Stop Jo Frost!

timeout

Het was machteloosheid van mijn kant, en uiteraard van dochter. Achteraf had je misschien meer gekund met speciaal onderwijs, meer begrip en passende actie bij autisme, ik was zelf ook nog zoekende.
Misschien had ik haar eerder zelf thuis moeten houden, maar ja, ik had al problemen met de leerplicht, je zit gewoon in de tang.
Ik had juist opvoedingsondersteuning thuis gevraagd om te leren hoe ik hier op een betere manier mee om kon gaan, maar ja, dat waren dus niet de deskundigen, maar de zorgmelders.
Ik weet niet hoe mijn dochter gereageerd had als ze een rustiger en meer begripvolle onderwijsomgeving had gehad. Maar dat viel voor zoon al in de categorie onbereikbaar, laat staan voor dochter.
Dus het was een kwestie van uitputting en kortdurend buiten zetten.
Het was extreem. Soms rook ze uit haar mond naar aceton zoveel energie had ze verbruikt met gooien, gillen en drama. En dan niemand die er iets verstandigs over te zeggen had. Maar wel een zorgmelding doen.
Ik had mijn kinderen best graag al op de basisschool naar speciaal onderwijs gehad. Misschien dat het dan niet nodig was geweest om ze eruit te zetten. Maar ja, ze waren te beleefd, te leergierig, en de angst en paniek hielden ze in hun hoofd verborgen tot ze thuis waren. Ze vielen niet negatief op in de klas. Dus, zou er aan mij wel een steekje loszitten dat ze thuis zo tekeer konden gaan.

Ginny

Precies, ik erger me nu een beetje aan mensen die het programma niet gezien hebben en/of kinderen hebben die te jong zijn om te herkennen wat er wel eens mis gaat bij mensen in de opvoeding.

Naar de mensen thuis

Ligt de kracht van Jo Frost ook niet in het naar de mensen toegaan zo dat de kinderen in hun vertrouwde omgeving kunnen praten. Ik denk dat kinderen tijdens een afspraak in een opvoedcentrum of in kantoor van een GGD-gebouw minder open staan voor ideeën voor verbetering.
In de programma's zijn het vooral gezinnen met meerdere kinderen . Eén kind opvoeden is interessant, maar twee kinderen of meer vraagt weer een nieuwe afstemming op elkaar. Hoe verdeel je je tijd en bij de ene slaat iets aan maar bij de ander juist niet. Soms verlies je scherpte en gaan je ogen open bij het bekijken van andere huiskamers.

de stout stoel of stout plek

Als achtergrond had ik op youtube de link van Annej aangezet.
Met het doorspreken van wat er toch niet goed ging bij het tweede gezin, geeft ze aan waar de stout stoel voor bedoeld is volgens haar.
Ze zegt dat die plek is voor het kind om zelfreflectie toe te passen en te kalmeren en voor de ouder om even uit de situatie te komen.

Hier zeiden we dan dat ze maar moesten gaan nadenken op de gang.

Over grenzen stellen met slapen

Mijn jongste kon als jonge baby moeilijk in slaap komen. Hij bleef onrustig.
Wij zijn hem toen gaan inbakeren. Over grenzen gesproken, dat is echt een grens. Je kunt nauwelijks meer bewegen.
Binnen enkele keren had dat inbakeren een geweldig effect. Terwijl ik liefdevol met al die doeken bezig was, zag je hem al tot rust komen. Hij snapte wat er ging komen en het gaf rust in zijn hoofd. Hij kon zich neerleggen bij het idee dat hij ging slapen. En hij sliep daarna ook binnen 5 minuten. Vanaf ongeveer 6-7 maanden hebben we het inbakeren afgebouwd. Daarna sliep hij zonder prima.
Ik vind dat vergelijkbaar met het telkens zonder woorden (maar niet zonder liefde) terugleggen van een kind. Je geeft grenzen aan en die grens geeft rust. Natuurlijk niet als het eenmalig is of als er een aanleiding voor is. Maar het kan heel veel opleveren voor het kind en daarmee ook voor de ouder.

Oudste had een periode als 1,5-jarige dat ze in de nacht onrustig werd, ging huilen, in paniek, etc. Na een paar van die nachten ben ik ernaast gaan liggen. Dreumes in eigen bedje, ik op matras op de grond ernaast. Zodra ze onrustig werd, een beetje ging piepen, suste ik haar, vertelde dat alles goed was, legde een arm over haar heen, zette soms haar slaapmuziekje aan. Zo werd ze gerust gesteld en ging weer slapen. Binnen 5-7 dagen was de onrust over. Ze had er weer vertrouwen in. Ik kon weer in mijn eigen bed slapen.

Ik zal die laatste aflevering eens gaan bekijken.
Altijd bereid om mijn standpunt te herzien.

Groeten,Maw.

De eerste aflevering van 3 maart

http://tvblik.nl/jo-frost-nanny-on-tour-holland/aflevering-1

Dit is de eerste aflevering.
Dat schoonmaakbedrijf in huis halen vind ik echt geweldig. Nadat deze (werkende) moeder in korte tijd van een fijn huwelijk, een paar kinderen, naar een psychisch zieke man en een scheiding is gegaan is de moed haar in de schoenen gezonken en de zaak is echt vervuild.
Dat het nu weer schoon is, en dat ze weer nieuwe moed gekregen heeft, zelfs om meer hulp en gezelschap en gezelligheid te vragen aan vrienden, en een bezoek aan de huisarts vanwege haar gevoel van depressie en trauma, is de verdienste van Jo. Echt wel een 'holistische' praktische aanpak.:-)

Echter die drama's met het afdwingen van het naar bed gaan vind ik erg.
Lampje wordt er uit gedraaid omdat het kind steeds weer het licht aandoet.

Ook zou ik zoiets als tafeldekken samen doen. Ik ging samen tafel dekken met mijn kinderen. De helft van de tijd hebben die kleintjes helemaal geen idee hoe je dat doet. Terwijl ze graag met je samendoen. En daar ook hun energie in kwijt kunnen.

Maar petje af dat Jo deze moeder weer heeft laten realiseren dat je door kalm te blijven en vastbesloten en geduldig en te zorgen dat je duidelijk bent en je programma voor je gezin opvolgt zo'n omslag kunt maken. En ja, het is hard werken.:-) Maar een kleine investering levert veel op. Maar het is wel vechten tegen de moeheid en de behoefte om even niets te doen. Zeker als je dat alleen moet doen, echt geen peuleschil.

Je zegt niet: wil je tafeldekken? Je zegt: ga maar tafeldekken. Nou ja, ik zei dan: kom, we gaan tafeldekken, pak maar de bordjes eerst.

Ik kan me ook goed voorstellen dat je boos bent en teleurgesteld dat je er ineens alleen voor staat. Je hebt er niets aan, maar dat was toch de bedoeling niet.

Ik ben benieuwd naar de volgende afleveringen.

Ja van dat tafeldekken...

Dat vond ik ook een beetje ver gaan. Het kind is 3..... Dat verwacht ik hier nog niet van mijn 6 jarige. Vond de verwachtingen van moeder vooral wat hoog liggen.
Maar dat van de opdracht verstop in een vraag klopt wel.

En wat Jo deed was er eigenlijk voor zorgen dat moeder in alle rust kon koken. Hij kreeg geen straf omdat ie niet wilde helpen, maar werd gestimuleerd (gedwongen) om even te gaan spelen/tv kijken. Voor het kind maakt dat niks uit, maar voor de moeder kan dat wel rust geven. Koken met een dreinende 3-jarige om je heen is hel...

En dat licht... Tja... Ik persoonlijk zou kiezen voor een nachtlampje. Maar dat deed ze eigenlijk ook. Het licht op de gang bleef aan en de deur bleef open. Kind en moeder zaten in een machtsstrijd en zo'n schijnwerper aan op de kamer helpt dan niet bij het zelf in slaap vallen. Maar toch... Het geëmmer was wel over.

Ik ook

Het valt me op, bij deze aflevering dan, dat het minder schreeuwerig is. Ik vond vooral de Amerikaanse afleveringen wel een over de top.

Maar goed dit was pas de eerste aflevering natuurlijk. En hier speelde ook echt serieus wel wat. Topsport voor Jo dus. Hoop dat ze dit niveau weet vast te houden.

Dagindeling

Nog een sterk punt van Jo Frost vind ik dat ze ook de dagindeling van een gezin verandert, en daar nadrukkelijk 'speeltijd' inbouwt voor en met de kinderen. Dus onverdeelde positieve aandacht voor het gezin en de kinderen. Iedere dag opnieuw.

Jammer van de naam 'stoutstoel', beter is time-out plek oid.

methode

Ik denk dat we de timeoutmethode en het gesleep naar bed toe op een gegeven moment niet meer accepteren. Het is te traumatisch voor een kind. Het drama gaat mij in elk geval door merg en been.
Wel wat Moni beschrijft. Bij uit bed komen ga je ernaast liggen en het kan een dag of 5-7 duren, maar dan is een kind weer gerustgesteld en kan zelf in de eigen kamer slapen.

Ik had graag een andere methode gehad om mijn kind terug tot communicatieniveau te brengen in plaats van dramaniveau. Al was het maar een paar minuten, je maakt een kind machteloos en angstig door het buiten te zetten.
Dus ja, wie daar wat op weet? Niets hielp. Zelfs niet onder de lauwe douche zetten.
Dan was dochter gewoon te ver heen en niet meer aanspreekbaar. Want anders pak je dat natuurlijk direct op. Ik kon het soms nog pareren door samen werkjes te doen. De energie kwijt en samen iets doen dat vertrouwd is en daardoor gerust stelt.
Of drama in de bus naar huis. Dan stapten we uit en ik ging met haar lopen tot ze omviel, totaal uitgeput. Dat vond ik dan wel weer een minder slechte methode, want ze ging in elk geval op een 'natuurlijke' manier uit en daarna kon ik haar optillen en dragen, maar fijn is het ook niet.
Dus ja, hoe pareeer je dat.
Als je het tenminste niet weet te voorkomen.

Ik heb ook afleveringen gezien dat een ouder (moeder dus) wel in de slaapkamer bleef met de rug naar het kind toe.
Het telkens weer in bed leggen was er dan ook aan de orde.

inderdaad

De lamp er uit halen was juist een prima oplossing, de kamerdeur stond open en er was genoeg licht in de gang. Je moet doorbreken dat een kind constant zijn bed uit wil om het GROTE licht aan te doen. Slimme oplossing.

Vragen om tafel te dekken was niet handig, dan kan een kind nee zeggen. Zeggen dat je sámen de tafel gaat dekken was niet handig want moeder was juist heel druk met eten koken en zocht afleiding voor het kind. Je kunt wel overal over vallen maar je moet het in de context zien van de situatie en DIT kind. Je moet niet je eigen kind en je eigen situatie erbij halen.

Wat ik opvallend vond is dat moeder nu juist niet op het idee kwam om dit kind voor de tv te zetten Dus Jo Frost kwam met het idee om kind een programma te laten kijken. In verband met boos worden als het programma nog niet is afgelopen zou ik daar dan weer programma's voor opnemen zodat je weet dat het afloopt als het etenstijd is.

De 'slimme' oplossing

Een kind afpakken dat het het licht aandoet vind ik niet slim. Alsnog jaag je het kind meer angst aan en maakt het machteloos omdat je zijn 'oplossing' afpakt.
Extreme situaties vragen soms om extreme maatregelen, maar je wilt het juist op een vredige manier oplossen met respect voor het kind. Het doel heiligt niet alle middelen.

Annej

Nee, ik zie dat anders, er was namelijk gewoon licht en de deur stond open en het grote licht moet uit. Een kind kan niet slapen in groot licht, het lichaam zal geen melatonine aanpakken en andere processen in werking zetten om te gaan slapen.

Ja Barvaux

Maar de weg naar de oplossing verdient geen schoonheidsprijs. Je wilt het kind juist geruststellen en bevestigen niet afwijzen.

Daar hadden we het al over gehad, dit was niet een probleem wat pas een paar dagen bestond. We hebben het hier over een oververmoeide moeder en dito kind. Gewoon eens laten slapen laat de nieuwe dag heel anders beginnen. Een dag waar alle liefde gegeven kan worden die er is. Nu weer met alle liefde aan een onwillige peuter gaan uitleggen waarom het grote licht uit moet schiet niets op. Het is hetzelfde als vragen of hij de tafel wil dekken, kind zegt nee en je bent verder dan waar je was.

Licht uit voorkomt een hele discussie en die tijd kun je besteden aan een extra kus!

"Een kind kan niet slapen in groot licht"

Dat is wel erg algemeen. Ik ken genoeg kinderen die prima slapen met het grote licht aan. Doet een kind het licht aan? Lekker aan laten. Dat is wel het minste van de problemen als je kind 500 keer op een avond uit bed komt.

Situatie

In het prgogramma gaat het natuurlijk vaker om situaties die al helemaal uit de hand zijn gelopen. De ouder is oververmoeid en heeft weinig veerkracht meer. Kind heeft zichzelf vaak allerlei gewoontes aangeleerd die niet handig zijn. Om dat te doorbreken moet je soms even wat meer doorzetten. De situatie is vaak al maandenlang zo. Dat is echt niet liefdeloos of zo. Ik heb zelf bij mijn een van mijn kinderen die een zeer slechte slaper was als peuter en ook steeds maar weer uit bed kwam doorgezet op die manier. Kind steeds weer terug in bed leggen. Niet liefdeloos maar ook geen gesprek meer aangaan met het kind. Gewoon kind in bed leggen, aai over het hoofd en weglopen. De reden om niet vervolgens het kind weer uitgebreid te knuffelen en dergelijke is dat het dan alleen maar een leuk spelletje zal blijven. Bovendien worden ze er dan alleen meer wakker van. En dat dan 20x de eerste paar nachten (mocht je dit doen zorg dat je eerst bent bijgeslapen) en geleidelijk werd het minder en ging hij steeds vaker uit zichzelf en na een paar weken was het helemaal voorbij. Niet dat hij natuurlijk nooit meer uit zijn bedje kwam maar wel veel minder vaak. Het was nodig omdat kind uit zichzelf niet in staat was uit die situatie te komen. Er zat ook helemaal niks achter (honger, dorst,pijn) maar meer zichzelf de tijd de niet geven om in slaap te kopen. Gevolg was een heel moe kind.

Natuuurlijk kan je er ook voor kiezen om een kind bij je in bed te laten slapen en als je achter die oplossing staat is daar niks mis mee. Echter mijn man en (eigenlijk ik ook) wilden liever niet vast elke nacht een kind bij ons hebben slapen. Ik ken ook ouders die daar helemaal geen moeite mee hebben en daar is helemaal niks mis mee. Er is echter ook niks mis om het kind wel aan te leren om in zijn eigen bedje te slapen (hij was ook niet eenzaam want hij sliep bij zijn zusje op de kamer)

Hier ook

Mijn dochter sliep hazenslaapjes. Overdag niet en snachts 8-10 keer wakker.
Op aanraden van een kinderpsychiater de methode toegepast van het neerleggen en zorgen dat je in beeld blijft of hoorbaar en dat uitbouwen. Een soortgelijke methode als Jo dus.
Huilen gaat door merg en been, maar ik liep op mijn tandvlees en had in 2 jaar nog geen nacht door kunnen slapen.
Ik ben de methode begonnen en op dag 9 sliep ze voor het eerst van haar ruim twee-jarige leven een nacht door.
Daarna nooit meer problemen gehad.
Zij herinnert zich er niets meer van.
Met nummer 2 iets makkelijker geweest, die kroop zonder dat ik het doorhad van haar bijna 3 jaar tot haar 8e bij mij in bed en ik had de puf niet meer door ziekte haar terug te leggen. Het ging vanzelf over. Op die leeftijd kun je afspraken maken en het afbouwen: alleen in het weekend of alleen als je ziek bent. (zijn ze veel ziek in die periode volgens zichzelf )
Je moet doen waarbij je jezelf goed voelt en wat je kind kan hebben.
Iets-aan-de-hand-kinderen hebben een andere benadering nodig dan niets-aan-de-hand-kinderen. Rust, reinheid en regelmaat is voor elk kind goed en een kind dat niet slaapt krijgt geen rust en regelmaat. Voor mijn dochter was het van belang eindelijk rust te krijgen omdat ze niet meer groeide door gebrek aan slaap. En ook moeders was er niet goed meer aan toe. Het gehuil dat het teweeg bracht was logisch, een kind kan zich nog niet verwoorden op die leeftijd. Dat zag ik niet als mishandeling maar als noodzaak omdat ze niet meer groeide (8.7 kg met 1.5 jaar). Dan doe je soms dingen die moeten. Net zoals je een kind een helaas vervelende ziekenhuisbehandeling geeft als het ziek is. Het moet. Zielig vinden we het allemaal denk ik, maar dat is iets anders als mishandeling of expres en heel bewust een traumatische ervaring aandoen.

Ik weet ook zeker dat de ouders die altijd praten, uitleggen enz. later te horen krijgen dat ze dingen fout hebben gedaan, hun kinderen hebben gekwetst of pijn gedaan, te beschermend, soft of te verstikkend waren. Ik ben inmiddels moeder van volwassen kinderen en in elk geval blij dat ik dit soort problemen niet meer hoef te overwinnen :-)

liefdeloos

Het gaat er niet om of het liefdeloos 'is' het gaat erom hoe een kind jou acties zelf ervaart. Wat doet het met een kind. Kan best zijn dat het kind na aanvankelijke paniek en angst gaat begrijpen dat het voor zijn bestwil is en dat wat jij hem voorhoudt ook goed voor hem is, maar de manier waarop je dat communiceert kan door een kind nog steeds als extreem beangstigend ervaren worden. En dat gun je een kind niet.
Tenzij je niet anders kunt, dat snap ik wel, maar ik zoek toch liever naar manieren om op een vreedzame manier een kind om te buigen naar een wenselijke situatie.
Een goede manier, natuurlijk ook niet een manier dat het lijden van een kind en de ouder verlengt of geen oplossing brengt. Voor je het weet krijg je weer het verwijt dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken.
Maar ik vind het principieel onjuist om door jou dwang en geweld een kind te leren dat het anders moet. Dat is geen goed voorbeeld. Een kind kan daarvan leren dat het soms gerechtigd is om geweld en dwang te gebruiken. Je zoekt juist een vreedzame doelmatige oplossing.
En je ziet het lijden van het kind en negeert het niet als ondergeschikt aan het doel.

anne

Je maakt me oprecht nieuwsgierig naar een aantal dingen: waar zit het geweld in mijn methode dan die van een kinderpsychiater kwam?
Dwang? Ja soms moeten er dingen en soms moet het snel (overstekend kind bv). Maar het ging zonder een onvertogen woord, het aaitje was er nog steeds, mijn liefde ook.
Je hebt het steeds over vreedzaam ombuigen, maar ik mis dan even het overzicht hoe jij het voor je ziet of dat vreedzaam ombuigt:
1. een kind eet of drinkt niet
2. een kind slaapt niet
3. een kind wil geen medische behandeling die noodzakelijk is.
4. enz

Hoe buig jij zoiets dan om zodat het kind denkt (met bv 2 jaar of met 15 jaar) ohja...nu ga ik het wel doen?

En hoe zie jij het bv voor je als jouw of mijn kinderen in de grote boze buitenwereld te maken krijgen met mensen die lang zo begripvol zijn en echt geen tijd of geduld hebben om ook zo vreedzaam te zijn met iets/niets-aan-de-hand-kinderen?

Astrid

Je intenties zijn vast goed en je acties naar je kinderen effectief en je meent oprecht dat dwang, macht en geweld soms nuttig en minstens onvermijdelijk is.
Ik hoef mijn kinderen niet zelf slecht te behandelen om ze te leren dat er soms mensen met verkeerde bedoelingen of foute situaties zijn. Ik kan ze wel leren dat je zoekt naar een manier waarop het voor iedereen effectief maar ook vreedzaam is.
Goed, vreedzaam, gedrag is juist voor mijn kinderen extra belangrijk omdat ze ook in hun slechte gedrag eerder door de mand vallen en daar de gevolgen van ondervinden.
Maar het is natuurlijk niet zo dat als je intenties maar goed zijn we het lijden van een kind verder kunnen negeren. Het lijdt alsnog en we leren dat je soms gedwongen wordt om te lijden voor het goede doel.
Dat is een misverstand. Het leven kan pijn doen maar daar hoef je niet zelf voor te kiezen om alvast jezelf pijn te doen.

annej en mamavansenh

Je moet echt eens stoppen met denken dat wat bij jouw kinderen niet hielp bij ALLE kinderen slecht is. Net als mamavansenh (kun je misschien een iets kortere nick nemen LOL) die zelf als kind niet op een manier behandeld is die bij haar paste.

We kennen dit jongetje helemaal niet, allemaal niet, maar als ik zie hoe snel hij leerde te gaan eten en normaal te gaan slapen dan zie ik geen kind wat in angst leeft en bang is voor zijn moeder en met licht moet slapen omdat het anders nog banger wordt. Je ziet alleen een kind wat allerlei slechte gewoontes heeft aangeleerd en alleen maar negatieve aandacht heeft gekregen. Door het kind met een beetje dwang te leren slapen in het eigen bed en wat laten te eten (overigens: welke idioot schept zoveel op dat bordje, daar ergerde zelfs mijn jongste van 13 zich aan) is er tijd voor positieve aandacht. Iets wat bij dit soort kinderen vele malen belangrijker is dan de zachteheelmeestermethode (ach lieve schat, doe het lampje nu maar niet meer uit).

Overigens, mamavansenh: je weet pas hoe veel slechter je slaapt MET licht aan als je gaat wennen aan zonder licht. Verwijzen naar mensen die met licht aan slapen zegt mij helemaal niets. Toen wij overal rolluiken zijn gaan monteren ging de kwaliteit van de slaap enorm omhoog!

Intimidatie Barvaux

Ik vind het geweldig dat er zo snel resultaat was in dit gezin. Dat was hardstikke nodig.
Maar ik zie niet in hoe het wenselijk is dat een kind door intimidatie gaat doen wat jij hem voorstelt. Daarmee kweek je een blinde gehoorzaamheid die mij niet bevalt.
Het doel heiligt niet alle middelen.