Mini-enquete: gillen die van jou ook?

Voor de poll

Nee, mijn kinderen 7,9,12 gillen niet, nooit gedaan ook. Wel schreeuwen ze (af en toe) naar anderen aan de andere kant van het schoolplein. Maar dat is alleen omdat ze geen zin hebben om te lopen...

Een sticker /opvoedhesje

Ik denk dat er een misverstand is over het negeren. Sommigen passen dat bewust toe, als onderdeel van de opvoeding. Anderen zien dat dan als -niet opvoeden- als de gemakkelijkste weg kiezen en het kind zijn goddelijke gang laten gaan.
Als voorbijganger weet je niet of een kind bewust genegeerd wordt als opvoedstrategie, of dat hier een ongeeinteresseerde afhakende moeder die ze toch niet aankan voorbij loopt.
Daarom moeten kinderen die bewust genegeerd worden een sticker op het voorhoofd /fluorescerend hesje aan met de tekst :niet tegen mij praten- ik word opgevoed.
ALs een hulphond dat kan, dn een kind toch ook? En zo weten wij voorbijgangers wat voor vlees wij in de kuip hebben. En als je een kind met hesje en dus een bewuste moeder ziet, dan knik je bemoedigend. Een kind zonder hesje is dus reden voor boze /sneue blikken.
Gat in de markt!

Algebra

Als negeren effect heeft hoor je mij niet klagen!
Daarnaast, laat je een hond ook maar blaffen en tegen mensen opspringen omdat negeren zogenaamd zou helpen?

Gr. Poezie.

Poezie

Negeren kan effect hebben, is bij bepaald gedrag een beproefde methode. Maar dat ga jij die ene keer in de supermarkt niet merken.
Een hond? Heb ik DAT verkeerd gedaan? Ik heb ze waarschijnlijk teveel als mens opgevoed. Begint me nu duidelijk te worden...
;-)

Poezie

Neuh, ik ben niet zo van het negeren. Die van mij luisteren (redelijk) als ik zeg dat iets niet mag. Dus als ik dat zeg, dan doen ze het ook niet meer. (meestal, soms moet ik mezelf even herhalen). Dus negeren is een strategie die ik niet gebruik.
En honden, nee, die mep ik ver van me af. Daar hou ik helemaal niet van. Zoals een leraar ooit zei: Gelukkig vind je altijd wel een stok om en hond mee te slaan..... ;-)

Was het maar zo clo

"Die ene keer".
Verder begrijp ik jouw opmerking niet: "Een hond? Heb ik DAT verkeerd gedaan? Ik heb ze waarschijnlijk teveel als mens opgevoed. Begint me nu duidelijk te worden... "
Misschien zou het goed zijn om eens naar dat programma "supernanny" te kijken. Zij doet namelijk nooit "niets", en zeker niet negeren! (Of schrijf ik hiermee wederom iets hilarisch?)

Gr. Poezie.

Ach poezie

ik weet niet of je iets hilarisch schrijft of niet, het lachen vergaat me namelijk een beetje met jou.

En als ik het hilarisch vond, zou ik zeker niet reageren onder de titel: whoehahaha Poezie, of duh Poezie. Want dat vind ik een beetje kinderachtig en denigrerend.

En kijk eens een willekeurige nanny aflevering terug: zij negeert heeeeel veel! Het is dan ook een uitstekende opvoedmethode. Sterker nog: heel veel slecht gedrag wordt juist bij kinderen gecultiveerd doordat ze er heel veel aandacht voor krijgen. Zelfs negatieve aandacht vinden kinderen leuker dan geen aandacht. Net als jij misschien?

Liora

Vic!

Wat een geweldig verhaal en wat een goede oplossing van je kinderen. Is de schoen teruggevonden?

Nounou liora (of mag ik dat ook al niet schrijven)

Supernanny negeert niets, op bepaalde momenten praat ze niet tegen het kind, maar onderneemt wel degelijk aktie.
Verder schrijf je: "Zelfs negatieve aandacht vinden kinderen leuker dan geen aandacht. Net als jij misschien?"
Mag ik even weten waar dat op mag slaan? We zijn hier bezig met onze visies en meningen te verkondigen, niet met zand gooien als we het niet met een ander eens zijn.

Gr. Poezie.

Berber

"Helpt het Grote Boze Blikwerpen? Voel je je dan beter? Of gaan negerende ouders dan wel opeens corrigeren?"
Daar gaat het hier niet over, en wil ik dus ook niet op reageren.

Gr. Poezie.

Poezie

je negeert Berbers opmerking dus?

Die ene keer

Met die ene keer bedoel ik dat jij een driftbui van een kind kan meemaken in de supermarkt waarvan jij het vervelend vindt dat die door de moeder genegeerd wordt, terwijl die moeder al vele driftbuien achter zich heeft en nu heeft besloten te negeren om op de lange termijn de driftbuien te laten afnemen. Want, ondanks de Nanny, is negeren van negatief gedrag toch echt wel een effectief middel in vele gevallen, het laten ontbreken van bekrachtiging van negatief gedrag. Negatief gedrag zoals een driftbui is vaak bedoeld om aandacht te krijgen en zo een doel te bereiken en een kind dat in zijn driftbui zit, wordt door het krijgen van een stevige toespraak vaak ook in die behoefte bevredigd, het gedrag heeft effect, ook al is het niet direct het gewenste. Ik zeg 'vaak', dit geldt niet altijd natuurlijk. Dit is overigens een methode waarvoor je een langere adem nodig hebt, hij zal niet meteen ter plekke aanslaan. Daarom zal de Nanny hem inderdaad ook niet toepassen in haar programma, dat hoeft ze zelfs niet, want zij heeft al profijt van een ander principe: vreemde ogen dwingen.
Over mijn opmerking: ik wilde met een knipoog (om je niet voor het hoofd te stoten) laten weten dat ik de vergelijking hond/kind belachelijk vind. Natuurlijk zijn veel theorieën over opvoeden (in de zin van conditioneren) uit de psychologie toe te passen op zowel mens als een hond, maar ik vind persoonlijk mens toch net iets ingewikkelder, net wat meer haken en ogen, zeker als het mijn eigen kinderen zijn. Ik vind het eigenlijk beledigend voor in dit geval mijzelf als het opvoeden van een kind zo versimpeld wordt. Je vlakt een belangrijke factor uit: het kind zelf. En geloof me, veel mensen zijn de fase Nannytechnieken al voorbij. Zoals ik.

Cobi

Iets dergelijks heb ik dus ook altijd gedaan. "Tja, lekker he zo'n snoepje, mama zou er ook wel ook wel een lusten, maar ja, we zijn hier om X,Y en Z te kopen, dus het kan niet he?" Het werkte altijd als een trein bij mijn verder totaal niet gezeggelijke kinderen.

Overigens, je kan je wel ergeren, maar je weet niet het hele verhaal. Bijvoorbeeld: de ouders zijn nog aan het leren met een zorgenkindje om te gaan, hebben hem te lang in onzekerheid gelaten over iets, en hij ontploft. Dat heb ik meegemaakt en ik kan je verzekeren dat alleen negeren er een einde aan kan maken. Mijn kind heeft geen sticker met "zorgenkindje" op zijn voorhoofd staan, dus die boze blikken naar aanleiding van zo'n ontploffing ken ik heeeel goed. Gelukkig kan ik ze nu goed negeren, ik denk dan: die mensen zijn ook niet wijzer.

Maar goed, het draadje ging eigenlijk over gillen om het gillen en dat doen ze wel, ik word er gek van. Een vriendinnetje zei ooit eens oprecht verbaasd: goh, wat maken jullie veel lawaai, wij zijn altijd heel rustig! Au...Ik lees hier en daar de tip van op de gang zetten. Dat doe ik ook, maar daar gillen ze gewoon door. Kennelijk is het een existentiële behoefte van sommige kinderen.

Cobi's methode

Is heel erg goed, werkt uitstekend bij mijn oudste. Maar de tweede, als die iets wil, dan werkt dat niet. En als hij het op een gillen zet, dan is er helemaal niets met hem aan te vangen. Je kunt hem niet afleiden, als je hem streng toespreekt gilt hij terug, troosten werkt ook niet (hij gaat dan schoppen, meppen en bijten), naar buiten te dragen dito (veel te sterk, en met dat meppen en bijten niet geheel ongevaarlijk), of wat dan ook. Het enige dat helpt is te wachten tot hij is uitgeraast. En dan ga ik in de auto met hem praten over wat er gebeurd is. Dat ga ik niet doen in een overvolle supermarkt, met veel te veel indrukken om ons heen. En ik heb NOOIT toegegeven.

Ik ben het helemaal eens met Biene, na kind 1 dacht ik dat ik kon opvoeden, luistert goed, gilt niet en is heel meegaand en redelijk. Kind 2 lijkt helemaal niet op z'n grote broer en ik heb een stuk minder oordelen toe naar andere ouders met lastige kinderen

Dus Massi, voor de statistieken, 1 (nu 5) niet en nooit gedaan, 1 wel (3 jr, nu een stuk minder vaak dan toen hij 2 was), 1 (6mnd) (nog?) niet!

Oke nog even voor de poll

1(12) heeft nooit gegild
1(10) een enkele keer en daar kon ik tegen zeggen dta het niet mocht, en dan was ze ook stil
1(nog net 2) gilde van tijd tot tijd om het gillen. Praten, straffen, streng toespreken hielp allemaal niet. Negeren en het was snel over. Nu nog een enkele keer, ik reageer niet en ze is weer heel snel stil!

Ohh allemaal uit dezelfde fabriek, met dezelfde grondstoffen, en dezelfde behandelingen..
Helaas mijn moeder heeft gelijk, je kan geen 1 kind hetzelfde opvoeden, want geen 1 kind is hetzelfde!
En wat fijn dat ik mens ben, ik kan en mag fouten maken, en wanneer ik fouten maak zullen mijn kinderen mij dat later wel vertellen. Daar heb ik geen collega moeders voor nodig, want die zijn ook niet perfect al denken sommigen dat wel....

Dan is het inderdaad even belangrijk om er bij te vermelden welke defenitie gillen je beschrijft.
45 minuten aan één stuk gillen dat is wel erg lang. Maar ik heb dan wel medelijden met die moeder, wat moet zij zich kl*te gevoeld hebben...

Biene

Mijn uitspraak was wat kort door de bocht:-), maar ik heb natuurlijk niet alleen mijn eigen kinderen meegemaakt. Ik had bijvoorbeeld ook een goede kennis met 6 kinderen. Lawaai zou je denken, maar niets was minder waar. Zodra ze luidruchtig door het huis renden werd dat afgeremd en het zijn echt heel prettige mensen geworden die veel van hun ouders houden. In gezinnen met de houding dat 'die kindertjes hun gang moeten kunnen gaan' waren de meest luidruchtige.
Met wat ik heb gezien en meegekregen kun je natuurlijk niet iedereen vergelijken, dat snap ik ook wel, maar ik denk wel dat het scheelt of je als ouders van begin af aan inpompt dat gillen om het gillen niet de bedoeling is.

Negeren

Ik heb in het verleden geleerd dat negeren een goede opvoedkundige actie kan zijn. Vooral als er thuis dingen gebeuren die je af wilt leren kan negeren beter zijn dan aandacht geven. In dat opzicht geef ik een aantal helemaal gelijk met deze methode. Maar als een kind echt de hele winkel bij elkaar krijst en alle winkelende mensen ontzet hun oren dichtduwen, is het opvoedmomentje van negeren niet echt de beste methode lijkt mij. Soms moet je gewoon ingrijpen.
Ik vind de tip van Cobi wel een goede tip hoor, maar voor op de koelkast?? Jezelf op het niveau van je kind zetten is toch een van de eerste dingen die je leert of uit jezelf aanvoelt? En dat de afstand tot je kind niet groter moet zijn dan de leeftijd.. nog zo eentje. Iets uit de verte roepen komt niet aan. En dat dode dingen voor kinderen soms levend overkomen is toch ook niet zo'n nieuwtje als je je kind de hele dag meemaakt? Als een kind van mij tegen de tafel aanliep en daar pijn door had gaf ik de tafel wel eens een pets 'terug': 'stoute tafel, niet meer doen!' Dat vond kind dan een hele troost, het was de schuld van die tafel tenslotte. Maar ho maar weer... ik ga uit van vanzelfsprekenheden die voor een ander misschien niet vanzelfsprekend zijn.

Joyeux

Voor mijzelf scheer ik hysterisch gedrag en gillen om het gillen eigenlijk wel over een kam. Ik vind het zelf dus wel in hetzelfde hokje passen. Maar ik spreek nu voor mijzelf:-)

Misschien ook een nuttige tip

Ik bedenk me dat ik mijn kinderen nog wel eens verwende met 'iets' uit de winkel. Als je van te voren besluit dat ze iets mogen hebben en ze dat in het vooruitzicht stelt kan het helpen om ze daarop te laten focussen. En dat hoeft helemaal niet iets duurs te zijn. Een pakje koek die je toch al van plan was te kopen en waarvan je weet dat kind dat lekker vind bijvoorbeeld. Of ze een gewichtige taak geven in de winkel, zoals iets vasthouden, dat scheelt gegraai in de schappen. Vast ook oubollige tips, maar ik dacht er opeens aan:-)

Karakter

Het karakter van je kinderen speelt een grote rol in de opvoeding. Voor elk kind zul je vaak een iet wat andere methode moeten zien te ontwikkelen. Maar dat houdt niet in dat je een kind niet iets aan of af kan leren. Gillen is geen karakter trek. Dat is gewoon gedrag. Natuurlijk kan je dat afleren. Bij het ene kind met belonen, bij een ander met afleiden, bij een derde met straf en bij een vierde misschien met negeren. Maar om te zeggen dat het niet af te leren is dat lijkt me nogal vreemd. Kinderen zijn uiterst leerbaar.

Kort door de bocht

". In gezinnen met de houding dat 'die kindertjes hun gang moeten kunnen gaan' waren de meest luidruchtige."

Je denkt dus dat ouders die niet ingrijpen bij hun krijsende kind in de supermarkt thuis hun gang mogen gaan? Dat vind ik erg kort door de bocht. Ik hou ook niet van gillen, en heb het nooit goed gevonden.

Als er 1 ding is die ik geleerd heb met nummer 2 is dat er kinderen zijn die je op kunt voeden, en dat er kinderen zijn die al je opvoedmethodes in twijfel trekken. Dat wil zeggen dat ik bij nr 2 heel erg vaak 2 stappen terug moet doen en heel erg goed na moet denken over wat ik doe en ik regelmatig iets anders moet proberen. Bij de eerste ging en gaat het allemaal zo gemakkelijk en instinctief goed, daar zou je arrogant van worden.

Dat mijn 2e regelmatig compleet buiten zinnen en onmogelijk is, betekent dus NIET dat ik hem niet opvoed. Integendeel, ik besteed veel meer moeite, aandacht en energie aan zijn opvoeding dan aan die van de oudste. En wat ik geleerd heb, is dat ik er met een autoritaire houding bij hem niet kom. Integendeel, dan wordt hij enorm recalcitrant en ongelukkig. En luistert voor geen meter. Het is elke dag weer een echte uitdaging. En die momentopname's in de supermarkt zeggen dus erg weinig.

Jillian

Niemand hier zegt dat het niet af te leren is. Maar het is niet altijd in 1 keer af te leren of altijd te voorkomen. En misschien denk je dat je het op een gegeven moment hebt afgeleerd, maar is het kind er inderdaad gewoon overheen gegroeid!

Supermarkt

Ik heb echt geen voorbeeldige kinderen, met name Tangodochter is een kind met een behoorlijke eigen wil, maar ook Tangozoon kan er weleens wat van als hij zijn zin niet krijgt. Laatst nog een flinke driftbui omdat ik zijn favoriete Toy Story film uitzette omdat hij naar bed moest. En ik had hem er echt op voorbereid hoor.
Gillen e.d. in de supermarkt deden ze echter nooit volgens mij. Of ik moet dit ook gewist hebben, ze zijn nu 7 en 10 dus gaan niet geregeld meer mee. Ik heb ze wel heel lang in het winkelkarretje gehouden, zelfs toen ze al zwaarder waren dan de 15 kilo die het karretje zou kunnen hebben. En ze kregen vaak een banaan op de groente-afdeling, die ik dan keurig afwoog. Wat maakt het nou uit of ze die thuis of in de winkel eten? Ook nam ik vaak zelf iets te eten of drinken mee waar ze dan in de winkel zoet mee waren. Ik begrijp niet zo goed dat je daar zo gestresst over doet, dat dat niet zou mogen of zo.

Verbaasd

Ik ben eigenlijk verbaasd. Dit draadje was grappig en luchtig bedoeld, en ontaardt nu in een welles-nietes discussie over of ouders met gillende kinderen wel of niet (kunnen) opvoeden. Dat was helemaal de vraag niet. De vraag was: gillen jouw kinderen, en hoe oud zijn ze?
Mijn kinderen zijn allebei nog heel jong en allebei gillen ze. De oudste af en toe nog, het is er bijna uit (ongetwijfeld door onze weergaloze opvoeding), maar soms moet het nog even - tijdens het spelen of als ze een steeds zeldzamere driftbui heeft. De jongste gilt puur omdat hij daar blij van wordt.
Ik ben de tel van de poll compleet kwijtgeraakt. Wat ik zelf nog het vreemdst vind: ik kom toch vrijwel dagelijks in de supermarkt en heb eigenlijk vrij weinig echte gilbuien meegemaakt, zowel bij mijn eigen kind als bij die van anderen. Ook woon ik op een steenworp afstand van drie scholen en een kinderdagverblijf en alweer: ja, behoorlijk wat speelgeluid, maar nee, niet speciaal storend. Ik begin te vermoeden dat ik fabrieksdoof ben na vijftien jaar onderwijs.
Groetjes
Massi