Mini-enquete: gillen die van jou ook?

Krin, die uitspraak over opvoeden en dat je kind eroverheen groeit en dat jij dan onderwijl laat zien dat je er wel degelijk serieus mee bezig bent, die gaat hier op de koelkast. Die is briljant. En ja, de beginvraag ging over gillen om het gillen, wat mijn beide kinderen doen, maar ik vind uitstapjes nooit zo erg. Mijn oudste gilt ook als ze boos is en ook als er veel kinderen samenspelen. Die gilt graag. Ik ook, denk ik, maar als ik het uitprobeer, staat het busje van Zon en Schild voor de deur.
Groetjes
Massi

Ah kiki (ot) dat is toch zo flauw

om te zeggen dat we het vergeten zijn. Daar prikte je me even mee, jammer is dat. Ik zeg toch ook niet dat jij nog maar net begint ipv er midden in zit? Want in dat geval weten we schijnbaar beiden niet waar we het over hebben.

Liora

Ik bedoelde eigenlijk niet dat ik dacht dat jouw kinderen gillen, maar schreef het op als situatie'schets' mocht het je overkomen.
Ik heb 2 dochters opgevoed. Ik praat uit dus uit ervaring als ik zeg dat gillen niet hoeft. En gaat het toch een keer verkeerd dat ben ik het met andere schrijfsters eens dat je er iets aan moet doen i.p.v. het te negeren.
Hoe kan het dat er gezinnen zijn waarbij het bijna een natuurlijk gegeven is dat er geen oorverdovend lawaai wordt geproduceerd? a. Het kan een karaktereigenschap zijn, of b. het wordt met de paplepel ingegoten dat gillen niet wenselijk is. Deze ouders doen dus iets waardoor die kinderen dat begrijpen.

Massi: geen discussiedraadje?

... te laat:-))

Kaaskopje

Mij een biet .

Kiki

Of zou het misschien zo zijn dat jullie de driftige episodes in winkels, supermarkten, bruiloften en diploma-uitreikingen vergeten zijn, terwijl ik er nog middenin zit. ===
Ik ben een grote wazige vlek, maar sommige dingen vergeet ik niet. Ik weet niet waarom niet. Maar winkelgedrag ben ik dus niet vergeten. Ik heb nog nooit oorlog gehad met een kind in een winkel. Geen gedreins en steeds harder wordend gedreig dus als kleuter iets wilde hebben. Op 1 keer na, echt 1 keer. Dochter zat in de buggy in Blokker. Kleuters en Blokker gaan vind ik niet zo goed samen, althans als je net tussen de glazen en het serviesgoed staat met je buggy. En dáár besloot dochter dat ze eruit wilde. Ik had toevallig dat bandje wat tussen de beentjes zit niet vastgemaakt, dus door zichzelf naar beneden te laten zakken kon ze onder de voorsluiting (hoe heet dat toch ook alweer??) heen, maar haar armen en hoofd lukte niet, dus daar hing ze half voor de wagen. En maar huilen, want ze was boos op mij en boos omdat het niet lukte. Ik zweette ondertussen peentjes en liet duidelijk merken dat ik het een gênante vertoning vond. Iemand anders hielp mij toen even om dochter weer in de buggy vast te zetten en ik ben met de nog steeds huilende dochter naar buiten gegaan. Einde van mijn bezoek aan Blokker dus, andere keer weer.

1) bij scenario 1 hangt het af van de leeftijd van de kinderen. Bij een peuter zou ik de boodschappen laten staan, kind mee naar buiten nemen en als het kind gekalmeerd is weer terug gaan. Bij een kleuter zou ik kind duidelijk maken dat als ze nu niet stil zijn er de rest van de dag geen snoep meer is en ook geen TV. Dat werkt hier wel. Behalve bij oudste zoon. Daarbij werkte dat niet. Wat wel werkte was een keer de boodschappen laten staan en linea recta naar huis rijden waardoor ook de door hem geliefde cornflakes, koekjes en toetje in de winkel achterbleven... Dat heeft wel indruk gemaakt want weken daarna had hij het er nog over. Niet dat het nooit meer gebeurde want hij is soms echt grenzeloos maar een herinnering aan betreffende situatie deed hem goed. Ik had daarna ook expres een paar dagen geen cornflakes/koekjes/toetje in huis onder het mom van dat we geen boodschappen konden doen.
Bij een peuter zo zoiets niet werken, omdat het te lang duurt maar even uit de situatie halen hielp bij ons goed. Daarnaast was mijn zoon bijvoorbeeld onmogelijk als peuter om boodschappen mee te doen dus die situatie vermeed ik liever.

2) Ze hoeven niks te eten van wat op tafel staat maar ze krijgen ook geen alternatief. En zeuren over wat er op tafel staat wil ik helemaal niet horen. Wie zeurt stuur ik meestal even naar de gang en dan mogen ze na een paar minuten weer terug komen. Echter bij zoveel gegil om niet eten als jij beschrijft zou ik ze naar hun kamer sturen en dan eten ze vanavond maar niet en gaan ze gelijk naar bed. Meestal hoef je zoiets maar 1x te doen en dan maakt het enorme indruk. Bij andere kinderen is een andere straf misschien effectiever maar hier zo zoiets wel goed duidelijk maken dat dit niet de bedoeling is.

Gillen

Ik heb één giller maar hij zit nu al op de middelbare school dus gilt al jaren niet meer. Ik heb hem wel afgeleerd om thuis te gillen maar op het schoolplein hoorde je hem altijd overal bovenuit. De opvoeding ging hier duidelijk dus tot de voordeur. Maar thuis afleren was niet zo moeilijk. Elke keer waarschuwen en bij herhaaldelijk overtreden naar de gang.

Wat ook hielp was als hij op straat gilde en iemand anders (een vreemde) keek hem boos aan of sprak hem streng toe. Maakte altijd indruk maar ja je kan er niet van uit gaan dat dit elke keer gebeurd.

De andere kinderen zijn geen gillers.

Jillian

"En zeuren over wat er op tafel staat wil ik helemaal niet horen. Wie zeurt stuur ik meestal even naar de gang en dan mogen ze na een paar minuten weer terug komen."
Hoe ziet dit er concreet uit? Wat vind jij zeuren? Ik kan me moeilijk voorstellen dat je een kind naar de gang stuurt als het zegt 'blegh, ik vind dat niet lekker', maar dat is wel hoe ik jouw stukje lees.

Nog niet verder gelezen, maar:
dochter van 4.5 gilt. Als ze haar zin niet krijgt, als ze boos is, als ze er tussen wil komen (in gesprek met ander) en ze moet nog even wachten. En soms als ze vrolijk is (wel anders gillen uiteraard haha).
Zoon van 20 maanden + een beetje begint zijn stem ook steeds meer te ontdekken en gilt dus lekker mee als zus bezig is, of als hij gefrustreerd is omdat hij zijn puzzeltje niet in het vakje krijgt, het blokje niet op de toren of anderszins iets niet te pakken krijgt wat hij wel graag zou willen.

Heb het tovermiddel nog niet ontdekt, maar wordt er soms horendol van. Dus als iemand nog tips heeft...
hmmm, misschien toch maar even verder lezen, dit draadje

Lynn

Als een kind dat normaliter nooit wat verkeerds zegt over het eten opeens zou zeggen 'blegh' of zo dan zou ik alleen even waarschuwen dat we alleen positieve dingen zeggen over het eten en dat als je iets niet lekker vindt je het niet op hoeft te eten maar je ook niets van hoeft te zeggen. Als een kind avond aan avond hetzelfde commentaar levert is mijn geduld een heel stuk korter en stuur ik ze de eerste keer de gang op.

Het hangt natuurlijk ook van de toon af. Een kind wat op neutrale toon zegt ik vind spinazie niet zo lekker is natuurlijk heel wat anders dan een kind wat zegt getver wat is dit goor.

Het verschil is ook dat het eerste meer algemeen en neutraal is terwijl het tweede echt specifiek gericht is op mijn kookkunsten van die avond en een waarde oordeel vormen.

Met voorbeelden kan je kinderen het verschil uitleggen. Een van de kinderen heeft hier een periode gehad dat hij elke keer standaard bij wat er op tafel kwam een chagrijnig gezicht kreeg en begon te zeuren. Ik stuurde hem altijd gelijk van tafel bij het eerste commentaar. Als hij dan weer normaal kon doen mocht hij terugkomen.

Als sascha

Ons Spruitje gaat weleens gillen als hij niet aan tafel wil komen (vooral als het menu hem niet bevalt, of als hij net lekker voor de tv zit). Dat tv-programma neem ik dan op (heel fijn, zo'n DVR) en verder laat ik hem ook gillen. (Hooguit zeg ik 1x duidelijk: Spruit, niet gillen.) Als hij dan nog doorgaat, gaan man en ik aan tafel en wensen elkaar overdreven opgewekt smakelijk eten en beginnen demonstratief te eten en te keuvelen. "Hoe was jouw dag, lieverd?" Spruitje zit dan over het algemeen binnen drie minuten aan tafel.

Als ik zou "doorzetten" zoals mijn zus dat noemt (de druk opvoeren door erbij te blijven en te zeggen wat hij niet mag - gillen of anderszins) hebben we pas een echte gilfanfare in huis. Daar pas ik voor. Bovendien weet ik intussen dat het gillen meestal voort komt uit overprikkeld zijn. Dan maakt streng toespreken het gedrag alleen maar erger. Negeren is dan veel effectiever, omdat hij dan de kans krijgt zichzelf terug te vinden en te kalmeren.

Wie zei ook weer zo passend "wat je aandacht geeft, groeit," Massi? Wijze woorden.

Als ik zo'n situatie in de winkel tegenkom, pleeg ik de ouder een begrijpende blik toe te werpen en in het voorbijgaan te mompelen "heeeeel herkenbaar, sterkte." Volgens mij is zo'n ouder daar meer mee geholpen dan met afkeurende blikken. Tjee zeg, altijd fijn als volslagen onbekenden een oordeel over je hebben... Alsof je nog niet genoeg stress hebt op dat moment.

Volgens mij is gillen een heel normaal en onuitroeibaar verschijnsel. Mag ik ook even? AAAAAAAAAAAAAAARRRRRHHHHH!!!

Oh lekker zeg. Dat lucht op :-)

groet, Valkyre

Mega

Proestbui hier.:-)

Wow kaaskopje

"Ik heb 2 dochters opgevoed. Ik praat uit dus uit ervaring als ik zeg dat gillen niet hoeft."

Goh, dat je na wel twee dochters nog niet door hebt dat het ene kind het andere niet is. Mijn tweede kind heeft me vooral geleerd dat het echt een kwestie van geluk was dat het met die eerste allemaal zo soepeltjes ging.

Flauw hoor

Om kaaskopje zo aan te vallen. Denk je dat ze alleen refereert aan haar eigen kinderen? Ze heeft heus wel anderen kinderen meegemaakt die ook niet (in het openbaar) rücksichloss lopen te gillen.
Ik vind het onbeschoft om niets te doen als je kind in het openbaar voor zich uit loopt te gillen. Ja, toevallig heb ik daar heel veel last van, moet ik dan stante pede die supermarkt verlaten? Dat lijkt mij de omgekeerde wereld. Wat je thuis doet of laat moet je zelf weten, maar buitenshuis vind ik dat een andere zaak.

Gr. Poezie.

Het gaat niet om een zwart/wit antwoord. Het is niet zo, dat als kinderen niet gillen, de opvoeding dus geslaagd is op dat punt en dat als kinderen wel gillen, de opvoeding dus niet geslaagd is op dat punt. Dat jij last hebt van gillende kinderen, staat niet op je voorhoofd. Bovendien zegt niemand dat jij dan maar die winkel uit moet. Je moet helemaal zelf weten wat je ermee doet. Net als een ouder met een gillend kind, die moet ook zelf weten hoe hij/zij ermee om gaat. De ene volwassene gaat een partijtje boos zitten kijken naar gillend kind en/of ouder, een andere volwassene haalt de schouders op en weer een andere ouder geeft een bemoedigende blijk van herkenning. Zoveel volwassenen, zoveel manieren. Zo ook bij kinderen.
En ja, een opmerking als die van Kaaskopje vind ik ridicuul: "Ik heb 2 dochters opgevoed. Ik praat uit dus uit ervaring als ik zeg dat gillen niet hoeft. En gaat het toch een keer verkeerd dat ben ik het met andere schrijfsters eens dat je er iets aan moet doen i.p.v. het te negeren.". Als moeder van vier kinderen praat ik dus ook uit ervaring als ik zeg dat gillen niet hoeft, maar wel kan gebeuren. En gaat het toch een keer verkeerd dan vind ik niet per se dat je er iets aan moet doen. Dat ligt maar helemaal net aan het kind en de omstandigheden.
"Hoe kan het dat er gezinnen zijn waarbij het bijna een natuurlijk gegeven is dat er geen oorverdovend lawaai wordt geproduceerd? a. Het kan een karaktereigenschap zijn, of b. het wordt met de paplepel ingegoten dat gillen niet wenselijk is. Deze ouders doen dus iets waardoor die kinderen dat begrijpen": was het leven maar zo eenvoudig zwart/wit, wat een zaligheid zou dat zijn. Maar helaas, zoals zo vaak blijkt er ook nog een antwoord c., d. en misschien zelfs wel e. mogelijk te zijn.
Nu kun je het flauw vinden dat ik hierover val, maar ik vind het nogal een aantijging voor die ouders, die wel degelijk een gillend kind hebben. Doen die dan iets verkeerd? En wie is een ander om te oordelen of de wijze van begeleiding wel zo wenselijk is? Komt dat oordeel voort uit een subjectieve ergenis, of komt dat oordeel voort uit een objectieve gedachte dat ieder kind anders is?
Sinds ik vier kinderen heb, die alle vier verschillend van karakter zijn, alle vier een eigen gebruiksaanwijzing hebben en alle vier ook nog eens heel normaal blijken te zijn, heb ik geleerd niet te snel te oordelen.

Vic, over eten

Jouw aanpak komt overeen met die van mij. Bij ons is de regel: wij bepalen wat er op tafel komt, jullie bepalen maar of je eet of niet en zo ja, hoeveel. Mij maakt dat namelijk niet zoveel uit. Wat me wel uitmaakt is gezelligheid aan tafel. Dus geen boze blikken, geen gesnauw en gegrauw en ook geen geklaag over het eten. Dan ga je maar even ergens anders zitten. Ik kook niets anders, ook als er niet gegeten wordt.

Dan zijn we uitgepraat berber

Als jij het normaal en "done" vindt om je kind in het openbaar rücksichloss te laten gillen om het gillen zitten we duidelijk niet op één lijn. Met als gevolg dat jij jouw kind in de supermarkt laat gillen en ik je geïrriteerd aankijk. Dat gegil gaat bij mij namelijk door merg en been. Natuurlijk had ik ook liever gehad dat mij dat niet stoorde, maar helaas.....

Gr. Poezie.

Ik merk regelmatig op tegen andere ouders dat ze 'ook allemaal hetzelfde' zijn (de kinderen dus). Als je gedragingen onder een loepje gaat leggen hebben ze allemaal wel wat. Die van mij zijn geen geweldige eters, en hebben allebei last van hoogeigenwijsheid en eigenzinnigheid. Al die eigenschappen hebben ze niet van een vreemde. Daarentegen zijn ze wel weer heel zelfstandig, kunnen hun mening verwoorden, en kunnen goed uitslapen. Komt ook allemaal door de opvoeding.

Gillen enzo

Ik heb twee kinderen, van 10 en 7. Zij hebben dezelfde papa en mama, dezelfde opvoeding. Zij hebben niet hetzelfde karakter. Jongste is stuurbaar, oudste niet. Zij heeft problemen met 'het reguleren van emoties', zal ik even eufemistisch stellen. Ze heeft last van driftbuien. Nu is het zo dat Poezie stelde dat ze gillen om het gillen of gillen vanwege een driftbui als verschillende zaken zag, maar laten we zeggen dat de uitwerking en het volume hetzelfde is en er dus mensen in de supermarkt last kunnen hebben van een driftbui van mijn dochter, want ja, dat is zeker wel eens voorgekomen. Daar kan ik het volgende over zeggen:
Als ik uit ervaring weet dat het toevallig op dat moment en bij die driftbui doeltreffender is om te negeren (in het licht van mijn opvoeding, op de lange termijn) dan is het heel jammer voor de mensen die er op dat moment last van hebben (want dat erken ik heus wel), maar mijn keuze aangaande mijn kind is voor mij belangrijker dan het supermarktbezoek van de andere mensen op dat moment. Ik durf ook wel te beweren dat, hoe vervelend het gegil van mijn kind voor die mensen ook is, de situatie is op dat moment vervelender voor mij. Ik maak de keuze zo te reageren, ik hoef daarover geen verantwoording af te leggen. Mensen zullen vast de conclusie trekken dat ik iets niet goed doe, maar ze denken maar. Dochter heeft ondertussen speltherapie, dat weten die mensen niet, dus dat bewijst maar weer dat een voorbarige conclusie zo getrokken is.
Ooit kreeg dochter een driftbui in de supermarkt, gooide uit boosheid een zakje snoep stuk op de grond. Ik heb het bij elkaar geveegd, met een stalen gezicht afgerekend, en buiten voor de ogen van dochter in de prullenbak gegooid. Ik ben de schaamte voorbij ;-), ik hoop dat de komende tienerjaren bij dochter voor enige gepaste schaamte gaan zorgen ). Het is trouwens een prachtmeid en als ze niet gilt spreekt ze heel zacht. Itt haar broertje die zo tettert dat ik ooit zijn gehoor heb laten testen, ik dacht dat hij niet goed hoorde. Was wel zo :-)

Ja of ik roep

"succes !"

blikken van derden, joh who cares. Ik zelf erger mij aan de moeder die telkens haar peuterzoon terugroept alsof ze op de markt vis staat te verkopen, ik zou ook constant wegrennen als ik zo'n moeder had (ja lullig he, moest het even kwijt).

ja ik vind volwassenen doorgaans veel erger zich uiten en gedragen dan een gillend kind met een driftbui. Sterker nog ik kan met veel bewondering naar peuters in driftbuien kijken, zalig, het liefste zou ik er naast gaan liggen en mee doen.

oh ja zalig, dan ga ik als ik weer zo'n luie student heb met stomme smoesjes op de grond liggen en heel hard gillen. Of als de buren iets te zeiken hebben dan stort ik mezelf op de grond of dan ga ik gooien met zand, want dan MAG LEKKER NIET !

ja lekker, of smijten met mijn bord, gooien met duplo, springen op de bank met mijn schoenen aan, mijn kledingkast leeg gooien en dan heel zielig op de bank gaan zitten huilen "omdat - zie je nou wel - jullie veel meer houden van papa dan van mij-hijjjjjj".

Tuurlijk manda

"oh ja zalig, dan ga ik als ik weer zo\'n luie student heb met stomme smoesjes op de grond liggen en heel hard gillen. Of als de buren iets te zeiken hebben dan stort ik mezelf op de grond of dan ga ik gooien met zand, want dan MAG LEKKER NIET !
ja lekker, of smijten met mijn bord, gooien met duplo, springen op de bank met mijn schoenen aan, mijn kledingkast leeg gooien en dan heel zielig op de bank gaan zitten huilen "omdat - zie je nou wel - jullie veel meer houden van papa dan van mij-hijjjjjj"."
Dat kun je zeker doen, als je daar behoefte aan hebt. Dan moet je alleen niet raar staan te kijken als jij daarop een door jou ongewenste reactie krijgt.

Gr. Poezie.

In de bouwmarkt

Vorig jaar was ik met de kinderen bij de Karwei. Ze liepen de hele tijd rondjes te rennen rond de stellingen en ik wilde eigenlijk even rustig rondkijken welk laminaat ik zou kopen. Natuurlijk kun je dan beter geen kinderen bij je hebben, maar qua logistiek ging het even niet anders. Op een gegeven moment kwam jongste bij me huilen dat Flip (de logeerbeer van school, die mee was en voor deze ene keer niet in de auto hoefde te blijven) een schoen kwijt was. Waarop ik nogal geïrriteerd en eigenlijk wat te hard zei dat ze dan dikke vette pech had en dat ze het zelf maar moest oplossen. Toen is het kind vervolgens (met haar grote zus) naar de informatiebalie gegaan en heeft laten omroepen dat de schoen weg was en of mensen even wilden rondkijken. Dat is dan toch wel weer schattig ;-)

En voor de poll

een NEE.

Mijn beide kinderen gillen niet en hebben dat eerlijk gezegd ook nooit gedaan.

Ze kunnen wel luid spelen zeg maar, maar da's een heel ander geluid en veel minder irritant.

Op school (ben overblijfmoeder) zijn wel van die gilkinderen en daar zeg ik dan ook meteen tegen dat dat gedrag niet prettig is.

Laat je ook even weten wat er uit je poll is gekomen ??

Berber

Ik schreef: "Als jij het normaal en "done" vindt om je kind in het openbaar rücksichloss te laten gillen om het gillen zitten we duidelijk niet op één lijn. Met als gevolg dat jij jouw kind in de supermarkt laat gillen en ik je geïrriteerd aankijk."
Tussen "dat" en "jij" had inderdaad "als" moeten staan en tussen "supermarkt" en "gillen" had "zou laten" moeten staan.
Excuses!

Gr. Poezie.