Mini-enquete: gillen die van jou ook?

Heet geen poezie maar

als je in het bezit van een partner bent: helemaal alleen in het weekend/avond. Of als ze op het dagverblijf/opvang zitten enz. Vaak hoef je de winkels niet zo vaak te verlaten eer het kwartje valt en ook bij een winkel kun je tevoren een "stoutplekje" creeren. En afleiden vóórdat ze over de rooie gaan. Dan hoeft het helemaal niet elke keer zover te komen

Kaaskopje

Lees even terug: mijn kinderen gillen niet. Ik heb alleen wel begrip voor ouders die negeren. Dat kan heel goed werken.
Blijkbaar denken poezie en jij dat als je er iets van zegt het probleem is opgelost.
Dus iedereen in deze draad met gillende kinderen: gewoon er iets van zeggen! Dat hadden jullie zeker nog niet bedacht hè!!!

Zeg lieve dames

Mag ik u erop wijzen dat het onderwerp vrij eenvoudig is: 1) Gillen jouw kinderen? en 2) Hoe oud zijn ze? Of andersom, daar wil ik vanaf zijn. Het is een poll en dit keer dus geen (lees: geen) discussiedraadje. Hihi.
Groetjes
Massi

Haha

Juist moeders van gillende kinderen, luister naar Poezie en je kinderen zullen nooit meer gillen! Dat jullie niet eerder om advies hebben gevraagd

Voor de enquete: de mijne gillen niet. Maar als ze het wel zouden doen, zou ik zeker niet de strijd aan gaan in een volle winkel.

Massi

heb je toestemming van forumbeheer?

Supermarkt

Hoe zouden jullie dit oplossen?
Moeder en kind doen boodschappen. Kind wil koek/snoep/banaan/in het wagentje/uit het wagentje. Moeder vind dat niet goed, hup even naar de kassa en dan naar huis. Kind gaat in de krijsmodus. Moeder probeert manmoedig stand te houden, en wil hup naar de kassa en afrekenen, klaar. En moeder geeft ook heus niet toe, het zal gerust lijken dat het kind normaal gesproken zijn zin krijgt en daarom nu blijft krijsen tot het zijn zin krijgt, maar dat is echt niet zo.
Dus, hoe los je dat op? Je kunt niet midden in een supermarkt je kind slaan. Schreeuwen ook niet. En het koekje/snoepje/banaan geven ook niet. En een enthousiast 'kom we gaan de boodschappen afrekenen, zullen we doen wie het eerst naar de kassa is gehuppeld' of 'ik heb nog melk nodig, weet jij waar die staat?' werkt ook niet.

Nee, geen toestemming . Moet zeggen dat ik in spanning afwacht wat het antwoord wordt op de buitengewoon heldere situatieschets van Vic.
Groetjes
Massi

Vreselijk

ik vind gillende kinderen echt heel erg en dan bedoel ik dat gekrijs. Heb zelf 2 beginnende pubers en deze gillen wel eens sporadisch maar worden dan meteen gecorrigeerd door mij. Ik woon in een buurt waar het schijnbaar normaal is dat de kinderen gillen. Afgelopen week zaten we met z'n allen rechtop in bed omdat het buurtmeisje het om 6 uur 's-ochtends nodig vond om tegen haar vader te gillen dat zij de baas van haar kamer was.... het excuses van "het zijn maar kinderen" gaat wat mij betreft niet op. Het is een kwestie van opvoeden
Mijn moeder zei vroeger altijd dat spelen prima was, plezier ook, maar dat de buren geen overlast moesten hebben van ons gegil. terecht. het lijkt wel of er steeds minder wordt gecorrigeerd tegenwoordig....

ik heb wel eens mijn karretje in de supermarkt geparkeerd en ben er uit gegaan tot madam weer bij zinnen was. Soms is een keuze geven voldoende, soms werkt dit, soms werkt dat, helemaal afhankelijk van het kind en de situatie. Voorkomen en afleiden, de kop indrukken, corrigeren, weggaan uit de situatie, op een ander tijdstip boodschappen gaan doen voor een tijdje.
Ook ik heb wel eens het idee dat corrigeren uit den boze lijkt te zijn.
Een kennis van mij probeert het a la: niet doen schatje, lieverdje doe eens niet, ach meisje toch dit is toch niet leuk? En is dan oprecht verbaasd als het duifje op de tafel zit en moeders er onder.
Ja....dán kun je nog beter negeren vrees ik.

Zo he

Whow, in al die haren dat ik kinderen heb, heb ik het schijnbaar wisselend aangepakt. De een schreeuwt niet, de ander wel. Met een zelfde opvoeding. Die zelfs gelijk is aan die van P: heel consequent zijn en blijven. En toch he, toch presteert de helft van mijn kinderen het om af en toe driftig te worden. Poezie, wat mij verbaast is dat je aan de ene kant zegt dat jouw kinderen dat niet doen, maar aan de andere kant heel stellig weet hoe ouders met schreeuwende kinderen om zouden moeten gaan. Een gevalletje van beste stuurlui en wal, zo komt het op mij over. Echt, je mag mijn derde best een paar keer lenen om uit te testen of het inderdaad zo makkelijk is als jij schrijft. En dan leen je mijn vierde het weekeinde erna, eens kijken of de methode een standaard succesnummer is, of toch niet. Zoveel kinderen, zoveel karakters, zoveel methoden, lijkt mij.
Liora, ik vind hetzelfde als jij: nogal schrijnend om boos te gaan kijken naar een ouder met een driftig kind. Tjonge, dat helpt echt.
Voor de poll: bij mijn tweede hielp het om haar kort en krachtig aan te spreken als ze driftig werd, dan hield ze al snel op. Bij mijn derde verergert het juist als ik dat doe, bij haar werkt negeren het beste. De winkel uitlopen klinkt leuk, kan soms, maar is niet standaard een oplossing.
Het is niet zwart/wit en volgens mij vind geen enkele ouder het een lolletje om een gillend kind te hebben. Maar dat het aan de opvoeding ligt, dat vind ik veel te gemakkelijk geredeneerd.

Sascha

Je rukt mijn woorden uit z'n verband: ik heb het nooit gehad over driftige kinderen, wél over gillende kinderen.

Gr. Poezie.

Driftig of gillend

Als mijn dochter driftig is, gilt ze. Ik zie niet in waarom ik jouw woorden uit zijn verband trek

Als iemand gilt is dat niet altijd omdat diegene driftig is....

Gr. Poezie.

Poezie

Als mijn baby van 7 maanden gilt, is hij meestal blij, maar als mijn dochter van twee (en intussen bijna vijf) gilde (gilt), was (is) het toch echt drift en frustratie. Lijkt me een beetje samenvallen in dat supermarktverhaal van Vic. Gillen uit enthousiasme op het schoolplein is niet waar we het over hebben, toch?
Het moet me trouwens van het hart dat ik het jammer vind dat gillen voor volwassenen al helemaal uit de gratie is (afgezien van de achtbaan). Ik zou het zelf best prettig en louterend vinden om af en toe eens lekker te gillen.
Groetjes
Massi

Ja massi

Dat lijkt mij nou zo fijn om eens te doen: gewoon naast mijn gillende dochter gaan zitten en nog harder dan zij gaan gillen. Doet me denken aan een reclame van een aantal jaren geleden, o heerlijk!

Goh poezie :)

maken we dat onderscheid, is gillen uit drift dan erger of minder erg dan gewoon gillen?

En hoe maken we dat onderscheid. Als mijn mannen elkaar de hersens inslaan om een autootje en hun stem verheffen en inderdaad wel eens gillen is dat dan een driftbui of gillen ze dan in hun spel.

Of als mijn jongste nou niet die pepernoten krijgt waar hij zijn zinnen op heeft gezet en hij gilt de boel bij elkaar ben ik dan een goede ouder om voet bij stuk te houden of moet ik dan toegeven om jouw trommelvliezen te ontzien. Is dat verwend gedrag, een kwestie van opvoeding of wellicht een driftbui.

Jeetje, wat lastig zeg. Gelukkig voed ik toch niet op, veel te veel moeite. Ik stuur ze wel naar jou toe als ze te erg worden

Of zou het misschien zo zijn dat jullie de driftige episodes in winkels, supermarkten, bruiloften en diploma-uitreikingen vergeten zijn, terwijl ik er nog middenin zit.

Misschien vind ik dat over tien jaar ook wel?

Ik heb er meer

Ik kan nog wel meer van die 'gezellige' momentjes schetsen. Gelukkig worden het er steeds minder naarmate de kinderen ouder worden. Toevallig vanavond weer een akkefietje met jongste. We aten andijvie. Dat vindt ze niet zo lekker, maar met spekjes en gehakt moet ze het best kunnen eten. En anders laat ze het maar staan en eet ze alleen haar toetje. Zo zijn de regels, en daar moet ze het mee doen. En dan af en toe krijgt het kind het op haar heupen. Dan weigert ze aan tafel te komen en zegt 'ik eet geen andijvie, ik wil een broodje'. En volhouden ook, krijsen, gillen, en dat gaat dan gerust een kwartier door. Aangezien ik geen zin heb in koud eten, ga ik dan gewoon aan tafel en doe net of ik haar niet hoor. Een kwartier later komt ze dan nasnikkend aan tafel, schept op en gaat eten. Op mijn vraag waarom daar nou eerst zo'n gekrijs aan vooraf moet gaan 'ik wilde gewoon een broodje'.

Goh vic

Het lijkt wel of je een echt kind hebt. Wat doe jij in dit draadje? Hihi. Heb je al geprobeerd om grenzen te stellen en consequent te zijn? En heb je al aan haar uitgelegd dat wat ze doet, niet mag?
Groetjes
Massi
P: Hoe doe je dat dan, als je geen boodschappen meer kunt doen omdat je peuter driftbuien heeft? Moestuin? Albert.nl?

Jamaar

Zo gaat het wel fout met dit onderzoek, dames. Hebben we het nou over kwaad gillen (krijsen, dus), enthousiast gillen (lawaai maken, dus) of gillen om het gillen? Ik dacht het laatste. Althans, dat is het gillen wat zoon doet. Tot ik zeg dat hij moet ophouden. En dat nog eens zeg, en nog eens. En dan gaan we naar huis.
Krijsen heeft hij als peuter veel gedaan, en dan volgde ik hetzelfde schema. Bij enthousiast gillen gaat hij na twee keer waarschuwden naar buiten. En dan houdt het op.
Is dat nou opvoeden?

Massi

Om te gillen ;)

Wat krin zegt

.......

Gr. Poezie.

Opvoeden

is druk bezig zijn met regels en grenzen en consequent blijven, terwijl je kind in de tussentijd vanzelf over het gedrag in kwestie heengroeit. Tegen de tijd dat je merkt dat het over is, kun je jezelf vertellen dat het gewerkt heeft.
Corrigeren doe je in de tussentijd wel om de mensen in de winkel te laten zien dat je er echt wel serieus mee bezig bent.

Waarom wordt poezie

zo belachelijk gemaakt? Ik zeg hetzelfde (met ervaring met krijsende kinderen) en nee ik ben niks vergeten over huilen en krijsen, kon dat maar; ik had 2 huilbabies en heb jaren met de peuterleeftijd gewerkt, 15-17 stuks.

Stel je voor je bent op een verjaardag. Stel je voor je bent op ziekenbezoek, stel je voor je gaat naar de huisarts. In de woonkamer/afdeling/wachtruimte besluit je (pak m beet) 2 jarige een gillende driftbui te krijgen, of tijdens de toespraak van ome Arie op de bruiloft van zijn zoon, of op het sintfeest van je kind van 4 besluit je 2 jarige dwars door sint's woorden aan de kinderen te gaan gillen. Of op de sportclub van je kind, waar je langs de kant mag kijken. Wat denk je in die situaties, blijf je of denk je dat je mág blijven of dat je vriendelijk verzocht wordt even de situatie te verlaten omdat je anderen stoort?

Ik neem toch aan dat de situatie dan anders is dan thuis. Dat je probeert je kind stil te krijgen? Afleiden, weglopen, troosten afhankelijk van wat de oorzaak is?

Haha krin

Dat is precies hoe het voor mij voelt! Hoe je ze ook opvoedt, als ze 20 zijn gillen ze alleen nog in de achtbaan.

Die van mij zijn enorme gillers, maar dan echt gillen om het gillen. Doodmoe word je ervan. Bij boosheid wordt er soms wel geschreeuwd (gelukkig niet in supermarkten), maar niet gegild. En echt, we hebben er alles aan gedaan. Overigens merk ik wel dat er meteen veel minder gegild wordt als er een kind minder bij is. je moet in een groot gezelschap immers maar zien dat jij ook gehoord wordt. En inderdaad, als ze 10 zijn houdt het vanzelf op.

Afperen die handel

Op plekken waar het echt storend is, pak ik kind bij kop en kont en vertrek ik (dan gaat het om een uitbarsting, niet zozeer gillen maar gewoon herrie).
Maar bij een noodzakelijke boodschap (ik vermijd zvm de winkels met beide kinderen van 3 en 5), als ze blerend in een gangpad gaan liggen terwijl ik moet betalen, dan moet het maar even. Jammer dan voor die keurige heer met die frons

Ik heb wel eens aan een dame in de rij gevraagd of ze iets tegen hem wilde zeggen, hij werd dan verlegen en heeeeel stiletjes. Ideaal!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.