Stop Jo Frost!

Maar

Maar ik deed dat niet anders. Pas nu maak je duidelijk dat je wel teruglegt in bed terwijl je eerst zei dat het kind leidt en dat jullie volgen en pas nu zeg je dat je wel van toon verandert en dus afkeuring op gedrag laat zien terwijl je eerst zei dat er andere manieren waren zonder boos te worden. Afkeuring valt onder een vorm van boosheid. Boosheid is niet alleen maar schreeuwen of schelden. Dat wat jij doet doet schat ik in 90% van de ouders.
Alleen noem jij het een natuurlijke/onvoorwaardelijke manier van opvoeden en ik gewoon opvoeden (zoals het komt en zoals het kind is).
Ik ben de eerste, ik schat, 2 jaar nooit echt boos geweest op mijn kinderen.
Ze konden dingen niet, moesten het leren, waren niet "gewoon vervelend aan het doen".
Pas later begrijpt een kind de afkeuring op gedrag, de correctie.
Ik denk dat je je teveel onder een groep schaart die eigenlijk doet wat de meeste ouders vanzelf al doen, zonder keuze, gewoon vanzelf, natuurlijk.

@MamavanSenH

Echt straffen heb ik ook nooit gedaan. Doe ik nog steeds niet.
Eigenlijk op dezelfde manier als jij het doet. Uitleggen tot waar het kind het kan begrijpen en anders de situatie vóórkomen. Zo heb ik dus een tijd gehad dat dochterlief gewoon met mij mee ging als ik naar het toilet ging.

uiteraard

zijn de vermeende verschillen in deze discussie uitvergroot en berusten ze voor een deel op miscommunicatie.
Maar ik snap niet zo goed waarom dat perse (alleen) bij mamavan zou liggen. Ik zou ook zo'n opmerking kunnen maken, dat ik mijn kinderen vrij leidend laat zijn. Als anderen dat heel letterlijk nemen en ervan uitgaan dat bij mij totale anarchie heerst dan ligt dat mi toch echt aan die anderen. Je kunt ook om verduidelijking vragen waar nodig ipv gelijk schieten.

Inhoudelijke discussie

Je blijft maar op de vorm hameren ipv de inhoud. Daar krijg je in regel geen inhoudelijke discussie van hoor...

Uiteindelijk

Maakt het toch niet uit hoe je het noemt. Ik noem het natuurlijk of liever onvoorwaardelijk ouderschap omdat iemand die namen ooit heeft verzonnen en ik me in de punten die daarbij genoemd worden kan vinden.

Als je op google onvoorwaardelijk ouderschap intypt vind je verschillende kenmerken die daarbij horen waarin ik me kan vinden. Daarom benoem ik het even makkelijk in één zin als "wij doen aan onvoorwaardelijk ouderschap" (wat dus ook duidelijke overlappingen heeft met natuurlijk ouderschap met slechts kleine verschillende, de termen kunnen ook wel door elkaar worden gebruikt). Omdat dat makkelijker te vermelden is als "wij doen aan dit, dat zus, zo, dan dit, maar anders weer dat, en als S dit doet dan doen wij dat, etc." Want dan kan ik beter een boek gaan typen .

Verder wil ik nog vermelden dat onvoorwaardelijk ouderschap niet zozeer een opvoedmethode is maar ook wel een visie, misschien vergelijkbaar met een religie. Je gaat uit van een bepaald idee achter de ontwikkeling van kinderen en past je opvoeden naar eigen inzicht aan binnen dat idee/die visie. Wij doen dat op deze manier. En iemand anders kan onvoorwaardelijk ouderschap weer heel anders invullen.

En op zich geef ik toe dat wij daarin vrij radicaal zijn, omdat we die visie uitbreiden met de culturele ervaringen van mijn vrouw. Dus het is een combinatie van meerdere visies van ons samen die we hebben toegevoegd tot een soort multicultureel zooitje waar wij ons beiden prettig bij voelen en waar zowel S als H het tot nu toe goed op doen. Ik zie vrolijke, actieve en gezonde kinderen die zich naar hun leeftijd ontwikkelen zonder opvallende punten en dat lijkt me genoeg voorlopig om ervan uit te kunnen gaan dat hoe wij het doen goed is voor onze kinderen.

Nogmaals: voor ONZE kinderen. Zegt niets over de kinderen van een ander.

Kleine correctie

Toegevoegd = samengevoegd.

'Ik denk dat je je teveel onder een groep schaart die eigenlijk doet wat de meeste ouders vanzelf al doen, zonder keuze, gewoon vanzelf, natuurlijk.'

Juist, helemaal mee eens. Zeker op de leeftijd van kind S.

Fijn dat jullie kunnen verhuizen? Hoe kan dat zo opeens toch gelukt zijn? Waren er kopers voor jullie huis?

Barvaux

Een wonderbaarlijke koper voor ons huis die blijkbaar zo wanhopig woonruimte zocht dat ons huis goed genoeg was . Wel met veel lagere prijs maar goed, als we maar weg kunnen. En wij hebben straks een woning met grote achtertuin, vlak aan een natuurgebied, in een woonwijk met weinig verkeer, veel andere kinderen en een speeltuin direct achter het huis. Veel beter voor ze om op te groeien dan hier .

mama

Wat ontzettend fijn voor jullie! Hoe lang nog? Lekker voor de zomer al over?

Oh wat heerlijk!

Lekker naar buiten! Fijn zeg. Ik moet zeggen na dit draadje geloof ik wel dat jij 30 x redelijk rustig s in haar bedje kan leggen. Ik vind het heel leuk dat je hier toch iedere x terug komt en het communicatieprobleem ook een beetje bij je zelf legt. Wat veel mensen die hier in jouw ogen wat feller reageren volgens mij ook willen zeggen is:

Gun jezelf de ruimte om als ze wat ouder zijn het anders te doen dan je nu denkt. Dat gebeurt iedereen en dat is niet erg. Je doet je best zoals de meeste mensen maar aanvaard dat je af en toe de mist in gaat en dat wat nu werkt in de toekomst misschien niet werkt. En dat mag...

Mijk

Snel!

We kunnen als alles meezit voor het eind van de maand in ons nieuwe huis. We zijn deze week gaan bezichtigen en de voorlopige datum dat we erin kunnen stond op 1 april maar word waarschijnlijk eerder.
Dus we zijn al alles aan het inpakken, alleen wat we echt nog nodig hebben zit nog niet in dozen maar de rest is allemaal al klaar om te verhuizen.

gut wat leuk

en weet je... als ik je gekend had was ik nu komen helpen inpakken! Zo ben ik dan ook wel weer

@mijk

Doe ik hoor, alleen komt dat misschien niet altijd duidelijk over.
Hoe het nu gaat werkt voor onze kinderen op dit moment. Tenminste voor S, over H kunnen we nog weinig zeggen. Wat in de toekomst gaat werken moet de toekomst uitwijzen. Dat ligt eraan hoe ze zich ontwikkelen.

Hulp

Is altijd welkom . S haalt de dingen sneller uit dozen dan dat ik ze erin kan doen want alles wat uit de kasten komt en in de dozen gaat is reuze interessant . Inpakken beperkt zich nu tot de 2 uurtjes dat ze 's middags slaapt.

O gefeliciteerd!

Heerlijk een huis met een tuin en al die extra's.
Wat een geluk dat je onverkoopbare huis ineens toch verkocht is!

speciaal voor de moedervansenh

Gefeliciteerd met je nieuwe woning. En dat je niets voor elkaar krijgt als S wakker is is heel normaal. Zie het bijgevoegde filmpje. Ik word zo vrolijk van dat filmpje met zo'n behulpzaam meisje. Het is zo herkenbaar.

MoedervanSenH

Allereerst gefeliciteerd met de verkoop van jullie huis. Dat is een zorg minder en als ik lees waar jullie gaan wonen, zal dat zeker heel fijn gaan worden. Het is jullie gegund .

Maar nu toch weer even naar de discussie:

Jij: Ik noem het natuurlijk of liever onvoorwaardelijk ouderschap omdat iemand die namen ooit heeft verzonnen en ik me in de punten die daarbij genoemd worden kan vinden.

Het is natuurlijk prettig als je bij zoiets moeilijks als opvoeden herkenningspunten vindt waar je je goed bij voelt, maar om eerlijk te zijn vind ik het best apart dat die opvoedstijlen deze namen gekregen hebben. Ik denk dat uiteindelijk je kinderen je opvoedstijl nog het beste van een naam zullen kunnen voorzien. Zij ervaren die opvoeding tenslotte zelf. Zo ervaarde ik de opvoedstijl van mijn vader als autoritair. Hij zal zeggen dat dat onzin is. Hij ervaart dat niet zo.
Ik denk dat de meeste weldenkende ouders hun best doen om de opvoeding zo natuurlijk mogelijk te doen en is de liefde voor hun kinderen onvoorwaardelijk. Maar ik denk dat de meeste ouders wel een paar voorwaarden stellen aan hoe ze graag willen dat hun kind zich moet gedragen. Jij geeft aan dat je dat ook doet. Je kinderen mogen niet zelf weten of ze uit hun bed gaan 's avonds en ze mogen vast ook niet zelf weten of ze wel naar school gaan later. Je ontkomt bij de opvoeding niet aan een verdeling in gewenst en ongewenst gedrag en ook niet aan aanduidingen als niet makkelijk en wel makkelijk. Ik vind het een beetje struisvogelpolitiek om dat soort termen maar te omzeilen en daar een en al positief over te doen. Dát vind ik nou niet natuurlijk. Je bent als moeder ook maar een mens en je mag iets best wel eens als negatief ervaren van je kinderen.

Als je je kinderen altijd maar pampert met alleen maar een positieve benadering zonder een negatief en onvertogen woord, dan krijgt kind op school en bij een latere werkgever de schrik van zijn leven. Kinderen moeten leren met teleurstellingen en tegenslagen om te gaan. Je stem dus een keer een klein beetje verheffen omdat nu eindelijk wel eens duidelijk mag worden dat kind zijn bed niet meer uit mag komen, is niet erg.

Met negatief bedoel ik uiteraard niet moedwillig afkraken, of onaardig doen of iets dergelijks.

Wat ik me afvraag: je legt uit hoe je een situatie als het afknippen van plantjes analyseert en oplost. Staat dat dan nooit in de weg dat je soms echt snel en stevig moet ingrijpen? Als je kind bijvoorbeeld de weg over wil rennen, dan móet je toch wel eens even stevig optreden? Dan kun je niet eerst rustig de situatie overdenken, dan moet het nu, meteen en met een stem die geen twijfel laat bestaan over dat nee nee is.

Mooi voorbeeld van die bloemen

Ik snap nu veel beter hoe jij erin staat. En dat verschilt niet echt met de opvoeding van mijn kinderen toen ze 2 jaar oud waren.

Fijn, dat huis.
Eén tip: verander je naam hier. Niet omdat die te lang is (hoewel die inderdaad lastig is) maar voor de herkenbaarheid. De wereld is klein. Het halve forum weet hoe H voluit heet. En in een nieuwe buurt zou je zomaar herkend kunnen worden.

ik kan het niet meer volgen

Even 2 quotes van je, mama van s en h:

"en dat er maar meteen vanuit word gegaan dat ik makkelijke kinderen heb. Want wie zegt dat S makkelijk is?"

"Dus inderdaad, ouders die aan natuurlijk of onvoorwaardelijk ouderschap doen, inclusief ik, hebben makkelijke kinderen omdat we er zelf bewust voor kiezen om ze zo te zien."

Ja wat is het nou? Maak je het jezelf niet gewoon heel moeilijk op deze manier?

Enfin. Om dan nog inhoudelijk te discussiëren: het voorbeeld met de bloemen vind ik een non-voorbeeld. Ik geloof niet dat er ouders boos worden of straf geven wanneer een peutertje zoiets doet, dus volgens mij reageren zo'n beetje alle ouders zoals jij doet.
Wel vind ik dat juist door je te verplaatsen in een kind, je het voor kunt zijn dat een 2 jarige bij een schaar kan. Nu zou ze in dit geval die bloemen dan vast wel geplukt in plaats van geknipt hebben, maar een volgende keer kan ze ook bedenken om de nagels of haren van haar broertje eens bij te knippen...

Graag zou ik horen wat je als onvoorwaardelijk ouder doet in de volgende situatie (die zich wellicht heel binnenkort in jullie nieuwe buurt wel eens voor zou kunnen doen):

Jouw kind zit op de schommel, een ander kindje staat te wachten op zijn/haar beurt. Je geeft aan dat je kind nu plaats moet maken voor dat andere kind. Jouw kind weigert de schommel te verlaten en wordt driftig.

Of: jouw kind staat te wachten terwijl een ander kind op de schommel zit. Jouw kind vindt het wel erg lang duren en besluit het proces te versnellen door het andere kind ruw van de schommel te duwen.

Hoe ga je daar dan mee om?

Wil je

Dat laatste weten vanuit interesse hoe ik het zou doen of is dit een poging om mij in de knoop te werken zodat ik ga toegeven dat mijn manier niet altijd zal werken?

Want in dat laatste geval ga ik niet antwoorden. Ik heb mezelf en onze manier van opvoeden nu vaak genoeg moeten verantwoorden en daar stop ik mee.

nou

Het was een serieuze vraag omdat ik oprecht benieuwd ben hoe je dat dan ziet/aanpakt.

Maar als je denkt dat mijn doel is om je een uitspraak uit te lokken waar ik je vervolgens op af kan rekenen, dan moet je vooral niet antwoorden. Zo zit ik trouwens niet in elkaar. Ik zie dit forum als iets waar je van elkaar kunt leren, op alle mogelijke manieren. Danwel door dingen eens op een andere manier te bekijken, danwel door juist bevestigd te worden in hoe je iets doet (of laat).

En, ik vind zeker niet dat je je hoeft te 'verantwoorden', ik zie het als een discussie, een uitwisseling van ideeën. Daarin kun je het dus ook geheel oneens zijn (wat ook weer leerzamer is dan het altijd allemaal eens zijn trouwens) waarmee het ene nog altijs niet beter of slechter hoeft te zijn dan het andere.

Dus ja, ik hoor graag je antwoord.

Oké

Sorry. Ik krijg inmiddels het gevoel dat vrijwel iedereen het hier er over eens is dat onze manier nooit kan werken dus het voelde een beetje als een soort "testvraag".

"Jouw kind zit op de schommel, een ander kindje staat te wachten op zijn/haar beurt. Je geeft aan dat je kind nu plaats moet maken voor dat andere kind. Jouw kind weigert de schommel te verlaten en wordt driftig."
Rekening houden met een ander is één van de belangrijkste principes die ik haar mee wil geven en een situatie als dit zou ik zien als de perfecte "les". Ik zou haar uitleggen dat het andere kindje ook wil schommelen, een afspraak maken wanneer zij weer mag, eventueel samen met dat kindje (bijvoorbeeld als dat kindje klaar is) en haar daarna rustig van de schommel tillen. Vervolgens, afhankelijk van hoe ze dan reageert, zou ik met haar nog eens het gesprek aan gaan over hoe fijn schommelen is en hoe aardig het van haar is dat het andere kindje nu ook kan schommelen. En dat delen bij spelen hoort. Dit is geen ongewenste situatie, maar een les. Die de eerste keer dat dit voorkomt niet meteen goed opgepakt zal worden maar waar ze wel heel veel van zal leren. Straffen, hard zijn of boos worden vind ik hier niet nodig.

"Of: jouw kind staat te wachten terwijl een ander kind op de schommel zit. Jouw kind vindt het wel erg lang duren en besluit het proces te versnellen door het andere kind ruw van de schommel te duwen."
In dit geval zou ik naar haar toe gaan, haar vertellen dat het niet leuk is dat ze dat kindje heeft geduwd omdat het nu pijn heeft en haar vragen (afhankelijk van hoe goed ze dan kan praten) waarom ze dat deed. Ik weet wel waarom ze het deed, maar door haar het zelf te laten uitspreken word het een communicatie tussen ons beide en dat vind ik belangrijk. Als het andere kindje dat wil zou ik hem of haar erbij roepen en S laten zien hoe dit samen opgelost kan worden. Ruzie is menselijk, je excusus aanbieden en een ander vergeven ook. Daarna uitleggen dat ze in plaats van duwen ook kan vragen of ze op de schommel mag en haar dat dan ook laten doen (nogmaals, als ze kan praten). Als het andere kindje dan nee zegt is dat voor haar een lesje omgaan met teleurstelling. En als dat kindje ja zegt is het voor haar een duidelijkheid dat je met vragen meer bereikt dan met duwen. Dus opnieuw: een les, voor mij geen reden tot straf omdat ik denk dat ik met enkel de les al bereikt heb wat ik wil, namelijk begrip. En dat nog eens straf of boos zijn erbovenop daar niets aan toevoegt.

ja of afleiden

Als dat niet werkt kun je ook nog afleiden. Ik had altijd iets lekkers bij me en dat kon ik dan ostentatief staan uitpakken. Waarna kind hopelijk van de schommel zou springen om naar mij toe te gaan. Je probeert eens wat.

Jippox

Om welke leeftijd gaat jouw voorbeelden? Vanaf een jaar of 3/4 zou ik er niet zo dicht bijstaan eigenlijk. Hier speelden ze toen al buiten en zochten ze het zelf uit. Ik kan me niet herinneren dat er ingegrepen moest worden eigenlijk. Dit lijkt me trouwens ook een vorm van natuurlijk ouderschap...

mama

Kun jij geen enkele situatie verzinnen waarin je straf zou geven of boos zou worden (denk aan het meerdere malen gedrag laten zien wat jij niet wil of waar er geen rekening wordt gehouden met anderen en hun behoeftes en gevoelens)?