Stop Jo Frost!

Die zijn er echt hoor

Ik ben nog steeds van mening dat wanneer je een baby hebt die 12 uur aan één stuk huilt daar een psychische of lichamelijke oorzaak achter zit en dat in bed leggen en laten huilen daar dan niet de oplossing voor is. Want een gezonde baby hoort niet zoveel te huilen.

Overigens zijn ze er dus echt hoor, ouders die menen dat je een huilende baby vooral niet moet troosten want dan verwen je ze. Meestal zijn die van de wat oudere generatie. Mensen die zelf inmiddels volwassen kinderen hebben en klagen dat met de huidige "zachte" aanpak de maatschappij "naar de klote gaat" omdat je door veel aandacht en troosten nooit goed gesocialiseerde kinderen gaat krijgen. Inclusief mijn moeder die als S is gevallen gewoon roept "niet troosten hoor, laat haar maar, daar word ze hard van". Dan sta ik op het punt om uit m'n vel te springen. Ik wil niet dat ze hard word. Of mensen die hun baby vanaf dag 1 in een eigen kamertje leggen en er om de 4 uur naartoe gaan om te voeden, niet als de baby eerder dan die 4 uur huilt en als reden geven "anders gaan ze eraan wennen dat ze met huilen hun zin kunnen krijgen". Zoveel voorbeelden van gezien en gehoord. Laatst serieus iemand toen H 6 weken was die meende dat we hem geen nachtvoeding meer moesten geven op deze leeftijd. Niet meer nodig en anders word het gewenning... Zes weken!

Ik zeg overigens niet dat iemand anders zijn opvoedmethode nergens op slaat, dat lees je verkeerd. Ik zeg dat de mening dat je enkel goed kunt opvoeden als je grenzen stelt door straffen, belonen en op z'n tijd laten huilen nergens op slaat. Of je dat doet moet je zelf weten. Menen dat dat de enige goede manier is, dat slaat nergens op. Dat is wat ik bedoelde.

uh mamavansenh

Hertjes/Bambi zijn vluchters? Wie heeft dat geschreven? http://mobiel.mooilaarbeek.nl/nieuws/algemeen/71439/hertje_geboren_in_dierenpark_regter_eind

Waarom zouden ze anders die stippels hebben denk je?

Vergat ik nog

Mijn 'baby's' waren 16 en 20 maanden toen ik ze liet huilen. Op die leeftijd laten de ouders de kinderen in het bergdorpje van je vrouw ze al op slangen en schorpioenen stappen omdat ze dan zo lekker goed alles kunnen leren!

Dat is wat ik vaak lees

Bij deze moet ik zeggen: ik heb een psychish probleem in de omgang met andere mensen. Ik ben mensenschuw, heb Asperger en ben zeer hoogsensitief. Niet als excuus, maar wel dat het misschien duidelijk is waarom ik dingen opvat zoals ik ze opvat.

Wat ik lees is het volgende voorbeeld:
Ik: "Ik draag mijn kinderen de hele dag als baby, ze slapen bij ons in bed en ik volg ze in hun ontwikkeling. We sturen ze niet om in ons leven te passen maar wij passen ons leven aan aan hun ontwikkeling en hun tempo."
Een ander: "Wij geven onze kinderen duidelijke regels. Bedtijd is bedtijd en dan blijven ze in bed. Soms moeten ze zichzelf in slaap huilen maar dat hoort bij de opvoeding. Onze kinderen zijn inmiddels groot en heel sociaal en gelukkig."

Daarin lees ik: "Je moet je kinderen duidelijke regels geven, nooit van die regels afwijken en af en toe laten huilen om die regels duidelijk te maken want anders krijg je geen sociale en gelukkige kinderen."

Als ik dat verkeerd begrijp, vertel het me maar.

Dat is niet waar Barvaux

Er is in de cultuur van mijn vrouw geen enkel ouder die een kind op een schorpioen of slang laat stappen. Waar in hemelsnaam heb je die onzin vandaan?

Zo moet het zo hoort het

Heb hier steeds meegelezen maar nog niet geschreven. Nu na #200 wil ik toch even reageren.
Met mijn eerste kind had ik zelf een perfect ritme ontwikkeld, we gingen blij en gelukkig door het leven.
Toen kwam het consultatiebureau zich er mee bemoeien en werd ouderschap ineens een stuk ingewikkelder.
Met 4 maanden kreeg dochter geen nachtvoeding meer, want ze sliep zelf door. Ze was nog erg licht dus ik MOEST een wekker zetten en haar rond de klok van drieën een voeding geven van die dames van het consternatiebureau. Stress alom, kind dronk geen slokje, wilde alleen maar slapen. Door die door mij verstoorde nachtrust ging ook haar hele dagritme overhoop en bestond mijn hele leven alleen nog maar uit baby, ik kwam nergens meer aan toe. Met een hoop getob zijn we doorgegaan tot 7 maanden toen moest die nachtvoeding eraf van het bureau, omdat dat zo hoort. Toen werd het weer gezellig thuis, ik een goede nacht en kind ook.
Op de leeftijd van ruim een jaar kwamen de dames er achter dat dochter geen middagdutje meer deed. Ze sliep vanaf 20.00 uur tot een uur of 6 dan kreeg ze een vroeg pap ontbijt (keurig met lepel geen papfles, die zo door de dames werd verfoeid) en sliep nog verder tot een uur of negen soms half 10. Dat middagdutje moest dus, stress alom kind stond alleen maar in bed te roepen mama!!!!!!!! uit!!!!!!!!!. Dat heb ik volgehouden tot ze ruim 2 jaar oud was (snap nog steeds niet waarom) Toen was ik zwanger van de tweede en altijd misselijk wat nog verergerde door de stress van een kind dat niet sliep maar dat wel moest van het consternatiebureau.

In zoverre kan ik meegaan met mamavanSenH. Het kind is in deze situaties leidend, slaap kan je niet dwingen, en wakker worden trouwens ook niet. Maar in allerlei andere situaties ben ik de ouder en bepaal wat wel en wat niet kan.
Toen nummer 2 geboren was vulde ik op het bureau de gewenste antwoorden in en ging thuis mijn eigen gang. Nummer 2 was trouwens meer een kind volgens het boekje, die heeft tot en met zijn derde verjaardag keurig een middagslaapje gedaan.

foute conclusie

"Daarin lees ik: "Je moet je kinderen duidelijke regels geven, nooit van die regels afwijken en af en toe laten huilen om die regels duidelijk te maken want anders krijg je geen sociale en gelukkige kinderen."

Dat is dus onzin. Dat zegt helemaal niemand. Jij trekt die conclusie.

Ik denk dat het namelijk niets uitmaakt. In beide gevallen krijg je sociale gelukkige kinderen. Alleen jij geeft steeds aan dat als je je kind laat huilen of ergens toe dwingt dat heel slecht is.

Het interesseert mij namelijk helemaal niets hoe iemand anders zijn of haar kinderen opvoedt. Maar ik verwacht ook dat als ik het anders doe iemand mij in mijn waarde laat.

Moedervansenh

Dan begrijp je inderdaad niet goed wat er staat. Als ik bijvoorbeeld zeg dat mijn ouders voldoen aan jouw beeld van horrorouderschap en ik toch veilig gehecht ben, wil dat niet zeggen dat je dus het voorbeeld van mijn ouders moet volgen. Wel dat je op moet houden ze te veroordelen. Jouw oordelen komen op mij wat ongepast over, alsof jij de enige echte goede opvoedmethode hanteert en de rest een lesje nodig heeft. Het is nuttig ervaringen uit te wisselen, maar op een lesje goed opvoeden zitten de meeste ouders niet te wachten.

Moedervansenh

"Ik ben nog steeds van mening dat wanneer je een baby hebt die 12 uur aan één stuk huilt daar een psychische of lichamelijke oorzaak achter zit en dat in bed leggen en laten huilen daar dan niet de oplossing voor is. Want een gezonde baby hoort niet zoveel te huilen."

Ik legde mijn 12 uur aan één stuk huilde dus niet in bed maar droeg haar in de draagmoeders en in mijn armen of ze lag bij mij in bed. We waren al naar de huisarts geweest om lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Ze kreeg BV op verzoek en ik was niet gestresste. Ik neem aan dat ze zonder draagdoek 20 uur per etmaal had gehuild?

Skik

Anders niet

Anders doen, natuurlijk is dat prima. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden. Ik heb ook nooit gemeend dat het gewoon anders doen niet zou kunnen, laat staan slecht is. Maar een heleboel psychologen en onderzoekers zijn al meerdere keren tot de conclusie gekomen dat het zowel voor de lichamelijke als emotionele ontwikkeling van een kind niet goed is om alleen te worden gelaten als het huilt. Dat is niet mijn oordeel maar ik hecht wel waarde aan het oordeel van mensen die daar verstand van hebben en daar onderzoeken naar hebben gedaan.

Zwart wit

Daarin lees ik: "Je moet je kinderen duidelijke regels geven, nooit van die regels afwijken en af en toe laten huilen om die regels duidelijk te maken want anders krijg je geen sociale en gelukkige kinderen."

Zo zwart wit is het dit. Duidelijke regels stellen betekent niet dat je je daar rigide aan vast moet houden en er nooit van af moet wijken. Duidelijkheid gaat prima samen met meebewegen met de situatie. En ook als je je kind niet 100 procent kan geven wat het wil, kan het opgroeien tot een sociaal en gelukkig persoon. Een beetje frustratietolerantie opbouwen in een kinderleven kan daar trouwens heel goed aan bijdragen.

Skik

'Er is in de cultuur van mijn vrouw geen enkel ouder die een kind op een schorpioen of slang laat stappen. Waar in hemelsnaam heb je die onzin vandaan?'

* draadje niet helemaal gelezen
* begrijpt niet dat overdrijven om je punt te maken van twee kanten komt
* sarcasme is lastig te begrijpen

Mijn tekst komt voort uit het punt van kind los laten als het kan lopen en volgen, natuurlijk geloof ik dat de indianen wel opletten maar als je het draadje helemaal gelezen had was je de slang en de schorpioen tegen gekomen. Mijn kinderen hebben nooit enig gevaar gelopen in de gevaarlijkste periode van hun leven (tussen 1 en 3) maar hebben allebei 1x moeten leren slapen.

"Lesje opvoeden"

Is nooit de bedoeling geweest van ook maar één bericht wat ik hier heb geschreven. Sterker nog, ik geloof dat ik zelfs heb vermeld dat ik zelf ook wel eens onzeker ben en zelf ook fouten maak en ik heb nooit gezegd dat onze methode perfect is of wat dan ook.

MamavanSenH

"Wat ik lees is het volgende voorbeeld:
Ik: "Ik draag mijn kinderen de hele dag als baby, ze slapen bij ons in bed en ik volg ze in hun ontwikkeling. We sturen ze niet om in ons leven te passen maar wij passen ons leven aan aan hun ontwikkeling en hun tempo."
Een ander: "Wij geven onze kinderen duidelijke regels. Bedtijd is bedtijd en dan blijven ze in bed. Soms moeten ze zichzelf in slaap huilen maar dat hoort bij de opvoeding. Onze kinderen zijn inmiddels groot en heel sociaal en gelukkig."

Daarin lees ik: "Je moet je kinderen duidelijke regels geven, nooit van die regels afwijken en af en toe laten huilen om die regels duidelijk te maken want anders krijg je geen sociale en gelukkige kinderen."

Als ik dat verkeerd begrijp, vertel het me maar." Ik denk toch echt dat je het te zwart-wit ziet. Tuurlijk pas je je leven aan aan de kinderen, waarvoor heb je ze anders gekregen? Aan de andere kant is als het goed is je eigenlijk leven nog niet voorbij, nadat je moeder bent geworden. Misschien zij jij dat anders, omdat we het eerder ook al eens hebben gehad over thuisonderwijs, dat kan. Misschien heb jij je levensdoel bereikt met het hebben van kinderen en is je leven volmaakt op deze manier. Dat kan. Voor de meeste mensen in de westerse wereld geldt dat er meer in het leven is dat het ouderschap en daar is de samenleving ook op ingericht, inclusief opvattingen over opvoeding. Natuurlijk ouderschap is voor veel mensen gewoonweg niet te realiseren, ook als ze dat zouden willen. Ik denk dat de meeste mensen tussen een 'natuurlijke' en een 'gedisciplineerde' opvoeding inzitten.

mamavansenh

'Overigens zijn ze er dus echt hoor, ouders die menen dat je een huilende baby vooral niet moet troosten want dan verwen je ze. Meestal zijn die van de wat oudere generatie. Mensen die zelf inmiddels volwassen kinderen hebben en klagen dat met de huidige "zachte" aanpak de maatschappij "naar de klote gaat" omdat je door veel aandacht en troosten nooit goed gesocialiseerde kinderen gaat krijgen. Inclusief mijn moeder die als S is gevallen gewoon roept "niet troosten hoor, laat haar maar, daar word ze hard van". Dan sta ik op het punt om uit m'n vel te springen. Ik wil niet dat ze hard word. Of mensen die hun baby vanaf dag 1 in een eigen kamertje leggen en er om de 4 uur naartoe gaan om te voeden, niet als de baby eerder dan die 4 uur huilt en als reden geven "anders gaan ze eraan wennen dat ze met huilen hun zin kunnen krijgen". Zoveel voorbeelden van gezien en gehoord. Laatst serieus iemand toen H 6 weken was die meende dat we hem geen nachtvoeding meer moesten geven op deze leeftijd. Niet meer nodig en anders word het gewenning... Zes weken! '

Ik ken werkelijk NIEMAND die nog zo denkt. Ben ze ook in zestien jaar tijd nooit tegengekomen. Mijn moeder vond het vreselijk dat ik altijd zo huilde maar ze kon mij gewoon niet troosten. Daar kwam bij dat ik een hartafwijking had en al mijn energie wel op een andere manier kon gebruiken maar he, wat doe je er aan?

Dat jij die mensen wél tegenkomt is niet iets wat je mee moet nemen in je mening in een draadje als dit. Als je die mening tegenkomt kun je dáár op in gaan, te beginnen bij je eigen moeder maar dat bedoelen wij helemaal niet hier. Je leest toch ook wel dat ik zo mijn kinderen helemaal niet heb opgevoed? Waarom haal je dat er dan wel bij? Denk je stiekem dat het het leven heel makkelijk maakt als je mensen als ik kan veroordelen omdat je denkt dat ik zo ben, dat ik mijn kinderen altijd maar laat huilen als ze vallen of als er wat is? Het is allemaal niet zo zwart-wit. We zijn hier allemaal grijze muizen en we doen maar wat in de opvoeding. Het is allemaal trial and error en waar ik jouw methode bijna twee jaar heb geprobeerd is het wel eens tijd voor een andere methode. Eentje die bij MIJN kind prima bleek te werken.

feit.

Lange welles-nietes-discussie.

Maar dit zinnetje van Jippox zegt genoeg: "Juist door heel hard vast te houden aan 'zo moet het, zo hoort het, zo is het natuurlijk' ontneem je jezelf en je kind de kans om te ontdekken wat het beste bij jullie past. Want dat 'beste' is in iedere situatie weer wat anders."

Precies.

En nu mijn kinderen ouder zijn weet ik dat ik mijn kinderen het meest tekort heb gedaan toen ik me hield aan wat anderen mij opdroegen i.p.v. naar mijzelf te luisteren.

Zoveel ongevraagd advies en waardeoordelen in opvoedland

De hele wereld heeft "verstand" van opvoeden en heeft van zichzelf het idee het het beste te doen dus veel mensen geven anderen ongevraagd advies of een waarde oordeel.
De dames van het consternatiebureau doen dat beroepsmatig en soms zeggen ze wel wat zinnigs maar vaak ook niet.
Zeker de oudere generatie meent zich ongevraagd te kunnen bemoeien met de opvoeding van niet eigen kinderen. Niet alleen opa's en oma's maar ook mensen die je onderweg tegenkomt spuien hun advies ongevraagd of spreken zelfs een oordeel uit dat je het als moeder maar bar slecht doet.
Door hier op een forum samen te praten over opvoeden doe je ideeën op en geef je ideeën al dan niet vergezeld van een oordeel, daar is het een discussie forum voor.
In real life werd ik er af en toe helemaal dol van al die mensen die ongevraagd hun advies of oordeel uitspraken.
Voorbeeld: Mijn jongste klauterde overal op en uit. Als hij eens mee moest naar de supermarkt kreeg hij een tuigje aan over zijn jas met daaraan een musketonhaak waarmee ik hem vastmaakte aan het zitje van het karretje. Als ik dan bukte om een pak suiker van het onderste schap te pakken kreeg ik niet ineens een kind op mijn rug. Daar heb ik zoveel commentaar op gehad dat is niet normaal. Ik mishandelde mijn kind, het moest de vrijheid hebben, zo vastsnoeren was niet normaal en weet ik wat allemaal. Een keer was een mevrouw zo over de rooie van het zien van die haak dat er supermarkt personeel naar ons toekwam en die dame naar buiten heeft begeleid.
Ik heb regelmatig een mening over hoe anderen hun kind opvoeden maar zal dat nooit direct tegen ze zeggen, ik laat anderen in hun waarde, zij denken het goed te doen dus ze doen maar.

Barvaux

Mijn hart brak serieus bij jouw reactie dat je je oudste in bed legde en dan op het balkon ging zitten zodat je het niet hoorde en bij de jongste een comedy ging kijken ter afleiding. Je zei daar niet bij of en hoe je regelmatig naar ze toe ging om te troosten of wat dan ook. Zoals je het op dat moment, in die reactie schreef kwam het over alsof je je kind in bed legde en daarna de hele avond op het balkon ging zitten zodat je het huilen niet hoorde.

Half a twin

Klopt, er zijn gewoon kinderen die zichzelf verwonden door hun acties (zomaar de straat oplopen of uit het karretje willen en vallen) maar dat zien die mensen niet. Daar zat ik laatst ook al over in een discussie. Iemand bood een riempje aan om je kind vast te houden, gratis op te halen. Mensen vonden het verschrikkelijk, je kind is toch geen hond? Nee maar een kind wat graag zelf los loopt is ook hier levensgevaarlijk op sommige plekken, zeker als je nog een jonger kind in een wagen hebt en nog een ouder kind op een fietsje. Degene die het aanbood had het ook gratis gekregen en nooit gebruikt maar die schrok zich wezenloos van al die reacties. Ik begrijp dat niet. Wat is het verschil tussen vastsnoeren in een kinderwagen en een tuigje gebruiken?

mamavansenh

Jij schrijft dat je zelf nog kleine kindjes hebt (dus nog niet zo heel lang prakytijkervaring als moeder), en verder vooral ervaring vanuit je werk.

Ik neem je kennis serieus. Maar bedenk wel dat iemand die met kinderen werkt bij wijze van spreken om 5 uur de deur achter zich dichtdoet en de boel los kan laten.

Ja, ik had dat ook, hoor, toen ik nog maar net kinderen had. Vol goede voornemens, mijn ervaring in de kinderopvang en oh, ik zou mijn kinderen wel even traumaloos en vol begrip naar de volwassenheid leiden want ik had er immers voor doorgeleerd en zelfs gezien hoe het niet moet ;-)
De waarheid ligt vaak wel even anders. En dan hoef je nog niet eens een huilbaby te hebben of een kind met een etiketje

Of laat ik het even wat minder tactvol zeggen: kom over een paar jaar nog maar eens terug ;-)

Helemaal waar

Quote van Hortensia: =En nu mijn kinderen ouder zijn weet ik dat ik mijn kinderen het meest tekort heb gedaan toen ik me hield aan wat anderen mij opdroegen i.p.v. naar mijzelf te luisteren.=

Wat een waarheid die je hier schrijft. Als kersverse moeder wilde ik het allemaal goed doen en luisterde naar de (ervarings)deskundigen. O wat zou ik de babytijd van allebei mijn kinderen graag overdoen met de kennis van nu. Wat meer afgaan op mijn eigen gevoel en wat minder luisteren naar de dwingende adviezen van de deskundigen.

Barvaux

Je noemt het voorbeeld van dat tuigje. Superherkenbaar.

Ik kan zo ongelooflijk chagrijnig worden van die mensen die vervolgens zéér afkeurend met hun vingertje lopen te zwaaien! Ik had vroeger ook zo'n tuigje om omdat ik als peuter nogal ondernemend was. En heb daar geen trauma's aan overgehouden. Ik ging nog steeds mijn gangetje, alleen was mijn actieradius wat beperkt om te voorkomen dat ik in zeven sloten tegelijk liep. Mijn ouders ook blij, hadden een stressfactortje minder waardoor ze zich meer met de positieve kanten van het ouderschap konden bezig houden

mamavansenh

Nogmaals: kom over een paar jaar maar eens terug en dan ben ik benieuwd wat er van je opvoedidealen (die goedbedoeld zijn) nog over is ;-)

beeldscherm

Ik sluit me aan op de opmerking van Hortensia #224.
En zit je nu met je kind in de buidel achter een beeldscherm te typen? Al deze tijd heb je geen aandacht aan je kind besteed. Foei

mamavansenh

Dat dat op dat moment niet duidelijk was kwam omdat ik al vier keer verteld had dat ik die methode van laten huilen had toegepast. Op dat moment ben ik er niet uitgebreid op in gegaan. Bij mijn oudste heb ik hem laten huilen inderdaad maar de max was 15-20 min. Hij sliep namelijk na een paar avonden gewoon zelf in dus de eerste avond zal hij die 15-20 min gehuild hebben en de paar avonden erna alleen maar korter. Ik weet nog dat we de laatste avond na tien minuten er achter kwamen dat hij sliep.

Jongste heeft nooit langer dan 10 min gehuild voor we naar hem toe gingen omdat we dus de minutenmethoden aanhielden (na 1, na 2, na 3 min etc kijken en laten zien dat je er bent) en ik geef je op een briefje: elke normále moeder wordt knettergek als ze naar een huilend kind moet luisteren. Bij oudste zaten we dus op het balkon en bij jongste keken we naar de comedy maar alleen ter afleiding. We zaten in de kamer ernaast en elke minuut dat ik dat moest aanhoren vond ik het vreselijk. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat als je daar wekenlang twaalf uur naar moet luisteren je in staat bent om je kind uit het raam te laten vallen. Iedere moeder die dat niet heeft gedaan is goud waard, denk maar aan je zelf met de dichtslaande deur.

Nog één keer: ik heb het nooit over baby's gehad, mijn kinderen waren niet heel jong en afhankelijk toen ik dat deed. Ik ben er geen voorstander van om te laten huilen voor een kind een jaar oud is. Dat anderen dat doen is hun keuze. Zolang je je kind (psychisch en lichamelijk) niet in gevaar brengt heb ik daar geen mening over. Ik begrijp dat vooral dat 'psychische' deel lastig is in een discussie en daarom moet je goed kijken naar je kind. Waarom huilt het en wat kan ik doen of wat kan ik laten? Sommige baby's huilen zichzelf in slaap en worden overprikkeld van het maar ronddragen en zeulen. Die komen in een fase van constant slaapgebrek met alle gevolgen van dien, alleen door overprikkeling.