U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Strijd tegen kindermishandeling
De strijd tegen kindermishandeling wordt voortvarend aangepakt.
Na de zomer wordt het Haagse protocol voor het signaleren van kindermishandeling op ziekenhuisafdelingen voor spoedeisende hulp (SEH) landelijk ingevoerd. Dat protocol schrijft voor, dat er een screening komt bij ouders die op de eerste hulp verschijnen en verward zijn, of onder invloed van alcohol/drugs of slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Deze ouders worden aangemeld bij het AMK, dat onmiddellijk onderzoek gaat doen naar de veiligheid van de kinderen.
Vandaag in Trouw: de forensische polikliniek kindermishandeling gaat mobiele teams inzetten die heel Nederland bestrijken, om vermoedens van kindermishandeling te kunnen onderzoeken.
Allemaal initiatieven, die mogelijk een bijdrage kunnen leveren in de opsporing van kindermishandeling.
Maar het vreemde blijft, dat ouders zelf nergens kunnen melden. Aan de forensisiche polikliniek heb ik wel eens de vraag voorgelegd of ouders ook gebruik daarvan kunnen maken. Kan niet, alleen toegankelijk voor professionals.
Idem met het protocol voor de ziekenhuizen.
Voor ouders zijn er de meldpunten huiselijk geweld, maar wie daarmee wel eens te maken heeft gehad zal merken dat het toch wat amateuristische doorverwijzers zijn, die meestal terugverwijzen naar de huisarts of maatschappelijk werk.
Stel je partner is drugsverslaafd of alcoholist, je komt dan niet verder omdat elke hulpverlening met zijn/haar medewerking moet gebeuren.
Stel je partner is verward, ook daar volgt een moeizaam traject door GGZ-land voordat je uiteindelijk een diagnose krijgt en nog een moeizamer traject voordat je hulp krijgt.
Als je als ouder gescheiden bent en jet vermoedt kindermishandeling door de partner kun je aangifte doen, maar dat gebeurt zo vaak, dat het geen effectief middel meer is.
En dan vinden er binnen de jeugdzorginstellingen drie keer zo vaak mishandelingen of misbruik plaats, drie keer vaker dan in de gezinssituaties. Als je dat wil melden moet je naar de gezinsvoogd, maar ook dat levert vaak niets op.
Ouders als signaleerder of melder of hulpvrager kunnen eigenlijk nergens terecht. Ouders als dader zijn volop in beeld. Het signaleren is een zorgvuldig afgeschermd privilege van professionals. Dan blijven de verhoudingen in elk geval duidelijk: ouders zijn daders en professionals moeten ingrijpen.
Hoe krijgen we die positie van ouders ooit gekeerd?
Tsjor
Gezin siobo
Voor je weer eens een zorgmelding overweegt Siobo overweeg dan het volgende. Verleen eerst en bovenal de goede hulp waar je voor opgeleid bent. Realiseer je dan dat je om diverse redenen een onderbuikgevoel kunt hebben bij ouders en dat dat voor een belangrijk deel gewoon te maken heeft met verschillen in milieu en cultuur en je eigen percepties daarbij. Dan vraag je af wat een kind en een ouder opschieten met een melding. Je helpt een kind niet met het uitvlakken van de ouder. Hoe zeer hulpverleners ook van mening zijn dat ze zelf veel betere opvoeders zijn dan ouders hebben zij niet dat levenslange committment met een kind en kunnen zaken ernstig verstoren in een gezin. Een kind heeft belang bij zijn ouders. En vergeet ook niet hoe een groepje hulpverleners elkaar kunnen versterken in wantrouwen tegenover een ouder. Houdt het wat praktisch en afstandelijk, neem zoiets niet te persoonlijk. Veel intuitie is gewoon onzin met een sterretje en heeft ermee te maken dat je niet met iedereen een match hebt. Vergeet ook niet dat een signaleringslijst ALLE ouders beschuldigt, er zit altijd wel wat bij. Het is maar hoe je het uitlegt.
Blijf respectvol en houdt in ogenschouw dat je zelf niet vervalt in wantrouwend en respectloos gedrag richting ouders waar kinderen bij zijn alsof dat helpt een ouder in de eigen kracht te houden.
Siobo
Soms wil ik weleens wat provoceren.:-)
Siobo
Snap je dat je nu zelf ook stelt dat een ouder zo'n akkefietje niet zelf afkan met een puber? Specialistische hulp? Er is niks met hem besproken wat ik zelf niet had kunnen bedenken na die gebeurtenis.
Oh zulke lessen krijgen ze hier al in de brugklas, die pubers weten het heus wel. Maar los daarvan blijf ik erbij dat je dat zelf ook kunt doen, als ouders zijnde. Mijn pubers zijn allang volledig op de hoogte. Ik denk dat het een misvatting is te denken dat je met voorlichting alle risico uitsluit.
Verwacht je hier nog een serieus antwoord op? Als je goed had gelezen, heb ik je al verteld dat de ervaring an sich voldoende les was voor hem. In jouw belevingswereld moet kennelijk alles dichtgetimmerd worden met lesjes,wijzende vingers en protocollen. Zullen we weer overgaan op de oorspronkelijke draad? Fijne avond nog.
Thuis en op school
Ik kan me je zorg wel voorstellen hoor Siobo. Ik denk alleen dat teveel nu uitbesteed wordt aan deskundigen en met name krijg je daar dossiervorming van waardoor kinderen sneller last krijgen van hinderlijke bemoeizucht alsof ze niet kunnen leren van hun fouten en geen fouten mogen maken. Zoon hier heeft in de brugklas samen met een klasgenoot oud vuurwerk van de straat geraapt tussen de sportzaal en de school. Het gevolg was een dag schorsing en een preek van de onderdirecteur. Dat leek me wel genoeg. Thuis hebben we dat uiteraard ook nog maar eens besproken en dat was niet de eerste keer.
Gelukkig heeft hij dat impulsieve vriendje niet meer hoewel het wel zeer leerzaam was om het verschil te leren tussen je vrienden aardig vinden maar toch zelf beslissen dat je fout gedrag gewoon niet doet ook al zijn ze nog zo aardig. Hoop leerpunten waar school en ikzelf een verschil konden maken. Had dat hele bureau Halt niet zien zitten in dit geval. Het is steeds meer met een bom op een mug schieten.
Aannames
Je vult teveel in en trekt verkeerde conclusies. Je suggereert dat wij het niks vonden voorstellen. Zoals ik al eerder schreef, geen ouder vindt dit geen probleem, een kind op de SEH met teveel drank.
Siobo
Ik ben het wel met je eens als het over het overmatig alcoholgebruik onder jongeren gaat. Ik zou een verplichte cursus ook een heel goed idee vinden. Ik schrik wel eens als ik mensen in mijn omgeving hoor praten over drank gebruik van hun puberende kinderen. En dat zijn allemaal hele weldenkende en verstandige mensen. Misschien een goed idee hoor om standaard een cursus te geven aan kinderen die met overmatig alcohol op de EHBO verschijnen. Geen jeugdzorg erbij, geen meldingen, maar verplicht een cursus over alcoholgebruik.
Cursus
Die lessen krijgen kinderen allang op het vo, is mijn ervaring. en dan niet tijdens een biologie les, maar met voorlichters etc. want de doorsnee puber weet dit allemaal allang,is mijn ervaring.
Siobo
Je blijft hameren op het woord akkefietje, terwijl je al eerder stelt dat je wenkbrauwen weer normaal staan na wat ik schrijf. Hou eens op zeg.
Tijd en geldrovend
Overigens, er wordt hier al eerder gemeld dat het een enorm duur en tijdrovend traject is, ik zie liever dat die gelden worden ingezet in meer lessen over dit onderwerp op scholen, dus niet alleen in de brugklas. Kom er gewoon elk jaar op terug ofzo, dat lijkt me nuttiger, je bereikt zo meer jongeren.
Doorgeschoten
Soms denk ik we zijn doorgeschoten als maatschappij in hoe 'veilig' willen we het maken m.n. naar kinderen toe.
En dan bedoel ik niet alleen spelen en ongelukjes,ook drankgebruik-misbruik en straf-mishandeling. Aan de ene kant vindt ik het goed dat er geen 'lijfstraffen' meer gegeven worden (zou het zelf niet eens kunnen maar afijn), maar aan de andere kant...is er zóveel mis als een boze vader zijn nergens naar luisterende puber z'n oor omdraait? (doet onze buurman met z'n zoon) Verder is dat een liefhebbende vader, die alleen werkelijk waar z'n zoon op het goede pad probeerd te houden en daarbij alles uit de kast haalt incusief aandacht, straf in normale vormen, beloning, etc. Het is onmacht dat snap ik ook wel, maar maakt hem dat meteen een slechte vader? Een mishandelende ouder?
Net zo als er altijd pubers zullen blijven bestaan die ondanks álle voorlichting en waarschuwingen en controle tóch de kans zien te experimenteren met alcohol en daarbij over de schreef gaan.
En ook net zo als er altijd rauwdouwers bestaan die ook al doe je nog zo je best er controle over te hebben zich tóch in een avontuur storten waarbij ze zich verwonden.
De kans dat je ergens in het leven van je kind zeker 1 keer wordt aangezien als 'slechte ouder' is nogal aanwezig gezien de normen die gehanteerd worden op dit moment.
Zo 'veilig' als tegenwoordig de standaard is, is dat wel haalbaar? Zijn we daarin niet een beetje doorgeschoten? Dat er eigenlijk een beetje het onmogelijke van ouders 'verwacht' wordt? Misschien ook wel van de mensen die het moeten signaleren? (dan denk ik ook aan school b.v.)
Dát vraag ik me wel eens af.....
Kinderen mógen niet eens meer verdachte ongelukjes hebben...Pubers mógen niet eens meer per ongeluk expirimenteren met alcohol, ouders mogen zich zelfs niet meer zo nu en dan onmachtig voelen want altijd is daar de dreiging van dat je mogelijk verdacht wordt van ik weet niet wat en alle hulpverleningstroepen eraan komen hollen en je minimaal verplicht op curcus moet.
Want hoe je het ook wend of keert, het is altijd de schuld van de ouders....
Soms vraag ik me dat af of we zo wel op de goede weg zitten.
groeten albana
Verplicht opgelegd
' Ik heb alleen een andere mening over hoe je alcoholmisbruik door jongeren aan moet pakken.' Het punt is dat je via een verplichte aanpak die mening eigenlijk dictatoriaal wil opleggen. Terwijl het vooral op aannames berust die pas in de toekomst mogelijk enig resultaat zou kunnen opleveren. Maar tegen die tijd ben je zelf al ouder en wijzer geworden.
Niemand bagatelliseert hier de invloed van regelmatig en teveel alcoholgebruik door jongeren (en ouderen tegenwoordig). Het is alleen wel de vraag hoe je daarmee omgaat.
Jongeren weten genoeg, ze weten dat het niet zo moet, en toch doen ze het. Dat hoort bij volwassen worden: grenzen opsporen en kijken wat je daarmee kunt. En dan op je bek gaan. Niks mis mee. Wel als je er niets van leert, maar dat 'leren' hoeft niet door een professional te zijn, dan kunnen jongeren zelf ook, dat doen de meeste ouders al en daar hebben ze geen hulp bij nodig.
Door de hulp verplicht te maken ben je gevrijwaard van alles wat er maar te verantwoorden valt: waarom je het doet (moet) wat je doet (alles wat je kunt bedenken, eventueel gelardeerd met een vleugje wetenschap, de mogelijk resultaten liggen toch ver in de toekomst). Je hebt daarmee voor jezelf vrij spel gecreëerd om je eigen mening vrijuit te kunnen botvieren en op te leggen aan mensen met een andere mening.
Tsjor
Bruikbaarheid van cijfers
In het onderzoek is een vergelijking gemaakt tussen volwassenen van eenzelfde leeftijd. Daarbij is geen onderscheid gemaakt of die volwassenen wel of geen jeugdzorg hebben gehad. In het onderzoek leggen de volwassenen vrij direct een relatie met de ervaringen die zij hadden in een JJI en die ervaringen komen naadloos overeen met wat ouders en kinderen indertijd vertelden over een JJI, waarom het geen goede plek was voor kinderen, zeker niet als het kinderen met problemen waren.
Tsjor
Maakbaarheid
Op zich kan ik best een eind mee in de overtuiging dat comadrinkers een verplicht traject in zouden moeten. Je wilt immers iets, als maatschappij. Comadrinkers straf geven (weekje cel) gaat 'm ook niet worden, dus dan maar iets opvoedkundigs. Tot zover: oke.
Maar. Ik struikel over het woord 'verplicht'. Eerder in deze draad werd gepleit voor meer ruimte voor de persoonlijke beoordeling door bijvoorbeeld artsen. Ik kan mij daar wel in vinden. En ook in het geval van comazuipers zou ik zeggen: kijk alsjeblieft naar de situatie, van zowel kind als ouder. Heeft kind lesje duidelijk geleerd? Is het onwetendheid? Hoe staan de ouders hierin? Heeft kind extreme moeite met groepsdruk? Oftewel: welk probleem is er eigenlijk? Ik ben geen voorstander van standaard 'oplossingen' zonder naar het op te lossen probleem te kijken.
Bovendien: laten we nu niet de illusie hebben dat mensen (en pubers dus ook niet) 'maakbaar' zijn. Want dat zijn mensen niet. Vroeger niet, en in deze moderne tijd net zo min. De mens is geen rationeel wezen dat, als hij maar genoeg kennis heeft, automatisch verstandige dingen doet.
Siobo (ot)
Afmelden hoeft niet, gewoon even niet meer reageren in een draadje is ook afdoende. Hoe jij je voelt, daar ben je trouwens uitsluitend zelf verantwoordelijk voor. Jij bepaald hoeveel (en of) je je wat aantrekt van wat een ander hier neer zet.
Verplicht=dictatoriaal
Het kan zijn dat je daarvan schrikt, maar hoe wil je het anders noemen? Je geeft steeds aan dat je een bepaalde mening hebt, dat mag. Maar je wil die mening via een verplichting opleggen aan anderen. En dat is dictatoriaal. Je mag daarvan schrikken, dat geeft niet. Maar het betekent niet dat je dan terug moet gaan trekken uit de discussie (NB!)
Inhoudelijk:
'Eenmalig comazuipen kan enorme consequenties hebben voor de hersenen en de lever, zeker voor een kind.' Ja, dat kan, maar dat kan ook niet. als een kind eenmaal op de EHBO belandt ben je al te laat, dan is er al sprake geweest van coma zuipen. De mogelijke schade zou dan al toegebracht kunnen zijn. Daar doe je dan verder niets meer aan. Probleem wordt het pas als het meerdere malen gebeurt. 'dit moet je nooit meer doen' is daarom een goede reactie.
Jij: 'Dit moet je nooit meer doen' zeg je tegen een kind dat voor zijn/haar achttiende alcohol drinkt, aangeschoten of niet.' Boven de 18 kun je mensen niets meer verplichten, zelfs niet notoire alcoholisten. Bij een eventueel verplicht traject gaat het dus per definitie over kinderen.
'Nou ja, niet nooit meer, maar een paar jaar niet.'Coma zuipen nooit meer, dat lijkt mij duidelijk.
'Juist de laatste jaren zijn de gevolgen van alcohol voor kinderen duidelijk geworden.' Voor wie?
'En tegelijkertijd zijn kinderen steeds meer gaan drinken. Ik denk dat bij ouders, scholen, en weet ik nog wie de problematiek nog niet goed is doorgedrongen.' Waar baseer je die conclusie op? Denk je dat ouders en scholen de kinderen meer laten drinken? Staan ze erbij te lachten als hun kind op de EHBO terecht komt? Of kan het zijn dat er een jongerencultuur is ontstaan, waarbij de jongeren door de dure consumpties in uitgaansgelegenheden een cultuur van 'inzuipen' hebben ontwikkeld? Hoe groot denk je dat de invloed van ouders en scholen is op een jongerencultuur?
'Een kind dat zich letterlijk in coma gezopen heeft, moet je leren hoe het lichaam werkt, wat de grenzen zijn, hoe je op een gezonde manier met alcohol omgaat, enz.' Denk je dat het kind dat niet weet, dat er op scholen geen aandacht voor is, dat ouders er niet op wijzen, of dat kinderen daar zelf niet achter zijn gekomen als ze eenmaal weer van de EHBO afkomen en de volgende dag wakker worden?
'En je moet er achter komen wat de oorzaak is: groepsdwang (en waarom is die zo groot dat het kind bereid is zo ver te gaan om 'in de smaak te vallen), verdringen van negatieve gevoelens of iets heel anders.' Wie is die 'je' dan? en ook hier weer dat 'moet'. Als ouder vind ik dat pubers altijd nog recht hebben op een beetje privacy: ik hoef niet alles te weten over hun achterliggende motieven. Ik kan dingen vermoeden, daarnaar handelen, maar ze 'moeten' me niet het achterste van hun tong laten zien.
'Tenslotte moet er nog een tijd medisch onderzoek plaatsvinden,' Ja, daarvoor breng je het kind ook naar de EHBO.
'Nogmaals comazuipen is geen sinecure.' Nee, maar door te doen alsof jij de enige bent die dat weet maak je een karikatuur van ouders en kinderen.
Tsjor
Ach ja
Vorige week kon ik helaas met een zoon naar de EHBO toe, omdat hij van zijn waveboard gevallen was. Jaha, hij weet dat hij knie- en polsbeschermers om moet doen en jaha ik weet dat ik daar natuurlijk een kind steeds aan moet herinneren. Alleen vroeg hij aanvankelijk alleen of hij nog even een half uurtje buiten kon spelen voordat we naar zwemtraining zouden gaan. Vervolgens kwam er een buurjongen op een waveboard langs en bedacht hij dat dat ook leuk was om mee te doen. Natuurlijk had hij geen zin om eerst weer naar binnen te gaan om ze om te doen, want ze hadden nog maar een kwartiertje voordat we weg moesten. Enfin om een lang verhaal kort te maken in dat kwartiertje valt hij net ongelukkig met als resultaat een gebroken pols. Stom, stom, stom, stom, dus dan maar naar de EHBO.
Gelukkig deden ze daar niet moeilijk. Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal. Radiografie, inderdaad gebroken en hele arm in het gips voor een maand.
Kind heeft zijn lesje denk ik wel geleerd, want zo leuk is dat niet om net aan het begin van de zomervakantie je dominante arm niet te kunnen gebruiken, niet naar zee te kunnen, niet kunnen trainen en de zwemfinales dat jaar te moet missen en zomerkamp zit er ook niet meer in. Balen, dus. Deze moeder herinnert haar kinderen nog meer dat ze toch echt zichzelf beter moeten beschermen als ze bepaalde sporten uitoefenen en dat dan is einde verhaal.
Maaaaaar, je zou natuurlijk kunnen redeneren dat mijn kind levensgevaarlijk bezig is geweest. Als hij nog ongelukkiger terecht was gekomen had hij daar zijn leven lang last aan kunnen overhouden. En ook dat deze moeder haar kind aan mishandeling grenzende verwaarlozing blootstelt door het zomaar buiten te laten spelen zonder te controleren en die waveboarden niet achter slot en grendel houdt voordat het kind in volledige skate-uitrusting voor haar staat. Je zou kunnen concluderen dat ze hier grote steken in de opvoeding heeft laten vallen en om erger te voorkomen de moeder dringend een opvoedcursus nodig heeft. Het kind natuurlijk naar een halt-bureau toe waar hem met zijn arm in het gips nog wel even wordt ingewreven hoe gevaarlijk hij weer bezig is geweest. Men heeft kennelijk het vastgeroeste idee dat als daar niet genoeg over wordt doorgezaagd, het kind ondanks de zeer vervelende ervaring natuurlijk gewoon weer zo op z'n waveboard zal stappen.
En zo kunnen we natuurlijk wel een verplichte 'cursus' en halt-traject stellen voor alle redenen waarom een kind op de SEH komt. Vele van die ongelukjes zijn natuurlijk perfect vermijdbaar. Alleen is die bemoeienis natuurlijk volstrekt overbodig aangezien verreweg de meesten al lang geleerd hebben van de ervaring en mensen die echt hulp nodig hebben verborgen blijven in de zee van laaghangend fruit. Wat zeg ik, ze zijn zelfs niet meer bezig met laaghangend fruit, maar rapen gewoon het fruit dat uit rijping op de grond gevallen is nog eens op.
In de loop van de jaren is het helaas duidelijk geworden dat af en toe tragediën gebeuren. Die gebeuren gek genoeg bijna altijd in gezinnen die allang bekend zijn en waar 'hulp' al op gang zou moeten zijn. Des ondanks is de gebruikelijke reactie dat er als 'oplossing' van de tragedie heel hard wordt geroepen om nog meer opspoorwerk en gedwongen trajecten voor gezinnen. Men doet alsof het falen van de hulp kan worden voorkomen door nog meer gezinnen verplicht aan die 'hulp' te onderwerpen. Tot de volgende tragedie met de daaropvolgende roep om nog meer controle en dwangmaatregelen, enz. enz.
Hallo, wakker worden. Dit helpt dus niet. De kwaliteit van de hulp moet omhoog en meer hulp zou moeten betekenen meer, vooral praktische en specialistische, op maat gemaakte hulp aan gezinnen die dat echt nodig hebben en niet meer hulp in de vorm van meer, dwz zo veel mogelijk gezinnen standaard one-size-fits-all dwanghulp opleggen.
Ik snap niet dat mensen nog steeds blijven willen geloven dat als ze iedere kleine fout van goedwillende mensen hard afstraffen dat daadwerkelijk gaat helpen om grote fouten van kwaadwillende mensen te voorkomen. Mijn inziens helpt dat alleen maar om de goedwillende mensen zover te krijgen dat ze denken: bekijk het maar, geen enkele hulp meer willen aanvaarden en misplaatste sympathie krijgen voor de kwaadwillenden.
Het enige wat feitelijk wordt gezegd is: maar wat moeten we dan? En dat in de algemene manie van we moeten 'iets' doen, dat 'iets doen' belangrijker wordt dan het resultaat wat bereikt wordt, zelfs al is dat resultaat negatief. Zucht :-(
Interessant annej, de engelse ziekte
en dat artikel. Er wordt ook fijntjes gerept van de gelden die de jeugdinstelling voor de tweeling ontvangt. Iets wat schijnbaar niet gezegd mag worden, maar jeugdzorg is big business, er gaat veel geld in om.
mirjam
Geld mirjam
Ik kon dat eerst ook gewoon niet geloven dat dat een rol speelt. Maar het is eigenlijk vanzelfsprekend. Organisaties hebben ook een financieel belang.
Hier een gezin waar ook een OTS aangevraagd wordt door jeugdzorg. Ik heb de ouders in elk geval geadviseerd hun kruit niet te verschieten, ze hebben al gemeld dat dat niet nodig is aan jeugdzorg. Bij de rechter kunnen ze dan melden dat ze al meewerken en dat een OTS daar niets aan toevoegt. Maar dat is dus een geldelijk belang met grote gevolgen voor een gezin.
Ook hier speelt een schrijnend gebrek aan passende en tijdige ondersteuning bij een kind met autisme. Daar zou het geld heen moeten gaan.
Primavera
Dankjewel! Amen!
Deze post kan zo naar de tweede kamer. Welsprekender kan haast niet.
Ja primavera!
Je verwoord precies wat ik ook bedoel 
Waar ik nu na al die jaren nog steeds benieuwd naar ben/was....Staat er in die protocollen dat 'rugletsel' specefiek genoemd? Want ondanks die slechte ervaring kwamen we natuurlijk nog een paar keer langs de SEH. En altijd in ons achterhoofd...ze zullen toch niet? Maar als ouder heb je ook niet veel keus en dus gingen we toch...Maar nooit meer zijn we zo bejegend als die ene keer. Ik durf er wel een etentje onder te verwedden dat 'rugletsel' specefiek genoemd wordt in die protocollen en dat dat geleid heeft tot die ondervraging en verdenking. Dát en niks anders deed al die alarmbellen afgaan...
groeten albana
Mariel81
Beste Mariel,
Het tragisch dat er ouders zijn die hun kinderen niet helemaal goed kunnen opvoeden. Maar zolang er hulpinstellingen zijn die niet bereid zijn om met de ouders samen te werken, zullen er altijd schijnende gevallen blijven bestaan.
Zie het als een ongeneeslijke ziekte of een vreselijk ongeluk. Ook daar kun je niets aan doen, maar je kunt er wel het beste van proberen te maken.
Melden biedt helaas geen oplossing. De instellingen die hiervoor in het leven zijn geroepen hebben de opdracht gekregen om hulp en steun te bieden aan gezinnen die het moeilijk hebben, met als kerndoel om deze gezinnen zoveel mogelijk bijeen te houden.
Wat je helaas ziet is dat deze instellingen hun investeringen verkwisten in minder belangrijke subdoelen; namelijk signaleren, snel ingrijpen, pleegzorg en pr-campagnes. En wat helemaal rampzalig is dat deze instellingen zich totaal niet laten aanspreken op hun falende werkwijze.
De werkwijze van jeugdzorg is eigenlijk heel primitief. Vergelijk het maar met de geneeskunde van vroeger, toen er nog hele benen werden afgezaagd als een wondje niet goed kon genezen.
Jeugdzorg is een instelling dat kinderen zonder pardon weghaalt uit hun vertrouwde omgeving. Dit is een zeer traumatische gebeurtenis voor een kind. Zeker voor al die kinderen die niet zo ernstig mishandeld worden, maar uit huis worden gehaald omdat jeugdzorg dat nou eenmaal nodig vind.
Het is echter niet alleen het kind dat door jeugdzorg kapot wordt gemaakt. Ook iedereen die een relatie had met het kind kan dit gemis ervaren als een traumatische gebeurtenis. Denk aan pappa en mamma, maar ook aan broertjes en zusjes, opa's en oma's, neefjes en nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes, klasgenootjes, leerkrachten, buurtgenoten, enz, enz, enz.
Wat je als arts kunt doen is je patiënten jouw volledige vertrouwen te geven. Dit betekent dat je nooit en te nimmer ook maar iets wat jouw persoonlijk is toevertrouwd doorvertelt aan anderen. Ik neem aan dat je zoiets als de eed van Hippocrates hebt afgelegd. Deze belofte mag je nooit verbreken. En zeker niet voor de justitie, want jeugdzorg is justitie.
Wel kun je mensen bijstaan met raad en advies. Je zou de ouders een hulpverlener kunnen aanraden die gespecialiseerd is in het bijstaan van gezinnen en waarvan je weet dat die zeer goed te vertrouwen is. Het is dan aan deze ouders gelegen om jouw advies wel of niet op te volgen. Meer kun je niet doen. Probeer het los te laten.
Vertrouwen is een groot goed binnen de hulpverlening. Vertrouwen mag nooit en te nimmer worden geschaad.
Vertel dit door aan jouw collega-artsen. Het zou goed zijn als er wat meer onderzoek komt naar methodieken waarmee kindermishandeling wel goed kan worden aangepakt. En dan bedoel ik kindermishandeling in de breedste zin van het woord. Dus niet alleen door toedoen van de ouders, maar vooral door toedoen van bepaalde buitenstaanders waar kinderen direct of indirect ook afhankelijk van zijn.
Richard
Eens met richard
Er zijn vast grenzen aan, maar die liggen veel te laag. Ik ben er ook voor dat je je houdt aan je zwijgplicht omdat het loslaten daarvan ernstige negatieve gevolgen heeft voor de veiligheid van alle kinderen en alle gezinnen en het de veiligheid van mishandelde kinderen ook al niet dient.
Net een training gehad
Hier in de UK, "safeguarding children".
Uit voorzorg moet je gewoon alles melden. Op mijn vraag wat daar de consequenties van zijn was "daar heb ik geen inzicht in".
Tja, ik wil toch echt weten wat ik aanrecht voor ik een melding doe, tenzij het overduidelijk levensbedreigend is voor een kind.
Ik denk altijd maar aan mijn eigen jeugd. Het was duidelijk niet een gezonde situatie, we werden emotioneel verwaarloosd en emotioneel misbruikt, maar zou ik nou gelukkiger zijn geweest bij een uithuisplaatsing? Ik denk het niet.