Stop Jo Frost!

Astrid??

Je noemt mijn naam, en ik heb zitten kijken waarnaar je refereerde. Maar ik kan het niet vinden. Bedoel je mij wel?

Ik heb 1 column gequote van iemand anders, maar volgens mij bedoel je die ook niet.

Enfin, ik vind het wel eng, die Jo Frost.

Volgens mij deden Nederlanders het altijd wel goed met de opvoeding, zie het feit dat Nederlandse kinderen (nog steeds) de gelukkigste (onderzochte) kinderen ter wereld zijn.

Misschien wel dankzij de opvoeding met de Franse slag?

AnneJ

Waar jij dwang en intimidatie ziet zie ik heel wat anders. Ik zie dat er grenzen worden aangegeven en dat verwachtingen duidelijk worden gemaakt waardoor er veiligheid ontstaat. Sommige kinderen hebben echt heel erg behoefte aan grenzen en duidelijke verwachtingen. Die vinden het prettig om te weten hoe ver ze kunnen gaan en wat de consequenties zijn.
Niet alle kinderen natuurlijk. Elk kind is anders. Ik heb twee kinderen bij wie een laissez-faire aanpak prima past en ik heb ook kinderen die wel die behoefte aan grenzen en duidelijkheid hebben. Daarbij moet ik mijn eigen aanpak en grenzen heel duidelijk maken aan hun en daarmee ook consequent doorzetten. Daarin vinden ze veiligheid.

Ik dwing mijn kinderen overigens regelmatig. Ze moeten zo vaak iets doen wat ze niet leuk vinden. Dat moet ik ook. Ik dwing mezelf ook regelmatig om bepaalde dingen te doen. Soms moeten dingen gewoon (zoals tandenpoetsen, voldoende uren slapen, douchen, naar school gaan, huiswerk maken, naar de tandarts gaan...) en dan moet daar soms wat dwang aan te pas komen. Dat is nu eenmaal niet anders. Dat hoeft niet bij elk kind. Er zijn ook kinderen die als ze eenmaal weten waarom iets moet of als ze het idee hebben wat inspraak te hebben het uit zichzelf gaan doen. Er zijn ook kinderen die lang blijven hangen in dat wil ik niet en waarbij wat dwang dan soms noodzakelijk is.

Ja Nur

Het gaat natuurlijk ook om je kind en hoe het reageert op jou acties en het gaat ook om balans.
Maar ik wil jou nog weleens zien als de leerkracht van je kind haar op deze dwingende wijze 'disciplineert' of de sportleider of de opvang. En je ziet je kind angstig en in paniek drama maken.

Dat jongetje

Op een gegeven moment tijdens die aflevering was hij in bed gelegd en zijn moeder beneden. Hij was uit bed gekomen, moeder weer naar hem toe, en de manier waarop hij toen huilde was geen huiltje van aandacht vragen, boosheid of verdriet maar van paniek. Het kind was op dat moment bang. Bang voor het donker? Bang voor zijn bedje? Bang voor nachtmerries? Bang om alleen te zijn? Geen idee want je kan niet in zijn hoofd kijken. Maar als een kind bang is, waarom leg je het dan in hemelsnaam wakker in een kamer en loop je weg en laat je het alleen? Omdat het moet leren alleen en rustig in slaap te vallen? Als een kind uit bed komt omdat hij het een leuk spelletje vind is dat misschien een goede manier. Maar niet bij een kind dat bang is. Jo Frost had op dat moment echt geen enkel respect voor de emotie van het kind.

Andere aflevering, tijdje geleden, een meisje van kleuterleeftijd met hetzelfde probleem maar zij kwam 's avonds naar haar moeder en kroop bij haar moeder in bed. Jo Frost vond dat het meisje dat zo uit het niets ineens niet meer mocht en legde haar uit dat ze 's nachts echt in haar eigen bed moest slapen anders zouden er consequenties aan zitten: de volgende dag niet buiten spelen. Het meisje ging overdag tijdens dat gesprek akkoord. 's Avonds raakte ze over de rooie, moeder bleef haar dochter terug naar bed brengen zodra ze de slaapkamer van haar moeder binnenkwam en uiteindelijk viel na uren huilen het meisje in slaap op de grond in de gang.
Op dat punt is mijn afkeer voor Jo Frost begonnen. Dat kind was doodsbang om alleen te zijn, word uit het niets daar ineens toe gedwongen en omdat ze niet in haar bed had geslapen maar op de gang mocht ze de volgende dag niet naar buiten. Wat mij betreft gewoon mishandeling. Er zit een heel groot verschil tussen een kind dat niet in zijn bed wil slapen omdat het het gewoon gezelliger vind bij mama in bed of beneden en een kind dat niet in zijn bed wil slapen omdat het bang is. In het laatste geval vind ik het kind in paniek zichzelf op de grond in de gang in slaap laten huilen het allerslechtste wat je kunt doen.

En inderdaad

Er word hier constant benoemd: kijk naar het kind. Is er meer aan de hand (bijv ADHD, autisme, hoogsensitief, noem maar op) of niet, is er sprake van achterliggende angst, wat voor soort kind is het, welke aanpak werkt het beste (want ook dat verschilt per kind). En mij begint het na een heleboel afleveringen supernanny op te vallen dat zij dat helemaal niet doet maar op ieder kind dezelfde methodes loslaat. Van een echt goede opvoeddeskundige zou ik verwachten dat ze een heleboel methodes en ideeën paraat heeft en steeds de juiste methode aan elk individueel kind weet aan te passen. Dat zie ik bij haar niet terug. Ik zie haar maar een stuk of 3 tot 5 dingen steeds opnieuw gebruiken.

Goed gedaan

Er is nog een reden dat ik deze aflevering heel goed vind.
Je ziet dat Jo het heel erg zorgelijk vind, en dat is het ook. En toch gaat ze ervoor de moeder aan te spreken op haar verantwoordelijkheid, het is de taak van de moeder, en haar het vertrouwen te geven, al is het met kromme tenen, dat ze het kan en dat het haar gaat lukken.
Je ziet hoe deze moeder daar van opfleurt. Het is nog maar een waterige glimlach maar je ziet het toch. Het is nog maar een eerste stap maar ze heeft in die korte tijd wel al contact gelegd met haar huisarts en afspraken gemaakt met vrienden en collega's.
De 'diagnose' van deze moeder was gewoon goed. Ze zat er helemaal doorheen en redde het niet meer alleen. Dus heeft ze hulp gevraagd en die met beide handen, ondanks haar totale uitputting, door haar moeheid heen, dankbaar aangenomen. Petje af.
Voor Jo maar ook voor deze moeder.
Ik gun ze zo dat het van nu af aan steeds lichter wordt ook al blijft het hard werken.

En niet even melden bij jeugdzorg. Pardon, dat moest er even bij.
Die zijn niet in staat om jou het vertrouwen te geven dat het je wel gaat lukken en je daarmee net die boost te geven dat je het weer oppakt. Het risico op straf en het afpakken van je kinderen is te groot.
En dat beseftte deze moeder ook heel goed. Ze vertelt ook in het begin dat ze bang is om haar kinderen kwijt te raken. Want je bent ze eerder kwijt dan dat je goede hulp krijgt.

#stopjofrost

http://www.ad.nl/ad/nl/1003/You/article/detail/3890337/2015/03/07/Harde-supernanny-maakt-meer-kapot-dan-je-lief-is.dhtml

" ,,De moeder kampt met veel problemen,'' zegt Beckers. ,,Een dagje Jo Frost is niet voldoende. Zij heeft langdurige intensieve hulp nodig.''

Beckers en Neve zetten vraagtekens bij de methode van straffen en belonen die Frost hanteert. Neve: ,,Het is haar handelsmerk, dus ze kan er waarschijnlijk moeilijk van afwijken. Maar we weten uit onderzoek dat straffen en time-outs inzetten op de langere termijn schadelijke gevolgen heeft. Ook voor de band tussen ouder en kind.''

Ik ben het wel eens met de kritiek. Maar ik verwacht niets van 'langdurige intensieve hulp'. In de Nederlandse situatie is dat maar al te vaak een wijsneus die aan de kant gaat staan kijken hoe jij daar ligt te verzuipen en die niet adekwate adviezen geeft die niet passen bij het gezin of de condities van de gezinsleden.

Het gezin zou veel meer gebaat zijn met een huishoudelijke hulp (dank G op mijn blote knieeen dat ik die had toen mijn eigen ex, ook na de geboorte van 2e het spoor helemaal bijster raakte) en met een netwerk dat moeder af en toe kan ontlasten, haar troosten en gezelligheid bieden, haar alleen of haar met de kinderen samen.
Inderdaad, is er geen opa en oma? Die kunnen een kleinkind zoveel goed doen en een kind dat het moeilijk heeft steunen.
Los daarvan, snapt moeder het belang en heeft inmiddels al collega's en vrienden ingeschakeld.

Moeder is verder geholpen voor zichzelf met de hulp die ze aan het regelen is samen met de huisarts.

Meer 'opvoedkundige' bemoeiienis kan schadelijk zijn voor het voortbestaan van het gezin. Die deskundigen zijn te snel geneigd de regie van moeder af te pakken in plaats van haar te steunen.
Allerlei opvoedingsdingetjes kan ze ook opdoen bij andere ouders, zeker nu ze het contact met haar netwerk aan het herstellen is.

doodsbang

Ik denk dat je vanaf de bank al tv kijkende niet kan zien of een kind 'doodsbang' is. Sterker nog, ik heb nooit vanaf beneden geweten waarom mijn zonen huilden. Ik ging gewoon kijken maar huiltjes herkennen heb ik nooit gekund.

Ik geloof dus niet dat een kind wat gewoon gaat slapen 's avonds en
's nachts wakker wordt en dan opeens bij moeder wil slapen doodsbang is om alleen in haar kamer te liggen. Slaat nergens op. Dat kind moet gewoon leren doorslapen als het een keer wakker wordt en dat moet je het kind dus leren.

Dit jongetje wat 's nachts ging huilen herken jij als huilen van paniek. Tja, dat mag, of dat zo is zullen we nooit weten maar een kind in paniek gaat echt niet zo snel opeens wel slapen 's nachts. Denken dat dat is omdat het kind bang is voor de moeder zie ik ook niet. Verder komt weer dat 'bang in het donker'. Kom op het WAS helemaal niet donker, dat zie je toch!

We zullen het er maar op houden dat de kinderen van Annej bij Annej passen, S en H hopelijk bij de moedervansenh en mijn kinderen bij mij. Ik heb oudste met 17 mnd leren in slaap vallen na het naar bed brengen en jongste in twee maal (voor en na de zomervakantie in een tent) geleerd dat die 's nachts ook zonder borstvoeding kan verder slapen (nee hij had geen 10 min nodig maar 2-4 uur). Ze hebben daar niets van over gehouden, we zijn met z'n allen veel gelukkiger geworden omdat we opeens weer slaap kregen en ze doen het prima nu.

Ik heb ze nooit moeten dwingen om te eten overigens maar dat komt niet door mijn liefdevolle opvoeding, dat komt door hun karakter.

Anne/ Mirreke

"en je meent oprecht dat dwang, macht en geweld soms nuttig en minstens onvermijdelijk is."

Anne je geeft geen antwoord op mijn vragen. Waar gebruik ik macht en geweld volgens jou? En waarom denk je dat? Waar haal je dat vandaan? Ik vind dat eigenlijk bijzonder vervelende aantijgingen.

Verder ben ik nog steeds oprecht nieuwsgierig hoe jij de door mij aangegeven voorbeelden zou oplossen. Ook daar heb ik geen antwoord gekregen. Als je daar de tijd voor zou willen nemen, heel graag.

Verder werkt ook jouw manier van praten en ombuigen natuurlijk niet voor elk kind. 1 Van mijn kinderen zou behoorlijk knetter worden van al het praten. Als het voor jouw kinderen werkt is dat prima, maar jij hebt het wiel natuurlijk ook niet uitgevonden.

Mirreke: mijn posting 11 en jouw reactie in posting 14 over het kwetsen van een teer zieltje.

Time out, isolatie, doet fysiek pijn in de hersenen

http://www.volkskrant.nl/opinie/is-je-kind-in-de-hoek-zetten-wel-zon-onschuldig-opvoedmiddel~a3763575/

"Volgens Daniel J. Siegel, hoogleraar psychiatrie en co-auteur van het boek No-drama Discipline is een time-out op de lange termijn echter alles behalve effectief. Kinderen leren er weinig van en juist op de momenten dat zij ons als ouders het hardst nodig hebben, als ze in grote emotionele stress zitten, laten we ze alleen om het zelf uit te zoeken. Volgens Siegel is het brein van kinderen nog plastisch, en de manier waarop een kind leert daarom erg belangrijk. Volgens Siegel is het belangrijk om door middel van contact maken en communicatie je kind in een staat te brengen dat het ook kán leren. Dat doe je door verbinding te maken met je kind, niet door het te isoleren.

Ook Laura Markham, schrijfster van opvoedboeken en de website ahaparenting.com, maakt grote bezwaren tegen de time-out als opvoedmiddel. Oké het is iets beter dan slaan of schreeuwen, maar het leert kinderen de verkeerde les, zegt zij. Sterker nog: kinderen gaan zich er alleen maar slechter van gedragen. Volgens Markham focust een time-out het kind slechts op zichzelf, niet op de band met jou als ouder. Het geeft het kind het gevoel dat alleen zijn aardige kanten oké zijn, maar hij afgewezen wordt op momenten dat het minder goed gaat. En, zegt Markham, in plaats van samen te werken om een oplossing te verzinnen, zorgt het ervoor dat we ons tegenover elkaar opstellen en de boel alleen maar verder escaleert."

Pijn doen Astrid

" Het gehuil dat het teweeg bracht was logisch, een kind kan zich nog niet verwoorden op die leeftijd. Dat zag ik niet als mishandeling maar als noodzaak omdat ze niet meer groeide (8.7 kg met 1.5 jaar). Dan doe je soms dingen die moeten. Net zoals je een kind een helaas vervelende ziekenhuisbehandeling geeft als het ziek is. Het moet. Zielig vinden we het allemaal denk ik, maar dat is iets anders als mishandeling of expres en heel bewust een traumatische ervaring aandoen."

Dat je iets niet ziet als 'mishandeling' wil niet zeggen dat het een kind ook niet fysiek pijn doet. Zie hierboven.
Soms is het niet anders, maar je moet je altijd afvragen of het niet anders kan en daar blijf je naar zoeken. Gewoon omdat het lange termijn consequenties KAN hebben als hechtingsproblemen en angst- en paniekstoornis bij een kind dat het toch al niet trekt want anders zou er niet zo'n drama zijn.

Ik heb mijn kinderen nooit gedwongen om te eten of te slapen. Daarvoor had ik gelukkig genoeg kalmte, geduld en repertoire in huis. Want het heeft ook alles met jezelf te maken.
Ik heb weleens een kind bloed laten prikken op een leeftijd dat het uiteraard een keel opzette. Gelukkig gaf ik toen nog borstvoeding, dat hielp om de pijn direct, tegelijkertijd, te verzachten. Maar ook toen merkte ik de pijn op en vroeg me af of dit het waard was.
Het gaat ook om prioriteiten stellen. Pijn is je 'last resort' en als het even niet nodig is, het komt vanzelf wel goed, zo belangrijk is het nou ook weer niet, dan doe je dat niet.
Pijn heeft geen intrinsieke opvoedkundige waarde al willen sommigen dat graag geloven.

mijn kind

had ondergewicht en moest slapen. Ik kan iemand niet dwingen te slapen. Ik kan wel zorgen dat de mogelijkheden er zijn om dat te proberen voor elkaar te krijgen, zeker als daar een noodzaak voor is.
Jij liet dus ook je kind bloed afnemen, je troostte het enkel, zoals alle ouders doen.
Daarbij vraag je je af of dat het waard was.
Welke ouder onthoud zijn of haar kind medische zorg als dat nodig is?

Daarnaast haal ik uit je aangehaalde voorbeeld nog steeds niet waar ik geweld gebruik. Mijn definitie mishandeling van geweld/mishandeling is iemand opzettelijk lichamelijk pijn doen. Ik heb mijn dochter niet geknepen, geslagen, geduwd, scheldend of mopperend in bed gelegd, ook heb ik haar niet eenzaam opgesloten of wat dan ook.
Alleen opgetild en met lieve woorden in bed gelegd. Wat is daar gewelddadig aan?

Tegelijkertijd

Wat Barvaux, Nur, Astrid en anderen hier zeggen dat het afdwingen van rust, ook al doet het je kind pijn, ervoor zorgt dat de ouder (overdag) weer genoeg energie heeft om wel contact met je kind te maken en wel de dag aan te kunnen is zeer waar.

Het doorbreken van de negatieve spiraal, heel erg goed te zien bij deze moeder die er echt doorheen zat, al is het op zich traumatisch, geeft het gezin de kans om te herstellen.

Prioriteiten. Maar kan het ook anders?

En je hebt liever dat dit jongetje bij zijn moeder blijft, al doet het op dit essentiele moment pijn, dan dat het doorschuift naar nieuwe gezinnen. De kans op een hechtingsstoornis lijkt me dan een stuk groter namelijk.

Opzettelijk?

Ook niet opzettelijk kan iets pijn doen. Maar je wilt jezelf niet graag zien in de rol van iemand die pijn doet, al is het noodzakelijk. Dus redeneer je dat weg. Maar pijn is pijn, hoe je het ook bedoelt. Het is hoe een kind dat ervaart.
Dat staat mooi in het artikel in de Volkskrant. Net als je kind je emotioneel heel erg nodig heeft sluit jij het buiten. Wat een pijn dat doet. Niet opzettelijk, de bedoeling is goed, maar ondertussen.

Veroordelend

Laat ouders die een andere visie hebben toch gewoon in hun waarde. En weet je wat nu ironisch is? Met mijn wat traditionelere opvoedstrategieën heb ik helemaal never nooit niet een kind buiten gezet. Of een tweejarige op de gang. Moeten jullie zelf weten, al zou het mijn keuze niet zijn. Maar hou asjeblieft grote veroordelende woorden voor ouders die een andere aanpak kiezen voor je. Ik vind woorden als liefdeloos en geweld in deze context gewoon ongepast.

laatste poging

Waar in het voorbeeld doe ik mijn kind fysiek pijn, daar ging het om. Om geweld en fysieke pijn. Niet om emotionele pijn of verdriet.

Jij liet je kind ook prikken.
Dat je er als troost een borst instopt doet niets af aan de pijn of het ongemak dat een kind ervaart. Andere ouders troosten met een knuffel, een kus, een paar armen om het kind heen, een knuffel.

Ik redeneer niets weg. Ik doe wat ik moet doen. Ik vind het niet erg daarbij een ouder te zijn, op bepaalde momenten in het leven, die niet het vriendje is van de kinderen, die ingrijpt daar waar nodig. Als mijn kind richting water had gegaan, zomaar had overgestoken, had ik het bij de arm gegrepen. Pijn? Vast pijnlijker dan een knuffel, maar platgereden worden door een auto is zoveel pijnlijker. Drugsgebruik, gevaarlijke situaties, daar helpt, om in stijl te blijven, geen "lieve moedertje" aan.

Jammer dat ik geen antwoorden van je krijg op mijn voorbeelden, je blijft erg algemeen en indirect veroordelend, terwijl ik oprecht nieuwsgierig was naar je oplossingen.

Veroordelend

Eigenlijk denk ik dat we het meer eens zijn dan je zou zeggen. Maar ik heb het niet over liefdeloos.

"Het gaat er niet om of het liefdeloos 'is' het gaat erom hoe een kind jou acties zelf ervaart. "

Pijn is gewoon pijn als het pijn doet, al is het alleen in de hersenen.

Maar ja, nou val ik in herhaling.

En Astrid, ik weet niet wat je wil, zal ik uitleggen hoe ik met eten omging met mijn kinderen, of met slapen?

Of nog een andere discussie? Dat bot geweld of dwingen een 'dingetje' is maar ouders 'manipuleren' ook door 'afleiding' en wie het langste geduldig is? En of dat niet 'geweld' is? Als dat niet zo ervaren wordt door het kind?

Daar gaat het hier toch niet om?
Uiteindelijk worstel je allemaal weleens, meer of minder extreem, en uiteindelijk is het over en hopelijk kom je er allemaal redelijk uit, met goed contact en goede ontwikkelingsmogelijkheden voor iedereen en niet teveel drama achteraf.

Anne

"En Astrid, ik weet niet wat je wil, zal ik uitleggen hoe ik met eten omging met mijn kinderen, of met slapen?"

Dat was letterlijk wat ik een aantal keer heb gevraagd inderdaad, daar was ik benieuwd naar:
eten/drinken (dwangvoeren is in een normale situatie niet mogelijk)
slapen (als het kind niet groeit en daarvoor naar kinderarts zou moeten)
medische behandelingen die nodig zijn maar het kind altijd als vervelend zal ervaren, zelfs wanneer het kind bang is maar de behandeling zelf geen pijn doet.

De pijn van een kind erkennen

http://nl.wikipedia.org/wiki/Alice_Miller_%28psycholoog%29

"Die opvoeding kan een gespletenheid veroorzaken als de volwassene authentieke gevoelens en delen van zijn ik heeft verdrongen doordat hij als kind onderworpen is geweest aan de macht, de (te) hoge verwachtingen en het fysieke, seksuele of psychische geweld van zijn ouders. Bijna iedereen is als kind geslagen, maar in alle culturen is het sparen van de ouders de hoogste wet, stelt Miller."

Nou is Alice Miller ook van het adagium dat alle lijden terug te herleiden is tot trauma's in de jeugd, daar vind ik nog wel wat op af te dingen.:-)
Maar dat je het lijden van een kind erkent, hoe dan ook, en de impact daarvan gaat zien, lijkt me hier wel goed.

Als je dat gaat zien dan ben je niet meer zo blij met time out. Lees het verhaal van de MoedervanSenH. Het lijden van je kind, het lijden van jezelf als kind. Dat wens je niemand toe.
Hoef je niet luchtig over te doen. Dat is alleen maar om volwassenen te ontzien.

Misschien

Misschien ben je nog aan het typen, dan wacht ik nog wel even, maar zo niet: mijn vraag is nog steeds niet beantwoord en was geen moeilijke strikvraag:
1. eten
2. slapen
3. medische handeling.

Hoe buig jij dat om naar iets dat vreedzaam is en positief.

Waarom altijd

Waarom lijken er enkel deze twee manieren van opvoeden te zijn:

1. Traditioneel. Ongewenst gedrag straffen, goed gedrag belonen, huilen negeren, leren doorslapen en eten.
2. Je doet dit allemaal niet en geeft daarmee je kind geen regels en structuur terwijl het dat wel nodig heeft.

Want zodra het komt op het wel of niet emotioneel pijn doen van een time-out of dwingen in bed te blijven of het wel of niet fysiek pijn doen van het vastpakken van de arm van een kind dat de straat over wil rennen word er altijd geredeneerd met "een kind heeft rust en regelmaat nodig" en "een kind heeft regels en structuur nodig".

Alsof je rust, regelmaat, regels en structuur niet kan bieden zonder op de "traditionele" manier op te voeden.

Ik "train" mijn kind(eren, maar H is nog erg jong) niet. Dat wil zeggen dat S doorslaapt op haar tempo (met 2 maanden oud of pas met 4 jaar), op haar manier (buik, rug, licht aan, licht uit), op de plek die zij uitkiest (eigen bed, bank, bij ons in bed), als ze maar slaapt. Of ze wel of niet eet moet ze zelf weten. Ze krijgt eten op haar bord en soms eet ze wekenlang alleen maar 2 happen en verder niets. Boeiend. Zolang er geen psychisch probleem is met haar is alles een fase en gaat het wel weer over. Maar dat wil niet zeggen dat er geen rust, regelmaat en regels zijn. Die zijn er zeker wel maar worden op een hele andere manier duidelijk maakt. Er zijn bij ons thuis niet meer of minder regels en er is niet meer of minder regelmaat en structuur.

En ja, opvoeden is moeilijk. Dus soms vergeet ik even hoe we het ook alweer aan wilden pakken en schiet ik in de "Triple P" of "supernanny" methodes of gewoon in blinde paniek en weet ik helemaal niet meer wat ik wil of moet . Achteraf, als de situatie voorbij is en ik weer helder kan nadenken, breekt m'n hart. Dat past niet bij ons. Wil niet zeggen dat onze kinderen straks geen consequenties, regels en grenzen kennen want die gaan ze zeker leren. Maar dat kan prima zonder trainingen en straffen. Dat is het grootste misverstand.

Ik heb verder (volgens mij, anders spijt het me) in geen enkele post oordelen uitgesproken over ouders die anders opvoeden. Ik probeer alleen te verduidelijken dat je een kind ook prima regels kunt bijbrengen en grenzen uit kunt leggen zonder strafstoeltjes e.d.

Astrid

Weet dat de vraag niet aan mij gericht was, maar mijn ideeën:

Uitgaande van een kind zonder lichamelijke en psychische problemen dus helemaal gezond.
1. eten. Alles is een fase. Niet willen eten gaat met periodes. Wij bepalen wat er op het bord komt te liggen en S bepaalt hoeveel ze daarvan op eet. Als ze niet wil, dan niet. Als ze later 's avonds honger krijgt en een boterham wil, prima. Want het is een fase en gaat wel weer anders over een tijdje. Dat is het leuke van opgroeiende kinderen. Die fases veranderen zo vaak. Als het geen fase is maar blijvend zit het probleem misschien toch psychisch. Of als een kind afvalt lichamelijk (want een gezond kind verhongert zichzelf niet).
2. slapen. Lastigste probleem want je wil zelf ook slapen. Wij hebben met S samen geslapen tot ze 18 maanden was. Toen hebben we geprobeerd of ze toe was aan haar eigen kamer en eigen bed. Zij leidt, wij volgen. Alleen schiet je 's avonds laat wel eens uit je slof als je moe bent en liever zelf slaapt dan 100 keer heen en weer lopen of tot 0:30 een zeer actief kind in je bed. Hoe buig je dat om naar iets positiefs? Goed maken en excuses aanbieden. Ik heb haar wel eens huilend in bed gelegd, deur dichtgegooid en weggelopen. Twee minuten later stond ik bij haar (zij nog steeds huilend). Ik was wat afgekoeld en heb haar getroost. Voor mij is het het allerbelangrijkst dat een kind zichzelf nooit in slaap hoeft te huilen en dat huilen altijd getroost word. Troost is een basisbehoefte voor een opgroeiend kind wat mij betreft. En dat hoeft heus niet altijd direct, als je maar terugkomt om alsnog te troosten. Dan is het vreedzaam en positief.
3. medische handeling. De trucendoos! Vieze drankjes door sap of door water met een hoop suiker of honing erbij. Toen ze een keer moest bloedprikken en toen ze een keer een infuus moest hebben we haar afgeleid met een leuk filmpje op mijn telefoon. Zelfde met zetpil. Verder nog weinig ervaring met medische handelingen, behalve 1 AB kuur, 1 keer een zetpil, 1 keer bloedprikken en 1 keer infuus nog nooit iets nodig geweest (al vind ik dit al best veel in 2 jaar tijd )

mama....

Volgens mij is je oudste nog geen twee en tot die tijd lijkt het allemaal zo makkelijk maar bij veel kinderen komt er gewoon een tijd dat ze gewoon niet slapen, ook niet met licht, zonder licht, of wat dan ook en wat doe je dan?

Verder: hoe moet een kind onder de anderhalf bij jou aangeven hoe het wil slapen? Als mijn zonen even hadden gezegd dat ze best hadden willen slapen met het licht vol aan had ik dat wel geprobeerd maar nee, mij maakten ze dat gewoon niet duidelijk.

Oudste kon niet rustig in slaap vallen in zijn eentje en jongste kon dat niet als hij midden in de nacht wakker werd. Wij hebben gekozen om ze dat te leren door ze te laten huilen maar pas nadat we máándenlang van alles geprobeerd hadden en dat werkte gewoon niet.

Zoals ik al zei: nooit enig probleem met het eten gehad of op een ander gebied. Veel kinderen willen gewoon duidelijkheid en grenzen en dat heeft niets te maken met pijn doen of angst of paniek. Niet bij mijn kinderen, hoe jullie kinderen zijn weet ik niet maar jullie veroordelen mijn methode wel en dat is niet prettig. Er is niets mis met mijn kinderen.

Eten en slapen

Mijn kinderen aten goed maar hadden wel uitgesproken wensen wat betreft structuur en de wijze van aanbieden.
Eigenlijk ging dat heel goed. Vanwege allergie kookte ik alle voeding zelf en ik gaf zoon stukjes op zijn bord, bijvoorbeeld stukjes gaargekookte wortel, druifjes zonder pit.
Binnen de kortste keren at zoon alles, zelfs spruitjes. Dat was nog de grap bij de film van ome Willem. Alle kinderen gillen dan nee als de zin komt: lus jij ook spruitjes dan? Zoon was ja.
Op zijn vierde werd hij vegetarisch, ander verhaal. At tot zijn 12e voornamelijk zonder vlees, verder lustte hij alleen geen verse vis, viskoekjes ging wel.
Dochter was meer allergisch dan zoon en had vanaf haar geboorte stricte voorkeuren.
Ook mocht het voedsel elkaar niet raken.
Maar ik ben bij twijfel naar de huisarts gegaan die het nogal vond meevallen. Ze at in elk geval, naast alle soorten vlees, ook olijven, radijs, stukjes banaan en mandarijn.
Omdat ik werkte bereidde ik het eten de avond van tevoren. Dan hoefde ik het alleen maar af te maken als we thuis kwamen.
Ik sneed wel snel wat fruit en rauwkost voor de kinderen en dan maakte ik het eten af.
Toen ze nog kleiner waren zette ik zoon een lange zomer in de zandbak als we thuis kwamen. Dan was die even bezig. Dochter droeg ik in een sling en dan gingen we eten, daarna badderen en voorlezen, slapen.
In general.
Want toen ze ouder werden werden ze angstiger enzovoort. Ander verhaal.
Maar slapen an sich was nooit een probleem. En als ze niet alleen gingen slapen ging ik met ze mee. Als ze in slaap waren ging ik er nog een tijdje uit om mijn werkjes te doen. In de tijd dat mijn dochter randpsychotisch en angstig was heb ik nog een half jaar samen met haar geslapen, ze was denk ik toen 13 jaar en sliep al een aantal jaren alleen tot die tijd.
Het was soms uitputtend maar het is voorbij.

mama

Nav je laatste reactie: er zijn gewoon kinderen zo koppig dat ze gewoon niets anders eten dan 1 soort groente en wat P-voedsel. Wat doe je dan?

En wat doe je als je kind maandenlang 3-4 uur per nacht, midden in de nacht wakker is? Het gáát niet om een enkel keertje of een week!