Oudermishandeling

Jaina

Ik denk dat veel kinderen in het publieke domein alsnog leren om zich met veel inspanning te beheersen. Maar als ze dan thuis komen flippen ze om elke krenking.
Mijn exman werd enorm bedreigend en intimiderend omdat hij van mij en van het gezin niet kon krijgen wat hij nodig had, rust en concreet zijn en voorspelbaar. Maar naar de buitenwereld is hij extra charmant om te compenseren voor de plank misslagen die hij onvermijdelijk ook heeft. Na een dag van extreem je best doen om 'normaal' sociaal te doen en je te beheersen en in stress je repertoire aan sociaal gedrag te bevragen om zo snel mogelijk een gewenste sociale reactie te kunnen geven, ging hij thuis flippen bij elke situatie die hem teveel werd. Zo word een man een bom thuis en een mishandelaar. Omdat hij ook niet openlijk uit kon komen voor dingen die hij niet begreep of anders nodig had had hij een batterij aan smoezen waar hij zich achter verschool maar die voor mij heel doorzichtig en onbegrijpelijk waren.
Ik weet niet hoe het werkt bij andere persoonlijkheidsafwijkingen maar zo was het bij mijn man met autisme.
Hij had vroeger wel veel hulp gehad met zelfstandig worden en was ook hoogopgeleid maar niemand had hem geleerd om met zijn angst en paniek om te gaan. Hij is een jaar naar een soort militaire kostschool gestuurd en daar leerde hij dat hij zich moest conformeren maar dat zal ook heel wat woede en angst opgewekt hebben doordat hij wel moest doen wat hij niet spontaan kon en dan krijg je dysfunctioneel gedrag.
En ik heb het ook gewoon geleerd van mijn psychiatrische opleiders dat woede en wangedrag van met name mannen angst en paniek, controleverlies kan betekenen.
Veel van deze kinderen zullen dan ook als ze groter zijn zich op het oog redelijk normaal kunnen presenteren. Maar ondertussen hebben ze een hel van een kindertijd door het onbegrip en kunnen ze hun latere gezin het heel moeilijk maken en moeilijk intieme relaties aangaan.

Maar toch...

... waarom gaat het bij veel ouders wel goed ondanks dat een kind dezelfde stoornis heeft en dezelfde neiging tot agressie als bij ouders waarbij het kind over grenzen heen gaat door de ouder te mishandelen. Misschien niet eerlijk, maar ik heb daar dan toch een bepaald beeld bij van ouders die niet zo stevig in de schoenen staan en het vooral met praten willen oplossen. Ik ben ook een prater voor de duidelijkheid. Maar bij het minste teken richting agressie, daaronder versta ik ook verbale agressie, is wel in klare taal duidelijk gemaakt dat dat niet getolereerd wordt door mij.

Wij waren wel met ons tweeën, maar het strenge deel kwam bij mij vandaan. Of het veel had uitgemaakt als ik alleenstaande ouder was geweest weet ik niet. Ik denk dat ik strenger was geweest in mijn eentje, omdat ik dan meer van mijn opvattingen over hoe ik vind dat bepaalde dingen moeten gaan had laten meespelen.

Ondanks dat ik op sommige punten het gevoel heb dat ik het in mijn eentje misschien wel anders (en eigenwijs als ik ben misschien wel had gedaan omdat de duidelijkheid dan groter was geweest, ben ik juist door mijn ervaring wel van mening dat een kind de invloed van twee ouders nodig heeft. Omdat twee ouders twee meningen hebben en elkaar daarin kunnen aanvullen, of afremmen, of stimuleren. En een tweede ouder af en toe ook eens met het kind kan praten en zo de scherpe kantjes eraf kan halen als dat nodig is.

Ik ken een paar alleenstaande ouders en bij de meesten gaat het goed, maar ik vraag me bij sommigen wel af of ze het kind niet veel te veel betuttelen. Ik word er als buitenstaander al iebel van, laat staan als je het kind zelf bent. Kan dat naast eventuele stoornissen niet ook meespelen?

Joh Karmijn...

Dat zijn ook geen hulpverleners. Dat zijn mensen die een folder schrijven over iets waar ze misschien net niet genoeg verstand van hebben... Daarnaast denk ik ook dat een goede hulpverlener ook weet dat er niet zo iets is als één goede weg. En dat er grenzen zijn aan wat je kunt afdwingen.

Dat is een gevaarlijke aanname Kaaskopje

Je ziet namelijk als buitenstaander nooit het totale plaatje. En bovendien zie jij ze ook nooit in een basissituatie want jij bent erbij en dat maakt al dat het anders dan anders is.

Maar ik heb ook wel voorbeelden van gezinnen waar ik mijn bedenkingen bij heb. Maar dat is dan meer van waarschuwen, waarschuwen, waarschuwen en dan vaak ook nog oplopend in volume. En dan uiteindelijk niks doen. Zeg dan niks.... Denk ik dan....

Kaaskopje

Als het goed gaat, met je kind, dan heb je mazzel. Als je gelijk de goede opvoedmethode vind en die aanslaat, heb je ook mazzel.

Soms hebben je kind en jij pech. En dan werkt het niet.

Je schrijft: 'Maar bij het minste teken richting agressie, daaronder versta ik ook verbale agressie, is wel in klare taal duidelijk gemaakt dat dat niet getolereerd wordt door mij.'

Dat deden wij ook hoor. Wel honderd keer, wel duizend keer. Maar hielp het? Nee. Wat was het resultaat: BOEM.

Hoe vaak ik zoon wel niet op de gang heb gezet. Op de trap. Op zijn kamer. Op een speciale stoel. In een rustige ruimte. Honderden keren. Supernanny op tv liet mij zien dat ik moest volhouden. Nou, dat heb ik gedaan. Maar als het dan na drie uur (dat overdrijf ik niet) nog net zo gaat als in het begin. Of als hij nadat hij eindelijk zijn straf had afgerond en het goed met mij had gemaakt, de kamer in liep en gelijk weer deed waar ik hem voor op de gang had gezet....

Waanzin is: iedere keer hetzelfde doen en dan toch een andere uitkomst verwachten.

Ross Greene heeft in zijn boek deze vergelijking staan: inflexibel kind x inflexibele ouder = explosie.

En zo was het bij ons. Juist toen ik ging praten. Stopte met mijn klare taal en woorden als 'onacceptabel' en 'niet tolereren', pas toen ging het beter.

Jammer alleen dat ze dat op school dan niet van mij geloofden en daar juist doorgingen met repressief beleid. Toen begon het weer van voor af aan.

Eigenlijk reageerden de leerkrachten op school net als jij beschrijft. En dat neem ik hen net zo min kwalijk, als dat ik het jou kwalijk neem. Ik kan het me voorstellen want ik had vroeger ook zo gereageerd.

Dat ze niet naar mij luisterden, het beter dachten te weten, á la de gemiddelde pedagoog in Nederland. En toen met hun repressieve negatieve houding mijn zoon in een depressie stuurden. Dat neem ik ze wel kwalijk.

Maar Ginny

Ik vind de schrijvers van die folder ook klungels hoor.

Maar toch zijn het 'de mensen van de rec school'. De deskundigen dus, waar scholen op terug vallen als ze het zelf niet meer weten.

Ik denk dat ze zichzelf wel hulpverleners vinden en dat ze zich ook zo presenteren. Ik denk dat ze denken geweldig werk verricht te hebben, met hun folder.

Betuttelen

Ik kan me voorstellen dat een puber die ruimte nodig heeft zich niet laat micromanagen, dat kan vast een hoop gedoe opleveren. Maar als het goed is leidt dat toch niet tot geweld maar tot met elkaar bespreken of elkaar meer vermijden. Of een kind dan over gaat tot geweld heeft vast ook te maken met het vermogen om emoties te reguleren en te beheersen. Bij kinderen met stoornissen zul je dat 'extern' aan moeten brengen/praten als er inwendig te weinig rem op zit of de emoties te snel oplopen. En dat is toch vooral praten en situaties leren herkennen en er goed mee leren omgaan.
Kinderen met meer repertoire kunnen zich misschien makkelijker aan betutteling onttrekken.

Evenzo

http://www.livesinthebalance.org/walking-tour-parents
In plaats van het boek is het misschien handiger om de website aan te bevelen. Dan kan iemand makkelijker even 'grazen'.
Ook vind ik er hele duidelijke tekst die misschien helpt om anderen te overtuigen.

"If some of the common cliches -- attention-seeking, manipulative, coercive, unmotivated, limit-testing -- have been coloring your view, you're going to need some different lenses. And if you've been thinking that passive, permissive, inconsistent, non-contingent parenting is to blame, you'll need to do some rethinking there too."

"Thanks to an enormous amount of research that's been conducted over the past 50 years, we've learned a lot about behaviorally challenging kids. We've learned that what we've been saying about them (and doing to them) has often been counterproductive and ineffective."

"So, in this section, you'll be asked to try on some new lenses -- progressive lenses -- so that you have a more accurate, compassionate understanding of challenging behavior and have a solid foundation for what comes next."

En dan gaan ze over tot de uitleg van 'collaborative problemsolving' soort 'samen oplossen met je kind'.

De dynamiek binnen een gezin zie je niet als buitenstaander. Ik heb geen idee hoe het bij mijn zwager/schoonzus thuis toe gaat als ze onderling zijn. Ik denk niet dat ze zo makkelijk zijn. Schoonzus misschien wel maar zwager pikt echt niet zoveel als ik hem zo beoordeel. Maar je weet het gewoon niet. Met hun andere kinderen is er niks aan de hand.
Overigens zijn ze wel heel tevreden over de hulpverlening. Zij hebben echt het idee dat die met hun mee dachten en geprobeerd hebben om hun te helpen en dat uiteraard nog steeds doen. Ik heb daar van hun weinig negatiefs over gehoord.
Blijft staan dat het resultaat niet fijn is, jongen woont niet meer thuis en onderliggende oorzaak is niet aangepaakt. Daarnaast is de institutionele omgeving ook niet ideaal voor hem volgens de hulpverleners. De hulpverleners geven zelf toe dat dit geen echt goede omgeving is maar ze weten ook niet goed waar hij wel terecht kan. Uit huis gaan was eigenlijk geen goede optie voor hem want hij functioneert juist niet goed in een groepssituatie zoals in het instituut. Thuis was het echter niet houdbaar omdat het kleine broertje en zusje echt bang voor hem waren en ook fysiek pijn werden gedaan.

Kaaskopje

De stoornis is wel hetzelfde, maar de uiteindelijke "uitwerking" niet, ieder kind is anders, heeft andere genen, andere omgeving en dan ook nog eens een stoornis die uitwerking heeft op de hersenen. En iedere hersencel reageert ook weer anders.

Wat ik mij afvroeg, oudermishandeling wordt in dit draadje gekoppeld aan agressief gedrag door kinderen met een stoornis.

Maar zijn dat in het onderzoek ook de kinderen die zij bedoelen?

jonge pubers

Ze signaleren in het bericht dat het vaak om jonge pubers gaat die ermee beginnen. Vaak alleenstaande moeders. En het is vaak de periode dat ook psychiatrische aandoeningen zichtbaar worden.
De vraag is natuurlijk wat ze vervolgens gaan doen nadat ze weer een paar vinkjes op de signaleringslijstjes van de meldcodes hebben toegevoegd. Komt er dan ook een passend hulpaanbod? Of gaan we die alleenstaande moeders vruchteloos 'leren' hoe ze weer het gezag over hun pubers krijgen? En dan OTS en dan UHP?

Oeps

O nee, ze gaan ze natuurlijk een gratis gemeentelijk abonnement geven op de voetbalclub.:-)

en dan....

Waarna de clubs de kinderen bij de 'Gtjes' zetten en gaan aandringen op een diagnose of ze kiezen ervoor de 'verschillen' te accepteren, niet te snel zwaar inzetten, en dan mogen ze zich in een uitwedstrijd misdragen.

Stoornis

Ik vind eigenlijk dat ieder kind, wat zijn ouder mishandelt, een stoornis heeft.

Definitie stoornis: afwijking in je lichaam of geest of in het functioneren daarvan

Ik denk dat er erg veel ziekten/stoornissen zijn, die agressie als 'bijverschijnsel' kunnen hebben. Van Niet-Aangeboren-Hersenletsel, depressie, Epilepsie, ASS, ADHD, ODD, ga maar door. Het hebben van een stoornis frustreert. En frustratie leidt bij veel mensen tot agressie.

Misschien kun je wel stellen dat ieder mens dat een ander mishandelt een stoornis heeft? Ik vind het in ieder geval geen normaal gedrag.

Voor de zekerheid:

Ik probeer juist geen aannames te doen, maar ik merk wel dat ik soms mijn twijfels heb over de benadering van het gedrag van kind door moeder. Ik begrijp werkelijk niet hoe het kan dat kinderen hun ouders bedreigen en mishandelen en vraag me daardoor wel eens iets af.

Bij kinderen met een aanwijsbare stoornis begrijp ik het, omdat het aan de stoornis kan liggen. Zo is de zoon van vrienden dubbel'beperkt'. Zwaar autistisch en geestelijk beperkt. Deze, inmiddels, man is een gevaar voor zijn ouders als hij het op zijn heupen krijgt. Hij is daarom op een gegeven moment toch het huis uitgegaan en woont sindsdien in een instelling. Maar kinderen zonder aanwijsbare stoornis... wat is dan de oorzaak van geweld naar de ouder(s)?

Ik ben overigens ook geneigd om kinderen die agressief gedrag vertonen, hoe dan ook in te delen in het vakje 'stoornis'. Er ontbreekt blijkbaar een schakeltje die ervoor zorgt dat kind zelfbeheersing kan opbrengen en daarnaast geen natuurlijke rem heeft naar de ouders toe.

Meerdere problemen

Ik ken/kende een groep alleenstaande moeders die te maken hebben gehad met een mishandelende zoon (het waren allemaal zonen), of ook wel dat de zoon hen niet sloeg maar wel regelmatig de tent kort en klein sloeg.

Ik zal niet zeggen dat de groep mensen die ik ken/kende representatief is voor alle mishandelde ouders, maar ik wil toch mijn gedachten erover neerschrijven, voor wat het waard is.

In eigenlijk alle gevallen die ik ken was er sprake van een stoornis, met name PDD-NOS en ODD.

Maar... het werkt wel twee kanten op in de meeste (niet alle) gevallen. Een aantal moeders kwamen uit een heel slechte relatie, waarin verbaal of fysiek geweld vaak voor kwam en waarbij de moeder vooral bang was voor haar partner.

En dan na een aantal jaar herhaalt de geschiedenis zich - het kind gedraagt zich ook zo! Is dat door de stoornis, of speelt het slechte voorbeeld van hun vader ook een rol?

Verder waren er ook moeders (waaronder een deel van de moeders die in hun huwelijk verbaal of fysiek mishandeld werden) die zich verschrikkelijk schuldig voelde vanwege de scheiding. Vooral als zij zelf die scheiding niet hadden gewild. Ze voelden zich vaak als moeder tekort schieten want hun kind groeide op in een gebroken gezin, ze moest hard werken om de kost te verdienen en voelde zich schuldig om het kind op de BSO te zetten, kortom, haar ideaalplaatje lag in duigen en ze voelde zich schuldig dat ze het kind niet de jeugd kon geven die ze had willen geven.
En dat compenseert ze met toegeven, haar grenzen verleggen.
Zo'n kind (vaak al gezegend met een stoornis, dat wel) komt in de puberteit en heeft juist grenzen nodig. Die durft zij niet aan te geven, want in haar idee is het kind door de scheiding al zoveel tekort gekomen.
Vooral als er ook sprake is geweest van geweld in het huwelijk wordt de ene na de andere grens verlegd. Het begint met schooljongetjes die "kutwijf" en "k*nkerhoer" tegen hun moeder schreeuwen. En moeder stelt geen grens.
Het is een kwestie van tijd voor die eerste klap valt, of de eerste deur wordt ingetrapt.

Dit is geen conclusie of oordeel, alleen een zeer beperkte observatie onder een groep alleenstaande moeders die ik ken en heb gekend, en te maken hadden met een mishandelend kind. Ik zeg NIET dat het "dus" de schuld van die oh zo slechte moeder is! Maar wel, dat moeder in de gevallen die ik ken vaak zelf enorm beschadigd is door diverse oorzaken (gewelddadig verleden of schuldgevoel) waardoor het gedrag van de zoon wordt beïnvloed.

By the way: volgens mij zijn het vooral zonen; dochters ontsporen weer anders, bijvoorbeeld door te schelden, naar foute vriendjes te trekken, vroeg zwanger te worden, te snijden of weg te lopen. Maar ook hiervoor geldt: mijn observaties hoeven niet presentatief te zijn.

Wat wel een feit is, is dat het verschrikkelijk triest is, dat de moeder zich enorm schaamt, en dat de hulp, als die er al is, niet goed is.
Ze staan weken op een wachtlijst, het kind wordt als een pakketje van hulpverlener naar hulpverlener gesjouwd, de moeder wordt enorm betutteld (ik zeg altijd: iemand moet náást haar gaan zitten in plaats van tegenóver haar) en niet zelden wordt er OTS of UHP uitgesproken.

Ik ben geen wetenschapper, maar dat zou anders moeten. Meer sámen met de moeder, ook aandacht voor háár trauma (en dat bereik je niet met een betuttelende of beschuldigende houding waarin wordt gezegd dat ze consequenter moet zijn en grenzen moet stellen), en vooral als de "foute vader" nog in beeld is moet ze niet worden beschuldigd van een vechtscheiding.

De situaties die ik ken zijn stuk voor stuk heel verdrietig en vooral erg gecompliceerd, vooral als de moeder niet alleen tegen haar zoon, maar ook tegen oordelen, instanties, wachtlijsten en niet-luisterende hulpverleners moeten vechten.

Vreselijk lijkt me zoiets, om mee te maken...

Is dat nou wel zo?

"Zo'n kind (vaak al gezegend met een stoornis, dat wel) komt in de puberteit en heeft juist grenzen nodig. Die durft zij niet aan te geven, want in haar idee is het kind door de scheiding al zoveel tekort gekomen."
Misschien is het wel zo dat als zoon zich niet goed voelt en zich misdraagt dat moeders dan juist wel grenzen aangeeft volgens het boekje, het onmiddelijk heel duidelijk maken dat ze dat niet tolereert. En vanaf dat moment gaat het van kwaad tot erger.
Misschien is het handiger om moeder te leren haar kind ook eens met een korrel zout te nemen en op een rustig moment een beroep te doen op redelijkheid en aangenaam gedrag.

Wat ik zie

Is dat moeders geen idee hebben hoe ze om moeten gaan met een kind met PDD-NOS. Dat kwartje wil vaak maar moeilijk vallen. Vooral als de omgeving haar ook maar blijft in prenten dat ze 'grenzen' moet stellen en 'de baas' moet zijn. Het zou weleens heel verstandig kunnen zijn om een moeder in contact te brengen met een inloopmiddag van de NVA of haar te wijzen op sommige websites of het boekje Geef me de vijf voor haar te kopen. Haar te helpen de relatie met haar zoon op gang te brengen rekening houdend met de behoefte aan concreetheid, rust in huis, neutraliteit in je toon en voorspelbaarheid.
Ik zie hier moeders die met hun kind vechten over het toetsenbord dat voor de nacht van de kamer moet of die hun kind naar school dwingen en als dat niet lukt weer over dat toetsenbord gaan vechten want het mag niet leuk zijn dat kind thuis is, terwijl ze helemaal voorbij gaan aan de problemen die een kind met zo'n karakter heeft op school en thuis. Moeders die niet snappen dat zo'n kind veel meer praktische ondersteuning en ontstressing nodig heeft om te zich goed te kunnen ontwikkelen. Kinderen die soms erg slim en bijdehant overkomen maar nog geen broodje fatsoenlijk zelf kunnen maken omdat de kaas die zij kennen er niet is nadat ze verhuisd zijn. Dat lijkt me handiger. Daar zou je veel moeders een groot plezier mee kunnen doen.
En ze dan steunen als ze die gedragsverandering ook doormaken ondanks de kletspraatjes over 'grenzen' en 'de baas zijn' van de omgeving. Steunen dat ze de relatie met haar kind daardoor verbetert waardoor een kind ook meer bereid en in staat is om te begrijpen wat zijn moeder van hem wil en bereid om dat op te volgen.

Korreltje zout en verbieden

AnneJ: Misschien is het handiger om moeder te leren haar kind ook eens met een korrel zout te nemen en op een rustig moment een beroep te doen op redelijkheid en aangenaam gedrag.

Oh die korrel zout vind ik wel een goeie. Ik heb ook wel eens het gevoel dat het daar bij sommigen wat aan ontbreekt. Maar moeder is ook maar een mens en kan het ook niet altijd opbrengen om dat korreltje zout toe te passen. Of kind laat dat niet toe op een bepaald moment. Dan krijg je weer te horen 'ma, doe niet zo raar'. Of 'je neemt het niet serieus!'.

Ik had gister ook een aanvaring met mijn oudste dochter en dat was helaas geen botsing waar een korreltje zout bij geholpen zou hebben. Dat is soms niet anders.

Wij, man en ik, zijn nooit zo van het verbieden en straffen geweest. Ik snap ook nooit zo dat er van alles wordt afgepakt als er iets aan de hand is. Daardoor escaleert het naar mijn gevoel alleen maar meer. Mijn dochters zijn nu volwassen en ik vind ze af en toe wel prinsesjes, maar algemeen gezien zijn het prima vrouwen geworden. Laat ik maar stellen, dat ze het bij ons fout mogen doen, zolang ze buiten maar weten hoe het hoort en ze in staat zijn om een goed zelfstandig leven te leiden als die tijd aangebroken is.

opvoeder blijven na scheiding

http://www.telegraaf.nl/vrouw/mama/pubers/22291782/__Help__Ik_word_geslagen_door_mijn_kind__.html
"De valkuil bestaat dat je je kind dan als ‘gelijke’ gaat behandelen of je tijdelijk je eigen leven voorrang geeft. Kinderen van gescheiden ouders zijn een risicogroep en er wordt juist in deze periode oplettendheid verwacht. Goede begeleiding voor ouders en kinderen na de scheiding is heel belangrijk. Het Centrum voor Jeugd en Gezin is dé plek voor deze gezinnen als de eerste signalen van ‘onmacht’ worden ontdekt. Het is belangrijk dat opvoedvragen worden beantwoord, zo voorkom je problemen"
Behalve constateren dat je je kind blijkbaar als gelijke bent gaan behandelen en geen frustratietolerantie hebt geleerd ben ik zo benieuwd hoe dat dan in werkelijkheid toegaat en wat hulpverleners dan bijdragen om te zorgen dat oudermishandeling stopt. En of dat dan ook werkelijk stopt. Maar zo ver gaat het verhaal niet.

Onderzoek kind-oudermishandeling

Hallo allemaal,

Voor de opleiding pedagogiek werken drie klasgenoten en ik aan een onderzoek naar kind-oudermishandeling. Heeft een van jullie (die dit persoonlijk meegemaakt heeft) interesse om hier een aantal vragen over te beantwoorden of over dit onderwerp met mij in gesprek te gaan? dit kan uiteraard geheel anoniem.

Alvast bedankt,

Michelle van der Heijden
[email protected]

wat ik niet begrijp in dit draadje

is dat de mensen die zeggen dat het geen opvoedprobleem is , het niet aan ouders ligt (en zich niet erkend voelen door hulpverleners die naar hen wijzen) in dezelfde postings zeggen dat toen ze eenmaal anders gingen opvoeden het een stuk beter ging.

Ik begrijp er echt niks van. Wat bedoelen jullie nou? (o.a. Karmijn)

lotte

Ik heb niet meer teruggelezen wat ik geschreven heb, maar ik snap je verwarring wel.
Het komt hier op neer: sommige kinderen zijn moeilijk op te voeden. De gangbare opvoedmethodes werken niet. Op school niet, thuis niet.

En dát is niet de schuld van de ouders. Want dat komt doordat het kind een bepaalde aanleg heeft, waardoor de gangbare boerenverstand opvoeding niet aanslaat. Andersom gebeurt het namelijk heel erg vaak. Kinderen worden eigenlijk nauwelijks bijgestuurd en opgevoed, maar door de sociale processen leren van zichzelf sociaal wenselijk gedrag en passen ze perfect in de maatschappij.

Als je een kind hebt met een stoornis van het een of ander en je gaat dan op een andere manier opvoeden. Met begrip voor het kind, ruimte voor het kind, pro-actief zijn en zeer intensief naar het kind te kijken en te luisteren, kun je wel het verschil maken.

Dat is echter wel een lastige klus.

Wat het nog lastiger maakt, is dat er mensen in je directe omgeving, menen dat het afwijkende gedrag van je kind, wel 'door de opvoeding' komt. Eigen schuld dikke bult. Dan ben je te lief, te streng, te chaotisch, te rigide, werk je teveel, werk je te weinig, probeer je te hard, probeer je niet genoeg, geef je ze te veel snoep, geef je ze te weinig snoep, etc. etc.

Op zulke verwijten, zijn de meesten geneigd op een van twee uitersten te reageren. Of ze geloven deze mensen, worden onzeker, gaan in hun opvoeding in paniek, gekke dingen doen. Zoals bijvoorbeeld excessief straffen, overdreven structuren aanbrengen, beloningssystemen opzetten etc. En daarmee verliezen ze kostbare tijd en energie.

Of ze voelen zich aangevallen en worden boos. En gaan de strijd aan met de 'instanties', omdat ze weten dat het niet aan hen ligt, dat hun kind zich zo misdraagt. Eveneens zonde van de energie.

Persoonlijk heb ik ervaring met beide reacties. En ik kan je vertellen dat ze allebei niet werken.

Dus daarom: het komt niet dóór de opvoeding, maar de sleutel tot verbetering zit wel ín de opvoeding. Kinderen met een stoornis hebben een opvoeding plus nodig. Opvoeden voor gevorderden. Daarbij moet je de doorsnee dingen loslaten. Het zou mooi zijn, als hulpverleners en leerkrachten dat ook zouden zien. Maar ja. Dat is negen van de tien keer niet zo.