Strijd tegen kindermishandeling

Er werd ook gedreigd met melding bij AMK, op de kinderafdeling. Niet meewerken aan het programma betekende melding....ik voelde me zo buiten spel gezet. Natuurlijk had zoon dit niet moeten doen, maar je krijgt als ouder zo niet de kans om zelf met hem te praten en proberen te zorgen dat het niet nog eens zal gebeuren.

Maar wat is dan de oplossing?

Ik sta aan de andere kant van dit verhaal, ben geen ouder, wel arts. En vraag me af wat dan wel de oplossing is.

Heb langere tijd in de UK op de kinder SEH hulp gewerkt. Daar is het al langere tijd zo dat je melding maakt van bijvoorbeeld ouders die een zelfmoordpoging hebben gedaan. Op het formulier kan je samen met een verpleegster die zich specialiseert in mishandeling aangeven of je een standaardmelding maakt of dat je je echt zorgen maakt. Door het systeem actief te gebruiken hebben we een keertje een moeder die een zelfmoordpoging had gedaan na de zoveelste mishandeIing door haar man samen met haar dochter in een veilig huis kunnen plaatsen, binnen 24 uur. Dat was juist mogelijk omdat er duidelijke documentatie was die het verhaal van moeder bevestigde. Maar ik weet ook wel zeker dat voor meerdere ouders de simpele mededeling dat ik melding moest maken bij sociaal werk van een zelfmoordpoging alleen maar voor meer stress heeft gezorgd en verder weinig heeft opgelost.

En nu werk ik in een land waar sociaal werk amper bestaat en er zeker geen protocollen of meldsystemen zijn. Vorige week een meisje van elf huis gestuurd dat uitlegde dat ze niet terug wilde omdat haar vader haar regelmatig met een zweep slaat. Sociaal werk had ook geen oplossing. Paar maanden geleden ging een jongetje naar huis dat door zijn grootvader met zijn vingertjes aan een boom gespijkerd was omdat hij brood had gejat. Sociaal werk kon niets mis vinden met de situatie thuis. Volgende week gaat een patient naar huis die zijn kind accuzuur heeft gevoerd en daarna zelf zoveel heeft opgedronken dat hij zijn slokdarm heeft verbrand. Kind woont bij moeder van vader. Uithuisplaatsing van kind wordt niet overwogen, vader is niet meer psychotisch genoeg voor een opname.

Ik heb meerdere malen in Engeland melding gemaakt van dingen die ik het melden niet waard vond, af en toe gelukkig patienten meegemaakt die zelf om een medling vroegen en heel soms direct ondervonden dat sociaal werk echt iets kon doen met mijn melding. En nu werk ik ergens waar ik af en toe weer heel graag het systeem zou hebben dat in mijn ogen toen zo overdreven was.

Dus schiet maar, wat is dan wel de oplossing voor een kind waar over vage vermoedens bestaan maar wat niet bloed ophoestend van het door elkaar rammelen (ook al eens gezien bij een meisje van 8 maanden) op de SEH komt? Echt niets doen lijkt me echt geen optie en vooral de SEH is geen plek om dingen uit en te na te bespreken ook al worden de signalen daar wel vaak opgevangen.

Mariel (gelukkig geen kinderarts)

Niets doen

Verstandige mensen met kennis van zaken zouden zich daar misschien over kunnen buigen. Ik heb geen ervaringen met mishandelde kinderen. Maar ik ben ook niet bereid slachtoffer te zijn van zo'n heksenjacht. Dat heeft mijn gezin bijna vernietigd. En er worden wat slachtoffers gemaakt.
Ik heb wel een mening voor wat het waard is. Meer geld zou moeten gaan naar instellingen die echt iets voor de veiligheid en de zorg voor kinderen kunnen betekenen. Kinderen zouden zelf eerder geloofd en geholpen moeten worden, al is het maar met een timeout plek, waarna er gesprekken volgen met het kind en de familie. En bij geconstateerde mishandeling, niet de flauwekul die er nu voor moet doorgaan, zou er ook een timeout moeten komen waarna verstandige deskundige mensen beoordelen of een kind terug kan of niet. Dus de kwaliteit van de sociale werkers en de mogelijkheden die zij hebben om zaken op te lossen zou beter moeten worden. Dan kunnen mensen zich ook zelf melden bij problemen zoals geweld in het gezin. Die instellingen zijn er gewoon en je kunt je melden. Dan kun je samen een oplossing zoeken.
Dat zit ook in je verhaal. Stress door meldingen is erg, maar geen opvang voor mishandelde kinderen is ook erg. Beiden kun je opvangen als het je ernst is. En dan niet de illusie hebben dat je alle ellende de wereld uit helpt. Maar wel dat het weer veiliger wordt voor ouders en kinderen om behandeld te worden en geholpen. Nu wordt je bedreigd en soms geholpen maar vaker is het een oerwoud waar je je een weg door moet kappen als je hulp nodig hebt.
En dan wil ik ook nog graag dat ouders en kinderen door deskundigen geholpen worden en als het om hulpverlening gaat niet dwarsgezeten door sociale werkers. Zoals het er nu uit gaat zien in Nederland. Zo wordt je gezin van de regen in de drup geholpen.

Verplichte melding

Dat melden zou per direct afgeschaft moeten worden. Voortaan wordt alleen nog gemeldt als er aanleiding voor is. De eerste aandacht dient weer uit te gaan naar zorg en behandeling.

Netwerk

Misschien is het ook nog wel nuttig om op zoek te gaan naar een netwerk. Mensen uit de buurt van een kind die een oogje in het zeil kunnen houden of een kind tijdelijk of langdurig kunnen opvangen, tenminste als dat een verbetering zou zijn.

Kerk of moskee

En soms kun je hulp vragen aan kerk of moskee. Al is het alleen maar om toezicht te houden op een gezin. Maar dat moet je wel zelf doen, niet overlaten aan sociale werkers, tenzij ze bereid zijn om met je samen te werken.
Ook in mijn keurige gereformeerde familie is weleens een kind elders geplaatst. Niet vanwege mishandeling maar het kind was verslaafd en pleegde overvallen. Na een gevangenisstraf is het opgevangen door de kerk. In veel derdewereldlanden heeft de kerk ook een netwerk waar een beroep op kan worden gedaan. Belangrijk is dat je de mensen kent, ze respectvol benaderd en een band opbouwt. En dan benut je alle kansen. Niet door ouders te beschuldigen waarna je de samenwerking wel kunt vergeten.

Strafrecht

Siobo,

Je hebt gelijk over waarheidsvinding in het strafrecht. Alleen: lang niet alle ouders die te maken krijgen met beschuldigingen die voor waar aangenomen worden (of waar na melding iets anders 'gevonden'wordt) en dus leiden tot gedwongen hulpverlening en al het andere lekkers wat men in de aanbieding heeft, moeten ook voorkomen. Dat komt doordat de definitie kindermishandeling veel te ruim is. Ik weet niet hoeveel dingen tellen als mishandeling en hoeven niet bewezen te worden of zijn voordat er een maatregel komt.

Comazuipen

Eigenlijk vind ik dat ook vreemd. Als er een kind op de SEH komt door comazuipen. Daar gaan toch echt eerst de ouders over. Je kunt hooguit ouders en kind een traject aanbieden. Ik vind het veel te ver gaan dat je mensen verplicht in een traject stopt. Verplichten is een rem op de effectiviteit van hulp.

Andersom

Het is de keerzijde van de medaille Siobo. Het is niet zo makkelijk vast te stellen of een kind mishandeld wordt. Ik vind het hele woord ook te gek voor woorden. Dat een kind te dik is heet al mishandeling, dat gaat mij veel te ver. Kindermishandeling klinkt voor buitenstaanders nog steeds als een fysieke aanval, min of meer bewust, op een kind. Ook moet het leven dus blijkbaar perfect zijn en dat is het niet. Als er iets mankeert krijgen ouders de schuld, alsof dat helpt. Ik vind het hele concept behoorlijk ziek.
Al die missers, linksom of rechtsom, zou tot terughoudendheid moeten leiden. Maar in werkelijkheid worden de methodes steeds agressiever. Hopelijk gaat dat nog even door dan kunnen steeds meer mensen zien hoe ernstig dysfunctioneel dat is dat je elke afwijking van het gemiddelde dat geen goedkeuring kan krijgen in de ogen van het publiek, gaat vervolgen alsof ouders misdadigers zijn. Terwijl de overheid zich van alles meent te permitteren en de zorg die ouders bieden in geen geval over kan nemen zonder dat kinderen veel meer risico hebben op sexueel geweld en misbruik, laat staan wat de gevolgen zijn van de langdurige trajecten in de pleegzorg en de instellingen. Het middel is hier erger dan de kwaal.

http://www.telegraph.co.uk/comment/columnists/christopherbooker/10092748/Dutch-social-workers-catch-the-English-disease.html
In Engeland schijnen ze nog erger te zijn en de Engelse journalist noemt het optreden van kinderbeschermers in Nederland de 'Engelse ziekte'.
Je zou willen dat meer geld gaat naar deskundige behandeling en begeleiding van kinderen. Echter, meer geld gaat naar signalering en juridische trajecten, ten koste van de zorg aan ouders en kinderen. Alsof ouders en kinderen daar beter van worden.

Doorvragen

Ik denk dat de protocollen anders opgezet moeten worden en dat dat waar artsen en medisch personeel vanuit gaan niet in protocollen moet worden uitgedrukt, maar moet gebeuren vanuit hun eigen ervaring, gevoel en intiutie.

De uitvoering (wat te doen) kan weer wél in protocollen.

Ik weet bijna zeker dat toen wij aankwamen en het eerste onderzoek plaatsvond er nog helemaal niemand aan mishandeling dacht op die SEH. Dat kwam pas later.....
Toen iemand (ergens bij de balie ofzo?) er de protocollen op na sloeg. Er werden ook grapjes gemaakt en meer familiare met ons omgegaan en kind werd gerustgesteld (niet dat die in paniek was hoor). Vandaar dat man ook vertelde van dat voetbal aan een mannelijke broeder die hechtdraad enzo klaarlegde. We hoorden ergens verder weg ook een tv aan staan op dat voetbal. Het was rustig op de SEH, er hing een relaxt sfeertje.Alleen ik was trillerig, maar dat is mijn normale reactie als ik eerst snel moet handelen omdat er paniek is, bij mij komt de weerslag pas als ik voel dat iemand anders het over neemt en ik kan ontspannen. Arts was al geweest en zou zo terugkomen want moest nog even naar de kinderafdeling (kind moest toch eerst schoongemaakt worden). Pas toen er een andere zuster binnenkwam en ging staan smoezen met de broeder en die de broeder aflostte sloeg de stemming om.
Er was blijkbaar tussen onze binnekomst en hun eerste reactie en intuïtie en vragen en de indruk die wij maakten er pas op dát moment 'iets' veranderd.
En joost mag weten wat. Ons verhaal was ook niet veranderd. Oudste deed volgens mij ook niet anders dan andere kinderen zouden doen. We moésten erbij blijven, dicht bij haar zodat ze ons allebei kon zien of voelen anders mocht er niemand aan haar rug komen. Ik was mijn jongste ook al kwijt bij binnenkomst. Hoewel dat eigenlijk belachelijk was want ik wist heus wel dat daar goed voor gezorgd zou worden.
Ik geloof niet dat we na die 20 minuten een andere indruk maakten dan bij binnenkomst. En tóch was opeens de stemming compleet anders.
'Vijandig' zou je het misschien kunnen noemen.
Ik voelde het. Man niet, man bleef gewoon zichzelf en had niets in de gaten. Hoogstens was hij verbaast dat hij nu alwéér dezelfde vragen moest beantwoorden.
Ik denk dat bij de aanleiding voor mogelijke vervolgstappen en signalen van kindermishandeling méér moet worden uitgegaan van hoe de arsten en het medisch personeel het zien en aanvoelen en dat dat niet in regeltjes en richtlijnen is te vangen.
Ik vermoed dat iemand die ons niet gezien en gesproken had maar gehoord van een collega die regeltjes had doorgenomen en geconstateerd dat wij aan het 'beeld' voldeden.
Moeder verward en trillerig. Vader rook naar alcohol. Rugletsel. Verwarde verhalen die niet helemaal hetzelfde zijn.
Hoppa 4 punten score!
Die arts en die broeder hadden dat idee helemaal niet. Dat weet ik gewoon zeker. Pas toen ze daar op gewezen werden door collega's veranderde hun houding ook, hoewel ze wel meelevender bleven dan de rest, die hadden hun twijfels. Maar ze moésten wel meegaan in dat idee van hun collega's anders zouden ze niet zorgvuldig handelen volgens protocol. Ze hadden weinig keus.
Ik denk dat alle soorten verwondingen ongeacht wat bij kinderen zowel opzettelijk alsook per ongeluk kunnen gebeuren. Kinderen maken nu eenmaal de gekste capriolen en dus verwondingen. En dat er heel veel ouders zijn zoals wij die net op dat moment voetbal kijken en dus minder opletten en alcohol drinken op dat moment (het was zaterdagavond nog wel!). Dat dat allemaal dus niet in protocollen te vangen is. Volgens mij drinkt 80% van de bevolking zeker op zaterdagavond wel een glaasje. Is dat een indicator dus? Eigenlijk deden wij niks geks...en zo bizar was dat ongelukje van oudste nu ook weer niet op mijn verweer dat er 40 getuigen waren werd amper ingegaan, blijkbaar staan getuigen niet erg hoog aangeschreven in dat protocol. Dat er vragen worden gesteld á la....Dat is zelfs wel prettig want dan kan je even je verhaal kwijt. Maar als het medisch personeel dat er in eerste instantie bij is dan géén wantrouwen voelt en denkt dat het wel oke is, dan moet je het daarbij laten.
Denken ze wel dat het niet klopt. Intuïtief of op hun ervaring of door andere signalen dan pas moet er verder gekeken worden en kunnen er eventueel protocollen bijgepakt worden.
groeten albana

En zorg mijden

Ik heb een kennis, die 3 rauwdouwers van jongens heeft. Jongens zijn vlak na elkaar geboren dus ze schelen amper qua leeftijd. Tel daar bij op een grote boerderij waar ze van alles aan verbouwen (dus matriaal en soms gevaarlijke situaties) en ruimte om hen heen, genoeg ruimte om ongezien allerlei ongein en stunten uit te halen en ouders die best hard werken, een druk leven en dus ook wel eens moe zijn.
Nu zijn die jongens groot. Maar er was een periode dat die jongens het ene na het andere ongelukje hadden. De een viel uit de boomhut die ze illigaal aan het bouwen waren, de volgende spijkerde zijn eigen hand vast aan de muur en de 3de ging stunten op zijn fiets. Op een gegeven moment waren de ongelukjes die je met zulke rauwdouwers in zo'n omgeving hebt zo talrijk dat ze bijna niet meer naar de SEH 'durfden'. 1 van die ongelukjes gebeurde bij ons thuis. Voor mijn ogen. Er wilde er eentje 'stoer' doen en over een hek in onze tuin springen dat toch écht te hoog was (tja meisjes aanwezig dan willen jongens graag stoer doen), bleef haken en brak zijn sleutelbeen. Kennis wilde naar de dokterspost en eigenlijk liever niet naar de SEH, terwijl de SEH van ons af lopend te bereiken is en er zo al wel te zien was dat dat sleutelbeen toch écht gebroken was. Want op de SEH was ze pas nog geweest met andere zoon die gehecht moest worden....
Dat is denk ik nu net wat je niet moet willen.
En wat wél de gevolgen zijn van de manier waarop nu omgegaan wordt met ouders.
Ouders gaan zorg mijden, als het niet écht nodig is, als het misschien wenkbrauwen doet fronsen. Ook als ouders ter goeder trouw zijn.
Oke misschien zijn er meer ouders zoals wij die alleen denken hoppa erheen want mijn kind heeft hulp nodig en niet verder nadenken.
Maar ouders die écht hun kind mishandelen?
Denk je werkelijk dat die na 1 zo'n benadering zoals ons ten deel viel de 2de keer nog terugkomen?
Daar geloof ik dus niks van. Dan heb je een kind dat eigenlijk medische zorg nodig heeft én mishandeld wordt en dat die medische zorg nog onthouden wordt ook! Omdat de ouders ook donders goed weten dat er mogelijk gevolgen aan dat SEH bezoek kleven.
De SEH moet in eerste instantie die medische zorg leveren. Dát lijkt me veel belangrijker. En niet de 'boeman' gaan uithangen. Dat heeft allerlei kwalijke gevolgen die w.s. nog erger zijn. Gevolgen die amper te overzien zijn. Die gevolgen zijn nog erger dan de kwaal denk ik.
groeten albana

Siobo

De vraag is: is die verplichte hulpverlening in belang van het kind? Mijn zoon is inmiddels wars van alle bemoeienis van hogerhand, dat is ermee bereikt. Vergeet ook niet: het verplichte traject wordt normaal gesproken pas ingezet als een kind voor de tweede keer op de SEH beland. Hierin is men doorgeslagen bij mijn zoon, hij was niet in coma, het was de eerste keer, en men had zeker niet zo onbeschoft mogen zijn tegen hem en tegen ons. En men had ook niet mogen dreigen met AMK meldingen. Dit is niet zoals het protocol ingezet had mogen worden, is mij verteld door de iniatiefnemers van dit protocol.

Albana

Dit ben ik met je eens. Mijn schoonmoeder, met een hele trits jongens, was een goede bekende op de SEH. "Ha mw.X, wie is vandaag de gelukkige?" was de reactie als ze binnenkwam met een van haar jongens.
Ik denk dat de eerste prioriteit verlenen van zorg moet zijn, en argwanend en onbeschoft gedrag lijkt mij een barriere daarvoor.

Siobo

Ook als ouders er geen probleem mee hebben....ik denk dat geen ouder het geen probleem vindt dat een kind zo ziek wordt binnengebracht. Los daarvan, het veroorzaakt ook problemen, een dergelijke benadering. Mijn zoon is nu echt bijzonder allergisch voor elke inmenging van buitenaf met zijn leven.

Siobo

Ik geloof niet dat ik schrijf dat jouw ervaringen minder waar of waard zijn. Noch schrijf ik dat ik niet heb meegewerkt, dat heb ik voor 100% gedaan. Noch schrijf ik dat ik licht denk over dit onderwerp. En wat heeft niks te maken met een beetje gezond experimenteren?

Wat jij doet, is precies wat ons is overkomen. Ovetrokken reageren en dingen zien die er niet zijn.

Gedwongen hulp

http://books.google.nl/books?id=Qdgy7wchkaAC&pg=PA125&lpg=PA125&dq=effectiviteit+verplichte+hulpverlening&source=bl&ots=RaYtSYCiRY&sig=Jnp9vZbCXytEOQXx_P40pb8AdDU&hl=en&sa=X&ei=AJ-1Uf_lBfS00QXZjoH4Bw&ved=0CCoQ6AEwAA#v=onepage&q=effectiviteit%20verplichte%20hulpverlening&f=false
Over de effectiviteit van gedwongen hulp. Hulpverlening gaat uit van motivatie en vertrouwen. Je zult er vast uitzonderingen bij hebben maar ik heb helemaal niets met gedwongen hulpverlening.

Siobo

Wederom, je leest niet goed. Hij was niet in coma. Verder was het half 4 's middags, hij zat in de zon, en kreeg een fles wijn (iets waar ik uiteraard die vriend ook later op heb aangesproken) Nooit gedronken, dus proeven. Experimenteergedrag, weetjewel. En als je dan toevallig die wijn ook gewoon heel lekker vindt, en het vindt smaken naar limonade, dan drink je snel teveel, zeker als je nooit drinkt. Dit is niet de bedoeling, maar ook niet te vergelijken met iemand met een doodswens die zich klem zuipt. Heel veel pubers experimenteren, dat is niet anders dan vroeger. En natuurlijk is ingrijpen bij extremen zeer gewenst. En weet je, als hij nu alleen al wijn ruikt, wordt hij straalmisselijk. Dat effect, daar kan geen gesprek aan tippen.

Siobo

Ik ben het niet eens met het feit dat normale ouders de kans ontnomen wordt met een kind aan de slag te gaan. Nog voor je de kans krijgt twee woorden te wisselen, wordt het traject in gang gezet. Nog ten onrechte ook, want dat had pas gemoeten bij een tweede keer.
Wat vindt jij trouwens normaal experimenteergedrag?

Intuitie

Intuitie kan alleen maar een aangever zijn. Dan zul je eerst zo nuchter mogelijk moeten bekijken wat er van je idee klopt. Zeker in een samenleving waar veel verschillende mensen en culturen huizen heb je makkelijk een intuitie die niet spoort. Gewoon omdat je er een andere betekenis achter zoekt dan realistisch is. En je zult de hulpverleners de kost moeten geven die hun eigen sores op jou projecteren of die jou niet begrijpen of hun eigen hulpaanbod overschatten en jou uit onenigheid gaan melden. Dat melden moet gewoon uit de reflexzone gehaald. Je moet al hele sterke feiten en argumenten hebben om te melden en anders geef je ouders het voordeel van de twijfel. Omdat melden gezinnen in de stress helpt en omdat er geen hulp maar justitie is, daar moet je verdomd goede redenen voor hebben en dat is niet een kind dat zich eens heeft bedronken of een kind dat te dik is. Dat gaat te ver.

Siobo

Je mist mijn punt. Veel ouders zijn volledig in staat om zelf aan de slag te gaan en hebben het handje niet nodig. Het project voorziet daar normaal gesproken ook in, zoals ik al schreef. Immers, pas de tweede keer ga je het project in. Het is het zo apart om ervan uit te gaan dat iedere ouder dit nodig heeft. Reken maar dat ik heel aangedaan was door het feit dat ik niet werd gezien als competente ouder.