Twee culturen in één gezin

Bedreiging voor de kinderen?

"Ik denk ook dat er ergens bij haar wel een angst zit, dat ze daar heeft gezien hoe goed kinderen vanzelf opgroeien en ze bang is dat alle verplichtingen en bemoeienissen hier in Nederland dat schaden. Dat gevoel krijg ik erbij."
Opvoeden en grootbrengen is overal in de wereld een tamelijk pragmatisch ding. Er wordt nergens, ook in Nederland niet, diep nagedacht. Er is nergens een stevig fundament, niet eens filosofisch, over arbitraire zaken als de beginleeftijd van school, het nut van school en meer van die dingen.

Soms zijn er uitzonderingen. In sektes namelijk. Daar wordt nog wel eens gedacht dat data en arbitraire zaken van God, Goeroe of ruimtewezen gegeven zijn.
Met cultuur heeft dat niet zoveel te maken. Meer met godsdienstwaanzin.

Als zij uit zo'n sekte komt, dan heb jij een probleem. Zij zal dan, met een beroep op haar eigenaardigheden, best wel eens vrijstelling van schoolplicht kunnen krijgen. Helemaal zeker is dat niet want er wordt steeds moeilijker over gedaan. Maar het kan.
Stel dat het lukt, is dat dan erg?

Als jij hierover tot inkeer komt, dan is er niks aan de hand. Dan krijgt dat kind onderwijs thuis en als het goed is zoeken jullie dan ook nog contact met andere kinderen. Na een jaar of wat gaan de kinderen alsnog naar school want dat is wel zo makkelijk en een stuk goedkoper ook nog.

Als jij niet tot inkeer komt, als zij vrijstelling vraagt terwijl jij (juridisch medeopvoeder) het daar niet mee eens bent, dan komt die toestemming zeker niet. Bemoeizucht van de overheid zal dan wellicht wel meteen op jullie deel zijn. De algemeen Nederlandse opvatting is nu eenmaal dat naar school gaan hoogst noodzakelijk is (en dit vooral gericht tegen sektarisch opvoeden)
De uitvoerende machten hangen er rigide aan en ik zie de riedel al voor me: Zij is een onbetrouwbare opvoeder want ze houdt er rare ideeën op na, jij bent een onbetrouwbare opvoeder want je bent niet in staat de kinderen te beschermen tegen dit roekeloze (overdrijving is bewust) gedrag, ergo: kinderen het huis uit.

De keuze is dus aan jou.

Het is nu alsof je een omtrekkende beweging maakt. Zij wil het, jij niet.
Laat dat even los. Zij wil iets waar om ondoorgrondelijke redenen in Nederland geen ruimte voor is. Is dat erg? Kunnen jullie ergens anders heen (Belgie?). Verzin er wat op.
OF meen jij dat wat zij wil een bedreiging is voor de kinderen?

Cultuur

Cultuur is vooral handig zodat je niet voortdurend het wiel hoeft uit te vinden, maar is ook vooral handig is afspraken en regels hoe met elkaar en de wereld om te gaan. In een context.
Als de context veranderd, je bent niet meer op of om het huis met de kinderen maar aan een drukke winkelstraat, dan heb je niets meer aan de regels voor de andere context maar zoek je naar nieuwe regels.
Cultuur is mooi maar het moet wel praktisch blijven.:-)
Maar ik herken toch vaak wel dat soort dingen die bij ons nog wat voortleven op het platteland. En dan heb je gewoon verschillen tussen stadscultuur en plattelandscultuur.

AnneJ en mamavan

je moet niks, maar sommige dingen zijn zoals ze zijn: en in Nederland is het zo dat vrijwel alle kinderen met 4 jaar naar school gaan. Zelfs als je tot die tijd alleen thuis geweest bent, ben je hier al een uitzondering.
Natuurlijk kun je het wel anders doen, en hoeft dat niet per definitie slechter te zijn, maar je plaatst je kinderen dan wel in een uitzonderingspositie en de vraag is of dat in hun beste belang is.

Ik ben heel erg voor het zelf ontdekken van kinderen, maar zie er weinig tegen om ze daarin dan wel te begeleiden. Dat kun je heel 'volgend' doen door steeds aan te sluiten op wat hun interesse op dat moment heeft. Door je kind maar 'aan zijn lot over te laten' mis je in mijn ogen nou juist ook wel heel veel leuke dingen van het ouderschap: namelijk het sámen ontdekken!

Los rondlaten lopen in een klein dorpje is natuurlijk niet te vergelijken met los laten lopen in een drukke stad. Iedereen kan zo ook wel zien dat dat laatste vragen om ongelukken is. Ik neem aan dat het wel de bedoeling is dat het kind groot wordt, dus voor een zekere basisveiligheid moet je wel zorgen. En die is hier anders dan daar.

Tot slot: dom of niet dom hangt niet samen met opleiding. Maar het onthouden van kansen aan een kind vind ik dan weer niet heel slim...

Niet uit liefde

De opvoedstijl die Katniss beschrijft hebben we hier in Europa ook gekend, al is dat wel ruim 500 jaar geleden. Het is een opvoeding die niet uit pedagogische overtuiging of liefde zo in elkaar steekt, maar uit nood. Het naakte bestaan zelf is te ingewikkeld om ook nog op zelf lopende kinderen te letten.

Bij deze opvoedstijl hoort dat opvoeden een zaak van iedereen is, dat bemoeien eerder regel dan uitzondering is en dat de ouders zelf het zomaar kunnen laten afweten (dood, ziek, in een ander dorp blijven steken).

Het past niet zo goed bij een stevige opvatting zonder ruimte voor reflexie

Zou het kunnen zijn dat je vrouw dat gedoe met school teveel gedoe vindt en van mening is dat de kinderen er zonder school ook wel komen?
In dat geval is een klein beetje uitleg genoeg: hier zijn ouders verplicht moeite te doen voor hun kinderen. Halen, brengen, betalen, in staat stellen, ga zo maar door.
"Daar komen ze zelf wel uit" is er niet bij.

annej

Je weet dat Finland ook een Godwin is?

Ophouden daarmee dus.

https://decorrespondent.nl/446/Finland-is-niet-het-beste-jongetje-van-de-klas/35436038-e3559a88

Inderdaad Jamie

Grappig is dat kinderen in Peru op de derde plaats staan van tevredenheid om naar school te gaan. Moeten ze daar toch wel iets goed doen.:-)

Natuurlijk kun je niet alles wegverklaren, maar het gaat erom dat we hier een enorme nadruk op vroege scholing leggen, terwijl dat maar voor een beperkt deel van de kinderen, bijvoorbeeld kinderen die thuis niet genoeg aanbod krijgen, belangrijk zou zijn. En over socialisatie heb ik het dan al helemaal niet.

Maar inderdaad, zo ideaal is ook finland niet blijkbaar. Minstens zoveel competitie in toelatingseisen en toetsen en selectie van kinderen met de hoogste cijfers vanwege het beperkte arbeidsmarktperspectief een hoge druk op kinderen.

Hmmm

Miriam brengt het wel een beetje rot, maar het is wel zo dat er in het verleden erg hard gewerkt is om het leven voor onze kinderen beter te maken. Verbod op kinderarbeid, recht op scholing (en plicht om die ook echt te volgen).
AnneJ, niet iedereen heeft autisme he? Voor de meeste mensen is het heel erg prettig om met andere mensen om te gaan, en verrijkend om andere manieren van leven te zien.

 "En ik kan me andersom goed voorstellen dat wanneer ik 4 jaar geleden daarheen was verhuisd ik ook niet in 4 jaar tijd me volledig had kunnen aanpassen aan een totaal andere wereld. "

Volledig aanpassen of totaal niet?
Zo komt het op mij over, ze wil zich totaal niet aanpassen. Als je verhuisd naar een ander land heb je je aan te passen aan bepaalde zaken. Taal, school noem maar op.

Niet alleen nood

Als ik haar zo hoor praten over hoe kinderen daar opgevoed worden klinkt het niet alleen als noodzaak maar ook een heel stuk toch overtuiging. Zij is er echt van overtuigd dat kinderen evenwichtige en zelfstandige volwassenen worden als ze zo weinig mogelijk bemoeienis krijgen met hun eigen ontdekken van de wereld en hun ontwikkeling. Maar inderdaad, de omgeving is heel anders. Hoewel de gevaren ook weer anders zijn. Daar kunnen ze in een beest trappen bijvoorbeeld. Maar zij legt dan uit dat ze juist door van baby af aan constant overal bij te zijn zodra ze gaan lopen instinctief weten dat ze voor die beesten moeten opletten. En projecteert dat op hier: van kleins af aan overal mee naartoe in de draagdoek en daardoor weten ze zodra ze gaan lopen meteen dat auto's gevaarlijk zijn en je ervoor moet stoppen.
Gek genoeg: S weet dat inderdaad heel goed. Dus er zal misschien ergens een kern van waarheid in zitten? Maar ik vind het wel eng en als ik met haar naar buiten ga houd ik toch echt haar handje vast als we in de buurt zijn van dingen die gevaarlijk kunnen zijn. Als we samen zijn roept mijn vrouw dan meteen: niet doen, laat haar zelf lopen.

Ik vind haar ideeën en uitleggen soms echt mooi om te horen en bij sommige dingen denk ik ook echt: ja, dat klinkt logisch. Maar het staat zo ver van me af dat het in de praktijk niet te doen is omdat wat gesproken wel logisch klonk dan gewoon helemaal niet logisch voelt.

autisme

Als ik zie hoeveel kinderen last hebben op school en uitvallen door pesten en andere sociaal emotionele stress en onrijpheid en drukte, dan denk ik dat school zo zijn beperkingen heeft in die richting. En niet alleen voor kinderen met autisme.
Dat wil ook niet zeggen dat thuisonderwijs per definitie de oplossing is voor kinderen met autisme.

wat ik me nou afvraag

en dat is niet bijdehand bedoeld, maar hoe denkt iemand dan dat in een dorp met 30 inwoners (hoeveel kinderen/volwassenen zijn dat?) dat je daarmee genoeg "juiste" voorbeelden, scholing en ervaring en vergelijking hebt gehad?

maar naar school

Gaan is toch juist ook een mogelijkheid om een eigen wereld op te bouwen. Uit het zicht van je ouders. Heel veel voor een groot stuk onbegeleid sociaal contact met anderen zodat je leert hoe dat werkt.

Mijk

mamavansenh

Je wéét toch dat alle kinderen die wel op een beest hebben getrapt er niet meer zijn om te vertellen dat dat wellicht toch niet zo'n beste opvoeding was?

Verder dat het met S goed gaat zit gewoon in het karakter, dat zie je ook in haar contacten met anderen: voorzichtig en de kat uit de boom kijkend. Wat als H niet zo is? Er zijn zoveel jongetjes die de ouders verbaasd doen staan na een rustig meisje. Jongetjes die wel opeens de weg oprennen hoe lang ze ook vanuit hun draagdoek hebben gezien dat auto's gevaarlijk zijn. Wat als ze juist vanuit die draagdoek zoveel auto's gezien hebben dat ze blij zijn dat ze die lopend eindelijk van dichtbij kunnen gaan bekijken?

Ik vind het een gevaarlijke manier van opvoeden. Niet alleen in lichamelijk gevaarlijk, ook psychisch gevaarlijk. Je maakt hier in Nederland geen gelukkige kinderen. Je ziet het nu al: S mag niet het speelgoed wat ze wil en dan gaat het niet eens op een tablet op xbox maar gewoon om wat educatief speelgoed.

Dat weet ik wel

Maar vertel dat maar eens aan iemand die zo overtuigd is van haar eigen gelijk. En die dan met argumenten komt van "jij leest dat alleen maar, maar je bent daar nog nooit geweest dus je weet niet hoe het echt is." Hoe moet ik daar dan weer tegenin gaan? Zonder haar op haar tenen te trappen?

Ik weet gewoon echt niet wat de perfecte oplossing is hiervoor. Ik weet dat ik het anders wil, gestructureerder vooral en ook intensiever met ze bezig zijn. Maar het moet van twee kanten komen. Hoe bereik ik nou zoiets als ik er met praten niet kom? Ik kan wel boos weglopen maar daar schieten de kinderen ook niets mee op.

Romantiek

"Ik vind haar ideeën en uitleggen soms echt mooi om te horen en bij sommige dingen denk ik ook echt: ja, dat klinkt logisch. Maar het staat zo ver van me af dat het in de praktijk niet te doen is omdat wat gesproken wel logisch klonk dan gewoon helemaal niet logisch voelt."

Ik vrees dat jij er meer waarde en gewicht aan toekent dan het heeft.
Wat je vrouw verkondigt is geen stevig onderbouwde filosofie, maar ervaringslogica van de warme grond. Dat is hier in de koude grond niet zo bar veel waard.

Laat je niet zo in de war brengen.
Land met je beide benen op de grond.

Drukt me wel weer met m'n neus in de feiten

Dit topic. Soms heb ik dat even nodig. Niet dat dat het probleem minder groot maakt, eerder groter omdat ik geen flauw idee heb hoe ik het moet oplossen zonder er een enorme ruzie van te maken of mijn opvoeding zo door te drammen dat zij uiteindelijk de kinderen oppakt en boos weggaat, maar wel dat dit gewoon niet zo door moet gaan. Volgens mij heb ik het mezelf met deze hele relatie gewoon totaal niet makkelijk gemaakt. Stomme roze bril.

Van jezelf geven

Misschien bij jullie wat extreem maar elk stel ouders heeft in potentie verschillende opvattingen over opvoeding die hem of haar nabij zijn.
De kunst is vooral elkaar te blijven zien en te waarderen en te waarderen wat je juist heel goed vind aan de inzichten van de ander. En de verschillen niet teveel uit te vergroten.
Maar ik zou er toch ook bij je partner de nadruk op willen leggen dat je ook van jezelf wil geven en dat dat wat meer betrokkenheid laat zien dan dat zij ' normaal' en wenselijk vind. Maar jij hoort er ook bij. Jij bent namelijk de andere ouder van de kinderen.
Dat wil niet zeggen dat je bij elk verschil op elkaars staart moet trappen maar dat jij haar terughoudendheid waardeert en haar vraagt jou initiatieven te waarderen. Het hoeft niet per se hetzelfde te zijn, dat kan ook niet, met twee verschillende mensen.
En je hebt gelukkig al heel veel tekst bij wat je waardeert aan de inzichten van je vrouw. Iets meer van jezelf laten zien is voor jouzelf belangrijk.
Je bent geen robot en dat wil niet zeggen dat je je dochter daarmee alle ruimte afpakt om zelf te groeien.

En nu zijn ze nog klein.

Een baby en een peuter en nu al zoveel discussies. Of jullie gaan beide elkaar wat tegemoet komen of idd, ze gaat weg met de kinderen.

Aan het handje lopen waar het gevaarlijk is, los lopen waar het kan.
Niet naar de peuterspeelzaal, wel met 4 jaar naar groep 1.
Lekker zelf laten spelen, maar wel gevarieerd speelgoed en voorlezen.
Niet naar het consultatiebureau, wel de inentingen en indien nodig, naar de huisarts.

Jullie klinken als 2 extreem verschillende opvoeders. Ik vind jou dan wel weer erg gefixeerd op ontwikkeling, intelligentie en schoolse prestaties. Daardoor zet je vriendin nog meer de hakken in het zand, heb ik het idee.
Jij zou om te beginnen iets losser kunnen worden, een tikje minder structuur. Kinderen gaan dan echt niet direct ontsporen:-) Opvoeden hoeft niet te betekenen dat je iedere stap 24/7 begeleid.
Je kan er voor kiezen om samen het beste uit 2 werelden te kiezen.

En, ben je al in haar dorp op bezoek geweest? Lijkt me een must als je samen verder wilt.

Jij hebt duidelijk waardering voor je vrouw

Heeft zij dat ook voor jou? Mogen jouw ideeën ook meetellen?
Jij kunt de opvoeding niet in je eentje bepalen maar zij ook niet.
Jullie zullen beiden water bij de wijn moeten doen.

En eerlijk gezegd vind ik dat degene die overdag de kinderen verzorgt, meer invloed mag hebben op de opvoeding. Die is er tenslotte voortdurend mee bezig.

Het is goed dat je duidelijk bent dat je geen thuisonderwijs wilt geven. Houd dat vol!
Niet omdat ik tegen thuisonderwijs ben maar omdat jij goede redenen hebt om het niet te doen.

Geen ruzie?

En dat is omdat het uiteindelijk toch zo gaat als zij wil?

Jouw vrouw keert zich helemaal af van de Nederlandse manier van opvoeden. Waarom? Is er iets mis met de opvoeding die jij genoten hebt? Ik geloof ook niet in de autotheorie. Bij sommige kinderen kun je je dat gewoon niet veroorloven. En Nederland is geen inheems bergdorp. Je kunt die gebruiken niet allemaal een-op-een doorvertalen naar hier. En ook hier hebben we in de loop der jaren een ontwikkeling doorgemaakt. Dat is niet voor niets geweest. In de tijd van mijn vaders jeugd was er ook nauwelijks speelgoed, amper toezicht en weinig tot geen bememoeienis met de kinderen. Het is nou niet zo dat het leven toen beter was.

Snap overigens ook niet wat er mis is met luiers. Wat was daar haar gedachte achter?

Misschien

Je schrijft dat je vrouw hier nog maar 4 jaar is en dat ze eigenlijk niet hier wilde blijven maar gedwongen is hier te blijven vanwege haar ziekte. Daarnaast schrijf je dat haar ziekte progressief is. Ik kan me voorstellen dat je vrouw de afgelopen jaren van vele toekomstdromen afscheid heeft moeten nemen. Haar leven is heel anders gelopen dan ze had gepland. Misschien houd ze ook zo sterk vast aan haar idee van opvoeden omdat het een van de weinige dingen is die ze nog heeft van haar plannen en haar idealen. Ze zou misschien veel liever met elkaar in dat bergdorpje willen wonen maar dat gaat dus niet. Je vrouw heeft het misschien heel moeilijk met afscheid nemen van haar dromen en idealen.

Tegelijk wonen je kinderen in Nederland en groeien in Nederland op. Ongeacht of de Nederlandse manier beter of slechter is dan de manier in het thuisdorp van je vrouw leven je kinderen hier en moeten hier met de maatschappij dealen. Het is veel belangrijker dat je kinderen zich hier goed thuis voelen en hier volop mee kunnen komen. Natuurlijk hoef je niet je in elk klein iets aan te passen maar je leeft in het hier en nu en in deze maatschappij en hier moeten de kinderen zien te leven en zich thuis voelen. Dat is ook iets wat je vrouw zich moet realiseren. Dat haar kinderen anders op zullen groeien als zijzelf en met andere ideeën omdat ze nu eenmaal niet in datzelfde bergdorpje wonen. Haar kinderen zullen dus anders tegen het leven aankijken als zij zelf en andere dingen leren. Ze kan niet krampachtig vast blijven houden aan het leven daar zoals het was want daar woont ze niet meer.

Het is misschien dus ook een proces waar zij zelf door heen moet: accepteren hoe anders haar leven gelopen is & dat haar toekomst en die van haar kinderen hier ligt.

Verder kan ze ook niet van jou verwachten dat je precies op dezelfde manier als zij met de kinderen omgaat. Jij bent thuis met de kinderen dus moet je ook zelf kunnen beslissen hoe je bepaalde dingen doet. Mijn man en ik kijken ook soms anders tegen zaken aan. Wij komen trouwens ook allebei uit een andere cultuur. Het is belangrijk om elkaar de vrijheid te geven om je eigen manier van omgaan met de kinderen te bepalen. Mijn man is anders met de kinderen dan ik ben. Dat is niet erg. Kinderen kunnen prima dealen met verschillende benaderingen. Ze weten prima dat van mij andere dingen mogen dan van hun vader & dat ze bepaalde dingen vanzelfsprekend mogen bij en moeten vragen als hun vader er is en vice versa.

En nog een laatste punt. Mijn man en ik hebben met elkaar afgesproken in het begin van onze relatie dat we nooit als reden zouden geven: omdat dit in mijn cultuur/land/religie/familie nu eenmaal zo is.
Als we iets willen dan beginnen we een zin met ik vind .... want...
Dus niet in mijn cultuur is het zo en dus doen we het zo maar ik wil dat want.
Dat lijkt een academisch verschil maar in de praktijk helpt het wel want hierdoor word elk standpunt wat je maakt veel persoonlijker en ben je meer gedwongen om na te denken over wat belangrijk is voor jou zelf als persoon.

Wat zeg je dat mooi Jaina

Haar kinderen leven inderdaad een ander leven dan zij. Dat is ook wat ik probeerde te zeggen.

Jaina

Ik denk dat je daar de spijker op z'n kop slaat. Het was nooit de bedoeling dat ze hier permanent zou blijven. Het is nu de keuze tussen hier blijven en nog heel wat jaren leven of teruggaan en niet meer dan een paar maanden omdat er daar geen behandelingen mogelijk zijn.
Huilbuien zijn geen uitzondering bij haar. Van heimwee en van het gevoel een vreemdeling te zijn in een land waar ze zich niet thuisvoelt en te moeten accepteren dat ze nooit meer thuis zal zijn. En dat is ook één van de redenen waarom ik hier absoluut geen ruzie over wil maken en de vrede graag wil bewaren in huis. Het is al moeilijk genoeg voor haar.

Maar we komen er ook gewoon niet onderuit dat we binnenkort voor de zoveelste keer een goed gesprek moeten gaan houden want van hoe het nu gaat word ik juist niet gelukkig. Ik geloof echt dat zij het beste voor heeft met de kinderen. Ze is stapelgek op ze en zal ze nooit bewust iets tekort doen. Maar ik geloof ook niet dat ze er echt baat bij hebben als één van de ouders zich niet goed voelt bij de gang van zaken in huis. Momenteel ben ik dat. Maar als we niet heel voorzichtig omkeren dan is mijn vrouw dat en schieten we weinig op.

Verder

Kom ik er zo even op terug. Even avondspits nu...