Tablet op visite

gisteren

Gisteren hadden wij een brunch voor de familie. Kinderen aanwezig: 3,6,9,14,16 en 17. De kinderen hebben samen wat buiten rond gehangen/gerend/gegleden. Daarna gegeten. De groteren zijn na het eten Cluedeo gaan doen, de kleinere zijn aan het kleuren en tekenen gegaan en uiteindelijk waren ze allemaal aan het kleien. Er is geen ipad oid gezien. Misschien omdat ze het zo gewend zijn maar eigenlijk gaat het meestal zo. Wat dingen samen, wat dingen apart. Binnen een gezin heb je toch ook wel vaker leeftijdsverschillen?

Triva

Ik zat nog even na te denken over je vraag over een kind van 12 en 4 en dat dat de enige kinderen zijn, maar ik kan mij voorstellen dat visite niet altijd tegelijkertijd komt. Dan komt iemand wel voor de verjaardag, maar in het weekend of zo. Ik zelf kreeg nooit visite van volwassenen met hun kinderen. Alleen een partijtje met vriendinnetjes van mijn leeftijd. Bij mijn kinderen zat de kamer vol visite, jong en oud. Vaak gingen ze op een gegeven moment naar boven om daar te spelen. Een vriendin vond dat vaak te druk en kwam dan later met één kind (van de vier). Ik had, bedenk ik mij, ook kennissen met zes kinderen. Die werden nooit allemaal meegenomen. Dus de oudsten gingen nooit mee naar ons. Alleen twee meisjes die even oud waren als mijn dochters. Maar dan waren ze dus wel met z'n vieren aan het spelen. Ik zei wel eens dat ze ze best alle zes mee mocht nemen, maar dat vond ze te bezwaarlijk. Ze namen alleen 'relevante' kinderen mee.

Nog nooit meegemaakt dat bij een verjaardag van een vierjarige geen andere kinderen zijn. Ik neem aan dat anoniema niet bedoelde dat ze een week later ging omdat ze niet op het echte feestje kon komen. Dan noem ik het meer een bezoek.

Ik denk dat je in die situaties gewoon niet zo lang moet gaan dat er een tijd komt dat er niets anders meer te doen is dan een tablet.

Men wat deden ze 10-15 jaar geleden? Zolang is dat toch nog niet?

10-15 jaar geleden

In de verschillende postings is al wel tussen de regels door te lezen hoe dat vroeger ging: dan nam men (strip)boeken mee. Of puzzelboekjes, las ik hier ok. Het lijkt mij een beetje een illusie dat een kind zonder schermpje per definitie gezellig gaat spelen met de andere aanwezige kinderen (ook al hebben ze een heel andere leeftijd en interesses). Voor kinderen die daar om wat voor reden dan ook niet te porren zijn waren er vroeger boeken. Die zijn er trouwens nog.

Groeten,

Temet

lorie

Natuurlijk heb je binnen een gezin leeftijdsverschillen, maar gaan alle kinderen in gezinnen dan altijd gezellig sociaal met elkaar doen? Heel vaak hebben ze elk afzonderlijk hun eigen bezigheden. Dat is ook geen probleem. Alleen op een verjaars- of ander bezoek moeten kinderen kennelijk sociaal gaan doen met andere kinderen met wie ze niet per se een band hoeven te hebben. En ik ben het eens met de posters die zeggen dat een beetje inschikkelijkheid van kinderen best gevraagd kan worden (beleefd en sociaal gedrag moet je soms ook trainen), maar dat het ook een beetje ver gaat te verwachten dat ze een halve dag gezellig doen met kinderen met wie ze verder niks hebben. Dat doen volwassenen ook niet.

Groeten,

Temet

Nou... Temet

Dat doen volwassenen ook niet. ===

Soms wel. Je bent nu eenmaal niet 100 procent van je tijd in gezelschap van mensen waar je iets mee hebt. Ik heb dus wel eens uren bij mensen gezeten, waarbij ik niet veel meer voelde dan dat ik sociaal wenselijk bezig was. Dat kan zijn omdat je een ander een plezier wilt doen door mee te gaan. Je man of vrouw bijvoorbeeld. En dan ga je ook niet op je scherm staren uit verveling of desinteresse.

Of...

bedoel je dat die volwassenen zich een halve dag met die kinderen bezighouden? Nee, dat dan weer niet per se, maar de praktijk is dan vaak wel dat zo'n middag wel om het kind draait. Die vraagt aandacht, je kijkt eens bij wat kind doet, je hebt het erover met zijn moeder, etc.. Een bezoek met en bij kinderen is nooit totaal op volwassen niveau.

dat is toch een beetje anders, vind ik

Als je als partner op bezoek gaat bij de kennis van mijn partner-met-een-partner. Dan kun je met z'n vieren toch nog praten. Over het algemeen wordt het niet té specifiek zodat de partners constant buitengesloten worden. Ik ben in ieder geval ook nog nooit alleen gelaten met de Partner-Van, zoals blijkbaar wel verwacht wordt van Kinderen-Van. Er wordt niet verwacht dat die gezellig op de bank meekletsen in ieder geval als er andere kinderen zijn.

Pug je omschrijft het treffend.

Vind ik dan. Ben pas als partner mee geweest naar het jubileumfeest van het werk van mijn man. Iedereen die dat jaar 25 jaar in dienst was kon met partner mee naar de jubileumdag. Allemaal mannen met een zeer specialistich technisch beroep. Alle dames waren daar als partner van... Dan heb je al iets gemeenschappelijk, namelijk dat je een partner hebt die van een ding heel veel weet en in de meeste gevallen sociaal wat onhandig is. De jubilarissen gingen tijdens de dag af en toe gewoon door met werken, spraken tijdens de lunch over projekt A en tijdens de borrel over projekt B. Ik heb met de vrouwen een geweldige dag gehad, heel veel gelachen, soms ook over de mannen die gewoon doorwerkten die dag.
Van kinderen (en dan ook nog van heel uiteenlopende leeftijden) verwachten dat ze zich met elkaar kunnen vermaken vind ik niet altijd kunnen. Kinderen hebben zulke verschillende interesses en als ze dan dezelfde interesse hebben is het niveauverschil tussen een 12 jarige en een 6 jarige zo groot dat het hooguit leuk is voor een uurtje.
Verplicht je uren moeten vermaken met anderen waarmee je niets deelt is voor volwassenen soms al nauwelijks te doen van kinderen is dat echt teveel gevraagd, dan begin je met een half uurtje en kijkt of je dat uit kunt bouwen en als het echt niet lukt mag van mij dat scherm erbij.

Ik heb heel wat uren van mijn leven doorgebracht met mensen die niet mijn eerste keuze waren. Soms werd het dan alsnog gezellig, soms ook niet. Maar er was wel altijd een achterliggende reden waarom ik daar was.

In dit specifieke geval gaat het ook niet om onbekende kinderen maar om nichtjes (die niet eens zo gek veel in leeftijd verschillen). Als ouder zou ik dus wel willen investeren in het stimuleren van die band. En een band krijg je nou eenmaal eerder als je samen tijd door brengt en samen leuke dingen doet. Ik zou dus ook zeker samen met de kinderen een spelletje gaan doen of ergens een ijsje gaan halen of zo.

Ik heb er trouwens ook geen enkel bezwaar tegen dat de kinderen meepraten met de volwassenen. Zeker op familiebezoek kom ik ook voor de kinderen. Die wil ik ook zien en ik vind het altijd gezellig om ook met de kinderen te praten. Als diepe zaken wil bespreken doe ik dat sowieso niet op een (meestal rommelige) familiebijeenkomst. Dan spreek ik wel één op één met de betreffende persoon af.

Ik vraag me wel eens af wat mijn ouders en ooms en tantes van mij dachten, als ik stoïcijns tussen het volwassen bezoek bleef zitten, omdat ik dat gezellig vond: meid, wanneer ga je nu eens wat voor jezelf doen? Of: gezellig! . Omdat ik de jongste ben, waren mijn zussen er op een gegeven moment ook niet meer bij. Het ging met dat soort bezoeken zelfs zo ver dat ik boos was als ik taart moest halen en de kans liep dat oom en tante al gearriveerd waren voor ik terugkwam. Ik wilde geen minuut missen, haha. Ik heb mijn dochters nog niet kunnen betrappen op dezelfde tic .

Bij visites van en met vrienden, vind ik het toch weer anders dan met familie. Als het goed is, zie je familie vaak genoeg, om daar ook als kind een band mee te krijgen. Zo is mijn oudste dochter laatst na jarren weer eens meegegaan naar de verjaardag van mijn zus. Je ziet gewoon dat dochter en neven en nichten elkaar van kleins af aan kennen, ze maken daardoor soepeler contact, want het is 'eigen'. Dat hoeft bij vrienden niet zo te zijn. Ik zeg er wel bij dat mijn dochter zich daar toch ook over verwonderde. Alsof ze niet al die jaren gemist hadden, zo natuurlijk viel ze er weer tussen. En naar mijn gevoel wordt die basis toch gelegd doordat ze, al dan niet met wat 'verplichting', tijd met elkaar door hebben gebracht. Als we bij mijn zus waren, had mijn neef de neiging om achter de computer te kruipen, maar die moest uit en hij moest bij de visite komen zitten, of mijn dochters vermaken. Hij had zo'n 'cool' spel op zijn kamer dat ze maar wat graag met hem meegingen om dat spel te doen. Daar denken ze met plezier aan terug.

wat je wil

Het is ook wat jezelf wil. Sta je open voor andere mensen of verschuil je je liever achter een scherm. Ik ben de laatse 8 maanden met een van de kinderen nogal eens op verschillende afdelingen in verschillende ziekenhuizen geweest. Bijna iedereen zit achter een schermpje weggedoken in de wachtkamer. Ok, dat is een openbare ruimte maar als je familie om je heen hebt, hoeft dat toch niet? Over het algemeen ben je maar een paar uur bij elkaar. Dan kun je best moeite doen voor elkaar. En je kunt eventueelook kinderen in 2 groepen splitsen, de oudere en de jongere of de jongens met de meisjes. Ik merk dat vooral bij jongens buiten vaak lekker gaat, voetballen oid.
Ik hoorde laatst dat de neef ven een vriendin die zo'n 10 jaar ouder is zijn neefjes en nichtjes voor hun verjaardag mee naar de bios nam en daarna een frietje oid eten en dan weer naar huis. Zat zo'n jongen van een jaar of 17 met zijn neefje van 7 bij Cars en daarna bij de febo. Dat vind ik zo'n goed idee! En beiden hadden er goede herinneringen aan.

Opvoeding

Voor mij hoort het bij de opvoeding. Want ja! Als volwassenen moet je ook met allerlei mensen in allerlei situaties om kunnen gaan. En juist als dat niet van zelf gaat moet je dat van kleins af aan leren.

welnee

De meeste kinderen komen niet alleen maar andere mensen tegen bij bezoekjes. Die andere types zien ze ook wel op school of bij sport of in de straat. Ik zie geen reden om ze dan maar een paar uur te dwingen. Willen ze met andere kinderen spelen, prima. Willen ze dat niet, ook prima. Of dat nou familie is of niet.

jong geleerd is oud gedaan

Mee erns dat kinderen met allerlei anderen moeten leren omgaan. Dat doen ze in de klas waar echt geen 25 zeer goede vrienden zitten. Misschien treffen ze 5 tot 7 kinderen waar ze een klik mee hebben en met de rest moeten ze wel eens een groepje zijn dus leren ze daar mee omgaan. Dat leren ze bij de sportclub, weer andere kinderen en ook andere volwassenen die hen anders benaderen dan ouders of leerkrachten.
Tijdens een vrij weekend uren verplicht je moeten vermaken met kinderen die je niet liggen om wat voor reden dan ook, waar is dat goed voor? Wat leren ze daarvan? Dateze niet zelf mogen kiezen met wie ze spelen en dat anderen voor jou kunnen bepalen wat je moet. Daar krijg je volgens mij gern zelfstandige kinderen van die wennen eraan dat ouders bepalen met wie en wat se moeten spelen.
Je kunt ze een half uurtje stimuleren om samen iets te doen maar als het niet lukt dan lukt het niet.
De moeder van een vriendinnetje van mijn dochter wilde 10 jaar geleden (de meisjes waren 5) twee vaste speelafspraken per week. Ben zo blij dat ik dat niet gedaan heb. Dochter heeft altijd met iedereen gespeeld en maakt nu heel makkelijk contact.
.

Daar leer je van

Dat je in een gezelschap contact hoort te maken en dat je als je op visite bent (waar dan ook) je gewoon even gezellig mee doet. Stel je voor dat ik elke keer als ik bij mijn schoonmoeder ben een boek ga lezen. En met een deel van mijn ooms en tantes heb ik niets, maar toch maak ik een praatje op een verjaardag. Mijn kinderen vinden het trouwens helemaal geen straf hoor. Ze vinden het irritant als andere kinderen zich verschuilen achter een tablet. Ze kunnen zich eigenlijk met alle kinderen wel vermaken.

Verplicht twee keer per week met hetzelfde kind spelen zou ik ook niet goed vinden, maar vind ik een ander verhaal.

Waardevol

Het is wel waardevol dat kinderen leren omgaan met kinderen die (veel) ouder of jonger zijn. Vroeger toen de gezinnen en dus de families groter waren was dat natuurlijk veel vanzelfsprekender. Net zoals ik het onzin vind om een soort kunstmatige scheiding aan te brengen tussen de volwassenen en de kinderen (de kinderen zitten aan die kant van de kamer en spelen samen & de volwassenen zitten ook samen) vind ik het ook onzin om een scheidslijn aan te brengen tussen kinderen van verschillende leeftijden. En ook onnodig. Ik heb bij mijn kinderen nooit gemerkt dat ze moeite hadden met omgaan met kinderen die erg veel met ze van leeftijd verschilden.

Daarnaast is het waardevol dat neefjes en nichtjes samen ook een leuke band kunnen ontwikkelen. En zo'n band ontstaat niet zomaar. Dat ontstaat als je (veel) tijd samen doorbrengt.

We hebben het hier niet over kinderen van vage kennissen (hoewel ik zelfs dan zou verwachten dat de kinderen zich samen zouden vermaken). Bij neefjes/nichtjes mag je dat nog wel wat weer meer stimuleren.

En het verbaasd mij oprecht dat het een probleem is want in mijn ervaring ging dat altijd heel makkelijk. Alleen bij tieners merk je soms dat ze wat awkward naar elkaar toe zijn (als ze elkaar niet goed kennen) maar zelfs dan ontdooit het meestal wel.

Verbaasd

Ik ben er ook wel verbaasd over. Vind het zelf vanzelfsprekend. Ook bij vrienden die we eens in de zoveel jaar zien vermaken ze zich met de kinderen. Ze vragen van tevoren: hoe heten die kinderen ook alweer en dan verheugen ze zich er zelfs op. En die scheidslijn tussen volwassenen en kinderen begrijp ik ook niet. Die scheidslijn maakt het contact voor de kinderen onderling lastiger, denk ik.

Nou ja, ik ben gewoon blij dat het bij ons zo gaat.

Half a twin

Tijdens een vrij weekend uren verplicht je moeten vermaken met kinderen die je niet liggen om wat voor reden dan ook, waar is dat goed voor? Wat leren ze daarvan? Dateze niet zelf mogen kiezen met wie ze spelen en dat anderen voor jou kunnen bepalen wat je moet. Daar krijg je volgens mij gern zelfstandige kinderen van die wennen eraan dat ouders bepalen met wie en wat se moeten spelen.===

Hoezo, als we het bij de kinderen en nichtjes van TS houden, zouden de kinderen elkaar niet liggen? Dat ze in leeftijd verschillen en liever op de tablet zitten wil niet zeggen dat ze elkaar niet liggen. En helaas zullen ze in hun leven nog vaak meemaken dat anderen bepalen wat ze moeten. Als ze gaan werken, belasting betalen... Daarbij vergeleken is een middagje met nichtjes spelen een peulenschil.

Je voorbeeld van de moeder die twee dagen per week verplichte speelafspraken wil maken, vind ik een heel ander verhaal. Dat zou ik ook absoluut niet prettig vinden. Niet alleen vanwege de kinderen, maar ook voor mezelf. Ik hou niet zo van dat soort vastgelegde afspraken. Als je eens niet kunt, moet je je daar nog over verontschuldigen ook. Nee dus.

Ik vind jouw angst voor dat kinderen geen zelfstandige keuzes kunnen maken, omdat hun ouders dat wel eens voor ze doen, wel apart hoor. Er zijn meer dagen in de week dan die ene waarop ze zich aan moeten passen.

Moest aan dit draadje denken van het weekend

Van het weekend verjaardag bij mijn schoonmoeder. Klein gezelschap met een hoog gehalte "nerds". Het viel me op dat niemand de telefoon in zijn hand hand en er gezellig gekletst werd. Totaal geen beeldschermpjes in gebruik. Tot een vriendin van schoonmoeder kwam, dik in de 80. Die ging zitten en terwijl schoonmoeder bezig was om koffie in te schenken pakte zij haar telefoon en ging al haar wordfeud spelletjes bij zitten werken. Ik vond het opvallend en onverwacht. haha

Puck

Ja, die zou ik ook niet zien aankomen:-). Dat verraadt waarschijnlijk hoe de vriendinnen bij elkaar zitten als ze met z'n tweeën zijn. Maar stopte ze hem wel weer weg zodra de koffie voor haar neus stond?

Wat ik wel van mij heb afgeschud, is dat ik ook in een wachtkamer niet op mijn telefoon zou mogen kijken. Dat vond ik aanvankelijk ook asociaal en zeker niet passend bij mijn leeftijd. Maar of je nu met je neus in een 6de hands tijdschrift zit, om vooral maar iets te doen te hebben, in plaats van navelstaren, of op je telefoon zit te lezen, is eigenlijk hetzelfde. Dus als ik even voor mij uit heb zitten staren, pak ik toch mijn telefoon en als er onverhoopt een gesprek op gang komt, waar ik mij bij aan kan sluiten, gaat de telefoon weer weg.

Trein

Ik reis tegenwoordig met de trein en daar heeft nagenoeg niemand geen scherm voor zijn neus. Sommigen kijken hele films, koptelefoon op en zo.

Vesper Lynd

Ik ben ook iemand die complete films kijkt in de trein.

Ik reis vaak in een behoorlijk drukke trein en zit niet altijd (soms wel) op een gesprek te wachten. Zo'n filmpje (meestal zoiets als The Great British Bake Off of Downton Abbey) vind ik heerlijk relaxed en schermt me af van de drukte.

Vroeger dook ik in een krant of een boek. Tegenwoordig geniet ik van de zegeningen van Het Scherm.

Sally

Ik heb 'maar' 3 GB in mijn abonnement. Hoeveel data kost een uurtje kijken? Of download je het thuis?

probleem van het scherm

Zeker als er een koptelefoon bij komt kijken is het probleem van een schermpje natuurlijk dat je je in het bijzijn van gezelschap terugtrekt. Nagenoeg hetzelfde als dat je in een andere kamer gaat zitten om een film te kijken of een computerspelletje te doen, eigenlijk. In de trein niet zo'n probleem (alhoewel het minder gezellig is), maar met visite erbij not done, wat mij betreft.

Zo'n ouwe tante die in gezelschap even haar spelletjes bijwerkt, dat is ook raar toch? Terwijl ze dat doet, kan ze niet met iemand anders die op dat moment in de kamer is praten en is mentaal ergens anders. Als je iets te doen wilt hebben, neem dan een breiwerkje mee, of een behendigheidspuzzeltje o.i.d. waar je het gezelschap bij kunt betrekken.

En wat kinderen op familiebezoek betreft, het ligt er maar net aan hoe(lang) ze met het scherm bezig zijn. Bij mijn schoonzus en zwager komt altijd een meisje op bezoek van een jaar of 11-12; die ploft op de bank met haar schermpje, zet een koptelefoon op en weg is ze. Er kan nauwelijks gedag van af. Onze kinderen hebben wel eens poging gedaan met haar te spelen of uberhaupt contact te maken, maar het kind is geheel verkleefd met haar schermpje.