Stop Jo Frost!

En dan weer terug bij Jo Frost

Ik denk dat we het er uiteindelijk allemaal over eens zijn dat je je kind volgt en opvoed op een manier die bij het kind past. En dan komen we terug bij "stop Jo Frost", want zij doet dat niet. Zij kent een stuk of 5 methodes die ze op elk kind loslaat zonder het kind te kennen. En uiteindelijk was dat volgens mij waar dit topic in eerste instantie om draaide.

@Barvaux: ik moest het even googlen. Ja, ik ken het, wist alleen niet dat het zo heette. En wat ik ervan vind? Tja, dat weet ik niet zo. Een konijnenhok voor baby's. Denk niet dat ik met een prettig gevoel mijn kind daarin zou leggen.

@ sarah

Ja, ik verdedig de stelling 'volg je kind', maar ik kan me niet vinden in de stelligheid waarmee de mamavanSenH haar methode (kind nooit laten huilen) verdedigt.

Niet laten huilen is een methode, niet dé methode. Prima als jij en je kind zich daar prima bij voelen, maar presenteer het niet als dé methode. Als je echt uitgaat van de behoefte van het kind kan je niet tegelijkertijd roepen dat je x of y (niet) moet doen.

Mijn kinderen zijn inmiddels ouder. En nogsteeds zitten er grote verschillen in wat ze nodig hebben. Waar de een behoefte heeft aan bescherming en koestering en handje gedurende weg heeft de andere juist behoefte aan 'daar is de stip aan de horizon zoek zelf maar uit hoe je er komt'. Ga ik dat zelfde kind proberen te troosten als dingen niet lukken sta ik met een spartelend worstelend kind. Inmiddels figuurlijk worstelend, maar als baby/peuter letterlijk worstelend.

Ik kan dus niet zeggen dat 'een kind niet laten huilen' beter of slechter is dan 'een kind wel laten huilen'. Juist omdát ik naar mijn kind luister.

Jo Frost

goed idee om daarop terug te komen. Tja, zoals ik eerder al zei vind ik dat programma toch een vorm van leedvermaak of ramptoerisme. Dat mevrouw Frost maar een paar strategieën hanteert is op zich niet vreemd, zij komt in het programma de ergste brand blussen en het hele traject wat daarop volgt zien we niet.

Paradoxale genoegens

Wie bedenkingen heeft ten aanzien van de stijl waarin hij is opgevoed, krijgt In een vrij land als dit ruimschoots de kans het zelf anders te doen. Je kunt er natuurlijk zoveel woorden aan besteden als je wilt, maar het is en blijft in principe slechts een kwestie van doen.

Het lijkt me een natuurgegeven, dat het opvoeden een mens voortdurend nadrukkelijk herinnert aan zijn eigen jeugd. Dat kan erg confronterend zijn voor wie als kind is mishandeld.

Lukt het diegene zijn eigen kroost een betere jeugd te bieden, dan kan juist het contrast tussen toen en nu het geleden leed extra benadrukken. Voorwaar een paradoxaal genoegen! Zegt men daarom ook wel dat mishandelde kinderen ‘levenslang’ krijgen?

Het vergt heel wat reflectie en levenskunst om vooral ook de positieve lessen te trekken uit een problematische achtergrond. Al is het wel heel fijn om door je medemens te worden getroost; het slachtofferschap zelf biedt helaas geen perspectief op soelaas.

In mijn geval speelde de oorlog een positieve rol als verklarende en verontschuldigende factor voor het wangedrag dat ik als ‘kind van’ ondervond. Alweer een nogal paradoxaal genoegen.

Van de weeromstuit is mijn tolerantie ten aanzien van misdragingen door mensen die onder gunstige omstandigheden hebben kunnen opgroeien, onevenredig klein; zo heb ik gemerkt. In het algemeen ben ik niet oversensitief (denk ik), maar op dit punt zeker wel!

Toch is de (soms kolossale) woede die bepaalde mensen bij mij hebben opgeroepen, van groot nut gebleken. ¨Waarom toch?¨, vroeg ik me noodgedwongen regelmatig af. Het vertwijfeld zoeken naar het antwoord op deze vraag droeg slechts bij aan mijn kennis van de mensheid, inclusief persoonlijkheidsstoornissen als autisme, narcisme en borderline. Tot het inzicht komen dat agressief en asociaal gedrag, zoals het op lafhartige wijze voeren van een hardnekkige lastercampagne, meestal voortkomt uit een persoonslijkstoornis valt wat mij betreft ook onder de categorie paradoxale genoegens. Maar hé: ¨C´est la vie!¨

Wetenschappers eigen laat ik me liever leiden door begrip, dan door vooroordelen of manipulaties.

Rode krullenbol

Als ik er ooit

nog een bij krijg dan koop ik een lutjepotje. Mijn kinderen sliepen er fantastisch in en waar ik woon hoort dat weer bij de cultuur dus dat scheelt weer Zul je zien dat nummer 3 de eerste zou zijn die bij mama wil blijven want zo gaat dat opvoeden

Mijk

ja haha

Ik ben zelf ook nogal van het lichaamscontact, en 'vind' dat dat vooral bij baby's erg belangrijk is. De eerste (lente-) baby bevestigde me erin, bloedjeheet en vastgeplakt zoiets. De tweede (ook zo'n hete zomer) vond het véél te heet (houdt ook van kou) dus niks lichaamscontact, kort bv en dan weer ver van me af!

Zat nog eens naar dat onderzoek te kijken

Ik was eerst getriggerd door het feit dat het om erg jonge baby's gaat, van 3 weken tot 12 weken. De eerste 8 weken hebben wij nauwelijks een draagzak gebruikt maar wel veel gedragen, of baby lag te slapen op een buik van een van de ouders. De uren uit dat onderzoek haalden we makkelijk.

Maar net realiseerde ik me pas wat er stond: "In de controlegroep huilden de baby’s 1,7 uur per dag in week 3, piekten naar 2,2 uur in week 6, waarna het huilen afnam tot 1,3 uur per dag in week 12; een vrij gebruikelijk patroon in onze cultuur."
Ruim een uur huilen per dag vind ik echt niet normaal als je geen huilbaby hebt. 2,2 uur per dag als een baby 6 weken is, vind ik ook heel veel.
Weet je zeker dat het niet per week moeten zijn?
De groep met dragers had een lager aantal uren (kan nu niet zo makkelijk terugkijken naar de tekst) maar ook die vond ik hoog.

Heb ik nu een verkeerd beeld van het leven van een baby in Nederland?

Good enough and bad enough parenting

http://www.bbc.com/news/magazine-2239745

http://www.bbc.co.uk/programmes/b01s7v7b

Een kort overzicht van de BBC over Winnicott, Spock, Penelope Leach, Gina Ford, tot aan de Nanny.

Met aardige radio fragmenten met de stem en de adviezen van dokter Winnicott - good enough mother.

"Six childcare gurus who have changed parenting"

"But while Jo Frost's no-nonsense approach appeals to many parents, it's also been criticised for being part of a culture which invades children's privacy.

Tracey Jensen, lecturer in media and cultural studies at Newcastle University, told the Guardian newspaper Supernanny offers up the spectacle of the "bad enough mother", usually working-class, who is shamed before she is transformed."

Uit het radioverhaal: al vanaf de oorlog is er niets veranderd. Er is bij de deskundigen altijd een verhaal waarin de nadruk ligt in het vertrouwen op de intuitie en de responsiviteit van de jonge moeder als de autoriteit op het gebied van haar baby en een tegenstem van meer rigiditeit in discipline.

moni

Het huilen neemt de eerste zes weken meestal toe en neemt na de zesde week weer langzaam af. Zo'n twee uur per dag huilen is normaal.

Maar sommige baby's huilen veel meer. Een op de tien en volgens sommige deskundigen zelfs een op de vijf baby's huilen meer dan drie uur per dag. Officieel wordt er gesproken van een huilbaby wanneer een baby meer dan drie uur per dag huilt vaker dan drie keer in de week en langer dan drie weken achter elkaar. Maar of een kind wat veel huilt nou wel of niet officieel een huilbaby is is eigenlijk van weinig belang voor de ouders. Het huilen is er niet anders om.

http://www.opvoedadvies.nl/huilbaby.htm

Moni

Niet achter elkaar hè, die uren. Maar als je bedenkt dat voor een baby vaak huilen de enige manier is om aan te geven dat hij moe is, wakker is, honger heeft, geen honger meer heeft, het koud heeft, het warm heeft, vieze luier heeft, pijn heeft, niet lekker ligt, etc. kom je bij elkaar wel aan die 1,7 uur per dag gemiddeld. En een gemiddelde wil zeggen dat de echte huilbaby's het gemiddelde omhoog brengen en de zeer stille baby's dat weer omlaag trekken. H bijvoorbeeld komt denk ik nog niet eens op 10 minuten . Maar mij lijken deze getallen wel realistisch.

Wow, dan had ik hele stille baby's

Oudste was enorm wakker en actief, wilde tot 6 maanden altijd aandacht, sliep weinig (maar wel 's nachts door vanaf 8 weken). Ik zou haar geen rustige baby noemen, eerder een veeleisende, maar blijkbaar ook een stille....
Vanaf 6 maanden had ze rust, toen kon ze zitten en begon ze zichzelf te vermaken. Gelukkig zat ze toen niet in doeken op de rug ;-)
Jongste was ook zo stil behalve als hij moe was. Dan kon hij niet in slaap komen (ook niet op de arm, in draagdoek, etc). Vandaar het inbakeren.

hoe gaat dat straks verder

"Ik heb kinderen gezien die konden voorkómen dat twee volwassenen ze in dat stoeltje kregen!" Haha, dat was die van mij dan. De eerder genoemde 9-ponder die een zeer grote en sterke peuter werd met een bijzonder sterke eigen wil.

Uren huilen vind ik ook niet normaal hoor, maar dat betekent toch niet dat je niet even kunt laten huilen om te leren zelf in te slapen? Dat duurde helemaal geen uren. Al voelt dat wel zo, de eerste avond, maar als het objectief timed (dat deed ik) was het hooguit 40 minuten, de tweede avond 20 minuten, de derde avond was het over.

Je kind volgen: gaan deze kinderen ook naar een KDV eigenlijk? En die draagdoek kinderen? Huilen ze daar dan de hele dag, omdat de meeste KDV leidsters ze echt niet de hele dag gaan dragen of troosten?
Vraag me ook af hoe het met Senh en anderen zal gaan op school straks, of nog later als ze gaan werken: Dan worden ze toch wel eens "gedwongen" iets te doen waar ze niet zo´n zin in hebben. Zonder dat juf of baas ze gaat troosten, uitzoeken waarom ze het niet willen, of ombuigen. In mijn ogen hebben deze kinderen niet geleerd met frustratie en negatieve gevoelens om te gaan. Een behoorlijk basale vaardigheid, in onze cultuur dan toch he. Niet in indiaanse dorpjes misschien.

Stenna

Nogmaals, dat is de grootste misopvatting van natuurlijk ouderschap, dat ze niet zouden leren omgaan met teleurstellingen, frustratie en moeten. Want dat leren ze echt wel. Alleen dan op een hele andere manier.

kan zijn, maar toch

blijft de vraag hoe dat straks op school zal gaan, zonder getroost, ombuigen, uitzoeken, en vol van tegennatuurlijke opdrachten?
En hoe je dat op het KDV doet, natuurlijk opvoeden?

Go Jo Frost!

http://www.mirror.co.uk/3am/celebrity-news/supernanny-jo-frost-reveals-time-3444253

"As her voice becomes a whisper, she is still warming to her theme.

“A lot of families have been hit hard by the recession,” she says. “They’re stressed and depressed.

“They’ve got no money and trying to make ends meet puts a lot of pressure on the family – a lot of stress.

“That has a ripple effect on everyone – not just the adults but the kids.”

And there is one person in particular who she would like to watch the new show – Prime Minister David Cameron.

“Then I would like to have an appointment with him at Number 10 to discuss what he’s watched and hear what he thinks,” she says. “That’s the first step.

“I hope that it creates a conscious thinking of what the Government may be able to put in place to support these families.

“A lot cuts have been made, which ultimately means things have to be closed down.

“You can’t take, take, take away then expect families just to know what to do"

Gaat vanzelf

Er zijn honderden ouders in Nederland die aan natuurlijk ouderschap doen en al die kinderen doen het prima op school.

Oké nuanceren

Want ik ken niet al die kinderen persoonlijk. Maar op fora over natuurlijk ouderschap komt zelden een verhaal voorbij van een kind dat niet went op school door de opvoeding. Net zo vaak als op een forum als dit eens een kind niet zo goed meekomt.

Nog steeds anti-jo?

http://www.lindanieuws.nl/nieuws/tv/peuter-aan-de-borstvoeding-in-nanny-on-tour/

Stop de borstvoeding

http://www.rtlxl.nl/#!/_jo-frost-nanny-on-tour-328760/9544dde3-cf0a-3dc0-b218-f51b3deeec26

Het is wat cold turkey maar moeder als speentje gebruiken.:-)

Overigens wat een lieve man zeg!:-)
Wel gewend aan een traditionele taakverdeling maar hij laat zich door Jo zo maar zetten aan het koken van een hapje voor de peuters en trots dat het hem lukt!
Lieve vader voor die meiden.

Borstvoeding

Borstvoeding is niet alleen maar voeding. Naast dat is het vooral emotioneel. Troost, geborgenheid, warmte, pijnstilling (zowel lichamelijk als emotioneel)... Dichter bij mama dan dat kun je als peuter niet komen.

Je bent een 2-jarige peuter in de peuterpuberteit, er komt ineens een wildvreemde vrouw in je huis en een filmploeg wat al stressvol is en dan word ook in één klap het meest vertrouwde wat er is van je afgenomen. Ik heb de aflevering halverwege afgezet, kon het niet meer aanzien.

Ik begrijp wel dat Jo Frost maar heel kort de tijd heeft om iets te veranderen in het gezin. Maar in één klap van zoveel voedingen op een dag (was inderdaad bizar veel voor een 2-jarige) naar helemaal niets is voor een peuter van 2 gewoon niet te begrijpen. Had die vrouw dan tips gegeven om af te bouwen die ook bij het kind passen en voor haar te begrijpen zijn. Er zijn zat peutervriendelijke methodes om borstvoeding af te bouwen tot een normaal aantal voedingen. Met 2 jaar is het nog heel normaal als een kind nog een keer of 2 à 3 per dag drinkt.

Over dat in bed slapen zal ik het maar niet hebben. Ik vind het zeer apart dat het in Nederland zo abnormaal is om met je kind samen te slapen.

Annej

Ik heb alleen de laatste 5 minuten gezien, dus heb geen mening, maar op het Viva forum vonden ze de vader allemaal een zak hooi. Grappig dat jij hem dan heel anders waardeert ;-)

kritiek

De kritiek is natuurlijk dat er liefdevoller manieren zijn om zaken met je kind om te buigen en daar kies je dan liever voor ook al neemt het wat meer tijd.
En vader heeft er ook geen moeite mee en vind ook de kleintjes in bed prima want ze zijn maar zo kort klein. Dus van vader had het ook niet gehoeven.
Maar moeder is er helemaal klaar mee en voelt zich uitgewoond en wil graag met haar man slapen. En je bent zelf de grens want zonder jou inzet gebeurt het allemaal niet meer, dus je zorgt ook goed voor jezelf.
Het doet de kleintjes echt wel pijn maar de ouders zijn erbij om ze te troosten tijdens de overgang.
En hopelijk geeft het nou niet de indruk dat je daar geen keuze in hebt want als je dat zelf prima vind is het prima om met je kleintjes te slapen en de borst te geven, maar 25 keer zou mij ook te ver gaan. Inderdaad op die leeftijd nam dochter nog 2 tot 3 keer de borst. Ergens is er met dit kleintje iets mis gegaan in het beginnen met ander voedsel en het drinken uit een bekertje.
Je ziet wel dat ouderschap veeleisend is. Vader geeft aan dat die kleintjes zo veel van je eisen dat je ook wel even op de bank wil hangen maar dan toch heeft de oudste ook nog recht op je aandacht en maak je daar ruimte voor. Al is het met een opmerking waarin je laat merken dat ze gezien wordt door jou en door gezamenlijke activiteiten in te plannen. Tegen de zwaartekracht in en ook al ben je moe, je gaat door.
Jo die moeder aanraadt goed voor zichzelf te zorgen en rust te nemen terwijl ze met het hele gezin ziek in bed ligt! Hoe doe je dat?
Aan het ouderschap worden ook onmogelijke eisen gesteld.
Maar vader pakt het goed op en steekt de handen uit de mouwen.
Ook de oudste dochter lijkt me een zacht meisje, net als haar vader.
Maar moeder is ook heel geduldig en lief met de kinderen.
Lief gezin. Dat vond ik leuk om te zien. Leuke mensen.

wiegedood

Borstvoeding zo snel afbouwen lijkt me voor zowel moeder als kind niet goed, dat vond ik ook gek (gisteren stiekem gekeken). Dan zit je toch ook met enorme pijnlijke borsten? Ik heb dat afbouwen in weken gedaan en dan was het geen drama, mijn kind at ook al gewoon. Hier leek het net of het kind eigenlijk helemaal niets anders at. Het was allemaal wel wat idealer voorgesteld (mag ik hopen) bij dit gezin. Ik vond de man eerder wat onnozel overkomen, hij leek de situatie gewoon wel prima te vinden en had zelf geen ideeen wat ze aan de stress konden doen.

Ik denk dat alles prima is, maar zodra je uitgeput raakt of je sexleven op nul het zaak is je kind een eigen plek te geven. Idem borstvoeding: als dat je uit put (zoals bij deze moeder) doordat je er zes keer op een nacht uit moet dan wordt het tijd te minderen.
Ik denk dat ze bang was om haar kind zo te zien brullen, maar dat is eigenlijk helemaal niet nodig, als je het zo abrupt stopt geeft het natuurlijk drama, eigenlijk heel zielig.

Wij hielden onze baby het eerste jaar op onze kamer, in een bedje naast ons bed, binnen handbereik. Daarna verhuisden naar de eigen kamer naast ons, jongste ging met anderhalf in de kamer van z'n broertje slapen, de eerste jaren gezellig samen. Overdag slapen deden ze in de box of op de bank. Rondzeulen in de draagzak naar behoefte (krampjes) en totdat ik er last van kreeg, op een gegeven moment is het niet handig meer. Borstvoeding was totdat ik erg moe werd van een paar keer per nacht opstaan (na ruim een jaar). Eten kregen mijn kinderen nooit uit potjes.
Deden wij nu ook aan natuurlijk ouderschap omdat we ze niet lieten huilen?

Trouwens: apart slapen is 'hier' vanwege het gevaar van wiegedood, er zijn wel manieren om je kind veilig bij je in bed te laten slapen, maar met bv een dekbed is dit niet veilig, een eigen bedje is veiliger. Er is nu en hier in NL gewoon meer kennis op dit gebied.
Ik vond het een prettig idee om in de buurt te blijven als ze sliepen, maar ik ken genoeg moeders die weer baby's hadden die niet in de woonkamer in slaap konden vallen - en dan is een 'eigen' kamer wel zo praktisch, een uitgeput kind is ook niet gezond.

Katniss

Waarom moet een man een 'man' zijn?:-)
En wat is er mis met een lieve, geduldige, aandachtige man? Die ook nog eens direct snapt dat het echt wel uitputtend is als je in je eentje voor 2 kleintjes zorgt en ook nog eens het eten maakt en ze dat geeft. En die zijn handen er niet voor omdraait om even de woonkamer uit te benen?
Zo wordt het natuurlijk nooit wat met de emancipatie.:-)
Hij doet me denken aan mijn vader. Die kon ook zo 'zacht' zijn maar het was beslist geen eitje want hij heeft zijn hele leven in het onderwijs met pubers gewerkt, met veel plezier, en hij had de wind er onder en had er dan ook vele functies naast waar ze hem voor vroegen door zijn vanzelfsprekende positieve omgang met jongeren en ouderen. Juist door warme aandacht, geduld en tolerantie. En deze vader laat zich ook niet zomaar sturen maar heeft een eigen mening en warme liefdevolle aandacht voor zijn kinderen.
Je zult zo'n vader hebben!

Grens

De grens bij in bed laten slapen of borstvoeding geven is vooral de grens van de ouders. Als je als ouder geen enkel probleem hebt met de eerste x jaar kinderen in je bed dan is daar helemaal niks mis mee. Echter als je als ouder daar geen zin in hebt dan is de grens daar en kan je beter het kind in zijn eigen bedje laten slapen. Ik vind het zelf bijvoorbeeld vlug te warm en dan nog zo'n kacheltje erbij kan ik niet slapen. Dus eigen bed.
Borstvoeding ben ik zelf mee gestopt na een maand of 6. Prima als mensen langer doorgaan maar als je eigen grens is bereikt dan stop je.
In dit geval ging het allang niet meer om de voeding maar om een gewoonte waar de andere kinderen last van hadden en het kind zelf eigenlijk ook. Want een peuter die de hele dag aan de borst hangt en dat gebruikt als voeding/troost/tegen verveling heeft ook niet de kans om andere strategieen te ontwikkelen. Net zoals met constant uit bed komen ontwikkelen kinderen soms gewoontes die ze zelf heel lastig kunnen doorbreken. Cold Turkey kan een goede methode zijn, afbouwen ook. Dat hangt ook een beetje van het kind/situatie af. Bij een baby bouw je natuurlijk rustig af. Bij een peuter kan ik me wel iets voorstellen bij cold turkey. Net zoals wij bij ons door de tv geobsedeerde kind de televisie gewoon helemaal een poos hebben weggehaald. Als het namelijk nog wel een paar keer per dag mag heb je ook de kans dat de peuter toch daar een fixatie op blijft behouden en steeds er om blijft vragen. Bij cold turkey is het even doorzetten maar na een weekje of zo is iedereen aan de nieuwe situatie gewend.