik dat Vlinder een punt heeft, de schok straks op school wordt zo heel groot. En waarom? Je hebt volgens mij een leergierig meisje. Laat dat kind lekker aanrommelen met haar spulletjes.

Een besef

De laatste tijd merk ik dat ik haar niet meer mis als ze weg is, maar dat het juist een soort van bevrijdend voelt. Even een paar uurtjes "rust". Aan het begin hebben zoveel mensen al gezegd dat ze zo is en me ervoor gewaarschuwd niet in dezelfde val te lopen als toen ik jonger was (in mijn puberteit een relatie gehad met iemand die echt de baas was, over me heen liep en me niet mezelf liet zijn). Zelfs sommigen die zeiden een hekel aan haar te hebben door haar gedrag. En ik kwam dan altijd voor haar op. Ik begin ineens een beetje te zien dat vrienden en familie al die tijd wellicht gelijk hebben gehad en dat ik inderdaad precies dezelfde "fout" als jaren geleden nu opnieuw aan het maken ben. Ik wil niet dat het ophoud. Want ondanks alles ben ik gek op haar, ook nu nog nu dit besef begint te komen. En het idee dat zij dan vertrekt met de kinderen, dat idee alleen al dat ze weg zijn... Maar het doet pijn, vooral om jullie woorden te lezen zoals "overheersende en manipulatieve vrouw" en aan de ene kant te denken: dat is zoveel te hard, die woorden verdient ze niet. En aan de andere kant: je hebt gewoon gelijk. Hoe pijnlijk het ook is om dat aan mezelf toe te geven.

En dan de volgende stap: echt met haar het gesprek aan te gaan en duidelijk te maken hoe ik me voel en dat er dingen moeten veranderen omdat het anders niet werkt. Maar dan zonder het risico te lopen dat het juist averechts effect heeft en ze alleen maar meer aan haar eigen ideeën vasthoud om haar gelijk te tonen of iets dergelijks of het haar zo boos maakt dat ze er vandoor gaat. Ik stel het nu steeds uit en vooral dan omdat ik bang ben voor de afloop en niet die confrontatie aan wil gaan. Maar het moet gewoon een keer.

Dat bedoel ik ook: je zou het moeten kunnen vertellen zonder commentaar te krijgen en nu is het een "dingetje" dat je wilt vertellen, maar dat je voelt dat het eigenlijk niet kan.

Door andere draadjes is een klein beetje bekend wat je achtergrond is, daar zal ik verder uiteraard niet op ingaan, maar ik denk wel dat ook jij jezelf moet mogen zijn.

Soms is het prettig als iemand de kar trekt, maar jij wilt ook medezeggenschap hebben en volwaardig worden gezien als in: ik vertrouw jou met onze kinderen. Nu leg je verantwoording af terwijl je eigenlijk alleen maar probeert te delen wat voor leuks je hebt gedaan.

Ik vind het vervelend voor je. Is het evt. mogelijk eens advies aan je huisarts te vragen? Misschien is er een manier waarop je haar verbaal "aan kunt" en kan je arts daar een rol in spelen door je tips te geven of misschien naar een bepaalde training te sturen?
Het is maar een voorbeeld, meer omdat ik denk dat het belangrijk is dat jij door jezelf en zeker ook door je partner voor vol wordt aangezien in gesprek en opvoeding, zonder de dreiging te moeten hoeven voelen dat de kinderen je ontnomen kunnen worden. Want ik weet dat je je erg op je plek voelt als ouder en er van geniet. En dat is voor kinderen toch fantastisch :-)

Eens met pol

Denk goed na over de situatie. Waar liggen jouw grenzen? En wat is reeel en wat is onderhandelbaar? Maar vooral: jij hebt net zoveel rechten en inzichten,

Moeilijk dit...

Doordat jullie kinderen haar biologische kinderen zijn en niet van jou, voelt dat als achterstand en de grote verschillen in inzicht betreffende opvoeding en zorg vergroten dat. Erg lastig. En zoals de anderen al schrijven, je toon en je inzicht begint te verschuiven.

Is er ook een vader in beeld?