Strijd tegen kindermishandeling

De strijd tegen kindermishandeling wordt voortvarend aangepakt.

Na de zomer wordt het Haagse protocol voor het signaleren van kindermishandeling op ziekenhuisafdelingen voor spoedeisende hulp (SEH) landelijk ingevoerd. Dat protocol schrijft voor, dat er een screening komt bij ouders die op de eerste hulp verschijnen en verward zijn, of onder invloed van alcohol/drugs of slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Deze ouders worden aangemeld bij het AMK, dat onmiddellijk onderzoek gaat doen naar de veiligheid van de kinderen.

Vandaag in Trouw: de forensische polikliniek kindermishandeling gaat mobiele teams inzetten die heel Nederland bestrijken, om vermoedens van kindermishandeling te kunnen onderzoeken.

Allemaal initiatieven, die mogelijk een bijdrage kunnen leveren in de opsporing van kindermishandeling.

Maar het vreemde blijft, dat ouders zelf nergens kunnen melden. Aan de forensisiche polikliniek heb ik wel eens de vraag voorgelegd of ouders ook gebruik daarvan kunnen maken. Kan niet, alleen toegankelijk voor professionals.

Idem met het protocol voor de ziekenhuizen.

Voor ouders zijn er de meldpunten huiselijk geweld, maar wie daarmee wel eens te maken heeft gehad zal merken dat het toch wat amateuristische doorverwijzers zijn, die meestal terugverwijzen naar de huisarts of maatschappelijk werk.
Stel je partner is drugsverslaafd of alcoholist, je komt dan niet verder omdat elke hulpverlening met zijn/haar medewerking moet gebeuren.
Stel je partner is verward, ook daar volgt een moeizaam traject door GGZ-land voordat je uiteindelijk een diagnose krijgt en nog een moeizamer traject voordat je hulp krijgt.
Als je als ouder gescheiden bent en jet vermoedt kindermishandeling door de partner kun je aangifte doen, maar dat gebeurt zo vaak, dat het geen effectief middel meer is.
En dan vinden er binnen de jeugdzorginstellingen drie keer zo vaak mishandelingen of misbruik plaats, drie keer vaker dan in de gezinssituaties. Als je dat wil melden moet je naar de gezinsvoogd, maar ook dat levert vaak niets op.

Ouders als signaleerder of melder of hulpvrager kunnen eigenlijk nergens terecht. Ouders als dader zijn volop in beeld. Het signaleren is een zorgvuldig afgeschermd privilege van professionals. Dan blijven de verhoudingen in elk geval duidelijk: ouders zijn daders en professionals moeten ingrijpen.

Hoe krijgen we die positie van ouders ooit gekeerd?

Tsjor