Trauma-vakantie

Albana

Dat is Hamleys, in Regent Street,meen ik, vlakbij Piccadilly Circus. Dat vinden pubers ook nog leuk..:)

Kinderen in een stad

Kan natuurlijk best. Maar denk niet dat je daar een 14 maand oude dreumes een plezier meedoet. Die hobbelt gewoon mee. Maar een attractie verzinnen voor een kind van net 1 lijkt me volledig overbodig. Alle leuke dingen die in deze draad genoemd worden, zijn pas leuk als het kind iets ouder is. Kom op zeg, je gaat toch niet naar een theatervoorstelling of een speelgoedmuseum cq winkel voor een kind van net 1??
Zelfs voor een kind van 2,5 vind ik deze dingen flauwekul. Je gaat naar de stad voor jezelf. En dat de kinderen meehobbelen is meegenomen. Maar je moet geen dingen gaan verzinnen om te verantwoorden dat het toch echt heel leuk is in een vreemde wereldstad voor een kind onder de 4. Die maak je net zo blij met de wipkip op de hoek van je eigen straat of het speelparadijs in het naburige dorp.
Niet dat ik tegen een reis naar de stad met kinderen ben. Helemaal niet. Maar zeg dan niet dat het zo leuk is voor de kinderen en dat ze er nog steeds over hebben. Want ze zouden het ook hebben gehad over dat geweldige zwembad in centerparcs. En uiteindelijk zijn de herinneringen aan Florida echt wel verdwenen als ze 12 jaar zijn.

Mach

Ken je Hamleys in Londen? daar is een speciale afdeling met babyspeelgoed, en ze mogen alles uitproberen. Wat is daar nou niet leuk aan? Juist in Londen is er voor elk wat wils. :)

Albana

Nog even over de vliegvelden: Het is verwarrend, niet alleen voor Engelsen, op de website van bv Ryanair staat dus Dusseldorf en daarachter in kleine lettertjes:Weeze.
Ik vind het dus wel "een beetje dom" als je dit niet leest.

Hotelkamers: ik zit in de branche (keten met meer dan 2000 hotels )en in veel gevallen is het dus niet mogelijk om meer dan 1 extra bed op een kamer te zetten ivm brandvoorschriften. Bij "mijn" hotelketen hebben de meeste hotels een aantal kamers met een tussendeur en krijg je op de tweede kamer voor kinderen onder de 18, 50 % korting. Dus het kan wel en het wordt ook veel zo gedaan.

Fiorucci

Ja ik ken Hamleys in Londen. En natuurlijk is dat leuk. Maar om daarvoor met een baby naar Londen te gaan? Het is leuker voor de moeder dan voor het kind. Ben je toevallig in Londen moet je er zeker heengaan. Maar ik denk dat de baby net zo blij wordt van een speelgelegenheid bij Ikea.
Ga gerust met baby's naar een stad. Maar doe het voor jezelf, niet voor je baby.

Mach

Nee, maar ik denk dat ook niemand naar Londen gaat om een baby een lol te doen, dat bedoel ik ook niet. Maar als je toch gaat, is het een stad waar veel te vinden is voor alle leeftijden. Ik kwam deze zomer midden in een prachtige kleurige optocht terecht, dat vindt elk kind mooi, hoe jong ook.:)

Tuurlijk is londen leuk. En als je er moet zijn is het beslist geen straf!
Maar zelfs bij een kleurrijke optocht is het maar de vraag of je een kind van net 1 een plezier doet.
Wij hebben best veel gereisd met kleine kinderen. Ik heb veel familie in het buitenland. En ze hobbelden gewoon mee. Vaak was er dan natuurlijk ook familiebezoek aan gekoppeld, waardoor we verbleven in een gewoon huis. Maar ookgeregeld in hotels.
Mijn ervaring is dat het prima ging, maar op een vaste plek functioneren ze toch het best. Pas vanaf een jaar of 5werd het voor alle partijen een uitdaging om een nieuw buitenland te ontdekken.

Doen en laten

Dat je iets voor de kinderen 'niet hoeft te doen' wil niet zeggen dat je het om de kinderen moet laten. Als ik mijn hele vakantie rondom kind zou inrichten, zou ik waarschijnlijk beter thuis kunnen blijven. En dat wil ik niet, dus richt ik mijn vakantie zo in dat hij het *ook* leuk vind, en ik het niet zonde van de reis en de moeite vind om elders te doen wat ik thuis ook had kunnen doen en te laten waar ik die reis en die moeite voor heb gemaakt danwel gedaan.
Als u mij nog kunt volgen.
Dus dat Kiki met kinders naar Londen gaat, vnd ik niet stom of onbezonnen of een kwestie van te hoog gespannen verwachtingen. Ze had pech, en die pech kwam in die omstandigheden harder aan dan in andere. Dat is al.

Natuurlijk doen en laten

Maar kiki vroeg in haar eerste posting hoe ze ervoor kon zorgen dat de vakantie na haar horrorvakantie wel een succes zouden kunnen zijn. En ze vroeg heel expliciet of de verwachtingen dan waren bijgesteld
Het lijkt me dan logisch dat allerlei mensen dan reageren dat haar verwachtingen misschien niet realistisch waren met een 1 en een 2 jarige in winters Londen. En met allerlei tips om het de volgende keer wel een succes te laten zijn. Als je die tips vervolgens aan de kant schuift en blijft persisiteren in het ontkennen van je eigen onrealistische verwachtingen had je de vraag miet hoeven stellen.
En dat staat allemaal los van leven en laten leven.

Stadskind

Wij wonen in de stad. Toen kind 9 maanden was gingen wij voor het eerst op vakantie, naar het Franse platteland, een plaats die wij goed kennen. Thuis, in de stad, vond kind het altijd heel fijn om rond te rijden in de wandelwagen, over straten en door het park. Dus ik zag het al helemaal voor me: lekker wandelingen maken in Frankrijk met de wandelwagen! We hadden een goede wandelwagen en ik kende het gebied goed, misschien niet erg avontuurlijk maar ik zou zeker goede routes weten. Goh wat had ik daar zin in, lekker buiten flink wandelen, gezond, hoofd leeg, na een moeilijke bevalling en periode daarna.

Nou we waren het dorp nog niet uit of kind begon te huilen. Deed hij anders nooit bij het wandelen in de stad. Kon niet ontdekken wat er nou loos was (eten, drinken, warm, koud, etc. daar leek het niet aan te liggen). Door de velden, door de bossen: huilen. Tot we weer bij het dorp kwamen en de eerste huizen en auto's zagen: het huilen hield op. Nou, nog eens geprobeeerd, goed opgelet, en tja, het kwam er volgens mij toch echt op neer dat kind natuur niet leuk vond. Zolang we maar vaak langs huizen, auo's (tractors!) en dieren liepen, ging het wandelen goed. Maar bossen en velden – nee!

Ook bij het huisje liep het anders dan gepland. Het was aangenaam weer om buiten te zitten, niet te warm of te koud, nauwelijks wind, maar kind wilde het liefst binnen spelen. Ik denk dat het buiten toch te veel indrukken waren: de wijde lucht, het windje, de steentjes en planten, en vooral de licht hellende grond was lastig voor een kind dat net leerde kruipen en lopen. Wat wel handig was, was dat kind strikt op de deken/mat bleef, omdat het gras te veel aan de voeten kietelde. Maar we hebben toen veel binnen gezeten, die vakantie.

We zijn er veel vaker geweest daarna en iedere vakantie was heel anders. Dat vind ik het leuke, dat je op die manier ziet hoezeer het kind is veranderd in korte tijd.

Overigens doen we al van jongs af aan veel leuke dingen met kind in de stad, en dat gaat prima, zolang je wel rekening houdt met de behoeften en voorkeuren van kind. Maar het lijkt mij prima om kind aan al dan niet volwassen activiteiten te laten wennen. Alleen het kan dan niet op de manier die je zonder kind zou doen, natuurlijk....

Mach ot

De optocht was prachtig met veel mooie kleuren. Ook heel boeiend voor een eenjarige dus..:))

Ergste vakantie ooit (lang)

2 en een half jaar geleden, met kinderen van toen 8j, 5j, 2j en 8 maanden: 3 weken op 3 verschillende Griekse eilanden. Op eiland 1 ontdekten we dat zoon van 2 een ernstige muggenallergie had. Dochter van 8 maanden deed niet anders dan alles in haar mond stoppen. Het hele strand graasde ze op, en ook hebben we eens een ca 4 cm lange kever van uit haar mond gevist, die bleek even later nog te leven! Dochter sliep die vakantie niet tot nauwelijks. Zoon met de muggenallergie ook niet. Het was er mooi en de oudsten vermaakten zich goed, maar voor ons was het best slopend.
Op weg naar eiland 2 moesten we een stuk in een taxi. Met z'n 6en paste niet in 1, dus gingen we in 2 taxi's. Ik met baby en zoon van 5, man met andere 2 kinderen + alle bagage. De andere taxi verdween al snel uit het zicht, terwijl ik dacht: wat ruik het hier raar. Dochter -die springend en stuiterend op mijn schoot ronddanste, ze was nogal hyper geworden- bleek gepoept te hebben, En hoe! Heel veel en heel dun en dat zat inmiddels overal. Op haar, op mij, op de bekleding van de auto, op het raam, op de stoel voor mij.... ARGH! Taxi laten stoppen en uitgestapt in de berm, echt in de middle of nowhere. En ik had dus helemaal niks bij me.Taxichauffeur reikte mij nog behulpzaam een flesje water aan, maar wat daar mee te beginnen? Gelukkig belde hij toen de andere taxi, die na een poosje terug kwam. Kind en auto schoongemaakt met luierdoekjes en mijzelf gauw half achter de autoportier verscholen omgekleed...
En toen nog eiland 3, waar 2 jarige zoon op de 1e dag koorts kreeg en de volgende avonds opeens bewusteloos raakte (achteraf bleek het om een koortsstuip te gaan). In paniek naar dokterspost gereden, daar ook grote paniek, in ambulance naar ziekenhuis aan andere kant van het eiland (uur rijden). Zoon werd meegenomen, ik weggestuurd. Vervolgens 30 meest slopende minuten uit mijn leven, ik ijsberend op de gang terwijl ik mijn zoon steeds hoorde huilen en gillen. Na een half uur kreeg ik hem met een infuus en grote spalk om zijn arm in mijn armen gedrukt, met een paar buisjes bloed en een briefje erbij. Die bleek ik zelf naar het lab te moeten brengen. Zoon heeft uiteindelijk 3 dagen in het zeer, zeer primitieve ziekenhuis gelegen. 1 van ons er steeds bij. Lastige was dat de andere kinderen niet op de afdeling mochten komen (en de baby kreeg nog borstvoeding wat het extra ingewikkeld maakte, die reisde steeds met de een mee heen en de ander mee terug) en we hadden maar 1 mobiel bij ons. In ziekenhuis was er voor de begeleidende ouder niets: geen eten geen drinken, geen bed, niks. Personeel sprak geen Engels (artsen ook nauwelijks tot niet), en was vreselijk onvriendelijk. Zoals men daar met kinderen omging, ik heb er nog nachtmerries van! Zoon bleef hoge koorts houden, maar raakte steeds meer uit zijn doen door de nare behandeling. Hij trok zich helemaal terug in zichzelf, maakte geen contact meer, met niemand. Op 3e dag besloten om hem tegen advies van de artsen in (die vonden dat hij moest blijven tot hij 24 uur koortsvrij was), mee te nemen naar ons vakantiehuis. Daarna moesten we nog een "fit to fly" verklaring halen bij een arts voor we weer naar huis zouden kunnen vliegen, maar zoon bleef tot de laatste dag koorts houden. Vol paracetamol toch maar de arts bezocht en gelukkig de verklaring gekregen. Nog nooit zo blij geweest om weer naar huis te gaan!
Wel fantastische hulp van reisagentschap, die op onze kinderen paste, een extra mobiel regelde, afspraak met arts voor fit to fly verklaring regelde enz. enz.
En hebben we onze reizen erop aangepast? Een beetje wel, we zijn sindsdien nog niet naar een land geweest waarvan we de taal helemaal niet spreken. En we hebben een uitgebreidere apotheek mee. Iets tegen koortsstuipen, en medicijnen tegen muggenallergie. Maar verder wordt het reizen sindsdien alleen maar elke vakantie makkelijker, want de kinderen worden steeds groter.

Irene

Wat een vreselijk naar verhaal!!! He bah, dat is echte horror/trauma.

Gelukkig liep het allemaal goed af!

Liora

Als ik nu naar de foto's van zoon in dat ziekenhuis kijk, krijg ik het nog weer benauwd. Overigens hebben wij wel het idee dat zoon er echt een trauma aan overgehouden heeft. Lastig te zeggen natuurlijk wat bij zijn karakter hoort en wat veroorzaakt is door toen, maar zoon is erg "schuw" en wantrouwend tegenover alles wat maar semi-vreemd is (en iemand die hij een paar maanden niet gezien heeft valt alweer onder vreemd voor hem). Wennen op de crèche is nooit meer gelukt, en wennen op school heeft eindeloos geduurd en nog is het soms moeilijk voor hem (hij is nu bijna 5), bijvoorbeeld als er weer een nieuw kindje bijkomt in de klas.
De eerste maanden toen we weer thuis waren, als er dan een vreemde volwassene in huis kwam verstopte hij zich echt helemaal, dan was hij echt bang. Je zag hem dan ook weer "in zichzelf" verdwijnen. Ik voel me nog steeds schuldig dat ik hem toen we in het ziekenhuis aankwamen alleen heb gelaten bij de artsen. Het ging toen allemaal zo snel, ik werd gedecideerd weggestuurd en dat doe je dan. Zo stom. Dat heb ik daarna ook niet meer gedaan, ondanks dat de artsen er steeds erg op aandrongen als ze bijv. bloed moesten prikken ofzo bij hem. Dan reageerder ze zeer geïrriteerd als ik er op stond om bij hem te blijven. Zeker een jaar lang daarna heeft zoon zich compleet aan mij vastgeklampt. Een hele tijd mocht zelfs mijn man amper bij hem in de buurt komen. Ach echt vreselijk als ik er allemaal weer aan denk. Ik hoop maar dat het met de jaren steeds verder weg zal slijten...

Voor kiki (onverantwoorde bestemmingen met kleine kinderen)

Ik heb ook een zeer slechte vakantie gehad met onze toenertijds peuter+kleuter. Om het allemaal nog een beetje erger te maken was ik alleen met 2 kleine kinderen ik denk zo'n 1,5 en 3,5 jaar In Haiti. Mijn man had cursus ergens in de Cariben. Dus gingen we een week met vrienden die in Haiti woonden naar Dominicaanse republiek. Enige probleem op deze vakantie was dat een nog een vriend en mee was en dat een kinderhater was. Maar na een leuke vakantie ging manlief naar Barbados en wij nog een weekje naar haiti. Wat een rotland. 10 meter naar de grens (is een eiland Haiti en DR)) reden we al in een gat. Achterklep kapot al al onze bagage op de grond. In Port au Prince bleek de electriciteit en water kapot. Dus daar zaten ik met 2 kleine kinderen in een superheet huis. In de tuin was een hond die ze eng vonden en stond het ondergrondse waterbassin over waar zoonlief zo in zou kunnen vallen. Overdag waren mijn vrienden werken en was alleen kinderhater thuis. Bussen reden niet, de taal sprak ik niet, de telefoon deed het niet om mijn vlucht zo snel mogelijk te verzetten. In huis was het bloedheet en waren veel steekmuggen en 2 moede verveelde kinderen. Op ons enige uitje naar het strand werden we gebeten door kwallen en kwamen we vast te zitten met de auto. Mijn vrienden veranderde van leuke mensen in tobbende moede types die om 10.00 uur naar bed moesten vanwege hun vermoeidheid. Mijn goodness wat was ik blij dat ik weer naar huis mocht. Op het vliegveld moest ik elke keer de wielen tegen mijn voorgangers rijden anders bleven de haitianen voordringen....... Gelukkig weer thuis in Ecuador op het vliegveld werd ik opgehaald door vrienden en besloot ik om nooit meer in haiti te komen.

Irene

Hoi,

Wat verdrietig zeg! Wat erg dat het echt zo traumatisch is geweest voor hem. Ik hoop ook dat het slijt, of dat jullie een manier kunnen vinden er met hem over te praten of zo. Misschien zijn er wel boekjes over ziekenhuisbezoeken die hem juist aanspreken?

He bah wat naar. En verwijt je zelf niets, op zo'n moment ben je zelf helemaal bezorgd en doe je wat je gezegd wordt. Later kun je het allemaal mooi bedenken maar je was zelf ook gewoon overdonderd!

Liora

Liora

Ik weet dat het weinig zinvol is om het mijzelf nog kwalijk te nemen... maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan!
Ik denk dat zoon niet echt bewuste herinneringen heeft aan toen (hij was ook nog maar 2) maar dat het meer een gevoel of stemming is die nog invloed op hem heeft. Lastig. Maar ik blijf hoopvol dat het slijt. Inmiddels kan hij alweer een dagje mee met bijvoorbeeld oma of mijn zus. Dus er zit wel vooruitgang in. Ik heb contact met een reintegratieve kindertherapeut (voor ander kind) en ik heb wel in mijn achterhoofd dat als bepaalde dingen niet verbeteren we altijd nog bij haar terecht kunnen.
Maar zoals gezegd: veel dingen kunnen natuurlijk ook gewoon in zijn karakter zitten. Ik zou niet weten hoe je daar onderscheid tussen kunt maken.

Geen trauma

Geen trauma, maar heel goede herinneringen bewaar ik niet aan een vakantie in Center Park, met een dreumes en een peuter, die resp 2 en 1 keer per dag sliepen, waardoor (ontbijt en avondeten uitgezonderd) er altijd wel één in bed lag.

Hoe dan ook, ik denk vakanties met kleine kinderen, en vooral meer dan één, een groot risico in zich dragen. Waar één baby vaak eigenlijk flexibel is, zijn 2-3 dereumessen/peuters juist enorme handenbindertjes. Dat kan verder leuk en ontspannend zijn, als je idd maar nietd enkt dat je iets kan DOEN ofzo.

Helemaal waar tinus! beetje o.t.

Vul voor CP even mijn eigen huis in, en het gevoel dat je beschrijft klopt 100%.

In zo'n weekend met twee kleinkindertjes te logeren (inderdaad, om de beurt naar bed zoals Tinus schrijft) ga ik dan maar op pauzestand. Voelt erg onwennig en ook nog ondankbaar, want van alle grotemensen hoort oma dat ze nu moet Genieten met een Hoofdletter.

'Dat kan verder leuk en ontspannend zijn, als je idd maar nietd enkt dat je iets kan DOEN ofzo.

Klopt, en dat is best wennen als je, reeds vele jaren uit de kleine kinderen, dag in dag uit gewend bent van alles te doen op een zelfgekozen tijdstip. Het is de kunst de knop om te zetten. Lukt dat niet, dan kun je alle leukigheid en ontspanning meteen vergeten.

Tja ach

Niet om lullig te doen, maar het kan echt wel hoor, leuke vakanties met peuters en dan nog wat doen ook.
Toen ik nog twee overdag slapende kinderen had gingen ze 's middags op dezelfde tijd naar bed. Net als 's avonds. Heel praktisch, werkte prima.
Mijn horrorvakantie was een vakantie die niet doorging. En ik ben erg benieuwd naar onze volgende vakantie, met twee uitgaande pubers in een omgeving waar goed gestapt kan worden...

Leuk met peuters

Wij zijn niet met luierkinderen op vakantie geweest maar wel met 3-4 jaar. Mijn ervaring is dat zolang het maar leuk is er een heleboel rek in kinderen zit. Dus ook als het slapen eens niet lukt. En soms moet je als ouders maar het een en ander voor lief nemen. Geen overvol programma, wat bij een korte vakantie al snel gebeurt. Cultureel doen is aan hele kleintjes vaak niet besteed. Wipkippen.. dat is het helemaal, ook al staat er een naast je huis.
Het lijkt mij met kleine kinderen sowieso niet handig om te redeneren dat de volwassene de bepalende factor is bij de keuze van een vakantielocatie en de mogelijkheden die daar zijn. Met kinderen is het toch handiger om het om te draaien. Vind ik.

Mislukt door mij

Als ik terug kijk naar een mislukte vakantie (horror vind ik een groot woord in dit verband) met kinderen dan kwam dat doordat IK niet goed in mijn vel zat. Daar reageerden ze op. Achteraf logisch, als je erin zit zie je het niet altijd. Ik was gehaast of gestressed of ontevreden.

Mijn ervaring met jonge kinderen en vakantie is dat ze werkelijk alles leuk vinden als hun ouders maar in de buurt zijn. Dus ook culturele stedentripjes en 'back pack vakanties' waren hier een succes. Kwestie van tempo en verwachtingen aanpassen.

Wij stemmen niet de bestemming af op de kinderen; ik wil het ook leuk hebben. Dus niet een camping met vermaak en mannen in beren/konijnenpakken. Heb ik een hekel aan. Wel met de rugzak naar Cairo of Rome of Damascus. Ging prima met 4 kinderen tussen de 1 1/2 en 8 jaar. In de ochtend wat bekijken of doen dan siesta en daarna naar de speeltuin of het park. Je kunt overal een feest van maken; de trein, de bus, boodschappen doen en mooie dingen bekijken. Wij zien dan het nationaal museum in Cairo en genieten. De kinderen voeren de duiven en genieten. Prima toch; ik zie niet in waarom je alleen maar de kinderen tegemoet moet komen in de vakantie. Voor een wipkip kun je ook thuis blijven. Je kunt kinderen ook leren met elkaar rekening te houden in de vakantie.

Ik ben blij p

Wil alleen maar aangeven dat je niet algemeen moet stellen dat je tijdens vakanties met peuters niets kunt doen.
Slapen tijdens de vakanties was inderdaad anders dan thuis. Dat lukte ook in de buggy of op een strandstoel/bed. Het hele ritme was anders.
Thuis gingen ze ieg 's middags op dezelfde tijd naar bed.

Met ukkies

Met ukkies valt er heus nog wel het een en ander te beginnen hoor, op vakanties. Zeker als ze nog in de wagentjesleeftijd zijn, of daar nog voor. Het is lekker fietsen met een slapende baby in een maxi-cosidrager. En prima uit eten gaan met een dreumes die net in slaap is gevallen in de buggy (lunchtijd). Maar de ware culturele belangstelling was bij de mijnen nog niet aanwezig op die leeftijd. Hoewel we met oudste nogal wat kerken moesten aflopen toen hij 2 was. Vond hij geweldig, ons kwamen die kerken inmiddels de neus uit. Meestal is dat toch andersom. Maar ja, oudste is nu eenmaal niet helemaal volgens de boekjes.

Ukken

ze schelennhier 3,5 jaar dus nooit 2 luierkinderen tegelijk gehad.
Maar eigenlijk op vakantie nooit problemen gehad. Ze sliepen wanneer ze wilden, bij ons in bed,nin buggy of draagdoek.
En uren door een hypermarche slenteren vonden ze toen nog een feestje.