Stop Jo Frost!

afleiden

Ik ben de hele dag aan het afleiden bij mijn jongste omdat hij emotioneel gezien een grote baby is. Dus als er niets op te voeden valt door handicap of gedragsstoornis is afleiden de enige optie. Boos zijn werkt averechts, hij doet iets niet expres en dat zou averechts horen en van boos zijn leren kinderen niets.
Jouw methode doe je bij 'gezonde kindjes' zonder echte problemen en zou dan heel bijzonder zijn. In mijn ogen niet, wat ik om me heen zie.

ander kind duwt jouw kind van schommel

Wat doe je als ander kind jouw kind van schommel duwt?

En wat doe je als S straks plotseling de weg op draaft en er is verkeer op de weg? Ga je dan roepen of ren je vlug achter haar aan? Lukt dat met H in draagdoek? Wordt ze dan streng toegesproken?

En ja dat overkomt iedereen wel eens. Ik heb ook wel eens kinderwagen op stoep moeten laten staan, omdat peuter heel erg schrok van een grote, blaffende hond ("hij doet niks hoor"....) en kind zo de drukke weg oberstak. Toen heb ik haar toch echt wel streng moeten toespreken dat die actie heel gevaarlijk was en ze dat nooit meer mocht doen (wat natuurlijk nog wel eens is gebeurt, ook om mij uit te dagen, omdat ik niet zo snel kon met baby in wagen).

toespreken

Je kunt ook even controleren wat ze er al zelf van begrepen hebben want a. ze zijn geschrokken van de hond b. ze steken de weg op en c. ze schrikken van jou snelle interventie. Vraag gewoon: wat deed jij nou? Mama schrikt er van! De autoweg is gevaarlijk. De volgende keer ren jij naar mama als je schrikt.
Ze zijn zelf al upset en dan zit jij er nog een schepje bovenop te doen. Nou ja, zo ging dat bij mijn kinderen. Schepje er bovenop werd al snel crisis.

Overigens

Was tweede zo stenisch in wegloopgedrag op 2jarige leeftijd dat ik een jaar constant achter haar aan sprintte, het houdt je jong.:-)

Maar na een paar keer proberen bleek dat praten geen zin had, dus dan was het sprinten en wegwezen. Inderdaad, mijn moeder adviseerde een tuigje.:-)

annej

'Ze zijn zelf al upset en dan zit jij er nog een schepje bovenop te doen. Nou ja, zo ging dat bij mijn kinderen. Schepje er bovenop werd al snel crisis.'

Annej jouw kinderen (al meermaals gezegd) zijn al helemaal niet de maat der dingen. Volgens komt autisme bij kinderen nog steeds bij de minderheid voor, niet bij de meerderheid. Mijn kinderen kregen daar geen crisis van, ze zouden het alleen maar nog minder snel nog eens in hun hoofd krijgen!

AnneJ,

Afleiden met iets lekkers is volgens de voedingsdeskundigen de grootste fout die ouders maken. Het vanaf jong aanreiken van tussendoortjes wordt in de hersenen verwerkt als eetlust ter compensatie. Jong geleerd oud gedaan. Dus niet doen, want fouten maken in de opvoeding is de ergste blunder die een ouder kan maken -;).

Ja Barvaux

Wat wil je daar mee zeggen. Dat ik alleen wat mag weergeven hier als ik een 'normaal' kind heb? Ik ga er vanuit dat mijn kind uniek toch niet eenmalig is en dat er heus meer moeders zo'n reactie kunnen verwachten. Ik verwacht niet dat alle kinderen en moeders zich precies gedragen zoals ik en mijn kinderen.
En ja, sommige verder 'normale' kinderen kunnen ook upset raken van een harde toon, al is het het enige dat je opmerkt.

Ja Flanagan

Ik zag hem aankomen.:-)
Overigens, verdedig ik mijzelf, was alles lekker. Druifjes, rozijntjes, rijstwafel, stukje makreel, iets vies bood ik niet aan.:-)

Annej

"Ze zijn zelf al upset en dan zit jij er nog een schepje bovenop te doen. Nou ja, zo ging dat bij mijn kinderen. Schepje er bovenop werd al snel crisis."

Alsof je als moeder 24/7 rekening moet houden met de tere zieltjes van je kinderen en jezelf na zo'n hartverzakking maar koste wat het kost in moet houden. Ik ben bij een vergelijkbare gebeurtenis tekeer gegaan en zie echt niet in waarom een dergelijke reactie erg zou zijn. Het is mijn overtuiging dat kinderen liever een mens als moeder hebben dan een martelares. Dat geeft hun ook de ruimte om zonder allerlei complexe schuldgevoelens ook eens wat fout te doen.

Kinderlijke reactie

Overigens, inderdaad mijn kinderen hebben autisme, kon dochter een periode geen afscheid nemen van de opvang. Wat we ook deden. Wachten tot het laatste moment. Even meelopen met de laatste leidsters door de lege lokalen: zie je wel, alle kindjes zijn naar huis! Wij gaan nu naar huis! Morgen komen we hier weer.
Dan wandelden we rustig naar buiten en keken even toe hoe een leidster de lichten uitdeed en buiten de deur op slot deed en ik zette dochter in haar buggy, in haar tuigje.
Net als je denkt, oke gaat lukken, wurmde ze zich er weer uit, Houdini was er niets bij en wilde zich weer op de deur storten.
Nee, lieverd we gaan nu naar huis! Nou ja, dan greep ik haar maar onder een arm, buggy onder de andere en daar gingen we. Dan ging het alarm aan. Dat kon ze ook volhouden. 2 Jaar en koppig, ach het is de leeftijd.:-)
Soms krijstte ze de hele weg, drie kwartier naar huis! Dan kreeg ik van sommigen een complimentje dat ik zo geduldig was.:-)
Nou ja, je gaat toch niet slaan in publiek.:-)
Ik kan er nu om lachen, maar ik kan je wel zeggen dat het zweet me soms uitbrak. En ik had ook graag een vredelievender methode uitgevoerd waar dochter kalmer en meer tevreden op had gereageerd, dat kan ik je wel zeggen. Daar vroeg ik ook vaak naar in mijn omgeving. Wat doe je als..........

maat

Barvaux, mijn kinderen zijn niet autistisch. Ze zijn wel gevoelig. Bij hen werkte 'schepje er bovenop' ook averechts. Werd geen crisis, dat niet. Maar het was gewoon teveel.
Mijn kinderen kunnen gewoon ook niet tegen straffen en boos doen, dus mijn eigen kinderen hebben me dat wel afgeleerd:-)
Ze gaan er misschien wel van 'gehoorzamen' (maar andere methodes werken beter hier) maar zijn er niet blij mee en nemen afstand van mij.
Had ik eigenlijk wel kunnen weten want was zelf ook zo:-)

Ze kunnen het heus wel hanteren als ik eens boos word natuurlijk. Omdat ze inmiddels wel weten dat dat weinig met hen te maken heeft. (Spreek het altijd door en geef aan dat het meer met mezelf dan met hen te maken heeft, kunnen ze altijd erg waarderen)

Afleiden met iets lekkers lijkt me geen probleem als je dat met mate doet. Het is sowieso handig als je repertoire groter is.

Martelares?

Helemaal niet, maar ik hoef natuurlijk niet emotioneel mee te deinen met wat mijn dochter aanricht. Het is een goede oefening in beheersing, niet als martelares maar omdat het onnodig energie kost die je beter kunt gebruiken. Je emotie is een signaal, maar zoals mijn zoon mij uitlegt die tegenwoordig veel meer tekst heeft voor die dingen, je gaat zelf over de gaskraan.

"Je gaat zelf over de gaskraan"?

Ronduit morbide.

mama van s en h

Nogmaals: geen aanval, geen afkraken of wat dan ook, maar ik denk gezien je antwoord dat je nog niet in de situatie bent geweest waarin je te maken hebt met een driftige 2 jarige. Daar valt namelijk niet mee te praten. Achterfa misschien, een beetje, maar op het moment zelf niet.
Natuurlijk leg je uit, en benoem je enz. maar op het moment dat je kind zich krijsend aan een schommel vastklampt en ab-so-luut niet van plan is zijn/haar plek op die schommel op te geven voor een ander, dan helpt praten echt niet.
Een enkele keer zal afleiden helpen (he kom snel, de wip is vrij, gaan we er samen op!), maar evenzo vaak zal ook dat 0,0 effect sorteren.
In zo'n geval zit er toch niets anders op dan kind krijsend en wel van de schommel los te scheuren en onder de arm af te voeren? Of blijf je dan net zolang praten tot je kind luistert? Dat laatste is dan weer niet erg eerlijk en begripvol voor het wachtende kind, dat ook geen eindeloos engeltjes geduld zal hebben.

Mijn vraag was zeker geen strikvraag, maar ik denk wel dat je pas weet hoe je er mee om zult gaan als je het 1 of een paar keer meegemaakt hebt. En dat je dan al doende leert wat er bij jouw kind het beste werkt. En dat je dan nog steeds soms gewoon machteloos staat en niet goed weet wat nu eens.

Theorie is leuk en aardig en het is zeker goed om altijd te beginnen met een positief idee van hoe je dingen aan gaat pakken, maar de praktijk is vaak een stuk weerbarstiger.

Herkenbaar

Hier ook twee van die figuren: krijsend op de grond gaan liggen, was na slopen, een van hun kernkwaliteiten. En ook dat uitbrekende zweet, heel herkenbaar. Een enkele keer kwam iemand een preek geven over (het gebrek) aan mijn opvoedkwaliteiten. Tjonge, met mijn man lange periodes in het buitenland, een veeleisende baan en de stres van het boodschappen doen is het een wonder dat ik nooit heel hard met mijn karretje tegen zo een figuur aangereden ben.

hier niet hoor

Zoon van AnneJ hier is Kamp de baas over de gaskraan
maar gelukkig komen ze de scheuren binnenkort wegwerken

Mijk

en

Ik zeg dus zeker niet dat je boos moet worden of straf moet geven. Zeker niet. Maar het is een utopie te denken dat je altijd alles in goed harmonie oplossen, wil ik maar zeggen.

MIJK!

:-)
Hopen maar dat die snel een ander departement krijgt. Hoewel die Groningers zich veel beter gedragen, ik zag ze met zijn allen als protest Zingen.
Hmmmm, die kan ik mijn kinderen misschien nog net meegeven. Ga maar zingen!:-)

In het moment van de actie

Net als Marie, heb ik ook eens de kinderwagen midden op straat op een hellend vlak (nog wel even op de rem), achter moeten laten omdat de 2-jarige richting de sloot rend. Geschokken en met hart in de keel, heb ik de peuter streng toegesproken. De boodschap heeft ze nooit vergeten.
Soms is het onverwachtte en de mate van gevaar bepalend voor hoe boos je reageert. Als je het ziet aankomen reageer je veel kalmer en als een ervaren ouder betaamd, uit het boekje. Dan maakt het niet uit welke visie je nastreeft.
----

In de aflevering van Jo Frost geeft de moeder het meisje met een zwaai een pakje voor de billen. We weten niet of deze hard was of alleen maar waarschuwend theatraal. We weten ook niet hoe moe moeder was en hoeveel keer dochter gedurende de dag al stout bezig is geweest. Op afstand is het toch moeilijker inschatten.

Nog maar eens

Ik had het al even genoemd, maar ben toch wel benieuwd hoe er door de niet-straffers (waartoe ook ik behoor) naar gekeken wordt. Ik 'moet' dus straffen van onze orthopedagoog omdat mijn huidige manier er niet toe geleid heeft dat het gedrag (geweld tegen moeder) niet meer voorkomt. En op school en elders staat immers ook straf op dit soort gedrag en daar is het kind een engeltje. Op slaan, schoppen en schelden staat dus nu als sanctie een dag niet op de pc/iPad. Het is gelukkig nog niet voorgekomen, misschien is de dreiging al genoeg.

bij gevaar

Als er echt gevaar dreigt moet je ook STOP roepen. Dan zeg je niet lief: Sofietje schatje, dat is wel gevaarlijk hoor. Kom maar weer naar mama.
Dan werken je instincten en dan zal er ook vast bij mama SH een oerkreet ontsnappen. Let maar op

Jippox

Ik heb nog nooit zo'n situatie meegemaakt dus dat kan ook ;)

Jippox

Maar nu doe je het toch. Je zegt dat het geen strikvraag was, maar ik wist voor het antwoorden al dat wat ik ook zou zeggen, je mij ervan zou gaan proberen te overtuigen dat het niet mogelijk is wat ik wil. En had ik gelijk?

Ik voed op op mijn manier en tot nu toe werkt dat. En als dat in de toekomst niet werkt, dan niet. Maar daar ga ik me nu echt nog niet druk om maken. Overigens zweer ik op mijn graf dat ik nooit mijn kind met geweld al schreeuwend van een schommel zal trekken. Niet alleen ik heb grenzen maar ook zij en daar overtreed ik één van haar grenzen.

Katniss

Ik weet niet hoe oud jou kind is maar die vraag had ik ook. Als je basisschoolkind nog steeds de emotionele rijpheid van een driejarige heeft en je kunt zaken soms alleen stoppen door ze bij kop en kont te pakken dan gaat er iets niet goed. Daar had ik ook hulp bij gevraagd want ik zag me dat met mijn chronische ziekte en steeds sterkere kinderen niet veel langer volhouden. Helaas hebben wij daar geen goede hulp bij gehad.
Het werd pas beter toen ik meer inzicht kreeg in wat er aan onmacht in mijn kinderen huisde en vooral ook hoe ik daar zelf in het voortraject, school en neutrale niet emotionele bejegening thuis, mee om kon gaan. Bij mijn kinderen, ik weet niet of het voor jou kind geldt, maar hier gold dat wel, dat ik zelf het goede voorbeeld moest geven. Zelf de gaskraan dichthouden en dat benoemen, tekst zoeken bij de emoties die er in je kind omgaan, de spelletjes doen, de oefeningen, de vanzelfsprekende voorspelbare routine. Maar ook speciaal onderwijs, voor mijn dochter ook medicatie. Kinderen actief helpen zich terug te trekken als ze die emoties voelen opwellen. Samen op zoek wat er aan vooraf gaat en daar actie op ondernemen.
En het duurde lang. Maar na de basisschool heb ik ze gelukkig niet meer fysiek hoeven op te pakken. En me wel soms extreem moeten beheersen, maar ze hebben het zelf opgepakt. Tot nu toe zie ik de kwartjes vallen bij mijn kinderen. Ze nemen zelf de verantwoordelijkheid voor hun gedrag en leggen mij uit wat er in hun hoofd omgaat en trekken zich tijdig terug en zoeken zelf balans in hun leven of 'oeps' zijn heftig, dat beseffen ze vanwege te grote drukte.
Ik gaf mijn kinderen de kans om zich te hernemen door mij terug te trekken, door als doelwit te verdwijnen. Mijn zoon noemt mij dan het zwarte gat waar alle energie in verdwijnt. Als een kind al overvol zit kun je geen eisen stellen.
Ik weet niet of ik duidelijk ben, maar ik heb altijd sterk het gevoel gehad dat ze mijn gedrag imiteren. Als ik mij permitteer om ze bij kop en kont te pakken permitteren zij dat ook bij mij. Dat kan niet de bedoeling zijn.

elders en thuis

Elders waren mijn kinderen ook engeltjes maar ze bewaarden hun opgelopen frustratie voor mij omdat ik veilig was. Op school en elders was het gewoon niet veilig, zo simpel was het. Toen de omgeving op school wel veilig werd, werd het thuis zo veel beter! Ze leerden op school dat er wel rekening met ze gehouden werd en hoe zij zelf rekening konden houden met zichzelf en anderen, er werd eindelijk met respect en met begrip met ze omgegaan.
Niet omdat er op school regeltjes zijn maar omdat er op het speciaal onderwijs, waar ook regeltjes zijn, begrip was waar de angst en de paniek van mijn kinderen vandaan kwamen en hoe je daar op school mee om kunt gaan.
School ging mij bellen hoe het met mijn kinderen ging!
Natuurlijk probeerden sommigen mij wijs te maken dat het aan mij lag dat mijn kinderen zich thuis te buiten gingen, dan ben je een slappe moeder, maar zo was dat toch niet. Je bent juist een sterke moeder en je kinderen doen een zwaar beroep op jou juist daarom!
Ze verwachten de hulp die ze nodig hebben van jou, ze demonstreren dat aan jou. Ze moeten alleen nog leren dat jij ze begrijpt, dat moet je soms zelf eerst leren om ze te begrijpen, en dat je dat dan rustig bespreekt en uitpuzzelt wat er aan mankeert. En dan is dat drama niet meer nodig.
Mijn dochter ging mij te lijf. Een driejarig die tegen je knie schopt kun je aan, maar een negenjarige die niet meer ophoudt met krijsen en aanvallen is een drama in drie bedrijven.