Stop Jo Frost!

Half a twin

'Wat een waarheid die je hier schrijft. Als kersverse moeder wilde ik het allemaal goed doen en luisterde naar de (ervarings)deskundigen. O wat zou ik de babytijd van allebei mijn kinderen graag overdoen met de kennis van nu. Wat meer afgaan op mijn eigen gevoel en wat minder luisteren naar de dwingende adviezen van de deskundigen.'

Ach maar een ander kind wil weer andere dingen... over een x aantal jaar krijgen we kleinkinderen en dan zie je je eigen kind wéér al die fouten maken maar nee, wij mogen er niets van zeggen want dan zijn wij die 'ervaringsdeskundigen'. We moeten het onze kinderen en schoonkinderen ook weer zelf laten uitzoeken. Ik denk dat ik maar niet al te vaak langs ga omdat ik dan mijn tong moet afbijten

Hortensia

Voor de duidelijkheid: wij hebben alleen een tuigje gebruikt in de kinderstoel (daar is het opeens ook weer heel normaal, waarom op straat niet?).

Ik weet alleen wel dat je sommige kinderen (niet die luiwammesen van mij) moet laten lopen om hun energie kwijt te laten raken. Als je die exemplaren vast zet in de kinderwagen of in draagdoek dan is het een hel thuis

ah, dat is flauw

#225, zo moet je dat niet zeggen tegen mamavanSenH, zo jaag je haar weg en krijgt ze (weer?) een rotgevoel van dit forum.

MamavanSenH, op het balkon zitten om de kinderen maar niet te horen zou ook niet mijn methode zijn hoor. Misschien (hopelijk) was Barvaux wel vergeten te melden dat ze in dat geval ten einde raad was met een huilende baby, en was het niet haar dagelijkse methode om 'even geen baby' te horen. Verder is Barvaux vrij scherp in haar uitspraken hier en daar, en zit er ook nog wel eens een tikkeltje overdrijving bij als ik mij niet vergis. Jij schrijft dat je ook nog een vorm van autisme hebt en dan kan ik me voorstellen dat je de nuances in de dialogen moeilijk oppikt (het is toch al lastig zo op internet, zonder non-verbale signalen).

ah, ziejewel

Barvaux heeft al gereageerd....

Barvaux

Dat is nou zo jammer van dat hele opvoeden, net als je denkt: "hé verrek, ik begin het nu toch een beetje in de vingers te krijgen!" zijn de kinderen al weer groot

Barvaux, lol

"Ach maar een ander kind wil weer andere dingen... over een x aantal jaar krijgen we kleinkinderen en dan zie je je eigen kind wéér al die fouten maken maar nee, wij mogen er niets van zeggen want dan zijn wij die 'ervaringsdeskundigen'. We moeten het onze kinderen en schoonkinderen ook weer zelf laten uitzoeken. Ik denk dat ik maar niet al te vaak langs ga omdat ik dan mijn tong moet afbijten ;)"

Waarschijnlijk helemaal waar! Alhoewel ik mijn ouders ervan verdenk dat ze zich inhouden om opmerkingen te maken over waar ze het niet mee eens zijn:-)

Jippox

Haha en ja en dan komen er weer andere problemen met precies dezelfde gevolgen. Net als je het door hebt komen ze weer in een andere fase en nog wat later zijn het pubers...

Ik had het al eerder gezegd, ik heb nooit geweten waarom een kind van mijn huilde. Ik was jaloers op moeders die in een andere kamer zijn als hun kind begint te huilen en dan zeggen: oh die heeft een vieze luier, ik ga zo wel even kijken. Ik kon dat niet, misschien was kind wel uit het bedje gevallen? Geen idee, ik moest dus altijd gaan kijken toen het baby's waren.

Jippox

"Dat is nou zo jammer van dat hele opvoeden, net als je denkt: "hé verrek, ik begin het nu toch een beetje in de vingers te krijgen!" zijn de kinderen al weer groot ;-)"

Of je krijgt een tweede, derde of vierde kind dat weer een heel ander kind blijkt te zijn en waarbij eerder beproefde strategieën niet blijken te werken.

Skik

Onderzoek gaat over babys van drie weken!

Ik heb op dit forum (en ik draai al heel lang mee) nog nooit iemand zien schrijven dat je zulke jonge babys moet laten huilen en vaste schema's moet hanteren. Integendeel, ouders vinden hier meer positieve steun en tips hoe naar het kind te kijken dan op het consultatiebureau.
Het dragen is in Nederland wat minder de gewoonte. Moet kunnen.

Ik heb de slaapmethode ook ooit toepast. Kind was toen 1,5 jaar.
Bij hetzelfde kind ben ik een paar dagen 's nachts naast gaan liggen (op de grond, kind in bedje). Andere oorzaak, andere oplossing. Beide keren werkte de oplossing prima. Als ik ze had omgedraaid, had het niet gewerkt. Dan had ik de oplossing onvoldoende afgestemd op de situatie.

Leeftijd

De discussie is ook wat warrig omdat het soms gaat over kleine baby's en dan weer over peuters of over oudere baby's. Dat maakt echt een groot verschil.
Als ik het heb over slaaptraining of iets dergelijks dan bedoel ik met peuters.
Mijn babies sliepen in het begin ook bij ons in de kamer en we lieten ze 's nachts niet lang huilen. Zo rond een jaar gingen ze dan op hun eigen kamer slapen. Ik zou een kleine baby ook niet vlug uren laten huilen. Mijn kinderen waren echter ook geen huilbaby's. Een kennis had een baby die bijvoorbeeld letterlijk minstens 12 uur per dag huilde. Of ze het kind nou vast had of in een wiegje legde niks hielp. Zij heeft mij wel eens verteld dat ze soms inderdaad uit wanhoop maar het kind in het bedje een uur liet huilen en dat zij dan met oordopjes in de woonkamer zat. Niemand zal zeggen dat dit pedagogisch verantwoord is maar tegelijk kan ik me haar wanhoop heel goed voorstellen. Ontzeggen van slaap is niet voor niks een vorm van marteling en na maanden nauwelijks geslapen te hebben ben je als ouder zo uitgeput dat je waarschijnlijk niet altijd meer verantwoord kan reageren. Overigens is het bij deze kennis allemaal prima afgelopen. Kind is inmiddels al 10 en het gaat prima. Er is overigens geen tweede meer bijgekomen wat ik me kan voorstellen.

Verder moet het ook bij je passen. Mijn nichtje is nogal van de regels en die is dol op Gina Ford methode (= alles altijd volgens een bepaald schema doen op een bepaalde tijd). Past goed bij haar en blijkbaar ook bij haar kinderen want die doen het uitstekend. Bij mij zou dat niet passen. Ik zou zenuwachtig worden van dat gedoe op de klok. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden.

de weg hoeft ook niet altijd speciaal naar Rome te leiden!

Peuters

Met mijn peuters had ik nooit noemenswaardige strijd. Ze sliepen wel eens moeilijk of wilden niet eten, maar met een beetje berusting mijnerzijds of humor en afleiden kwamen wij prima de dag door. Het echte opvoedwerk kwam daarna pas, toen bleek dat mijn kinderen van het vasthoudende soort zijn. Met de jongste heb ik daar nog steeds geen modus in gevonden. Mijn softe manier, meeveren, consensus zoeken, loslaten (dat laatste kan niet altijd), blijkt niet te werken. Dus, zegt de pedagoog, ik moet strenger worden. 1 keer waarschuwen en dan een sanctie! Na dat advies hebben we nog geen aanvaring gehad, maar ik zie het met angst tegemoet. Ik moet dan ook nog een straf opleggen die haar het meeste treft (buitenspelen, iPad of snoep). Hopelijk hebben de buren oordopjes ;-(

Groot met gevolgschade van klein

Dat is nou zo jammer van dat hele opvoeden, net als je denkt: "hé verrek, ik begin het nu toch een beetje in de vingers te krijgen!" zijn de kinderen al weer groot

Inderdaad ze zijn al weer groot. Maar met de kennis die ik nu heb zou ik niet meer gaan proberen om een kind van twee en een half uit te leggen dat het beter is om door je neus te ademen. Dat was volgens de deskundigen de manier om mondademhaling af te leren. Nu zou ik met mijn vuist op tafel slaan en een verwijzing naar KNO EISEN!!!! Nu zijn de amandelen pas geknipt toen ze bijna 6 was, terwijl dat met anderhalf jaar al had moeten gebeuren.
Dochter zit nog steeds met de gevolgschade van toen, moet nu een zwaar belastende beugel met slotjes met blokbeugel en petje en elastiekjes en dan liefst meer dan 17 uur per dag dus ook naar school. Iets waar een puber niet echt voor te porren is. Daar komt het dwingen dus weer om de hoek kijken, als ze ooit van die openhangende mond af wil dan moet die beugel gedragen worden. Dus wij discussiëren heel wat af.

MammavanSenH

Jij: Overigens zijn ze er dus echt hoor, ouders die menen dat je een huilende baby vooral niet moet troosten want dan verwen je ze. Meestal zijn die van de wat oudere generatie. Mensen die zelf inmiddels volwassen kinderen hebben en klagen dat met de huidige "zachte" aanpak de maatschappij "naar de klote gaat" omdat je door veel aandacht en troosten nooit goed gesocialiseerde kinderen gaat krijgen. Inclusief mijn moeder die als S is gevallen gewoon roept "niet troosten hoor, laat haar maar, daar word ze hard van".

MammavanSenH, nu heb je het denk ik over een generatie die vermoedelijk niet meer meeschrijft op Oudersonline:-) Ik ben 54 jaar en was een softie. Bij iedere piep en zucht kwam ik in beweging. Ik liet mijn kinderen aanvankelijk nooit alleen in slaap vallen. Ik bleef erbij tot ze sliepen. Dat kon soms héél lang duren. Met de ervaring die ik daarmee opdeed, moest ik uiteindelijk constateren, dat deze methode op de lange duur tegen mij, maar vooral ook tegen het kind werkte. Kind bleef hierdoor zo op mij gericht, dat het alleen daardoor al niet vlot in slaap viel. Ik ben uiteindelijk dus toch maar even 'hard' geweest en heb ze geleerd dat ze alleen in slaap moesten vallen. Ik weet niet of jij wel eens naar Oprah hebt gekeken, of dat je daar te jong voor bent, maar Oprah besteedde een keer aandacht aan het fenomeen van ouders die hun kind nooit alleen lieten. Zelfs kinderen van 7 jaar eisten dat hun moeder bij ze kwam liggen tot ze in slaap vielen. Als je kinderen dus altijd maar laat bepalen hoe ze het graag willen zien, kun je rare extreme situaties krijgen.
Verder had ik een draagdoek (ja ja, die hadden ze toen al) en een draagzak. Verder een arm, waar ik dochter op rondsjouwde. Ik heb er nog last van in de vorm van een pijnlijke pols. Mijn oudste dochter heb ik heel wat keer heen en weer gereden over een bobbel in de huiskamervloer. Daar werd ze lekker rustig van. Ik ben hier uiteindelijk mee gestopt toen ik merkte dat ze daar geen voordeel meer van had, maar wel van de rust van haar eigen kamertje.
Ik weet niet hoe oud jouw moeder is, misschien nóg ouder dan ik en wie weet komt zij nog uit de tijd dat regelmaat belangrijker was dan naar behoefte reageren. Je moeder is daarmee niet dé maatstaf van de ouders die nu volwassen kinderen hebben. Ik heb ook volwassen kinderen.

Jij: De mens behoort overduidelijk tot de dragers (kijk bijvoorbeeld naar de melksamenstelling). Maar wij gedragen ons vaak als verstoppers: we leggen de baby in een eigen bedje in een andere kamer, en we verwachten dat hij zich een paar uur stil zal houden. Wíj weten namelijk dat hier geen roofdieren zijn en dat de baby veilig is in zijn eigen bedje… maar de baby weet dat niet! Een baby is een bundeltje impulsen, reflexen en instincten. Dat wij de laatste paar eeuwen geen roofdieren meer in onze omgeving hebben, kan een baby niet weten. Op het moment dat hij ‘veilig’ in zijn bedje ligt, is er voor hem iets helemaal mis: zijn moeder is er niet om hem te beschermen en dus is hij onveilig! Groot Alarm! Mama, waar ben je?... Iemand die bezig is met Natuurlijk Ouderschap zal een baby nooit lang laten huilen. Het kindje slaat alarm, en om te zorgen dat het vertrouwen krijgt in de ouders, reageren zij op het alarm. Ze weten dat een baby instinctief bij de ouders wil zijn.

Ik reageer nadat velen al gereageerd hebben. Misschien ook al op bovenstaand stuk. Je zegt "Iemand die bezig is met Natuurlijk Ouderschap zal een baby nooit lang laten huilen." Daar bedoel je jezelf dus ook mee waarschijnlijk. Weet je, ik heb mijn opvoeding nooit een naam gegeven. Ik noem het nu met terugwerkende kracht 'Met de beste bedoelingen Ouderschap' en 'Ik deed maar wat Ouderschap'. Ik was er al snel achter dat het lezen van boeken interessant was en soms ook nuttig, maar dat je vooral je eigen weg moet zoeken en daar het beste van moest zien te maken. Ik gun je jouw kijk op het ouderschap. Als ik eerlijk ben word ik er een beetje iebelig van hoe je erover praat. Maar dat mag. Ik hoef het niet overal mee eens te zijn.

Paradox

Dat vind ik wel vermakelijk. Moeder van SenH bekent zich tot een vorm van autisme maar vervolgens ontleden deelnemers die op haar reageren haar teksten tot op het detail en letterlijk en geven haar niet de kans om er ook wat omheen te filosoferen want je moet het wel precies zo zeggen en precies reageren zoals reageerders het neerzetten en bedoelen. Ook wordt ontkend dat er in de historie van de opvoeding een vergelijking is in 'natuurlijk' en westers ouderschap en dat we die hele golf aan attachment parenting hier vanzelfsprekend achter de kiezen hebben. Adviezen van gedwongen rust en regelmaat worden NOOIT gegeven, ook niet door de vorige generatie. En dat indianen maar in het bos moeten blijven als ze zaken hier opvallend anders vinden.
Wow.

Barvaux

(mbt #228)
In de kinderstoel of aan de wandel met een tuigje, och, het ene kind heeft dit nodig, het andere kind dat. En bij weer een ander kind werkt het juist averechts. Dat bepaalt de ouder zelf, en niet de omgeving, laat staan wildvreemden die zien dat iemand een tuigje aanbiedt (looptuig, kinderstoeltuig, whatever ) en daar meteen een mening over hebben.

Ik denk dat we het wel met elkaar eens zijn ;-)

Jippox #231

Toch maar een nakomertje maken om al onze ervaringen om te zetten in De Perfecte Opvoedkunst?

(probleem: ik geloof dat mijn eierstokken over de uiterste houdbaarheidsdatum heen zijn )

Hortensia

Jaaa, ik zou het soms best willen. Maar ik heb er al 4 en weet dus hoe lastig het is om ze ook allemaal de nodige individuele aandacht te geven, 2 van de 4 waren serieuze huilbaby's die pas door gingen slapen na een jaar of 3 en ik denk niet dat mijn oude uitgeputte lijf dat nog een keer trekt, èn ik heb geen baarmoeder meer. Vooral dat laatste staat e.e.a. in de weg geloof ik

Maar goed, ik heb nog zat opvoed gedoe te gaan. Kinderen zijn 14, bijna 11, 8 en 6 dus ik ben nog lang niet klaar. Maar als ik terugdenk dan geloof ik niet dat er veel dingen zijn die ik heel erg anders zou doen. Niet dat ik het allemaal zo perfect heb gedaan hoor, zeker niet. Maar ik ben vooralsnog reuze tevreden met het resultaat.

Kortgeleden sprak ik een docent van mijn oudste zoon en die was heel lyrisch over hem "wat een fijn mens!" zei ze o.a. over hem. Niet dat dat dan dankzij mijn opvoeding is (dat idee leer je na een paar kinderen wel af), maar in ieder geval dan toch ondanks: dan doe ik vast niet alles verkeerd denk ik dan maar.

@Kaaskopje #240.

Dat onderste wat jij nu van mij quote zijn niet mijn woorden. Dat was een stuk tekst van een website waar ik veel aan gehad heb en waar ik het inderdaad mee eens ben, maar het is niet mijn tekst.

200+ reacties

Ik heb me net door de 200+ reacties van dit draadje heen geworsteld en wat ik mis is het idee dat de opvoeding ook vooral bij het kind moet passen.

Ik heb 3 kinderen. Bij nr 1 was het zoeken naar een goede methode, maar die werd gevonden. Na nr 1 wist ik precies hoe ik het bij nr 2 zou doen. Ik had immers geleerd van mijn fouten: slapen lekker bij papa en mama in de buurt. Overdag in de woonkamer en 's nachts bij ons in bed.

Helaas bleek nr 2 een heel ander kind te zijn. Lekker bij mama in de armen in slaap vallen? Slapen in een omgeving waar licht/geluid was. Echt niet! De wereld was veel te interessant en dan werd er helemaal niet geslapen. Terwijl dat wel erg nodig was. En dus sliep kind helemaal moederziel alleen in een eigen kamer. Zielig, nee, niet voor dit specifieke kind.

Bij nr 3 dacht ik het nu toch echt wel te weten we konden immers linksom of rechtsom. Maar helaas, nr 3 bleek weer een heel ander kind te zijn met een hele andere gebruiksaanwijzing. En na wat puzzelen hebben we die ook weer gevonden. Althans op sommige punten. Op andere punten blijven we stoeien. Vooral ook omdat een gezin ook nog eens verandert. En wat bij nr 1 een goede optie was (tuurlijk schat ga jij zelf maar een half uur pielen om je sokken aan te trekken dan gaan we wel wat later boodschappen doen) was bij nr 3 geen optie meer (mama gaat nu je sokken aantrekken want we moeten nu nr 1 naar school brengen)

Moraal van het verhaal. Opvoeden is in feite een heel groot experiment waar iedere ouder zijn weg in moet zien te vinden. Omdat je ergens mee moet beginnen zal iedere ouder beginnen met een soort 'standaard' opvoeding. Of dat nu het strafstoeltje en het in slaap laten huilen is of het 24/7 bij je dragen.

Soms matchen kind en methode goed. Maar soms ook niet. Maar het lijkt me waanzin om te zeggen dat de ene methode beter is dan de andere. Het enige wat je daarmee bereikt is dat je andere ouders onzeker maakt over hun eigen opvoeding.

ik snap het niet

Als een babietje een bundeltje reflexen, impulsen en instincten is dat niet weet dat er nu geen roofdieren meer zijn, dan wisten ze toch ook niet dat die er wel waren?

De info over cortisol gaat de groei tegen klopt ook niet helemaal. Even heel simpel gezegd: cortisol zorgt oa voor alertheid en wordt aangemaakt onder invloed van licht, ook kunstlicht. (die lamp aan in de kamer, je kinderen naar bed laten gaan wanneer zij willen is dus niet altijd handig). Als cortisol daalt, stijgt melatonine en word je slaperig. In de vroege morgen daalt de melatonine weer en stijgt de cortisol en kun je de dag weer tegemoet.

De zin in het bericht dat een ouder die natuurlijke opvoeding aanhangt nooit zijn kind zal laten huilen vind ik oproepen tot schuldgevoel naar ouders met huilende kinderen. Soortgelijk: echte kerels huilen niet. Ik zal het verkeerd interpreteren, maar zo komt dat over.

moraal

Ja, heb ook twee kinderen die echt heel verschillende dingen nodig hebben.
Maar in feite bevestig jij, Hanne, toch juist de stelling die oa mamavanSenH hier verdedigt; volg je kind.
Dat is juist wat mi mist in al die algemene opvoedadviezen. Het heeft weinig met specifiek kind te maken. Die algemene adviezen hebben mij iig wel eens onzeker gemaakt, kan me niet voorstellen dat ik de enige ben.

Zo heb ik me ooit laten wijsmaken dat een stickersysteem zo leuk motiverend kan werken bij bijv zindelijkheidstraining. (Het woord training alleen al..) kan best bij sommige kinderen, mijn kind kreeg prompt een terugval van enkele maanden toen ik dat voorzichtig ging toepassen, en hij was net lekker bezig. Zo kan ik nog wel tig voorbeelden noemen.
Mijn moraal is echt; blijf bij jezelf, ik vind dat dat te weinig gepropageerd wordt.

maar Astrid

Je kind laten huilen zorgt toch nogal voor 'echte kerels huilen niet'?

Ik heb er geen enkele moeite mee dat ouders hun kinderen laten huilen en kan me er vanalles bij voorstellen, maar heb er wel moeite mee als het gepropageerd wordt of als het als onvermijdelijk wordt neergezet.

Rome

Ik vind die opmerking van RK dat niet alle wegen naar Rome hoeven te leiden een hele goede. We volgen verschillende wegen, maar we willen tegelijkertijd ook naar verschillende plaatsen toe. Ik geloof dat, tot nu toe, de westerse samenleving de beste plek is om in te leven. Dus ik voed mijn kinderen volgens westerse waarden en normen op: ik wil immers graag dat ze zo goed mogelijk in deze samenleving kunnen functioneren en zich er ook thuisvoelen. Een maatschappijkritische ouder zal misschien andere doelen nastreven. En daarbij de nadruk leggen op andere waarden en karaktereigenschappen. En verder vind ik het helemaal niet schokkend als een ouder iets anders gaat doen met een huilend, maar slaperig kind in een veilig ledikantje. Als wij te lang blèrden, werden we door moeder of vader met kinderwagen en al buiten gezet. Dan konden ze gewoon rustig doorwerken. Ik voel me niet getraumatiseerd hoor, alhoewel ik het zelf anders zou doen. Binnen bepaalde grenzen geloof ik niet zo in goed en fout in opvoedingsland. Al die verschillende onderzoeken die elkaar tegenspreken zeggen toch genoeg?

mamavansenh

Weet jij wat een lutjepotje is en wat vind je daarvan?